Chata starego czarownika Gordona

Znowu ten głos. Ponownie nakazywał jej lot, jak gdyby wcale nie tym zajmowała się od kilku ostatnich godzin. Godzin? Biorąc pod uwagę fakt, że już powoli zaczynało zmierzchać i robiło się coraz zimniej - chyba faktycznie można było uznać, że minęły już godziny, a nie tylko kolejne minuty. Będąc motylem ciężko było sprawdzić obecną godzinę, a nawet zapytać o nią jakiegokolwiek przechodzącego obok człowieka. Inna sprawa, że tu nawet innych ludzi nie było, pomijając tych, którzy zaklęci byli w postaci szczurów lub motyli. Kto wie czy ten jeleń, którego teraz dopiero dojrzała, też nie był wcześniej człowiekiem, ale jakiś złośliwy mag przemienił go w zwierzę? Ayame mogłaby się zastanawiać nad tym czy lepiej byłoby jej w formie jelenia, ale tak naprawdę nie miało to większego sensu, więc szybko porzuciła tę myśl. To chyba głód faktycznie jej doskwierał, że taka w ogóle zawitała w jej głowie. Ostatnie miesiące pozwoliły jej wykształcić w sobie odpowiedni sposób skupienia, dodatkowo tylko na tych rzeczach, które były istotne i tak długo jak było to istotne, nie zamierzała teraz nagle tracić tego tylko dlatego, że odczuwała potrzebę zjedzenia tego czy owego. Być może też to motyli mózg nakazywał jej poczynić wcześniejszą dygresję. Nie była tym faktem zadowolona. Pozwoliła sobie nawet na poczynienie krótkiej nagany w stosunku do samej siebie w myślach. Krótkiej.

Nie wiedziała czym było to coś, co sprawiło wcześniej, że cała ich trójka aż przystanęła/zatrzymała się z wrażenia, a skoro nie wiedziała czym to coś było i w obecnej chwili nie dysponowała odpowiednimi środkami, by się tym zająć, to najlepiej było to faktycznie odłożyć na bok. Nie ignorowała tego zdarzenia, ale tak długo jak nie widziała sposobu, by się nim faktycznie zająć wolała po prostu tego nie roztrząsać. Ważniejsze niż to było poczucie głodu, chłodu i fakt, że szczury zdawały się ruszyć za jeleniem, natomiast ją poganiał jakiś wewnętrzny głos do tego by lecieć dalej. I tak też zrobiła - leciała dalej, zgodnie z ruchem szczurów i za nimi, za jeleniem. Tym razem przerwy na krótkie, zdawkowe zaledwie posiłki robiła dłuższe, choć za to z mniejszą częstotliwością, o ile rzecz jasna okazja na takie się w ogóle nadarzyła. I tak leciała. Zgodnie z wolą głosu i swoją własną.

Jedno spojrzenie na nadchodzącego pająka wystarczyło, by dziewczynie przeobrażonej w formie motyla, aktywował się rozkaz wsteczny wykształcony w trakcie ćwiczeń z Sugito. "Przeżyć za wszelką cenę", tak właśnie brzmiał, a obecna sytuacja była jak najbardziej adekwatna ku temu, by ów rozkaz został załączony i wywołał w umyśle dziewczyny zorganizowany mętlik myśli. Musiała przeżyć. Żeby przeżyć musiała działać. Żeby działać musiała się uwolnić. Musiała się uwolnić właśnie po to, żeby żyć. Nie mogła zostać w tym miejscu. Każda sekunda upływała jednocześnie tak szybko i tak powoli, poczucie czasu całkowicie wymknęło się z umysłu dziewczyny i odleciało w siną dal, a to co je zastąpiło nie dało się w żaden sposób logicznie określić. Nie wariowała i nie rzucała się bezmyślnie, choć jej umysł pracował tak ciężko, generował przy tym tak wiele ciepła, że mógłby teraz zastąpić niejedną elektrownię w wielkim mieście. Cóż z tego jednak, że umysł pracował, kiedy jej ciało pozostawało w bezruchu? Chaotyczne myśli uświadomiły jej to w trymiga, a w następnej chwili Ayame próbowała już wyszarpnąć część swojego ciała będącą bliżej pająka, z jegoż sieci. Jeśli jej odnóża z tej strony były wolne, to właśnie przy ich użyciu próbowała rozerwać część pajęczej sieci, ten fragment, który znajdował się pomiędzy nią, a pająkiem, tak żeby utrudnić mu dostanie się do siebie. Jeśli odnóża z drugiej strony też były wolne jakimś cudem lub przynajmniej mogły się jakoś poruszać, nawet jeśli w ograniczonym zakresie, to tak samo i one próbowały wyszarpnąć się z śmiercionośnej pułapki, rozrywając systematycznie pojedyncze "nitki" pajęczej sieci, uważając na to, by nie zaplątać się jeszcze bardziej lub nie przywrzeć całą swoją istotą do lepkiej konstrukcji. Działała szybko lecz nie chaotycznie. Musiała w końcu przeżyć za wszelką cenę, co oznaczało, że jej determinacja była najsilniejsza na całym świecie. Musiała żyć.

Była zdezorientowana. Powiedzieć tak jednak na głos byłoby niedopowiedzeniem niemal porównywalnym z kłamstwem. Nie była pewna tego gdzie się znajdowała, co właśnie zaszło i co miało się stać. Świadoma tego, że przez krótki lub długi czas była właściwie pozbawiona wpływu na cokolwiek w jej życiu była bardzo irytująca i bolesna, jednocześnie jednak na tyle przerażająca, by powstrzymać wszelkie nerwowe odruchy mogące uświadomić otoczeniu jej zdenerwowanie. Jej umysł przez chwilę dosłownie wyłączył się z doznawania teraźniejszości, najwyraźniej musząc poświęcić nieco swojej mocy obliczeniowej na to, by uporządkować wszystko co właśnie zaszło.

Najpierw był pająk. Ten moment kojarzyła w najjaśniejszy sposób być może dlatego, że śmierć zaglądała jej w oczy swoimi pajęczymi ślepiami. Adrenalina, która musiała wtedy uderzyć jej do głowy na pewno sprawiła, że wszystkie wspomnienia z tamtego momentu ostre były jak brzytwa u dobrego golarza. Świadomość tego, że musiała przeżyć kotłowała się w jej głowie pchając ją do kolejnych starań o odzyskanie wolności, jednocześnie jednak bezradność, której doświadczyła podczas tej walki ze swoim oprawcą sprawiała, że jej umysł zapadał się w sam sobie. Impuls życia, impuls mówiący o tym, że musi żyć, z każdą chwilą stawał się silny, a tragedią w tej sytuacji był fakt, że tak naprawdę wcale on w tym momencie nie pomagał. Impuls ten nieraz w trakcie ostatnich kilku miesięcy wpływał na jej zachowanie, pomagał jej w trudnych momentach, sprawiał, że mogła więcej, szybciej, mocniej - wszystko siedziało przecież w głowie. Tym razem jednak impuls natrafił na więzy, których nie mógł rozerwać. Brakowało jej siły, ale w porównaniu do wcześniejszych czasów była totalnie świadoma tego, że nie miała jeszcze mocy wystarczającej by przetrwać dosłownie wszystko co rzuci jej los. Czy nie wybrała się w tą podróż, samotną podróż, z dala od swojej gildii i ludzi, których popularnie zwano towarzyszami, właśnie po to, by zmienić w sobie tę cechę, by zyskać jak najwięcej energii i mocy w niekończącej się wyprawie po siłę? Jej puste oczy nie potrafiły rozjaśnić się nawet wtedy, kiedy nieraz wychodziła z trudnej sytuacji i kiedy dawała sobie radę w beznadziejnych chwilach trwogi. Zawsze z tyłu głowy czuła, że to impuls pcha ją do przodu, a nie ona sama, że nie o własnych siłach stoi, a o metaforycznych kulach zostawionych jej przez Sugito jeszcze gdy obchodziła go ona choć trochę. Nie, nie powinna była tak myśleć. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa Sugito mógł być przecież martwy. Nie wszyscy ludzie byli okropni. Również i tą świadomość posiadała gdzieś w sobie, choć tak zwyczajnie po ludzku łatwiej było jej czasem po prostu uznać, że ten zostawił ją bo się znudził. Irytacja z tego powodu wyzwalała energię... choć Kirino nie potrafiła się zbyt bardzo irytować. Irytacja była dobra przez kilka chwil, maksymalnie dni, potem odchodziła gdzieś na bok zastąpiona przez pustkę i poczucie braku czegoś, ostatecznie kończące na zobojętnieniu. Świat był dla niej obojętny i ona była obojętna dla świata. Nawet jeśli posiadała w sobie dziwną energię, która mogła być przyczyną wielu tragedii, tak długo jak miała pieczęć i energię by się powstrzymać i tak długo jak nie wchodziła w drogę światu nie było żadnych obaw. Należało tylko pamiętać by nie być zbyt zaangażowanym w cokolwiek co się robiło, by działać szybko, sprawnie i zwinnie, kończąc sprawniej niż inni. Pająk był tak blisko, a wytworzona przez niego substancja poczęła spływać na jej motyle ciałko. Ohydne. Faktycznie, było to niesamowicie ohydne uczucie. Ayame nigdy nie myślała o tym jak czuje się motyl jedzony przez pająka. Dopiero teraz naszła ją refleksja, że nie tylko ludzie byli obojętni wobec innych ludzi. Ludzie zasadniczo byli obojętni, zrzucając taką maskę tylko dla kilku wybranych osób i tylko w odpowiednich momentach. W swej istocie, w swym rdzeniu ludzie mogli być najbardziej obojętnymi istotami na świecie. Pod tym kątem kto wie czy obecna Kirino nie była najbardziej ludzkim przykładem człowieka.

Potok wspomnień pojawił się potem. Pierwszy raz od dawna Ayame miała ochotę zaśmiać się gdy zrozumiała czego doświadczała. Przecież to całe jej życie przelatywało jej przed oczami, nieprawdaż? Poczuła się trochę jakby była w kinie, tyle że jednocześnie była widzem i główną aktorką tego filmu. Nie rozumiała kilku scen, które widziała czy raczej... nie była pewna czy w ogóle należały one do jej pamięci. Pierwsze jednak były jej doskonale znane. Jakże mogłaby je zapomnieć? To że musiała je na nowo przeżyć było dziwne. Nie spodziewała się tego. Nie spodziewała się też tego, że odruchowo zacznie utożsamiać się z... samą sobą. Czy był to efekt tego, że postać na "ekranie" przypominała ją samą, czy może po prostu nie było innego wyjścia dla niej niż poczucia siostrzeństwa z osobą, którą widziała w tych scenach? Nie miało to teraz znaczenia. Gdy Ayame w filmie płakała i Ayame oglądająca czuła dziwne uczucie w sercu. Gdyby mogła przyłożyłaby teraz rękę do swego serca i przycisnęła je mocniej w kierunku pleców, tak by je w ten sposób ścisnąć i uspokoić. Irytujące bicie serca, irytujący ból w jego okolicy nie był czymś, co chciała by wróciło. A może w głębi... siebie, tak właśnie chciała? Nie była sama tego pewna. Wiedziała jednak, że w ciągu ostatnich trzech miesięcy jej serce pokryło się pajęczą siecią starości, a teraz to pajęcza sieć właśnie sprawiała, że sieć ta ulec musiała lekkiemu naderwaniu. Niebijące emocjami serce zaczęło lekko kłuć, na swój sposób przypominając jajko, z którego coś chce się wykluć, a jednocześnie to coś obawia się spotkania ze światem je otaczającym. Jednocześnie jednak... jednocześnie... osoba, która to jajko miała w swoim posiadaniu zaciskała mocno ręce na skorupce, starając się zakryć pęknięcia i sprawić by te nie były widoczne dla nikogo, nawet jej samej. Nie było tych pęknięć zbyt wiele. Dało się to wszystko jeszcze powstrzymać. Ayame odzwyczaiła się od bólu serca i być może dlatego, coś co dla innych mogło być zaledwie lekkim poczucie... winy (?) dla niej zdawało się być czymś zdecydowanie mocniejszym. I dlatego się tego obawiała.

Czym była gildia? Musiała o tym pomyśleć, gdy uświadomiła sobie, że momentem, w którym jej życie zaczęło zbaczać w dziwnym kierunku był moment, w którym postanowiła dołączyć do gildii... a może to jednak było już wcześniej? Może to jednak była wina ojca (jej samej, a nie ojca!)? Ale jednak, czym była gildia? Jej myśli, o ile myślami można to było nazwać, wirowały na tyle chaotycznie, że nawet ona nie była w stanie połapać się w tym, która przypływała do niej wcześniej, a która już odleciała z jej głowy. Czym była gildia? Nie miała pojęcia. Wiedziała, że miała w gildiach dobrą zabawę. Ale czym była gildia? Czy ktokolwiek potrafił to jasno powiedzieć? Nie wygłosić suchą definicję, ale powiedzieć, wprost z głębi swojej duszy, czym do jasnej cholery była gildia? Ach... no tak. Jeden z najbardziej skrywanych sekretów Ayame, ten którym nie chciała się z nikim dzielić. Gildia. Jej myśli o gildiach. Nie. Były. Piękne. Jej myśli o ludziach nie były piękne. Ach, gdyby tak cały świat mógł być pokryty kwiatami, gdyby ona mogła być jednym z setek milionów kwiatów, gdyby czuwał nad nimi wszystkimi dobry bóg podlewający ich w czasie ciepłej pogody i dbającym o odpowiednie warunki do życia. Ach, gdyby ona mogła być bogiem i dbać o ludzi, którzy byli kwiatami, nawet jeśli część z nich czuła się przez nią oszukana lub okłamana, nawet jeśli część z nich uważała ją za żmiję. Gdyby stała się żmijowym bogiem, wciąż byłaby dobrym bogiem, starając się nie pokazać swego oblicza pokrytymi łuskami czy śliską skórą i długim rozdwojonym językiem. Nieważne, że ona nie czuła się żmiją. Jest się tym, za kogo uważają cię inni ludzie. Dlatego chyba szukała ucieczki w obojętność. Tak długo jak ludzie nie myśleli o niej w żaden sposób, Ayame mogła być kim chciała i nikt nie mógł jej tego zabronić. Nawet jeśli osoby, które nazywały ją żmiją nie żyły... dlaczego nie żyły? Nie zabiła ich. Nie podniosła na nich ręki. O to do jasnej cholery w tym wszystkim chodziło, by akurat te osoby żyły. Jeśli one nie żyły, to czy to wszystko jeszcze bardziej nie miało sensu? A może paradoksalnie... o to właśnie chodziło? Może gdyby wszyscy nie żyli, może wtedy dopiero Ayame mogłaby być sobą? Jeśli Makbet nie żył, to nikt nie nazwie jej więcej żmiją. Jeśli ludzie umrą, to nikt nie powie o niej złego słowa?

...ach, o czym ona teraz myślała. Jeśli ludzie by umarli, to to co widziała dalej nigdy by nie miało miejsca. A to przecież jej życie przepływało jej przed oczami. Nie widziała by swoich dzieci i kolejny osób, które kochała. Ale dlaczego właściwie ludzie kochali się wzajemnie? Dlaczego matki troszczyły się o swoje dzieci, mężczyźni kochali kobiety, a dzieci szanowały swoich rodziców? Czy to wszystko nie było tylko sztucznym pokazem, teatrem wykonywanym dla zaspokojenia własnych dziwnych ambicji? Ach, jakże chciałaby to sobie mocno wmówić, ale obraz który widziała napełniał jej ciało dziwnym ciepłem. Nie chciała tego czuć. Ciepło przypominało jej o tym, że faktycznie istniały na świecie rzeczy, które mogły człowieka wprawić w taki stan. Ale to oznaczałoby zrezygnowanie z obojętności, powrót do świata ludzi, którzy myśleli o sobie w różnych kategoriach. To było coś okropnego. Ten świat był straszny i przerażający. ...gdzieś w trakcie tych przemyśleń ponownie mignęła jej twarz chłopczyka, twarz Keia. Jakim cudem mógł on w ogóle "się zdarzyć"? Jakim cudem widziała coś, czego widzieć nie miała prawa? Nikt nigdy nie mówił, że przed śmiercią człowiek widzi także swoje przyszłe życie. Czy i ten obraz mógł być kłamstwem? Ale nawet jeśli był kłamstwem, to dlaczego wywoływał w niej tak przyjemne doznania? Przyjemność nie była dla niej. Czy jednak nawet kłamstwo, tak długo jak sprawiało radość, było czymś dobrym? Czy jej życie od momentu jak Sugito opuścił ją, jak Makbet nazwał ją żmiją, jak zaatakowała swoich towarzyszy... czy to wszystko było tylko słodkim kłamstwem? Czy cały czas okłamywała siebie? Nigdy tak o sobie nie myślała. Teraz była bardziej skołowana niż kiedykolwiek wcześniej, choć na jej twarzy, jeśli taka w ogóle istniała, utrzymywał się dalej wyraz pozbawiony znaczenia, wpatrzony w pustą przestrzeń. Nie wiedziała jak fizycznie reagować na to co czuła.

Coś dotykało jej czoła. Jeleń? Jeleń... mieli coś z jeleniem... zrobić? Jej pamięć nie działała w tym momencie zbyt dobrze, jak i każda inna funkcja umysłowa. Było jej trudno zrozumieć co się dzieje, a jednocześnie na tyle była w innym stanie, że fakt iż jeleń przyciskał swe czoło do jej nie wydał się jej nawet czymś zbyt dziwnym. Może gdzieś po drodze, w swoich myślach, zgubiła mechanizm pozwalający jej rozróżnić dziwne od normalnego? Czym była norma? Ach, za dużo pytań. Te wszystkie motyle i trzepot ich skrzydeł i tak nie pozwalały jej na głośne myślenie i formułowanie odpowiedzi. Nie broniła się gdy ją osiadły, nie czuła żalu gdy odfrunęły od niej, choć miała świadomość teraz, że to co działo się było czymś w rodzaju jedynego przeżycia w życiu. Czemu motyle? Czemu to zawsze były motyle? Spojrzała na jelenia, ale tam go już nie było, zamiast niego widziała... siebie. Kolejny raz w swoim życiu widziała siebie. Nie był to pierwszy raz, a dziwne przeświadczenie mówiło Ayame, że nie jest to też ostatni raz. Nie była zdziwiona, lecz jednocześnie była zaskoczona. Nie było powodu, by teraz dojrzeć samą siebie, nie w tym miejscu, nie w tym czasie, zdecydowanie istniało wiele innych pór dogodniejszych na to, by spotkać się z samą sobą niż ta obecna, gdy pająk pożerał jej skrzydła. O ile... dalej... pożerał...

Nie wiedziała też dlaczego wyciągnęła ręce w kierunku samej siebie, nie wiedziała dlaczego pierwszym co spróbowała zrobić to przytulić mocno drugą Kirino do siebie, nie wiedziała też dlaczego powiedziała akurat te słowa, a nie inne. Nie miała pojęcia czemu robi co robi.

- Staram się ponad moje siły... - powiedziała, milknąc zaraz potem. Nie wiedziała co mówić.

Były tym samym, a jednak był tak różne w tym momencie. Myślała już o tym wcześniej, ale to nie był pierwszy raz, gdy tak się działo. Nie chodziło nawet o to, że w czasie trenowana z Sugito miała sposobność spotkać swoje inne "wcielenia", ale także o głos, który często pojawiał się w jej głowie jeszcze zanim w ogóle spotkała tamtego mężczyznę. Od dawna bała się też tego, że w jest w niej ktoś więcej niż tylko jedna osoba. Pamiętała swoje zdenerwowanie i zaskoczenie, gdy odnalazła dokumenty ojca na jej własny temat, ten moment w którym nie miała bladego pojęcia co zrobić z dokonanym przez siebie odkryciem, jak zareagować. Wtedy tak bardzo obawiała się tego, że jej decyzje nie są podejmowane przez nią samą, a przez zainstalowany wewnątrz niej dodatkowy program, który przymuszał jej zdawałoby się wolną wolę do działania w odpowiedni sposób. Pamiętała jak kiedyś głównym celem jej życia było udowadnianie sobie, że robi to co chce, że wszystko wynika z jej własnych przemyśleń, chęci i potrzeb. Gdzieś w trakcie życia przestała o tym myśleć, zapomniała czy raczej zepchnęła tę świadomość gdzieś dalej wgłąb własnego umysłu. Gdy tak słuchała i trzymana była w ramionach swego odbicia przypominała sobie wszystkie te momenty gdy zastanawiała się nad tym, czy jej własne myśli były w istocie jej własnością. Czy osoba z którą teraz prowadziła konwersacje... mogła mieć jakikolwiek związek z tamtym...? A nawet jeśli to czy miało to znaczenie? Koniec końców liczyło się to co było mówione, a nie to, co ona sama mogła sobie myśleć.

- Mhm... - mruknęła w odpowiedzi dziewczyna. Faktycznie, pamiętała tamten czas, a jeszcze lepiej pamiętała jej pierwszą wizytę w gildyjnych murach. Pamiętała jak już na wstępie, już we drzwiach budynku gildii czekała na nią pierwsza przygoda, która rozpoczęła cały cykl zdarzeń prowadzących do tego miejsca. Fairy Tail faktycznie było organizacją, która nierozłącznie powiązana była z kłopotami i nieustanną akcją, działaniem, zamieszaniem. Odpowiadało jej to przecież, prawda? Im więcej się działo, tym mniej czasu miała na myślenie o sobie. Mogła zanurzyć się w tym szaleństwie i zapomnieć o problemach, wylewają na głowę Yugaty szklankę soku pomarańczowego czy kopiąc Daxa w krocze, gdy tylko ją zirytował. Im więcej zamieszania, tym więcej uśmiechu pojawiało się na jej ustach, a czasami i róż zwiedzał jej policzki. - Czy myślisz, że mam... że mamy pretensje do innych wróżek? - zapytała Ayame, spoglądając na drugą Kirino z lekkim zainteresowaniem. Patrzyła na siebie. Nie powiększała swojego pola zainteresowania na świat. Mogła okazać chyba deczko uwagi samej sobie, nie wywołując przy tym zainteresowania świata. Nie mogła też teraz uciec od bycia osądzoną i zaszufladkowaną przez samą siebie.

- Naprawdę tak myślisz? - tutaj już słychać było wyraźną nutkę niewiary w głosie różowej Ayame. - Naprawdę myślisz, że jesteśmy takie same? Po tym wszystkim co zrobiłam i co się stało? Ludzie się zmieniają. Zamiana opakowania na inne, czasem nie zmienia zawartości, ale czy w naszym wypadku nie zmieniło się i to, i to? - nie wiedziała nawet dlaczego tak bardzo obstaje przy tym, że są innymi osobami, ale naprawdę trudno jej było w to uwierzyć. Widziała przed sobą dziewczynę, która najprawdopodobniej nie byłaby w stanie zrobić tego, co zrobiła ona w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Nie powiedziała tego na głos, bo nie chciała sprawić jej przykrości. Różowa Kirino wydawała się nie mieć zbyt dużo wiary w zielonej. Jednocześnie jednak czuła podskórnie, że zielona Kirino ma w sobie coś dziwnego, coś czego ona sama, w obecnym swym stanie nie rozumiała, coś czego sama Ayame chyba zapomniała, a czego zawsze od siebie wymagała.

Zamilkła jednak natychmiast widząc jak jej drugie "ja" zaczyna łkać. Nie spodziewała się nawet, że ten widok wywoła na niej tak wielki efekt. Emocje, coś z czym starała się walczyć od długiego już czasu, zaczynały brać nad nią górę i wpływać na jej ruchy, ale wpierw zmusiły ją do przyłożenia pięści do czoła, a następnie szybkiego przejechania palcami po policzkach, zaraz pod oczami. Nie, nie zamierzała płakać, choć czy przypadkiem właśnie już nie płakała? Widziała przecież przed sobą zielonowłosą, która nie była w stanie w żaden sposób ukryć tego, co się z nią stało. Najgorsze w tym wszystkim było to cholernie palące poczucie winy, które własnie tłukło w jej własne serce niczym potężny, żelazny młot. Żałosne, być może, że sama w sobie wywoływała tego typu reakcje. Jak bardzo była egocentryczką, że dopiero widok jej samej mógł na nią tak zadziałać?

Ayame przyklękła po chwili obok zielonowłosej, a następnie dłonią podniosła głowę drugiej dziewczyny za brodę, tak by oczy tej drugiej były na wysokości jej własnych, zaraz po tym zaś przycisnęła własne czoło do jej czoła. Ręka puściła brodę drugiej Kirino, a zaczęła ścierać jej łzy, po to by następnie rozsmarować je na własnych policzkach. Druga ręka natomiast pochwyciła wolną rękę drugiej dziewczyny i mocno ją ścisnęła. - ...obie cierpimy. Na swój własny sposób. - Ayame zdecydowanie nie chciała widzieć samej siebie w takim stanie. Swój wzrok utkwiła we wzroku dziewczyny. Zwilżone łzami drugiej dziewczyny policzki teraz zdawały się błyszczeć jakimś dziwnym światłem. - Jeśli nie przestaniesz płakać, być może i ja zacznę. - powiedziała spokojnie, choć druga dziewczyna mogła zauważyć, że oczy różowej Ayame są dziwnie zaszklone. Do czego miała prowadzić ta rozmowa? Do wzajemnego się wypłakania?

Głos, który usłyszała jawił się jej jako piękny. Nie dlatego, że poruszał w niej jakiekolwiek uczucia czy powodował, że dziewczyna czuła się lepiej lub gorzej. Nie dlatego, że miał on przyjemne brzmienie. Nie. Głos ten był przepięknie neutralny, a dla uszu dziewczyny poszukującej istoty obojętności od dłuższego już czasu, był najbardziej niesamowitym głosem we wszechświecie. Kirino doceniała go jednak tylko dlatego, że była w takim, a nie innym stanie, w takim momencie swojej życiowej podróży, który akurat predysponował ją do takiego właśnie odczuwania. Gdyby głos ten odezwał się do dziewczyny sprzed kilku miesięcy, ta prawdopodobnie uznałaby go za niezbyt interesujący. Może nawet zignorowała.

Nie rozumiała intencji jelenia, to było jednak pewne. Choć ton jego głosu brzmiał dla dziewczynie fascynująco, to jednak nie pozwalał on na ocenienie tego czym kierował się jego właściciel gdy wypowiadał kolejne słowa. Kpił sobie z niej? Szydził? Współczuł? A może czubił się i szukał u niej podobnej reakcji? Może po prostu pragnął zobaczyć jak dziewczyna mu odpowie? Ayame nie miała pojęcia i nie wiedziała jak na to wszystko odpowiedzieć. Nie wiedziała jak powinna się czuć wobec istoty o takim głosie, który zwodził jej zmysły niemal całkowicie. Czy gdyby ona osiągnęła podobny mu poziom, nawet jeśli tylko w kreowaniu własnego tonu, to inni ludzie reagowaliby na nią podobnie? Nie, raczej nie. Koniec końców to Kirino była tutaj inna, bo sama z siebie szukała tego, a nie czegoś innego. Zwyczajny człowiek pewnie nie zareagowałby tak samo. Zamiast skupiać się na tonie, powinna jednak była skupić się na słowach, bo te mimo niejasnego tonu dało się próbować rozumieć. Czy ona była kimś bez życia? Czy nie żyła? Czy całe jej życie do tej pory było tylko ulotnym snem? Lecz jeśli tak, to czemu spotykać miała się teraz z życiem we własnej osobie? To nie miało sensu i nie powinno było się zdarzyć, jeśli jej życie było tylko iluzją. A jeśli nie było... to kto pozbawił jej życia? A może była nią ona sama? Kolejne pytania kłębiły się w głowie Kirino, z czego ta wcale nie była zadowolona. Trudno było wieść dotychczasowy tryb życia, gdy kolejne pytania zmuszały ją do uruchamiania tych sfer umysłu, których dotykać zbyt bardzo nie chciała. Tych bardziej abstrakcyjnych, tych które nieraz już doprowadziły ją do błędnych decyzji przez swoją nachalność.

I co to była za dziwne uczucie... jeśli nie miała życia, to jak pasożyty mogły go jej zabierać? Czy może jednak miała w sobie życie? Lecz jeśli tak to co świadczyło pierwsze zdanie wypowiedziane przez jej rozmówcę? Ayame nieomal poczuła irytację w swej duszy, zanim zdążyła zapanować nad nadciągającym, starym uczuciem. Panowała jednak nad sobą teraz dużo lepiej niż dawniej. Odetchnęła tylko głębiej czując, że pozwolenie sobie na dodatkowy dopływ powietrza nie jest złym pomysłem. Gdy jednak otrzymała w swe ręce dar - to był moment, gdy kompletnie się zagubiła. Dlaczego? Dlaczego otrzymywała coś takiego w tym momencie? Przestało jej zależeć, dosłownie na moment. - Dlaczego mi to dajesz?! - krzyknęła, lecz obraz rozmazywał się już i trudno było liczyć na odpowiedź. Po chwili jej własna dłoń powędrowała do ust, zakrywając jej, a oczy wypełniły się przerażeniem, pierwszą od tak dawna jasno widoczną emocją. Rozejrzała się krótko wokół siebie i pozwoliła swojemu spojrzeniu wygasnąć, przybrać spokojniejszą, bardziej śniętą barwę. Tak bardzo została przed chwilą zaskoczona, że na moment poczuła się jak dawna "ja", lecz nie trwało to długo. Przyjrzała się lepiej kresce na swoim ramieniu, lecz i to trwało tylko chwilę, bo zaraz po tym krzyki dochodzące z głębi lasu zwróciły jej uwagę. Momentalnie ruszyła w ich kierunku.

...lecz kto dał jej sen, czym był sen i co właściwie miała zrobić - nie miała pojęcia. I choć słowa utkwiły w jej pamięci, to dziewczyna nie chciała o tym myśleć. Szansa na powrót tamtej Kirino była zbyt duża, gdyby tylko o tym dalej myślała...

Nie miała czasu by zadać niezbędne w tej sytuacji pytania. Najzwyczajniej w świecie nie miała na to czasu i nie wiedziała co zrobić, gdy zobaczyła przed sobą ten dziwny widok. Kolejny raz została zaskoczona i to w trybie natychmiastowym, gdzie nawet chwili nie było jej oszczędzonej na to, by zastanowić się nad obecnym położeniem. Gdy już otwierała usta, by zadać pierwsze pytania, by dowiedzieć się czegokolwiek na temat zastałej sytuacji, mężczyzna tuż przed nią, o jakże dziwnym kolorze włosów zdołał już wykrzyczeć w jej stronę coś innego, coś co i tak zagłuszyłoby jej wszelkie pytania. Nie obejrzała się jednak za siebie w pierwszej chwili, nie wiedziała co zbliża się za nią, lecz z tonu głosu wyczytała, że cokolwiek to jest, musi być niezmiernie niebezpieczne i nie chciała mieć z tym żadnego kontaktu. Być może naiwna dziewczyna jaką kiedyś była obróciłaby głowę w kierunku, z którego nadchodził głos, lecz obecna Kirino, choć już nieco inna niż na początku tej misji, nie zamierzała tracić na to czasu.

Gdy tylko usłyszała krzyk momentalnie ruszyła biegiem przed siebie. Ruszyła w kierunku krzykacza i wyminęła go, lecz gdy zauważyła, że ten nie biegnie zatrzymała się tuż za nim. Gdyby jednak też biegł, to biegła za nim lub z nim, koniec końców była dość szybka. W każdym razie, niezależnie od obranego wyboru, rzuciła dopiero teraz pytaniami. - Kim jesteś? Co się dzieje? - wystarczyły by poznać całą sytuację, jeśli tylko udzielono by na nie odpowiedzi. Na to też jednak mogło nie być czasu. Jeśli jednak mężczyzna zamierzał tutaj walczyć, to Ayame pierwsze co instynktownie zrobiła po zrozumieniu tego, to uwolnienie feromonów za pomocą Pheromon Generation, tak by istota, z którą miał się zmierzyć została nieco osłabiona. Na konkretniejsze akcje przyjdzie czas później.

Nie do końca wyszło to tak jak planowała, ale nie była zdziwiona tym co się stało. Nie mogła oczekiwać po sobie dobrej współpracy w zespole, nawet jeśli zespół ten składał się tylko z jednej dodatkowej osoby poza nią samą. Zbyt dużo czasu spędziła sama, gdzie tego typu zaklęcia nie wymagały od niej kontroli tego czy przypadkiem ktoś inny nie obrywa ich właściwościami. Tym razem jednak musiała się przywołać do porządku i zrozumieć swoją pomyłkę. - Wybacz. - rzuciła tylko stosunkowo ozięble, jednocześnie brzmiąc tak jakby dawno już nie używała tego słowa. A na pewno nie w tego typu kontekście. Pająk wciąż był w pobliżu, choć teraz wyraźnie nie był pewien tego, co powinien zrobić, natomiast uwagę Ayame przykuł mężczyzna, który zamierzał walczyć z przerośniętym stworzeniem tylko za pomocą kuszy. Już nawet nie zwracała uwagi na to czy mężczyzna trafi czy nie, ale wedle jej szybkich przemyśleń, by pokonać tego pająka trzeba było zrobić coś więcej niż tylko ugodzić go jednym czy dwoma bełtami. Stosunkowo posłusznie odsunęła się jednak na bok, jeszcze przez chwilę przyglądając się mężczyźnie, zanim sama postanowiła przejść do rzeczy, nie dbając o to, czy jej partnerowi w tym momencie się to spodoba czy nie. Jeśli mieli pokonać tego pająka, to równie dobrze mogła się do czegoś przydać zamiast tak po prostu stać w miejscu i patrzeć jak niepewny kusznik zamierza się na bestię przerastającą jego możliwości. Właśnie dlatego zamierzała użyć zaklęcia Flower Petals Manipulation, a w razie potrzeby wyczarować przed tym kilka zwykłych kwiatków, których mogłaby użyć do wspomożenia liczebności płatków w zaklęciu, a następnie płatki te skierowała wprost w kierunku ślepi pająka w dwóch podobnych liczebnościowo grupach. Po tym jak się go oślepi (a zaatakować miały wszystkie jego oczy), płatki miały zaatakować jego odwłok, w razie możliwości przebijając się do wnętrza ciała pająka i atakując go od środka, na ile to było możliwe. Jednocześnie Ayame spokojnie i z uprzejmością w mowie ciała obserwowała kusznika.

Mężczyzna na wiele sobie pozwalał, ale ona niespecjalnie protestowała w kwestii tego co się działo. Doskonale zdawała sobie sprawę, że jeśli pająków będzie tutaj więcej, to pozostawanie w tym samym miejscu mogłoby zakończyć się jedną wielką tragedią, dlatego gdy facet złapał ją za ramię nie tylko nie skomentowała tego w żaden sposób, ale z zacięciem starała się dorównać mu kroku, a przecież najwolniejsza nie była. Zapach palonych ciał przedarł się nie tylko do jej nozdrzy, ale także głębiej, głębiej w jej umysł pozostawiając tam ślad i ujawniając dziewczynie co stało się z niektórymi z ludzi. Nie wywołało to w niej jednak odruchu wymiotnego, nie starała się też zakryć nosa dłonią, byle tylko odciąć się od tego zapachu, co to to nie. Nigdy nie przyzwyczaiła się do śmierci ludzkiej, ale rozumiała już, że pewne rzeczy zdarzają się bez jej wpływu na nie, nawet jeśli te bardzo się jej nie podobały. Zamknęła na chwilę oczy, gdy już byli wewnątrz jamy i poświęciła krótką myśl, tym których już na tym świecie mogło nie być. Dosłownie chwilę. Jej serce wciąż było wyjątkowo mocno ściśnięte, a jej odczucia przez nią same blokowane tak, by nie pozwolić starej Kirino na wynurzenie się z głębi swojej duszy. Zwłaszcza, że ten moment byłby ku temu najgorszy. W tym stanie miała możliwość jakiegoś sensownego, choć chłodnego może, działania. Tamta Kirino pewnie by się rozpłakała.

...ale czy fakt, że Ayame powoli zdawała sobie sprawy z obecności dwóch siebie wewnątrz jednego ciała nie świadczył o tym, że jej beznamiętna natura gdzieś się jej wymykała? Nie powinna była o tym myśleć. Nie teraz. Nie nigdy.

Kirino podeszła na czworakach bliżej mężczyzny, z którym obecnie związał ją los, wciąż będąc na czworakach spróbowała też jeszcze raz przyjrzeć się jego twarzy, zwłaszcza oczom, starając się dostrzec w nich jakiekolwiek uczucie. Zaraz po tym odsunęła się od niego i oparła o ścianę wpatrując bez emocji przez siebie i oddychając nieco głębiej. - Powtórzę. Co się dzieje? Co się stało? - zapytała cicho, świadoma tego, że nie powinna być za głośna w tej sytuacji. Wciąż jednak trochę trudno było jej zrozumieć całe zdarzenie. Pewnie - można było wszystko spisać na nagły atak pająków, ot tak, ale... pająki chyba nie podpalały budynków.