Nawiedzona Polana

Fem patrzył z obojętnością w oczach na płomienie, i dziwną, zakapturzoną osobę. Bo... to go miało przestraszyć? Hym. Członkowie Fairy Tail od zawsze byli znani z tego, że pod czas walki niszczą różnego typu rzeczy, ale... spalić las? Zaśmiał się krótko pod nosem. Po co miałby palić las? W dodatku, niech oni mu to udowodnią. Postawiliby go przed sądem, i co by znaleźli? Zapalniczkę. O tak, zapalniczką rzeczywiście można spalić pół lasu... tak... Szczególnie, że zawsze po używaniu magii zostają ślady. To miało go nastraszyć? Tak samo, jak to, że podpalił mu włosy. Fem powinien od razu poczuć ciepło na karku, więc ugaszenie tego kilkoma uderzeniami dłoni nie powinno być problemem.Zaśmiał się pod nosem.
-Jeśli stawiałbym towarzyszy na drugim miejscu, to w ogóle bym tutaj nie przyszedł. Może po prostu nie przejąłem się tymi groźbami, hym? I wiesz, MY nie mamy tyle wolnego czasu co wy. Trzeba chronić Fiore. I to przed o wiele groźniejszymi osobami, niż członkowie mrocznych gildii.-odpowiedział i odbił się plecami od drzewa, o które się wcześniej opierał. W koło było pełno dymu z palących się roślin, więc nie miał się czego obawiać w razie walki.-Zapamiętaj, zapamiętaj... bo może Ci się kiedyś przyda.
Wyjął z kieszeni domniemane zdjęcie i zrobił kilka kroków do przodu, bez śladów jakiegokolwiek strachu. Miał tą odwagę, której wcześniej nie miał. Przez te kilka misji, stał się bardziej... odporny na strach. Przeżył spotkanie z tyloma silnymi osobami... A może teraz trafiła kosa na kamień i w końcu się doigra? O ile nieznajomy nie zrobił nic, co mogłoby go powstrzymać przed położeniem zdjęcia na jego dłoni, to... położył zdjęcie na jego dłoni i uśmiechnął się szeroko.

Chłopak tylko wzruszył ramionami. Wygadany był i to bardzo, szczególnie wtedy, kiedy nie powinien. To samo zresztą powiedział mu Toth. Zaśmiał się w duchu. Faktycznie, dużo gadasz... ale czego akurat wtedy, jak nie trzeba? Na rynku, kiedy podrywałeś tą dziewczynę nie byłeś taki wygadany. Eh.-pomyślał. Ale czy był bezczelny? Nie wiedział. Może taktycznie taki się zrobił przez ostatnie wydarzenia? Może... Westchnął.
-Myślisz, że ryzykowałbym życie, żeby oddać wam fałszywe zdjęcie? Jasne, że jest autentyczne.-odpowiedział, patrząc bardziej na pełzającego węża, niż na nie znajomego.
-Kolejna zabawka Usami-san, hym?-zapytał. Nie wiedział, co ma teraz zrobić. Odwrócić się i odejść? Przecież on mógł w każdej chwili go zaatakować. W dodatku ten wąż... Po co go przywołał? Jeśli tylko po to, aby zjeść zdjęcie, to powinien zniknąć zaraz po tym. A zakapturzona postać też nie odchodziła. Przez myśl przeszło mu nawet, że to może się źle skończyć, ale... przecież jeśli chciały go zabić, zrobiłby to już dawno. Tak mu się wydawało. Zrobił krok w tył, a potem w miarę możliwości kolejny, patrząc raz na nieznajomego raz na węża.
-To ja już sobie pójdę, co?

Chłopak został sam na zniszczonej polanie. Nie była ona w tej chwili tak mroczna, jak wcześniej... Chyba że liczyć ślady wypaleń na ziemi. Westchnął.
-Jeśli mówisz prawdę, i coś stało się którejś z moich towarzyszek, to przyjdę tu i osobiście rozpierdolę Ci tą gildie.-krzyknął, już wtedy kiedy ów osobnik zniknął. Nie obchodziło go to, że rzucał swoją groźbę na wiatr, bo w rzeczywistości nie mógł nic zrobić. Mógł jedynie mieć nadzieję, że nikomu nic się nie stało. Ale z drugiej strony, jeśli jednak ktoś zostałby ranny, to Takano by mu o tym powiedziała, prawda? Miał lekkie wyrzuty sumienia, że wziął się za to tak późno. Był jednak pewny jednego - Hotaru nic się nie stało, bo cały czas z nim była. Ale co z Akane i tym chłopakiem, Afuro? Trzeba to sprawdzić. Tak, musiał ich poszukać. Jeśli coś im się stało... Kolejne osoby, które przez niego cierpiały. Dlaczego to życie jest pełne trudnych wyborów? Mruknął coś cicho pod nosem, wyjął z kieszeni papierosa i zapalniczkę, zapalił i ruszył w stronę miasta. Miał tylko nadzieję, że tym razem się nie zgubi.
[z.t, jeśli nikt mnie faktycznie nie zatrzymuje.]

Była już prawie w domu. Tak niewiele zostało, ale umyślnie wybrała dłuższą trasę, chcąc sobie przemyśleć co powie Tsukiko, gdy już będzie jej dane z nią porozmawiać. Polanka... Rzadko tędy chodziła, bo po co? W końcu było to wejście... dla interesantów. Ale w tej wędrówce od stacji kolejowej aż tutaj była w stanie sobie poukładać w głowie od czego zacznie. Dlatego przez cała drogę mamrotała pod nosem i gestykulowała, próbując jak najlepiej wyrazić swoją myśl. W końcu nie często spotyka się z mistrzynią, a ta sprawa była... cóż, dość delikatna. W końcu jak powiedzieć, że okryła potęgę, którą można by było wykorzystać do celów gildii? No cóż... Szynszyla siedziała jej w kieszeni z garścią słonecznika, a co z nim robiła, to już szynszyli sprawa. Ona tymczasem była już na polance i wypatrywała znaków. W sumie kiedy to było, jak wstąpiła do gildii? Trzy lata temu? Gdzieś tak. Ale już tak niewiele pamiętała z tego okresu, z tych pierwszych miesięcy w środku. Podrapała się po głowie. To, co teraz zrobić?
- Em... Chciałabym porozmawiać z Tsukiko... - powiedziała w przestrzeń nad sobą, czując się jak skończona idiotka. Trzeba było do razu iść na sterowiec, a nie bawić w spacerki!

Łiłusie, jak i szynszyloFinny muszą jakoś żyć, a taki żółtawy stworek po swojej drzemce budzi się w... Kieszonce? Przynajmniej w jakimś oddzielonym od świata miejscu, w którym jest raczej ciepło. No, ale co robi sobie taki gryzoń po przebudzeniu? Otóż jako, iż pochodzi on akurat od ludzika, to chyba naturalne, że spróbuje się przeciągnąć, a następnie...! Słonecznik! Nic dziwnego, iż maluszek jak on zachce sobie pochrupać takie ziarenka, nie? Jakoś tak miał ochotę na takie jedzonko i najwyraźniej takowe mu miało wystarczyć, bo patrzymy w prawo... Nie ma nic innego! W lewo... To samo! No więc chrupiemy słonecznik tak chrup chrup, chrrrup~! I co?! Co?! Nagle pada jakieś słówko... Tsu... Tsucośtam! Ciężko usłyszeć między chrupnięciem 1, a chrupnięciem 3, zwłaszcza z przerwą na chrupnięcie 2! Nie wierzycie to spróbujcie i tyle! W każdym bądź razie dało się usłyszeć coś... Wielkiego, a na dodatek odczuć powiew wiatru... Chyba wiatru i... Wilgoć? Znów padało?! Woda jest zua!
- Purr Purr~ - wydawszy tylko cichy głosik, żółta kuleczka zaprzestała amciania i wtuliła się bardziej w Nanaś, nie myśląc o tym za wiele. Najważniejszy był instynkt przetrwania i przylepienia się do potencjalnie bezpiecznego schronienia, bo raczej wiaterek i deszczyk dla małego szynszylka za dobre nie są, nie?

Trzęsienie ziemi, a później... Cerbuś! Cóż, to dość pieszczotliwe określenie na tak wielkiego psiaka z pewnością było lekkim przegięciem, ale kto by się tym przejmował~~ Pies wyskoczył zza drzew i wydawało się, że zaraz ją stratuje, ale Nanaya stała tam gdzie stała, niespecjalnie się przejmując tym, że pędzi w jej stronę. Chciał się przecież tylko przywitać! Na swój psi sposób. Do togo niezbyt przyjemny sposób, ale bywały gorsze rzeczy. Z lekkim skrzywieniem na twarzy dała się obwąchać od góry do dołu, mając nadzieję, że Cerber szybko skończy swoje powitania i "przeszukiwania" i będzie mogła nieco swobodniej odetchnąć.
- Och! - westchnęła, czując na sobie ciężar mistrzyni i uśmiechnęła się szeroko. No to spotkanie przeznaczenia rozpoczęło się znacznie szybciej niż przypuszczała! - Wybacz, że odciągnęłam cię od pracy, ale tak jakoś wyszło... Musiałam nieco przemyśleć pewne rzeczy, a spacer wydawał się najlepszym wyjściem. Ale chyba już nigdy więcej nie skorzystam z tej drogi - dodała, przekręcając niego głowę, by móc spojrzeć na kobietę, uśmiechając się przepraszająco. I choć cerber jej nie zjadł, chyba bardzo zainteresował się myszowatym stworkiem siedzącym w jej kieszonce. Ciekawe. - Mnie może nie chce zjeść, ale tego zwierzaczka już chyba tak - stwierdziła, odwracając się do Tsukiko i wyciągając szynszyla z kieszonki. przyjrzała mu się. No tak, trochę taka blondaskowata ta szynszyla... Czyżby była zaczarowana? Albo po prostu Cerbuś był głodny~
- W każdym razie muszę z tobą porozmawiać, mistrzyni. Mam informacje, które mogą się przydać - powiedziała już nieco poważniej, chowając szynszyla z powrotem do kieszeni. No, chyba że Usami będzie chciała ją zobaczyć, to nie robi problemów i podaje zwierzaczka.

Niby bezpiecznie, niby pięknie, niby ładnie, a tu co?! Zostaje pozbawiony swojej kryjóweczki jaką była kieszonka dziewczyny i trafia... Trafia przed, a dokładniej w ręce... Dziewczyny? Może raczej kobiety o dłuższych włosach. Chyba przedstawicielka pełci pięknej, chociaż jak tak lubi chodzić do góry nogami to ciężko ocenić... Może jakby... Chwila... To nie ona jest jakoś inaczej, a raczej szynszyloFinnek! Jak na to żółty kulek wpadł? No otóż zwisając tak sobie, mógł dojrzeć nogi Tsu i ocenić, iż te mają styczność z ziemią... Jednak! Ale wtedy... To by znaczyło, że... Czyli to dlatego mały gryzoń mógł poczuć jak krew napływa mu do głowy?! Machinalnie zaczął się nieco próbować uwolnić i wrócić do Nanayi, bo w końcu jakoś znajome ludź to bezpieczniejszy ludź, nie? I wszystko jasne, mimo iż główkowanie przerwało raczej, no... Jak to ładnie ująć...? Przywitanie pieska... Tia... Pieska o ozorze większym od żółtej kuleczki, która momentalnie zesztywniała w bezruchu. Nie dość, że znów został zwilżony, to jeszcze... Jeszcze wisiał sobie w powietrzu! Szynszyle to raczej żyjątka lądowe nie? Ale... Mając do wyboru pieska do zabawy, a bycie szynszylo huśtawką przez ogonek... Chyba logiczny wybór w którym nie traci się żywota! Nie? Może i się teraz lepił, ale przynajmniej kobieta, zapewne właścicielka mega pieska, uspokoiła go jakoś i ten usiadł z głośnym łup, a nawet zatrzęsieniem ziemi, co gryzonia wprawiło w niemałe osłupienie. Jedyną rzeczą, jaką to coś wywołało, był fakt, iż po otrząśnięciu się jakoś z tego wszystkiego, zwierzaczek spojrzał się paczałkami na Nanaye, szukając w niej ratunku. Jakby nie patrzeć, takie wiszenie główką w dół nie uśmiechałoby się nikomu, zwłaszcza jak niedaleko siedzi piesek, który swymi gabarytami przerasta nawet ludzików! Nic też dziwnego, iż jeśli to możliwe, to w gryzoniowatych (mejbi zielonych) oczkach dało się dostrzec przestrach i grozę... Zdecydowanie dla Finncioszynszyla to zabawą nie było! Niee i już!

No wiec, konfrontacja już jest, ale od czego zacząć. Nagle wszystkie słowa, które sobie wcześniej ułożyła, zapętliły się i pomieszały, a ona starała się je na powrót powkładać na właściwe miejsca. Niewiele z tego wyszło. Więc zdana była na improwizację, choć nie była w pełni zadowolona z takiego stanu rzeczy. A miała taką ładną mowę ułożoną na ten temat. Odetchnęła głęboko i przeszła do rzeczy:
- Słyszałaś kiedyś o wampirach? No więc, droga mistrzyni, istnieją one na prawdę, choć w nietoperze się nie zamieniają. Oczywiście, mają swój pociąg do krwi, wolą unikać słońca i może nie tyle są nieśmiertelne co długowieczne. Tak, długowieczne to dobre określenie - zaczęła mówić nieco nieskładnie, zupełnie nie wiedząc, jak zagaić rozmowę i skierować ją na tory tego, co chciała zaproponować. Choć i propozycja była ryzykowna, może warto było ją rozważyć. - Spotkałam jednego z nich podczas wyprawy na północ do klasztoru Zori i jestem niemal pewna, że poza nim żyje przynajmniej jeszcze jeden wampir. Opowiedzenie, kim jest zajęłoby mi dużo czasu, dlatego może szybciej by było, byś przeczytała je sama... Znaczy dzienniki Arena, bo właśnie tak nazywał się ten wampir... - Zaplątała się ponownie. Nanaś uspokój się, co ty, szóstoklasistka jesteś?! - Chodziło mi o teczkę, która znajduje się w moim pokoju... Tam są wszystkie informacje, które dotychczas udało mi się zebrać. Teczka jest na komodzie i zrobi za lepsze wytłumaczenie, niż to moje całe gadanie... - Biedna Nanaś zestresowała się. Sama nie wiedziała do końca dlaczego, ale to chyba kwestia chęci szybkiego przekazania wszystkich koniecznych informacji., I nie wychodziło jej to. Tak, kociołek byłby lepszym wyjściem niż takie rozmowy na świeżym powietrzu. Następnym razem nie będzie kombinować i pójdzie od razu na sterowiec. Taak...
- Niedługo idę na kolejne zlecenie kronikarza... udaję się do Os Kelebrin, twierdzy zbudowanej przez Arena, możliwe, że i tak natknę się na kolejne wzmianki o wampirach... Stąd moje zapytanie, mistrzyni, czy poszukiwać potęgi wampirów i zdobyć ją dla gildii? czy też może pozbyć się potencjalnego zagrożenia z ich strony? - zapytała na jednym oddechu i zaczerpnęła powietrza. Dobrze. Powiedziała już wszystko. Odetchnęła głęboko. Wóz albo przewóz. - A, no i mogę szynszylę z powrotem, mistrzyni? Bo tak całkiem przyjemnie mieć zwierzaczka - poprosiła uśmiechając się lekko, przepraszająco. Głownie z powodu beznadziejnych słów, które powiedziała przed chwilą. Nigdy więcej! Ona potrzebuje czasu i herbatki na takie rzeczy!

No. To... chyba, chyba przekazała wszystko, co chciała! I nawet szynszyla dostała z powrotem! Otrzymała odpowiedź, więc dzień można zaliczyć do tych udanych. W każdym razie przekona się o "powodzeniu" swoich planów dopiero gdy dojdzie do konfrontacji. Nie uważała, by ktoś był na tyle szalony, że chciałby przejmować potęgę wampirów poza nią. A to już zakrawało na szaleństwo. Ale niewątpliwie każda "potęga" się gildii przyda. Teraz tylko kwestia wykonania. Skłoniła się leciutko, wkładając szynszylę do prawej kieszonki. No, to chyba pora się zbierać...
- No, to chyba na nas pora - rzuciła lekko do zwierzaczka, zbierając się do opuszczenia polanki. Coś ważnego... Kolejna misja? Jeżeli pochodziła z rąk samej mistrzyni to niewątpliwie była ważna. Co tylko świadczyło o tym, że powinna uwinąć się szybko ze zleceniem kronikarza.

[z/t razem z Finszylą]