Północny Port - Klafris

First topic message reminder :

Niewielkie miasto portowe położone w północnej części Ministrelu. Utrzymuje się głównie z wędkarstwa. Port ma niewielki, w którym mogłyby zacumować zaledwie dwa większe statki i kilka mniejszych. Otoczone palisadą, trochę tam wieje biedą.

MG:
Po długiej, trzydniowej podróży pełnej jedzenia śledzi, załoga statku dopłynęła do Ministrelu. Był tam Tora, Arisu, Sir Lijon, Kapitan Tseril i bardzo nieliczni Ministrelczycy, którzy w końcu powrócili do swego ojczystego kraju. Nie byli jednak z tego powodu zachwyceni. Ciemne chmury zasłaniały słońce i napawały ponurym nastrojem.
- Ziemia ojczysta - rzekł z udawanym entuzjazmem Sir Lijon, schodząc ze statku. - Ale żem się stęsknił. Czyż nie pięknie to wygląda? - zapytał Torę.
- Wygląda jeszcze gorzej niż ostatnio - stwierdził Tseril, rozglądając się po mieście. - Fikjon i Mirkjon powinni niebawem przybyć. Do tego czasu możecie pozwiedzać miasto.
- Więc... Chcecie gdzieś iść? Mają tu doprawdy śliczne łodzie rybackie - rzekł Sir Lijon do pary magów, najwidoczniej przypisując sobie rolę przewodnika.

MG:
Lijon nie miał nic przeciwko temu, żeby Tora i Arisu omówili sobie swoje sprawy bez niego. Kiedy dno niego wrócili, jego nastrój nie zdawał się być wcale polepszony. Ciągle pozostawał tak samo ponury, jak był od momentu zejścia ze statku.
- Dokładnie... Ruszajmy - rzekł oschle i na tym skończyło się zwiedzanie portu.
Skierował on magów na główny rynek miasta, który był po prostu większym placem ze studnią pośrodku. Na tym placu zebrali się ci, którzy przypłynęli z Fiore, a było ich doprawdy niewielu. A wraz z nimi były konie! Więcej koni niż ich... Oraz jeszcze dwóch nowych osobników, którzy wyglądali identycznie w stosunku do siebie i trochę podobnie do Lijona. Mieli jedynie dłuższe włosy od niego, sięgające do połowy pleców, oraz nieco ostrzejsze rysy twarzy. Między sobą różnili się zaledwie tym, że płaszcz jednego był zielony, a drugiego ciemnofioletowy. Na ich widok Lijon od razu się rozchmurzył. Podszedł do nich i uścisnął ich mocno.
- Fikjon i Mirkjon! Jak to dobrze was znów widzieć! - zakrzyknął na powitanie.
- Ciebie również wielka radość ponownie spotkać, bracie! - krzyknął ten w płaszczu zielonym.
- Wzajemnie... - dopowiedział ten w fioletowym.
- To są moi bracia! Fikjon i Mirkjon! - zwrócił się do magów, nie wskazując tego, który był którym, jakby sam tego dokładnie był pewien. - A to są magowie z Fiore. Arisu, a także słynny Torashiro.
- Zaszczyt poznać tak wielkiego maga - oznajmił wyniośle ten w zielonym i lekko się skłonił.
Natomiast jego brat, najprawdopodobniej bliźniak, lekko kiwnął głową i coś tam burknął niezrozumiałego pod nosem.

Tora ruszył spokojnie za Lijonem, aż w końcu dotarli do placu. Nie wyglądał on jakoś zachęcająco, ba tak naprawdę nie był on jakoś okazały. Prosty, niezbyt skomplikowany. Co tu dużo mówić. Widząc dwójkę braci Lijona skinął głową im na powitanie i powiedział w Sinya:
-Mi też miło poznać. Czy mógłbym prosić o powtórne przedstawienie się? Jesteście bardzo podobni. - rzucił z lekkim uśmiechem i na moment zamykając oczy. Jego tęczówki i tak były wyprane z emocji, więc szkoda byłoby zepsuć dobre wrażenie na pracodawcach. Po chwili jednak je otworzył i spojrzał już poważniej na duet. Byli podobni, znał ich imiona, ale nie wiedział do kogo, które przypisać. Dlatego czekał na jakieś słowa. Lub wytłumaczenie co i jak. Kątem oka spojrzał na Arisu, chcąc wiedzieć, jak ona zareaguje.

Szła za tą dwójką dość niechętnie, jakoś też niespecjalnie pocieszał ją fakt, że doszło dwóch podobnych Lijonów do nich. Stanęła obok Tory, spoglądając na dwójkę nowych "towarzyszy". Jak się okazało tak jak za pierwszym razem stała się dla nich powietrzem. Mimo iż czuła jak pulsuje jej powieka zamierzała to przemilczeć.
-Co was tutaj sprowadza? - rzekła kiedy oboje się przywitali. Nie zamierzała wykrzykiwać i mówić, że ona też tu jest, nie miało by to większego sensu, straciła by tylko czas i zdarła głos.

MG:
Z bliźniakami niemalże zawsze jest ten problem, że nie wiadomo, który jest który. Jeżeli Tora myślał, że zwykłym pytaniem uda mu się rozwiązać problem, to był w błędzie. Bliźniacy zaledwie spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się, jakby porozumiewawczo.
- Fikjon i Mirkjon... - powtórzył niepewnie Lijon.
- Dokładnie! - dopowiedział ten w zielonym płaszczu. - - Młody Lijon jak najbardziej ma rację! A przybyliśmy tu po to, żeby robić wam za eskortę do twierdzy. Jeździliście kiedyś konno? Najwyżej będzie was można wrzucić na wózek.
- Albo jak wam to nie przeszkadza, możecie biec - dopowiedział ten w fioletowym, co jego bracia uznali za dość śmieszny żart.
I jakby nie patrzeć, to chyba niebawem mieli wyruszać w dalszą drogę. Przynajmniej tak to trochę wyglądało.

I jak tu nie westchnąć. Chyba musi być bardziej dosadny. Odchrząknął lekko i powiedział prosto z mostu o co mu chodzi:
-Wybaczcie, ale jesteście do siebie podobni. I nie wiem, jak się do którego z was zwracać. - powiedział spokojnie. Był zmęczony. Podróżą, życiem, tym wszystkim. A jeszcze to utrudniali. A jazda konna? Z chęcią spróbuje. W sumie nawet nie ogarnął, że poszedł jakiś żart. Nie był w nastroju na takie. Nie pozostało więc mu nic innego jak westchnąć i spojrzeć zmęczonym wzrokiem na zwierzę. Widział jak się wsiada na koń. Nigdy jednak tego nie próbował. No, ale cóż. Kiedyś musi być ten pierwszy raz, nie?

- Nigdy nie jechałam konno, ale mogę spróbować - rzekła ze spokojem, nie bardzo przejęła się tym iż w pierwszej chwili ją zignorowali, ponieważ była nikim ważnym, nie w świecie magów. Zwykłe z niej szarak.
-To ruszajmy czym prędzej, chce mieć to z głowy - dodała po chwili. Tora pewnie też chciałby już mieć to z głowy i odetchnąć z ulgą, że to koniec. Z drugiej strony chciała by chociaż ta twierdza okazała się jakaś mała i żeby było tam mało potworów czy co tam ma być. Poczekamy zobaczymy co tam zastaniemy.

MG:
Jak powszechnie wiadomo, życie łatwe nie jest. Chociaż może to niekiedy wynikać z utrudniania go samemu sobie.
- Ależ nie gniewamy się, przyjacielu - odpowiedział żartobliwie brat Lijona w zielonym płaszczu. - Takimi już uczyniła nas natura. Jeżeli jednak koniecznie musisz się do nas zwracać, to możesz wołać nas obydwu naraz. Nie pogniewamy się o to.
- Może lepiej nie drąż tego tematu. Zdaje mi się, że oni sami nie są co do tego pewni, który z nich jest którym - ukradkiem zwrócił się Lijon do Tory. I tym oto sposobem nie zostało wyjaśnione, który z nich jak się nazywał. Póki jednak byli razem, to chyba nie powinno być z tym problemu.
Tak czy inaczej, Tora, Arisu i reszta oddziału wsiadła na konie. Te były spokojne, iż trzeba by być naprawdę niezdarnym, żeby nie dać rady na takim usiedzieć. Na samym czele jechał Tseril, wraz z braćmi Lijona. Za nim jechało kilku żołnierzy, oraz wozy z zaopatrzeniem. Tora z Arisu, oraz Lijonem otrzymali zaszczytne miejsce na tyłach. Przynajmniej w momencie, kiedy opuszczali port. Wszakże nikt by im nie zabronił wyjechać na przód.
Jak zaś prezentowała się kraina? Otóż dość jałowo... Dookoła rozciągały się rozległe pola, na których rosła wyłącznie trawa i co jakiś czas znalazło się tam samotne drzewko. Chmury przysłaniały niebo. Niewielu Minstrelczyków było skorych do rozmowy. Nawet Lijon jechał w ciszy.  I tak mijała podróż północnym traktem, aż z czasem zrobiło się ciemno i Kapitan Tseril zarządził postój.

No i patataj. Tora sam w sobie podpatrywał (i jeśli była możliwość to podpytywał się), Tserila, Lijona i bliźniaków o jakieś podpowiedzi, by umilić i ułatwić sobie jazdę konną. Sam w sobie bowiem nie był ekspertem, a zawsze warto jakąś wiedzę o tym posiadać. A gdy nastała przerwa? Cóż... zdaje się, że będą tu nocować. Zlazł z konia, przeciągnął się i pomógł Arisu zejść. Sama podróż nie była zanadto optymistyczna. Sam Tora też nie. Ale to nic nowego. Dlatego, gdy wszystko było już ogarnięte, a nikt nie potrzebował jego pomocy (do której się zgłaszał), odszedłby trochę na bok, usiadł po turecku i zacząłby medytować. Ale nie chodziło o same wyciszenie się. O nie. Planował przy okazji skupić się na swojej magii. Poczuć przepływ energii. Nie tylko w swoim ciele. Rozszerzyć go. Poza jego ciało. Stworzyć dookoła niego wirującą falę energii, falę, którą będzie w stanie kontrolować. Bo ćwiki z kontroli nad własną magią to w sumie spoko plan.

Arisu miała w nosie to kim jest z całej tej trójki każdy z nich gadał jak potłuczony i w dodatku jednocześnie. Mimo to jednak dopytywała się jak siedzieć czy utrzymać się na koniu, nierzadko miała okazję siedzieć na takim zwierzęciu więc się bała, że spadnie. Jak się okazało było to łatwiejsze niż się wydawało w rzeczywistości. W trakcie podróży mogła podziwiać widoki, to był chyba największy plus tej przejażdżki. Cisza była przyjemna dla ucha, choć nie przeszkadzało jej to mocno. Kiedy nastał postój była wdzięczna tygrysowi, że jej pomógł zejść, sama chyba by nie dała rady. Wyciągnęła się mocno zmęczona, po czym położyła się płasko na kocu czy na własnym bagażu i patrzyła w niebo na gwiazdy. Kątem oka obserwowała Torę kiedy zaczął medytować. Westchnęła i obróciła się na prawy bok by móc poprzyglądać się Torze. Dalej się zastanawiała czy dobrze zrobiła zostając tu. Mam nadzieję, że ta misja szybko minie...

MG:
Minął pierwszy dzień podróży po Minstrelu. Choć atmosfera zdawała się być ponura, to magów mógł pocieszyć fakt, że mogli w końcu zjeść coś innego niż śledzie. Dostali sucharki i mogli ruszać dalej.
Czas mijał, a tyłki bolały od siodeł. Co prawda mieli kilka krótszych postojów po drodze, ale podróż była dość męcząca. Im jechali dalej, tym kraina zdawała się być coraz bardziej jałowa.
Nagle dojechali do zrujnowanej wioski, z której domów wciąż jeszcze unosił się czarny dym. Śmierdziało stęchlizną. Widoczny był istny obraz masakry. Ciała z wyprutymi jelitami leżały przy drogach. Odrąbane kończyny leżały gdzie popadło. Ciężko było zidentyfikować niektóre osoby, tak były zdeformowane. Można było jednak dojść do wniosku, że wobec zagrożenia były zupełnie bezbronne.
- Jeszcze wczoraj była cała... - rzekł jeden z braci bliźniaków.
- Powinniśmy ich pochować - oznajmił Tseril. - Zachowajcie jednak ostrożność. Bestie mogą jeszcze znajdować się w pobliżu...
Sytuacja nie prezentowała się najprzyjemniej, a była zaledwie przedsmakiem tego, co mogło czekać na magów...

Tia. Do dupy sytuacja. Po długiej podróży nadal nie byli u celu. A dla nieprzyzwyczajonych ciał podróż konna może być męcząca. Dlatego, gdy Tseril stwierdził, że trza zakopać zwłoki Tora zszedł z konia i poklepał go uspokajająco i przyjacielsko po szyi. Spojrzał na ciała. Nie wyglądało to przyjemnie. Pewnie zrobiłoby mu się niedobrze, gdyby nie czuł podobnego obrzydzenia do samego siebie. Kątem oka spojrzał na Arisu. Czy ona da radę? Nie mógł dopuścić do tego, by coś jej się stało. Co więc planował zrobić? Zachować ostrożność, a także udać się z resztą w stronę miejsca, gdzie mieli zakopać zwłoki.
-Możemy też ewentualnie je skremować. - zauważył. Jeśli nie znał słowa skremować, to użyłby czegoś, podobnego, np. "spalić". Tak czy inaczej, najpierw trzeba było wybrać miejsce pochówku/kremacji. A następnie wszystko do tego przygotować, w czym by ochoczo pomagał. A tak poza tym? Zachowywałby uwagę. Gdyby coś miało go zaatakować, odskoczyłby od owego ataku, szybko spoglądając na przeciwnika. Nie planował bezmyślnie atakować czegoś, czego wcześniej nie widział. Wiec tak, pozostaje uważny i gotowy do uniki poprzez odskok. W ostateczności liczy na Energetyczne Ciało (PWM).

Zjedzenie czegoś innego niż śledzie to był niczym luksus, a w dodatku jazda była długa i dość nudna, mimo iż tyłek bolał ją już od siodła. Kiedy poczuła zapach stęchlizny niemal od razu zatkała nos ja pierdole! Co tak śmierdzi? rozejrzała się na boki i po paru chwilach już wiedziała, że to ludzkie zwłoki z flakami na wierzchu, na ich widok poczuła jak zbiera się jej na wymioty. To cud, że nie puściła pawia na ich widok. W niezłe bagno się wpakowałam, brawo Arisu na pewno tu zginiesz pomyślała patrząc na towarzyszy, dla bezpieczeństwa zeszła z konia na ziemię, trzymała w dłoni lejce.
-To może ja popatrzę - rzekła odwracając głowę od trupa, który leżał niedaleko nich. W razie co obserwowała okolice i najbliższe drzewa zastanawiając się czy są tu te potwory.

MG:
Atmosfera nie należała do najprzyjemniejszych. Torashiro zaproponował nieco pośpieszne rozwiązanie, ale Tseril spojrzał na niego z ogromną powagą.
- Dym i zapach z palonych mógłby zwrócić uwagę potworów... - rzekł kapitan, po czym rozejrzał się i smutno westchnął. - Zresztą... Bez różnicy...
I tak oto jego ludzie przystąpili do wykopywania dołów, inni zbierali to co zostało z ciał, a niektórzy, w tym Arisu, obserwowali okolicę. W oddali co prawda dało się słyszeć niepokojące odgłosy, przypominające wycie wilków i wściekłe, bestialskie ryki. Jednakże nic się nie zbliżało do zrujnowanej wioski. Mniej więcej po godzinie wszystko zostało uprzątnięte i Tseril dał znak do dalszej drogi. Tym razem obeszło się bez niebezpiecznych przygód.

Miała nadzieję, że szybko się uwiną chłopaki z tymi trupami, bo powietrze było dość gęste od tych zapachów. Ari usiadła na ziemi obok swojego towarzysza, którym był koń, jedyne co mogla robić to obserwować i ewentualnie oczekiwać wroga, lecz to nie nastąpiło. Słyszała dziwne wycie wilków czy innej zwierzyny, ale jak się okazało nic nie zmierzało w tym kierunku. To było dość dziwne, czuła, że ma ciarki na karku, jakby szykowała się cisza przed burzą. Kiedy kapitan dał znak do dalszej drogi weszła na konia. Miała złe przeczucia, niedaleko nich pewnie znajdzie się pełno tych bestii, musi być czujna, a w trakcie dalszej podróży obserwować czy nic nie nadchodzi w ich kierunku.

Nie było fajnie. Cała ta atmosfera, humor i inne rzeczy składały się na naprawdę nieciekawą sytuację. Sam Tora pomagał jak mógł, choć on sam miał iście grobowy humor. Dlatego gdy już wszystko uprzątnęli ruszyli dalej. Spojrzał kątem oka na Arisu i zrównał się z nią.
-Jak się trzymasz? - w sumie niewiele go obchodził on sam czy samo powodzenie misji. Ale obchodziła go Arisu i to, by nic jej się nie stało. Tylko to w sumie. Czekał na jej odpowiedź. W sumie miał jeszcze pytania do pracodawców lub przynajmniej jego synów, ale to mogło zaczekać.