Osada przy Zimnej Śmierci

W zasadzie ciężko było jej powiedzieć, czy ktoś chce dobrze. Zwykle polegała na jasnym przeczuciu, które podpowiadało jej, czy ktoś kłamie, czy nie. Teraz jednak, pozbawiona wewnętrznego radaru, po prostu nie wiedziała. Ciężko było zaufać komuś, kto potrafi okiełznać nawet tak pociesznie wyglądające stworzenie, jak Szuru, ale jednak... Szuru był stworzeniem niebezpiecznym. Więc pomimo zapewnień wciąż miała mieszane uczucia względem chłopca, choć ten nie wykonywał żadnych nieprzyjaznych gestów w jej stronę. Pozwoliła,by jej twarz została obadana, choć nie do końca wiedziała, czemu. Może to przez ten dziwny sposób patrzenia? Na wieść, że teraz niemożliwym było pomóc wiosce nie zdziwiła się, ale i tak poczuła ukłucie żalu. Z drugiej strony sama była w stanie, w którym nie mogła pomóc nawet sobie, więc tylko pokiwała głową. Zdziwiła się jednak, gdy dowiedziała się, ze to bardziej kwestia ludzka, jak magiczna? Czyżby starszy się pomylił i nie chodziło o demony? A może ta historia była bardziej nieprzyjemna, niż mogło się z początku zdawać? Temat jednak bardzo szybko się zmienił.
- Handelek? - wydukała, nie do końca rozumiejąc, o co chodzi. Trzeci, bo tak miał na imię dwunastolatek, wydawał się być całkowicie zadowolony, ona jednak rozumiała coraz mniej i mniej. Handelek? Czy, u diaska, był handelek? Nie miała niczym, czym mogłaby handlować, a przynajmniej tak jej się wydawało. Pobladła.
- Jaki to handelek...? - zapytała, bojąc się, ze coś może się stać jej towarzyszem uwięzionym w lodzie. Coś o wiele gorszego. Drakulem niespecjalnie się przejęła.

Na pierwszą wieść każdy mógłby się ucieszyć, jednak dziwne zachowanie Trzeciego sprawiało, że Lusye pozostawała uważna. Wydawał się... inny. W bardzo dziwnym znaczeniu tego słowa, jednak ona, ciągle przyzwyczajona do kontaktów z duchami, wiedziała, że coś jest nie tak. Tylko nie miała pojęcia, co. A tymczasem ze zdania na zdanie robiło się coraz bardziej podejrzanie. Oddać Hymme? Oddać magię? Zabrać to ciemne istnienie, które gnieździło się w niej prawie od roku. Zadrżała na samą myśl. Nie sądziła, by cena za coś takiego była tak niska. To było zbyt dużo. Z nerwów chwyciła kosmyk włosów i zaczęła go podświadomie miętosić, próbując zrozumieć to wszystko. Handelek wydawał się być kolejnym kontraktem z diabłem i nie chciała wchodzić w niego tak pochopnie, jak za pierwszy razem.
- Jak to zrobisz? Jak zamierzasz oddać mi Hymme i zabrać tego... ten problem. I czego oczekujesz w zamian. To nie są... tanie rzeczy... - odpowiedziała. Nie zamierzała zgadywać. Wolała jak najszybciej dowiedzieć się, o co trzeciemu chodzi w tym wszystkim.

Coraz mniej jej się to podobało. Brak porady ze strony Hymme też jej nie pomagał. Brak dusz w otoczeniu, które mogły by jej coś poradzić też sprawiał, że czuła się mniej pewnie, niż zwykle. Usiadła z podkulonymi nogami, próbując jakoś zrozumieć to, co się działo i co Trzeci właściwie do niej mówił. Bo mówił naprawdę niepojęte dla niej rzeczy! Objęła kolana ramionami i tak siedziała, przerzucając spojrzenie z Szuru na Trzeciego i z powrotem, jakby w ten sposób mogła odkryć tajemnicę wszechświata i tego dziwnego spotkania.
- Dlaczego w ogóle się tu spotkaliśmy? Gdyby nie problemy wioski, Hymme nigdy nie skończyłby zamknięty w lodzie... Jeśli chodzi o Drakula... - Zamilkła, bo w zasadzie sama nie wiedziała, jak odnieść się do przeklętego bytu, który zalągł się w jej umyśle. Tak, chyba chciała się go pozbyć, więc handelek tak czy siak miałby prawo bytu. Skrzywiła się na tą myśl. Zaraz jednak dotarły do niej inne fakty. Magia? Zaraz, jak to? Była jeszcze bardziej skonfundowana niż kilka sekund wcześniej i dało się to wyraźnie dostrzec w jej minie, gdy wbiła złote oczęta prosto w Trzeciego. - Jak to... Magią? Czy to nie jest możliwe? Przecież magia... - Zawiesiła się, powoli nie pojmując konceptu, z jakim się mierzyła. Niby magów niewiele rzeczy dziwiło, jednak dla niej, w tym miejscu - stwierdzenie, że chłopiec przed nią jest personifikacją Magii, rozbijało pulę dziwności. To też nie tak, że stwierdzała, że Trzeci kłamie. Nie miała ku temu podstaw.
- Nie rozumiem... Przecież magia jest potężna... Nie posiadam nic, co mogłabym... Co można by chcieć... Jestem tylko człowiekiem. Magiem. Mam tylko życie, Hymme i magię... - powiedziała po dłuższej chwili. Jej głos niknął w warstwach materiału, a jej wzrok się nieco zamglił, jakby własnie zdała sobie sprawę z tego, że niewiele może zaoferować, bo wszystko było cenne. W jej oczach Trzeci, będąc Magią, miał wszystko. Nie było powodu, by jeszcze czegoś od niej chciał, poza zwykłą złośliwością...

Im więcej słyszała, tym więcej wątpliwości i sprzeczności pojawiało się w jej głowie. Trzeci wiedział, że nadchodzi, jeszcze zanim postawiła stopę na tej przeklętej ziemi. Tak jak myślała, niezależnie od tego, co stałoby się z Hymme, mogła wciąż rozwiązać problem, jakim był Dracul, w ten sposób. Sama możliwość przyprawiała ją o wirowanie głowy. Dopiero też zauważyła, że jej słabo. Nie uznała tego za dobry znak.
- Tak, masz rację... Sprawa Dracula by się nie zmieniła... - cicho przyznała rację chłopcowi, nie znajdując argumentu na zaprzeczenie całej dziwacznej transakcji. Trzeci oferował pomoc za nieznaną cenę, a ona bez zastanowienia mogła z niej skorzystać, gdyby tylko znała cenę. O ile ta nie była zbyt... Wysoka była złym słowem. Oddałaby wszystko, byle tylko pomóc Hymme, jednak nie miała pojęcia, czego chce od niej Trzeci. Życia nie mogła oddać. Należało ono do duchów.
Rozprawa o Magii sprawiła, że Lusye przytuliła się jeszcze bardziej do swoich kolan. Czemu wszystkie potężne byty pojawiały się w jej życiu w takich nieprzyjemnych warunkach, oczekując od niej czegoś? Zawsze tak było... A teraz nawet przychodziło do niej uosobienie magii, proponując układ.
- Nie wiem. Jeśli ty proponujesz mi pomoc, ja mogę zaproponować pomoc tobie. O ile potrzebujesz z czymś pomocy... To uczciwa cena... - odpowiedziała po chwili, wyciągając dłoń do Szuru, by pogłaskać go po olbrzymim pysku. Oblicze wilczura było niezwykle łagodne, a jednak miała wrażenie, że gdyby zaszła potrzeba mógł stać się niepowtrzymywalną bestią.

MG

Rozmowa, która trwała pomiędzy tą dwójką zakończyła się niespodziewanie, kiedy ta nagle otworzyła oczy i spostrzegła, że siedzi na ławce w jakimś parku. Ale jak...? Czyżby to wszystko sie nie wydarzyło? A jednak przez chwilę jeszcze dziewczynie w głowie rozbrzmiewał głos Trzeciego mówiący coś o tym, że skończył mu się czas. Nic po za tym, zaś Lusye wraz z Hymme mogła ruszyć w swoją stronę i zająć się innymi sprawami.

To ten, możesz zrobić zt i wedle woli Maczka sobie 70pd dopisać.