Sala nr 1

First topic message reminder :

Zwyczajna sala, okraszona numerkiem 1. Najstarsza, i tak właśnie wygląda w środku. Łóżka na metalowych konstrukcjach, pożółknięte materace z widocznymi uszczerbkami, jedynie pościel względnie czysta. Drewniane okna, zazwyczaj otwarte, przy każdym łóżku obdrapany stolik. 

///

Bard leniwie oglądał swe spracowane po raz pierwszy w życiu dłonie. Został uratowanym przez jakąś czarnowłosą. Gdzie mag został znaleziony? Koło dziury? Możliwe, że cały ten Dom został zniszczony, a może tylko przeniesiony? Tego jeszcze nie wiedział. Syknął przeciągle. Noga nie wyglądała na sprawną. Nie pamiętał niczego z końcówki misji, nie pilnował się dostatecznie dobrze i został uśpiony, a co się stało później? Słodka tajemnica.  Nie wiedział, czy chciał wiedzieć czy nie. Cieszył się, że przynajmniej jego sen nie został nawiedzony jakąś koszmarną wizją gwałtu.
-Jaka prognoza mojego leczenia? Ile tu poleżę?- spytał na głos, nie oczekując odpowiedzi. Służba zdrowia była po to, by się z niej śmiać, a nie by wymagać informacji. Uśmiechnął się, wpatrując się w sufit. Czuł, że to, co przeżył zmieniło go, jednak oprócz tego, że utracił swe skrzywienie, nazywane masochizmem, nie odczuwał póki co nic.

Początki zawsze bywają trudne, ale nie należy się zniechęcać! Prawda? No to tak sobie to przynajmniej tłumaczył zimowy mag, któremu raczej nic nie wyszło po za idealnym obracaniem się w stanie nieważkości. Wyobraźnia i próba oddziaływania na siebie nie działała, yay normalnie nie ma lepszej rzeczy niż dowiedzenie się, że cały misterny plan poszedł z pizdu. Ale wiatr ma być podpowiedzią? No to niech będzie podpowiedzią... Więc może wpłynąć na wiatr? No cóż spróbować zawsze można. Dlatego też skupił się nie by poruszyć sobą, a wiatrem, który będzie miał za zadanie ponieść go do tej kobiety. Dobrze, to jednak będzie pewnie ciężkie, ale będzie musiał się skupić na wietrze, by poniósł go spokojnie, nie musi się to zacząć gwałtowanie, a pomału, a stopniowo będzie szybciej i szybciej... Myśl, by się poruszyć, a raczej zostać poruszonym przez wiatr. Tak, siła woli, ale nie na sobie lecz na wietrze! No cóż, podejście numer dwa z poruszeniem wiatru siłą woli, zrobienie tego myślą, a nie na siłę, bo to przecież nie ma żadnego sensu, by zrobić to siłowo, tylko skończy jak przed chwilą obracając się. Tak, skupmy się na wietrze, który nas poniesie w siną dal~~ A właściwie d Aizis, która wymaga prawie niemożliwego, chociaż jest to jakaś OP metoda, której niestety chłopak nie zna. Płynąć na przyrodę siłą woli, czy to możliwe? Cóż, pora się przekonać. Musi myśleć sobie o tym, że porusza nim wiatr... chociaż nie! On nim rusza! Nie ma tylko myślenia, on chce by nim ruszył to teraz niech go chociaż przesunie do przodu. Wszyscy wiemy, że siła ludzkiego umysłu raz takie tam są ważne, więc będzie musiał się postarać, by zostać poniesionym przez wiatr. Powietrze, którym oddychamy ma teraz nim ruszyć! Musi to zrobić, bo innej opcji nie ma! Ma to zrobić wiatr, a nie on sam, on może nim co najwyżej ruszyć.
- No dalej, ponieś mnie do Aizis- to właśnie pomyśli, by nie było, że tylko się stara, ale nie wymyśla jakiś tam prostych komend – Em... bardzo ładnie proszę, byś mnie poniósł?- może jakoś teraz to bardziej pomoże?

MG

Cokolwiek Dax sobie myślał, z pewnością nie działało to tak, jak chciał, by działało. Było to nieco smutne, ale każdy, gdy stawiał pierwsze kroki w zupełnie nowej sztuce, miał podobne problemy. Tymczasem Dax postanowił skupiać się na nieistniejącej sile czy nawet do niej przemawiać, byle tylko uzyskać upragniony efekt. Zamknął oczy, próbując wyczuć wiatr. Początkowo nie czuł nic, jednak po chwili... po chwili poczuł smyranie koło lewej nogi. Szybko się rozproszył, będąc nieprzystosowanym do tak dziwnych odczuć. Tylko nic go nie niosło. Ani w dal, ani w dół, ani do góry. Raczej wiatr nie chciał go słuchać nie ważnie, jak próbował go przebłagać. Albo źle błagał.
I już niedługo po jego błaganiach zaczął... opadać. Nie był to kierunek w którym chciał się ruszyć, ale zawsze coś. Tylko że razem z nim w dół ruszyły wszystkie inne przedmioty.
- Na dzisiaj wystarczy... Musze odpocząć... Do jutra - rzuciła tylko Aizis,nawet na patrząc na Daxa i zakopała się w pieleszach. Ale chłopak i tak zauważył, że ociera usta dłonią.
Następnego dnia usiadła przed chłopakiem ze skrzyżowanymi nogami, odsłaniając to i owo, jednak nie przejmując się tym specjalnie.
- Więc, doszedłeś już do czegoś po wczorajszej próbie? - zapytała spokojnie.

- Właśnie się zastanawiam czy coś w ogóle z tego wyniosłem- powiedział czarnowłosy mag drapiąc się po głowie. Zastanawiał się, co właściwie wczoraj poczuł. Co to właściwie było? Jedynie uczucie smyrania po nodze, które zaraz zniknęło zaraz po tym jak je poczuł. Rozproszyło go to fakt, ale czy on właśnie poczuł wiatr? Chyba tak, ale nie miał do końca pewności. Podrapał się ponownie po głowie, po czym jedynie mruknął pod nosem - No więc... skupiłem się na wietrze, poczułem coś dziwnego w okolicach lewej stopy, a po chwili się rozproszyłem, bo to było bardzo dziwne uczucie. Musiałem się wyciszyć i zachować spokój oraz się skupić, by cokolwiek poczuć.- no co miał innego powiedzieć skoro właśnie tak było? Jednak kontrola wiatru to bardzo ciężkie zajęcie, które raczej bardzo ciężko opanować.

MG

Ciężkie pytania bardzo często prowokowały nieskładne wypowiedzi. Aizis z kolei siedziała dalej, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Podrapała się po głowie.
- Może faktycznie nieco źle do tego podeszłam - mruknęła, po czym przerzuciła swoje spojrzenie na mężczyznę. - Zasadniczo nie chodzi o to, byś próbował ruszyć wiatr. To on ma ruszyć ciebie. Tylko że nie jesteś magiem wiatru, by to zrobić. I faktycznie, potrzebujesz do tego skupienia. Ale jest jeszcze jedna rzecz. I to musisz już odkryć sam inaczej do końca będziesz fikołkował. - Wtem do sali weszło przepyszne śniadanko, które, gdy tylko salowe wyszły, poszybowało w górę. I przetransportowało się koło Daxa oraz Aizis, a oni oboje poszybowali pod sufit. - Co prawda delicje to to nie są, ale nie zjesz śniadania, dopóki nie opanujesz tego, o czym mówię - mruknęła z zalotnym uśmiechem i zabrała się za jedzenie.

No jak widać w końcu jest jakaś konkretna odpowiedź dotycząca tego całego wiaterku. Gorzej jednak, że jemu pozostało teraz latanie sobie w powietrzu w stanie nieważkości i patrzenie jak panna bez majtek właśnie opierdala sobie śniadanie każąc mu na to patrzeć. Chociaż w sumie lepiej, bo przynajmniej nie będzie musiał jeść szpitalnego jedzenia, które mu raczej niezbyt pasuje. Podrapał się po policzku zastanawiając się jak ma wiaterek nim ruszyć tak sam z siebie. Do tego jak ma nie robić fikołków..? To będzie zdecydowanie ciężkie zadanie chyba, że jest jakiś sekretny sposób, który ma mu pomóc z tym wszystkim. No to teraz pozostało mu tylko zamknąć oczy i się spróbować skupić nad tym wszystkim, ale na czym dokładniej? Na pewno nie na kroczu Aizis, bo to mu raczej nie pomoże. No to jak ma nim poruszyć (w sensie Daxiem) to pozostaje tylko skupić się na nim i na ruchu, od tak, będzie skupiony na wietrze by go poczuć. No co pozostaje mu innego skoro ma mu się dać ponieść? Po prostu odda się w jego objęcia. Skupienie i próba nie wystraszenia się jak w czasie poprzedniej próby, zwłaszcza tego całego dziwnego uczucia.

MG

Aizis jadła, Dax się skupiał, bo nic innego mu nie pozostawało. Oczywiście mógłby robić inne rzeczy... gdyby tylko mógł się poruszać w stanie lewitacji. Próbując ponownie wyłączyć się ze swojego otoczenia chłopak ponownie poczuł wiatr na swoim ciele i ponownie się rozproszył. Jednak kolejna próba przyniosła już lepsze rezultaty. Czarnowłosy czuł jak wiatr krąży wokół jego placów oraz stóp. Powoli i leniwie. raczej nie była to siła, która mogłaby go ruszyć. Jednak koło swoje prawej ręki czuł jakby silniejszy powiew wiatru. Może byłby w stanie nim podlecieć... O ile wcześniej się nie przekręci i nie zacznie robić fikołków w powietrzu.

Spoiler:

Aktualnie się prezentował właśnie tak podczas tego całego skupienia. Serio było ciężko biorąc pod uwagę, że stara się nie przewalić na drugi bok i nie zaliczyć kilku fikołków w powietrzu ani też żadnej śruby. Teraz pozostało tylko się kawałek przesunąć, by to sam wiaterek go poniósł. Z prądem! Jak to mawiają ludzie płynący sobie łódeczkami. Cóż, przynajmniej coś zaczął czuć! To jest przynajmniej taki mały sukces... Niestety nie taki wielki, by można było zacząć się cieszyć i puszczać fajerwerki. Pozostało teraz tylko się posunąć. Co może zrobić? A no lekko przechylić ciało w jego kierunku, LEKKO, by nie zaliczyć przewrotki w miejscu. Skierować głowę w lewo i... DMUCHAĆ! Co tam, zawsze warto spróbować, nie? No, to teraz właśnie ma to miejsce. Będzie się przesuwał teoretycznie niczym balonik z którego leci powietrze i jest pchany. Raczej tutaj nie ma czegoś takiego, by to nadmuchać i użyć jako napędu. A tak, dmucha mocno. Jak będzie trzeba to spróbuje wykorzystać skrawek swojego szpitalnego ubranka niczym żagiel, by go tak trochę pociągnęło...

MG

Wiedząc już gdzie się ruszyć pozostawało się tam ruszyć. Pytanie tylko, jak to zrobić, by nie skończyć z tyłkiem na wierzchu? Dax miał genialny pomysł i ten genialny pomysł wprowadził w życie. Zaczął dmuchać! Strasznie i potężnie... przekoziołkował na plecy. I faktycznie patrzył na Aizis nieco od dołu. Kobieta spojrzała na niego z mieszaniną dezaprobaty i zdziwienia, po czym zaśmiała się.
- Możesz mi powiedzieć, co ty próbujesz zrobić? - zapytała spokojnie, przypatrując mu się z zaciekawieniem i rozbawieniem.

- Widzisz... to są te Pergrandzkie taktyki...- wytłumaczył się na temat swojego sposobu na przemieszczenie się. Podrapał się po głowie zastanawiając się co może zrobić. Najchętniej rozwaliłbym teraz okno, by zwiększyć przepływ wiatru, ale pewnie to też nic nie da.
- Dobrz, nie wiem... mogłabyś mi powiedzieć jak to zrobić..?- spojrzał na dziewczynę, która właśnie dalej sobie jadła. Podrapał się po policzku - Bardzo ładnie proszę?- bo jak się bardzo ładnie prosi to może się dostanie odpowiedź... kto wie~!

MG

Srebrnowłosa parsknęła, słysząc o taktykach z Pergrande, ale nie skomentowała jego słów w żaden inny sposób, kończąc śniadanie. Oblizała palce i mruknęła w zamyśleniu.
- Czemu próbujesz jakiś dziwnych sztuczek, zamiast po prostu spróbować się poruszyć? - zapytała, spokojnie podchodząc do niego, jakby była to najzwyklejsza rzecz na świecie i przywracając go do pionu. Uśmiechnęła się, wzdychając i kładąc ręce na biodrach. - Zasada jest prosta - musisz kontrolować każdy swój ruch, a nie bawić się w nieskładna kupę różnych odruchów. Każdy twój ruch musi być niezbędny... ale i naturalny. Jeśli nie - przekoziołkujesz - pouczyła go, stojąc blisko i obserwując.

- Okej... spróbuje- powiedział chłopak, po czym starał się skupić na ruszaniu się. Jednak na ostrożnym poruszaniu się starając się ograniczyć niepotrzebne ruchy, skupiając się na tych najprostszych i koniecznych. W końcu ma nie robić jakiś niesłychanych sposobów i przewrotów w powietrzu pokroju śruby. Starając się ruszać tylko koniecznymi kończynami, ale nie skupiając się na takim tró ruchu, który spowoduje u niego stracenie równowagi i rozpoczęcia fikołków we wszystkie strony świata. Cóż, wkrótce zostanie chyba magicznym astronautą ze względu na treningi w stanie nieważkości! Jeśli nic nie da ten to spróbuje się skupić na jedynie powolnym ruchu, w końcu mają jakiś czas, prawda? Do tego motywacja... JEŚĆ! Nie ma kebaba i trzeba się zadowolić tym, co dają... cóż to będzie jednak długi dzień... Chociaż musi to załatwić najszybciej jak się da, bo niedługo rusza egzamin... No cóż, lecimy z tym koksem. .

MG

Po otrzymaniu wskazówek Dax zaczynał robić postępy! Co prawda nie było to spektakularne jak nagłe wyrośniecie mu skrzydeł z pleców, ale teraz przynajmniej, przy poruszaniu się (o ile przesunięcie o kilka centymetrów można nazwać poruszaniem się) bez fikołków. W końcu, po tylu dziwnych próbach, ruszył się! Wymagało to nie lada skupienia na sobie i na otoczeniu, ale zrobił to! Aizis uśmiechnęła się z zadowoleniem i pozostawiła go samego sobie, wracając do odpoczywania w kącie pokoju. A Dax... Dax miał do wyboru, albo w końcu do niej pofrunąć, albo pofrunąć do śniadania. O ile wcześniej nie wyparuje mu musk ze skupienia nad własnym jestestwem i każdym mięśniem ciała.

No to teraz pozostaje mu tylko dotrzeć do... właściwie czego? Wybór był trudny, bo szpitalne jedzenie a Aizis... zdecydowanie nie będziemy tutaj się bawić w podchody i za cel postanowił obrać Aizis wykorzystując ten sam wcześniejszy sposób poruszania się ze skupieniem, ale oczywiście po małej przerwie, by mógł odetchnąć. Nie może się przecież zamęczać, prawda? No więc po tej chwili postanowił ruszyć do niej! I oczywiście jej cycków, bo przecież to facet, który pedałem nie jest i raczej nic dziwnego czemu wybrał sobie ją na cel, prawda? A tak serio to jego zadanie tutaj miało być by do niej dolecieć, a potem coś zjeść, więc taka jest kolejność w tym wszystkim! Bo przecież jakby się mógł czuć po czymś takim? No właśnie to jest dobre pytanie. Pewnie źle, bo nie dotrzymał warunku, który mu dano! Dlatego skupiamy się i lecimy... A gdy tylko to się uda:
- No więc co dalej?- spyta z uśmiechem na ustach, który raczej sugerować będzie zadowolenie z skończonego zadania!

MG

Dax uczynił krok w stronę stania się mężczyzną! No, prawie. W każdym razie powoli, z oporem, ale ze skutkiem trafił tam gdzie chciał i dotarł przed Aizis, która już od dłuższego czasu przyglądała się jego poczynaniom. Na jej ustach był uśmiech.
- No to jedno mamy z głowy. Teraz nieco trudniejsza sprawa - machnęła ręką i choć jeszcze przed chwilą przed nią stał, teraz Dax znajdował się na drugim końcu pokoju, poniesiony lekkim wietrzykiem. - Jak wcześniej poczułeś wiatr... teraz musisz się razem z nim poruszać. Zasada jest niemal taka sama, jak poprzednim razem, kiedy szedłeś w powietrzu. Tylko teraz wiatr bywa kapryśny i łatwo możesz zboczyć z jego toru. Tak wiec nie możesz skupiać się jedynie na swoim ciele, by nie wykonywało fikołków, ale również na otoczeniu by wiedzieć, gdzie idziesz. Tak jak ostatnio, wiatr jest po twojej prawej~ - I zamknęła oczy, najwidoczniej odpoczywając.

No cóż teraz mamy grę z wyższym poziomem trudności. Musi sobie zapamiętać, że nie należy osiadać na laurach w przypadku takim jakim było podejście do Aizis. Teraz trzeba wykonać coś trudniejszego niż zwykły spacerek, nie może jednak być super pewny siebie, bo to teraz może go zgubić. Ma się poruszać z wiatrem, więc nie będzie mógł się cofać, by nie iść pod prąd. Skoro ma iść z nim to należy się skierować na to prawo. Oczywiście w pełnym skupieniu, by nie stracić równowagi chce natrafić na wiaterek po swojej prawej, co by się z nim poruszyć! Spokojnie, nie gwałtowanie nie jednak za wolno, ale też nie za szybko. Wolno oznacza, że będzie mógł się przewrócić podczas wykonywania powolnego ruchu, a za szybko skończy się tym samym efektem. W pełnym skupieniu będzie starał się skupić na tym, by się poruszać zgodnie z wiatrem, ale też by się nie wywalić. W końcu nie może, prawda? Jak będzie trzeba powtórzyć to zrobi to samo! Nie może teraz zawieść, niedługo będzie miał coś bardzo ważnego do zrobienia, więc trzeba się postarać. Nikt nie jest mistrzem we wszystkim od razu, więc małymi kroczkami, a z czasem, gdy będzie łapał wprawę to przyśpieszy, chyba, że wiatr będzie bardziej rwał i takie tam, to wtedy będzie bardziej ostrożny, by się nie wywalić. Gdyby tylko przychodziło mu to tak łatwo jak Aizis...