Kradzieje nadchodzą~

Randomowe miasto we Fiore, rok X794

Deszcz uderzał równomiernie o dach księgarni, czasem mocniej, czasem słabiej. W dni takie jak te ludzie zazwyczaj przesiadują w domach, o ile je mają. Co prawda mała, dziewięcioletnia dziewczyna, która aktualnie przesiadywała w księgarni miała swój dom, ale wolała siedzieć w sklepie pełnym książek z niemiłym sprzedawcą za ladą. To, co teraz chciała zrobić planowała od dawna. Trzymała w rękach swoją ulubioną książkę i uważnie obserwowała zza półek poczynania właściciela sklepu. Gdy tylko zniknął za ladą wybiegła ze swojej kryjówki i rzuciła się w stronę drzwi, wybiegając na deszcz i biegnąc dalej, w kierunku krętych uliczek z nadzieją znalezienia dobrej i suchej kryjówki. 
- Wracaj tu, złodzieju! - usłyszała za sobą krzyk i obejrzała do tyłu. To był głupi pomysł. Powinna patrzeć pod nogi, gdyż z powodu deszczu jej bose stopy ślizgały się na wyszlifowanych przez koła wozów kamieniach. Uderzyła z głuchym hukiem o ziemię i poczuła, jak naskórek nie wytrzymuje przejechania po kamieniach. Jęknęła cichutko, podniosła się szybko na nogi i ruszyła dalej nie zważając na krzyki księgarza. Skręciła w lewo i trafiła na przedmieścia. Schowała się gdzieś za murkiem i spojrzała zadowolona na swój... - N-nie... Nie może być! - powiedziała sama do siebie, albo i do świata. Książka przez całą ucieczkę zdążyła się skurczyć o połowę. Zaskoczona spojrzała w kierunku z którego przybiegła i ujrzała leżące na drodze kartki papieru, których deszcz nie żałował. Nie wiedząc co zrobić dziewczyna stała nadal za murkiem, nadsłuchując, czy księgarz nadal za nią idzie.

13 letni Ryu szedł sobie po ulicach tego dnia. Ledwo co upuścił kanały, które były teraz jego nowym domem. W końcu bycie szczurem to nie jest coś czym można się chwalić. Przynajmniej zapewniali mu dom, jedzenie i opiekę. Szedł pod dziurawym, niebieskim parasolem. Czasami jakaś tam krople spadła, ale chroniło to lepiej niż niejedna peleryna. I tak szedł, gdy zobaczył na drodze rozrzucone kartki. Zatrzymał się na moment, lekko przejechał po nim wzorkiem. W sumie jakieś śmieci, lecz gdy tylko zobaczył kitrającą się z boku osóbkę podszedł do niej i zostawił kartki obok nie podchodząc zbyt blisko. Wyszedł kawałek i wtedy spotkał sklepikarza, który był już zmachany.
- Widziałeś biegnącą dziewczynę z książką?! - spytał dość groźnie. Ryu od razu pomyślał o tej dziewczynce. Spojrzał w tył i pokazał palcem w kompletnie inną stronę niż siedziała - Tam pobiegła -bo co miał innego zrobić? Sam nie raz był w takiej sytuacji i ludzie robili to samo... Gdy tylko się oddalił Ryu od razu wrócił do miejsca gdzie zostawił kartki.
- Tyle zachodu o jedną książkę..? - spytał patrząc się i bacznie obserwując młodą złodziejkę.

Siedziała za murkiem gdy usłyszała głos sklepikarza i głos, który do niego nie należał. Wcisnęła się w mur i siedziała cicho, gdy ktoś do niej podszedł - Waah! - zaskoczona wcisnęła się mocniej w ścianę i przycisnęła książkę mocniej do siebie. Przez chwilę patrzyła na chłopaka, nie wiedząc co zrobić. Pytanie które jej zadał, dotarło do niej z opóźnieniem - E... - dobre pytanie. Spojrzała w dół przyglądając się swojemu łupowi. Dlaczego ją chciała? Zastanowiła się chwilę, przypominając sobie swoje plany i rozmyślania sprzed ostatniego tygodnia. - Chciałam ją w spokoju przeczytać. Jest o magii - wytłumaczyła i nadal zmoknięta i wciśnięta w mur stała wpatrzona w nieznanego chłopaka.

Więc złodziejka chciała się uczyć magii? Ryu nie mógł się powstrzymać by nie zaszpanować. Pstryknął palcami i rozpalił mały płomień na swoim palcu po czym od razu go zgasił. On wiedział, że magia to nie jest coś czego można się nauczyć z książek, a przynajmniej takie miał przeżycie.
- Magia jest zgubna, tyle powiem - Ryu odłożył parasol i ściągnął swoją przydużą kurtkę, która oddał dziewczynie - Weź, przyda ci się bardziej niż mi - po czym znowu złapał w rączkę dziurawy parasol. On zawsze mógł iść do kanałów i znaleźć lub dostać nową od szczurów...

Widząc mały płomień na palcu chłopaka z jej buzi wyrwało się ciche "Łał". Zawstydzona przyjęła jego kurtkę i zastanowiła się nad tym, co jej powiedział - Ale gdybym nauczyła się magii, mogłabym wykonać zlecenia. A wtedy już nie musiałabym kraść - wyjaśniła po czym wyjrzała zza murka z niezadowoleniem na twarzy. Musiała bezwzględnie pozbierać te kartki, inaczej cały jej dzisiejszy wysiłek pójdzie na marne. Wyminęła chłopaka i z książką w jednej ręce zaczęła zbierać kartki, które były już całe przemoczone. Miała nadzieję, że uda się jej jakoś wysuszyć i poskładać. Spojrzała za siebie, ciekawa czy białowłosy gdzieś sobie już poszedł.

Czyli jednak o pieniądze chodzi! Zlecenia to tylko pieniądze, a za pieniądze można było kupować rzeczy by być o wiele mocniejszym... W sumie to ma jakiś sens. Gdy tylko go wyminęła Ryu się obrócił i popatrzył na nią jak ta próbowała zbierać kartki. W teorii mógłby jej pomóc, ale jakoś mu się do tego nie rwało. Miał już iść, ale w pewnym momencie się zatrzymał i westchnął ciężko i przykucnął przy dziewczynie by pomóc jej zbierać kartki.
- Mogę je wysuszyć jak chcesz - zaproponował, w końcu raczej mały płomyczek powinien wystarczyć... chyba. Czemu w ogóle jej pomagał? Tego już sam nie wiedział, w końcu z reguły jest samolubem, a teraz? Może to dlatego, że mu przypomina kogoś...

Zbierając kartki szukała również osłoniętego od deszczu miejsca, gdzie mogłaby położyć to co już miała i zbierać dalej. Położyła swoje zdobycze na schodkach jakiegoś domu wróciła do poprzedniego zajęcia, a więc zbierania kartek. Monotonnie i starannie podnosiła kartkę za kartką, gdy obok niej pojawił się białowłosy i pomógł jej zbierać te nieszczęsne kawałki książki. Uśmiechnęła się delikatnie i wróciła do pracy - Jestem Irina. Irina Avalon - powiedziała, nie podnosząc głowy. To nie tak, że chciała być niegrzeczna, czy coś. Po prostu rzadko zdradzała swe imię. Nie lubiła, gdy ktoś za dużo o niej wiedział, więc w tym momencie czuła się trochę niezręcznie. Wzięła do ręki chyba już ostatnią kartkę i podniosła wzrok na wyższego od niej chłopaka - Oczywiście, że chcę, ale nie sądzę aby tu na deszczu coś to dało - powiedziała i spojrzała w górę, obserwując jak krople deszczu spadają z nieba.

Tak bardzo staranie się o jedną książkę? Jakby nie można było po prostu drugiej zawinąć z innej księgarni. Gdy tylko zdradziła swoje imię od od razu palnął - Ryudogon, ale większość mówi mi po prostu Ryu - zaraz po tym się zaśmiał - Może nie da - po czym podsunął jej parasol nad głowę - Ale od czego ma się parasolkę -niestety wiedział, że w kanałach, a tym bardziej podczas deszczu raczej nie da rady ich wysuszyć, biorąc pod uwagę, że połowa dróg jest zalanych to tym bardziej. Nie chciał jej prowadzić do szczurzej nory, nie każda osoba musi o niej wiedzieć. Może przyjdzie na nią kiedyś czas, ale to nie od niego zależy, on nie zajmuje się rekrutacją, a tym bardziej, że ma 13 lat. Od razu zaczął się rozglądać nad jakimś w miarę suchym miejscem - Raczej ciężko będzie znaleźć miejsce gdzie sucho... - może jakiś daszek?

Ryu - Ryu- powtórzyła cicho, żeby nie zapomnieć, po czym spojrzała w górę na parasolkę. Suche miejsce... Pod dachem. Strych! w jednej z karczm, gdzie było aż tak wielu klientów, łatwo było przemknąć po schodach. Potem na drugim piętrze dziewczyna odkryła tajemne (albo raczej zapomniane) przejście na strych - Chyba wiem gdzie jest takie miejsce - powiedziała bardziej do samej siebie niż do chłopaka i pobiegła do miejsca, w którym zostawiła książkę. Wróciła po chłopaka, chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą w sobie tylko znanym kierunku. To nie był spacer. Dziewczyna szła najszybciej jak mogła zmuszając chłopaka do lekkiego wysiłku. Im szybciej wysuszy kartki, tym większa szansa, że nie zostaną zbytnio uszkodzone. Skręciła w lewo, w wąską uliczkę, po czym przystanęła przy jakichś starych drzwiach i przyłożyła palec do ust, znaczący ciszę - Postaraj się nie rzucić w oczy - powiedziała i otworzyła lekko drzwi, po czym wsunęła się do środka.

No i tak został porwany przez 9 letnią dziewczynę. Chyba jeszcze takie mu się coś nie zdarzyło, ale poszedł za nią, a raczej praktycznie potruchtał. Ona praktycznie robiła teraz za przewodnika, Ryu jedynie ciągnął za sobą parasolkę, która latała we wszystkie strony. W pewnym momencie ją puścił, zostawiając gdzieś na ulicy, takich to było pełno w kanałach, więc zbytnio nie przywiązywał do niej uwagi. Gdy tylko stanęli przed drzwiami Ryu spojrzał na nią - Ciężko nie rzucać się w oczy z białymi włosami - odpowiedział krótko i kiwnął głową, że w sumie spoko. Od razu pierwsze co zrobił to czmychnął tuż za nią, niech mu pokaże gdzie iść, on wcześniej w końcu tam nie był, więc to chyba normalne.

Podbiegła cichutko do schodów i wdrapała się na drugie piętro najszybciej jak potrafiła. Miała nadzieję, że chłopak za nią idzie. Położyła zdobycze koło schodów i zaczęła cichutko stukać w drewniane ściany. Gdy usłyszała odpowiedni dźwięk zaczęła szukać dziury. Gdy już ją odnalazła, otworzyła małe drzwiczki, wzięła książkę i przelazła przez otwór w ścianie. Po przejściu przez dziurę obojgu ukazało się okropnie zakurzone pomieszczenie, w którym stały jakieś rupiecie. Mimo wszystko jednak było tu sucho. Nie czekając na nic zaczęła rozkładać mokre kartki, samej będąc tak samo przemoczonej. W między czasie odwiesiła płaszcz od Ryu na jakieś połamane krzesło, aby woda z niego mogła spłynąć. Rozkładając kartki kichnęła "a-ciu", nie wiadomo czy to z kurzu czy z zimna. Nie wyglądało na to, aby się takim czymś przejmowała. Gdy rozłożyła wszystkie kartki spojrzała na Ryu.

Przez moment nie wiedział gdzie go prowadzi, ale gdy tylko pokazała jakieś ukryte przejście był lekko zdziwiony, nie często się spotyka takie rzeczy. Przypomniała mu się wtedy jakaś tam książka, którą musiał przeczytać w szkole. Wszedł za dziewczynką, bo co innego miał do zrobienia. Brudno tu było jak pierun. Rozglądnął się czy czasem nie ma tu jakiejś świecy i o dziwo znalazł i od razu zapalił od palca. Zamknął drzwiczki za sobą, co by nikt się nie ogarnął że siedzą, w końcu po co ktoś miał tutaj zaglądać? No właśnie. Spojrzał na rozłożone kartki i pstryknął oba palcami rozpalając na nich mały ogień i delikatnie z wręcz chirurgiczną precyzją jechał tuż nad nimi, co by ich nie przypalić a osuszyć.
- Skąd znasz to miejsce? - spytał odrywając się na chwile od swojego zadania.

Przyglądała się w niemym zachwycie, jak chłopak rozpala ogień palcami. Jak tu trafiła? - Kiedyś wynajmowałam jeden z apartamentów i zobaczyłam jakieś dzieci, jak tutaj wchodziły. Od dawna tu nie przychodzą, więc traktuję to miejsce jako swoją kryjówkę na różne przypadki - gdy tu była po raz pierwszy, miała może z 7 lat. Dotknęła palcem jednej z kartek, nad którą Ryu przejechał palcem i stwierdziwszy, że jest sucha z zadowoleniem zaczęła sprawdzać kolejne kartki - Mieszkasz tutaj? - spytała. Zebrała kilka suchych kartek i wsadziła je między okładkę książki.

A więc to wiele wyjaśniało skąd znała to miejsce. Nie wnikał czego tutaj te dzieciaki szukały, ale to nie jego problem, bo przynajmniej nie kapie mu na głowę. Przez chwile zastanawiał się co odpowiedzieć - Mieszkam wszędzie gdzie mi się podoba, tu u kogoś zagoszczę, tam mnie kolega przenocuje - i weź tu powiedz, że mieszkasz w kanałach z bandą ludzi nazywającymi się szczurami, którzy chętniej zabijaliby magów niż im pomagali. Chociaż po części sam Ryu też jakąś magią się bawi, więc nie wie po co go trzymają. Tak czy siak póki dają jeść to będzie musiał się ich trzymać.
- Nigdy jakoś nie specjalnie interesowałem się książkami o magii ci powiem, wolałem komiksy - oj tak, te książeczki dawały mu zawsze dużo radości i śmiechów niż czyste czarno na białym.

Przytaknęła, że rozumie i przyglądała się w ciszy, jak się suszą kartki - Komiksy? - spytała. Pierwszy raz słyszała o czymś takim i nagle się wystraszyła, że chłopak może się z niej śmiać. Spuściła głowę zarumieniona i spróbowała sobie znaleźć inne zajęcie, ale za bardzo tego innego zajęcia nie miała. Dlatego sięgnęła po książkę i rozpoczęła męczące układanie stron według kolejności. Nastała cisza, której ona nie umiała przerwać. Będzie mu opowiadać o swojej dramatycznej przeszłości? Albo o tym, że ma dziwny klucz? Chyba naprawdę była bardzo nierozmowną osobą.