Posiadłość Fortesque

First topic message reminder :

No więc była to całkiem spora posiadłość z drewna i kamienia, posiadająca wiele pokoi, łazienek i no ogólnie burżuazja pełną gębą. Cała posiadłość zawierała w sobie kawałek lasu, jakieś jezioro, ogólnie była ogromna i otoczona płotem. Żelaznej bramy, strzegły dwa gargulce, siedzące na kolumnach po bokach.

MG

Do posiadłości Sir Daniela Fortesque, Feelan dotarł z niemałym problemem, mimo zawartych instrukcji, najzwyczajniej w świecie blondyn nie był w stanie aż tak łatwo odszyfrować instrukcji a i miejscowi nie bardzo wiedzieli gdzie ów Sir Daniel mieszka. W końcu jednak - nie wiedząc nawet czy znów jest spóźniony - Feelan stanął przed żelazną bramą. Na lewej kolumnie, znajdował się magi domofon. Widocznie Sir Daniel w odróżnieniu od Sir Connora szedł z duchem czasu i nawet nie mieszkał już w ruderze. Było około godziny dziewiątej.

Bez wątpienia istnieją jakieś powody dla których Sir Daniel siedzi w zbroi, zamiast bez niej. Może po prostu tak mu wygodniej... Albo skrywa pod nią coś mroczniejszego... Jeśli będzie chciał się jednak tą informacją podzielić, to na pewno się podzieli. Nie ma co, go do tego naciskać. Może trochę niezręcznie się przez to rozmawia, ale lepiej rozmawiać tak, niż wcale!
- Sir Connor nie był zbyt rozmowny. Uznałbym go raczej za człowieka czynu. Poza tym, że mam tu przybyć nie powiedział właściwie nic - i nawet drogi nie wskazał, ale jednak poradziłem sobie bez tego. Nie narzekam zatem, uważając, że Sir Connor był dobrym mentorem. Mimo, iż niezbyt rozmownym. Ale to właśnie dzięki niemu nauczyłem się zajmować zwierzętami!

MG

Słysząc słowa Feelana, sir Daniel pokiwał lekko głową, acz ze zrozumieniem.-Tak, tak. Cały on. Dlatego preferowałem by jednak wpierw wysłał cię gdzieś indziej.-Westchnął drapiąc się palcem rękawicy po hełmie. Przypominało to dźwięk jaki wydaje widelec jeżdżąc po tablicy-Bez obrazy oczywiście. Zwyczajnie to miejsce jest trochę... nietypowe. Ale o tym zaraz, zaraz, tak...-Mówił niepewnie, widać było że ten temat, sprawia mu trochę problemów.-W każdym razie pewnie nie powiedział ci też pewnie czego będziesz uczył się u mnie prawda? Cóż, myślałem sobie, że najlepiej by było gdybym nauczył cię jeździć konno, zwłaszcza że rumaki tutaj są... tak nietypowe jak całe to miejsce. Jeśli poradzisz sobie z nimi, to na pewno poradzisz sobie z każdym pojazdem-Odchrząknął, widocznie widząc ze sprawa nietypowości tego miejsca, będzie musiała zostać niedługo poruszona.

Dźwięk towarzyszący drapaniu hełmu jest doprawdy nieprzyjemny, ale po cóż się drapać po hełmie? Z grzeczności zaciskam zęby i staram się zignorować ten odgłos. Przytakuję słuchając dalszych słów Sir Daniela. Póki co, nic szczególnie nadzwyczajnego tu nie widziałem. Co prawda były rozmawiające gargulce, a Sir Daniel nieustannie siedzi w zbroi, ale o wiele dziwniejsze dziwactwa istnieją na świecie. Wobec nich wszystko co do tej pory tutaj zobaczyłem wydaje się być całkiem normalne. Kwestia tego, że jeszcze nie wszystko mogłem widzieć. Choćby tych rumaków.
- Sir Connor nauczył mnie trochę jak się obchodzić ze zwierzętami, co może być całkiem pomocne - oznajmiam z lekkim uśmiechem. Może i karmienie świń nie ma wiele wspólnego z jazdą konną, ale wiedząc jak postępować ze zwierzętami, raczej nie powinienem się obawiać tego, że mnie od razu zjedzą! Chyba... Pewności nie mam...

MG

Sir Daniel zamyślił się na chwilę, wpatrując w Feelana-Tak... tak, to się może przydać... mhm-Wstał i gestem nakazał Feelanowi to samo.-Pozwól że cię oprowadzę...-Powiedział niepewnie i ruszyli, wchodząc do posiadłości. Wyglądała na dużo starszą niż można by przypuszczać. Wszędzie znajdowały się meble czy obrazy, które kojarzyły się Feelanowi raczej z przeszłością, niż z modnymi obecnie rzeczami. Zwiedzanie posiadłości nie trwało długo i Feelanowi został pokazany również jego pokój. Potem wyszli na zewnątrz gdzie Sir Daniel zaprowadził Feelana na tyły domu. Tam w pięknym ogrodzie, znajdowały się dwa nagrobki. Penelopa Fortesque x325-x352, Daniel Fortesque x318-x352. Feelan usłyszał jak Sir Daniel zdejmuje hełm, gdy się odwrócił dostrzegł gołą czaszkę.-Nadal żałuję, że nie ma jej przymnie-Powiedział cicho i spojrzał jedynym okiem na Feelana. Drugi oczodół był pusty. Tak, Sir Daniel zdecydowanie nie był, zwyczajnym rycerzem.

Starodawny wystrój tego miejsca ma naprawdę nietypowo wspaniały klimat. Zaiste godne podziwu, że Sir Daniel zdołał się tak urządzić. Z ogromnym entuzjazmem zwiedzam jego posiadłość, do czasu, gdy nie dochodzimy do jego ponurej części z nagrobkami. Tu jednak sprawy się nieco komplikują... sir Connor uczył trochę w matematykę i z tego co wynika z nagrobka to Sir Daniel powinien nie żyć od prawie pięciuset lat! Czterystu pięćdziesięciu, dokładniej rzecz ujmując. W takim razie ta zbroja... Nerwowo przełykam ślinkę, z trwogą spoglądając na Sir Daniela... Dreszczyk trwogi przemyka przez ciało, nogi odruchowo odskakują do tyłu, a dłoń chwyta rękojeść miecza. To... Nie tylko przerażające, ale również odrobinę nienaturalne. Nawet dużą drobinę.
- D-Dlaczego? Jak? Cóż to znaczy? - pytam, nie ukrywając swojego zdziwienia. Skupiam się również na swym wyczuwaniu demonicznych sił. Niemożliwe, żeby prawami natury ktokolwiek tyle żył! Musiały w tym brać udział jakieś nadprzyrodzone siły! Kwestia tylko tego w jaki sposób zadziałały... Być może Sir Daniel został nieszczęśliwie przeklęty? Być może sam na siebie zesłał to przekleństwo...

MG

Sir Daniel westchnął widząc reakcję Feelana i ponownie założył hełm na głowę, by po chwili podrapać się po nim z zakłopotaniem, wywołując ten nieprzyjemny dźwięk.-Jakieś 150 lat temu pewien nekromanta przechodził tędy i mnie wskrzesił. Pokonaliśmy go bo to był zły człowiek, ale ja jak widzisz, pozostałem w tym świecie. I od tego czasu dalej próbuję służyć mojemu królestwu. Zajmuję się też innymi takimi jak ja.-Odwrócił się w kierunku bramy posiadłości.-Maniek i Tadzik są ludźmi którzy 200 lat temu zezłościli jakąś wiedźmę. Znaleźliśmy już sposób odczarowania, ale mają ponad 200 lat. Umarliby. Postanowili więc że dotrzymają mi towarzystwa. Sebastian z kolei jest zombie. Ciekawy przypadek. Matka została ugryziona jak była w ciąży, urodziła Sebastiana już w takiej formie. Co ciekawe starzał się normalnie, dopiero 70 lat temu przestał. Nie wiemy czy kiedykolwiek umrze, ale że ma coś co można nazwać szczątkową inteligencją, trzymam go tutaj i bronię przed narwańcami chcącymi go zabić tylko dlatego że to "Zombie". Sebastian to dobry chłopak, muchy by nie skrzywdził, co dopiero człowieka.-Objaśnił Daniel, Feelanowi, prowadząc go powoli do stajni. Aż ciekawe co tam zastanie Feelan! Ale był plus... nie wyczuwał tutaj demonicznych mocy.

W rzeczy samej, los Sir Daniela jest dość przykry i nie wynika z jego winy. Ta jego posiadłość zaś wydaje się przynosić więcej dobrego, niż złego, mimo iż z pozoru mogłaby wydawać się plugawa i pełna abominacji. To wszystko jednak za sprawą złych ludzi, przez którą inni muszą cierpieć. Zaś Sir Daniel szlachetnie pomaga im to cierpienie znosić, nawet jeśli i on sam jest nim poważnie dotknięty.
- Wybacz Sir. Chyba rozumiem. Przykro mi - mówię pokornie, skłaniając głowę. - Obiecuję, że nie wpłynie to na moje posłuszeństwo wobec twych poleceń - dodaję jeszcze, żeby Sir Daniel nie musiał się zbytnio przejmować tym co z nim jest. Zaszczytem będzie dla mnie móc się od niego uczyć. Zatem kiedy już rzeczy zostają wyjaśnione, ruszam za nim do stajni. W sumie... Może być tam wszystko. Upiorne latające konie, jednorożce, krety, żółwie, lub wszystko to złączone w jedno stworzenie. Zapewne wszystkiego mógłbym się spodziewać, więc zgadywanie nie ma chyba najmniejszego sensu. Po prostu muszę się na własne oczy przekonać, co mnie tam czeka.

MG

Sir Daniel uśmiechnął się lekko słysząc słowa Feelana, lecz czaszka ponownie skrywała się już pod hełmem. Teraz zaś skinął na chłopaka i poprowadził go ku stajniom, gdzie zgodnie z przewidywaniami, czekały na Feelana dziwy rozmaite. W stajni stały trzy konie. Jeden czarny, z barnimi rogami. Potężnie zbudowany i o groźnym czerwonym spojrzeniu. Obok niego stało wiadro z surowym mięsem, którym zapewne rumak się posilał. Nieco dalej stał blado-niebieski koń, smukły i zwiewny, jednak jego grzywa i ogon zamiast z włosia, utkane były z ognia, tak samo jak jego kopyta. Cały boks zresztą tlił się to tu, to tam. W ostatnim boksie znajdował się szkielet konia. Ciężko było coś powiedzieć o samym koniu na podstawie jego kości, ale wydawał się być zwykłym koniem. No, poza faktem że zapewne nie żył od dość dawna.

W istocie, dość nietypowe konie Sir Daniel tutaj trzyma. Nie są to wyglądające najmilej bestyjki, ale może znajdzie się jakiś sposób, by się z nimi zaprzyjaźnić!
- Jak się wabią? - pytam Sir Daniela, powoli idąc przez stajnie. Dobrze gdyby te konie zdążyły się oswoić z moją osobą i mnie rozpoznać, zanim przyjdzie mi próbować na nich jeździć. W końcu zaufanie między jeźdźcem i wierzchowcem, to większość sukcesu w jeździectwie! Pozostałe rzeczy, to kwestia wspólnego uzgodnienia.
Podchodzę zatem po kolei do każdego z koni, zaczynając od rogacza. Wygląda na to, że jest mięsożerny... Podałbym mu więc z wiaderka kawałek mięsa, a gdyby go zjadł, poklepałbym go po pysku, dając obwąchać rękę. Rękę, która karmi, co nie znaczy, że można ją jeść. Gdyby więc próbowałby ją ugryźć, szybko bym ją cofnął i z uśmiechem pokiwałbym palcem, że to nie jest ręka do jedzenia.
Przy następnym koniu, z płonącą grzywą, wyciągnąłbym w jego kierunku dłoń, żeby mógł ją powąchać i ewentualnie może dałoby się go pogłaskać, po nie płonącej części głowy. Tej płonącej, to jednak starałbym się unikać...
Czy kolejny koń może mnie obwąchać? Tego nie wiem... Nie wiem też, czy w ogóle może mnie zobaczyć, czy usłyszeć, skoro nie ma nosa... Oczu... Ani uszu... Mimo to, stanąłbym przed nim, wyciągając w jego kierunku dłoń.
- Cześć, szkielecie konia. Jestem Feelan, Feelan Koei - mówię, skłaniając się przed nim i jeśliby koń pozwolił, to bym go przyjaźnie poklepał po czaszce. Mam nadzieję, że tyle wystarczy, aby mnie polubiły.

MG

Sir Daniel który towarzyszył Feelanowi w tym "makabrycznym" zwiedzaniu, teraz postanowił opowiedzieć młodemu giermkowi o tych rumakach, kiedy ten się z nimi zapoznawał.-Mammon-Powiedział gdy blondyn podszedł do konia z baranimi rogami.-Jest ofiarą jakichś kultystów którzy próbowali przyzwać demona do naszego świata.-Mammon okazał się wbrew swojemu wyglądowi bardzo przyjazny i nawet polizał Feelana po ręce.-Puskas-Tak nazywał się ognisty koń. Całkiem spokojny lecz ciepły w dotyku.-To w sumie nie wiem, znalazłem go takiego kilka lat temu niedaleko stąd. Kiedy Feelan zaprzyjaźniał się z ostatnim z koni.-[b]Ej Daniel, Ja się sam przedstawię.-Powiedział koń-szkielet.-Jestem ALEKSANDER i to ja tutaj dowodzę, mały-Odparł koń i Feelan mógłby przysiąc że wyszczerzył się do niego w złośliwym uśmiechu.-Cóż... a on jest inną z ofiar wcześniej wspomnianego nekromanty.-Powiedział sir Daniel.

Jakimże to trzeba być dziwnym nekromantą, żeby robić z końmi takie rzeczy? Jakiż mógłby być tego cel, jeśli nie zwykłe okrucieństwo? Choć teraz znajdują się w dobrym miejscu. Chyba dobrze jest im tutaj. Są zadbane, da się z nimi raczej zaprzyjaźnić. Zaś z Aleksandrem, to nawet można by rozmawiać! Aczkolwiek, po tym miejscu, mógłbym się chyba wszystkiego spodziewać.
- Miło mi cię poznać, wielki Aleksandrze - mówię z pełnym szacunkiem, po czym jeszcze uśmiecham się do pozostałych dwóch koni. - Was również, Mammon i Puskasie - ostatecznie jednak zwracam się do Aleksandra, skoro to on jest tutaj tym najważniejszym. Tak w każdym razie mówi. - Czy jest coś, wielki Aleksandrze, co mógłbym zrobić, aby dowieść ci swojej wartości, byś przydzielił mi wierzchowca? - pytam grzecznie, z nadzieją, iż moje słowa spodobają się temu dumnemu stworzeniu i uczynią go chętnym na współpracę.

MG

Aleksander zarżał dumnie, słysząc z jakim namaszczeniem ta mierna forma życia zwana Feelanem, wymawia jego imię.-No, no! My tutaj to jesteśmy królewskie konie, byle pastuch to się musi nieźle nasłużyć by doznać zaszczytu jeżdżenia na nas, no nie chłopaki?-Pozostałe konie milczały.-Możesz zacząć od podrapania mnie po 4 od dołu żebrze z prawej strony. To trudne kiedy jest się koniem.-Daniel stał oparty o wejście z rękoma założonymi na piersi i przyglądał się interakcji Koeia z końmi w milczeniu.

Nawet zabawny koń z tego Aleksandra. Da się jednak z nim dogadać, mówiąc mu to, co chce usłyszeć. Zaś w jego słowach więcej jest dumy, aniżeli złośliwości. Mam nadzieję, że niebawem zostaniemy dobrymi przyjaciółmi.
- Rozumiem, wielki Aleksandrze. Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem - mówię, jeszcze raz się przed nim kłaniając, po czym podchodzę nieco bliżej i wyciągam rękę, aby podrapać go po prawym żebrze, czwartym od dołu, tak jak sobie tego życzy. Zaczynam powoli i delikatnie, po chwili drapiąc coraz mocniej, starając się doprowadzić Aleksandra do zadowolenia i przyniesie mu to ulgę. Skoro Sir Daniela swędzi czasem hełm, to i Aleksandra mogę swędzieć czasem kości. Może to wydawać się trochę dziwne, ale czy dlatego, że to dziwne, czy to znaczy, iż nie należy tego robić? Nie wydaje mi się.

MG

Swędzące kości czy hełm, mogą wydawać się niektórym dziwne. Ale czy faktycznie były aż tak dziwne? Pomijając już istnienie magii, istniało uczucie zwane fanto bólem. Kiedy wydaje nam się, że boli nas kończyna która została dawno amputowana. I tym podobne przypadki kiedy mózg nas oszukuje. Czy w takim razie, zamiast bólu nie można czuć swędzenia? W zasadzie, ani koń ani Daniel, raczej mózgu w swych czaszkach nie mieli, ale mimo to myśleli i posiadali uczucia. Widać więc napędzało ich bardziej magiczne "Serce". Serce, które mogło wciąż odczuwać ból czy swędzenie, mimo że ciało już dawno odpadło od kości. A skoro o kościach mowa - Feelan podrapał Aleksandra który zdawał się zadowolony. I drapał tak mocniej i mocniej, aż usłyszał lekkie chrupnięcie a po chwili czwarte żebro, upadło mu pod stopami. Aleksander przyglądał mu się swoimi pustymi oczami bez słowa. Daniel również przyglądał się teraz Feelanowi.

Chciałem być po prostu miły dla Aleksandra, a tu cóż... Zdaje się, że przydarzył się dość niefortunny wypadek, no i tak jakby pękło mu żebro... Momentalnie odskakuję od konia, spoglądając raz na niego, a raz na odłamaną kość.
- Eeee... Odłupał się? Wy-wybacz wielki Aleksandrze. N-nie chciałem tak mocno - mówię, podnosząc z ziemi kość i odwracam się do Sir Daniela. - M-może da się to jakoś przykleić? - pytam nieporadnie, bo... Może jest jeszcze nadzieja dla tej kostki? Może nie zepsułem do końca Aleksandra? Może aż tak wielka krzywda mu się nie przytrafiła, skoro tylko milczy, zamiast gryźć, czy krzyczeć. Chociaż ta niezręczna cisza jest trochę przerażająca...