Apartament 539

First topic message reminder :


Ciche klikniecie zamka oznaczało, że w apartamencie ktoś zamieszka, choć na krótką chwilę. Mor powoli weszła do salonu, rozglądając się przy tym dookoła, jakby szukając jakiejkolwiek oznaki podstępu. Cicho zamknęła za sobą drzwi, po czym ściągnęła z głowy kaptur płaszcza. Odetchnęła głęboko, jakby wielki ciężar został właśnie zdjęty z jej barków i przeszła kilka kroków tylko po to, by usiąść na wygodnym fotelu. Podróżny płaszcz owinął jej się wokół stóp, a plecak i torba spoczęły obok siedzenia.
Cisza.
Mogła po prostu jej słuchać, nie przejmując się niczym i nikim. Trybiki w jej głowie wciąż pracowały, obmyślając plan działania, ale szczegóły jej się zamazywały, ginęły w spokoju, który powoli ją ogarniał. Nie była pewna, czy ostatecznie uciekła, jak ostatni tchórz z podwiniętym ogonem, czy może odeszła na swoich własnych warunkach, zasiewając ziarno chaosu właśnie tam, gdzie chaos powinien być najbardziej zorganizowany. Uśmiechnęła się do własnych myśli. Nie było to w żadnym wypadku istotne.

Na szczęście nie wszystkie myśli zostają uzewnętrznione. Momentami niektóre mogłyby wywołać nastoletnie mdłości, zwłaszcza jeśli ów nastolatek byłby w czymś na kształt okresu buntu. Czy było tak też tym razem? Niekoniecznie. Buntowanie się wobec czegoś wymagało siły i chęci, których kotowatemu zwyczajnie by brakowało. Niemniej głównym problemem wydawać by się mogło było zaufanie. Czym jednak miało ono być w ich relacji? Zwyczajnym kontraktem, a może jakąś krztyną wypracowanej więzi. Nie liczyło się to w tym momencie.
- To naprawdę... nic - westchnął przy tym ciężko, przymykając oczy. Zupełnie tak, jakby miał zaraz zasnąć, jednak mimo wszystko zwyczajnie leżałby i czekał, aż dziewczyna zaśnie. Zupełnie tak, jakby miał udawać przed nią sen. Jakby miał zamiar dać temu wszystkiemu przeminąć, a następnie przyjąć kocią formę, coby przysiąść na poduszce obok i zaczekać do rana. Milcząc tak dotarłby do niego jeden fakt, a dokładniej prosta kwestia, którą poruszyłby jak dziewczyna już by się obudziła. - Nie widziałaś może takiego zepsutego zegarka?

Mor wiedziała, ze nie było to "nic". Nie był w stanie tego przed nią ukryć, jednak postanowiła, że nie będzie naciskać i próbować wyciągnąć z niego tego, co leżało mu na sercu. Zresztą, wyglądało na to, że widział on zupełnie inaczej ich relację, niż ona, ale też nie próbował jej zmienić. Była dla niego... wygodna. Westchnęła lekko i przekręciła się na bok, nie przestając jednak grzać jak kaloryfer. Nie mogła jednak usnąć, pomimo zmęczenia, więc zwyczajnie leżała obok, z zamkniętymi oczami i słuchając. Pytanie, które po jakimś czasie zadał Welt było dziwne.
- Znalazłam go wczoraj koło łóżka, ma w sobie... dziwną energię - odpowiedziała, a po chwili przekręciła się na plecy. - Jesteś pewien, że powinieneś parać się takimi mocami? Leży na stole obok mapy, wskazuje Magnolię - dodała, gdy wyraziła swoją opinię.

Nie trzeba wspominać, że kot prędzej czy później położył się na poduszce, odpuszczając sobie siedzącą postawę. Wysłuchał tego, co miała do powiedzenia, a następnie ziewnął. Całkiem mocno.
- To jedna z niewielu rzeczy, które miałem przy sobie - mruknął tylko, jakby wyjaśniając swoje zainteresowanie niedziałającym urządzeniem. Wszystko po to, aby spojrzeć w kierunku okna, przez które słońce już dawno zaczęło się wkradać do pomieszczenia. - Prowadzi też do tego, czego trzymający pragnie  - dopowiedział jeszcze, objaśniając jakoś działania samego mechanizmu urządzenia. Dotarła do niego jednak nader istotna kwestia, którą wypadało mu jeszcze naprostować. - Nie pytaj skąd to wiem. To byt upierdliwe, nah... - dodałby jeszcze, przekrywając pyszczek łapką, jakby tym samym odcinając się od potencjalnej, dalszej konwersacji. Lub światła. Lub wszystkiego na raz.

Zaskakującym było stwierdzenie, że był to przedmiot, który miał przy sobie. Ilość nieprzyjemnej, ciężkiej energii bijącej od zegarka mogła niejednego przytłoczyć i zabrać ze sobą wgłąb piekła, z którego nie było drogi ucieczki. Tymczasem... Czy Welt wiedział, co kryło się we wnętrzu przedmiotu?
- Wiesz, jak on działa? Wyglądał na zepsuty - rzuciła, jednak trybiki w jej głowie już działały na pewnych obrotach. To, czego chciała znajdowało się w Magnolii? Pytanie - czego właściwie chciała w chwili obecnej? Myśl pojawiła się niesamowicie szybko - odnaleźć Kamishorosawę Takarę. Tylko ona zdawała się posiadać odpowiedzi na drążące Mor pytania, a przynajmniej byłaby w stanie rzucić więcej światła na sytuację, w której znalazł się Welt. Kuro. Zmrużyła oczy. Była pewna, że w starszych wydaniach gazety była informacja o kimś takim. O ich obu. Wolała się jednak upewnić u źródła, a to znaczyło, że musiała wybrać się prosto do Fairy Tail, czy Wróżki życzyły sobie jej obecności, czy nie. Westchnęła.
- Trzymaj swoje sekrety dla siebie. Już wiem, gdzie muszę pójść i niestety idziesz ze mną - powiedziała, spokojnie schodząc z łóżka i szykując się do podróży pociągiem. Może zdrzemnie się w środku? Była to jakaś opcja, bo zmęczenie dawało jej o sobie znać, ale zapowiadał się ładny dzień. Mogła jeszcze trochę wytrzymać.
Spakowała wszystkie swoje rzeczy, przyglądając się uważniej mapie i zegarkowi. Ten ostatni włożyła do bocznej kieszonki, by móc go mieć pod ręką. Samego Welta umieściła w specjalnej przegrodzie w swojej torbie, która powoli robiła się cięższa, niż zakładała. I już stojąc na progu, spojrzała na apartament, w którym spędzili trochę czasu. Szczęśliwie, wysprzątała go w nocy.
- Chyba będę musiała się jakoś odwdzięczyć Fiołek - rzuciła pod nosem z nieznacznym uśmiechem, po czym wyszła z apartamentu i zeszła na recepcję, by zdać klucze. Nie była pewna, kiedy znowu tu wróci.

[z/t x2]