Koala

First topic message reminder :



Grupka magów znalazła się na pokładzie statku. Ten wyglądał na nieco podstarzały, jednak dzielnie pokonywał dystanse. Magowie mieli okazje w tym czasie się zapoznać ze sobą, czy porozmawiać ze zleceniodawcami, którzy przebywali w kajucie na górnym pokładzie niemalże cały czas. Tak właśnie minęły dobre dwa dni ich leniwej wędrówki, a właśnie... wraz ze zbliżającym się południem, grupka magów zbliżała się do celu! Ostatnie pytania, czy niejasności mogły zostać wyjaśnione właśnie teraz, a potem... będą mogli działać?!

Czas na odpis do 26.10.2015.
P.S. Jeśli chcecie do tego czasu możecie dać więcej postów. W sensie... możecie ze sobą popisać, poznać się etc.

- Hah. Jak wytłumaczyć imię? Imię, to osobista nazwa nadawana osobie przez grupę, do której należy. Wraz z ewentualnym drugim i następnymi imionami oraz z nazwiskiem, czasem patronimikiem, a rzadziej przydomkiem, stanowi u większości ludów podstawowe określenie danej osoby. Ale... ty i tak tego tak nie zrozumiesz, prawda? No to tłumacząc inaczej. Inni mówią do mnie "Hyde", więc mam na imię Hyde. A jak na ciebie wołają? - Wypowiedział się cyborg, skonfundowany odrobinę sytuacją, oraz tym co tu zachodzi. Rozglądając sie nie widział wyjścia, a był w centrum wyspy. Czyli pewnie maczała w tym swoje palce magia. Lub pazurki, biorąc pod uwagę jak niemile dźgała go w bok. Jak miał sie zachować wobec niej?
Ostrożnie, skoro nie ma wyjścia, ona nim pozostaje. Po prostu trzeba bawić się z nią w grę zwaną poznanie się.
- Jak powiedziałem jestem Hyde. I jestem tak zwanym Cyborgiem. To oznacza, że umiem dużo fajnych rzeczy. Zobacz. - Powiedział mag, po czym zaczął włączać pewne mechanizmy w zbroi by było to ciekawe wizualnie. Na początku pokazał jak z jego zbroi zaczynają wychodzić rożne niewielkie narzędzia, potem włączał i wyłączał światełka oraz diody, następnie odtworzył je na ekranie parę ładny krajobrazów z jego bazy danych, a na koniec odpalił zaklęcie Chip Informacyjny: Wizja Magiczna(C) by pokazać jej ruszający sie noktowizor i przy okazji sprawdzić lisice oraz otoczenie.

- Hm? Jacy inni? Tutaj nie ma żadnych tych... lodów - odpowiedziała na pierwsze z pytań blondyna, wykazując coraz to większe zainteresowanie sprawą. Czyżby rzeczywiście nie widywała jakiś ludzi za często? Może nawet żadnych, humanoidalnych form życia? Niemałe zaciekawienie towarzyszyło też wszelkim badaniom ze strony pana cyborga. Ten dowiedział się, że albo dziewczyna nie posiadała limitu mocy, albo takowy w tym miejscu był dziwny. Całe pomieszczenie zdawało się być przesiąknięte mocą, a czytniki wariowały. Zupełnie tak, jakby ktoś przyłożył magnes do kompasu, czy coś! Chłopak dłuższą chwilę musiał poświęcić, aby pogodzić się z tą myślą, o czym skutecznie mu przypomniało dźgnięcie w policzek. - Ne, a dużo macie tych cyfroków? - spytała jedynie, przeciągając się i przysiadając obok. Najwyraźniej jego rola została zastąpiona podziwianiem i objaśnianiem realiów świata.

To miejsce jest aż tak przepchane magią?! To niemożliwe! Choć nie, to możliwe i właśnie się to dzieje. Miejsce o zbiorowisku magicznej mocy tak dużej, że obliczenie jej ilości zdaje się być praktycznie niemożliwe jest imponujące. I ta dziewczyna, zdaję się być w tym wszystkim najważniejsza. Rozsądek podpowiada, że należy kontynuować rozmowę. Skoro posiada tak ogromne pokłady magii, musi w jakimś stopniu kontrolować lub być związana z energią wyspy. Co oznacza, że ona jest tu swego rodzaju najważniejsza.

- Jak nie ma innych, no to nie będzie imienia. Ale ja jestem kimś innym niż ty, więc mogę dać Ci imię. Pomyślmy...
Włączam generator nazw oraz imion. Buforuje...
- Już wiem! Będziesz miała na imię Felicja! Co ty na to? Chcesz mieć na imię Felicja? - Spytał z uśmiechem, ciekaw reakcji na wymyślone imię.
Ściągnął z oczu noktowizor, oparł się na jednej dłoni siadając wygodniej. Czuł się nieco zmęczony na ciele, ale miał nadzieję, że nic konkretnego mu się nie stało. Ach, ten brak danych był męczący. Miał tyle pytań i tak mało odpowiedzi.
Miał nadzieję, że przynajmniej lisica coś mu opowie o obecnej sytuacji. Skupił swój wzrok na rozmówczyni, opierając swój policzek na dłoni.
- Cyborgi są rzadkie, jestem dość wyjątkowy. Ty też jesteś wyjątkowa i muszę przyznać, że masz śliczny ogon. A przy okazji, może mi powiesz coś o sobie? Chciałbym cię lepiej poznać. - Odezwał się sympatycznie, włączając Nagrywanie(PWM) by rejestrować tą fascynującą istotę.

- Hm? Brzmi trochę jak jedzenie... - powiedziała zadumana dziewczyna, rozglądając się dookoła. Zupełnie tak, jakby nagle zgłodniała. Wszystko też trwało stosunkowo krótko, kiedy ta uradowana przytaknęła na pokazanie swoich zdolności, ale... po chwili wyprostowała się, podskoczyła i zniknęła. Zupełnie tak, jakby jej nie było. Co dziwniejsze - energia magiczna pozostała, jednak zdawała się stopniowo maleć, a chłopak widział, czy też raczej czuł, że wszystko znajduje swoje centrum w punkcie, w którym zniknęła dziewczyna. Czyżby właśnie go zostawiła? A może to część pokazywania swoich zdolności?

- Zniknęła?
Charles rozejrzał się dookoła po niej z ciekawością oglądając miejsce, gdzie jej ślad mocy magicznej pozostał. Teleportacja? Forma przenoszenia się? Niewidzialność? Nie, to ostatnie mało prawdopodobne. Można było zauważyć utratę ilości mocy w tym miejscu, co by oznaczało, że to raczej tylko ślad po niej.

Spojrzenie Cyborga miłe i sympatyczne gwałtownie zniknęło, gdy zdał sobie sprawę ze zniknięcia dziewczyny. Ochraniacz/maska na twarz z powrotem się zamontowała, zasłaniając jego obecną twarz bez uczuć.
- Muszę się stąd wydostać.
Zaczął intensywnie skanować pomieszczenie pod względem fizycznym i magicznym, próbując odnaleźć jakiś sposób wyjścia, bądź coś co wydawałoby się mocno charakterystyczne, jak chociażby co w tym miejscu wytwarzało światło?
Po skanowaniu pomieszczenia, podszedłby do miejsca w którym zniknęła dziewczyna, a następnie spróbowałby zobaczyć, czy w określonym "centrum" dojdzie do jakiejkolwiek interakcji pomiędzy nim, a pozostałą magiczną mocą. Może uda mu się przenieść w podobny sposób co Kitsune?

Nie trzeba było się rozpisywać. Z każdą sekundą światełko zaczęło przygasać, a chłopak miał pewien dylemat. Co zrobić teraz? Rozejrzał się, jednak cała energia tego miejsca zdawała się ulatniać. Dlatego też blondyn postanowił złapać się brzytwy niczym tonący, podszedł do źródła energii i nim się spostrzegł... poczuł jak te go wchłania. Przez pewien moment mógł czuć się niczym najczystsza energia w energetycznej postaci, jednak zaraz potem zaczął opadać. Spadał tak przez dłuższą chwilę i nieustannie przyspieszał, aż nagle... się zatrzymał. Zawisł w miejscu, które było wypełnione bezkresem mroku. Powoli osuwał się w dół i nic nie mogło wyjaśnić aktualnego położenia. Na domiar złego - konsystencja pustki przypominała... galaretkę? Gęstą i lepką galaretkę.

Czym się stał? Był wciąż sobą, czy może bezkształtną masą energii, sunącej po nieznanych ścieżkach rzeczywistości?
Analiza była zbyt złożona, by ją można było poprawnie wykonać. Trzeba było posunąć się do logiki. Obecnie stał się lub włączył się w jakiś rodzaj magii wyspy, bądź Kitsune przemieszczając się w formie energetycznej. Ok, ma to sens, ale co to mu daje? Samą wiedzą nie wydostanie się z tego miejsca, gdzie jedynie pojął ogół sytuacji.
Rozglądnął się, choć zdawał sobie sprawę, że raczej nie ujrzy nic co by się różniło w tej galaretowatej przestrzeni. Jeżeli jednak odnalazłby wzrokiem taki obiekt, starałby się "podpłynąć" do niego, poruszając się w tym miejscu niczym w wodzie.
Jeżeli by jednak nie znalazł takiego obiektu, to po prostu zdecydowałby się płynąć przed siebie.

Chłopak chciał popłynąć przed siebie, jednak nic takiego się nie stało. A może... nie mógł ocenić tego, czy w ogóle się przemieścił? Znajdywał się pośrodku niczego, toteż nic nie był w stanie znaleźć. Najdziwniejsze mogło się wydawać to, że pomimo półpłynnej konsystencji otoczenia - on się nie topił. Mógł normalnie, acz z lekkimi trudnościami oddychać. Wszystko tak trwało pośrodku niczego, aż nagle zaczął spadać. Gwałtownie przyspieszał, a logika nakazywała jakoś się ratować. Ratować przed niechybnym upadkiem, który przekształciłby jego ciało w bezkształtną papkę, jednak... nawet nie widział ziemi.

Niedobrze. Bardzo niedobrze.
Myślał, że w tej gęstej przestrzeni będzie można przemieścić się na zasadzie ruchu mechanicznego, jednakże pomylił się.
Na domiar złego, jego zmysły informowały go, że właśnie spadał. Prawdopodobnie działo się to na zasadach przywrócenia poprawnej grawitacji. Czyli gwałtownie był przyciągany przez obiekt o największym jego polu. Ale czy to byłą prawda? W końcu magia mogła zakrzywiać prawa fizyki, a w miejscu które jest nią wręcz przesycone, staje się to jeszcze bardziej prawdopodobne. Dlatego nie wiadomym było czy faktycznie spada.
I tak nie mógł nic na to poradzić, prócz ustawienia ciała w taki sposób, by jak zaistniał jak największy opór powietrza, o ile w ogóle był tutaj, by zmniejszyć prędkość spadania.

...chciał spowolnić swój upadek. Nic jednak tego nie wskazywało. Mimo wszystko czuł, jakby zbroja, czy jego skóra były rozrywane przez prędkość, którą osiągnął. Mimowolnie mógł się w pewnym momencie przyrównać do jakiegoś ciała niebieskiego, które miało zakończyć swój lot gdzieś w atmosferze, nim jeszcze uda mu się dotknąć ziemi. Tutaj jednak było inaczej. W pewnym momencie dostrzegł jakąś ciemną, niemalże czarną masę, która wyróżniała się na tle wszędobylskiego mroku. Nim się obejrzał, zderzył się z nią, a przed jego oczami pojawiła się czerń... bezkresna czerń.

...śmiech. Właśnie on był pierwszą rzeczą, którą dosłyszał. Słyszał go już wcześniej, jednak nie pamiętał gdzie. Całe ciało bolało go, jakby okopał go jakiś gang dresów, może nawet tych z Corcu. Do tego wszystkiego - jego zbroja wymagała sporych napraw, ba! Zniknęła i aktualnie zdawał się bezbronny, a przynajmniej zdany na siebie. Kiedy jego wzrok się unormował, mógł spostrzec polankę, którą widział wcześniej. Teraz było jednak inaczej - był środek nocy. Dookoła latały różne świetliki, które jednak różniły się nieco i wielkością dorównywały spokojnie piłką golfowym. Ponadto głowa napierdalała go tak, jakby miał niemałego kaca, a do tego... coś zaburczało mu w brzuchu. Jakby przypomniał sobie, że z dobry dzień, czy dwa nie jadł niczego. Masz ci los? Do tego wszystkiego wzrok w końcu padł na nią, lisią istotę, która aktualnie siedziała sobie na jednej z niższych gałęzi drzewa, w dłoniach trzymając jednego ze świetlików, chichocząc raz po raz.

Nie tego... się spodziewał.
Jego ciało było niesamowicie obolałe, był głodny, odwodniony i dodatkowo nie miał pojęcia co się tutaj dzieje. Brak danych, brak danych i jeszcze raz kolejny, cholerny brak danych!
Nienawidził tego stanu, kiedy nie wiedział kompletnie co się z nim dzieje.
Ta lisica... z pewnością posiadała sporą ilość mocy i władzy. Była źródłem tego co się działo wokół Hyde i prawdę powiedziawszy, nie przyniosła ze sobą nic dobrego.
Dlatego też chłopak postanowił się do niej nie zbliżać.
Wstał i następnie dając sobie chwilę wytchnienia, aktywował swoją cybernetyczną zbroję.
Następnie odwrócił się od kitsune i zawędrował w kierunku przeciwnym, licząc, że znajdzie coś do jedzenia i być może będzie szansa na powrót na statek, dlatego też kierował się w kierunku brzegu.

Problem pojawił się już nieco później. Gdy chłopak zaczął ruszać przed siebie, mógł stwierdzić, że czuje się obserwowany. Jakby tego było mało - żadnego znanego jemu jedzenia nie widział. Gdzieniegdzie chodziły żyjątka, które wydawały się miniaturową fauną leśną, a i rosły różne jagódki, jednak nie przypominały zwykłych jagód, ani leśnych owoców. Do tego wszystkiego było ciemno, a każdy krok zdawał się go zagłębiać pomiędzy leśny mrok.

Nie miał pojęcia, ile czasu minęło, kiedy w jego głowie zakręciło się dość mocno. Świat stopniowo zaczął wirować i jakby ciemnieć. Wszystko tylko po to, ażeby android osunął się na ziemię. Gdy się jednak ocknął mógł śmiało stwierdzić, iż znajdywał się w bardziej cywilizowanej okolicy. Miękka faktura szpitalnego łóżka wydawała się nad wyraz przyjemna, a sam chłopak nie miał co narzekać. Jedynym, co mogło mu przypominać zdarzenia z wyspy wydawał się spory, zielono-brązowy liść, który leżał na półce tuż obok niego.

Nie musisz pisać zt, 23PD, 3 dni w szpitalu.