Kozia Góra

First topic message reminder :

Wlasciwie to dosc spory pagórek na jednej z polanek w srodku lasu. A moze i góra? Kryptogóra. Coś na pograniczu. Zalesiona, kryje w sobie kilka jaskin i potęzny krąg magiczny na szczycie gdzie niegdys poganskie plemiona na stosach ofiarnych składali krwawe ofiary swym bóstwom

Księżyc już dawno wzniósł sie na firmament oświetlając górę. Lub pagórek. W zasadzie nieistotne. Ludzie tu z reguły nie przychodzą. Ponoć straszy i słychać nocą głosy tych, co mineli. Tych, których tu mordowano nie zważając na błagania. Wszystko w imie wyzszych celów!
Ale zawsze znajdą się odmieńcy, którzy przyjdą. Jednostki, które za nic mają legendy. Wycie wilków ich kołysanką. Ci, którzy nie rozróżniają brawury i odwagi. Poszukiwacze prawdy. Łowcy przygód. Młodzi. Starzy. W każdym wieku.
Albo po prostu jest się Minervą.
Wiedźma już od dobrej godziny tudzież czterech siedziała na pięciometrowym, kamiennym filarze z miotłą na kolanach. Nie, nie miala drabiny. Wszelaka logika wyjechała na wakacje. Obserwowała księżyc wcinając coś chrupiąceg z torby. Chyba lepiej nie wnikać w gastronomię. Księżyć wszędzie wyglądał tak samo. Prawdopodobnie dlatego, że ciągle świeci ten sam. Kawałek domu, nie ważne gdzie się jest I jeszcze ta atmosfera - brakuje tylko drużyny podstarzałych bab kłócących się o to, których wieśniaków tej nocy obrac za cel i w co ich zamie ic. Tylko jej ten kamienny stół nie pasował, ale to nic. Jak sie nie ma co sie lubi to sie lubi co sie ma.

MG:
Deszczyk padał i padał, a Miharu postanowił się schować w jednej z jaskiń, które minął. Mimo, iż zdążył już zmoknąć tak, że pewnie już bardziej by się nie dało. Przynajmniej nie lało mu już na głowę. Jaskinia do której trafił mogła się wydawać całkiem zwykła. Ciemna pieczara, wyłożona liśćmi. W takiej chłopak chciał przeczekać deszcz, lecz kiedy się oparł o ścianę, ta nagle jakby mu się wyślizgnęła, a sam Miharu poleciał w otchłań. Nie była to jednak jakaś wielka otchłań, a raczej lekki spadek, któremu towarzyszyło chwilę turlania po pochyłej powierzchni, aż się w końcu Miharu zatrzymał parę metrów pod ziemią na gruncie twardym. Mimo wszystko upadek nie bolał aż tak bardzo. Po prostu mógł być niemałym zaskoczeniem.
Przestrzeń w jaką wpadł Miharu wyglądała jak korytarz do wnętrza góry. Co prawda mógł się wspiąć z powrotem na zewnątrz, ale tam była burza i pioruny. W korytarzu zaś na ścianach rosły pnącza, ładne, długie, zielone. Leniwie się poruszające.

Życie go chyba nienawidziło. Najpierw cały zmoknął a teraz jeszcze jaskinia okazała się wejściem do wnętrza góry. Spadając, trochę się poobijał. Ale na szczęście nie bolało to jakoś mocno. Wstał otrzepał a raczej próbował otrzepać swoje i tak już przemoczone ubranie i się rozejrzał. Eh, mogę albo wrócić do wejścia albo iść w głąb góry. Hym... A co tam. Gorzej być nie będzie a jak umrę to umrę, whatever. Jak pomyślał tak zrobił. Włożył dłonie w kieszenie i ruszył korytarzem w głąb góry. Mimo swojego podejścia to jednak instynkt i wola przetrwania były silniejsze. Dlatego kiedy ktoś, coś, wyskoczy na niego to używając Sprężystego skoku zrobi szybki unik do tyłu. Gdyby to nie wystarczyło i zagrożenie ruszyłoby w tempo za nim, to użyłby Bakufū i próbowałby odepchnąć to coś.

MG:
Myślą obojętny wobec śmierci, Miharu ruszył przed siebie. Początkowo korytarz wydawał się zwykłą, naturalną jaskinią, w której sobie rosły naturalne roślinki, ale po paru chwilach Miharu zorientował się, że ziemia pod nim jest zbyt równa, podobnież jak ściany. Ujrzał, że to pokryte były przeróżnymi krętymi znaczkami, z których chłopak nic nie był w stanie zrozumieć, aczkolwiek mógł się domyślić, że dotarł do jakichś ruin, lub czegoś w tym rodzaju. Zagłębiając się coraz bardziej, oddalał się od deszczu i zewnętrznej burzy, a miejsce zaczęło chłopaka napawać miłym spokojem. Gorzej było, gdyby Miharu próbował zawrócić, lub chociażby spojrzeć za siebie. Coś sprawiało, że myśl o wyjściu stawała się przerażająca. W końcu na zewnątrz była burza, okrutny świat, straszne życie. Natomiast pośród tych antycznych ścian panował spokój, cisza.
Do momentu, w którym przed chłopakiem pojawił się stworek. Stworek wyglądał jak półmetrowy czerwony niedźwiadek, ale miał dłuższe kły, nietoperze skrzydła, długi szczurzy ogon oraz wielkie zielone oczy, którymi wpatrywał się w Miharu. Stworek jednak nie przejawiał agresywnych zamiarów. Po prostu stał na drodze chłopakowi i jedynie się mu przyglądał.

A więc to tak. Pomyślał sobie chłopak. Pierwsza lepsza jaskinia okazuje się wejściem do siedliska jakichś wampiro-podobnych stworzeń. To nieźle. Miharu przyjrzał się stworkowi. Chyba nie jest agresywny, a raczej na takiego nie wygląda. Chociaż te kły... Eee tam. Jest nawet uroczy. Może mogę go przygarnąć? Kto wie, mieć takiego niedźwiedziego wampirka jako swoje zwierzątko. Może umie mówić. Chłopak zrobił z dwa kroki i zaczął.
-Hej mały. Umiesz mówić?
Zaczął Miharu, tonem raczej przyjaznym. Mam nadzieje że się na mnie nie rzuci bo nie chce go zabijać. W razie ataku stworka, użyje Sprężysty skok i zrobi szybki unik do tyłu łącząc to z Bakufū by go skutecznie odepchnąć.

MG:
Choć stworek wpatrywał się w Miharu, to chyba zauważył go dopiero, kiedy chłopak przemówił. Źrenice mu się momentalnie zwęziły, a sam stworek odskoczył, zjeżył się i momentalnie złagodniał. Zamrugał i westchnął.
- Ach! Tak. Mam przyprowadzić wybrańca. Jesteś wybrańcem? - zapytał, jakby od odpowiedzi miało zależeć całe przeznaczenie chłopaka. - Jeśli tak, to powinieneś pójść za mną. Ktoś na ciebie czeka.
Po tym odwrócił się i pomknął na swych łapkach w głąb jaskini, nie czekając aż Miharu się zdecyduje, jakie będzie jego przeznaczenie. Wciąż chyba mógł zawrócić...

Zwierzątko które mówi. Super. Zawsze chciałem mieć takiego! Okazywanie entuzjazmu w myślach, to coś nowego. Wybraniec. Czemu nie i tak nie mam co robić. Miharu spojrzał na mówiącego stworka i chciał odpowiedzieć ale ten już pobiegł w głąb tunelu. No cóż chyba będę musiał zanim pobiec. No i chłopak zaczął biec za niedźwiedziowampirem w stronę destiniiii. Jakby stworek był za szybki to kicnął by raz do przodu przy użyciu Sprężystego skoku.

MG:
Nie spoglądając za siebie Miharu ruszył za stworkiem. Nie musiał długo go gonić. Wkrótce dotarli do całkiem pokaźnych rozmiarów pomieszczenia w jaskini. Na suficie lśniły drobne niebieskie kryształki, dające delikatne oświetlenie. Na samym środku znajdował się ołtarz, na który to wskoczył stworek i polizał łapkę. Za ołtarzem zaś Miharu mógł zauważyć kobietę. Młodą, szczupłą, z długimi czarnymi włosami, sięgającymi aż do łydek. Miała niebieskie oczy. Ubrana była w czarną suknię, odsłaniającą jej ramiona. Delikatnie się uśmiechnęła do chłopaka.
- To na ciebie czekałam? Podejdź bliżej - przemówiła, a głos miała łagodny i miły dla uszu.

Chłopak dotarł na miejsce i zobaczył... Kobietę. Tego to się w środku góry nie spodziewał. Kiedy ją zobaczył lekko się speszył i onieśmielił. Co w środku góry robi ładna kobieta? I czy to na mnie czekała? Może w końcu będę coś warty? Ale... Jaka ona ładna. Co mam powiedzieć? Rzadko kiedy rozmawiałem z kobietami... W dodatku takimi ładnymi...
Chłopaka lekko sparaliżowało. Zaczął się trochę nerwowo kręcić i próbował nie patrzeć na kobietę która ewidentnie go zauroczyła. A biedny chłopak nie wiedział jak sobie z tym poradzić. Ale wyczuwał też nadejście niezręcznej ciszy dlatego bąknął pierwsze co mu przyszło na język.
-A-ale, jesteś ładna.-kiedy dotarło do niego co powiedział zaczerwienił się jeszcze bardziej i pierwsze co przyszło mu na myśl to się wytłumaczyć-Wy-ybacz ja, nie umiem ro-ozmawiać z ładnymi kobietami. Jednak tłumaczenie wyszło jeszcze żałośniej niż przypuszczał jakieś kilka sekund wcześniej.

MG:
Może Miharu był nieśmiały, ale na tyle miał w sobie śmiałości, że się szczerze do tego przyznał. Nie była to jednak taka sytuacja, gdzie musiałby przestrzegać jakichś ściśle określonych reguł postępowania z ludźmi. Tak się przynajmniej mogło wydawać... W każdym razie dziewczyna usłyszawszy jego słowa zaśmiała się cicho, pozostawiając na twarzy przyjazny uśmiech.
- Dziękuję. To całkiem miłe - powiedziała łagodnie. - Nie przejmuj się tym. Wystarczy, abyś był szczery. Wybaczysz mi jeśli ja też taka będę i spytam wprost, czy mógłbyś mi pomóc w pewnej sprawie? -  zapytała, spuszczając wzrok w ziemię, jakby czuła się winna tego, iż chciała chłopca wykorzystać.

Widząc reakcje dziewczyny ten się lekko i nieśmiało uśmiechnął. Podziękowała mi! Może jej też się podobam. Kto wie. Po wysłuchaniu jej prośby i ujrzeniu jak wbija wzrok w ziemie ten zrobił krok do przodu i zastygł. Co mam zrobić? Wydaje się lekko przybita. Instynkt podpowiada bym do niej podszedł i ją pocieszył. Ale. Czy ona tego chce? Czy-czy to jest właściwe. Może? A w sumie i tak pogodziłem się ze swoją śmiercią to czy coś mi zrobi odtrącenie ze strony seksownej kobiety w środku góry? Lekko się rozluźnił i jak pomyślał, tak zrobił. Podszedł do kobiety, chwycił delikatnie jej dłonie i zaczął cicho, nieśmiało.
-J-ja, Ci pomogę cokolwiek to będzie. Zrobię wszystko byś nie była smutna. W sumie to sam nie wierzył że wypowiedział takie słowa do nieznajomej osoby. Serce zaczęło walić mu jak młot pneumatyczny a czerwone kolory wróciły na twarz.

MG:
Być może to był wdzięk dziewczyny, lub w chłopaku obudziła się iskra bohaterstwa. Tak czy inaczej, postanowił pomóc. Kiedy Miharu dotknął dłoni kobiety poczuł, że były one gładkie, lecz bardzo chłodne. Dziewczyna nieco rozpromieniła się pod wpływem dotyku i zerknęła w oczy Miharu, po czym gdy usłyszała jego słowa, znowu spojrzała w ziemię.
- Oni już tu są. Odwróć się - powiedziała, lecz nie dlatego, że zawstydzał ją wzrok Miharu, lecz za nim znajdował się powód jej trosk, a raczej kilka powodów.
Wyjście z jaskini było zablokowane przez glutowatą czarną ścianę. Zaczęły się z niej wyłaniać trzy postaci. Przypominały ludzi, ale zdeformowanych. Idący na przedzie miał spiczastą czapkę i długi krzywy nos. Po prawej stronie miał człowieka wysokiego, łysego, sztywno wyprostowanego. Trzymał w ręku miecz. Zaś po lewej była zgarbiona istota w poplamionej czerwonej szacie sięgającej do kostek. Wszyscy trzej mieli obrzydliwe, żółte, lśniące oczy, a ich skóra wydawała się gnić. Wszyscy mieli pochodnie.
- Wydaj nam wiedźmę! - ryknęła postać w spiczastym kapelusiku.
Skrzydlaty stworek, towarzyszący Miharu i dziewczynie wskoczył na ołtarz i warknął. Dziewczyna zaś skuliła się przerażona. jej los prawdopodobnie zależał teraz od tego, co uczyni Miharu.

Miharu uśmiechnął się czule w momencie w którym dziewczyna się rozpromieniła. Jednak dalsza jej wypowiedź i słowa dobiegające zza jego pleców, sugerowały że czułości trzeba odłożyć na bok bo nadchodzi zagrożenie. Odwrócił się w stronę trójki obcych i przybrał nieco bardziej gniewną minę. O nie nie, teraz jak jest osoba dla której chodź trochę znaczę, nie mam zamiaru umierać. A przynajmniej nie tak łatwo. Uaktywnił wszystkie swoje mięśnie i przygotował je do wysiłku. Wziął głęboki, zamknął oczy, i wypuścił powietrze by w pełni skupić się na nadchodzącej walce. Adrenalina mode on i takie tam. Dobrze, czas na analizę. Na razie jest ich tylko trójka ale wyszli z glutowatej ściany za ich plecami czyli potencjalnie może przyjść ich tu więcej. W takim razie skupmy się na tej trójce. Zgarbiona istota ma tylko pochodnie. Może operować magią dystansową albo ukrywać broń pod szatą. Hym, chociaż nie. Ona zapewne jest od uwięzienia, czyli jej magia będzie polegała na unieruchomieniu mnie bądź tej dziewczyny. Ten w środku wydaje się ich przywódcą a więc on na pewno będzie posiadał magie dystansową, może być też wsparciem. Ten po prawej będzie największym zagrożeniem. Ponieważ ma coś czego ja nie mam. Czyli broń. Jeżeli dobrze wyceluje i znajdę się wystarczająco blisko, będę w stanie ich unieszkodliwić. Zerknął za siebie na kulącą się dziewczynę, następnie znowu na przeciwników. Skorą po nią przyszli i nie zaatakowali mnie od razu to oznacza że jest dla nich ważna. Co z kolei oznacza że jej nie zabiją, czyli nie muszę się na razie o nią martwić. Niestety nie mogę zaatakować ze względu na to że posiadam za mało informacji na ich temat. Może uda mi się sprowokować ich do wykonania pierwszego ruchu.
-Czego od niej chcecie? Zadał pytanie trzem gnijącym istotom pewnym siebie tonem. W razie ataku użyje Sprężystego skoku w bok, następnie przygotuje się na następny ruch przeciwnika. Gdyby jednak przeciwnik był za szybki użyje Kūki no yoroi, następnie Bakufū by odepchnąć przeciwnika.

MG:
Trójeczka wstrętnych istot chyba liczyła na to, że Miharu będzie z nimi współpracował. Chłopak jednak postanowił spróbować rozmowy.
- To wiedźma i nierządnica! Musi spłonąć! - wrzasnęła zgarbiona postać. - Jeśli nie masz zamiaru jej oddać, musisz zginąć wraz z nią!
I tak oto szaleńczo machnął ręką, wskazując na Miharu. Nie wyglądało na to, żeby dysponował jakąś większą mocą, poza wydawaniem rozkazów pozostałej dwójce. Wyprostowany jegomość z mieczem ruszył na chłopaka i ciął, lecz Miharu zdążył w porę odskoczyć. Człowieczek ze spiczastą czapką także nie strzelał ognistymi kulami, lecz sięgnął do paska po najzwyklejszy w świecie nóż, przy czym uśmiechnął się obrzydliwie i zaczął podchodzić do chłopaka od drugiej strony.

Miharu: 113 MM

I się zaczęło... Chłopak odskoczył, zwiększając dystans między tym z mieczem. Hym, wygląda na to że nie są magami? Sprawdźmy to. Zaczeka na to aż ten z mieczem podejdzie i kiedy się zamachnie użyje Kūki no yoroi. Kiedy ostrze będzie się odbijało ten użyje Ken-fū bezpośrednio w spód szczęki pierwszego. Jeszcze przed ciosem, w momencie w którym ostrze się odbije Miharu zdejmie powietrzną zbroje i chwyci nadgarstek dłoni w której trzyma miecz. By nic nie przeszkodziło w jego uderzeniu. Mając oczywiście świadomość gościa z nożem od razu odskoczy w bok przy użyciu Sprężystego skoku by zwiększyć nieco dystans między nimi. Następnie, nie tracąc czasu znowu użyje Sprężystego skoku po łuku z lewej strony gościa z nożem. Będąc tak z trzy metry od niego użyje Bakufū celując mu w nogi by go skosić. Gdy to się uda to użyje Sprężystego skoku do leżącego gościa by skoczyć mu na szyje, potencjalnie uważając na to by nie dźgnął go nożem. Gdy cały plan się uda a oboje będą martwi to doskoczy do dziewczyny i rzuci w stronę pozostałego.
-Zmiataj, zanim ja Cię stąd zmiotę. Powiedział to będąc gotowy na użycie mocy boga wiatru(Kaze no kamisama) gdyby ten jednak użył jakiegoś zaklęcia bądź chciał walczyć.
Gdyby jednak, pierwotny plan by się nie udał. Czyli gość z nożem byłby za blisko by odskoczyć to użyje Kaze no kamisama i odleci w jego lewo. Następnie wykorzystując swoją prędkość i możliwość wykonywania różnych manewrów w powietrzu, wleci mu od tyłu. Używając Bakufū z odległości dwóch metrów, wgniecie go w ziemie. Wykończając przeciwnika, skoczy mu na szyję, gniotąc krtań. Przy okazji weźmie nóż od niego. Następnie używając swojej prędkości poleci slalomem w stronę ostatniego i zalatując go od tyłu uprzednio nieco markując by nie spodziewał się gdzie będzie, użyje Bakufū bezpośrednio w jego plecy powalając go. Po czym wbije mu nóż w szyje i wyjmie zabijając go tym samym. Następnie podleci do dziewczyny. Chwyci ją delikatnie za dłonie i powie.
-Nie masz się już czego bać. Ciepły ton plus uśmiech, chociaż było wyczuwalne zmęczenie przez zużycie dużej ilości MM. Oczywiście zaklęcia jeszcze nie wyłączy gdyby się okazało że to jeszcze nie koniec.

MG:
Raz zaatakowany Miharu postanowił działać na poważniej. Osobnik z mieczem nie odpuszczał, lecz jego miecz odbił się od nagle powstałej powietrznej otoczki wokół chłopaka. Była ona iście zadziwiającym zjawiskiem dla niego.
- Nani?! - zdążył krzyknąć, zanim Miharu uderzył go wzmocnionym zaklęciem ciosem. Głowa osobnika najzwyczajniej eksplodowała. Reszta ciała bezwładnie opadła na ziemię.
Miharu zaczął skakać, lecz jak się okazało, nie on był celem człowieka z nożem, lecz dziewczyna, której chłopak próbował chronić. Na szczęście skaczący Miharu był szybszy niż zdeformowany człowiek i używając kolejnych zaklęć Miharu powalił go, a następnie skoczył na niego, co w połączeniu z jego powietrzną zbroją, posiatkowało szyję owej postaci.
Na ostatniego Miharu użył złowrogiego zwrotu, lecz to nie wystarczyło. Zwłaszcza, że zgarbiony człowieczek w szacie nagle dostał jakiegoś olśnienia.
- Wolą pana jest by spłonęła!!! - ryknął nienaturalnie jasnym głosem, a wtedy jego ciało zostało otoczone przez żółte światło, które nagle rozbłysło mocniej i po sekundzie Miharu zauważył, że ciało zgarbionego płonęło. Ogień jednak nie wyrządzał mu krzywdy. Ogień ten zaczął zbierać się wokół jego rąk, formując się w kulę. To, że jej przygotowanie trwało trochę czasu, mogło świadczyć o tym, że nie będzie to zwykła ognista kulka.

Miharu: 29 MM; Kūki no yoroi 1/2