Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

Mag nie wyczuł jakiegokolwiek impulsu elektrycznego wewnątrz drzewa... Wyczuł je natomiast wewnątrz świątyni, którą niedawno próbował otworzyć przy pomocy Elektryków. Teraz podobny bajer próbował zastosować na drzewie, jednak efekt był... gorszy. Znacznie, znacznie gorszy. Miał wrażenie, że coś rozsadza go od środka, tuż spod mostka. Efekt był tak wielki, że rudzielec zmuszony był wycofać się kilka kroków, co w jego obecnym stanie doprowadziło do tego, że upadł na tyłek ciężko oddychając.

Oh święta ku*wo, jak bardzo ty biednego Tsubaczka musisz nienawidzić... Serio? Ale tak serio serio? Czy to drzewo ma reprezentować jego wnętrzności? To w sumie prawdopodobnie jest serce. Chociaż, z drugiej strony gdyby to było serce Tsubaczek pewnie byłby już martwy. Więc to musi być coś blisko serca. Nie ważne. Coś ważnego. 
Podpierając się o nogi (jakby to... Coby nie upaść Tsu "stabilizuje" pozycję opierając się łapkami o miejsce w okolicy kolan) chłopak zaczął kasłać. W sumie to nic dziwnego, właśnie dość mocno uszkodził swe wnętrzności. Jednak w prawdziwy niepokój wprowadził go dopiero widok wykasłanej krwi, brudzącej białe kamienie tworzące ścieżki. Cholera, jest aż tak źle? No cóż. To musi oznaczać, że to jest ostatnia próba znalezienia mocy. No już Tsubaczku, uspokój się. Żyjesz, nic Ci nie jest, to tylko trochę krwi. No dalej, wdech i wydech. Właśnie tak.
Gdy już się troszkę chłopak uspokoił, ponownie ruszył w stronę drzwi które jak już zdążył się zorientować reprezentowały jego ciało. To właśnie za nimi znajdowała się moc, co tylko potwierdzała PWMka. Tylko jak je otworzyć... Można by przyjąć jeszcze większą porcję bólu i zwyczajnie się przez nie przebić. Tylko czy wtedy na jego ciele nie powstanie podobna wyrwa? To bardzo możliwe. I niebezpieczne. Ale czego się Tsubaczku spodziewałeś? Przecież to od początku było wiadome. Wszczepienie może skończyć się śmiercią. Ale oczywiście o wiele lepiej byłoby, gdyby tak się nie stało.
Stojąc przed wrotami, Tsubaki w pewnym momencie wpadł na nowy pomysł. W końcu to jego umysł, nie? A częścią umysłu jest wyobraźnia. Poza tym, skoro to jego umysł, to chyba znaczy, że powinien być w stanie manipulować rzeczami które się tu znajdują. Czyli też tymi drzwiami. Dlatego też, cofając się o dwa kroki, chłopak zamknął oczy aby jeszcze bardziej wzmocnić skupienie, oczyścił umysł i... Wyobraził sobie jak wrota się otwierają. Czy to się udało... No cóż.
Jeżeli nie, to znaczy, że trzeba użyć siły. Trudno. Nabierając głośno powietrza, Tsubaki złapał lewą ręką za prawe przedramię tuż pod łokciem, po czym wykorzystując pozostałą manę aktywował Elektryka (B). Postanowione. Teraz albo nigdy. Puszczając lewą ręką przedramię, chłopak głośno wypuścił powietrze po czym wbił rękę w drzwi, gotowy na gigantyczną dawkę bólu. Bo to prawdopodobnie skończy się złamaniem. W najgorszym wypadku nie poczuje nic - zwyczajnie umrze. Ale co tam!

Obolały i najwyraźniej ranny chłopak postanowił ponownie spróbować otworzyć wrota. Najpierw postanowił użyć siły własnego umysłu. Zamknął oczy i się skupił. Przez moment nic się nie działo i była cisza... do czasu, gdy delikatne skrzypnięcie odruchowo zmusiło Tsubakiego do otworzenia oczu i dostrzeżenia, że wrota delikatnie się rozchyliły... na tyle, że mógł włożyć pomiędzy parę drzwi igłę. Nie był w stanie nawet dostrzec wnętrza budynku. Mimo wszystko, zmusiło to rudzielca do dalszej koncentracji i medytacji. Skupił się na tym do tego stopnia, że nawet głowa zaczęła go boleć, a ostatecznie... poczuł się słabo. Kręciło mu się w głowie, ciężko oddychał, zaczynał się pocić. Ale gdy tylko otworzył jedno oko, gdyż dwa na raz było obecnie poza jego siłę, dostrzegł niezwykle jasne światło dobiegające z wnętrza pomieszczenia skrytego za dotychczas zamkniętymi drzwiami. Blask był tak duży, że ponownie musiał zamknąć oko. Dopiero po dłuższej chwili był w stanie w miarę normalnie patrzeć w tamtą stronę i ruszyć do przodu... oczywiście, jeśli nadal chciał. W końcu... chyba mógł odejść... prawda?

Otworzyło się! Co prawda koszt był spory, ale mówi się trudno. Przecież cel uświęca środki, prawda? Chociaż, to też ma swoje limity. Pamiętaj o tym, Tsubaczku! Nawet Twój cel nie uświęci wszystkiego! A teraz weź głęboki wdech, wyprostuj plecki, otwórz oba oczka i rusz zadek do środka! Co prawda jeżeli zaraz będziesz musiał walczyć z tym potworem co poprzednio to zwyczajnie zdechniesz, ale mówi się trudno i żyje się dalej! Znaczy, nie. Wtedy to nie. Ale przecież trzeba zaryzykować. 
Nagle rudzielec coś sobie uświadomił. Całe jego podniecenie dotyczące zdobycia nowej mocy zniknęło, zastąpione czymś na kształt... Niedowierzania? Tak, to chyba właśnie tak można nazwać uczucie towarzyszące chłopakowi gdy wchodził do dopiero co otwartego pomieszczenia. 
Po wejściu do środka, Tsu ponownie skorzystał z PWMki (Toster) w celu przeszukania terenu. Podczas tej akcji oczywiście rozejrzał się po świątyni, ciekawy co spotka go w środku.

Tsubaki powoli, lekko zataczając się, a w pewnym momencie, także i podpierając się jednym z dwóch skrzydeł drzwi znalazł się wreszcie w środku jasnego pomieszczenia, a światło zdążyło przyblaknąć. Znajdował się w ośmiokątnym pomieszczeniu zwieńczonym kopułą, w której szczytowym punkcie nie było żadnego materiału. Ot, woda mogła przez nie wpadać, ale także i światło, jak w tym wypadku. Każda ze ścian ośmiokąta miała długość jakichś 10 metrów, przy czym same drzwi, przez które przechodził Tsubaki miały jakieś 2 metry szerokości. Wznosiły się natomiast na jakieś 20 metrów? Tak na lekko oślepione blaskiem oko. Gdzieś w 3/4 wysokości każdej ściany znajdowało się niewielkie wgłębienie, gdzie umieszczone zostały popiersia różnych ludzi, ale w obecnym stanie szlachcic z Bosco nie był w stanie dokładnie określić jakichś ludzi. Na środku pomieszczenia stało jakieś podwyższenie, może miało z metr wysokości, może trochę więcej, może trochę mniej, a zwieńczone było czymś, co kształtem przypominało ściętą gdzieś na 1/8 wysokości pokaźna sferę? Tak czy inaczej kształtem przypominało zdobioną, metalową miskę umieszczoną na szczycie marmurowego (jak zresztą całe pomieszczenie) piedestału. I to właśnie z niej bił blask. Może spowodowane to było opadającymi na "miskę" promieniami słonecznymi?

Ignorując całkowicie kształt jaki przybrała świątynia w środku, Tsubaczek zataczając się ruszył do owej misy z której to oślepiające go światło padało. Czym było to światło? Kim są ludzie, których przedstawiają te pomniczki? Tyle niewiadomych! Dlaczego jest ich aż tyle? Dlaczego tu nie ma żadnych odpowiedzi!? Szlag by to wszystko... Mniejsza o to! Misa!
No więc, po podejściu do piedestału Tsubaczek spojrzał na to "wyżłobienie", oczekując jakichkolwiek odpowiedzi na zadane wcześniej pytania. Choć nie tylko. Bo przecież po coś tu przybył, prawda? Czy w środku tej misy znajdzie upragnioną moc? Przekonajmy się!

No i Tsu się znalazł przy misie. W środku dostrzegł... piorunik kulisty, bo inaczej nie mógł tego nazwać. Była to bowiem niewielka kulka czystej elektryczności rozmiarów może trochę przekraczającą piłkę tenisową, która delikatnie się jarzyła i drgała energią, od czasu do czasu wysyłając delikatną błyskawicę, by ta z gracją przejechała po metalowej misie. Sobie ot tak lewitowało to coś, zupełnie nie przejmując się rudzielcem, który się na nie gapi.

~ No i mam Cię! ~ pomyślał Tsubaczek, oglądając kulkę energii która najprawdopodobniej była źródłem mocy, której poszukiwał. W końcu, po tylu próbach się udało! Tyle energii to kosztowało! Tyle cierpienia! A teraz jest, tutaj, na wyciągnięcie ręki! Ciekawe, co powie Escanor jak się Tsu obudzi... Trzeba to sprawdzić! I to jak najszybciej!
Z uśmiechem na pyszczku, Tsu wyciągnął rękę w stronę piorunka, po czym bez wahania zacisnął na nim palce w oczekiwaniu na... Cokolwiek. Czyżby miała nadejść kolejna fala bólu? może piorunek symbolizował jego serce, a on je właśnie zmiażdżył? Ha, wtedy dopiero Escu by się zdziwił. Chociaż... Może to właśnie tego się po rudzielcu spodziewa?

No i YOLO. Tsubaki nie myśląc za wiele chwycił elektryczną kulkę. Elektryczność wypełniła pomieszczenie i ciało rudzielca, generując w nim masę bólu. Widział jak jego ciało jest rozrywane wraz z niewyobrażalnym bólem, a także jak zamienia się ono samo w błyskawice. I nagle... został on zawieszony w nicości. Nie widział swojego ciała, zdawał się być zaledwie świadomością zawieszoną w pustce.

Także ten... Czy to właśnie tak wygląda śmierć? Pustka, nieopisany wręcz ból i... Nic poza tym? Nie, to na pewno tak nie wygląda. Znaczy, koniec na pewno tak nie wygląda. Przecież dziadzio obiecywał mu ładne aniołki, codzienne uczty i wszechobecny spokój... A tu co jest? Ból. Pustka. Nicość. Tak trochę... Trochę nie tego. Czy to właśnie dlatego ludzie boją się śmierci? Bo mają przeczucie, że to właśnie tak będzie wyglądało? Prawdopodobne. Ale nie. Tsu przecież nie umarł. Nie mógł. No bo jak to to tak. Przeżył walkę z Rudim, przeżył treningi z Escanorem, przeżył nawet tą walkę z bandytami podczas której odblokowała mu się magia. Więc teraz miałby nie przeżyć? No halo. Bez przesady. Raz raz Tsu, budzimy się. Tu ziemia. Wracaj do ciała i zrób co musisz. Pamiętasz, co sobie obiecałeś? Zmienisz świat. Zbierzesz drużynę która Ci w tym pomoże. I hej, pamiętasz to dziecięce marzenie o znalezieniu ojca? Jego też zdałoby się znaleźć... W końcu nic o nim nie wiesz. Nic. Zero. Tak samo jak i o matce. Chociaż ona przecież nie żyje, więc raczej za wiele się o niej nie dowiesz. Ale on może wciąż być żywy! Może nawet nie wie o Twoim istnieniu! No dalej Tsubaczku! Skup się i wróć do swego ciała, masz zadanie do wykonania! Znaleźć ojca, zebrać drużynę i zmienić świat! Może nie w takiej kolejności, ale to wciąż są bardzo ważne zadania! No dalej rudzielcu. Ja wiem, że boli. Znaczy, Ty wiesz, że boli. Ale to przecież wciąż nie jest ten ból który mógłby Cię zabić. Przypomnij sobie Yumiko i jej rany. Pamiętasz? Pomyśl sobie, jaki ona musiała odczuwać ból. A jednak się uśmiechała! I mówiła do Ciebie! Może i teraz nie pamiętasz co mówiła, to dość traumatyczne wspomnienia są, ale jej słowa przynosiły ukojenie! Więc dawała sobie z tym radę! Albo może wcale nie czuła bólu, bo sama świadomość śmierci działała jako znieczulenie? Cholera wie. Ale wiesz, co? Ciebie boli. Boli jak cholera. Więc żyjesz. Żyjesz i się opierdzielasz. Więc rusz zad i wracaj na ziemię. Teraz!

Świadomość została zmuszona do powrotu do ciała... co przypominało niezwykle szybką podróż z kosmosu bezpośrednio na ziemię, co wywołało dodatkowy mentalny ból uderzania z prędkością światła w ziemię. Tsubaki ocknął się praktycznie siadając. Był cały obolały i ciężko oddychał. Znajdował się w chatce. Po chwili poczuł, jak krew zbiera mu się w ustach, więc po chwili odruchowo ją wypluł.
-Potem to posprzątasz. - rzucił Escanor znudzony, po czym stwierdził -Chyba się udało. - po czym westchnął siadając przy ścianie chatki.

Gratulację, twoja magia zmienia się w... Magię Niepełnego Smoczego Zabójcy Elektryczności. Jest to spowodowane kilkukrotną próbą wszczepienia. Jak się to objawi? Cóż... ty dajesz PWMki ja ci część odrzucę, resztę normalnie znerfię. Po pewnym czasie fabularnym (na oko 6 miesięcy) powinieneś zyskać pełną moc Smoczego Zabójcy, w razie czego wal do mnie.

Udało się? Udało się! Tak! Wrócił do ciała! Tehehehehe. A więc nawet bogowie są po jego stronie! Chyba. Tak przynajmniej się rudzielcowi wydawało. I nawet ten ból mu teraz nie przeszkadzał! W końcu został DSem! 
Z uśmiechem na pyszczku spojrzał na Escanora, po czym raz jeszcze wypluł zbierającą się w ustach krew. Sprzątanie? Potem! Teraz nastąpił czas radości! - Chyba? Jakie chyba! Udało się! - prawie wykrzyknął do swojego nauczyciela, po czym... zaczął się śmiać. Głośno i długo. No bo co jeszcze w tym momencie powinien zrobić? Śmiać się, śmiać się i... śmiać się! 
Jednak już po chwili ten dobry humor zniknął. W końcu teraz przyszedł czas na wykonanie zadań, które sam sobie wyznaczył. Patrząc na siwowłosego nauczyciela, coś rudzielcowi przyszło do głowy. Co prawda on sam nie znał swojego ojca, ale to nie znaczy, że Escanor go nie znał! Bo pewnie znał. taki stary pierdziel pewnie zna większość starszych ludzi, a jego ojciec prawdopodobnie do takich właśnie należał. - Mogę mieć do Ciebie pytanie? 

Śmianie się w takim stanie może i do najlepszych rozwiązań nie należało, ale mimo wszystko, w obliczu takiej sytuacji nie było się zbytnio czemu dziwić. Escanor tylko wydawał się tym znudzony i chyba nawet niezbyt podobało mu się takie zakłócanie spokoju, ale najwyraźniej nie miał także ochoty uciszać idioty. Dopiero na pytanie Tsubakiego spojrzał na niego obojętnie i rzucił zmęczonym tonem:
-Już jedno zadałeś. Jak musisz kolejne, to już bez zbędnych i do rzeczy. - po czym spojrzał na niego stosunkowo chłodno, czyli jak zwykle.

- Znasz mojego ojca? - zapytał bez zbędnych ceregieli, nie zastanowiwszy się nawet, skąd Escanor miałby wiedzieć jak ten jego ojciec wygląda. Ani jak ma na imię. Czy nazwisko. Albo chociaż jaką magią włada, o ile nią włada. Tak po prawdzie, to nawet sam Tsu nic takiego nie wiedział. Wiedział jedynie, że jakiegoś tam ojca miał. W końcu każdy jakiegoś ma, prawda? Każdy. Chyba, że jest kosmitą, albo czymś w tym stylu.. Ale nie. Każdy ma ojca. 
A Tsu swojego postanowił właśnie odszukać.

-A ty znasz mojego? - rzucił podirytowany mężczyzna słysząc takie pytanie. -Nie zdawaj głupich pytań. Masz tą lacrymę jak chciałeś? Jak tak, to pozbądź się tej krwi i spadaj stąd. Wystarczy mi idiotów na najbliższe stulecia. - dodał na końcu wyraźnie zirytowany. Chyba od jakiegoś czasu coś mu zdecydowanie nie grało i działało na nerwy. Może nawet był to Tsubaki, choć skoro spędził trochę czasu z jakimś jeszcze jednym kretynem, to może po prostu rudzielec bije go na głowę pod względem debilizmu. Któż to wie.