Jotunheim

First topic message reminder :

Niewielkie pasmo górskie na południu Ishvanu. Góry te nie są ogromne, jednak wciąż bardzo niebezpieczne. Zwłaszcza przez czynny wulkan "Surtr" znajdujący się w centrum łańcucha. Śniegu mimo mrozu, nie ma tutaj wiele. Na dodatek wszędzie unosi się bardzo nieprzyjemny zapach siarki a mroźny wiatr wieje bardzo porywiście. No i mówi się że w Jotunheim żyją Trolle.

~~

MG

Na południe wyruszyli powozem, jednak dość szybko go porzucili na rzecz pieszej tułaczki. I chociaż zarówno Pace jak i Black zapierali się że dziewczyna da radę, wcale tak kolorowo nie było. W zasadzie to nawet Pace, miał problem żeby dać radę, dlatego poruszali się wolniej niż chcieli. Nocowanie na zewnątrz zaś, mimo ognia i skór, sprawiło że już drugiego dnia, Black podciągała nosem i psikała. Pace natomiast czuł jak płonom jego mięśnie i to samo musiała czuć Black, chociaż ona nie nosiła plecaka z potrzebnymi im w górach dobrami, do czego zmuszony był Hubertus i Pace.-Miła część wędrówki się kończy, jutro powinniśmy dojść do stoków Jotunheimu. Tam będzie dużo trudniej.-Powiedział wieczorem, gdy kulili się z zimna pod skórami przy ognisku. Black nie wydawała się pocieszona tą informacją.

Kiedy tylko zobaczyłem, że Black jest względnie bezpieczna i zrozumiałem, że moja akcja była dość głupia, postanowiłem skupić się na jedynym trollu, który jeszcze żył. Natychmiast wstałem z ziemi, a klonom rozkazałem rozproszyć trolla, a jeśli jeszcze leżał, to na niego skoczyć i przytrzymać w miejscu.
Sam zaś natychmiast rzuciłem się w kierunku noża, którym wcześniej starałem się zatrzymać trolla, następnie ruszam w jego kierunku.
Zamierzałem zarżnąć go jak świnię, pogrążając się we własnej ciemności. Wiedziałem, że przeczy to moim wszystkim przekonaniom, bo wystarczyło go w tej chwili ogłuszyć czy zrobić cokolwiek innego, mogąc uniknąć jego śmierci, ale złość za to, co zrobił Black wrzała w całym moim ciele. Nie mogłem tego powstrzymać. Nie chciałem tego powstrzymać. Czerpałem z tego satysfakcję.
Jeśli troll leżał, skoczyłem na jego klatkę piersiową, zatapiając nóż w jego gardle po samą rękojeść. Klony nadal miały rozpraszać trolla swoją obecnością, rzucając w niego kamieniami, przytrzymując łapy. Wiedziałem, że pomimo tego, że leży, nadal jest niebezpieczny. Adrenalina we mnie wrzała, a wtedy trudno myśleć do końca racjonalnie.
Po zakończeniu życia trolla, starałem się poszukać jakiejkolwiek liny. Byłem już dość wyczerpany, jednak nie mogłem sobie dać ani chwili na odpoczynek. Spytałem Hubertusa, czy jakąkolwiek posiada. Jeśli nie, musiałem działać inaczej.
Były to trzy metry, więc nie jakoś specjalnie dużo. Obwiązałem nadgarstki i dłonie jakimkolwiek materiałem, by nie pokaleczyć się do krwi i najpierw zawisłem nad półką skalną, trzymając się krawędzi i lekko zeskoczyłem, uginając kolana przy lądowaniu, by nie poskręcać i nie połamać sobie żadnych kości.
Sprawdziłem czy Black żyje, czy nie ma jakiś skaleczeń, ran. Za pomocą PWM Water Heal, oczyściłem te z zadrapań, które dałem radę. Postarałem się ją ocucić, bo wątpiłem w to, że samemu dam radę ją wciągnąć na górę.
Następnie poprosiłem Hubertusa, by pomógł mi wciągnąć dziewczynę na dół, czy to na linie, czy korzystając z wodnych klonów, które pozostały po walce. Mnie zaś zostało po prostu wspiąć się ten kawałek i opaść na ziemię, by chwilę odsapnąć i dać upływ wszelkim emocjom, które wrzały we mnie po walce i akcji ratowniczej.

MG

Niestety zabicie ostatniego z trolli nie było takie proste jak się Packowi wydawało. Stworzenie jednym ruchem maczugi powaliło dwa klony. Kiedy zaś Pacek na niego wskoczył i dźgnął go sztyletem, ten drugą ręką złapał go za prawe ramię i z dużą siłą uderzył w ziemię obok siebie. Na dodatek strasznie machał maczugą, utrudniając zbliżenie się, zarówno ostatniemu klonowi jak i Hubertusowi. Na dodatek znów przymierzał się do zamachu dłonią, w której trzymał rękę Packa. No i jeszcze żył, mimo ostrza w piersi.

Pace: 12MM, 1 klon, prawe ramię wyrwane z barku, mocno obita głowa i plecy

Wszystko toczyło się nie po mojej myśli. Powoli zamazywał mi się obraz. Czułem tylko i wyłącznie ból. Nie był to już punktowe uczucie. Nie zdawałem sobie sprawy z tego w jakim stanie są poszczególne części mojego ciała. Ból czułem już wszędzie.
Nie potrafiłem już racjonalnie myśleć. Mój wzrok stawał się powoli pusty. Wiedziałem, że trzymam się ostatkiem sił.
W głowie przewijały mi się obrazy kilku ostatnich miesięcy. Biesiada w gildii Lamia Scale, ślub na który zabrali mnie rodzice i kiedy jakimś cudem stałem się... rybą, Aelinor, plaża w Hargeonie, kiedy utknąłem w pętli czasowej... Aż w końcu zobaczyłem uśmiechającą się Black... Przypomniałem sobie nasze pierwsze spotkanie i każde kolejne. Cały czas spędzony razem z nią na kłótniach i podróżach, na śmiechach i fochach. I wiedziałem już, że to jeszcze nie czas by się poddać. Black była niedaleko i potrzebowała mnie. Zmusiłem się by wykrzesać z siebie ostatnie pokłady sił i eternano.
-Nie powstrzymasz mnie!-
Nogą odbiłem się od klatki piersiowej trola by rozbujać się i całą siłą rozpędu wcisnąć nogą sztylet w pierś oponenta. Ból był nie do opisania, ale musiałem zacisnąć zęby. Po wardze zaczęła spływać niewielkim strumyczkiem krew. Nie mogłem ryzykować, że i ten cios go nie powali, dlatego ostatkiem magii postanowiłem użyć Wodnych Ostrzy i wolną ręką zanurzyć go w ciele obmierzłego przeciwnika. Mogłem liczyć już tylko na szczęście, bądź bezbolesną śmierć... Ale musiałem spróbować. Dla siebie... i dla Black.

MG

Niestety ale kopnięcie w tej sytuacji nie było zbyt mocne, o odbiciu się mowy nie było. Potwór machnął sobie Packiem raz jeszcze, ten jednak ostatkiem sił przyzwał ostrza i zamachnął się, rozcinając tors trolla i jego rękę. Przerażony puścił on Packa i zaczął uciekać, nie chcą już być bardziej zranionym. Pacek zaś odpłynął do krainy snów.

Kiedy Pacek się obudził, leżał na miękkim posłaniu. Nad nim znajdował się sufit, a w pomieszczeniu było ciepło. To zdecydowanie był budynek. Spróbował się poruszyć, ale całym jego ciałem targnęła fala bólu, a sam chłopak o mało nie zwymiotował.-Się nie rusza.-Charknęło coś obok niego. Głos ten przypominał faktycznie jakiegoś krztuszącego się żula. Odwracając jednak z trudem głowę, Pacek dojrzał po lewej, dziwnego stworka. Niewysoka postać, głowę miała na wysokości krawędzi łóżka. Szarą skórę i dziwną czapeczkę na głowie. Skóra na dodatek zdawała się być pokryta kamieniami. Stwór miał ostre kły i czerwone oczy.-Leży. Pani ledwo poskładała.-Charknął znów potworek, ciągle patrząc na Pace i stojąc w miejscu, niczym krasnal ogrodowy.

Obudziłem się na miękkim posłaniu, wiedząc już, że moja interwencja na nic się zdała. Ostatnie co pamiętałem, to uciekającego trolla, ale nie miałem pojęcia co później stało się z Black... Wiedziałem jednak, że muszę się z nią zobaczyć, gdziekolwiek jest...
Próbowałem się ruszyć, ale ból, jaki wstrząsnął moim ciałem skutecznie mi to uniemożliwił. Dopiero teraz ogarnąłem ogrom szkód, jakie wyrządziła na mnie walka z trollami. To, że jeszcze żyję zawdzięczam chyba tylko bogom. Mimo wszystko, trudno mi było powiedzieć, co boli mnie bardziej. Ciało, czy duma...
Obiecałem Black, że będę ją chronił, a tymczasem wszystko potoczyło się nie tak jak powinno. Zacisnąłem pięści a moim ciałem znowu wstrząsnął ból...
I dopiero teraz uświadomiłem sobie, że przed chwilą ktoś coś do mnie powiedział... A właściciel owego głosu wyglądał tak... nieszablonowo, że momentalnie bym się wzdrygnął, gdybym nie wiedział, czym to grozi...
-Gdzie jestem?- spytałem, gdyż gnom nie miał zapewne żadnyc morderczych zapędów, gdyż w innym wypadku nie kazałby mi uważać na siebie.
-Gdzie jest Black? Dziewczyna, która była ze mną... Gdzie ona jest?- nie miałem zamiaru pytać, kto mnie poskładał i jak długo mają zamiar mnie tu trzymać... Jedyną istotną informacją dla mnie było to, czy Black jest cała...

MG

Gnom milczał, patrząc na Packa ze znudzeniem. W końcu jednak stwierdził chyba że mu odpowie, bo znów się zacznie ruszać.-Jotunheim. Twoja samica z Panią.-Odparł skrzat na zadane mu pytania. Nie był to stwór zbyt ruchliwy, czy rozmowny. Po prostu dalej stał i wpatrywał się w Packa, nie podejmując nawet trudu rozmowy. No ale koniec końców skrzat odpowiedział na pytania Packa, więc nawet uśmiechnął się lekko zadowolony sam z siebie, bo teraz Pacek nie będzie się ruszał. Genialnie.

Odetchnąłem z ulgą słysząc, że Black jest tutaj... Mimo wszystko niepokój mnie do końca nie opuścił...
Kim jest kobieta, z którą jest Black? Mogłem założyć, że skoro mnie poskładali i próbują... no, utrzymać mnie przy życiu, to Black też będzie bezpieczna.
-Wszystko z nią dobrze?-
Póki gnom odpowiada, postanowiłem pociągnąć go za język.
-Hubertus, wysoki mężczyzna, też tutaj jest?-
Cóż, skoro byłem unieruchomiony, mogłem tylko i wyłącznie zadawać pytania.
Spróbowałem ruszyć połamaną ręką, by sprawdzić w jakim jest stanie. Z tego co pamiętałem, to ona była w najgorszym polożeniu, kiedy jeszcze byłem przytomny.
-Długo będę musiał tak leżeć? Kiedy będę mógł zobaczyć Black i porozmawiać z Hubertusem?-
Westchnąłem... Nienawidziłem takich sytuacji, kiedy wszystko co mogę robić, to mówić, przybity do łóżka...

MG

To... było dużo pytań. Bardzo dużo pytań. Dlaczego człowiek nie mógł leżeć tylko zadawał pytania? Gnom powoli spuścił wzrok, milczą dalej i zastanawiając się co zrobić z tym dalej. Wtedy jednak drzwi się otworzyły i do pomieszczenia weszła kobieta. Blondynka, o nieskazitelnie białej cerze. Wysoka, o smukłej talii i idealnych proporcjach. Zdecydowanie jednak z najpiękniejszych kobiet jakie w życiu Pacek widział. Wyglądała na około 30 lat. Może nieco więcej.-Nie męcz go proszę. Kamienny lud nie jest dobry w używaniu naszej mowy.-Powiedziała kobieta delikatnym głosem. Kamienny człowiek skłonił się, a raczej dygną lekko przed kobietą i podreptał powoli, by stanąć za nią.-Twojej towarzyszce nic nie jest. Uleczyłam jej przeziębienie. Hunertus już wyruszył. Spałeś 3 dni-Zaspokoiła ciekawość Packa, stojąc jednak wciąż kilka kroków od jego łóżka. Zdawała się dość poważna i raczej nie okazywała emocji. Ani w głosie, ani mimiką. Ciężko więc było stwierdzić, co myśli czy czuje.

Słysząc kobietę, która była na tyle miła, że odpowiedziała na moje pytania, uniosłem się aż na ramionach, a raczej próbowałem, bo zaraz znowu opadłem na poduszki, prawie dławiąc się paraliżującym bólem...
-3 dni? Rachel jest już poza moim zasięgiem... Nie dogonię jej... Nie bez Hubertusa...- nie bardzo wiedziałem, co teraz ze sobą zrobić... Ucieszyłem się, że z Black wszystko w porządku, ale... Cel znowu uciekał nam sprzed oczu...
Miałem sobie za złe, że znowu wszystko układa się nie po naszej myśli... Była to tylko i wyłącznie moja wina... Byłem chyba zbyt pewny siebie, gdy z nonszalanckim uśmieszkiem zostawiałem cały swój bitewny ekwipunek w karczmie... Gdyby nie poniosła mnie pycha, skończyłbym w o wiele lepszym stanie... I nie naraziłbym Black na takie niebezpieczeństwo...
-Przepraszam...- rzuciłem do małego gnoma, jak i do kobiety, która swoją drogą posiadała niezwykły urok... Pewnie i zawiesiłbym na niej oko na dłużej, gdyby nie sytuacja w jakiej się aktualnie znajdowałem...
-Mogę zobaczyć się z Black? Muszę mieć pewność...- że nadal mi ufa... Nie byłem w stanie wypowiedzieć tego na głos... Bałem się, że po tym wszystkim zwyczajnie odejdzie, gdyż nie byłem w stanie ochronić jej przed kilkoma marnymi trollami...

MG

Gnom słysząc słowa Packa, spojrzał na swoją panią i powiedział smutno-Głupi-Komentując z całą pewnością zdolności intelektualne Egregorisa. Kobieta zaś podeszła do łóżka Packa i przysiadła na jego skraju, następnie chwytając jego dłoń.-Faktycznie, była poza twoim zasięgiem. Ale spójrz - teraz masz ją już w garści.-Gnom nie wyglądał zadowolony z takiego obrotu spraw, bo teraz musiał potuptać by znów stanąć za swoją panią.-Przyjdzie na to czas. Na razie musisz jednak odpoczywać. Twoje ciało jest w fatalnym stanie, trochę potrwa nim dojdziesz do formy. Mimo mojej pomocy. Nie chcemy byś ty zaszkodził jej, lub ona tobie, prawda?-Zapytała retorycznie, patrząc mężczyźnie w oczy, by następnie puścić jego dłoń i wstać z łóżka, ponownie się odsuwając.

Moje oczy o mało nie wyszły z orbit, kiedy kobieta, która właśnie ściskała moją dłoń okazała się tą, której poszukiwaniom prawie nie poświęciłem swojego życia na walce z trollami.
Zdumiałem się tak bardzo, że o mało nie wyskoczyłem z łóżka i nie zacząłem odprawiać swojego tańca zwycięzcy.
O mało...
Bowiem gdy tylko próbowałem znowu się poruszyć, jedyne co byłem w stanie okazać, to skrzywienie na twarzy, oznaczające dyskomfort nadchodzącą falą bólu...
-Czyli jednak mi się udało.- opadłem z powrotem na poduszki, ciężko wzdychajac -Jakim cudem się spotkaliśmy? Jak trafiłem prosto do Ciebie, skoro byłaś kilka dni drogi przed nami?-
Nie wiem czy to w tej chwili było ważne, ale... kiedy już udało mi się trafić na Rachel, nie wiedziałem co powiedzieć...
-Wiesz dlaczego tutaj jestem?- spojrzałem kobiecie prosto w oczy. Nie do końca byłem pewien, czy mogę grać w otwarte karty... Czy Rachel zna Gaeleana? Czy jeśli jej powiem z czyjego polecenia kazano mi ją odnaleźć, będzie chciała mi pomóc? Pytań było tak wiele, a odpowiedzi musiałem odnaleźć sam...

MG

No i się udało. Misja wykonana. Teraz zostało tylko porozmawiać.-Mam wielu przyjaciół po drodze. Powiedzieli mi o grupce podróżnych zmierzających w tę stronę, zaatakowanych przez trolle, to wysłałam kilku by wam pomogli i sprowadzili tutaj-Odparła, tłumacząc jak doszło do sprowadzenia tutaj Packa.-Dlatego że mnie szukałeś. Dlatego że wysłał was tutaj nie jaki Gaelean, z nieznanych wam powodów. Black mi wszystko opowiedziała. Niestety rozczaruję cię, również nie mam pojęcia dlaczego Gaelean was tutaj przysłał-Tym samym zapewne rozczarowała Packa. Widocznie jego pobyt tutaj nie miał być tak prosty. Okres w którym mówiono mu co i jak ma robić, minął. Teraz mając jedynie ograniczoną wiedzę i wskazówki, Pace musiał myśleć sam za siebie. Sam znaleźć cel, rozwiązania oraz odpowiedzi na pytania.

Niestety, moje pytania nadal pozostawały bez odpowiedzi... Dlaczego Gaelean kazał mi znaleźć Rachel? Teraz kiedy już osiągnąłem cel nic mi nie pozostało. Czułem się teraz zupełnie jak ślepiec, błądzący po omacku... Przez chwilę patrzyłem tępo w sufit, zagryzając wargi ze złości... W głowie kłębiło się coraz więcej czarnych myśli. Każda z nich obwiniała mnie za moje niepowodzenia.
"Jak chcesz chronić Black, nie mogąc poradzić sobie nawet z kilkoma górskimi dzikusami"
"Dziewczyna popełniła błąd, wybierając ciebie na swojego rycerza"
"Leżysz teraz, niezdolny nawet do wstania z łóżka"
"Pędzisz za słowami jakiegoś prastarego smoka, który zjadł wszystkie rozumy"

Uczepiłem się ostatniej myśli, sądząc, że jest moją jedyną nadzieją... Gaelean miał przeczucie. Wiedział, że Rachel ma coś, czego potrzebuję. Czy to przedmiot, umiejętność, informacje. Z pewnością to posiada...
-Gaelean nie wysłałby mnie tutaj, gdyby nie miał powodu. Jestem pewien, że możesz mi pomóc, tylko oboje jeszcze nie wiemy, czym jest ta rzecz... Obiecuję Ci, że zapłacę każdą cenę za Twoją pomoc.-
Rachel mnie nie zna, a ja całkowicie nie znam jej. W tym miejscu leży problem, który musimy rozwiązać. O dziewczynie wiem tyle, że jej nazwisko jest takie samo, jak niejakiej Takary z Fairy Tail...
-Zechcesz mnie jeszcze przez chwilę wysłuchać? Chciałbym Ci o sobie opowiedzieć, być może wpadniemy na trop, dlaczego się spotkaliśmy-
Westchnąłem i zamyśliłem się od czego zacząć... Najlepiej kilka słów od początku.
-Zawsze miałem talent do magicznych sztuczek. Moja matka była najlepszym magiem wody na świecie, przynajmniej moim. Moja magia jest jej spuścizną... Ale nie opanowałem jej jeszcze tak perfekcyjnie jak ona.- uśmiechnąłem się na wspomnienie pierwszych zaklęć, które ze śmiechem i pasją wymyślałem, kiedy ledwie wyrosłem z pieluchy.
-Z Black spotkałem się kilka miesięcy temu... Na początku nie było kolorowo, wyobraź sobie, uwięziła mnie w pętli czasowej, śmiejąc się z mojej nieporadności... Mimo wszystko, ujrzała coś we mnie, co kazało jej mnie wybrać. Widzisz, Black ścigają bardzo niebezpieczni ludzie... Podobno zagrażają nie tylko jej i jej podobnym, ale i nam wszystkim... Staram się jak mogę, by chociaż zapewnić jej odrobinę poczucia bezpieczeństwa... Szukam czegoś, co mi w tym pomoże...-
Spojrzałem na dziewczynę z nadzieją w oczach i myślałem tylko o tym, by nie była ślepą uliczką...

MG

Kobieta w milczeniu wysłuchała słów Packa. Wysłuchała jego historii i jego prośby, a kiedy skończył, zaczęła się powoli wycofywać w kierunku drzwi z zamyślonym wyrazem twarzy.-Odpocznij, musisz zacząć zdrowieć. Poinformuję Black że się obudziłeś i pomyślę nad tym, co powiedziałeś.-Odparła i wyszła. Pace leżał tak jeszcze jakiś czas, ciężko powiedzieć ile minęło, aż w końcu do pomieszczenia wparowała Black. Zmierzyła wzrokiem leżącego w łóżku Packa i założyła ręce na piersi, opierając się o drzwi.-Wyglądasz jak siedem nieszczęść-Powiedziała w końcu cicho.

Przełknąłem głośno ślinę, kiedy Rachel odeszła w kierunku drzwi, nie chcąc okazywać zniecierpliwienia i powiedzieć czegoś... nietaktownego. Pokiwałem tylko głową na znak, że zrozumiałem... Dziewczyna musiała mieć już coś na myśli... Byłem pewien, że moje wysiłki nie pójdą na marne i dowiem się, jakie przeznaczenie mnie tu przywiodło...
Leżałem chwilę, zanim do pokoju wpadła Black. Jak zwykle nieporuszona i wyniosła, ale chyba lubiłem w niej właśnie to, że nie potrafiła być do końca szczera ze swoimi uczuciami... Uśmiechnąłem się tylko, patrząc na dziewczynę.
-I tak też się czuję... Ale wyjdę z tego... nie może być inaczej...-
Wróciłem do wpatrywania się w sufit, nie do końca wiedząc co powiedzieć i czy powinienem coś w ogóle powiedzieć..
-Cieszę się...- odetchnąłem głęboko -cieszę się, że jesteś cała, Black-
Uśmiechnąłem się znowu, widząc jaki wpływ ma na mnie obecność dziewczyny. Wszak ja też już nie umiałem być tak szczery ze sobą, jak bywałem wcześniej...