The Cookie Thief

First topic message reminder :

Lipiec X797, Magnolia

Był to jeden z cieplejszych dni w Magnolii. Różowowłosa wróżka dopiero, co wprowadziła się do własnego domu. Pierwszy raz miała coś własnego. Jej własny dom. Nie był duży, jednak dla jej samej był w sam raz. Posiadał dwa piętra. W jednym z nich znajdowała się część, w której wszystko było składowane wszelakie, rupiecie, stare meble, czy inne niepotrzebne rzeczy. Na górę prowadziły proste, drewniane schody. Drugie piętro było częścią mieszkalną, która dzieliła się na salon połączony z sypialnią, mała kuchnia, łazienka oraz mały balkonik bez barierek. Całość kolorystyki domu utrzymana jest w różnych tonacjach niebieskiego oraz zieleni. Znajduje się w nim pełne wyposażenie, a dzisiejszego dnia został dom wzbogacony wszelkimi gratami Pachirisu (stare nazwisko Hotaru, tak to pokemon). Był to jej pierwszy wolny dzień bez żadnych misji. Ostatnio czas spędzała głownie na nich, by móc wynająć dom. Pół roku, które spędziła na zdobywaniu doświadczenia jako maga. To był cenny czas. Popatrzyła jeszcze raz na swój znak gildii i uśmiechnęła się. Ta decyzja była najlepszą jaką mogłaby podjąć w całym jej życiu. Dzisiaj w gildii wspominała o tym, że można ją odwiedzać. Nie miała nic przeciwko by jej rodzina przychodziła tutaj, w końcu własnej nie miała. Rozpakowała do końca pudła i popatrzyła na własne mieszkanie. Tak, teraz już mogła zacząć piec. Otworzyła na oścież okno w kuchni i zaczęła przygotowywać ciastka. Po dwudziestu minutach czekoladowe łakocie były już prawie gotowe. Teraz trzeba było już tylko włożyć je do piekarnika, co uczyniła. Zapachy dobiegające z piekarnika były jednymi z najlepszych jakie ktokolwiek mógł poczuć. Woń świeżo upieczonych ciastek czekoladowych wylatywała z domu Pachirisu. Hotaru wyszła na chwilę z kuchni, potrzebowała chwile przerwy i położyła się na łóżku. Zamknęła oczy, zasnęła.

Oczekiwała na reakcję chłopaka. Uśmiechnęła się lekko. Wyglądało to sztucznie. Pierwszy raz zwierzyłaby się komuś, apropo tego co stało się jej poza granicami Fiore. Kłopotliwa historia? No, tak. Nie było to ani wygodne, ani smutne. Dziewczyna określiłaby to mianem okrutnego.
- No to jak byłam mniejsza - spojrzała na Torę, a zaraz potem spuściła wzrok na podłogę. Stanęła bokiem - zostałam niewolnikiem. Głównie dlatego umiem gotować, sprzątać, zajmować się domem. Jednak nie tylko tym.
Zamilkła przez moment, usiadła na podłodze. Wzięła głęboki oddech. W oczach zaczęły pojawiać się łzy. Dziwne uczucie towarzyszyło jej podczas mówienia. Coś ściskało jej serce, a raz po raz widziała momenty jakby jeszcze tam była. Od razu pojawiła się gęsia skórka.
- Tyle z tego było dobre, ale czasem - jej głos drżał - zabierał mnie do ciemnego pomieszczenia. Zamykał mnie tam i bił. Kazał mi powtarzać, że jestem do niczego, że jestem zerem, że nikt nie będzie za mną tęsknił...
Gordwig zaczęła gestykulować dłońmi. Ściskała je mocno, by nie widzieć tego, co miała we własnej głowie, tego o czym myślała. Pierwsza łza spłynęła jej po policzku. Nie była pewna, czy powinna mówić dalej. Jednak gdzieś w serduszku zrobiło jej się dobrze. Może nie znała chłopaka za długo, ale zaufała mu. Nie wiedziała, czy powinna.

To był ten moment, gdy nowopoznana osoba zaczyna zwierzać się ze sporych kłopotów, a ty nie wiesz jak zareagować. Owszem, Tora polubił Hocię. I jej kuchnię. Ale... to było dużo. Nawet przestał jeść i zaczął spoglądać na dziewczynę. Przeżywała. Ba, on sam był tylko dzieckiem. Też dużo przeżył, ale nie wiedział co zrobić w tej sytuacji. Gdyby był dorosłym facetem podszedłby i przytulił dziewczynę, mówiąc coś pocieszającego. Teraz jednak niezbyt wiedział jak zareagować, więc gdy dziewczyna przestała, ten wstał i niepewny tego co zrobić otworzył usta. Nie wiedział co powiedzieć, więc je zamknął, zastanowił się i po chwili powiedział:
-N-nie miał racji. Był głupi. Nie przejmuj się tym! - po tych słowach podbiegłby do Hoci i ją przytulił. Nie wiedział co ma powiedzieć by ją pocieszyć. Nie miał w tym dużego doświadczenia. Musiał liczyć na fart. To było trochę za dużo.

Czy ona powinna mu to powiedzieć? Przecież, wyjawiła mu słabość, o której nigdy nikomu nie wspominała. Wzięła głęboki oddech. Zacisnęła pięści. Chciała mu wierzyć, że nigdy tego nie wykorzysta przeciwko niej. Jednak, czy po tym wszystkim była w stanie komukolwiek zaufać? Gdy chłopak przytulił ją z początku zaczęła się trząść. Źle wspominała czyiś dotyk, później sama przytuliła go. Był taki ciepły, czuła się przy nim bezpieczna, mimo że to był głupi chłopak i nie wiedział jak zareagować.
- M-masz rację... - powiedziała tylko cichutko przez łzy.

I bądź tu mądry dzieciaku. No bo w sumie Tora wtedy to był dzieciak. A Hotaru zrzuciła na niego istną bombę. Co miał zrobić? Nie wiedział. Dlatego tylko stał i ją przytulał i pozwalał być przytulanym. Głaskał ją jedną ręką po główce i cicho szeptał do uszka:
-Shhh, już dobrze, spokojnie... - i próbował ją uspokoić. No bo co zrobi? W sumie... może Hotaru ma jakieś ciastka pocieszające? Tylko tak trochę głupio pocieszać kogoś jego własnym wyrobem. Ale no... czy był tutaj jakiś lepszy pomysł? Tora na razie nie miał, ale uznał, że jeszcze chwilę poprzytula i pogłasia jednocześnie. I postara się ją jakoś uspokoić. No bo co teraz zrobić? On ma gadać? Nie... to... głupio tak o podróżach w czasie gadać. I o śmierci najbliższych. Na samą myśl o tym zasmucił się i trochę mocniej przytulił się do Hotaru. Tak... też potrzebował trochę uczucia, ale nie tak bardzo jak obecnie dziewczynka.

Zdecydowanie tak, Hotaru była bombową kobietą. Często sprowadzała na ludzi do parteru, mówiąc coś z czapy. W tej sytuacji było podobnie, tylko tym razem nie było z czego się śmiać. Sama nie do końca wiedziała, czy nie powinna się już odsunąć. Po prostu wtulała się, a po dłuższej chwili westchnień, łez, ciężkich, płytkich oddechów w końcu jej przeszło. Gdy poczuła mocniejszy uścisk, sama ścisnęła mocniej dłonie. Uśmiechnęła się lekko, uniosła wzrok ku Torze.
- Opowiedz mi o sobie - powiedziała cichutko, cały czas zostając w uścisku chłopaka. Był pierwszą osobą, która wysłuchała ją od początku do końca. Chciała coś o nim wiedzieć, zaprzyjaźnić się. Nie potrafiła racjonalnie wytłumaczyć samej sobie tego, że zdradziła mu wszystkie tajemnice.

No i już jej przeszło. Uff. W sumie to spoko. Tylko to pytanie. Tora spojrzał na różowowłosą zastanawiając się co by tu powiedzieć.
-Hmm... jestem sierotą. Nie znam swoich rodziców, zostali... zabici gdy byłem młody. Przygarnął mnie pewien mag i uczył magii. Przez wiele lat żyliśmy w odosobnieniu, ale w końcu i on odszedł z tego świata. I ja trafiłem do Magnolii, a potem do Fairy Tail. Jakoś tak. - mruknął neutralnie, po czym uśmiechnął się przyjaźnie. Owszem, wciąż bolała go utrata wujka i bardzo gardził, nienawidził, a zarazem bał się smoków i czegokolwiek co było z nimi związanego, ale samo wspomnienie tamtego życia sprawiało, że było mu lepiej. Więc w sumie nie było tak źle. I chyba wszystko powiedział. Ba! Nie skłamał!

Czuła się bezpiecznie, a to najważniejsza rzecz na świecie. Lubiła to uczucie. Chciała by to trwało wiecznie. Czyżby właśnie teraz zdobywała przyjaciela? Ta cała sytuacja była porąbana. Był wróżką. Jakby nie patrzeć powinien być dla niej cudownym przyjacielem. Gildia przyjaźni, nakama power, ale trzeba znaleźć kogoś komu można ufać.
- Torashiro, a co powiesz na to, byśmy byli powiernikami swoich tajemnic co? Ja będę zawsze wspierała Ciebie, a ty będziesz mnie! No i nie będziemy zdradzać własnych sekretów.
Czyżby nie chciał jej czegoś powiedzieć? Długa droga przed nimi. Dopiero co się poznali, do tego byli szczylami z dużymi problemami. Gdy Tora mówił jej o własnej historii, pogłaskała go parę razy po głowie.
- Może ciasteczko? - spytała spontanicznie. Trzeba było rozluźnić trochę te atmosferę spięcia i dram. To nie było zdrowe dla żadnej z tej dwójki.

Ojej. Poważna oferta. Tora trochę się zarumienił. Tajemnice, sekrety i inne takie. Podrapał się speszony po głowie, na chwilę przed tym gdy zaproponowano mu ciastka.
-Wiesz, to spora odpowiedzialność. Nie za wcześnie na to? - zaczął lekko nieśmiało, ale po chwili dodał -Zacznijmy od bycia dla siebie wsparciem i przyjaciółmi, co? - zaproponował, po czym szczerze się uśmiechnął -Z chęcią! Zawsze. - rzucił na propozycję. Wszak ciasteczek, zwłaszcza tak dobrych, się nie odmawia. Więc cóż... Może się różowowłosa nie obrazi. Wszak to taki niewinny, nieśmiały chłopiec.

Nie zawsze oferty Hoci są dobre. Sama po dłuższej chwili przemyślenia, przyznała Torashiro rację w głowie. Same różowe myśli w jej głowie, niektórzy nie chcą się z nią tak od razu bratać. Właściwie nie przeszkadzało to dziewczynie/
- Mi pasuje - odpowiedziała z pięknym wielkim uśmiechem i niemal od razu rzuciła się na kolejne ciastka. W końcu sama też była głodna. Tak to zje ciastka, razem ze swoim nowym wsparciem. Brzmiało to bardzo fajnie w głowie Hotaru

I tak oto wesoło sobie jedli. Bo cóż innego mogli zrobić w takiej sytuacji, gdy wszelakie ich relacje zostały niejako już ustalone. A to wszak dopiero początek. Początek długoletniej znajomości i przyjaźni, przeplatanej powierzaniem sobie sekretów, tajemnic oraz kradzieży ciastek. A zaczęło się... od posadzenia o włamanie i niemalże próbę gwałtu. Ale dla młodego wróżka z innych czasów nie miało to zanadto znaczenia. Liczyło się tu i teraz. A tu i teraz były ciastka. A ciastka, jak wiadomo, są zawsze spoko. Tym bardziej tak wyśmienite, jak te przyrządzone przez różowołosą wróżkę.

~~~KONIEC~~~