Mechaniczny Park

Wyglądający jak zwykły park, z jedną długą alejką przecinającą się z kilkoma krótszymi. Chodnik jest gładki, ławki drewniane. Wokół natomiast rośnie sporo drzewek i kwiatów. Rzecz w tym, że nic w tym parku, poza odwiedzającymi go ludźmi nie jest naturalne. Wszelkie rośliny w istocie są mechanicznymi imitacjami, przez co nie trzeba ich podlewać, a i cały rok zachowują swą świeżość. Przyjemny zapach świeżego powietrza i kwiatów, to tak naprawdę nieustannie rozpylane chemikalia. Natomiast śpiew ptaków, dochodzi z głośników w drzewach ukrytych. Bo jakby się rozejrzeć, to ptaków nigdzie nie ma. A wiewiórkom nieco skrzypią nóżki, kiedy biegają po drzewach.

MG:
Tłum ochotników, w postaci Keia przybył na miejsce, w którym miał rozpocząć swoje zadanie. Powoli zbliżał się wieczór. Niebo ciemniało, a słońce zbliżało się do horyzontu. W parku o tej godzinie nie było zbyt wiele osób. Właściwie to tylko jedna ławka była zajęta przez człowieka tęgiej budowy, w ciemnej koszuli, z czarnymi okularami na nosie. Ciemne włosy miał zaczesane do tyłu. Nie sprawiał wrażenia człowieka uczonego. Jednakże zlokalizował Keia, a wtedy zabłysły jego białe zęby, kiedy się przyjaźnie uśmiechnął. Był to jednak tego rodzaju przyjazny uśmiech, który byłby skuteczną metodą na wydostanie się z przyjacielskiej strefy. Ale Keia takie sprawy raczej nie dotyczyły. W każdym razie, ów człowiek przesunął się i zrobił Keiowi miejsce na swej ławeczce. Chyba oczekiwał, że chłopaczek na niej usiądzie.

Chłopak był zadziwiony jak często zdarza mu się trafiać w takie dziwne miejsce. Ostatnio ogródek, w którym krzaczki go wyzywały od najgorszych a teraz park, w którym nic nie było żywe poza ludźmi, którzy go odwiedzali i psami, które sikały pod mechaniczne drzewa. Co jak co ale psy pewnie były przeganiane więc koniec końców pozostawali tam tylko żywi ludzie. Czy park jednak podobał się chłopcu? Sam nie wiedział. Z jednej strony uważał to za coś ciekawego, nowego i w sumie przydatnego, bo bez ogromnego wysiłku można było to łatwo podtrzymać piękny wystrój. Z drugiej strony czy umechanicznianie wszystkiego co się tylko da to dobry sposób na rozwój? Czy niektóre rzeczy nie powinny czasem zostać takie jak są?

Widząc nieznajomego mężczyznę i jego gestykulację Kei szybko zorientował się, że jest to zapewne zleceniodawca. Z drugiej strony wyglądał na swój sposób trochę strasznie ale co tam, Kei jest przecież mega silnym magiem i z kimś takim sobie z łatwością poradzi. Ruszył powolnym krokiem do nieznajomego, po czym usiadł przy nim.
- Ptaki latają kluczem.
Podał hasło po czym czekał na odpowiedź. Po chwili jednak spojrzał na mężczyznę i dodał:
- Nie no, żartuję. To pan jest zleceniodawcą?
Spytał po chwili.

MG:
Uśmiech mężczyzny zniknął, kiedy chłopiec rzucił hasło. Człowiek rozejrzał się niepewnie, po czym odpowiedział.
- Kluczem otwierającym drzwi do ciepłych krain - czyżby Kei właśnie rozpracował jakąś tajną agenturę, tak zupełnie przypadkiem? No, ale jednak żartował, ale na tyle dobrze, że i siedzący na ławce jegomość się zaśmiał.
No pośmieszkowali sobie, ale tu jednak było zadanie do wykonania. Zatem do roboty!
- Nazywam się Filonous. I tak. Mam pewne zlecenie do dania. Rozumiem, że jesteś magiem? A jak sobie radzisz z matematyką? - padło pytanie. Pytanie dość niełatwe i czy spodziewane? Bo kto by wymagał od maga liczenia czegokolwiek?!

Kei nie mając pojęcia, że facet sobie żartuje, przez chwilę uwierzył w to co facet mu mówił. Szybko jednak sytuacja wyjaśniła się poprzez śmiech z obu stron dzięki czemu młody Ivashkov wiedział, że już wszystko w porządku.
- Jestem Kei, mag.
Przedstawił się po chwili młodzian. Słysząc pytanie o matematykę trochę się zawahał. Znał podstawy ale nie więcej. W końcu miał jedenaście lat. W tym wieku dzieciaki wyliczają x i tyle.
- No w sumie to x wyliczę. O ile nie jest zbyt trudne...
Odpowiedział zastanawiając się czy to nie pora się wycofać.
- Ale po co pan pyta? Ma to jakiś związek z zadaniem? Bo lepiej radzę sobie z magią niż matematyką, także no...

MG:
Filonous uśmiechnął się, usłyszawszy odpowiedź Keia. Właściwie to cały czas się uśmiechał, ale w tej chwili uśmiechnął się tak nieco wyraźniej. Nie wyglądało, żeby wymagał czegoś więcej od chłopca.
- Nie, nie martw się. Ja tu jestem od liczenia - odrzekł pogodnie. - Ja za to nie radzę sobie z magią. Po prostu byłem ciekaw. Bo widzisz, myślałeś może kiedyś o wzorze matematycznym na magię? - zapytał, po czym uśmiech prędko zniknął z jego twarzy, tym samym urywając matematyczny temat. - Wybacz. Nie po to tu jesteś. Mamy zadanie do wykonania. Po drodze ci wszystko wyjaśnię.
I tak oto uczony wstał z ławki i zza swych ciemnych okularów spojrzał na Keia.
- Chodzi o to, że martwię się o swojego przyjaciela, który ma niedaleko swoją pracownię. I prawdę powiedziawszy, nie mam pojęcia czego się w niej można spodziewać...  - tak to mówił, idąc przez park w kierunku zabudowań mieszkalnych.

Chłopiec wypuścił powietrze z ulgą w momencie, w którym usłyszał, że to nie on będzie musiał liczyć a jego towarzysz.
- Wzór na magie? Nie znam się w sumie ale... magia nie jest rzeczą, którą idzie jasno określić i ograniczyć w pewnych normach. Jak zatem opisać ją wzorem matematycznym, skoro zawsze jest inna ilość niewiadomych, mają one inne wartości i do tego zawsze jest czynnik, który zmienia wszystko? Jak jeden wzór ma opisywać magię leczenia, która pomaga i jednocześnie magię ognia, która z założenia pali? Nie da się. Chyba. A zestaw takich wzorów to były chyba duży. Chyba. Tak uważam...
Powiedział Kei dość wyniośle jak na swój wiek. W końcu nie miał zbyt wielkiej wiedzy na ten temat więc po co zagłębiać się w szczegóły? Z drugiej strony chłopiec miał nadzieję, że zleceniodawca nie będzie drążył tematu.
- A to czym się zajmuje takim?
Spytał idąc już obok tymczasowego szefa. Miał nadzieję, że przyjaciel zleceniodawcy nie hoduje jakichś dziwnych roślin które gadają. To dopiero byłaby faza... Z drugiej strony Kei wiedział już czego się spodziewać także no...

MG:
Nawet jeśli Kei nie był mistrzem liczenia, to jednak poruszył kwestię matematyczną. Filonousa ucieszył jego entuzjazm, nawet niezbyt duży. Sam z ogromnym zachwytem postanowił rozwiać wątpliwości chłopca.
- Oczywiście, że taki wzór musi istnieć! Nie tyle, co dla samych efektów magicznych, co natężenia ich energii. Porównałeś ze sobą magię ognia i leczenia. Otóż dzięki matematyce można by ustalić, ile energii mag ognia użył do zadania rany, a ile musiałby użyć mag leczenia do jej uleczenia oraz czynniki wpływające pozytywnie, jak i negatywnie na działanie zaklęć. Chodzi przede wszystkim o wyznaczenie konkretnych wartości dla magii, a wszystko w celu jej uskutecznienia oraz wyjaśnienia jej pochodzenia - powiedział tyle, ile zdążył zanim dotarli przed drzwi sześciennego domostwa, które jednak bardziej przypominało bunkier, aniżeli dom.
- Hylas, bo tak zwie się mój znajomy, próbował znaleźć matematyczny sposób zastosowania magii, samemu magiem nie będąc.
I tak oto stanęli przed pancernymi, stalowymi drzwiami. Wyglądały na bardzo zamknięte. Zanim jednak Keiowi mogło przyjść do głowy, aby je spalić, Filonous wyjął z kieszeni plastikową rękawicę na prawą rękę z kilkoma świecącymi małymi lacrymami, którą podał Keiowi.
- Zmienia przepływ magii, by pozwalała otwierać drzwi - wytłumaczył, uśmiechając się dumnie. No, to teraz wszystko zależało od Keia!

Chłopak słuchał zleceniodawcy próbując zrozumieć jak najwięcej. Pech niestety chciał, że dziesięciolatek miał dość skromną wiedzę w dziedzinie matematycznej i pomimo ogromnych chęci nie wiele rozumiał, a szkoda, bo brzmiało to mądrze.
- Nie rozumiem zbyt, ale jeżeli będę mógł jakoś bezpiecznie pomóc przy badaniach to proszę wystawić zlecenie, postaram się pomóc.
Zaproponował. W końcu kto wie, może kiedyś Ci dwaj koledzy opracują matematyczny wzór dzięki któremu uda się zrozumieć wiele rzeczy i kilka zrewolucjonizować na lepsze? Czas pokaże! Tymczasem jednak zajmijmy się głównym wątkiem.
- Ma Pan może jakieś jego zdjęcie? Albo może pan opisać mi jego wygląd? Jeżeli jest w budynku to z łatwością go znajdę o ile nie jest on nazbyt ogromny. Oczywiście przejście zabezpieczeń w bunkrze to druga sprawa, ale przynajmniej będziemy wiedzieć gdzie iść.
Spytał Kei mając w zanadrzu plan użycia jego ulubionego zaklęcia niezwiązanego z jego główną mocą. W końcu wyszukiwarka już nie raz uratowała mu życie i pomogła ułatwić pewne czynności zatem czemu by nie użyć jej teraz? Zatem gdy chłopiec otrzymał dane od mężczyzny, wyobraził sobie jego przyjaciela, Hylasa za pomocą Przeglądarki. Gdy to zrobił, założył następnie rękawicę, która była dość nietypowa i wyglądała trochę jak rękawica nieskończoności wraz z kamieniami. Ciekawe czy mogę teraz kontrolować czas..? Spytał samego siebie w głowie Ivashkov szybko zdając sobie sprawę, że raczej nie. W końcu kto dałby losowemu, dziesięcioletniemu czarodziejowi od tak najpotężniejszy artefakt w całym uniwersum? No właśnie, nikt! Mając już rękawice na ręce, czarodziej napełnił ją mocą magiczną przesyłając ją do owej ręki i równomiernie rozkładając po rękawicy. Po chwili za pomocą owego narzędzia dotknął drzwi cały czas utrzymując równy, delikatny przepływ magii do owego przyrządu. Jak zadziała? Czas pokaże. Ale z drugiej strony ciekawy artefakt. Byłoby świetnie, gdyby młodzieniec mógł kiedyś taki mieć. A może po misji dostanie jeden taki w ramach beta testów?

MG:
Filonous nie wymagał od chłopca, by ten od razu zrozumiał. Nie chodziło przecież o to, żeby dzieciaka teraz uczyć. Zależało mu na wzbudzeniu zainteresowania u Keia. I być może się nawet to udało, bo jakby nie patrzeć, Kei zadeklarował chęć do zostania królikiem doświadczalnym na przyszłość. Tyle, że wpierw należało się zająć obecnym zadaniem.
- Łysawy. Nieco zgarbiony. Z długim nosem - opisał krótko Hylasa. Potem Kei odpalił swoje poszukiwawcze zaklęcie, które jednak przestało działać, kiedy to nałożył rękawicę od uczonego. Tyle, że jej użycie było potrzebne do otwarcia drzwi. Kei poczuł się jakby rzucał zwykłe zaklęcie, kiedy to drzwi stanęły otworem.
Mieli przed sobą ciemny korytarz, po którego bokach znajdowały się drzwi do sąsiadujących pomieszczeń, a na końcu były schody prowadzące i w dół i na górę. Widać było, że dawno tu nie sprzątano, ani nie włączano świateł. W kątach widoczne były pajęczyny, a w powietrzu unosił się kurz. Dużo kurzu. Filonous pokręcił głową z dezaprobatą, westchnął, po czym wszedł do środka, zbytnio się nie przejmując bałaganem.

Kei: 95 MM

Kei był zaskoczony, że rękawica anulowała jego zaklęcia wyszukiwarki.
- To prototyp? Ogranicza inne zaklęcia. Czy tak to ma działać?
Spytał zleceniodawcy zastanawiając się czy tak to do końca miało być. Koniec końców jednak rękawica nieskończoności spełniła swoje zadanie i pozwoliła otworzyć młodemu magowi drzwi. Zobaczył to, czego się spodziewał. Smród, brud i pajęczyny. Czego w końcu innego się spodziewać po naukowcu, którym Hylas zapewne był? No niczego! Długo się nie zastanawiając Kei posłał przed swojego zleceniodawcę Alternatywną latarkę aby oświetlić mu drogę, a sam wykorzystał Ludzką pochodnię i zapalił swoją wolną od rękawicy dłoń aby również i sobie rozświetlać drogę. Po tym ruszył dalej za szefem cały czas czuwając i będąc w gotowości. W końcu nie wiadomo co tu spotkają, prawda?

MG:
- Łatwiej zmienić naturę jednej magii, niż tworzyć nową. Jest to tańsze i pochłania mniej energii - wytłumaczył chłopcu uczony kwestię rękawiczki. Być może takie arcydzieła były już w szerokiej produkcji, aczkolwiek nie był to przedmiot tak epicki, jak mogłoby się wydawać. Kei mógł to sobie uświadomić, kiedy spróbował użyć innych zaklęć, związanych z naturą jego magii. Nie zadziałało. Zamiast tego poczuł, że w pobliżu są drzwi. Mimo tego, że je widział, to jeszcze poczuł ich obecność. Tak wewnątrz siebie, jakby drzwi emanowały delikatną, swoistą drzwiową aurą. Jednakże dało się obejść bez światła, pomimo dużego natężenia kurzu w powietrzu. Filonousowi nie przeszkadzał, ale Kei mimowolnie kichnął dwukrotnie. Uczony, który szedł z przodu zdecydował się zejść po schodach na dół. Tak oto dotarli do kolejnych drzwi, zza których dochodziły dziwne odgłosy szumów i trzasków. Uczony zatrzymał się przed nimi i przełknął ślinę.
- Jesteś gotów, chłopcze? - zwrócił się do młodego maga, samemu nie sprawiając wrażenia w pełni przygotowanego.

Chłopiec był niesamowicie zaskoczony kiedy to jego zaklęcia nie zostały użyte. Rękawica w pełni blokowała jego magię nie pozwalając na zrobienie niczego z nią związanego. Nawet takie proste zaklęcie jak alternatywna latarka było niemożliwe do wykonania przez owy artefakt. Ale wróć, czy coś takiego można nazwać artefaktem? Jaki jest sens używania artefaktu? A no zwiększenie swojej mocy podstawowej dzięki przedmiotowi. Czy rękawica to oferowała? Wręcz przeciwnie! Kosztem całych zdolności magicznych pozwalała raptem na wykrywanie i otwieranie drzwi. Być może w Escape Room'ie byłby to przydatny przedmiot jednak na misjach używanie jej mogłoby być niebezpieczne, szczególnie w sytuacjach dość groźnych. Stojąc przed drzwiami zza których dochodziły dźwięki, Kei zaczął się zastanawiać czy na pewno chce tam wejść. Kilka myśli przebrnęło przez jego móżdżek. Oczywiście skończyło się to krótkim podsumowaniem i decyzją o tym, że Ivashkov musi iść dalej. Za nic nie może się zatrzymać z powodu jakiegoś hałasu zza drzwi. Kei nie zamierzał zatem się już więcej bać, niczego. Czy to niedźwiedź, którego to spotkał na pierwszej misji czy też Atar, który to wewnątrz chłopca przebywał. Mag ognia w tym właśnie momencie zadecydował, że nie ważne co, nie zawaha się i nic go nie powstrzyma, nawet największy strach!*
- Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej!
Odpowiedział zleceniodawcy po czym podszedł jak najbliżej drzwi.
- Niech się pan trochę odsunie, nie wiadomo co tam w środku jest.
Dodał wkrótce po czym otworzył drzwi za pomocą rękawicy. Gdy to zrobił i drzwi był już otwarte, natychmiast zdjął rękawicę i aktywował Alternatywną latarkę aby rozejrzeć się po pomieszczeniu. Nie miał pojęcia co tam go spotka zatem był w pełni gotowości do podjęcia walki w sytuacji zagrażającej zarówno jemu jak i jego aktualnego towarzyszowi. Co jednak jest za drzwiami?


*loteria, nowy cel.

MG:
Niewątpliwie, Kei był odważny. Bez najmniejszego zawahania przystąpił do otwarcia drzwi, co zjadło mu trochę many, ale jednak udało mu się drzwi otworzyć. Wszedł do pomieszczenia ciemnego, w którym zauważył ekrany na ścianach, mnóstwo kolorowych kabli oraz leżącego na ziemi człowieka w białym kitlu. Lekko wyłysiały, z garbem i długim nosem. Nie stanowił jednak zagrożenia. Wydawało się, że był nieprzytomny. W kark miał wszczepione kilkanaście kabli. Szum dochodził z ekranów, zaś trzaski z popękanych kabli. Filonous na ten widok westchnął wściele i podszedł do leżącego uczonego, po czym pooddłączał od niego wszystkie kable.
Nieprzytomny powoli zaczął się budzić.
- Mówiłem ci Hylasie, żebyś nie używał tych maszyn! - powiedział wściekle uczony.
- Wybacz Filonousie - odpowiedział Hylas. - Nie mogłem się powstrzymać. Ale powiem, że opłaciło się. Wiem już wszystko! Wiem jak stworzyć życie!
Filonous westchnął i pokręcił głową, lecz nagle złagodniał. Spojrzał na Keia, na którego zerknął również drugi uczony.
- Wygląda na to, że nic mu nie jest. Dzięki za pomoc.
- Kim jest ten chłopak? - spytał Hylas.
- To Kei. Młody mag. Myślałem, że coś ci się stało i...
- Mag? - w Hylasie zbudził się taki entuzjazm, że momentalnie podszedł do Keia i wlepił w niego wzrok pełen zaciekawienia. - Powiedz chłopcze, czy chciałbyś się przysłużyć nauce?

Chłopak był zadziwiony tym co zobaczył. Z jednej strony takie zaawansowane urządzenia wywołały w nim ekscytację i ogromne zainteresowanie nauką. Z drugiej strony stan w jakim był mężczyzna i te kable przy karku, które sprawiały, że wyglądał niczym Nagato, były trochę straszne. Gdy zaproponował współpracę, chłopiec zrobił krok do tyłu.
- A czy to bezpieczne?
Spytał spoglądając z niepewnością na mężczyznę. Z jednej strony niby mógłby pomóc i dodatkowo na tym zarobić. Z drugiej jednak Ivashkov nie miał pojęcia na jakiej zasadzie miałaby działać ta pomoc. Jeżeli miałby pozwolić sobie wszczepić te kable w kark to za nic by się nie zgodził. Było to dla niego zbyt straszne.

MG:
Nie ma się co dziwić zniechęceniem Keia. Jednakże pomimo podłączenia, którego podjął się Hylas nie było po nim widać, żeby zbytnio na tym ucierpiał. Co prawda był wychudzony, zgarbiony i nie najpiękniejszy, to jednak wręcz tryskał pozytywną energią.
- Hylasie, nie powinieneś do tego mieszać chłopca. Co prawda jest magiem, ale jest bardzo młody - oznajmił zleceniodawca Keia, lecz to Keiowi pozostawiał ostateczną decyzję.
- Daj spokój przyjacielu. Gdybyś wiedział to, co ja wiem, zrobiłbyś to samo na moim miejscu. A ty chłopcze nie masz się czego obawiać. Możesz przyczynić się do przełomowego odkrycia w świecie magii i nauki! Czyż nie jest to wspaniała perspektywa?
Takie to pytanie zostało postawione przed Keiem, aby mógł zadecydować o tym co zrobić. Jak wiele zależało od tej decyzji? Tego właściwie nie mógł wiedzieć, dopóki by nie zadecydował.