Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

- Brzmi dość znajomo - zaśmiał się ponownie Tsu, słuchając opowieści o ostatnim uczniu swego aktualnego  nauczyciela. Ciekawy z niego człowiek - uczy samych debili! Może to jego hobby, czy coś? - Hej, czyli twierdzisz, że ja się nie staram? Dziękuję bardzo, Escu. I nie wiem, o jakich forach mówisz. Przecież rozwaliłeś mi łapę, stary dziadu - zaśmiał się po raz trzeci już Tsubaki, który swoją drogą nie czuł się najlepiej. Co zresztą chyba było widać. Może to przez te rany? Kto wie~ 
Tak czy siak, Tsu położył główkę na tym na czym wcześniej leżała, po czym wysłuchał odpowiedzi Escanora (o ile takowe były) i zamknął oczy, starając się zasnąć przed kolejną próbą. Wtedy przecież będzie musiał być w jak najlepszej kondycji.

-O ile się nie mylę, nie odczuwałeś efektów ubocznych, twoja mana się tak łatwo nie wyczerpała i ogólnie byłeś w stanie walczyć więcej. Myślałeś, że to cud, czy po prostu jesteś uzdolniony? - rzekł od niechcenia Escanor, z wyraźną kpiną w głosie, gdy nagle... spojrzał szybko za okno i wyraźnie zacisnął zęby, choć po chwili, jego twarz ponownie przybrała nieprzebrany wyraz. Jednak jedno był w stanie Tsu określić jasno. Coś się działo. I to coś poddenerwowało jego nauczyciela. Ale poza tym krótkim zrywem nawet nie drgnął, zupełnie jakby nic nie miało miejsca. Następnie zaś wstał i dwukrotnie przekręcił głowę na boki, jakby chcąc rozruszać kark.

- A jak Ci się wydaje? - rzucił dość ironicznie Tsu, otwierając lewe oko. Czy coś się właśnie zadziało? Czy Escanor właśnie po raz pierwszy od początku ich znajomości był zdenerwowany? Niee, na pewno nie! Taki staruch na pewno niczego się nie boi! A nawet, jeżeli jakieś niebezpieczeństwo się pojawiło w okolicy Escu da sobie radę. Musi. Bo z Tsu tak trochu kiepsko po ostatniej próbie wszczepienia... Cholera by to! Jeżeli coś ich zaraz zaatakuje to właśnie nasz mały rudzielec będzie celem! Nie jest dobrze, nie jest dobrze... 
Patrząc ostrożnie na swego nauczyciela, Tsu postanowił wstać. A tak, bo co innego. Przecież jeżeli coś ma ich zaatakować, to o wiele lepiej będzie, jeżeli przyjdzie im się bronić gdy oboje będą na nogach. 
- Spotkałeś już kiedyś smoka? - zapytał chłopak, rozglądając się po pomieszczeniu w poszukiwaniu swojego miecza. Obrona, obrona... JAK MA SIĘ ODBYĆ OBRONA, JEŻELI ON NAWET SIĘ RUSZAĆ ZA BARDZO NIE MOŻE? Trzeba przeprowadzić wszczepienie. Już, teraz, natychmiast. Potem Tsu szybko spróbuje dogadać się z mocą, wróci do świata żywych i pomoże Escanorowi! Tak! To jest dobry plan! Tylko jak przekazać go Escowi, żeby Ci co to chcą ich zaatakować go nie usłyszeli?

-Że kretyn twojego pokroju myślał o własnym talencie. - rzekł Escanor zamykając oczy i opierając się o ścianę chatki. Zignorował wszystko, co robił Tsubaki, który zresztą dość szybko odnalazł swój miecz, wszak leżał nieopodal niego. Siwy mężczyzna z kolei westchnął słysząc pytanie rudzielca i ponownie się odezwał znudzonym tonem -Zdarzało się. - odpowiedział lakonicznie, zaplatając swoje dłonie na klatce piersiowej i otwierając jednocześnie swoje ciemne oczy, które choć patrzyły na maga elektryczności zdawały się nieobecne.

Ignorując całkowicie pierwszą wypowiedź tajemniczego maga, Tsu oparł się o ścianę znajdującą się za jego plecami, po czym aktywował Toster! (PWM) aby przeszukać teren wokół domku w poszukiwaniu domniemanych wrogów, którzy to mieliby zaatakować dwójkę magów zamieszkujących owy budynek. Jeżeli kogoś znajdzie, zerka tylko na Escanora, jakby wyczekując dalszych instrukcji po czym wzmacnia uścisk na rękojeści znalezionego chwilę temu miecza. 
- Walczyłeś z nimi? - pyta po chwili, uważnie obserwując swego nauczyciela. niby taka gadka szmatka dla zmylenia przeciwników, o ile w ogóle jacyś są, ale można się czegoś dowiedzieć o siwym staruchu. A tego Tsu pragnął prawie tak mocno jak tego, aby zostać DSem. Bo w końcu na tym świecie to wiedza jest najważniejsza, prawda? Iii... Rudzielec miał też w pogotowiu kolejne pytanie. Dość istotne, dotyczące jego własnej osoby.

Tak się zdarzyło, że Tsubaki nic nie wyczuł. Sam Escanor zaś zdawał się zupełnie ignorować całą tą sytuację. Lekko podniósł brew na pytanie rudzielca, na moment wracając swoim oczom blask, wracając najwyraźniej z jakichś rozmyślań.
-Zależy. - rzucił szybko, całkowicie bez emocji, nie kwapiąc się nawet na wyjaśnienie tych słów. W ciszy minęło kilka chwil, podczas których starszy mężczyzna ponownie oddał się rozmyśleniom. Zupełnie nic nie wskazywało na jakikolwiek atak czy cokolwiek innego. Nawet mięśnie Escanora były rozluźnione, po chwilowym spięciu sprzed kilkunastu sekund.

Nic. Kompletnie. Cholera jasna, co jest? Przecież Escu dopiero co był cały spięty! Co sprawiło, że tak się zachował? Tu musi coś być! Skup się Tsu i przeszukuj ten teren poprawnie! 
Zależy? Co to ma niby znaczyć? Skoro walczył to... Nie widać po nim. Chyba, że jest aż tak silny. Co w sumie by się zgadzało, tylko ze jak silne musiały być te smoki? Przecież równie dobrze jest możliwe, że zwyczajnie były słabe. A on wpadł na nie akurat gdy były jakoś osłabione. Albo gdy starały się przedłużyć gatunek. W sumie, z tych dwóch opcji jakoś łatwiej wyobrazić sobie tą pierwszą... Nah. Trzeba zapytać.
- Zależy? Od czego? Chyba nie powiesz mi, że spotkałeś więcej niż jednego? Przecież te istoty są cholernie rzadkie! - rzucił Tsubaki jakby od niechcenia, starając się ukryć tą nutkę ekscytacji spowodowaną rozmową o smokach, a także tego, że gdzieś coś może się czaić z atakiem.

-Od tego, jak definiujesz smoka. - rzekł Escanor podłamanym głosem, jakby załamując się tak dennym pytaniem. Mężczyzna oparty o ścianę nieopodal okna spuścił powoli głowę w dół i przymknął oczy, spokojnie oddychając, zupełnie jakby nad czymś rozmyślał. Ostatecznie się odezwał, patrząc przenikliwie na chłopaka -Co taki spięty jesteś? Nic się nie dzieje. - rzekł oschło, po czym znów spojrzał w podłogę, nawet zamykając oczy, jakby się skupiając, koncentrując na czymś. Nawet szum wiatru za oknem, który poruszał jednym z dwóch kosmyków włosów opadających mu na twarz był równomierny, donośny, acz jednocześnie nie mocny. Zupełny spokój w naturze.

Eh. No i czego się Tsubaczku spodziewałeś? Sensownej odpowiedzi? Chyba oszalałeś. Przecież to jasne jak słońce, że Escu nigdy Ci takiej nie da. Zawsze musisz się sam wszystkiego domyślać. Zawsze. Wzdychając głośno, Tsu oparł swój miecz o ścianę po czym najzwyczajniej w świecie przy niej usiadł, wyciągając przed siebie nogi. Może i w normalnych warunkach ta pozycja byłaby wygodna, jednak dla poturbowanego przez życie Tsu decyzja o jej przyjęciu wydawała się jedną z gorszych. Cholera no, skoro nawet zwykłe siedzenie go boli, to jak ma przejść przez proces wszczepienia? Ba! Jak ma zmienić świat, skoro nie może znieść nawet tak niewielkiej dawki bólu! Tsu, pomyśl tylko! Skoro chcesz zmienić świat, to tego bólu będziesz musiał znieść znacznie, znacznie więcej! Przecież dobrze o tym wiesz! I wiesz też, że sam tego bólu nie zniesiesz! Dlatego przecież szukasz Yugaty, nie? Dlatego właśnie chcesz stworzyć drużynę! Więc przestań marudzić, rudzielcu jeden i zacznij myśleć nad sposobem pozyskania tej "smoczycy" bo przecież jak jej powiesz "chodź" to raczej za tobą nie pójdzie! To nie jest pies! No dalej Tsu. Myśl. a jak nic nie wymyślisz, to najwyżej pójdziesz na żywioł. W końcu improwizacja zazwyczaj ci wychodzi, nie?

Escanor w ciszy siedział i tak sobie przesiedzieli dużo czasu, choć Tsu... zasnął. Z bólu i zmęczenia, zasnął, ale obudziło go... lekkie uderzenie w głowę. To starszy mężczyzna obudził go, po czym kazał mu wstać.
-Załatwmy to szybko, bo zaczyna mnie to irytować. Albo wchłoniesz teraz tą lacrymę, albo nie. Koniec, jasne? - rzucił spokojnym tonem, który całkowicie kontrastował z wypowiedzianymi przez niego słowami. Zanim Tsubaki zdążył w jakikolwiek sensowny sposób zareagować, poczuł, jak szermierz znów wszczepia mu lacrymę swoim domowym sposobem... uderzając go nią i to dość mocno. Tym razem jednak było coś innego. Rudzielec nie stracił tak szybko świadomości. Widział jak błyskawice atakują jego ciało, zupełnie jakby prawa ręka Escanora otoczona była piorunami. Nawet... raniło go to? Mimo wszystko, to nie był problem Tsu. Czuł ból... nieopisany, wielki ból, który sprawiał, że głos mu wiązł w gardle. Widział tylko i wyłącznie oparzenia, jakie zyskiwał jego obecny... mentor? Nauczyciel? Czy jak tam mógł zwać Escanora. Mimo wszystko jednak, one się leczyły. Zaczął odczuwać lęk, lęk zmieszany z nieopisanym bólem, dotyczący tego, jak on sam skończy. Jednak już po chwili stracił przytomność.

Ocknął się w zupełnie innym miejscu. Był na progu jakiejś małej świątyni, zbudowanej z białego marmuru, której drewniane, solidne wrota, znajdowały się na podwyższeniu, tuż za niewielkim dziedzińcem, na który z kolei prowadziły schody. Ścieżki na dziedzińcu zrobione były z dopasowanego białego kamienia, który układał się w kształt okręgu, otaczającego białe drzewo, na środku placu. Poza ścieżką była tylko trawa i klomby z tajemniczymi kwiatami, które zdawały się mieć zamknięte kielichy. Tylko te przy rudzielcu były otworzone i emitowały delikatnym światłem. Była cisza i spokój.

Wstając powolutku, Tsubaczek prawie trząsł się z podniecenia. Oto i nadchodzi moment, w którym lacryma w końcu zostanie wszczepiona, a on zostanie DSem. Oczywiście, jeżeli wpierw zdoła ją wchłonąć, bo póki co tylko z tym jest problem. Co do metody wszczepienia - No cóż. W końcu to już trzecia próba, raczej powinien się przyzwyczaić do bólu towarzyszącego "wpychania" kryształu w ciało, więc to nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Inna sprawa miała się z Escanorem - rudzielec po raz pierwszy widział, co działo się z jego nauczycielem podczas wszczepienia. To jednak zostawmy na rozmowę po wszczepieniu, teraz trzeba skupić się na czymś innym. W końcu lacryma sama się nie wchłonie, nie?

Świątynia. Biała świątynia. Hmm... No okej. Więc to tak teraz wyglądało wnętrze "umysłu" chłopaka, o ile to w ogóle był jego umysł. Bo to równie dobrze mogło być wnętrze lacrymy, czy coś w tym stylu. Mniejsza. Tsubaczku, tym razem wiesz gdzie jesteś i co jest od Ciebie oczekiwane, więc postaraj się zrobić to jak trzeba. No już, wdech, wydech, wdech i... Ruszaj.
No i rudzielec ruszył w stronę tych całych drzwi. Wszedł na schody, przeszedł przez dziedziniec... Raczej proste. Warto chyba byłoby wspomnieć, że chłopak podczas tego przejścia nie rozglądał się na boki, całkowicie skupiony na swym celu - drzwiach, za którymi najprawdopodobniej znajdowało się upragnione źródło mocy. Po dojściu do drzwi chłopak ponownie się zatrzymał, wziął głęboki wdech i... pchnął wrota, ciekawy co znajdzie w środku.

Wraz z każdym kolejnym krokiem Tsubakiego, kwiaty przy nim otwierały swoje klosze i zaczynały emanować delikatnym światłem, a wraz z każdym kolejnym krokiem, z którym to oddalał się od wcześniej otwartych roślinek, zamykały się one i gasły. W końcu dotarł rudzielec do drzwi i je pchnął. Nic się niestety nie stało, a po krótkich oględzinach sytuacja się wyjaśniła. Drzwi trzeba było pociągnąć, co jednak było trudne. Tsubaki używał całej swojej siły, a wrota zdawały się nawet nie drgnąć.

~Cholera jasna... ~ pomyślał Tsubaczek, patrząc na drzwi które utrudniały mu zdobycie upragnionej mocy. Poświęcając chwilę na zastanowienie, rudzielec zaczął się rozglądać w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby być pomocne przy otwarciu wrednych drzwi. Prawie tak wrednych, jak Escanor. Ale przecież skoro z nim sobie dał radę, to drzwi które są zwykłym przedmiotem nie powinny sprawiać większych problemów! I już miał aktywować smoka coby te drzwi rozpadnąć, gdy nagle wpadł mu do głowy inny pomysł. Kwiaty. One zachowywały się dość specyficznie, tak jakby reagowały na moc magiczną emitowaną z ciała chłopaka. A więc może drzwi zadziałają na takiej samej zasadzie? Tyle, że kwiaty są dość wrażliwe. O wiele bardziej wrażliwsze niż drzwi, które jakby nie patrzyć są przedmiotem martwym. Czy to więc oznacza, ze potrzeba znacznie więcej mocy aby zareagowały? By może. I raczej trzeba to sprawdzić.
Ponownie odwracając się twarzą w stronę drzwi, Tsubaczek zamknął oczy, po czym uspokajając oddech starał się wyczyścić umysł ze zbędnych myśli, takich jak zamartwianie się nad sposobem pozyskania Yugaty. Następnie, gdy umysł i oddech rudzielca był już spokojny, chłopak położył obie dłonie na drzwiach, po czy za pomocą dwóch elektryków (B) przesłał manę do drzwi. Jeżeli się otworzą - sukces. Jeżeli nie - No cóż, trzeba spróbować czegoś innego.

No i kolejna próba. Tym razem jednak samo przyłożenie dłoni do drzwi i odpalenie elektryków dało jakoś efekt... mianowicie poparzyło dwie strony klatki piersiowej Tsubakiego, zupełnie tak, jakby to on sam przyłożył sobie dłonie do klatki piersiowej i sobie ją poparzył. Bolało, oj tak. Ale poza bólem... nie czuł tak naprawdę żadnego paraliżu. A drzwi pozostały nietknięte.

Auuurgh! Cholera jasna! Co się stało? Dlaczego!? Przecież to tylko drzwi! Co prawda to trochę dziwne, że drzwi znajdują się w jego umyśle, ale... Zaraz. A co jeżeli te drzwi symbolizują jego ciało? Hmm... To całkiem prawdopodobne. Ale co w takim razie reprezentują kwiaty? Albo drzewo? No cóż, trzeba sprawdzić. Ale może warto byłoby zacząć od drzewa, w końcu kwiaty reagują już na samą moc emitowaną przez ciało, a co za tym idzie są cholernie wrażliwe. Czyli jeżeli spróbuje zerwać jeden z tych kwiatków może wyrządzić sobie naprawdę duże kuku. No to idziemy do drzewa!
Ponownie uspokajając swoje ciało (a także i umysł, który dość mocno poruszony został niespodziewanym bólem) Tsubaczek podszedł do białego drzewa, po czym przyłożył do niego prawą łapkę, sprawdzając jednocześnie za pomocą Toster'a (PWM) czy drzewo w jakikolwiek sposób zareaguje na jego dotyk. Jeżeli nic PWM'ka nie wykaże, chłopak ponownie aktywuje Elektryk'a (B) tym razem przesyłając energię do drzewa. Był oczywiście przygotowany na kolejną porcję bólu. Zdawał sobie oczywiście sprawę z tego, że owy ból może być... koszmarny. Ale to nic. W końcu to tylko część tego co go czeka w przyszłości.