The Cookie Thief

Lipiec X797, Magnolia

Był to jeden z cieplejszych dni w Magnolii. Różowowłosa wróżka dopiero, co wprowadziła się do własnego domu. Pierwszy raz miała coś własnego. Jej własny dom. Nie był duży, jednak dla jej samej był w sam raz. Posiadał dwa piętra. W jednym z nich znajdowała się część, w której wszystko było składowane wszelakie, rupiecie, stare meble, czy inne niepotrzebne rzeczy. Na górę prowadziły proste, drewniane schody. Drugie piętro było częścią mieszkalną, która dzieliła się na salon połączony z sypialnią, mała kuchnia, łazienka oraz mały balkonik bez barierek. Całość kolorystyki domu utrzymana jest w różnych tonacjach niebieskiego oraz zieleni. Znajduje się w nim pełne wyposażenie, a dzisiejszego dnia został dom wzbogacony wszelkimi gratami Pachirisu (stare nazwisko Hotaru, tak to pokemon). Był to jej pierwszy wolny dzień bez żadnych misji. Ostatnio czas spędzała głownie na nich, by móc wynająć dom. Pół roku, które spędziła na zdobywaniu doświadczenia jako maga. To był cenny czas. Popatrzyła jeszcze raz na swój znak gildii i uśmiechnęła się. Ta decyzja była najlepszą jaką mogłaby podjąć w całym jej życiu. Dzisiaj w gildii wspominała o tym, że można ją odwiedzać. Nie miała nic przeciwko by jej rodzina przychodziła tutaj, w końcu własnej nie miała. Rozpakowała do końca pudła i popatrzyła na własne mieszkanie. Tak, teraz już mogła zacząć piec. Otworzyła na oścież okno w kuchni i zaczęła przygotowywać ciastka. Po dwudziestu minutach czekoladowe łakocie były już prawie gotowe. Teraz trzeba było już tylko włożyć je do piekarnika, co uczyniła. Zapachy dobiegające z piekarnika były jednymi z najlepszych jakie ktokolwiek mógł poczuć. Woń świeżo upieczonych ciastek czekoladowych wylatywała z domu Pachirisu. Hotaru wyszła na chwilę z kuchni, potrzebowała chwile przerwy i położyła się na łóżku. Zamknęła oczy, zasnęła.

Czternastoletni Tora z pewnością nie należał do osób, które ogarniają rzeczy idealnie. Ba, a na pewno w tym nowym, dziwnym dla niego i wciąż nie do końca zrozumiałym świecie. Czy też czasie byłoby lepszym określeniem. Ktoś podobno zapraszał i w ogóle miało być fajnie. Trochę się czuł nieswojo, ale cóż. Chciał poznać ludzi. Tylko no. Zgubił się. A to znaczyło, że mogło być niefajnie. Ale cóż to! Wypieki! On sam z wujkiem rzadko przygotowywali coś tak dobrego. Wiadomo, węch smoków to potężna broń, a musieli się ich wystrzegać. I tak nie do końca wyszło, ale cóż. Grunt, ze się starali, prawda? Tak czy inaczej był ten zapach. I ba! Nawet okno, skąd dobiegały te aromaty zlokalizował. A wiadomo. Tora wychowany był tak, że coś leży na wierzchu, to może wziąć. Tym bardziej, że mieszkał w izolacji. Tylko z wujkiem. Który czasem dla żartów chował coś bardziej przed Torą, by ten musiał się naszukać. Ogólnie jednak dla Byakutona było prosto: Co twoje to i moje, a co moje to twoje. Tylko... jak tak wysoko się dostać? Trochę główkowania i kilka Nici (D) później jednak niczym rasowy włamywacz udało mu się wbić przez okno i nawet nie narobić hałasu.
-Halo? - rzucił, czy ktoś tu jest, ale gdy odpowiedziała mu cisza, to szedł za węchem. Aż zlokalizował ciasteczka. Były w czymś dziwnym, ale po kilku próbach Tora się i do nich dobrał! Tylko były gorące. Ale za to jakie pyszne! Spałaszował chyba z pięć, zanim nie stwierdził, że musi opłukać twarz. Zaczął więc krążyć po mieszkaniu w poszukiwaniu łazienki...

Sen był czymś pięknym. O czym mogłaby śnić czternastolatka? O przygodach, słodyczach, jednorożcach, zwierzętach, jedzeniu, hamburgerach, sernikach i o... chłopakach! Tak, to zdecydowanie ten wiek, podczas którego dziewczyny zaczynają interesować się płcią przeciwną. Oczywiście, Hotaru też. Przez te parę minut dziewczyna śniła o księciu na białym koniu. Miał piękne brązowe oczy i włosy. Wszystko tak jak Hotaru sobie wyśniła. Galopowali w tym momencie po wschodnim lesie. Uwaga, mieli się pocałować! Ale nie.
Obudziła się, a właściwie ktoś ją. Usłyszała, że ktoś chodzi po mieszkaniu. Przecież, nie miała mieć współlokatorów! Co tu się działo? Oddychała głośno, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Weszła rzecz, która leżała najbliżej jej. Akurat, była to czerwona lampka w kształcie wielkiego ciastka. Wstała po cichu z łóżka i stanęła przy drzwiach do pokoju, tak by nikt jej nie zauważył. Dopiero gdy zobaczy Torę, krzyknie. Lampka zaraz rzucić w chłopaka, została wyrzucona w powietrze, a Hotaru z przerażenia przewróciła się na podłogę. Zdecydowanie, nawet ona nie mogła się tego spodziewać po sobie. Co prawda była z niej ciapa, ale żeby aż taka?
- Zboczeniec, złodziej, gwałciciel! - krzyczała przez chwilę z zamkniętymi oczami. Nie wiedziała jak się zachować - błagam, nie bij mnie, nie bij.
I co zrobić? Była strasznie zaaferowana tym, że ktoś wszedł do jej domu bez żadnego pytania. W końcu była nauczona przezorności. Może ktoś usłyszy jej wołania o pomoc?

Tora akurat miał ciastko w ustach, gdy nagle coś wyskoczyło, przewróciło i krzyczało. Młodzieniec patrzył ze zdziwieniem na dziewczynę. Gdy ta przestała krzyczeć mogła dostrzec jego zaskoczoną twarz (wciąż z ciasteczkiem w ryju), aż ten w końcu wyjął nadgryziony wypiek i rzucił z siebi:
-Gwałciciel? Co to? - spytał nie do końca rozumiejąc tego słowa. W sumie zboczeńca też nie. No i nie wiedział, czemu tak krzyczała. Ani czemu miałby ją bić. -Czemu miałbym cię bić? - spytał również dość zaintrygowany. Niby tylko rok w tych czasach, a wciąż nie ogarniał. Dziwne rzeczy się działy. Niby 400 lat różnicy, ale aż takie zmiany? To tak trochę jakby smutne. Zwłaszcza dla Tory, który obecnie zdawał się być dość bardzo zagubiony w takich wydarzeniach i no... nie wiedział jak się zachować.

Pachirisu siedziała dalej na podłodze. Nie wiedziała jak zareagować do tego ten palant zjadł jej ciastka. Przecież to niedopuszczalne. Rzuciła w niego lampką, którą przed chwilą na nią spadła. Nie była zawstydzona, czy zdenerwowana, była wystraszona. Nawet ktoś tak nieogarnięty jak Torashiro, mógł to odczytać z jej twarzy. Przegryzła wargę, aby nie nie zacząć płakać. Wszelkie sceny, gdzie była poniżana, sprawiały jej dyskomfort psychiczny, a gdy tylko go poczuła reagowała płaczem.
- T-t-to taka zła osoba - mówiła prawie, że płacząc. Głośno pociągnęła nosem i spoglądała na Torę. Co on głupi, że nie wie o takich rzeczach? - r-robi złe rzeczy kobietom.
Gdy to powiedziała, spojrzała się na podłogę i delikatnie wzdrygnęła ramionami. Nie wiedziała, co mu powiedzieć, jak zareagować na jego wtargnięcie do jej domu. Dopiero co tutaj się wprowadziła, a już ma w związku z tym problemy. Pachirisu poczuła złość innych ludzi na niej już wielokrotnie. W końcu była niewolnicą. Nie chciała wracać do tamtego okresu, wpatrywała się w Torę jak w głupka, po dłuższym momencie zaczęła płakać. Dlaczego? Właściwie, sama Hotaru prawdopodobnie nie wiedziała.

Tora patrzył i nie do końca rozumiał co się działo. Znaczy okej, rozumiał, że dziewczyna się bała. Nie do końca jednak rozumiał czego. Kiwnął głową, gdy ta mu tłumaczyła, a potem... zaczęła płakać? Chyba już ogarniał, czemu starsi mówią, że kobiet się nie rozumie. Początkowo zastanawiał się o co im chodziło, ale teraz chyba doświadczalnie poznał tą wielką, ludzką enigmę. Schował ciasteczko w ustach i powoli podszedł do dziewczyny. Kucnął przy niej i ją przytulił. Tak po przyjacielsku. No bo nie chciał by płakała. Robiła za dobre ciastka by płakać. No i wyszły naprawdę zacnie.
-Ej, nie płacz. Nie chcę cię bić. Poza tym naprawdę dobre ciastka. Piekłaś? - spytał, po uprzednim zjedzeniu ciasteczka (podczas huga), jednocześnie patrząc uważnie dziewczynie w twarz z dość niewielkiej odległości. Może z 15 centymetrów...

I co ona zrobiła, co ona wyrabiała do jasnej anielki, dlaczego ona płakała? Sama nie wiedziała, jednak bała się Tory. Wydawał się jej wielkim, strasznym potworem. Kto wchodzi bez pukania do mieszkania dziewczynki? No kto, oprócz jej rodziców? Czego mogła się spodziewać? Jej głowa prawie, że eksplodowała od natłoku wszystkich misji. Pomyślcie sobie ile myśli może kryć się w tej małej, różowej głowie! Od ich natłoku można by doznać bólu głowy. Tak oddała się swoim myślom, że nawet nie zauważyła, kiedy chłopak przytulił się do niej. Spojrzała lekko przerażona, jednak to ciepło, którym ją otoczył, nie było złe. Czuła się przy nim bezpiecznie. Nie zauważyła, nawet kiedy sama się w Niego wtuliła. Poczucie bliskości przyjaciela było silniejsze, niż strach.
- Uhu - odpowiedziała niepewnie na pytanie chłopaka. Przestała płakać. Spoglądała na Torę przez rozpłakane, niebieskie oczy. Była cała czerwona. Nie wstydziła się, było to skutkiem płaczu.
- Kim jesteś?

Ojej. Tora poznał kucharkę! I to smaczną. W sensie ze smacznymi wypiekami. Bo to nie tak, że by ją schrupał. W sensie no... nieważne. Nie gryzł jej, tylko jej wypieki. To się liczyło. Chyba... Tak czy inaczej dziewczyna zadała dość istotne pytanie.
-Tora... mówią na mnie Tora. A kim ty jesteś? - rzucił, dopiero teraz się orientując, że w sumie nie wie u kogo był w gościach. Niezapowiedzianych i chyba nie do końca chcianych, ale nie do końca widział w tym cokolwiek złego. Może przez to, że w sumie mieszkał w odizolowaniu przez większość swojego życia? Tak, to mogło mieć jakiś wpływ na to, że nie do końca współpracował z normami społecznymi w miastach i to 400 lat później! Tak, to był jakiś problem.

Dziwne, bardzo dziwne. Przed chwilą chciała się z nim bić, a teraz dalej przytula się do Niego. Do tego nie chciał jej uderzyć, ani skrzywdzić, a był jednocześnie włamywaczem. Westchnęła z ulgi i przeanalizowała całą sytuację. Jeszcze niedawno siedziała w gildii, zapraszając do siebie jej członków. Do tego kojarzyła chłopaka, ba słyszała jego imię w gildii. Od razu wszelkie wątpliwości odeszły. Odsunęła się od Niego parę centymetrów, by popatrzeć mu w oczy. Cała ta sytuacja wydawała jej się niecodzienna.
- Nazywam się Hotaru Miyu Pachirisu i jestem czarodziejką Fairy Tail - powiedziała z wielką dumą - ty też jesteś magiem wróżek, prawda? Wydaje mi się, że kojarzę Ciebie, widziałam Cię parę razy w gildii. Pewnie usłyszałeś o ciastkach, tak?
Mówiła lekko podenerwowanym głosem. Słychać było to drżenie. W oczach można było zobaczyć lekką niepewność. Powinna mówić to wszystko? Przecież dopiero go poznała. Szybko wyrzuciła z siebie te myśli, zastanowiła się przez chwilę. Przecież chłopak powinien dostać stosowną karę! Gdy byli jeszcze w uścisku Hotaru zaczęła łaskotać Torę po brzuchu. W duchu prosiła wszystkich możliwych bogów Fiore by okazało się, że posiada on łaskotki.
- Kara! - krzyknęła. W końcu jaka kobieta może tolerować włamanie się do jej domu? Przecież to niedopuszczalne!

Tora spoglądał na Hotaru, jak się przedstawiła, uważnie analizując jej słowa. Tak... było coś o ciastkach. I zaproszeniu. Więc tak. Chyba tak.
-Mhm! - potwierdził, mając jedno z jej ciastek w ustach, przez co nie mógł mówić. Ale przynajmniej wiedziała, że był magiem wróżek. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zdecydował się tego nie robić z pełnymi ustami. Przełknął na spokojnie pyszny wypiek, gdy dziewczyna zaczęła go macać po brzuszku. Znaczy, nie żeby coś, fajnie tak dostać masaż brzucha po jedzeniu, ale no... spojrzał na nią zdziwiony. Jaka kara? To jakaś gra, czy po prostu inne znaczenie słowa "kara", które na ogół oznacza coś złego. Bo tak jakby... nie do końca wiedział co się dzieje, więc no, po prostu mówił dalej, lekko zmieszany nagłą molestacją jego brzucha --Jestem wróżkiem! Pyszne ciastka! Masz jeszcze!? - spytał głośno i optymistycznie, szeroko się uśmiechając do dziewczyny.

Uśmiechnęła się jeszcze bardziej, słysząc że chłopak kojarzył ją. Już wiedziała, dlaczego pojawił się w okolicy. Trochę uspokoiła się. Nie miała, co do tego większych wątpliwości. Spojrzała jeszcze raz na chłopaka. Tak, na pewno widziała już go w gildii. Tak jak ona był wróżką.
No, to wyszła na idiotkę. Popatrzyła na Torashiro jeszcze raz, po czym spłonęła rumieńcem. Jednak nie poddała się, szukała dalej łaskotek - pod pachami, na biodrach, pod kolonami, koło żeber i na stopach. Szukała dokładnie, a jeżeli znajdzie nie odpuści Torze za nic. Tak to była jej misja na najbliższe pięć minut.
- No, chyba powinnam mieć w moim tajemnym pojemniku. Zaraz! - popatrzyła na Niego wkurzona - Nie mów że zjadłeś wszystkie ciastka z kuchni?!

Tora nie do końca rozumiał, czemu dziewczyna zaczęła go macać po całym ciele. Podobno zły dotyk boli przez całe życie etc, więc czemu teraz miałby paść jego ofiarą? Niestety, ale wróżek tego do końca nie rozumiał, więc próba znalezienia łaskotek była... jakby to powiedzieć... nie do końca udana. Może to przez ubranie, może dlatego, że Tora się przez moment powstrzymywał, a może dlatego, że informacja o ciastkach nagle go rozbudziła.
-MASZ JESZCZE?! - wręcz krzyknął, a jego oczy rozbłysły istnym płomieniem, gdy gwałtownie wstawał i skierował swe kroki na poszukiwanie tajemniczego schowka z ciastkami! Tak trochę zostawiając Hocię na ziemi. No, ale cóż. Lajfu. Są rzeczy ważne, ważniejsze i ciastka.

Kurcze, tego się nie spodziewała. Tora był jakimś mutantem? Przecież każdy normalny człowiek posiadał łaskotki. Mutant. Do tego chciał jeszcze jej ciasteczka. Tego to się nie spodziewała. Tak nie mogło być, przecież to byłoby co najmniej głupie. Jejku, czy ona serio mogła spotkać osobę, która nie miała łaskotek? To był dla niej prawdziwy szok.
- Nie oddam Ci tak łatwo ciastek - wykrzyczała głośno i pociągnęła Torę za nogę. Miała nadzieję, że upadnie na glebę. Co się jednak stanie? Nie miała dużej siły, a chłopak mimo wszystko jest mężczyzną. Płeć męska, silna i w ogóle te sprawy. Jeżeli upadnie to wstaje i zabiera ciastka ze swojej, tajemnej skrytki.

I Tora już miał iść do kuchni, gdy nagle grawitacja z Hocia wykonały jakieś magiczne unisono raidu, które spowodowało, że chłopak miał bardzo bliskie spotkanie z podłogą.
-Au... - jęknął, a potem zobaczył, że dziewczyna się ruszyła do kuchni. Czyżby chciała dać mu ciasteczka? ZDECYDOWANE RACZEJ TAK. Chłopak więc wstał i ruszył za dziewczyną, uważnie patrząc skąd ona wytrzaśnie kolejne swoje wypieki. Bo to wiedza warta zapamiętania. I w ogóle warta wiedzy. Więc, ta gdy tylko wyjęłaby swoje wypieki z tajnej skrytki rzuciłby -Dzięki! - i sięgnąłby, by się poczęstować. No bo czemu by nie.

Tak, udało się jej! Takie combo już na długo będzie mogła zapamiętać. Właściwie zdziwiła się, że udało się jej wykonać taki skomplikowany manewr. Mrugnęła parę razy oczyma. Szybko pobiegła do kuchni i wyciągnęła ciastka.  Swoją puszeczkę przytuliła do siebie. Nie chciała jej puszczać! To prawie jak rodzina, albo i bardziej! W końcu to całe jej życie. Patrzyła raz na Torę, raz na pudełko ciasteczek. Coś w jej serduszku mówiło, że powinna mu dać ciasteczka, z drugiej strony brzmiało kategorycznie nie.
- Jejku, nooo! - krzyknęła głośno Hotaru - masz te ciasteczka, ale następnym razem pamiętaj, że nie dostaniesz ich tak łatwo, gupku!
Pudełko położyła na stole, a sama odwróciła się do niego plecami. Miała nadąsaną, niezadowoloną minę.