Las

MG:
- To też zależy od tego jakie musi wieść życie jako pustelnik. Na pewno wiemy, że musi mieć tam jakiś papier, ale czym może się odżywiać? W sumie… Co powiesz na mały zakład? O to czy będzie gruby, czy chudy – spytałem, próbując jakoś urozmaicić czas oczekiwania na Abri.
Póki ta rozmawiała z ptakiem, nasza rola nie była zbytnio znacząca. Ciekawiej jednak było rozpatrywać jak mógłby wyglądać pustelnik, niż stać całkowicie bezczynnie. A jeśli już o stanie chodzi, to było tak trochę niewygodnie, więc postanowiłem przysiąść sobie pod jednym z pobliskich drzewek.
- Chyba dzisiaj niczego nie znajdziemy – rzuciłem, spoglądając na ciemne niebo.

Rozmowa z Bubu:

- Zaskoczyć? Wspaniałego Bubu? To może być trudne, widziałeś przecież już wszystko - powiedziała zastanawiając się nad tym w jaki sposób mogłaby go zaskoczyć. Była jedna taka rzecz, która przyszła jej do głowy, ale czy to wystarczy? Jeśli nie zaskoczyła go do tej pory, to może być trudno. Ale spróbuje - nie mogła się poddać. Spojrzała na niego jeszcze raz, bardziej uważnie niż wcześniej i skupiła się bardziej niż zawsze.
Chciała zmienić swoją postać, chciała zmienić się w ptaka z którym obecnie rozmawiała. Choć dawno nie próbowała tego robić, to teraz postanowiła znowu powalczyć ze swoim głównym znakiem rozpoznawczym jaki był jej biały kolor w każdej postaci.
- Może choć raz mi się uda...
Pomyślała i zmieniła się.
A kiedy to zrobiła spojrzała na swoje piórka dostrzegając że te i tak są białe. Była nim, ale była biała. Od zawsze i na zawsze biała. Zeskoczyła z gałęzi i zrobiła okrążenie dookoła drzewa chcąc się upewnić, że te ciało reaguje tak samo jak każde, po czym wyląduje znowu na tej samej gałęzi, jednak w pozycji wygodniejszej do obserwacji ptaka.
Przeniosła wzrok na Bubu sprawdzając jego reakcję, spodziewając się, że to oczywiście nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. I jeśli miała rację, jeśli nie wyglądał na zaskoczonego, zaproponuje łobuzerskim tonem.
- Ścigajmy się Bubu. Prosto w górę. Jeśli wygram, to zaprowadzisz mnie do pustelnika.

- Myślę, że pan pustelnik będzie raczej, chyba chudy - stwierdziła z niepodważalną niemal stanowczością w głosie, rozglądając się dookoła. Rzeczywiście robiło się ciemno, a każdy wiedział, że noc to dość magiczna pora. Pora, w której wszelkie mroczne istoty wychodziły siać zamęt, zniszczenie i chaos. Przez pewien dłuższy okres dziewczyna musiała zastanowić się, czy rzeczywiście mają jakieś szanse znaleźć informacje, jednak nie ona ich szukała, a Abri. Dlatego też postanowiła zapewnić jej jak najwięcej czasu na poszukiwania. - Nie możemy się poddać tak łatwo... - mruknęła, spoglądając ukradkiem na ptasi duet, jeśli takowy już zaistniał, aby chwilę później aktywować swoją potężną technikę obronnej destrukcji. Like the hero of Justice I will try to overcome the power of Evil and make the power of Love and Friendship prevail once again as the one and only - Guardian of Stars (A)! - właśnie o ostatecznej, ultimate sztuczce Visty mowa. To właśnie tego błyszczącego i świecącego, pełnego gwiazdek i fajerwerków zaklęcia miała zamiaru użyć, aby dać pokaz swoich możliwości i rozświetlić nieco otoczenie. Gdyby było już dostatecznie ciemno, posiłkowałaby się nawet Gwiezdną Strzałą(D), coby niebo rozświetliło się milionem gwiezdnych fajerwerków.

MG:
Na chwilę przerwałem pisanie, by podrapać się po głowie i następnie opisać tę czynność w czerwonej książce. Natomiast Vista zaczęła się zachowywać dość specyficznie. Emitowała gwiazdkami, różem i jakąś dziwnie pozytywną energią, a jej strój nagle się zmienił. Musiałem na sekundę przysłonić oczy. Ten olśniewający blask był trochę za jasny, jak na tak ciemną porę dnia. I zobaczyłem, że napięła łuk, strzelając w niebo, które po sekundzie rozbłysło tysiącem gwiazd. Przez tę sekundę aż się wystraszyłem, iż Vista potrafiła przemieniać noc w dzień, ale światło szybko zgasło i znów zrobiło się ciemno.
- Całkiem ładnie… Ale co w związku z tym? – spytałem spoglądając na Vistę, nie rozumiejąc jaki miała cel w tym wszystkim.

Rozmowa z Bubu itp::

Nie patrzyła na fajerwerki, chociaż bardzo by chciała. Obserwowała cały czas Bubu, aby przypadkiem nie uciekł jej zanim przyjmie jej propozycję. Fajerwerki nie zając, nie uciekną, a tutaj musiała dogadać się z zadufanym w sobie ptakiem. Poza tym zawsze mogła poprosić Viste aby zrobiła to raz jeszcze.
Nie dał jej czasu na odpowiedź, ale powinna się tego spodziewać. Wystartowała od razu za nim uderzając powietrze skrzydłami tak, jak to robiła zawsze. Nie mogła zostać w tyle! Początkowo nie leciała na swojej pełnej szybkości, musiała się upewnić, czy aby na pewno poradzi sobie w tej postaci
- Wydaje się być wszystko ok... - pomyślała i zaczęła szybciej uderzać skrzydłami, aby dogonić Bubu i obmyślała taktykę jak go złapać.
Bo musiała go złapać, i aby tego dokonać, wcale nie musiała za nim nadążać. Jednak póki co, starała się go przede wszystkim dogonić, cały czas obserwując jego styl lotu by móc przewidzieć w którą stronę zrobi przed nią unik.
Jeśli znajdzie się już w dogodnej odległości wykona pierwszą próbę schwytania Bubu, na początek, klasycznie uderzając mocniej skrzydłami, aby z tym jednym uderzeniem znaleźć się tuż na nim i chwycić go w szpony.
Jeśli to się nie udaje, Abri próbuje drugiej opcji.
Najpierw będzie mu się trzymała cały czas na ogonie, jednak trochę wyżej niż on. Kiedy uzna, ze uśpiła jego czujność przejdzie do ataku. Chciała, aby Bubu myślał, że rzuci się na niego z góry, jednak ona szybko zanurkuje i przy kolejnym uderzeniu skrzydeł skieruje się prosto na ptaka, aby pochwycić go od dołu.
Jeśli to się nie uda, postara się zrównać z nim lot, aby mieć więcej czasu na przemyślenie taktyki.

- Teraz... teraz zostało zaczekać na Bri-Bri, a wtedy nie będziemy musieli wracać po ciemku! - odparła spokojnie dziewczyna, dzieląc się z panem pisarzem swoim planem. Z tego też powodu zaczęła przyglądać się poczynaniom jej znajomej. Nie chciała jakoś jej przeszkodzić, jednak jeśli spostrzegłaby idealny moment, coby wystrzelić strzałę i przeszkodzić uciekinierowi w ucieczce, wtedy skorzystałaby z okazji, pomagając Abri dogonić - zapewne - ptasiego złoczyńcę. W końcu wszystko w imię sprawiedliwości!

MG:
Mimo, iż było na tyle ciemno, że nie widziałem pisanych przez siebie liter, to jednak pisałem dalej. Potrafiłem to robić bez patrzenia w książkę, pisząc odruchowo. Co prawda pojawiało się z tego powodu dość dużo błędów, ale nie przejmowałem się możliwością ich wystąpienia, ani trochę.
Vista miała rację. Trzeba było wysiedzieć, aż Abri załatwi sprawę z ptakiem. Trochę jej to zajmowało, ale mogło to tylko oznaczać, że miała szansę się czegoś dowiedzieć. Albo zwierzęcy instynkt wziął górę i zapomniała po co tu właściwie jesteśmy. Miałem nadzieję, że tak nie było, aczkolwiek zacząłem co raz bardziej w to powątpiewać.
- Co oni właściwie robią? – spytałem patrząc na ich lot. Widziałem jedynie dwa szybko przemieszczające się w powietrzu punkciki, z których jeden zostawiał za sobą srebrzystą smugę.
Vista natomiast jedynie stała, wpatrzona się w niebo, jakby na coś czekała.

Wyścig z Bubu:

Zwolniła odrobinę, aby nie zmęczyć się zbyt szybko. Zastanawiała się, intensywnie nad tym co powinna teraz zrobić.
- A może by tak... - pomyślała nad przemianą. Może to by coś dało? Oceniła szybko w locie swoje możliwości. Musiała wiedzieć, czy to jej zbytnio nie zmęczy. Dzień był dla niej długi i intensywny, ale może to coś da? Jeśli nie, to spróbuje sie targować z Bubu.
- Tak...Warto, nawet jeśli miałaby to być ostatnia przemiana. Bubu przecież nie powinien narzekać - nie ustaliliśmy zasad pościgu, więc wszystkie kroki są dozwolone, prawda?
Uśmiechnęła się do siebie i w locie zmieniła postać na poprzednią. Znowu była białym sokołem i przez chwilę leciała spokojnie oceniając swoje siły. W tej postaci powinno się jej udać. Każdy ruch, powinien być bardziej efektywny. Miała doświadczenie jako sokolica i wiedziała jak dobrze wykorzystać naturalne instynkty tego zwierzęcia.
Zmniejszyła dystans do dwóch metrów, jednak jeszcze nie dała Bubu żadnego sygnału do ataku. Spojrzała w dół na Vistę i pisarza. Widziała ich sylwetki co jakiś czas. Może jeśli krzyknie, Vista zrozumie żeby zrobić to co zrobiła jeszcze raz? Wtedy ona mogłaby dopasować się do wystrzału z nadzieją, że to jej pomoże...Tak. To dobry pomysł. Nawet jeśli Vista nie zrozumie to przecież zna sokoli krzyk i będzie wiedziała, że pochodzi on od Abri. Może z drugiej strony dodatkowo Bubu się go wystraszy?
Krzyknęła więc cały czas utrzymując ten sam dystans od uciekającego jej ptaka i czekając na kolejne fajerwerki wycofała swoje myślenie. Miała nadzieję, że Vista odczyta sygnał. Nawet jeśli wystrzeli przypadkiem, bo tak.
Oddała się instynktom drapieżnika i czekała na okazję.
A kiedy nastąpi wybuch i fajerwerki znowu pięknie rozświetlą niebo, Abri jednym uderzeniem skrzydeł zwiększa prędkość i znowu stara się pochwycić Bubu. Próbuje ocenić jego sylwetkę, aby przewidzieć jego następne ruchy. Jeśli tylko Bubu zmieni ustawienie ogona, lub skrzydeł Abri nie pozwoli się zaskoczyć. Jeśli zanurkuje - ona zrobi to pół sekundy wcześniej, żeby go schwycić. Jeśli będzie sie chciał poderwać w górę, Abri mu nie pozwoli i rzuci się na niego ze szponami, a jeśli będzie chciał odbić w którąś stronę - ona też będzie chciała tam być pół sekundy wcześniej.
Słuchając instynktu.
Nie myśląc.
Po prostu polując. Tak jak zawsze...

- Może szukają rozgwieżdżonego nieba? - zasugerowała dość poważnie dziewczyna, przyglądając się ptasim zalotom. Te trwały w najlepsze, a w trakcie miały nawet zostać wyposażone w jakieś wykrzyknienia. Z tego też powodu dziewczę miało zamiar zająć się tym, co potrafiło. Najwyraźniej fajerwerki spodobały się ptasiemu duetowi i prosili o więcej. Dlatego dumna dziewczyna postanowiła skupić się i wycelować wraz ze swoimi lepszymi zdolnościami łuczniczymi. Wszystko po to, aby pierw posłać Gwiezdną strzałę(D) tak, aby zablokować drogę ptasiemu Bubu, któremu ów strzała miałaby wybuchnąć przed trasą lotu, acz niekoniecznie go oślepić, co po prostu zająć. Wszystko po to, aby chwilę później wysłać Abri nieco pozytywnych emocji poprzez Bohaterską strzałę, chyba, że ta dopadła już do swojego oponenta. Morale w końcu ważna rzecz!

MG:
- A mi się wydaje, że o coś się kłócą – odpowiedziałem, słysząc ich nawoływania. Dwa latające na niebie punkciki prezentowały się całkiem ładnie. Krążyły nad drzewami, aczkolwiek czasami znikały zasięgu wzroku, zasłaniane przez liście. Widziałem, że Vista z podobnym zainteresowaniem obserwowała ptaki, ale jej zachowanie wyraźnie wskazywało na to, iż miała zamiar się wtrącić w ich poczynania. Jakoś nie miałem ochoty jej w tym zabraniać, aczkolwiek nie mogłem przewidzieć w jaki sposób mogłoby się to zakończyć. Więc jedynie raz spoglądałem na ptaki, a raz na Vistę szykującą się do strzału. Aczkolwiek przeczuwałem zbliżający się błysk, więc uniosłem lekko książkę nad głowę.
Potem był błysk, odgłos wybuchu i po chwili coś spadło na ziemię z towarzyszącym temu głuchym dźwiękiem.
- Chyba w coś trafiłaś – stwierdziłem wychylając głowę znad książki.

Wyścig z Bubu:

- B-Bubu! - krzyknęła za nim, zamykając mocno oczy. Chciała je przetrzeć, ale przecież skrzydłami nie da rady. Nie mogła też dalej trzymać się na tej wysokości, żeby nie rąbnąć w drzewo jak jej kolorowy towarzysz. Słuchając pozostałych zmysłów skierowała się ku ziemi, aby wylądować - nie ważne czy bezpiecznie czy mniej bezpiecznie, postara się wylądować jak najbliżej Bubu i zmieni się znowu w człowieka. Przetrze oczy z nadzieją, że to pomoże jej choć odrobinę przywrócić wzrok i usiądzie na piętach, przy nieruchomym ptaku. A przynajmniej tak myśli, że znajduje się obok.
- V-Vista-chan!! - zawoła z paniką w głosie swoją różową towarzyszkę i będzie czekać, aż ta przybędzie z pomocą. Ona sama teraz nie zrobi zbyt wiele. Nie dość, że nie wiedziała czym tak właściwie Bubu został rąbnięty, to jeszcze nie widziała za dobrze, nawet gdyby chciała go opatrzyć.
Kiedy i jeśli Vista się zjawi, Abri skieruje na nią swoje niewidzące spojrzenie
- Pomóż... - rzekła rozpaczliwie - Miałam g-go złapać, to powiedziałby nam g-gdzie jest pustelnik ale teraz...teraz on... - no i masz ci. Abri się rozpłakała. Choć tak bardzo próbowała się opanować, to w ostateczności pękła. Miała teraz na sumieniu majestatycznego Bubu oraz powodzenie misji. Znowu będą musieli błąkać się po okolicy i szukać wskazówek, a przecież Bubu obiecał, że jej powie gdzie pustelnik przebywa. Gdyby tylko żył.
Przecież miała go tylko złapać! A teraz...po raz pierwszy z jej winy ktoś...umarł? Szlochała teraz bez opamiętania nie mogąc sobie poradzić z tym wybuchem uczuć. Oczywiście nie jest też w stanie określić (powołując się na pozostałe zmysły), czy ptak rzeczywiście umarł, czy tylko został ogłuszony...

Sprawy miały się poważnie. Nie sądziła - zupełnie jak użytkownik - że jej fajerwerki miały aż taką moc. Najwyraźniej dziewczę dostało sporego power up'a, którego niekoniecznie dobrze wykorzystała. Ruszyła czym prędzej w miejsce, gdzie lądowało uderzone coś, aby dostrzegając ptasią istotkę zaraz potem aktywować inne zaklęcie. Mianowicie chodziło o - Like the hero of Justice I will use the Clearest and the Brightest power to cure whole injuries caused by every Dark power as the one and only – Priestess of White(C)! W ten sposób miała zamiar zacząć asekuracyjne leczenie ptasiego towarzysza. Zwłaszcza, jeśli dołączyły do tego prośby jej białej koleżanki. Liczyła tylko, że nic poważnego się nie stanie, bo jak byłoby gorzej... musieliby wsiąść na motor i pojechać do weterynarza. Ot co.

MG:
Vista nic nie powiedziała, tylko od razu popędziła sprawdzić co takiego spadło. W tym czasie zmienił się jej strój wśród kolejnych światełek i gwiazdek. Różowe, gwiezdne ubranie zostało zastąpione przez białą, długą sukienkę, a w jej ręku pojawił się długi kij. Wychyliłem się lekko zza książki spoglądając na nią i lokalizując obiekt, który okazał się być ptakiem. I jak się okazało, tym ptakiem nie była Abri, ponieważ ta przyleciała chwilę później. Przybrała ludzką postać i przykucnęła przy ptaku.
Ogółem to sytuacja wyglądała dość poważnie. Widząc łzy w oczach Abri, domyśliłem się, iż ptak musiał być kimś ważnym. Niby powinienem był jakoś ją pocieszyć, ale zupełnie nie miałem pojęcia co robić! Wstałem jednak, by podejść i przyjrzeć się wszystkiemu z bliska. Vista zaczęła leczyć ptaka, który mimo iż nie zbyt kontaktował, to jego pierś się poruszała. Raczej żył, ale wyglądał na lekko złamanego. Nie byłem w stanie określić co dokładnie mu dolegało, choć upadek z takiej wysokości z okazyjnym zderzeniem z drzewem musiał być dość bolesny.

- Bubu! Bubu, p-przepraszam, to moja wina! - szlochała nad niewielkim ciałkiem majestatycznego ptaka nie potrafiąc się powstrzymać. Nie...Bubu nie był dla niej kimś ważnym, choć bardzo szanowała go pomimo jego przerośniętego ego. Abri po prostu jeszcze nigdy świadomie nie wyrządziła krzywdy innemu stworzeniu, nie mając ku temu jakiegoś logicznego powodu (przy czym zdobywanie pożywienia to logiczny powód)
- Ja miałam g-go tylko złapaaać. Wtedy p-powiedziałby nam gdzie mieszka p-pustelnik, bo on to wieeee... - szlochała w kółko to samo, kompletnie ignorując fakt, ze oni już o tym wiedzą.
- I wtedy t-ta szczała wybuchła i...i on na nią wpadł i nie wiem co na co wpadł jeszcze, b-bo dalej nic nie widzę - mówiła z przejęciem poprzez łzy, cały czas pocierając oczy dłońmi. Właściwie może już widziała? Może już jej przeszło? Ale tego nawet nie wiedziała, bo przez łzy i tak nic by nie zobaczyła. W tej sytuacji była kompletnie bezsilna...

- Zna ktoś adres jakiegoś leśnego weterynarza? - zapytała się dość poważnie dziewczyna, skupiając się jednak na słowach białowłosej. Z tego wszystkiego wynikało, że to ona byłaby winna całemu zajściu, a nie mogła sobie pozwolić na większe szkody, choćby miała wskoczyć na motor i lawirować pomiędzy drzewnymi przeszkodami. Dlatego też dalej leczyła, licząc na jakieś rezultaty oraz porady oraz z tego powodu, że nic bardziej składnego nie przychodziło jej do głowy.