Mechaniczny Park

First topic message reminder :

Wyglądający jak zwykły park, z jedną długą alejką przecinającą się z kilkoma krótszymi. Chodnik jest gładki, ławki drewniane. Wokół natomiast rośnie sporo drzewek i kwiatów. Rzecz w tym, że nic w tym parku, poza odwiedzającymi go ludźmi nie jest naturalne. Wszelkie rośliny w istocie są mechanicznymi imitacjami, przez co nie trzeba ich podlewać, a i cały rok zachowują swą świeżość. Przyjemny zapach świeżego powietrza i kwiatów, to tak naprawdę nieustannie rozpylane chemikalia. Natomiast śpiew ptaków, dochodzi z głośników w drzewach ukrytych. Bo jakby się rozejrzeć, to ptaków nigdzie nie ma. A wiewiórkom nieco skrzypią nóżki, kiedy biegają po drzewach.

MG:
Tłum ochotników, w postaci Keia przybył na miejsce, w którym miał rozpocząć swoje zadanie. Powoli zbliżał się wieczór. Niebo ciemniało, a słońce zbliżało się do horyzontu. W parku o tej godzinie nie było zbyt wiele osób. Właściwie to tylko jedna ławka była zajęta przez człowieka tęgiej budowy, w ciemnej koszuli, z czarnymi okularami na nosie. Ciemne włosy miał zaczesane do tyłu. Nie sprawiał wrażenia człowieka uczonego. Jednakże zlokalizował Keia, a wtedy zabłysły jego białe zęby, kiedy się przyjaźnie uśmiechnął. Był to jednak tego rodzaju przyjazny uśmiech, który byłby skuteczną metodą na wydostanie się z przyjacielskiej strefy. Ale Keia takie sprawy raczej nie dotyczyły. W każdym razie, ów człowiek przesunął się i zrobił Keiowi miejsce na swej ławeczce. Chyba oczekiwał, że chłopaczek na niej usiądzie.

MG:
To, że szczęśliwie udało się uniknąć zagrożenia, wcale nie znaczyło, że zostało ono zlikwidowane. Hylas i dwa stwory zostały głęboko pod ziemią, ale co by się działo gdyby udało się im wydostać? Cosie pokazały jak potężnymi są istotami, a były dopiero w pierwotnej fazie rozwoju.
- Hylas tam został - powiedział uczony, bardziej sam do siebie, aniżeli do Keia. Dopiero po tym stwierdzeniu zwrócił się do chłopca. - Owszem, ale masz pomysł jak? Moglibyśmy zniszczyć windę, ale tym samym pogrzebalibyśmy Hylasa żywcem. Nie mógłbym tego zrobić...
Nim dojechali na górę, Filonous pogrążył się we własnych myślach. W końcu winda się zatrzymała.
- Wrócę tam... Spróbuję go stamtąd wydostać... Jeśli nie wrócę, upewnij się, że te istoty nigdy nie wyjdą na powierzchnię. Obiecaj, że to zrobisz! - rzekł stanowczo do chłopaka, wyczekując jego reakcji.

Kei: 31 MM, Rana wypalona, trochę jeszcze boli, ale już nie krwawi.

Kei nie miał najmniejszego pomysłu co zrobić. Z drugiej strony pojawił się w jego głowie pewien pomysł. Był co prawda ryzykowny ale może udałoby się...?
- Maszyna działa podobnie na klątwach? Jeżeli tak to mam pewien pomysł ale musiałbym zejść sam. No i pierw musiałbym odnowić moc magiczną, przynajmniej trochę.
Spytał a jednocześnie poinformował zleceniodawcę o swoim pomyśle jak i o jego wymaganiach do zastosowania. W końcu Atar mógłby coś zdziałać. Byleby wyrobił się w określonym czasie tam na dole bo jak nie to z Keiem będzie słabo, bardzo słabo.
- Nie poradzi sobie pan tam. Jest ich dwójka a on się zatracił w swoim "dziele". Z własnej woli nie odejdzie. Musiałby pan go pozbawić przytomności a niosąc go nie da rady pan uciec. To głupota, nie może pan tam iść!
Zaprotestował.

MG:
Kei wyraził swój sprzeciw oraz zaproponował własne rozwiązanie. Filonous uśmiechnął się i rozczochrał chłopcu włosy. Był to jednak smutny uśmiech. Taki, który zwykle mają ludzie pogodzeni z własnym losem.
- Nie mamy tyle czasu. Pomyślałeś o tym, że te bestie mogłyby wydostać się na powierzchnię? To A nawet jeśli Hylas oszalał, to wciąż pozostaje moim przyjacielem. Jeśli istnieje choćby najmniejsza szansa, żeby go uratować, jestem gotów zaryzykować. To ja cię w to wszystko wciągnąłem. Nie powinienem. Mogłem wcześniej zapobiec. Nie mogę pozwolić, byś dalej narażał się za nie swoją sprawę.
Powiedział, po czym wziął głęboki oddech. Założył na oczy ciemne okulary, po czy wszedł do windy, przygotowując się do zjazdu. Jeśli Kei chciał go zatrzymać, to była ostatnia szansa chłopca.

Kei: 31 MM, Rana wypalona, trochę jeszcze boli, ale już nie krwawi.

Kei nie mógł się pogodzić z faktem, że jego zleceniodawca mógłby zginąć. To byłaby całkowita porażka dla chłopca. Z drugiej strony strach paraliżował go na tyle, że bał się równie mocno udać tam. Równie mocno? Wolne żarty! Jeszcze bardziej! Jak można chcieć iść na pewną śmierć tylko po to żeby ratować kogoś? Czy przyjaźń jest aż tak istotna? Czy Kei byłby w stanie tak po kogoś zejść i zaryzykować życiem?
- Aż tak silna jest przyjaźń?
Spytał patrząc na pana Fila i nie mogąc wyjść z podziwu. Wziął kilka głębokich oddechów i powiedział po chwili
- Idę z panem. Nikt dzisiaj nie umrze!
po czym skinął dwukrotnie głową jednocześnie trzęsąc się próbując powstrzymać płacz. Ruszył w kierunku windy.

Hej Ty tam! Atar! Przebudź się! Jesteś tam? Dobrze wiem, że jesteś! Potrzebuję Twojej pomocy, siły Twojej klątwy. Ale nie tak jak ostatnio! Proszę, pomóż mi! Nie chcę zawieść. Atar! Słyszysz mnie? Atar! Chcę mu pomóc ale zranienie jego i Hylasa nie wchodzi w grę. Tylko te stwory. Pomożesz?
Pomyślał nasz bohater próbując dobić się do tego drugiego, który był wewnątrz. Czy odpowie i czego w zamian zażąda? A może jednorazowo okaże się dobry i miły? Chociaż ten jeden raz?

MG:
Nie ma ponoć nic silniejszego nad przyjaźń. Jednakże, ta nie posiada tak niszczycielskiej mocy jak najnowocześniejsze rosyjskie czołgi, ale nie tylko siła ognia ma znaczenie. Bo życie można stracić, ale przyjaźń może trwać wiecznie. I to jest właśnie w niej takie piękne. Jakie jednak by nie było, Kei postanowił pomóc. Wkroczył do windy. I nawet miał pomysł. Jedyny problem polegał na tym, że był zależny od demona w jego ciele. A z tymi to różnie bywa.

Kiedy chłopiec go zawezwał, mentalnie znalazł się w zupełnie innym wymiarze. Zobaczył czerwone pomieszczenie w którym z każdej strony płonął ogień. I ten ogień wszedł z chłopcem w konwersację.
Dlaczego miałbym to zrobić? Nie dysponujesz nawet odpowiednią ilością mocy, by mnie wezwać. A życie tej dwójki ani trochę mnie nie obchodzi. Oni są słabi. Powinieneś ich zostawić i zająć się sobą.
Tyle powiedział, ale nie zerwał połączenia. Najwidoczniej nie miał ochoty pomagać. Na pewno nie za darmo.

Kei: 31 MM, Rana wypalona, trochę jeszcze boli, ale już nie krwawi.

Chłopak cały czas podążał ze zleceniodawcą przy okazji próbując znaleźć jakiś sposób na walkę. W sumie już miał sposób tylko pozostał problem wezwanie pomocnika.

Może i nie, ale daj mi chociaż część tej mocy. Potrzebuję moc klątwy. Tylko ten jeden raz, proszę. Odwdzięczę się. Nie wiem jak ale to zrobię. Po prostu pomóż mi, ten jeden raz no. Może ich życie Cię nie obchodzi ale moje już trochę bardziej. Postanowiłem, że tam pójdę i nie ma już powrotu. Nie chcę umierać. Atar, proszę! Mówił w innym świecie Kei do ognistego ducha cały czas mając nadzieję, że uda mu się go przekonać i wymusić pożyczenie chociaż części mocy.

MG:
Ach, ta dziecięca naiwność. Jakiż to świat był okrutny, że potrafił ją zawieść. Kei nie ustępował przy swoim. Dalej prosił demona o pomoc. Twierdził, że się odwdzięczy, ale nie był tym zbytnio przekonujący. Demon wpierw go wyśmiał, płomienie, które były wokół Keia buchnęły gwałtowniej i wtedy Atar przemówił.
Daj mi swoje ciało, a zobaczę, co da się zrobić. Sam jesteś za słaby, żeby sobie poradzić.
Tak oznajmił chłopcu. Nie mógł przejąć siłą jego ciała. Chłopiec musiałby wyrazić wpierw na to zgodę. Jednakże czy mógłby mieć potem wpływa na to, co miałoby nastąpić? Zwłaszcza, że głos Atara brzmiał złośliwie i szyderczo.

Kei: 31 MM, Rana wypalona, trochę jeszcze boli, ale już nie krwawi.

Chłopak nie do końca był pewien czy to wystarczy. Czy moc Atara na pewno da sobie radę w przedmiotem, który wchłaniał magię? Z drugiej strony moc tego stwora była klątwą, nie magią, zatem nie powinno być problemów. Pojawiał się jednak także pewien problem: agresywność Atara. Demon miał to do siebie, że po pokonaniu zagrożenia lubił zaatakować pozostałych ludzi.
- Proszę pana. Ja się tym zajmę. Tylko nie jestem pewien czy nie będę zagrożeniem także dla pana. W razie czego niech pan ucieka ode mnie, dobra?
Powiedział do zleceniodawcy mając nadzieję, że nie będzie tak źle, jednocześnie jednak przygotowując się na najgorsze.

Po chwili gdy już dotarli na dół, nadszedł czas.
Jestem gotów. Powiedział do wewnętrznego, złego kawałka jego duszy jednocześnie pozwalając mu na przejęcia ciała. Proszę tylko, nie zrań pana Filonous i Hylasa. Tylko te stwory i maszynę, proszę. Dodał po chwili mając nadzieję, że gdy się wybudzi wszystko będzie względnie w porządku.

MG:
Ostatnią rzeczą, którą zapamiętał Kei był złowrogi śmiech demona. Potem już nie mógł się wycofać. Pogrążył się mentalnie w płomieniach, które potężnie buchnęły i pochłonęły umysł Keia. Bolało. Parzyło. Jednak nie ciało, lecz umysł. Wszystkie zmysły chłopca pogrążyły się w ogniu. A potem była ciemność...

Chłopak obudził się dopiero w szpitalu. Nie czuł się najlepiej. Był wyczerpany, ale żył. Czuł przy tym wewnętrzną pustkę i pozbawienie emocji. Leżał tak w samotności, w białym pokoiku, pod białą kołderką. Po pewnym czasie drzwi otworzyły się i do pokoiku wjechała postać cała w bandażach, bez jednej ręki. Kei nie mógł dostrzec oczu owej postaci, gdyż te, jak i cała głowa pozostawały zabandażowane.
- Kei... - chłopiec usłyszał słaby głos Filonousa, dochodzący zza bandaży. - Jak się czujesz?...

W momencie, w którym Kei zgodził się na "współpracę" z wewnętrznym złem zaczął żałować. Co jednak innego mógł począć? Jak mógł pozwolić aby jego zleceniodawca od tak po prostu umarł? Czy ta decyzja była słuszna miało się okazać dopiero wkrótce.

I się stało. Kei przetrwał, przeżył i przebudził się. Wszystko jednak było puste, słabe, bez koloru. Jakby oddając swoją moc demonowi oddał razem z tym całe swoje uczucia i chęci do życia. Czy zgoda, którą wydał skazała go na utratę czegoś bardzo ważnego? A może to tymczasowe poczucie słabości wynikało z podjętej decyzji i faktu iż była ona na swój sposób jedyna i słuszna? Chłopiec leżał spoglądając w sufit a w jego głowie było wiele pytań. O wiele więcej niż odpowiedzi. Po chwili do sali wjechał ktoś. Ivashkov spojrzał obojętnie w kierunku postaci.
- Pan Filonous...
Powiedział cichym głosem po tym jak rozpoznał zleceniodawcę.
- Co się stało? Co z panem Hylasem?
Po chwili zauważył, że Filonousowi brakowało ręki. Dodał zatem wkrótce.
- Czy ja to zrobiłem? Co się tam stało?
Zaczął się zastanawiać próbując przypomnieć sobie co tak naprawdę się tam wydarzyło. Czy to wszystko była jego wina? Czy aktywowanie maszyny nie spowodowało tego wszystkiego? Każda kolejna chwila była dla maga ognia coraz cięższa. Zaczął odczuwać strach, że to wszystko jego wina. Zaczął odczuwać niechęć wobec siebie, że przez jego próbę bycia bohaterem stał się tak naprawdę złoczyńcą, który spowodował to całe zło. Pojedyńcza łza spłynęła po jego policzku.

MG:
To, co wydarzyło się w czasie nieświadomości Keia mogło na zawsze pozostać niewyjawioną tajemnicą. Filonous długo milczał, kiedy chłopiec zasypał go pytaniami. W końcu jednak odpowiedział.
- Hylas żyje. Zagrożenie minęło. Nie masz się czym przejmować... - jego głos jednak przepełniony był trwogą i niepewnością. Jednakże ciężko byłoby z niego wycisnąć cokolwiek więcej. Uczony wziął głęboki oddech, co było wyraźnie słyszalne. - W każdym razie, zrobiłeś swoje. Jestem ci wielce wdzięczny. Miło było z tobą współpracować. Wracaj szybko do zdrowia i... Bywaj... - rzekł i wyjechał na swym wózeczku.
Co się dalej działo z uczonym, tego Kei nie był już w stanie się dowiedzieć od lekarzy. Ci nie chcieli nic o tym wspominać. Nie było też żadnych wieści ani o Hylasie, ani o jego maszynie, ani o stworzonych przez nią istotach. Być może ta niewiedza była ceną za korzystanie z demonicznej mocy. Tak czy inaczej, Kei wrócił do zdrowia, wypłacono mu pieniążki za zlecenie, a ponadto mógł zatrzymać sobie na pamiątkę rękawicę do otwierania drzwi.

Koniec.
Kei:
+ 35 PD
+ 20.000
+ Rękawica Drzwi Otwierająca - Bardzo ładna biała rękawica z kilkoma lacrymami. Wygląda na najnowszy okaz technologiczny. Założona zmienia magię Keia w magię otwierania zamkniętych drzwi, a wszystkie jego zaklęcia stają się zaklęciami Otwarcia Zamkniętych Drzwi odpowiadającej im rangi.
+ Królik Doświadczalny - Kei znany jest w środowisku ludzi uczonych. Łatwiej mu wyciągać od nich informacje, a w razie jakiegoś przypału, może się na nich powołać, w celu umniejszenia swej winy.

Zachowanie zleceniodawcy było jednoznaczne dla Keia. Chłopiec zdał sobie sprawę, że stan w jakim się on znajdował był sprawką Ivashkova. Koniec końców jednak Hylas żył i to było najważniejsze. W końcu gdyby sam tam zszedł to czy nie skończyłoby się to gorzej? Od lekarzy nasz młody mag ognia nie dowiedział się zbyt dużo więcej. W sumie nie dowiedział się nic. Ale czy był sens trwonić to co się stało? Pozostało tylko zrobić wszystko aby taka sytuacja się nie powtórzyła.

[z/t]
Dziękuję, bardzo mi się podobało! :D