Hol

First topic message reminder :

Hol znajduje się tuż przy głównym wyjściu z trybun (A). Stoją tu jakieś roślinki, widnieją wyniki zawodów, czasem ktoś przejdzie z jedzeniem, by zasiąść ponownie na trybunach.


Tym razem nie było tu prawie nikogo. Endymion mógł wziąć oddech. Ostatnio czuł, że potrzebuje więcej czasu spędzić samotnie, bez nikogo obok. Opowieść Alezji o smokach nieco wyprowadziła go z równowagi, czuł się też trochę słabo. Może rzeczywiście na trybunach było za gorąco? Dużo się działo, to na pewno, ale przecież nie panowały upały. Był marzec. To oznaczało, że zimno powinno przedzierać go na wylot. Nie tym razem... Czy ktoś może otworzyć okno? Oparł się o ścianę, szukając wzrokiem jakiejś ławki albo czegokolwiek, co pozwoliłoby mu choć na chwilę odpocząć. Serio? Nie ma tu ławek? Szlag...

Życie miało to do siebie, że często dookoła przetaczali się rozmaici ludzie. Jedni zwyczajni, a inni niemalże oderwani od codzienności. Właśnie taką osóbką dla wróżka wydał się Waam. Jego ubiór, czy samo wyobcowanie ze społeczeństwa zdawały się jakoś intrygować, dlatego nie czekając zbyt długo niebieskowłosy postanowił dowiedzieć się nieco więcej o danym osobniku. Wyglądał jak zwyczajny nastolatek, jednak coś mu podpowiadało, iż tak nie było. Oczywiście takim faktem mógł być odczytany wiek, czy charakter osobnika, a nawet już jego samo imię! Chociaż nie - to jeszcze było znośne. Wiedziony ciekawością podszedł do osobnika, aby rzucić niepewne: - P-Przepraszam, ale... jak to możliwe, że ma pan więcej jak tysiąc lat? - ostatnią część dorzucił nieco ciszej, jakby nie chciał robić sensacji z być może wiekopomnego odkrycia! Ciekawość wzięła górę, a powiedzianych rzeczy nie można cofnąć, dlatego zostało mu jedynie czekać i liczyć na odpowiedź. Jak i na fakt, że jednak zostanie usłyszany, a nie zleje się z tłumem.

Patrolowanie było męczącą pracą, szczególnie, gdy nie mógł popatrzeć jak walczy twoja ulubienica. Tak więc jak nadszedł upragniony czas 'przerwy', powędrował za stadion, by kupić sobie kebaba. Takiego wypasionego, z dwoma sosami i wszystkimi dodatkami. Może i fastfoody źle wpływały na ciało i przede wszystkim na jego przecudne włosy, lecz musiał trzymać się stereotypu policjanta, który nie ma czasu na normalne posiłki i żre właściwie co popadnie. Choć faktycznie pączki mogłyby być lepszą opcją, ale nie przepadał za kawą, więc takie połączenie zdecydowanie odpadało. Pączki bez kawy to nie pączki. No cóż.
I gdy tak se wracał na stadion, natknął się na dwójkę dzieciaków. Od razu wydali mu się podejrzani, dlatego westchnął zrezygnowany i w te pędy do nich podszedł.
- Ej, dzieciaki, dilerka, dilerką, ale nie na moim rewirze. Poza tym handel jagodziankami jest zabroniony, chcecie, by was rodzice odbierali z komisariatu? - powiedział groźnie, co i raz zagryzając kebsem, który dumnie dzierżył w obu dłoniach.
Kto by pomyślał, tacy młodzi, a już łamią prawo... oby tak dalej, Zenek propsuje!

Wyczekiwanie na odpowiedź było czymś naturalnym. Zwłaszcza dla kogoś, kto posiadał magię obserwatora. Oczekiwanie często przynosiło jeszcze więcej informacji, aniżeli same słowa, dlatego - nie marudził. Zastanawiał się tylko, czy możliwe jest to, aby jego magia doznała jakiegoś uszczerbku. A nuż zbłaźnił się tym pytaniem i właśnie dlatego dany osobnik zignorował go całkowicie, chcąc oszczędzić dziecku upokorzenia. Nie musiał też zbyt długo czekać, aby zadziały się kolejne dziwy. Podszedł do nich wysoki, czerwonowłosy policjant, który nieco przerażał chłopaczka. Jakby to stwierdzić - to posiadał jakąś dziwną aurę, a i cały wydawał się dziwny i jakoś tak niepokoił karzełka, ale... może to kolejny błąd?! - C-Co? My nie mamy żadnych jagodzianek? O-One są nielegalne? - rozległy się dość łagodne tylko powiedziane ciut na prędko zgłoski, słysząc słowa nieznajomego. Do tego wszystkiego słysząc jego ostatnie pytania chłopaczek pokiwał przecząco głową, jednak czerwony kaptur dalej pozostawał na jego łepetynie. Jeszcze tego by brakowało, jakby młody Hoshino musiał podać numer do mamy, a potem wrócić z nią za rączkę do domu i wszelkie poświęcenia poszłyby na marne!

- Nie cocuj mi tu, bo to niegrzeczne. - odpowiedział. - Nie macie? A to ciekawe, rewizja osobista zaraz to sprawdzi... ale zapewne już zjedliście dowody. - zamyślił na chwile, spoglądając to na Waama, to na Sore i gdy wreszcie jego wzrok spoczął na tym pierwszym, olśniło go.
- Rozumiem, rozpijanie młodzieży słodkimi napojami. Oj, kolego, na to jest paragraf. Będziesz to miał w papierach do końca życia. - pokręcił głową i wyciągnął z kieszonki notesik z ołówkiem. Swoje pożywienie wziął pod pache, coby nie upadło i coby mógł spokojnie pisać.
- Szeregowy Arai Daiichi, fielotowo-czarni, oddział w Hargeon. - zasalutował niedbale ręką, która dzierżyła notesik i ołówek.
- Imię, nazwisko i adres zamieszkania. I jeśli jesteście magami, to również przynależność do gildii. A ty tam, zdejmij ten kaptur z łba, chce widzieć twoją twarz, chyba że masz coś do ukrycia, hmm? - zmierzył wzrokiem Sore, ale niezbyt był zainteresowany tym, co ma do ukrycia. Następnie zwilżył końcówkę 'pisaka' i oczekiwał odpowiedzi, które oczywiście natychmiast zapisał.

Podstawowym mankamentem zaistniałej sytuacji było - prawo. Dokładniej to fakt, iż wszystkie zakazy, które podawał mężczyzna zdawały się być wyssane z palca. Jedynie mógł przysłuchiwać się temu, pozwalając aby czerwonowłosy mówił. Co rusz posyłał w jego kierunku spojrzenie, które - gdyby karzełek gardził innymi - z pewnością graniczyłoby ze wzrokiem kierowanym na jakiegoś debila. Nie miał jednak zamiaru mu przerywać dopóki, dopóty nie usłyszał jego pytań. Cofnął się o kroczek, jakby miał zamiar uciec. Przełknął ślinę, ciągnąć przez chwilę łapką kołnierz bluzy. Trochę zrobiło mu się gorąco, albo i nieco się zestresował, ale nie chciał jakoś dać tego po sobie poznać. - ... Fairy Tail. S-Sora - powiedział tylko, gryząc się pod koniec w język, aby przemilczeć nazwisko i nie palnąć za wiele. W końcu co za dużo, to niezdrowo, a mu żadne kłopoty nie były potrzebne. Do tego wszystko na samą informacje o zdjęciu kaptura, chłopaczek jedynie poprawił go nieznacznie, aby to ten nie zsunął mu się z głowy przypadkiem, czy coś.

Prawo, nie prawo, ilość spisań musiała się zgadzać. Mandatów również. Bo potem wypłata będzie marna i za co on wyżywi siebie i Fufusia? A trzeba zaznaczyć, że jego podopieczny to żarł nie kilogramami, a tonami. Ilość karmy jaka schodziła w ciągu miesiąca była niewyobrażalna. A przecież to tylko wyrośnięta świnka morska... ciekawe gdzie on to magazynował? Bo bobki to raczej normalne stawiał, jak na wyrośniętą świnkę przystało.
Nie zwracał zbytnio uwagi na reakcję błękitnowłosego, gdyż pisanie i podgryzanie kebaba było czynnością zbyt wymagającą, by robić jeszcze jedną rzecz, tak więc gdy zapisał imię oraz gildie, dopiero wtedy podniósł na niego wzrok.
- Wy Wróżki to chyba stawiacie sobie za cel życiowy, by pakować się w kłopoty. - westchnął. - Nazwisko jeszcze. No i mam ci pomóc z tym kapturem, czy jak? Prosiłem o zdjęcie go, zaraz znów go założysz. - teraz przykuł jego uwagę. Czyżby coś ukrywał? No, twarz, to oczywiste. Ale dlaczego? Zenko pokręcił pseudo-wąsem, przyglądając się tej 'drobnicy'. Na kryminalistę to raczej nie wyglądał, ale kto wie.
- Słuchaj, nie rób kłopotów i miejmy to za sobą. Jak będziesz grzeczny to będę dobrym policjantem i cię puszczę, obejdziemy się bez pójścia na komisariat i ściągania twoich rodziców. Rozumiesz? - nawet się uśmiechnął przyjaźnie!
Pozostawała jeszcze kwestia tego drugiego, ale on najwyraźniej się zawiesił. Ale Zenko poczeka.

Krótka chwila - to właśnie przez ten ogrom czasu nastolatek miał nadzieje, że wszystko mu się upiekło, a wszelkie jego wyjaśnienia starczyły. Jakże brutalny musiał okazać się wszechświat, kiedy to całość okazała się tylko ułudą. Przez dłuższy moment chłopaczek wahał się, czy zastosować się do poleceń rozmówcy, czy może czmychnąć gdzieś stąd posiłkując się swoją magią, jednak - nie było to zbytnio w jego stylu. A i nie byłoby fair wobec wszystkich innych. Po raz kolejny sięgnął łapką w kierunku kaptura, aby to pociągnąć go i odsłonić twarzyczkę, czy włosy. Pech chciał, że ściągając kaptur zahaczył on o część włosów sprawiając, że lewy 'warkoczyk' poluzował się, a włosy zamiast być tam podpięte to opadały na dziecięcą, delikatnie zaokrągloną mordkę. - H-H... Hoshino - wymamrotał tylko niechętnie, a nieco później skrył swoje tęczówki za ciut przydługą grzywką. Cisza jednak nie trwała aż tak długo, a być może została przerwana odezwą na pogróżki ze strony czerwonowłosego, czy też swego rodzaju obietnice nie ingerencji rodziny w tego typu sprawy. - Przepraszam jeśli był to dla pana jakiś kłopot - dodał już nieco normalniej, acz jakby z nerwów zaczął bawić się dolną częścią przydługiej bluzy. Zupełnie tak, jakby miętoszenie ubrania w łapkach miało w jakiś sposób rozładować stres i dziwne przeczucia.

- No widzisz, od razu lepiej, Hoshino-kun ~ - promienny uśmiech nie znikał z lica Muto, który zerknął ostatni raz na zapis w swoim notesiku, a następnie go zamknął i schował na miejsce. Oczywiście wraz z przyrządem do pisania.
- Oh, ależ to żaden kłopot, taka moja praca. - nastąpiła mała przerwa na dziaba, bo mu kebab stygł. Drugi osobnik w tym czasie stał, jak stał i chyba nie miał zamiaru otworzyć gęby. Nasz bohater nawet zaczął się zastanawiać, czy nie ma okazji obcować z niemową, albo inną kamienną rzeźbą, no bo człek nie wykazywał żadnych oznak funkcjonowania. No dobra, oddychał. Ale tylko tyle. Czyżby się tak przestraszył, że teraz nie wie co zrobić i udaje debila? W każdym razie - jak już przełknął kęsa, wyjął inny bloczek i nabazgrał coś na nim. Następnie oderwał kartę i przykleił ją do czoła Waama. Był to mandat wystawiony na kwotę 100 klejnotów. Rzecz jasna Zenko nie znał imienia, ani nazwiska, dlatego improwizował. Po prostu namalował karykaturę chłopaka i podpisał ją 'Pan Diler'. jego sprawa jak to załatwi.
- No dobrze. - przeciągnął się. - Tak więc jak obiecałem, nie pociągnę cię do żadnej odpowiedzialności, ale pamiętaj na przyszłość - nie kupuj od takich typów żadnych drożdżówek, czy innej coli- a właśnie. - mała pauza podczas której gwizdnął koledze obok jego kubeł napoju. - Cukier jest niebezpieczny dla takich brzdąców jak ty. Tylko dorosłym wolno, łapiesz? - i rzecz jasna, coby zademonstrować, siorbnął sobie przez słomkę.

Przez dłuższą chwilę niebieskie tęczówki dokładnie lustrowały postawę policjanta. Zdawało się, że chłopaczek mógł przejrzeć go na wylot, jednak nie do końca byłaby to prawda. Wszelkie gesty, jak i słowa ze strony pana Araia, a także jego uśmiech - jakoś nie współgrały z przeczuciami, czy przeświadczeniem Sory, jakoby charakter mężczyzny różnił się od tego, co sam sobą prezentuje. Ciągle próbował sobie tłumaczyć, że to jakaś pomyłka, albo najzwyczajniej w świecie przesadza, ale nieustannie coś mu tutaj nie grało. Dlatego też z całą posiadaną dumą godną każdej wróżki, a przy wieloletnim doświadczeniu w modelingu - karzełek przywdział na twarzyczkę jeden ze swoich firmowych uśmiechów, przyjmując dobrą minę do złej gry. - T-To na prawdę konieczne proszę pana? - dopytał się tylko, przyglądając się temu, jak mężczyzna oznakowuje przypadkowego, a i milczącego przechodnia, jednak nie czekał zbytnio na odpowiedź. Pojawiła się kolejna kwestia, która zabraniała mu słodyczy! Nie żeby stołował się nimi masowo, czy korzystał z tego typu napojów, które zwyczajnie były niezdrowe dla cery, czy linii. - Ale... Czy słodyczy nie unika się tylko, jeśli chce się zmieścić w sukienkę o rozmiar mniejszą? Albo jeśli ma się cukrzycę? - powiedział tylko, przekrzywiając głowę i spoglądając na całe zajście. W końcu jego ciekawość musiała znaleźć też i ujście w nurtującym go bez przerwy pytaniu. Jednej kwestii, która nie dawała mu spokoju, a która łączyła się z całą tą szopką: - Wszyscy policjanci są tacy jak pan?

Mógł być z siebie dumny - kolejne policyjne zadanie wykonane na gwiazdkę z plusem! A może na szóstkę? Właściwie to bez różnicy, poszło perfekcyjnie i mógł sobie dopisać kolejny dobry uczynek, który zresztą i tak gdzieś tonął w odmętach tych złych. No nic, ale hej, przecież liczą się intencje, czyż nie? W tym był całkiem niezły, chce dobrze, a jakoś tak mimochodem się okazuje, że jucha zdobi ściany, a po ziemi wesoło turlają się czyjeś główki...
- Ależ oczywiście, że tak! A co, nie mieścisz się w sukienkę? - zlustrował go od góry do dołu, urodę faktycznie miał dziewczęcą, ale chyba aż tak źle nie było z jego 'nosem'. Co jak co, ale babe od chłopa potrafił odróżnić. - Trzeba zapobiegać, mój drogi Hoshino-kun. Cukier jest zły, możesz nabawić się próchnicy, albo innych paskudnych choróbsk, na przykład... nooo, w każdym razie to nic przyjemnego. Więc uważaj. - tak, tak, pan doktor Zenko wiedział najlepiej, więc trzeba się słuchać.
Jego monologowy nastrój został przerwany z chwilą, gdy padło ostatnie pytanie. Nasz bohater strzelił zdziwioną minę, myśląc przez chwilę, aż wreszcie spytał:
- Co znaczy tacy jak ja? - pogładził się po włosach, zerkając gdzieś tam w dal. Nie bardzo wiedział o co mu chodziło.

- Parę razy się tak zdarzyło, ale wtedy pani Lievitz przygotowywała specjalną dietę - rzucił tylko, aby przełknąć ślinę przy wymawianiu nazwiska pani menadżer. Przed oczami nagle stanęły mu obrazy z przeszłości, kiedy to blondynka skracała racje żywnościowe karzełka, a także wymyślała swoje formy 'karania' go za niesubordynacje. Aż ciarki przeszły chłopaczka, a ten protekcjonalnie rozejrzał się po okolicy. Nikogo takiego nie widział, więc wszystko było w porządku. Kolejne kwestie skomentował jednak nieznacznym zaśmianiem się, które zostało szybko stłumione przez łapkę przesłaniającą usta. Na dodatek twarzyczka delikatnie się zaczerwieniła, jakby zawstydził się takim swobodnym śmianiem się w towarzystwie obcej osoby. W końcu rozmawiali teraz na poważne tematy, ot co! Gorsze rzeczy miały dopiero nadejść. - Przepraszam, jeśli to jakkolwiek pana uraziło. Po prostu wydaje się pan miły, ale jakby tak na siłę. Zupełnie tak, jakby udawał pan kogoś innego... I wymyśla pan przepisy. - dopowiedział tylko zamyślonym tonem, który przybrał nieco na pewności w ostatniej części wypowiedzi. Jak pierwsze rzeczy zdawały się być tylko jego przypuszczeniami, tak zakaz sprzedaży drożdżówek był jawnym bezsensem. Tylko, czy nie naważy sobie tym piwa? Bo sam raczej nawet nie miałby prawa go wypić...

Bladego pojęcia nie miał kim jest ta cała 'Lievitz', także nazwisko szybko znikło, co się pojawiło w głowie czerwonowłosego. Zaraz potem karzełek poczerwieniał i z ledwością powstrzymał swój śmiech.
- Powiedziałem coś śmiesznego? - burknął pod nosem. Nie przypominał sobie, by rzucił przed chwilą jakimś żartem. A zresztą, nie ważne. Ważne, że dzieciak już się tak nie spinał. Może kiedyś uda mu się go wykorzystać?
- Udaje kogoś innego? - powtórzył za dzieciakiem, zastanawiając się co raz bardziej. Czyżby ten szczyl coś wyczuł? Nieeeee, to niemożliwe. No bo jak? Zenko zbyt dobrze się krył ze swoim sposobem bycia, choć z drugiej strony on właśnie taki był. Czasem miły do przesady, że aż ludzie od tej tęczy umierali. Ale oj tam, oj tam. Nie mniej coś go ukuło i zasugerowało, że powinien być uważniejszy w stosunku do tego dzieciaka. Był z Fairy Tail, czyli że mag. Z Wróżkami trzeba było uważać, bo nigdy nie wiadomo.
Muto uśmiechnął się jeszcze szerzej, jednocześnie przymykając oczy. Następnie kucnął przed Sorą:
- Hoshino-kun, widziałeś kiedyś ciało bez głowy? - tak rzekł do niego, oczywiście z wesołością, tak na licu, jak i w głosie. Nie żeby to była groźba, ale każdy po tych słowach poczułby się nieswojo. Szczególnie dziecko. I jakoś tak się złożyło, że płaszcz mimowolnie się zsunął i obnażył dwie przepiękne rękojeści mieczy. Trwał tak małą chwilę, aż wreszcie zarechotał. - Wybacz, wybacz mi ten niesmaczny żart. - pomachał na szybko dłonią przed twarzą, jakby odpędzał złe wrażenie jakie wywarł, po czym wstał.
- A więc wyglądam na miłego, a wydaje się jakbym udawał... ciekawe spostrzeżenie. Myślę, że masz rację, ale nie wiem jak mam ci odpowiedzieć. Może... jestem magiem, który swoje przeszedł, a teraz służę krajowi, chroniąc go przed wszelkim złem. Praca magów nie jest łatwa, a w policji to już w ogóle. Wydaje mi się że to swoisty efekt uboczny, z którym nic nie zrobię. Ale gwarantuję ci że muchy bym nie skrzywdził, o ile ta, by czegoś poważnego nie przeskrobała. Mam nadzieje, że nie myślisz o mnie źle, ponieważ jeśli zaszłaby potrzeba, skoczyłbym w ogień za każdym. Za tobą rzecz jasna również. - skończył swoje długie przemówienie, które okraszone było najprzyjaźniejszym uśmiechem na jaki potrafił się zdobyć. Również głos był spokojny i miły dla ucha. ...Zaś jego wnętrze wręcz wymiotowało. Zgrywanie prawego jest takie trudne, psia jego mać. - Wymyślam przepisy!? Nieprawda! Ja tylko dbam o twoje zdrowie, phe! - no i strzelił focha. Ale takiego z przytupem, obrotem wokół własnej osi i obrażalskim prychnięciem.

Chcąc uniknąć zbytecznych kłopotów, na prędko zaprzeczył główką, jakby to mężczyzna powiedział coś zabawnego. Zaczerwieniona twarzyczka także zdawała się wracać stopniowo do normy, jednak nie w tym rzecz. Problemy i tak przyszły same. Kolejne kwestie mężczyzny sprawiły tylko to, że karzełek zdawał się zblednąć, a jego umysł automatycznie zaczął szukać rzeczonych obrazów, przez które w jego oczach mogło odmalować się przerażenie. Mimowolnie przesłonił łapką usta, próbując się jakoś opanować i nie dopuścić do jakiś fizjologicznych powikłań. - N-Nie... - rzucił, wypierając się częściowo prawdy. Wątpił, żeby to było istotne, ale mimo wszystko - podczas tego zaprzeczenia jego głos delikatnie się załamał i zdawał się być nieco pusty - zlękniony, a zarazem nieco zobojętniały. Rechot mężczyzny skwitował tylko nerwowym przełknięciem śliny, wątpiąc by to był jakikolwiek żart. Nie podobało mu się to, z czym najpewniej miał do czynienia jego rozmówca, ale wolał nie skreślać kogoś na start. Zwątpienie jednak głęboko zakorzeniło się w nastolatku, przez co mógł wydawać się nieco spłoszony i niepewny. - P-Przepraszam pana za takie przypuszczenia. Po prostu przyszło mi poznać sporo osób, które... - z całego tego zamieszania zaczął tłumaczyć się, aby ostatecznie ugryźć się w język i przycichnąć na chwilę, uświadamiając sobie jedną rzecz. Jeden prosty fakt, a dokładniej to, że nieznajomym nie opłaca się zdradzać zbyt dużo. Zwłaszcza, jeśli sprawy tyczyły się show biznesu, czy ich mroczniejszych stron i prawd. Przez dłuższą chwilę zawiesił się, by dodać jeszcze tylko: - ...wolę o tym nie mówić. Nie tutaj...

Ou, najwyraźniej Zenkowi wyszło straszenie, bo mały mało nie popuścił w spodnie. To byłby klops, gdyby tak się stało. Pewnie na komisariacie kpiliby z niego przez miesiące, że nie potrafił się zająć jednym dzieciakiem...
- Możesz uważać jak chcesz, tylko informuje, że to ja będę osobą, która stanie za tobą jak będzie źle. - niby obrażony, ale wypiął dumnie pierś, by podkreślić znaczenie swych słów. Następnie zerknął na męczącego się Sore, który powstrzymywał się od powiedzenia czegoś... a w tym czasie kebab stygł. Właściwie to już wystygł. A że zimny to niedobry, to trzeba było go gdzieś pirzgnąć - i tak też zrobił. Odszukał wzrokiem jakiś najbliższy kosz, i niczym rasowy czarnuch z nba, rzucił z wyskoku za trzy. Następnie miękko wylądował i pogratulował w duchu sam sobie, że jest taki pro.
Przez to wszystko aż stracił wątek i nie wiedział o co chodzi chłopaczkowi. O czym mówić? I czemu nie tu? Wtf?
- Wiesz, właściwie jestem obcym facetem, mimo że policjantem. Ale skoro nie chcesz o tym mówić, to może lepiej niech tak zostanie? - 'bo i tak mnie to gówno obchodzi', dokończył w myślach. Rzecz jasna z uśmiechem na ustach.

Pierwsza część ich pogawędki została pozostawiona bez zbędnych komentarzy. Przytaknął jedynie od niechcenia, aby oznajmić, że rozumiał słowa, jednak w tym wszystkim brakło jakiegoś przekonania. Spoglądał się tylko na czerwonowłosego, który zajmował się rzutem kebabem do kosza i najwyraźniej miał przy tym niemały ubaw. Nie rozumiał, co w tym takiego fajnego, ale co mógł na to poradzić. Wszystko potoczyłoby się pewnie inaczej, ale Sora też człowiek i w pewnym momencie z jego strony dobiegł odgłos burczenia w brzuchu. Nawet jeśli był cichy i ledwo słyszalny, to z pewnością starczyło, by okoliczne osoby wyłapały ów dźwięk, który mimo wszystko młodszy Hoshino starał się zignorować. - Może tak będzie lepiej. Po prostu na świecie jest wiele dziwnych osób. Ba! W samej gildii sporo się takich by zebrało... - rzucił tylko w drugiej kwestii, przypominając sobie scenki z kilku ostatnich godzin lub dni, w których to wróżki z cała pewnością pokazały swoją różnorodność. Tak... Bardzo się różniły względem większości, normalnych osóbek. Jeśli ktokolwiek był w ogóle normalny...