Jak to Rin poznała Rina

Crocus, lipiec X802

Rin szła przez ruchliwe miasto rozglądając się wokół w poszukiwaniu ofiary czegoś interesującego. Skręciła w główną ulicę i jej oczom ukazał się tłum ludzi. Stanęła sobie z boku rozglądając się wokoło, gdy jej oczom rzucił się w oczy znak gildii na łydce jakiegoś o wiele starszego człowieka. To było niczym znak niebios - od dawna szukała gildii i proszę, znajduje człowieka, który z pewnością do jakiejś gildii należy. Podbiegła do niego prawie na niego wpadając i spytała - Należysz do jakiejś gildii? - bo to przecież wcale nie jest dziwne, że podbiega do ciebie szesnastoletnia dziewczyna i pyta czy należysz do gildii. No w ogóle.

Rin cierpiał. Jak inaczej można było opisać to co się z nim działo kiedy z nieba lał się taki skwar? Nie lubił obnażać swojego znaku gildii - nie żeby się tego wstydził czy coś, po prostu nie lubił - ale teraz nie było wyboru. Było tak gorąco, że musiał podciągnąć nogawki, żeby choć trochę ulżyć swojemu cierpieniu. Koszulę też miał rozchełstaną przez co czuł się jak jakiś menel czy inny dziad. Ale wcale nie gorąco i stan w jakim się znajdował był powodem jego największego cierpienia. Tu chodziło o cały ten tłum, który go otaczał. Ludzie tłoczyli się gęsto, a on samych w sobie tłumów nie lubił. Więc dodajcie do tego teraz ten skwar sprawiający, że ludzie pocili się niemiłosiernie i biednego Rina między nimi. Po prostu cierpiał co wyraźnie odzwierciedlało się na jego mordce, która była nie tylko ponura ale i jakby zbolała.
Teraz wyobraźcie sobie zdziwienie Wakamiyi kiedy to jakaś małolata pojawiła się obok niego i nagle wystrzeliła z pytaniem czy należy do jakiejś gildii. Dokładnie, dziewuszka pojawiła się przed nim jakby wyrastając spod ziemi przez co Lamijczyk prawię się przewrócił.
- Cholera, jestem taki głupi... - to było pierwsze co zrobił po tym jak otrząsnął się po tym nagłym wkroczeniu tamtej panienki w jego przestrzeń osobistą. Potem szybko opuścił jedną nogawkę. Mógł wyglądać komicznie kiedy tak stał z jedną podwiniętą nogawką, a drugą opuszczoną do samej ziemi. Jeszcze przez kilka chwil mamrotał coś pod nosem i dopiero spojrzał na nieznajomą.
- Widziałaś? - zapytał i jakby lustrował ją wzrokiem. Tak, był pewien, że widziała. - Widziałaś. - powtórzył, ale tym razem było to stwierdzenie. - A w takim wypadku wiesz, że tak. - po chwili na oddech ciągnął dalej. - Co teraz? Zaczniesz mnie szykanować? Mnie i moją gildię? - ponury wyraz twarzy, ponury ton, bo kiedy mogło stać się coś złego to Rin zakładał, że właśnie tak się stanie. Przymknął oczy i wypuszczając powietrze rzucił. - Dalej, zaczynaj...

Dopiero po chwili uświadomiła sobie, ze wygląda jak chodząca śmierć, jednak to jej ani trochę nie zraziło. Wręcz przeciwnie. Słysząc co mówi cofnęła się krok zaskoczona - Nie, nie, nie! Nawet nie wiem co to za gildia! - zaczęła się tłumaczyć nerwowo machając rękami - Szukam po prostu gildii, do której mogłabym dołączyć, a jestem nowa we Fiore i nie wiem, gdzie jakąś gildię znaleźć. Ale skoro znalazłam ciebie, to pewnie i gildię znajdę - wytłumaczyła mu z olśnieniem w oczach. Nie przejmowała się, że tak zareagował, w sumie, to każdy inny by tak zareagował. A przynajmniej statystyczna większość. Spojrzała na jego nierówne nogawki - Nie lubisz swojej gildii? Czy zrobiła coś złego? - spytała i rozejrzała się za jakimś cieniem, czy czymś w tym rodzaju. Magiem lodu nie była, więc dużo nie zrobi.

Nie wiedział dlaczego to zrobił, jego łapka poruszyła się jakoś tak sama i znalazła się na buźce dziewczyny kiedy ta stopniowo zaczęła podnosić głos. Pewnie po prostu nie chciał wzbudzać niepotrzebnego zamieszania, a to pewnie by się stało gdyby tłum dowiedział się, że należy do Lamii Scale. Co prawda nie byli w Shirotsune, ale Lamijczycy nigdzie nie byli teraz mile widziani. Może i nie okazywano im otwartej wrogości, ale każdy członek gildii mógł odczuć na sobie te nieprzychylne spojrzenia ludzi, te szepty za plecami... Nie, nie miał ochoty teraz tego przechodzić. Rozejrzał się na boki czy, aby ktoś się nimi za bardzo nie zainteresował. Chyba nie, każdy gnał za swoimi sprawami. Dopiero po tym zerknął na dziewczynę i... gwałtownie cofnął łapkę z jej ust jakby się oparzył.
- Wybacz. - rzucił i nawet faktycznie brzmiał jakby mu było przykro, trochę przykro. Zerkając gdzieś w bok wysłuchał co miała jeszcze do powiedzenia i tym razem nie miał zamiaru jej kneblować nawet jakby zaczęła krzyczeć. Naprawdę było mu trochę głupio. - Rozumiem... - odpowiedział kątem oka zerkając na dziewczynę, aby zaraz uciec spojrzeniem. Wtedy ona zapytała czy jego gildia zrobiła coś złego. Czy wstydzi się przynależenia do niej.
- Nie. - odparł od razu odwracając głowę w jej kierunku. Jego spojrzenie nadal było ponure, ale i szczere. Nie wstydził się swojej gildii, ani tym bardziej Lamia nie zrobiła niczego złego tylko...
- Nie tylko... Nie jesteśmy zbyt poważani, zbyt lubiani w ostatnim czasie. - odpowiedział, ale właściwie niczego nie wyjaśnił. Ponadto znów uciekł spojrzeniem gdzieś w bok. Nie zauważył jak dziewczyna się rozgląda.

Zaskoczona spojrzała na niego, a to, że ją dotknął tak ją zszokowało, że aż zamilkła na chwilę. Mało poważana? Zaciekawiła się tematem, w dodatku jej partner rozmowy wydawał się być intrygujący. Jej oczy wyszukały już sobie cel. Skoro on ją dotknął, to ona też może. Pociągnęła go za rękę do pobliskiego parku, gdzie było więcej cienia i mniej ludzi. Gdy znalazła wygodne miejsce, usiadła, dając znak, aby też skorzystał z przywileju spocznięcia na ławce - Jesteście legalną gildią? Czemu was nie lubią? Nie za bardzo nawet wiem, jak gildie działają - powiedziała, schylając głowę. Nie lubiła swojej nie wiedzy, a nawet się jej trochę wstydziła - Nigdy tak naprawdę nie znalazłam gildii, a już długo szukam. Byłam w wielu krajach i nic. Może źle szukałam. Ale tutaj, we Fiore jest ponoć dużo gildii, to prawda? - spojrzała na niego.

Wakamiya stał przez chwilę niepewny co się stanie. Krzyk i wzywanie pomocy? Strzał z płaskiego prosto w policzek? Kopnięcie między nogi? Spodziewał się, że coś takiego właśnie go spotka, w końcu zawsze spodziewał się najgorszego. Jednak i tym razem jego ponure scenariusze się nie sprawdziły. Zamiast szybkiego ruchu otwartej łapki ku jego twarzy rączka dziewczyny chwyciła jego dłoń i przez moment nawet pomyślał, że może świat wcale nie jest takim ponurym miejscem gdzie spotykają cię tylko nieszczęścia. Dał się prowadzić i kiedy dostrzegł dokąd dziewczyna zmierza czarne myśli szybko powróciły. Aha, prowadzi mnie w jakieś ustronne miejsce. Gdzieś gdzie nie będzie świadków, tam mnie zabije... - ciekawe co by dziewczyna zrobiła gdyby potrafiła czytać jego myśli. Chociaż może lepiej, że nie potrafiła ich czytać, bo teraz kiedy poznał jej plan mogłaby zabić go od razu. A tak może pożyje jeszcze trochę...
- Huh? - spojrzał pytająco na dziewczynę kiedy ta przysiadła sobie na ławeczce. Nawet pokazała, żeby Wakamiya spoczął obok. I właściwie czemu nie? Skorzystał z oferty. Jednak zabójczy cios nadal nie nadchodził, zamiast tego dziewczyna zasypała go pytaniami.
- Tak, to legalna gildia. Jedna z wielu we Fiore. - odpowiedział od razu na pierwsze pytanie. Z odpowiedzią na drugie trochę zwlekał. Nie lubił o tym mówić, ale mimo to czuł że powinien. Chociażby w ramach zadośćuczynienia za wcześniej. Dalej jednak z tym zwlekał.
- Podróżowałaś po wielu krajach? Uhh, brzmi męcząco... - zmarszczył brwi. Sam nigdy Fiore nie opuścił, własnie głównie z powodu swojego lenistwa. Na kolejne pytanie pokiwał twierdząco. We Fiore było naprawdę wiele gildii. Choć wartych uwagi było tylko kilka z nich, do niedawna także i jego gildia. Teraz jednak nie cieszyła się taką renomą jak kiedyś.
- Powiedz, jak długo jesteś we Fiore? - zapytał wracając do jej wcześniejszego pytania. Uznał, że najlepiej było zacząć od początku. - Słyszałaś o Shirotsune? - zapytał. Jego samego go wówczas tam nie było, ale wiedział co się stało. Przynajmniej mniej więcej. Każdy Lamijczyk wiedział. Jego twarz znów spochmurniała (żadna to z resztą nowość). Przez cały czas Rincio nie patrzył an dziewczynę wprost, najwyżej katem oka na nią zerkał.

Dziewczyna nie uważała, że tak niegodziwy czyn był warty ukarania przez nią. Ale jak tak bardzo Rin chce, niech się postara bardziej. 
- Woah - podsumowała krótko. Wiele gildii?! Dziewczyna była coraz bardziej podekscytowana - We Fiore jestem, e.. to... - zaczęła liczyć na palcach i wyszło jej, że trzy - Trzy miesiące - odpowiedziała i miała nadzieję, że się walnęła w liczeniu - Shirotsume? To jakieś miasto? - spytała zaciekawiona. Zaatakowanie tego człowieka na ulicy było bardzo dobrym pomysłem - Jestem Rin - wyciągnęła rękę z uśmiechem na twarzy.

To nie było tak, że Wakamiya chciał zostać ukarany. On po prostu spodziewał się czegoś takiego, ale wcale sobie takiego obrotu spraw nie życzył. Po prostu widział wszystko w czarnych barwach. Zwłaszcza przewidywania na przyszłość. A kiedy tak jak teraz jego przewidywania się nie sprawdzały, kiedy wciąż i wciąż nie spotykało go nic złego zaczynał się robić bardzo podejrzliwy. To snuł teorie, że zaraz zostanie zamordowany przez tą dziewczynę...
- Trzy miesiące, to pewnie nic nie wiesz... - pomyślał na głos. Zaraz też zaczął tłumaczyć o co z tą zszarganą reputacją jego gildii chodzi, i dlaczego wspomniał o Shirotsune. - W istocie to miasto. To maisto w którym kiedyś Lamia miała swoją siedzibę. - nie tłumaczył, że Lamia to nazwa jego gildii, to było dla niego tak oczywiste, że nie wziął pod uwagę iż obcy jak ona może tego nie wiedzieć. - Ale jakiś czas temu Shirotsune zostało zaatakowane. Nie będę wdawał się w szczegóły, bo ani to nic przyjemnego do słuchania ani do opowiadania, zwłaszcza dla nas. Powiem tylko, że Lamia nie wykazała się podczas tej napaści na Shirotsune. Od tamtej chwili mamy łatkę frajerów, którzy nie potrafią obronić nawet swojego miasta. Musieliśmy opuścić swoją dawną siedzibę... - i tyle. Nie miał ochoty mówić nic więcej, a i pewnie to już wystarczyło, żeby dziewczyna straciła zainteresowanie jego gildią. Westchnął patrząc na swoje dłonie. Jego wtedy nawet tam nie było, ale to nie miało znaczenia. Przecież obecność kogoś tak nic nieznaczącego i tak niczego by nie zmieniła. Już miał zacząć cały wywód w myślach o tym jaki jest beznadziejny kiedy usłyszał swoje imię.
- Skąd wiesz... - zaczął, ale uświadomił sobie coś. Ona przedstawiała siebie, a nie zwracała się do niego. - Zaraz, Co? Żartujesz sobie ze mnie? - zapytał spoglądając na nią po raz pierwszy odkąd znaleźli się w parku. Chociaż bardziej można było to nazwać wzroczeniem - ot, takim męczącym gapieniem się przymrożonymi ślepiami.

- Właściwie, to nie wiem prawie nic - stwierdziła i wysłuchała jego opowieści. Ona nie była pesymistyczna, dla niej raczej liczyło się tu i teraz. Zazwyczaj nie martwiła się o przyszłość. Odsuwała te wszystkie myśli od siebie; o tym, jaka jest i co umie, co będzie i co było. Dla niej te pytania są po prostu zbędne - Lamia? - spytała. Czyżby to była nazwa jego gildii? Gildia frajerów? Brzmi ciekawie! Bardzo chciała poznać magów, których nikt nie lubi. Muszą mieć w sobie coś wyjątkowego, pomyślmy... Co to może być? No bo trzeba coś mieć w sobie, żeby sobie nie dać rady z obroną miasta, zwłaszcza, że to gildia. 
- Huh? - przez chwilę gapiła się na niego. Czyżby to że chciała poznać jego imię było jakimś żartem? Jej twarz w ciągu sekundy zrobiła się różowiutka. Spuściła lekko, leciutko głowę - Sugerujesz, że nie zasługuję aby poznać TWOJE imię? - spytała zirytowanym głosem.

Naprawdę dobrze, że nie potrafili czytać sobie wzajemnie w myślach. Teraz na przykład z pewnościa Wakamiyi nie spodobałoby się określenie Gildia Frajerów chociaż sam chwilę wcześniej sam go użył. Ale on był jednym z tych "frajerów", a ona... Ona z taką łatwością potrafiła to powtórzyć. Znaczy powtórzyć w myślach i dlatego doskonale się złożyło, że Rincio nie miał magii pozwalającej w myślach czytać. Wracając jednak do rzeczywistości.
- Mhm, Lamia Scale. Tak się nazywa moja gildia. Nie polecam. - potwierdził kiwając głową. Wracał już jego zwyczajowy ponury nastrój. Teraz wystarczyło tylko zapytać dlaczego nie poleca Lamii, a on mógłby zacząć wymieniać powody pewnie przez godzinę albo i dużej. Ale póki co rozmowa szła naprzód i z grzecznego przedstawienia się dziewczyny powoli zamieniało się to w awanturę. Wakamiya dalej spoglądał na Rin, tylko że teraz swoich ślepi nie mrużył a rozszerzał je zaskoczony. Z jakiegoś powodu tamta zaczęła wpadać w złość. Właściwie to nawet ten powód był znany lamijczykowi, tyle że wcale nie było tak jak dziewczyna sobie dopowiedziała.
- Serio? To naprawdę możliwe, że to zbieg okoliczności? Nie, ona na pewno sobie ze mnie żartuje... - zaczął myśleć na głos zupełnie ignorując zezłoszczoną pannę. W tym momencie nie patrzył nawet na nią tylko pustym wzrokiem gapił się przed siebie. Niczego nie widział, bo był pogrążony w myślach.
- Żartujesz sobie, prawda? Wiesz kim jestem i sobie ze mnie żartujesz? - w końcu przestał ją ignorować i powtórzył wcześniejsze pytanie nie myśląc nawet o tym, że może jeszcze bardziej ją rozeźlić.

Nie poleca swojej gildii. Nie ma to jak dobra reklama. 
- Heee...?! - teraz już naprawdę nie wiedziała o co mu chodzi. Wstała gwałtownie z ławki i podeszła do niego, patrząc na chłopaka z góry. Pięści miała zaciśnięte, a ręce wyprostowane w dół - Jaki jest.... Co? Skąd mam widzieć, kimś jesteś?! - nie ogarniała tego, czym się chłopak aktualnie zachwycał - I... I p-po co w ogóle miałabym z ciebie żartować? - spytała z gniewem i niedowierzaniem w głosie. Totalnie nie ogarniała.- Eeh... - wypuściła nagromadzone powietrze z płuc i się trochę uspokoiła. Nadal stała jednak nad chłopakiem, nie pozwalając mu wstać, niczym na przesłuchaniu.

Wakamiya podrapał się delikatnie po policzku kiedy Rin stanęła nad nim spoglądając na nią uważnie, i czujnie. Bowiem w pierwszej chwili kiedy tak nagle poderwała się z ławki już mu się wydawało, że to jednak seryjny zabójca i chce dokonać morderstwa. Odchylił się w tył, ale ona tylko stanęła przed nim zaciskając piąstki. Znów trochę pokrzykiwała, ale mag klątw nie odważył się jak wcześniej jej zakneblować. Może i by go za to nie zabiła, ale przynajmniej ugryzła albo coś. W każdym razie znów zaczął się zastanawiać na głos, bo Rin naprawdę nie wyglądała jakby kłamała.
- Może to faktycznie tylko zbieg okoliczności... - i znów zerknięcie jej w oczka.
- Dobra, dobra. - rzucił po chwili podnosząc łapki jakby chciał się osłonić. - Już się nie denerwuj, po prostu mnie zaskoczyłaś. Bo widzisz nazywam się Wakamiya. Wakamiya Rin. - czy teraz się uspokoi? I co ważniejsze czy przestanie nad nim stać jak jakiś klawisz znęcający się nad więźniem. Bo naprawdę Wakamiya w tej chwili czuł się niepewnie, jakby był w jej władzy i mogła ona zrobić z nim co chciała. Brr, nieprzyjemne uczucie.

Technicznie rzecz biorąc miała nad nim trochę władzy i mogła z nim zrobić wiele rzeczy... Ale to zostawmy na inny dzień.
- Wakamiya... Rin... - zszokowała ją ta informacja, dosłownie. Cała złość z niej wyparowała, a ona cofnęła się krok i po prostu upadła na ziemię, jakby nogi się pod nią rozjechały. Tak, Rina potrafiła zaskoczyć. Ale nie przewróciła się, czy coś, po prostu poczuła ogromną potrzebę natychmiastowego spoczęcia na czymś twardym - no i padło na chodnik. Pomilczała chwilę patrząc gdzieś w bok - zastanawiała się jak mu wytłumaczyć, że ma w sumie trzy imiona i używa akurat tego ostatniego... - Erm... Tak naprawdę, to nazywam się Hoshi Rina Nightsky, ale wszyscy mówią na mnie Rin... Więc możesz na mnie mówić Rina - spojrzała mu w oczy, jakby chcą dodatkowo przekazać, że za nazwanie ją "Hoshi" oberwanie w ryj gratis. Po czym uśmiechnęła się z powrotem i doszła do wniosku, że na chodniku też się wygodnie siedzi, nawet jeśli chłopak nad nią górował, chociaż do tego chyba już zdążyła się przyzwyczaić.

Jednak wcale nie żartowała sobie z niego, to był tylko czysty przypadek. Wcale nikt nie czekał w krzakach, żeby go wyśmiać, że dał się tak łatwo nabrać. Dziewczyna miała tak po prostu na imię. To się wydawało Wakamiyi niemożliwe, ale jednak.
- Rina, brzmi lepiej niż Rin. - pokiwał smętnie głową. - Mogłaś tak od razu. - rzucił zerkając na nią. Tamta już siedziała na chodniku. Dlaczego? Siedzenie na ziemi było wygodniejsze niż na ławce? Nie, raczej chodziło o fakt, że chciała zachować od niego dystans. Tak, kto by chciał siedzieć koło kogoś takiego jak on. W końcu sam nazwał siebie i swoich towarzyszy frajerami. Nie było nic dziwnego, że wolała brudny chodnik od ławeczki obok niego. Ponure myśli wracały...
- Swoją drogą... - zaczął kiedy tamta na moment skrzyżowała z nim spojrzenia. - Dlaczego nie Hoshi? To chyba znaczy Gwiazda? - zapytał kompletnie nie zdając sobie sprawy co chciała mu swoim spojrzeniem przekazać.

- Tak sądzisz? - przyłożyła palec wskazujący do dolnej wargi, jak to często robiła, gdy nad czymś się zastanawiała. Nikt nigdy nie rozpatrywał tego, jak powinna mieć na imię ani jak powinni się do niej ludzie zwracać. Kiwnęła głową na znak, że istotnie oznacza gwiazdę - Hoshi zbyt nawiązuje do mojej magii. Mag gwiazd o imieniu gwiazda. Bezsensu. Dlatego wolę Rin, ewentualnie Rina - wytłumaczyła i użyła swojej PWMki wytwarzając niewielką kulkę światła i puściła ją mentalnie, aby mogła sobie wokół nich lewitować. Uśmiechnęła się zadowolona z siebie. Patrzcie, jest groźnym magiem, który potrafi wytwarzać świecące kuleczki. Drżyjcie ludzie!