Posiadłość Fortesque

First topic message reminder :

No więc była to całkiem spora posiadłość z drewna i kamienia, posiadająca wiele pokoi, łazienek i no ogólnie burżuazja pełną gębą. Cała posiadłość zawierała w sobie kawałek lasu, jakieś jezioro, ogólnie była ogromna i otoczona płotem. Żelaznej bramy, strzegły dwa gargulce, siedzące na kolumnach po bokach.

MG

Do posiadłości Sir Daniela Fortesque, Feelan dotarł z niemałym problemem, mimo zawartych instrukcji, najzwyczajniej w świecie blondyn nie był w stanie aż tak łatwo odszyfrować instrukcji a i miejscowi nie bardzo wiedzieli gdzie ów Sir Daniel mieszka. W końcu jednak - nie wiedząc nawet czy znów jest spóźniony - Feelan stanął przed żelazną bramą. Na lewej kolumnie, znajdował się magi domofon. Widocznie Sir Daniel w odróżnieniu od Sir Connora szedł z duchem czasu i nawet nie mieszkał już w ruderze. Było około godziny dziewiątej.

MG

-Odłupał się?-Powtórzył w ślad za Feelanem, Aleksander. Brzmiał na raczej zatroskanego.-Przykleić?-Gdyby Aleksander miał oczy, to zapewne teraz byłby pełne łez! Podciągnął nozdrzami głośno, a sir Daniel spuścił głowę i pokręcił nią smutno. Czyżby jednak zawalił już pierwszego dnia?-Pfff-Dziwny dźwięk, niczym pierd, wydobył się z Aleksandra.-AHAHAHAHAHAHHAAHAHAHHAHAH-Zaśmiał się koń-WIDZIAŁEŚ JEGO MINĘ DANIEL!? WIDZIAŁEŚ!? AHAHAHHAHA-Śmiał się z giermka, nieumały koń.-Wybacz za niego-Powiedział Daniel, który nie wiedział czy się śmiać, czy płakać. Bo widocznie był zażenowany performansem konia. I jego wcześniejsze reakcje, to raczej do konia były skierowane.-Nie no, blondi, weź to nie wiem, wyrzuć. Samo odrośnie.-Powiedział Aleksander, szczerząc zęby w uśmiechu.

Czyli... To wszystko to tylko żart? Czyli właściwie nic się nie stało?! Przez chwilę patrzę na Aleksandra z niedowierzającym szokiem. Jego śmiech świadczy jednak o tym, że to raczej na pewno był żart. A ja najzwyczajniej w świecie dałem się nabrać!
- He... Hehehe - zaśmiewam się niepewnie, spoglądaj na żebro trzymane w dłoni, aby to ostatecznie uśmiechnąć się szczerze. - A ja już naprawdę myślałem, że cię popsułem! - mówię do Aleksandra, stukając go piąstką w bark, w miarę lekko, żeby się nie rozsypał. A jeśli nawet miałby, to drugi raz już nie dałbym się nabrać na coś podobnego. Choć jeśli miałby się tak zbyt często rozsypywać, to nie czyniłoby go najlepszym wierzchowcem. Bez obrazy, rzecz jasna! Dlatego jednak jeśli miałbym uczyć się jeździć, to chyba wolałbym zacząć od Puskasa. Mammon wydaje się zbyt wielki, żeby od niego zaczynać.
- To skoro, wielki Aleksandrze nic się nie stało, pozwolić mi przejechać się na twoim przyjacielu Puskasie? O ile sam Puskasie się na to zgodzisz! - mówię, podchodząc do konia z ognistą grzywą i wyciągam w jego stronę rękę, by za jego pozwoleniem, móc go pogłaskać.

MG

Aleksander odchrząknął słysząc stwierdzenie Feelana.-Popsuć to możesz zabawkę młody. Wyglądam jak zabawka? Albo jak przedmiot? Mnie mogłeś najwyżej zabić. Nie ładnie blondi, to że ze mnie worek kości, nie znaczy że nie mam uczuć. Pokazałbym ci serce ale zgniło dawno temu, jednak uczucia pozostały... ej, to był rym prawda? TO BYŁ RYM NO NIE?-Zawołał pod koniec Aleksander patrząc na Daniela.-Ha, ale jestem najlepszy. Poeta Aleksander, wieszcz narodu Fioryjskiego.-Koń zdawał się wręcz promieniować dumą.-Nie no, blondi, nie tak szybko, nie tak szybko. Ja przecież nic o tobie dalej nie wiem. Opowiedz mi no coś o sobie i co właściwie wiesz o jeździectwie i koniach ogólnie co?-Zapytał Aleksander, pochylając nieco łeb by popatrzeć Feelanowi oczodołami w oczy.

Wygląda na to, że Aleksander przywiązuje dość dużą uwagę do słów. Nie miałem najmniejszego zamiaru go urazić, ani tym bardziej go uprzedmiotowić! Chociaż nie mógłbym o nim wprost powiedzieć, że jest całkowicie żywym stworzeniem... To jednak nie zmienia tego, iż mógłby się obrazić. Choć prędzej po prostu stwierdziłbym, że to ten rodzaj osobowości, co to zawsze się czegoś przyczepi i będzie mówił, tylko po to, aby mówić. Nie widzę jednak w tym nic złego i bynajmniej wcale nie mam zamiaru złościć się na Aleksandra.
- Wybacz. Nie to miałem na myśli - uśmiecham się, lekko zakłopotany. Lepiej jednak przeprosić o dziesięć razy za dużo, niż o raz za mało. Zapytany o siebie i własną wiedzę uśmiecham się już nieco pewniej. - No więc, jestem Feelan. Feelan Koei. I moim marzeniem jest, by pewnego dnia zostać prawdziwym rycerzem! Do tego jednak muszę przejść przez odpowiednie do tego przygotowania. Każdy zaś szanujący się rycerz powinien mieć własnego wierzchowca. Jeździectwo polega przede wszystkim na wzajemnym zaufaniu i wsparciu. Koń to zazwyczaj najlepszy przyjaciel dla rycerza, choć dla mnie najlepszą przyjaciółką zawsze będzie Sisi - uśmiecham się do swej pięknej gołębicy, głaszcząc ją po szyjce. - Ale innych przyjaciół też mieć chyba mogę.

MG

Aleksander patrzył w milczeniu słuchając słów Feelana. A potem patrzył w milczeniu jeszcze jakiś czas po tym jak Feelan skończył gadać. I tak patrzył, aż można było uznać że umarł. Ponownie. No, przynajmniej dopóki znowu nie wybuchnął śmiechem, ale widząc że nikt się nie śmieje, odkaszlnął końsko.-Ty tak na serio?-Zapytał niepewnie, by następnie spojrzeć na Daniela.-Zgrywacie się. Skąd ty go wziąłeś.-Daniel jedynie z politowaniem pokręcił głową. Aleksander to był jednak koń ciężki w obyciu. Aleksander wrócił wzrokiem do Feelana i westchnął spuszczając głowę.-Słuchaj Blondi, Jeździectwo, to polega przede wszystkim na jeżdżeniu, żebyś nie zapierdalał do wioski obok o własnych nogach. Całe to pieprzenie o zaufaniu, to taka nie do końca prawda. Znaczy jasne, przyjaźń między jeźdźcem a wierzchowcem jest ważna, bo lepiej się przyjaźnić i nienawidzić, ale słuchaj, masz ty jakichś kolegów? Dobra załóżmy że masz kolegę, takiego grubego Bartka. Jeździłbyś na Bartku? No nie jeździłbyś, bo to twój ziomeczek.-Logika konia nie była zła. Prawie. Nie uwzględniała faktu, że Bartek nie był koniem.

Słowa powiedziane tym razem przez Aleksandra są bardziej smutne, niż te powiedziane przez niego wcześniej. Ale czy są w stanie mnie zniechęcić? Nic bardziej mylnego! To, co mówi Aleksander wynikać musi z jego ponurego spojrzenia na ponure aspekty życia... Choć w jego przypadku to chyba bardziej śmierci... I ogółem, smutek i beznadziejność wypływa z jego szczęk. Lecz to właśnie jest to, co chciałbym zmienić! Chciałbym znów uczynić rycerstwo wspaniałym! Przywrócić mu blask chwały, dumy, który nie oślepiałby tych, którzy nań patrzą, lecz był blaskiem ukazującym właściwą drogę do dobra, do pięknych wartości i do prawdziwej świętości.
- Myślę, że gdybym tego naprawdę mocno potrzebował, Bartek, jako mój przyjaciel nie zawahałby się nawet sekundy, by mnie gdzieś na sobie podwieźć. Nie dlatego jednak Bartek jest moim przyjacielem, ponieważ mógłby to zrobić, czy też nie. Nie ośmieliłbym się go pytać, czy mógłbym się na nim przejechać, ponieważ wątpię, czy ma ku temu najlepsze predyspozycje i jest to coś, co chętnie by przeżył. Tak samo nie powinienem naciskać na ciebie, jeśli ty tego nie chcesz. Mogę jedynie cię poprosić, ale sam powinieneś o sobie decydować. Co zdecydujesz, do tego się dostosuję. I szczerze, to nie przeszkadza mi chodzenie. Co prawda na grzbiecie konia byłoby wygodniej podróżować, lecz nie mam zamiaru zmuszać żadnego stworzenia do bycia mi bezmyślnie posłusznym. Zależy mi przede wszystkim na dobru innych, a zwłaszcza tych, których nazywam przyjaciółmi. Prawdziwie szlachetny koń, prawdziwie szlachetnego rycerza również powinien o nich dbać - mówię, po czym klepię lekko Aleksandra po czaszce. Nie mam mu za złe tego, jak on postrzega świat, ale mam nadzieję, że jego od dawna niebijące serce ma w sobie jeszcze choć odrobinę dobroci i zrozumienia.

MG

Kiedy Feelan mówił, żuchwa konia powoli się opuszczała. Zapewne gdyby Aleksander miał oczy, to byłyby one właśnie bardzo wybałuszone a z nosa ściekał by mu gil. Tak pewnie by było, ale Aleksander był jedynie kupką kości i tego typu efekty Feelan mógł sobie jedynie wyobrazić.-DANIEL JA ŚLEPNE-Krzyknął Aleksander na koniec przemowy Feelana, a potem opuścił łeb i zaczął patrzeć w ziemię.-Jednak nie, nie mam oczu-Odparł i wierzgnął nogą, kopiąc w ziemię.-Pojedziesz na mnie młody, zrobimy sobie rundkę dookoła, chce zobaczyć jak sobie radzisz na grzbiecie WSPANIAŁEGO OGIERA-Wykrzyknął na koniec unosząc pysk znad ziemi, by stanąć prosto, dumnie!-Musisz poradzić sobie bez siodła i pomocy Daniela. No dalej-Rzucił Aleksander czekając aż Feelan rozpocznie procedurę dosiadania.

Wydaje mi się trochę, że Aleksander nie bierze moich słów na poważnie i nawet nie próbuje ich zrozumieć... No trudno. Chyba nie ma co na tę chwilę dłużej z nim dyskutować. Posłusznie więc kiwam głową, kiedy mówi, że w końcu nadszedł czas, by w końcu zacząć wspólny trening jeździectwa! Zanim jednak spróbuję wsiąść na Aleksandra, rozglądam się, czy w stajni jest wystarczająco dużo miejsca, by na niego wejść i czy zdołałbym na nim wyjechać. Byłoby to okrutnym żartem, gdyby okazało się, że nie i gdy tylko wsiadłbym na Aleksandra, ten złośliwe ruszyłby, aby trzasnąć moją głową w jakąś zbyt niską belkę...
Gdyby jednak wejście na jego grzbiet niczym, by nie groziło, wtedy stanąłbym sobie z boku Aleksandra, kładąc mu dłonie na kark.
- Hopla! - z radosnym hopsnięciem, wskoczyłbym na Aleksandra, przekładając jedną nogę nad jego grzbietem, jakbym przeskakiwał przez płot i od razu złapałbym się jego szyi, starając się dostosować uścisk do tego, by nie spaść, ale zarazem nie dusić za bardzo jego kości... Chociaż, nie wiem jak bardzo są one na to czułe, dlatego głównym wyznacznikiem byłoby po prostu to, żeby nie spaść... Następnie, trzymając się go, lekko stuknąłbym go piętą w żebra, dając mu tym samym znak, że może ruszać, a lekkim naciskiem dłoni na jego kark, skierowałbym go w stronę wyjścia ze stajni. Potem pozostaje już tylko trzymać się go tak, żeby z niego nie spaść.

MG

No tak, Aleksander nie był w pełni przekonany do wypowiedzi Feelana. Nie był również, w pełni przekonany do wygibasów Feelana. Co prawda w pomieszczeniu było dostatecznie dużo miejsca by konia dosiąść, jednak metody których próbował użyć Feelan dalekie były od doskonałych. Konie to małe istoty nie są, a na dodatek ten, pozbawiony był uprzęży czy siodła. A Feelan również dopiero jeździć się uczył. Połączenie tych wszystkich rzeczy sprawiało, że Feelan wyglądał jak osoba która pierwszy raz weszła na lodowisko a próbowała zrobić piruet i tak oto blondyn po pierwszej próbie upadł na plecy. Na siano. Dzięki bogom, nieumarłe konie nie srały. Aleksander westchnął i uklęknął.-Wiesz, mniej inteligentne rumaki, na to nie wpadną. Nie przyzwyczajaj się-Powiedział koń, przytykując blondasowi który już z początku popełnił błąd.

- Ouć... - trochę niezdarnie mi poszła pierwsza próba, ale od czegoś przecież trzeba zacząć. Nie mam jednak najmniejszego zamiaru się poddawać przez tą drobną porażkę! Każdy błąd jest kamyczkiem w budowaniu schodów do sukcesu, więc od teraz wypadałoby pamiętać, że zanim się wsiądzie na konia, to wpierw należałoby obniżyć jego grzbiet. Albo wystarczyłoby nauczyć się wystarczająco wysoko skakać...
Tak, czy inaczej, wsiadłbym teraz nieco ostrożniej na grzbiet Aleksandra, by w miarę wygodnie się na nim umiejscowić. Tym razem czekam z dalszym działaniem, aż się wyprostuje. Wtedy też mocno, się go trzymając, odczekałbym, aż ruszy i w razie czego wyjaśni, co jak należy robić. W końcu to on ma o wiele większe doświadczenie i wie nie tylko więcej, ale wie również na pewno to, co ja powinienem wiedzieć! A ja sam, no to tak zbytnio tego nie wiem, bo skąd miałbym się dowiedzieć, jeśli nie od Aleksandra?

MG

W zasadzie nie mając innego wyjścia, Feelan złapał się łapskami za żebra Aleksandra. Gdy koń powstał strasznie zatrzęsło i Feelan niemal spadł na ziemię. Na szczęście chłopak nie z takimi przeciwnościami losu sobie radził, więc dał radę utrzymać się na grzbiecie rumaka. Po chwili ruszyli ku wyjściu ze stajni.-No dobra to teraz słuchaj. Normalnie jak ściśniesz konia udami i pociągniesz za lejce to zmusisz go do stanięcia. Podobno prrr też pomaga. Na mnie to jednak nie zadziała, poza tym starczy powiedzieć.-Aleksander zaczął tuptać dookoła stajni-Na razie, poczuj jak to jest być na końskim grzbiecie. Przyzwyczaj nogi i dupę. Normalnie będzie bolało trochę mniej-Bo faktycznie, tyłek bolał od siedzenia na nagich kościach konia. Które przy każdym ruchu jego ciała, ocierały się o ciało Feelana, podrażniając skórę pod materiałem ubrania i obijając mięśnie. Mało przyjemna wycieczka.

Sir Daniel wspominał, że jeśli nauczę się jeździć na tych koniach, to dam radę jeździć na wszystkich. Wątpię, bym kiedykolwiek miał okazję wsiąść na bardziej kościstego i niewygodnego konia niż Aleksander... Przynajmniej za bardzo się nie rzuca, a to już dobrze. Przez najbliższą chwilę staram się więc przyjąć jak najwygodniejszą, a zarazem najstabilniejszą pozycję na grzbiecie Aleksandra. Przy czym należałoby spiąć z całej siły pośladki i brzuch. Pochyliłbym też lekko do przodu tułów, a ciężar ciała starałbym się równomiernie rozłożyć na udach i na rękach, którymi to nie puszczałbym Aleksandra. Po tym, co powiedział, przestałbym zaciskać nogi na jego żebrach, starając się utrzymać na nim głownie dzięki sile rąk i poprzez odpowiedni balans ciałem.
Zapewne bólu na jego grzbiecie i tak nie zdołam całkowicie zniwelować, więc zacisnąłbym zęby, przygotowując się mentalnie, że jeśli Aleksander ruszy szybciej, to zapewne zaboli... Ale nie tak bardzo, jak gdybym miał z niego spaść, więc wolałbym jednak nie spadać.
- W bólu kształtuje się siła - mówię sam do siebie, zmuszając się do uśmiechu. - To gdzie jedziemy? - pytam nieco pewniejszym głosem, kiedy już uda się osiągnąć w miarę wygodną pozycję, a jeśli Aleksander przyśpieszyłby za bardzo, to zgodnie z jego słowami hamowałbym go ściśnięciem udami. A jeśli już miałbym spaść, to przynajmniej nie na głowę...

MG

Było ciężko. Bo jednak Aleksander to były same kości i łapanie konia czy zaciskanie ud nie było proste. Gdy Feelan próbował przybrać jakąś wygodniejszą pozycję, jego noga wciskała się pomiędzy żebra konia, sprawiając że robiło się jeszcze niewygodniej. Zupełnie jak by próbował jechać na ramie rowerku bez pedałów i siodełka. Tylko gorzej.-Gram pokera z krukami za 20 minut, więc w sumie można już podjechać... masz przy sobie szmal?-Zapytał nagle Aleksander odwracając głowę do Feelana. Gdyby miał oczy, pewnie widać byłoby teraz w nich, błysk!-Tak się składa że przydałby się nam dodatkowy gracz. Zawsze możesz postawić swój scyzoryk czy coś-Powiedział, a gołębica usiadła Feelanowi na głowie.-Hazard jest niedobry-Powiedziała cicho do Feelana.-Jaki hazard-Obruszył się Aleksander-Wymiana dobrami materialnymi w odniesieniu do wyników dyscypliny sportowej. To zwyczajna nagroda za zwycięstwo. NAGRODA-Dokładnie tak było. Żaden hazard.

Sir Daniel mógł mieć dużo racji w tym, że jeśli zdołam okiełznać jego wierzchowce, to zdołam okiełznać wszystkie. Po prostu muszę to jakoś przetrwać i wszystko będzie dobrze... Skupiając się na jeździe trochę ciężko mi myśleć o czymkolwiek innym.
- Co takiego? - dopytuję, nie rozumiejąc do końca o co Aleksandrowi chodzi, ale bystra Sisi wszystko mi tłumaczy. Skoro zaś ona mówi, że hazard jest niedobry, to znaczy, że jest niedobry! I nie jest dla mnie wskazany!
- Sisi ma rację, Aleksandrze. To, o czym mówisz, opiera się na chciwości. Nie ma w tym, ani uczciwej rywalizacji, ani też radości z przyjemnej zabawy. Istotne jest tylko to, ile można wygrać, lub ile można stracić. Nie jest więc to nic dobrego... - mówię, starając się rozluźnić nieco mięśnie, by nie walczyć już dłużej z niewygodnością Aleksandra, ale raczej się do niej dostosować. Zamiast zaś myśleć o tym, żeby z niego nie spaść, skupiłbym się na drodze, na okolicznych widokach. W końcu może i Aleksander jest trochę... Specyficznym koniem, ale wątpię, aby zależało mu na tym, żeby mnie z siebie zrzucić. Wobec tego, nie powinienem się chyba o to obawiać i zamiast skupiać się na tym, co jest nieprzyjemne, zająłbym swoje myśli tym, co dobre, aby jakoś lepiej znieść tę przejażdżkę.

MG

Ptak nazywał się Sisi. Więc Aleksander, choć technicznie mózgu nie posiadał, wpadał na genialny pomysł.-Nie no, Fifi, nie słuchaj tego kurczaka. To nie tak z tym pokerem. To gra dla prawdziwych rycerzy! Pokazujesz swoją odwagę, honor. To doskonały trening strategicznego myślenia. Ja bym cię okłamał?-Zapytał z wyrzutem Aleksander przekrzywiając łeb by popatrzeć na jeźdźca. Ruch ten wywołał rzecz jasna ruch w pozostałych partiach konia co spowodowało ból w nogach Feelana o które ocierały się nie miękkie kości. Sisi również popatrzyła na Aleksandra. Gdyby nie była tak miła, to pewnie jej spojrzenie byłoby pełne wrogości. Ale była miła. Spokojna. Jak wagon Tybetańskich kur- mnichów.