Chatka z piernika

First topic message reminder :

No dobra. Nie z piernika. Minerve nie było stać na taki luksus tego chatka jest drewniana. Tez nie na kurzej stopce bo budżet. Ale z dalleka nawet wygląda jak z piernika więc wszystko się zgadza. A w środku klasycznie - salon z kuchnią, dwie sypialnie, jedna dla niej a druga dla Bela, łazienka i poddasze. Umeblowane, schludne miejsce. W kuchni można znaleźć duży, nieco starodawny piec i kociołek.

Tak to już jest, że każdy musi mieć takie miejsce, do którego wraca. Kursowanie z Fiore do Bosco byłoby zaś kłopotliwe, więc nie zostało nic innego jak klasycznie urządzić się gdzieś w lesie. Vilaca radośnie przekroczyła próg domu, zaraz za nią Minerva a na końcu Bel, który pierwsze co to usiadł na starym piecu. Wiedźma rzuciła zakupy na stół, chociaż siatke z flakonikami odłożyła z większą starannością. Oj, zapowiadał się niezły crafting. Ale jeszcze nie teraz. Teraz po prostu rzuciła się na sofę. Odpoczynek się należy.

Widząc jak Minerva "gotuje", zaczął poważnie zastanawiać się nad tym czy dziewczyna nie chce go otruć. A kiedy podała mu specyfik spojrzał na niego z powątpieniem i kwaśną miną.-Tym to się raczej nie najem...-Zauważył nie specjalnie zadowolony. A następnie wzruszył ramionami i wypił zawartość. Przeklęta ciekawość. Ale co ma być, to będzie. Mlasknął.-Nie lubię Imbiru.-Zauważył smutno i czknął, a następnie zwymiotował Minervie na buty. A potem jeszcze raz, na bluzkę.-To tak miało być?-Zapytał słabo, wymiotując jeszcze raz, tym razem na spódnicę, żeby do kompletu było.-To teraz poproszę jednak coś czym się najem.-Mruknął słabo i doczłapał się do kanapy, na której legł, wcześniej wycierając twarz w Bela.

Widząc co właśnie próbuje zrobić Alfred zaczęła się poważnie zastanawiać, czy on czasem nie jest jakiś niedorozwinięty. Albo po prostu głupi. Wyciągnęła niepewnie rękę, kiedy ten uniósł wywar do ust. - ALE NIE... - wyrwało jej się tylko ale chyba za późno. Kurna, chciała mu dać prezent. Być dobrą wiedźmą. To nie, uwalił jej ubranka. - ...w którym momencie powiedziałam, durniu, że masz to wypić...? - zapytała kompletnie załamana. I co, on ma z nią mieszkać? No niee... - Posprzątaj po sobie. - zawyrowowała, po czym zdjęła pobrudzone ubrania, rzuciła je na krzesło, przyodziała laczki i w sumie w samej bieliźnie podeszła z powrotem do blatu. Umyła rączki, bo kto tam wie co za choroby taki bezdomny roznosi, po czym na szybko zrobiła mu 4 kanapki z szynką i serem i herbatę. Bo jeszcze jej spróbuje laczki zjeść i co wtedy? No nie dobrze no, nie dobrze.

No i go obrażają, przecież to się w głowie nie mieści żeby go tak obrażać. Gdzie szacunek do starszych? Przecież on miał całe tysiąclecia na karku a go jakaś smarkata wiedźma pouczała. Wziął i machnął mopem żeby nie było i spojrzał na nią spode łba.-Serduszko. Gustownie.-Próbował dogryźć dziewczynie ale jak zwykle Kurwiszczur wszystko zepsuł i lubieżnie zagwizdał.-Szlaban na ser.-Zawyrokował Staruch, na co Kurwiszczur odpowiedział mu środkowym palcem. Staruch nie mógł się nie uśmiechnąć.-Myślę, że będzie nam się tutaj żyło, wspaniale.-Tak, bo ktoś pewnie umrze. A następnie zaczął pałaszować kanapeczki.-I nie mofszna tak byuo od raszu?-Mówił z pełną buzią, z kompletną premedytacją. A jak jeszcze Minerva oberwie kawałkiem pogryzionego chleba to już w ogóle świetnie.

A no, a gdzie szacunek do Minervy? Gdzie szacunek dla tej, co domu użyczyła i jeszcze żarcie im robi? A no, nie ma. Nie ma. I w sumie to całkiem irytowało. Zwłaszcza, że był tu pewnie nawet nie godzine, a narobił jej tyle problemów, że Min chyba więcej nie chciała. - Mam jeszcze taki, tyle że w gwiazdki. - odpowirdziała jak gdyby nigdy nic chyba nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że w sumie Alfred z tym to próbuje być w sumie wredną małpą. Na szczura spojrzała jak na nieco upośledzonego, no bo kto to widział, żeby szczur gwizdał. Zwłaszcza, że powodu sama nie widziała. Nie zamierzała jednak gapić się jak Staruch się obżera. Zamiast tego wzięła swoje pobrudzone rzeczy po czym wpakowała je do łazienki, a następnie udała się do pokoju i przyodziała czarną, prostą sukienkę. Tak tez dopiero po nieco dłuższej chwili znowu pojawiła się w salonie, stojąc jednak w progu własnego pokoju w dość bezpiecznej odległości. Może on w sumie jest nie głupi, tylko chory i to coś zakaźnego?

Staruch zdążył się posilić, kiedy to do pomieszczenia wróciła Minerva. Spojrzał na nią, a ona spojrzała na niego. W powietrzu dało się wyczuć takie jakieś iskry, Staruch nawet poczuł motylki w brzuchu, no istna chemia. I wtedy beknął i mu przeszło. Tak coś czuł że to ciągle te krople co mu wcześniej dała.-Więc zjadasz ludzi, trujesz ludzi... robisz ty czasem coś miłego?-Zapytał niepewnie, wcale w sumie miłych rzeczy nie pochwalając. Złych też nie. W sumie to jakby na to tak spojrzeć to Staruch niczego nie pochwalał. Poza snem. I jedzeniem.

Była miła. Była bardzo miła. Prawdopodobnie była jedną z milszych wiedźm bo nie starała się być wredna. Wetchnęła cicho na pytanie Alfreda. Zdecydowanie dziwny człowiek. - Strułeś się sam. Po za tym właśnie użyczyłam ci część mojego domu i przygotowałam jedzenie. I pewnie jeszcze bym coś znalazła w ciągu ostatnich... kilkunastu minut? - odpowiedziała spokojnie. Nie, nie było sensu się denerwować. Na pewno. Zwłaszcza, że pewnie niedługo się znudzi i sam sobie pójdzie. Bo tak będzie, prawda?

Jejku, strasznie ciężko było zdenerwować Minervę, jednak te naturalne resisty to ciężka sprawa. Ale przynajmniej dowiadywał się o wiedźmach ciekawych rzeczy. Ciekawe czy gdyby dać Kurwiszczurowi nasrać do jej kapelusza, a samemu niechcący zepsuć jej miotłę, to by się zezłościła... wtedy pewnie tak, na pewno! Ale trochę się Staruchowi nie chciało.-Wiedźma, szczur, kot i śmierć. Całkiem zabawna z nas grupa. Może zagramy w rosyjską ruletkę z sześcioma kulami w rewolwerze?-Zapytał, wpadając nagle na genialną zabawę. Jakby strzelał ostatni, to by po prostu nie pociągnął za spust. No czysty geniusz.

Minerva poprawiła kapelusz po czym zerknęła niepewnue na goś... w sumue to chyba współlokatora. No... Nie, pomysł chyba nie specjalnie jej się podobał. - Czymkolwiek jest Rosja... to nie brzmi bezpiecznie. Raczej spasuję. - odparła po czym podeszła kilka kroków bliżej. No okej. Była wiedźmą. Miała kota. On miał szczura. A sam był chory psychicznie, albo... - Kim ty w zasadzie jesteś? Albo czym... - zapytała, może niezbyt miło no ale typ chyba się nazwał śmiercią...I on serio jeszcze żółtych papierów nie ma?

Spasuje? Ale jak to... przecież w grach w których nikt nie umiera, zupełnie nie ma sensu. Przecież umieranie jest sensem życia, każdy kiedyś umrze. Staruch zdawał się kompletnie niepocieszony, a kiedy Minerva zadała głupie pytanie, użył swojej nowej super mocy i przylewitował sobie kose z sypialni.-Śmiercią.-Powiedział spokojnie.-A to jest śmiercioszczur.-Wskazał na Kurwiszczura i pstryknął palcami odpalając Sacred Relict, przez co Kurwiszczur dostał kosę i śmiercionośny płaszczyk.-Ale nie martw się, ja tutaj nie w interesach... jeszcze.-Wzruszył ramionami. Każdy kiedyś umiera.-Ale w sumie fajnie jakbyś umarła. Umieranie jest fajne, gwarantuje, że to będą niezapomniane wrażenia. Jedyne takie w twoim życiu.-Pokazał jej uniesiony do góry kciuk a nawet zrobił coś co chyba miało przypominać uśmiech. A może by tak sobie kupić jakieś wizytówki? I broszurki promujące skok głową na kosę. To ułatwiłoby zabijanie i uczyniło je atrakcyjniejszym. Na pewno.

O jeny... No nie. Na prawdę? Serio? I on tak lata na wolności, a nie w psychiatryku? Z drugiej strony ona miała się za wiedźmę... Ale ona była wiedźmą. A on twierdził, ze jest Śmiercią, a to już było... było... Dość niezwykłe. Bo jednak wiedźm może być wiele, a Śmierć zdaje się być czymś no.. Jednostkowym. A jednak lewitująca kosa wyglądała całkiem autentycznie. Na tyle, że Vilaca sama przylewitowała do Minervy i zaczęła oglądać zaciekawiona inny kawałek drewna. Może też miała swoją osobowość? - Jesteś chory. - zawyrokowała kompletnie pewna swego. No na mózg mu padło. Jakiś pasożyt może? W sumie to nie wiedziała. Ale wiedziała, że jednak nie może być Śmiercią bo... No, bo nie. Słysząc zaś jego zapewnienia wzdrygnęła się nieco. Nie, zdecydowanie chory. - Miałam już okazję... Nie, ja chyba jednak nie skorzystam kolejny raz. - odparła stanowczo do tej pory pamiętając spotkanie z Julianem. Nie. Ona nie chce. Definitywnie umieranie zostawi innym.

No i się Staruchowi smutno zrobiło, bo znowu mu nikt nie wierzył... skrzywił się co najmniej niezadowolony.-Całkiem zdrów, dzięki że pytasz.-Mruknął.-Zawsze to samo. Żyjecie w świecie pełnym magii, kiedyś smoków, jednorożców i innych surykatek, a w śmierć nie wierzycie.-Podrapał się rozczarowany po głowie, patrząc z żalem na Minerve.-Weź sobie jakiś eliksir zrób co ci to potwierdzi to zobaczysz. Ciało zapożyczone, niestety śmiertelne, ale dusza, no, jak byś zobaczyła dusze, to byś wiedziała...-Postukał palcem w blat.-Zero szacunku dla pieszych apokalipsy. Zero... gdyby tylko był tu Wojna...-Wojna zawsze wszystkiemu zaradził. Nie było lepszego ziomeczka od wojny.-O to już nie żyłaś. Nie podobało się? Szkoda, szkoda, zawsze powtarzam klientom, że tak zadowoleni to będą raz w życiu.-Zaśmiał się ze swojego genialnego żartu.-Więc, dlaczego wciąż żyjesz? Powiem ci że całkiem upierdliwa opcja, bo lista nigdy nie działa na takich jak ty jak trzeba. Dostaje świra. Albo zaznaczeni że czas się skończył, albo że w ogóle nie ma czasu. Nigdy nie wiadomo. Te wszystkie zombie, półbogowie, wyproszone wskrzeszenia eh...-Machnął ręką widocznie niezadowolony. Ale kto by był, jak się mu wyższe siły do roboty wpierdzielają?

Ej, to teraz to Minervy wina, że nie wierzy? No tak, zrzućmy wszystko na złą wiedźmę, bo dlaczegoby nie. Niech cierpi. Niech się smuci. I jeszcze źe jest jakąś ignorantką? Nie, musiała to szybko wytłumaczyć, bo to na pewno źle ją zrozumiał. - No bo... No tylko spójrz na siebie! Wszyscy wiedzą, że Śmierć to szkielet z kosą i w czarnym płaszczu. A ty... ty... No. Wyglądasz... wyglądasz... - no i co miała mu powiedzieć? Jak nie-trup? Właściwie to jak na niego spojrzała to nawet prezentował się całkiem w porządku, ale mu tego przecie nie powie. Nie zasłużył na komplementy. Wprosił jej się do mieszkania, oszukał, psuje rzeczy... Nie. Definitywnie nie. Na pytanie znowu zamyśliła się nieco. Nie, definitywnie nie pamiętała, jak to w końcu było. To bardzo przypominało jakiś chory sen, który nie był snem. - Raz to był chyba źrąca mgła... A drugi raz chyba mnie spaliło żywcem ale nie jestem pewna, bo to chyba już po drugiej stronie było i nie bardzo wiem jak to liczyć... - może jako akt wskrzeszenia? Albo może spaliło ją wcześniej? Albo dwa... nie, z trzy razy? Właściwie, to nawet chciała o tym zapomniec a tu masz ci los.

Staruch przewrócił oczami. No i wiedźma mówi mu o stereotypach? Ta z która rozmawiał o przesądach na bazarze?-Pamiętasz naszą rozmowę? Ty też nie masz liszai, nie rzucasz uroków na małe dzieci a twój kot pewnie nie umie zamienić się w ropuchę.-Mruknął zdegustowany takimi pomówieniami.-Próbowałaś kiedyś zjeść obiad, nie mając żołądka? I właśnie dlatego śmierć to nie szkielet. Też lubię sobie zjeść. Nie wiem jak reszta śmierci.-Powiedział, nieśmiało klepiąc się po brzuszku.-Bo wiesz, nas jest więcej. Jeden by tego całego bałaganu nie obsłużył. Niby etacik 24/7, ale czasami to wołacie 3 dni przed zgonem i siedzi taki potem te 3 dni i czeka na tą duszę... Mówię ci, kiepski biznes. Wiele się przez tysiąclecia zmieniło. Chociaż akurat ja nie bardzo już w zawodzie bo mnie trochę wyrolowali na przywołania i teraz siedzę uwięziony w tym waszym śmiesznym Fiore, otoczy bandą magów-samobójców i do tego nie mogąc używać 99,9% swoich zdolności. Bomba.-O jak on dawno nie marudził na to wszystko. Jak dobrze. Jak miło.-A to całkiem przyjemnie. Skok na kose też może być miły.-Zachęcająco wskazał jeszcze na swoje narzędzie pracy.

Min jeno westchnęła. Nie wiedziała, co w sumie ma powiedzieć, ale w zasadzie skoro twierdził, że jest Śmiercią, to i może jest. W sumie... Czy to było jakoś specjalnie ważne? - W zasadzie tam, skąd pochodzę jestem stereotypową wiedźmą... Ale co kraj to widać inne. - stwierdziła poprawiając kapelusz i dając się Alfredowi wyżalić na swoją robot3, bo w sumue co więcej mogła? Później znowu zerknęła na jego kosę po czym po krótkiej chwili spojrzała na Starucha. - Ale jeśli umrę, to kto ci będzie gotował? - no bo czy to w sumue nie tak, że mu się to w sumie nie opłaca? A Min nie chciało się z kolei ginąć, a kto wie co takiej Śmierci przyjdzie do głowy?

O kurde. To było na swój sposób dobre pytanie. No właśnie, kto będzie mu gotował... Staruch podrapał się w zamyśleniu po głowie, po czym westchnął smutno.-Widzisz? Bycie śmiercią to bardzo ciężki biznes. Na razie urlopik to i tak cię nie zabiję. Zresztą nie mam mojej śmiercionośnej listy, więc nie wiem, czy skończył ci się czas. Jedyne co mogę robić to ewentualnie zachęcać do tego nietypowego sposobu wypoczynku.-W ten sposób uniknął odpowiedzi na niewygodne pytanie. Kurwiszczurowi mogło się zrobić przykro, gdyby się dowiedział że w wypadku śmierci Minervy, to on zostanie kucharzem.