Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

Suri spojrzała na dziewczynkę. Czyli był tu Kuro. Kotka się nie myliła. Zastanawiało ją tylko, czemu potrzebował tej złej książki, o której mówiła Anna. Jednakże nie miała zamiaru ją wypytywać o to. Bądź co bądź, może nie chciała o tym rozmawiać, prawda? Za to wsłuchała się uważnie w jej słowa. Dziewczynka nie potrafiła nazwać więzi między nią a Davidem. Okej. Kolejna sprawa, której ciągnąć zamiaru po prostu nie miała.
- Okej. Może być brat - powiedziała kotka. Gdy dziewczynka zapytała, czy coś się z nim stało, Suri pokręciła głową, zaprzeczając. - Nie, wszystko z nim dobrze. Byłam u niego i prosił mnie, żebym przyniosła mu pierwszy wiersz Leo de Miry... ale po tym, co powiedziałaś, boję się że mu zaszkodzę. - Kotka spojrzała w oczy dziewczynki. - Widzisz... znalazłam się w dość tajemniczy sposób na szczycie Hakobe. I Harianna poprosiła mnie o flakonik o łzy Nay. David powiedział, że w zamian za łzy mam mu przynieść ten wiersz... - wytłumaczyła kotka, spuszczając łepek. Bała się, że dziewczynka będzie na nią zła za to, że ją o to pyta.

MG

Anna wysłuchała uważnie, co Suri miała do powiedzenia na temat prośby Davida oraz dziwnej sytuacji na szczycie góry Hakobe i w pewnym momencie ściągnęła brwi. Gdyby przed chwilą nie płakała, z pewnością wyglądałaby nieco bardziej strasznie. Teraz po prostu robiło się dziewczynki żal.
- Obiecujesz, że nie zajrzysz do kartki? - zapytała, najwidoczniej całkowicie odzyskując dawny animusz. Jej buźka przybrała łagodniejszy wyraz. - Davidowi nic nie będzie, ale tobie może się coś stać - dodała przyjaźnie w stronę Suri, po czym zaczęła przemierzać kolumny książek. Zatrzymała się przy jednej i wyciągnęła opasły tom, nawet nie naruszając konstrukcji, a następnie wyrwała pierwszą stronę i złożyła ją trzy razy.
- Proszę, to wiersz. To już wszystko? - zapytała, kucając przed kotką z żywszym uśmiechem. Chyba poprawił jej się humor.

Kotka uważnie się przyglądała Annie. Miała nadzieję, że nie sprawiła jej przykrości czy czegoś tam pytając o ten wiersz. Gdy dziewczynka zapytała, czy obiecuje nie zaglądać do kartki to przytaknęła głową. Nie chciała, by stała się jej jakakolwiek krzywda, a i po co miała to robić? Ma tylko przynieść wiersz Davidowi, jej do niczego nie jest potrzebny.
- Jasne, Anno. Masz moje słowo! - powiedziała do dziewczynki. - Bardzo dziękuję za pomoc. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy! - Anna mogła zauważyć, jak oczy Suri się świecą. - Jak kiedyś będziesz w Magnolii to wpadnij na ulicę Bohaterów Ery 23. Mieszkam tam z Finnem, moim przyjacielem. - powiedziała przyjaźnie do dziewczynki. - Jak mogę stąd wrócić do Davida? - zapytała jeszcze. Nagle do głowy przyszło jej jeszcze coś. - Dziękuję za pomoc! Mam nadzieję, że kiedyś będziemy miały okazję spędzić ze sobą więcej czasu i się zaprzyjaźnimy, Anno! - powiedziała kotka i chwyciła w pyszczek delikatnie kawałek kartki, tak by go nie zniszczyć. W sumie to teraz należało do niej, Anna jej to dała, więc mogła to wpakować do swojej przestrzeni (PWM). - Do widzenia!

MG

Anna nieco się rozpogodziła, słysząc potwierdzenie kotki. Ufała jej, więc była pewna, że nie złamie danego słowa. W końcu chodziło o bezpieczeństwo nowej przyjaciółki! Pokiwała głową ponownie.
- Zapamiętam. - Uśmiechnęła się przyjaźnie. - Postaram się odwiedzić cię niedługo. A tym czasem powodzenia dalej - dodała i klasnęła w dłonie, a kotka zaczęła znikać i już po chwili pojawiła się w dusznej pracowni Davida, który znów krzątał się przy szafeczkach i szufladach. Odwrócił się nagłym ruchem, wbijając ostre spojrzenie w Suri, szybko jednak zmiękł i uśmiechnął się w jej stronę.
- Przepraszam, przestraszyłaś mnie. - Przykucnął. - Masz wierszyk? - zapytał spokojne.

Suri trzymała Annę za słowo, że niebawem ją odwiedzi! Przygotuje wtedy rybczaka i herbatkę i będzie naprawdę miła atmosfera, czyż nie? Kotka była zadowolona, że zdobyła nową przyjaciółkę. Miała nadzieję, że szybko się zobaczą.
- Dziękuję za pomoc! Do zobaczenia, Ann! - powiedziała Suriś na pożegnanie.
Wtem znalazła się w pracowni Davida. Kichnęła, gdy poczuła zapach ziół i innych różnych specyfików. Rozejrzała się za mężczyzną. Długo nie musiała szukać. Na jego pytanie przytaknęła jedynie i zaczęła się baaardzo skupiać, żeby wyciągnąć ze swojej przestrzeni wiersz, o który prosił ją David.
- Tak, proszę Cię bardzo - powiedziała kotka uprzejmym tonem. Teraz wystarczyło dostać łzy Nay i może wracać na szczyt góry. - Powiedz mi, jak już mi dasz te łzy Nay... jak mogę wrócić na szczyt do twojej siostry? - zapytała. No bo nie wiedziała, jak się tam dostać. Została magicznie przeteleportowana, więc zapewne będzie tak samo i teraz, wolała jednak się upewnić. Nic nie zaszkodzi zapytać, prawda?

MG

David wziął wierszyk, po czym wyciągnął flakonik z łezkami i dał go Suri bez zbędnych słów lub ociągania. Uśmiechnął się lekko.
- Dziękuję, tu są łzy. A teraz do widzenia, może jeszcze się kiedyś spotkamy - pożegnał się i klasnął, a obraz ponownie się rozmył i tym razem kotka wiedziała, że leci na Hakobe. Nie było innego wyjaśnienia na chodny powiew, który owiał jej pyszczek. Znowu było chłodno i nieprzyjemnie, a przed nią siedziała tam sama kobieta, która zleciła to dziwne zadanie.
- O, wróciłaś już dobrze. Jak było? - zapytała spokojnie, odkładając książkę, którą w międzyczasie czytała.

- Dziękuję! - powiedziała Suri do Davida i wzięła od niego te łzy Nay. Zanim zdążyła się pożegnać, już była na szczycie góry Hakobe. Rozejrzała się. Nadal czuła się dziwnie, teleportując się tak z miejsca na miejsce. Raz jest na górze, raz w pracowni u Davida, a raz w jakiejś bibliotece. No po prostu... dziwne. Pewnie magia, ale Suri wolała, gdyby to ona sama się przenosiła. No ale nieważne.
Było zdecydowanie za zimno. Chyba wolałaby siedzieć w pracowni Davida i kichać, niżeli marznąć. Ale chyba zbyt długo tutaj nie posiedzi, prawda?
- Najpierw byłam u Davida, potem u Anny, a potem znów u Davida! Ale ogólnie to chyba dobrze! - powiedziała kotka z entuzjazmem w głosie. - Mam dla pani łzy Nay, o które prosiła pani. - powiedziała kotka, podając jej to o co prosiła.

MG

Gdy kotka sprezentowała łzy, kobieta nieco się rozpromieniła, jednak wciąż słuchała, co Suri miała do powiedzenia. Gdy skończyła, kobieta pokiwała głową w zrozumieniu, po czym odkorkowała flakonik i rozlała płyn na głowę kotki. Ta poczuła ciepło w miejscu kropel, które szybko rozeszło się na całe ciało.
- Poznałaś wielu ludzi... Dzięki temu sama staniesz się człowiekiem. Miłych snów, Suri...

Kotka obudziła się w swoim mieszkanku, w łóżku Fina, zupełnie nie rozumiejąc, co się wydarzyło. Wiedziała jednak, ze ciążyło jej całe ciało i nie jest już tak elastyczne, jak dawniej. Niezgrabnie się podnosząc, zobaczyła zmianę. Nogi, palce, paluszki, dłonie... jasne włosy. Stała się człowiekiem.

Suri: trwała zmiana w człowieka
KONIEC

W szczyt góry uderzył piorun. Rzadki przypadek, zważywszy na to, że jest zimno jak diabli. Lecz jeszcze dziwniejsze było to, że wyszedł z niego samotny bohater.

PERSPEKTYWA NEVERA
-... Uuuuaaaw, gdzie ja jestem?
Co się stało? Nie za bardzo pamiętałem, jak się tutaj znalazłem. Ostatnie co miałem w głowie to szpital. Udało mi się nareszcie uciec do jakiegoś białego pomieszczenia, gdzie znajdował się czerwony przycisk. Z ciekawości sprawdziłem co się stanie, jak go nacisnę. Wtedy nagle przeżyłem szok, jakbym był porażony piorunem, a następnie dostałem się tutaj... Zarówno ani śladu mojej towarzyszki Grey, jak i szpitala, nie mówiąc już o mieście... Zupełnie jakby wyparowało wszystko.
-... BRRRRRRRRRRRR!
Nagle zawiał wiatr, który przenikł mnie chłodem do szpiku kości. Czemu byłem po nogi w śniegu? Dlaczego nagle stało się tak zimno? Gdzie był mój ciepły płaszczyk!?!
Czyżby... To było kolejne wyzwanie! To muisiało być to! Pamiętałem że prawdziwi bohaterowie (w mangach) przechodzili przez morderczy trening, aby się wzmocnić! To pomieszczenie musiało być salą trenignową! Albo coś w ten teges! Dlatego nie mogłem się poddać! Zostanę silniejszy, tak wielki, że moje bohaterstwo będzie wspominane przez wieki.
- A teraz... huh?
Jedynie poruszyłem nogą, a śnieg zaczął się obsuwać, odkrywając kamień, na którym stałem... Który nie miał podparcia... I powoli zaczął jechać do przodu, na początku wolno, lecz potem coraz szybciej... Po śniegu przez stok!!!!!
- UAAAAAAAAAAAAAAAAW!!!!!
To było jak sanki! Tylko tysiąc razy szybciej! GREY! Gdzie jesteś?!?!

W tym samym czasie.
PERSPEKTYWA GREY
- A-apsik.
Kichnęłam.. Dziwne, że coś takiego w ogóle mnie dotknęło. Widać że ten świat skrywa wiele tajemnic. Jednak nie to mnie najbardziej martwiło. Z jakiegoś poczułam, że Never-kun jest bardzo, bardzo daleko stąd. A opuściłam go tylko na moment... Miałam nadzieję, że nic się nie stało. W końcu to był zwyczajny szpital, a ja zadbałam, żeby żadna podejrzana pielęgniarka do mojego ukochanego nie podeszła.
Dlatego czemu byłem pełna złych przeczuć, kiedy zbliżałam się do szpitala?

I tak oto nasz bohater znalazł się... cóż... na pseudosankach i szalonym zjeździe w dół. Stres i ubaw był tym, co mu towarzyszyło tak bardzo i bardzo, że nawet się nie zorientował, kiedy ocknął się... nad niewielkim strumykiem. Było zimno, śnieg przykrywał niewielką polanę, część wody była zamrożona, choć wciąż wiele z niej spływało w dół. Chłopak nie wiedział ile leżał, ale gdy się ocknął, dostrzegł na pobliskim kamieniu siedzącego mężczyznę. Był on starszego wieku... z 45 lat miał na pewno. Do tego niezwykle bystry wzrok oraz białe, spięte włosy, z dwoma kosmykami opadającymi po dwóch stronach twarzy oraz równo przystrzyżona bródka w tym samym odcieniu.
-Masz więcej szczęścia niż rozumu, by próbować zrobić coś takiego... - stwierdził mężczyzna, widząc, że ten się obudził. Wtedy też Never dostrzegł, że nie leżał na śniegu, ale na jakimś materiale, w pobliżu znajdował się jego miecz, z kolei sam mężczyzna... również był miecznikiem, na co wskazywał oręż oparty o samotny głaz.

PERSPEKTYWA NEVERA
To było straszne. To było trudne. To było... doskonałe! Prawdziwe wyzwanie! Po chwili się tylko śmiałem, jak wielki superbohater stawia czoło każdej trudności! Czy to wielka zaspa, dziury, przepaście, potężny Never Winter zawsze daje sobie radę! Co prawda, nie udało mi się wylądować telemarkiem (jeśli można nazwać polecenie na łeb is tracenie przytomności - przyp. Grey), ale przyjąłem w końcu bohaterską postawę z zaplątanymi rękami.
- Hahahahaha! Nie ma rzeczy, z którą superheros Never Winter sobie nie pora-...
Dopiero teraz zorientowałem się, że poza mną jest obecny jakiś mężczyzna. Miał swoje lata i jest pewnie ostatnią rzeczą, którą nawet ja bym się spodziewał tutaj zastać. Ale kiedy zauważyłem jego broń, to mnie olśniło.
- Wiem kim jesteś! - wykrzyknąłem (kompletnie ignorując jego stwierdzenie - przyp. Grey). - Jesteś sekretną postacią! W miejscu którym nikt by się nie spodziewał i do którego trudno trafisz, dajesz przedmioty bądź umiejętności temu, kto do ciebie zawita, jako że niewiele osób to robi. Ha! I jak się podoba moja heroiczna dedukcja!
Roześmiałem się. To było takie proste. A dzięki temu... Co mogłem zyskać za zdobycie tego sekretu? Czyżby... czyżby ten miecz, który tam leżał? Tak to musiało być to! Ciekawe jakie miał ulepszenie...

Mężczyzna spokojnie patrzył na chłopaka swoimi czarnymi tęczówkami, zupełnie nie reagując na jego słowa. Po chwili tylko powtórzył jedno słowo:
-Superheros... - rzekł powoli, jakby uważnie analizując to słowo -Nim jesteś? Jakimś bohaterem próbującym uratować ludzkość? - spytał, zupełnie nie przejmując się słowami Nevera, a jego ton brzmiał... dziwnie. Nie była to pogarda, ani znudzenie, a uczucie niezwykle im bliskie... zupełnie jakby połączył je z bezsensownością, ale zarazem radością, choć sprawiało to dość... dziwne odczucie. Starszy mężczyzna uważnie przyglądał się chłopakowi, jakby będąc niezwykle ciekawym jego reakcji... jakby było to tym, na co w chwili obecnej czekał.

PERSPEKTYWA NEVERA
... Jak się okazało, tamten nawet nie zareagował na moją dedukcję, odpowiadając inną kwestią. Jednak zrozumiałem że to musiał być los losowej postaci. Chociażbym zaśpiewał mu serenadę, on tak samo by odpowiedział. To się nazywało, to, ten tego, skrypt albo coś w tym rodzaju i prawdopodobnie odpowiada jedynie na kwestie związane z przygodą (że też Never-kun potrafi nieźle zapamiętać tak mało istotne rzeczy - przyp. Grey). Wysłuchałem się więc jego słów i od razu kiedy skończył znów się roześmiałem.
- Hahahaha! Oczywiście że jestem! Never Winter, dzielny bohater, obrońca bezbronnych, młot na zło, który stoi w pierwszym szeregu do walki! Zawsze, ale to zawsze ratujący innych z opresji, nawet za cenę swojego życia. Nie próbujący, ale czyniący!
Wygłosiłem swoje ideały (pompatyczne, jakby nie spojrzeć - przyp. Grey). To było moim celem i moim marzeniem! I nic mi w tym nie mogło przeszkodzić! Miałem siłę, miałem moc i co najważniejsze miałem odpowiednią magię, aby tego dokonać.
... Więc co? Teraz pewnie trzeba było poczekać na kwestię, a wtedy ten piękny miecz trafi do mnie. Albo coś podobnego. W końcu ta góra nie była zbyt popularna, z tego co widziałem. I trzeba było dostać się na nią przy pomocy dziwnej maszynerii. Nagroda więc musiała być duża!

Mężczyzna niespecjalnie zareagował na podniosłą mowę Nevera i tylko westchnął.
-Czyli chcesz by na świecie było zło. - stwierdził tylko, westchnął, po czym zszedł z głazu, wziął miecz za pochwę w rękę i zaczął powoli kierować się w stronę lasu -Liczę, że sam trafisz do cywilizacji... niebezpiecznie jest wędrować samemu po tym lesie - dodał po chwili, spoglądając przez bark na chłopaka. Trwał tak przez krótką chwilę, czekając na jakąkolwiek jego reakcję, a gdyby takowa nie nastąpiła... ruszyłby przed siebie w las, nie przejmując się Winterem. Każdy kiedyś umrze... czy więc był sens, by zajmować się czyimś życiem, jak ma się własne?

PERSPEKTYWA NEVERA
Hahaha, dokładnie tak by powiedział to superbohater... Ale o co, zaraza, chodziło z tym "że potrzebuję zła". Nade mną pojawił się taki wielki "pytajnik". Nie za bardzo tego rozumiałem znaczenia tego stwierdzenia... Uuuuch, czemu rzuca takimi hasłami jak Grey. W dodatku, coś wspomniał o powrocie do Cywilizacji... Dlatego głośno się roześmiałem.
- Hahaha, oczywiście superbohater powinien poradzić sobie w każdej syturacji. Czy to gorąc pustyni czy zimno lodu, zawsze przetrwa... Brrrrr!
Nagle zawiał zimny wiatr, który znów sprawił, że dreszcz mnie przeszedł. Ale nie mogłem się poddać, wtedy nie byłbym prawdziwym superbohaterem! Dlatego zacisnąłem zęby (które i tak szczękały - przyp. Grey) i kontynuowałem:
- Aczkolwiek chciałbym się zapytać o dwie rzeczy - jaka jest nagroda za odkrycie tego sekretu oraz jak można dojść do tego miasta "Cywilizacja".
Nigdy nie słyszałem o takim miejscu, dlatego najlepiej było się spotkać z miejscowym, zwłaszcza sekretną postacią i się go dopytać o takie szczegóły. Chociaż to było trochę dziwne, dlaczego zaczął odchodzić stąd... A może chciał żebym za nim podążył? Czemu ta przygoda musiała być tak skomplikowana, uaaaw.