Plac Treningowy

First topic message reminder :

Dużych rozmiarów przestrzeń, przeznaczona do szkolenia funkcjonariuszy oraz ich pupilków. Jest tam okrągła kilometrowa bieżnia, prosta na sto metrów oraz duże pole na którym można robić rzeczy. Na północ znajduje się siłownia, na wschód jest basen, na zachód strzelnica, zaś od południa ustawiony jest Główny budynek posterunkowy.

Koszmar każdego rekruta zaczyna się właśnie tutaj. Kiedy trzeba naprawdę wykazać się ponadprzeciętnymi zdolnościami, kiedy trzeba wyciskać z siebie krew, pot i łzy. Po to, żeby pewnego dnia, kiedy przyjdzie się mierzyć ze złoczyńcami, to być lepszym od nich. Nie ma co liczyć na nagły przebłysk supermocy... Ten przebłysk może nie błysnąć, dlatego trzeba być zawsze na wszystko gotowym.
- No dobrze, panie Yuicihi, na początek niech sobie pan przebiegnie jedno kółeczko, zrobi pięćdziesiąt pompek, sto brzuszków i sto pięćdziesiąt przysiadów - oznajmiam z okrutnym uśmiechem, czego konkretnie wymagam od Nakamury. Skoro chce ratować świat, to nic go do tego lepiej nie przygotuje! Lub zniechęci...
- Rawr! - warczy entuzjastycznie Qilin, przeskakując mi z ramienia na Yuichiego.
- On przypilnuje, żebyś nie oszukiwał - dopowiadam, po czym znajduję sobie wygodną ławeczkę, z której mógłbym spokojnie obserwować zmagania chłopaka. Przy okazji macham siedzącym po drugiej stronie placu funkcjonariuszom, którzy bardziej preferują jedzenie pączków na świeżym powietrzu.

Po wzięciu do ręki kawy i spokojnym wypiciu przy Kiirobara-sensei, jeszcze zanim Nakamura zaczął ćwiczyć wziął swój kubek i być może również policjanta jeśli ten wypił swój napój i umył go w miejscu do tego przeznaczonym. Podróżnik w czasie nienawidził zostawiać brudnych naczyń obawiając się, że przez to właśnie przez jego niedbalstwo z resztek kawy mogłaby rozwinąć się cywilizacja zdolna doprowadzić ludzkość na skraj zagłady. Oczywiście było to mało prawdopodobne, ale Nakamura po prostu nienawidził zostawiać bałaganu.

Dopiero wtedy udał się na plac treningowy, gdzie jeśli nie dostał konkretnych poleceń zaczął swoją rozgrzewkę. Najpierw spróbował przyśpieszyć nieco pracę swojego serca, metabolizm i ogólnie organizm przez zmęczenie go dość szybkim biegiem na około kilometr. Potem zaczął rozgrzewkę zaczynając od nóg - trzydzieści przysiadów, dziesięć skłonów do palców ze złączonymi nogami i dwadzieścia z nogami w rozkroku do każdej nogi, potem kręcenie biodrami i na boki, aby potem położyć się na ziemi i zrobić dwadzieścia pięć brzuszków prostych i tyle samo skośnych na obie strony po równej ilości. Następnie skoro już leżał zrobił trzydzieści pompek zwykłych i piętnaście ze złączonymi rękami na triceps i plecy. Potem wstał z ziemi, aby zrobić trzydzieści wymachów rękami i kilkadziesiąt obrotów szyją. Po takich ćwiczeniach dopiero czuł się rozgrzany i teraz zwrócił się do Kiirobary.
- Wydaje mi się, że już się rozgrzałem, jakie teraz polecenia, odnośnie mojego treningu?

Proces tworzenia superbohaterów to dość skomplikowana sprawa. Wymaga to wielkiego wysiłku, determinacji, ciężkiej pracy oraz nagłego przypadku, dającego supermoce. Bez tego ostatniego można co najwyżej uzyskać ponadprzeciętnego dobrego człowieka. Ileż dobrego musi być więc w tym, że takim właśnie czynię Nakamurę. Ale jeśli źle go pokieruję, odpowiedzialność spadnie na mnie. Trudno... Zrobię co mogę, by uczynić go bardziej dobrym i przydatnym, niż złym i przeszkadzającym.
Zasiadam sobie na ławeczce, patrząc jak Nakamura ćwiczy. Kiedy kończy odkładam Qilina z ramienia na bok ławki i wstaję.
- Rawr! - warczy Qilin, odbiegając po wydaniu mu mentalnego polecenia.
- Ćwiczenia mają wzmocnić twoje ciało, ale nawet najsilniejsze, najszybsze i najsprawniejsze nie będzie się do niczego nadawało, jeśli nie będziesz miał własnego stylu działania - mówię, a w tym czasie Qilin wraca z drewnianym mieczem w pysku. Przejmuję od niego ten miecz i robię parę wymachów. - Ostatnio mnóstwo jest dziwaków, którzy mają w tych zabawkach jakieś dziwne upodobanie. A co z tobą? - zwracam się do Yuichiego. - Jaki jest twój sposób radzenia sobie z problemami?
Po tych słowach cofam się kilka kroków od Nakamury, by wycelować w niego mieczem. Nie jest to co prawda broń, z którą miałbym jakieś większe obeznanie, ale żeby ocenić do czego zdolny jest Yuichi, nie powinienem od razu stosować na nim swoich sekretnych technik obezwładniających. Na wszystko jeszcze przyjdzie pora. Póki co, trzeba określić z jakiej gliny ten osobnik jest ulepiony.

Nakamura zobaczył jak Kiirobara - sensei macha mieczem i chociaż nie był może specjalistą w tej kwestii to nie wydawało mu się to trudne, myślał, ze potrafiłby zrobić to tak samo dobrze. Mimo to obecnie nie specjalizował się w żadnym rodzaju broni więc ciężko było mu odpowiedzieć na to pytanie. Kiedy ten wycelował w niego swój miecz Nakamura odruchowo odskoczył w tył, akurat był całkiem zwinny, na szczęście.
- Po przeniesieniu w czasie straciłem swój styl walki, który opierał się na używaniu potężnej magii - powiedział Nakamura - Zapewne z czasem to odzyskam, ale obecnie faktycznie brakuje mi mojego stylu walki. Myślałem o wyrobieniu pozwolenia na broń palną i wykorzystaniu pistoletów w walce ze złoczyńcami. Chociaż nienawidzę prostych rozwiązań, to wydaje mi się, że pistolety są proste w obsłudze, maja sporą siłę ataku i skutecznie zastąpią mój dawny styl walki. Teraz jednak jeszcze kompletnie nie umiem ich obsługiwać, liczę, że w przyszłości może uda mi się tego nauczyć z pomocą przynależności do policji.

Taka byłą prawda, Nakamura nigdy nie używał pistoletów, gdyż Soul Baali po prostu byli zbyt szybcy na trafienie pociskami, zdecydowanie lepiej sprawdzała się potężna magia, która była zdecydowania szybsza i silniejsza. Teraz czuł się trochę jak niemowlak, który nie posiadając własnego stylu walki był niewiele lepszy od bezbronnego dziecka, wiedział jednak, że jego moc powoli jest odzyskiwana i z czasem ją odzyska, może nawet przekroczy dawne granice. Miał na to cztery lata.

Przewracam oczami ze znudzeniem, słuchając po raz kolejny o przeżytej apokalipsie, wielkiej magii i odzyskiwaniu mocy. W połowie przemówienia Nakamury, doskakuję dwoma szybkimi wykrokami i uderzam go drewnianym mieczem pod żebra, aby go zgięło, aby się w końcu zamknął. Nauka pozbawiona bólu szybko umyka z głowy, a to powinno wyraźnie dać do zrozumienia Nakamurze, że kiedy jest czas na ćwiczenia, to czasu na rozwlekłe rozmowy nie ma. Zwłaszcza o jakichś niespełnionych apokalipsach...
- Wybacz, taki odruch - mówię z udawanym żalem, wymijając Nakamurę. - Może kiedyś pozwolę ci strzelać, ale póki co powinieneś sobie radzić z tym co masz. Albo przynajmniej postarać się z tym cokolwiek zrobić.
- Rawr! - warczy z ławki Qilin i kiwając głową potwierdza moje słowa.
Następnie odchodzę dwa kroki od Nakamury, staję bokiem i znowu celuję w niego mieczem. Czekam na jego ruch, samemu nie atakując. Chyba, że znowu zacząłby mi gadać. Wtedy z miejsca przywaliłbym mu drewniakiem po łapach, a tak to, tylko bym się bronił, zbijając ciosy mieczykiem, co jakiś czas jakiś unik wykonując.

Yuichi nie będąc szkolonym w walce mieczem, a także będąc zajęty swoim przemówieniem nie zdążył zareagować na zadany przez Kiirobarę - sensei atak obrywając pod żebra, który zmusił go do przerwania jego dialogu oraz klęknięcia na jednym kolanie na ziemi przez nagłą dawkę bólu.
- Następnym razem chociaż daj mi skończyć Kiirobara-sensei
Po tych słowach Yuichi trzymając się za bok wstał powoli, aby kontynuować ćwiczenia. Szybko przeanalizował sytuację, a nie mając pod ręką żadnej broni postanowił wykorzystać do tego testu swoje ręce. Nie znał się, co prawda na walce wręcz, ale była to chyba dość prosta broń. Po prostu wyprostować dłoń tak, aby pięść uderzyła w nos przeciwnika i go rozwaliło, nie brzmiał na coś trudnego. Wcześniej jednak pasowałoby uniknąć ataku policjanta, ale tutaj miał już jakieś umiejętności do uników, dlatego spróbuje najpierw delikatnie uciec w bok przed mieczem, aby ten poleciał do przodu sam natomiast w tym czasie spróbuje pacnąć Kiirobarę w czubek głowy. To był trening nie zamierzał uczynić mu krzywdy i chociaż powinien boleć wydawało się, że takie pacnięcie w tym momencie z pewnością wystarczyłoby. Pytanie jak szybki był jego nauczyciel, tego nie mógł przewidzieć, a zaraz miało się okazać.

Walka człowieka z bronią przeciwko temu bez broni może i nie jest do końca sprawiedliwa, ale czyż ktoś mogący sobie poradzić sobie w niesprawiedliwej walce, miałby jakieś problemy, by wygrać sprawiedliwą? W ogóle, co tu ma do czego sprawiedliwość?
- Pozwolę, jak będziesz miał coś mądrego do powiedzenia - odpowiadam Nakamurze, czekając aż zbierze w sobie siły. Czuję, że mój poziom bezczelności wzrósł do tego stopnia, że aż zgęstniała rudość moich włosów.
Na treningu jednak nie ma czasu na rozmowę, trzeba działać! I może jestem trochę wredny, to jednak zdarza mi się być miłym, iż uderzając drewnianym mieczykiem, nie przykładam się do tego na tyle, by Nakamura nie zdołał tego uniknąć. Jednakże kiedy wyprowadza swą kontrę, nie mogę pozostać bezczynny i okazać jakąkolwiek słabość!
Wolną ręką chwytam go szybko za nadgarstek, wyciągając rękę Nakamury do przodu i z półobrotem, podstawiam mu nogę, aby Yuichi poleciał przed siebie, by z moją drobną pomocą wylądować na plecach.
- Rawr! - warczy z podziwem Qilin.
Pomagam Nakamurze wstać, po czym cofam się od niego dwa kroki, podrzucam miecz, by złapać go za drewniane ostrze i wyciągam go rękojeścią w kierunku Nakamury.
- Twoja kolej na zabawę w szermierza - oznajmiam, po czym natychmiast odskakuję od Yuichiego, aby nie dać mu szansy na natychmiastową zemstę, za bicie go drewniakiem po brzuchu.

Jeśli chodziło o umiejętności walki wręcz Kiirobara-sensei był zdecydowanie bardziej doświadczony niż Nakamura, dlatego z łatwością udało mu się skontrować uderzenie podróżnika w czasie, aby przerzucić go i spowodować upadek na ziemię. Po chwili pooglądania nieba, które było naprawdę ładne postanowił chwycić dłoń swojego trenera i wstać z ziemi otrzepując ubranie z brudu. Robił to zdecydowanie zbyt długo, zapewne pięć razy dłużej niż powinien robić to normalny człowiek, ale miał swojego rodzaju hopla na punkcie czystości, nie znosił być brudny. Podróżnik w czasie dopiero po ogarnięciu siebie postanawia przejść do dalszej części treningu, która miała sprawdzić jego zdolności do szermierki czy raczej potwierdzić ich całkowity brak.
- Nigdy nie miałem okazji walczyć bokkenem, bo tak to się nazywa chyba - powiedział niepewnie Nakamura - Nie oczekuj, że okażę się królem szermierki
Po tych słowach zaczyna atak, wiedząc, że i tak nie wymyśli skomplikowanej szermierczej kombinacji, która mogłaby zaszkodzić Kiirobarze-sensei po prostu wykonuję szybkie pchnięcie do przodu celując w splot słoneczny, a jeśli z jakiś powodów się nie uda i nie padnie na ziemi po kontrze Kiirobara-sensei to zaraz po tym wykona cięcie równolegle do ziemi na wysokości brzucha policjanta. Stara się stać twardo na ziemi, aby nie dać się podciąć zbyt łatwo, stara się również wykorzystać swoją zwinność do unikania kontr rudowłosego.

Jeśli upadnie oczywiście wstaje i tym razem spróbuje z zaskoczenia dziabnąć zaraz po podniesieniu się Kiirobę sensei w bok, żeby to nie tylko on czuł ból w trakcie tego treningu. Robi to prostym pchnięciem końcówką mieczem nie dając towarzyszowi treningu czasu na przygotowanie się do wymiany ciosów. Nikt nie powiedział, że będzie walczył uczciwie.

Niecierpliwie tupiąc nogą, czekam aż Nakamura w końcu skończy pozbywania się kurzu ze swego ubrania. Przy okazji spoglądam na przelatujące na niebie ptaki, cicho sobie pogwizdując.
Wzruszam ramionami, na słowa Nakamury. Co za różnica czym on tu będzie walczył i jak bardzo w to nie umie. Większość z ulicznych bandytów również nie była nigdy w żaden sposób szkolona, aby używać znalezionej przez nich broni. A tu nie chodzi tylko o to, żeby Nakamurę nauczyć paru rzeczy, ale również żeby samemu nie wyjść z wprawy.
W walce z szermierzem trzeba chyba pamiętać o tym, że jest to broń o większym zasięgu, ale sprawdza się również w bardzo bliskim starciu i jest o wiele skuteczniejsza, niż gołe ręce. Najlepszym rozwiązaniem jest zatem szybkie skrócenie dystansu w odpowiedniej chwili i rozbrojenie przeciwnika. Trzymając ręce na wysokości brzucha, wyczekuję ciosu Nakamury. Kiedy uderza pchnięcie, zręcznie obracam się, by stanąć bokiem i przepuścić przed sobą broń, a jednocześnie szybko chwytam obydwiema rękami Nakamurę za nadgarstek, wyrywając mu z dłoni miecz, po czym natychmiast odskakuję od niego i wyrzucam drewniaka za siebie.
- Rawr! - warczy Qilin, biegnąc po broń.
Unoszę dłonie do gardy, inscenizując kolejną sytuację, kiedy to ja nie mam broni, ani Nakamura, choć widząc jego niezbyt popisowe zdolności, mogę śmiało stwierdzić, że może to być dość jednostronna walka.
- A co z twoją magią? Potrafisz jej jakoś użyć? - sugeruję Yuichiemu, żeby się nie wstrzymywał. W końcu magia, też broń, a jeśli ktoś ją posiada, to czemu miałby z niej nie korzystać.

Przeciwnik Nakamury jak ten zauważył faktycznie może nie był zbytnio szkolony w walce szermierczej, ale jeśli chodziło o walkę wręcz posiadał zdolności zdecydowanie przewyższające te podróżnika w czasie. Oczywiście rudzielec chciał pokazać te zdolności w starciu z uzbrojonym przeciwnikiem i od razu go rozbroił już po pierwszym uniknięciu ataku w taki sposób, że Yuichi nawet nie mógł jednoznacznie określić w jaki sposób tego dokonał. Umiejętność walki wręcz Kiirobary były zdecydowanie lepsze niż te walki mieczem, mógł to stwierdzić z niemalże stuprocentową pewnością. Teraz gdy stanęli przed sobą w walce na pięści wiedział, że szykował się dla niego prawdziwy łomot. W sumie czemu miał się dziwić, skoro był typem castera pozbawionego magii? Jego obecne zdolności były znacznie ograniczone, a ich odzyskanie według planu Nakamury miało zająć około pół roku. Teraz jednak było teraz i trzeba było przynajmniej pokazać swoje skromne zdolności.
- Jak mówiłem obecnie jest ona dość ograniczona, została mi w większości zabrana, ale jej regeneracja jest szybsza niż nauka u przeciętnego człowieka
Po tych słowach wytłumaczenia użył on Regeneration Factory [ranga D], aby uleczyć otrzymane do tej pory rany, nie było ich wiele raczej zadrapania, dlatego ranga ta z pewnością wystarczyła do posklejania maga. Potem zaklęciami Power of wind [ranga D] oraz Perfect Accuracy [ranga D] zwiększył swoją siłę fizyczną, siłę ciosów, a także ich celność o 20%. Nie było to może wiele, ale dawało przynajmniej minimalnie większe benefity. A może rudzielec wystraszy się siły wiatru, która dawała efekt wizualny. Po użyciu tych zaklęć spróbował on podnieść może jakiś leżący na ziemi kamień, aby ze zwiększoną celnością rzucić w rudzielca mniej więcej na wysokości brzucha, gdzie było najłatwiej trafić. Miał nadzieję, że dystans pozwoli mu na taką akcję. Jeśli jednak będzie zbyt blisko, w odległości mniejszej niż 4 metry to wykona od razu uderzenie prawym prostym celując w brzuch. Nie był w stanie wykonać bardziej skomplikowanych ataków, dlatego skupił się na tych prostych.

Zdecydowanie za dużo w Nakamurze przechwałek i pokazówy. Naprawdę, o wiele łatwiej byłoby mi znosić jego nieudolności, gdyby to nie wspomniał, jaki to silny był kiedyś, czy tam będzie... Tak to on sobie szacunku nie wyrobi...
Widząc, jak schyla się po pobliską cegłówkę, nie muszę się długo domyślać, co z nią zrobi. Sam zwiększam dzielący nas dystans, cofając się dwa kroki i wstawiam ręce lekko przed siebie, aby złapać rzucony kamień. Daje się odczuć, że rzucony został z większą, niż przeciętna siła, ale gorsze rzeczy te ręce musiały zatrzymywać.
- I to wszystko? - pytam zawiedziony, wyrzucając kamień na bok. - Na dzisiaj już chyba wystarczy.
- Rawr! - warczy Qilin, prędko wspinając mi się na ramię.
- Nie przejmuj się jednak - oznajmiam z pocieszającym uśmiechem, kładąc Nakamurze dłoń na ramieniu. - Nie we wszystkim musisz być dobry! Może strzelanie ci wystarczy i ktoś cię kiedyś go nauczy... Tymczasem wróć do domu, napij się herbatki, odpocznij trochę i przyjdź jutro o dwunastej. To na razie.
Jeszcze raz klepię go w ramię i odchodzę na posterunek. W końcu jeszcze mam parę obowiązków, do których zalicza się chociażby, siedzenie za biurkiem i wyczekiwanie na jakieś wezwanie...

Cegłówka została rzucona zdecydowanie za słabo, faktycznie Kiirobara-sensei wiedział jak posługiwać się swoimi rączkami, nie ważne jak dwuznacznie to brzmiało. Nakamura przeklął pod nosem, ale wiedział, ze na ten moment nie jest w stanie pokazać niczego więcej. Chociaż nie podobał mu się komentarz policjanta, że nie we wszystkim musi być dobry postanowił na razie to przemilczeć wracając do niego za pół roku, aby pokazać efekty swojego treningu. Aby zobaczyć jak tym razem to on nie będzie wyrabiał tempa swojego rekruta. Teraz jednak nie pozostało nic innego jak wrócić do swojego mieszkania.
- Dziękuję za dzisiejszy trening Kiirobara-sensei, obiecuję wrócić jutro.
Po tych słowach podróżnik w czasie zasalutował rudowłosemu i udał się w stronę wynajętego pokoju. Już dawno nie musiał nikomu salutować, ale znał wszystkie wojskowe manewry, którymi obdarowywało się przełożonych.

Czas po treningu Nakamura wykorzystał na przejście się po mieście, gdzie zakupił lody oraz uciekał przed kobietą, która chciała oddać mu paragon, który wypadł mu z kieszeni. Oczywiście nie mógł do niej podejść widząc w niej przedstawicielkę przeciwnej płci, zgubił ją dopiero po jakimś czasie, gdyż ta nie słuchała się panicznych krzyków chłopaka. Zmęczony wrócił do swojego pokoju, gdzie szybko zasnął, aby wstać o siódmej. W sumie Yuichi nie mając, co robić przyszedł na komisariat zdecydowanie wcześniej, więc jeśli Kiirobara-sensei przybędzie później zobaczy nie tylko swój pokój, ale cały komisariat posprzątany łącznie z grubaskiem, z którym dzielił swoje obowiązki, a także Nakamurę z fartuchem sprzątacza, a także papugą do kurzu w dłoni.
- Witam Kiirobara-sensei, pozwoliłem sobie przyjść trochę wcześniej

Jedną z rzeczy, którą szanuję w mojej pracy jest to, że nie wymaga ona zbyt wiele wysiłku. Wymaga zaledwie sprawiania pozorów, że się cokolwiek robi, aby ludzie na ulicach czuli się bezpieczni. I choć naprawdę mi na tym zależy, to jednak cieszy mnie fakt, iż nie muszę się wykazywać zbyt wielką aktywnością. Chociaż... Tej aktywności jest o wiele za dużo, jak na moje stanowisko! A o awansie nikt mi nawet nie wspomniał...
Z awansem, czy też bez awansu, nie muszę się spieszyć z przychodzeniem do pracy, więc przybywam do niej kilkanaście minut po dziesiątej. I choć kazałem przyjść Yuichiemu później, to już z progu mogę wywnioskować, iż przyszedł wcześniej. Czy ten człowiek potrafi spać? Czy może odpoczywa sprzątając? I jakim cudem jest on w stanie jeszcze sprzątać w moim gabinecie? Że raz posprzątał mu nie wystarczy? Czy tak szybko robi się u mnie bałagan, że musi codziennie w nim sprzątać?
- Widzę - mówię, lekko przerażony nadgorliwością tego człowieka. - To... Skoro już jesteś, to możesz kawę zrobić. I w sumie też jakbyś skoczył po coś do jedzenia, to też byłoby miło.
- Rawr! - warczy Qilin, kiwnięciem głową potwierdzając moje polecenia.
Potem zaś usiadłbym sobie wygodnie za biurkiem, czekając aż Nakamura zrobi, co do niego należy.

Nakamura zgodnie z poleceniem młodszego od niego chłopaka, który w tej chwili przygotowywał go do pracy policjanta zaparzył mu kawę typu americano, tylko że z dwóch espresso, bardzo czarną, taką jak zwykle pijał chociaż podróżnik w czasie skrycie patrzył zawistnie na ten napój samemu nie lubiąc wywarów, gdzie miał aż tyle kawy preferując dodawanie dużej ilości mleka do kawy. Potem skoczył po coś do zjedzenia.

Idąc zastanawiał się jaki byłby idealny partner dla niego, czy mógłby mieć kogoś takiego, kto byłby dla niego tak istotny jak rudy pies policyjny dla Kiirobary-sensei, na pewno nie byłaby to dla niego Ronia. Na pewno byłby to jakiś mężczyzna, w końcu z jego strachem przed kobietami inna płeć byłaby wykluczona. Ciężko było mu to przyznać, ale ponieważ do tej pory był typem castera to idealnym wsparciem byłby dla niego jakiś wojownik, który potrafiłby utrzymać wrogów z dala od niego umożliwiając mu spokojne rzucanie czarów na wrogów. Musiałby mieć silne właściwości obronne, aby ich wrogowie nie zbliżyli się zbyt blisko, a co za tym idzie musiałby mieć naprawdę silne i wysportowane ciało, które potrafiłoby przyjąć nie jeden, nie dwa, a kilkanaście silnych ciosów. Broń do walki w zwarciu byłaby dla niego idealna, może miecz i tarcza? Jeśli chodzi o same nawyki musiałby być całkowicie posłuszny Nakamurze, ufać mu i zdawać sobie sprawę z tego, że zna się na taktykach walki z silniejszymi przeciwnikami, musiałby być mu w pełni uległy. Poza tym musiałby lubić i dbać o czystość. *)

Myśląc o tym Nakamura doszedł do sklepu, a wiedząc co jest doskonałe do kawy na śniadanie zakupił trzy porcje panini z kurczakiem, serem mozzarella, rukolą oraz żurawiną dla przełamania smaku goryczy. Jedną kanapkę podał on Kiirobarze - sensei, drugą podał grubasowi-san, a trzecią zostawił dla siebie. Oczywiście nie zapomniał o rudym psie policyjnym, ale nie sądząc, że takiej krwiożerczej bestii smakowałby chleb kupił jeszcze pieść kurczaka z rożna. Położył ją przed potworkiem na ziemi wykorzystując folie aluminiową, w którą był zawinięty jako talerz. Sam natomiast zaczął jeść swoją kanapkę popijając ją kupioną wcześniej wodą. Kawę wypił już wcześnie rano, nie zamierzał pijać jej w dużych ilościach jak wzorcowy policjant, a ograniczać do odpowiedniej ilości.
- Zrobione - powiedział Nakamura, gdy wykonał zadanie przygotowania posiłku - Smacznego.
Dopiero, gdy wszyscy zjedli swoje posiłki przejdzie do istotniejszego tematu.
- Jaki mamy trening zaplanowany na dzisiaj? - zapytał Kiirobarę-sensei - Przy okazji przepraszam za moją porywczość, ale kiedy będę mógł zacząć pełnić funkcję pełnoprawnego policjanta? Kiedy będę mógł podejść do egzaminu?
W sumie to Nakamura nie wiedział czy w ogóle jest jakiś egzamin, aby wstąpić do tej jednostki, bo z skąd mógł o tym wiedzieć, po prostu tak założył bazując na swoich wcześniejszych doświadczeniach w wojsku. Chodziło jednak głównie o to, aby móc dołączyć do policji i zająć się z powrotem odzyskiwaniem swoich utraconych w trakcie przeniesienia w czasie zdolności. Zdawał sobie oczywiście jak ważny i pozytywny był przeprowadzany przez jego nauczyciela trening, ale tylko z nim nie widział szansy, aby za kilka lat móc pokonać Arclighta, gdy ten będzie chciał doprowadzić do zagłady świata.

*) opis idealnego partnera.

Choć może i Nakamura bywa czasem irytujący i przerażający, to jednak posłuszny jest i uczynny. Kiwam głową z uznaniem, widząc jak bardzo na poważnie wziął moje polecenie o przygotowanie kawy i jedzenia, przy czym nie zapomniał o sobie i co najważniejsze o Qilinie.
- Dzięki i wzajemnie - mówię, przyjmując kanapeczkę.
- Rawr! - warczy wdzięcznie Qilin, zabierając się do jedzenia swojej porcji.
Chwilę po zjedzeniu przychodzi pora na trudne pytania. Może nie tak trudne, jak na matmie, ale wymagających odpowiedzi.
- Dzisiaj daruję ci bieganie oraz ciężkie ćwiczenia i pójdziemy w teren - odpowiadam, przeczesując dłonią swe bujne, rude włosy. - I wybaczam ci twoją porywczość. W tym przypadku nie jest niczym niewybaczalnym. Tylko, że nie jestem ci dokładnie odpowiedzieć, kiedy ten dzień przyjdzie. To wszystko zależy głównie od tego, jak się wykażesz, lecz nie tylko dla mnie, ale i dla całej Policji Magicznej. Zrobisz coś, co wzbudzi uznanie decydujących i wtedy przyjmą cię od razu. Jedyne co ja mogę, to przygotować cię do tego oraz w odpowiedniej chwili wspomnieć dobrym słowem.
Taka w sumie jest prawda. Nie w mojej leży mocy, by o tym zadecydować, ale mogę za to uczynić z Nakamury całkiem dobrego, pracowitego kandydata na policjanta. Skoro już tak trzeba, no to wypadałoby podjąć do tego odpowiednie kroki. Wstaję więc od swego biurka, wrzucam Qilina na ramię i podchodzę do drzwi.
- To jeśli wszystko jasne, to chyba możemy już iść.

z/t x2 Hejj Hop Tutaj