Polanka

First topic message reminder :

Zwyczajna polanka koło wielkiego dołku. Dołek jak dołek, zwyczajny, ale o dziwo w tym dołku schowane są ruiny cmentarzu pewnej rodziny. Ale to nie o tym ten opis. Poza tym zwyczajna zielona łączka. Kilka kwiatków, jedno drzewko, które daje cień.

__________________________

Cyrk już był rozłożony. Zbierał ludzi po mieście, a przy okazji zwinął i dwójeczkę naszych bohaterów. Konkretnie była to kobieta o długich prostych włosach. Miała okrąglutką twarzyczkę i była obdarzona sowicie przez naturę. Dużo szczegółów nie dała. Potrzebowała po prostu nowych ludzi do cyrków z różnymi "talentami". W końcu każdy jej się może przydać. Po pół godzinnym zbieraniu oprócz was odnalazła się dwójka śmiałków. Dwunastką ochotników rozdzielono do osobnych boksów. Akurat At i Antek trafili do tego samego. W nim stała jeszcze jedna osoba. Dobrze zbudowany mężczyzna o srebrnych włosach i zielonych oczach. Miał dziwny tatuaż na twarzy, a na jednym jego ramieniu siedział wąż.
- No to skoro chcecie być w naszym cyrku pokażcie mi jakąś sztuczkę~- zarzucił jak was zobaczył, a grzywkę odrzucił na bok. Na jego twarzy pojawił się zaś tajemniczy uśmiech do tego zlustrował was wzrokiem!

- S-sake? Przecież to... To jest... no. - rzucił ciut zmieszany chłopaczek, w głębi duszy chyba się ciesząc, iż jednak nie skosztował owego napoju. Jeśli dobrze się orientował to w końcu to był alkohol, czy coś, nie? A takie... takiego w sumie nie próbował i raczej nie sądził, że to byłaby odpowiednia chwila na degustacje. - D-dlaczego? Dlaczego... - powtarzał tylko cicho pod nosem, początkowo zaczynając od nieco spanikowanych tonów, by te po którymś tam powtórzeniu owego pytajnika brzmiały jak niemy szept. Czemu właściwie nie powinien z nią przebywać? Powinien jej o tym mówić? A co najważniejsze... Co ta by sądziła o tym? Większość w końcu pewnie uznawałaby to za zwykłą bajeczkę, jednak zbyt wiele razy znalazła ona już potwierdzenie w rzeczywistym biegu wydarzeń. Za dużo razy. - Po prostu... to się skończy źle. - dorzuciłby dość speszony przez nieustające kierowanie wzroku na jego osobę. Aż sam Will nie potrafił spoglądać w oczy dziewczyny i uwagę swoją skupił raczej na jej - ogonie? Tak. Ten przynajmniej nie świdrował wzrokiem, nie atakował. Jakby...

MG

Kobieta wciąż go obserwowała, jakby chłopaczek miał uciec, gdy tylko spuści z niego spojrzenie. Jednak wyglądało na to, że dała za wygraną i w końcu przestała przeszywać go tym badawczym spojrzeniem.
- Tak, alkohol! Przyjaciele się nim wymieniają na znak zaufania~ A więc, nie ufasz mi~? - zapytała, uśmiechając się tajemniczo, po czym pokiwała głową. Zaśmiała się nie wiadomo z czego. - Dobrze, dobrze, bardzo dobrze! Masz rację, obcym nie powinno się ufać! - wykrzyknęła całkiem zadowolona z siebie i odetchnęła. Uśmiechnęła się do niego już cieplej i znacznie bardziej przyjaźnie. - Jak się nazywasz, chłopcze? - zapytała miękko, zupełnie nie przejmując się tym, że coś może się stać. - Jeżeli będzie źle, to wtedy przemyślę czy to faktycznie twoja sprawka, dobrze? - dodała ciepło, wyciągając dłoń w jego stronę bez żadnych tajemniczych uśmiechów, dziwnych tonów i przeszywających spojrzeń.

- Przyjaciele? - spytał tylko niepewnie, a może po prostu rzucił to słówko niezbyt pewnym słowem, jakby zaskoczony owym określeniem w tym kontekście, bo: - My nie... Znaczy się ja... - zaczął tylko, jakby nie wiedząc, jak ująć coś w stylu "przecież nie jesteśmy przyjaciółmi". Nawet nie był pewien, czy takie coś powinien mówić, a na dodatek - jakby nie spojrzeć to przecież raczej nie powinien pić alkoholu, prawda? - J-ja nie mogę... To jest nie powinienem pić. - rzucił tylko cicho, jakby skołowany spójnością swoich zeznań i potencjalnych reakcji dziewczyny na jego słowa. Śmiech? Śmiała się z niego? A może przez niego? Powiedział coś głupiego? Na dodatek jeszcze pytała o imię, a chłopaczek nie wiedział jak postąpić. - W-will - rzucił ledwo słyszalnie, odwracając wzrok, gdzieś w bliżej nieokreślonym kierunku, jakby wolał nie słuchać reakcji dziewczyny, a może oglądać?

MG

Kobieta słuchała, strzygąc uszami i kiwając od czasu do czasu głową. Cokolwiek sobie myślała, Will chyba nie miał zaszczytu się dowiedzieć, co takiego. Jej oblicze jednak cały czas pozostawało radosne, a ogon nie przestawał się łagodnie bujać, to w lewo, to w prawo, niemalże hipnotyzująco.
- Will... Dobre imię - mruknęła jedynie, cofając swoją rękę, jakby nie przejęta tym, że chłopaczek ją zignorował. Nie było w jej głosie żadnej ironii czy obrazy. Faktycznie tak uważała. Lub doskonale kryła się z tym, co tak naprawdę myślała. - Zastanawia mnie jedno... - dodała po dłuższej chwili ciszy i obserwacji. - Dlaczego się tak bardzo mnie boisz? - jedno pytanie, a tyle możliwych odpowiedzi! Tyle możliwości! I oczywiście tyle różnych, sprzecznych ze sobą uczuć. W końcu powtórzyła pytanie, które przecież zadała kilka minut temu.

Uważnie się mu przysłuchiwano? Ba! Nawet rozbawienie zdawało się nie niknąć z wizerunku owej nieznajomej, lisiej kobiety. Może to właśnie i lepiej, że mimo wszystko Willcio odwrócił wzrok przyglądając się jakiemuś drzewu. Zdecydowanie mniej dekoncentrowało, a przynajmniej w mniejszym stopniu peszyło, prawda? Co więcej nie skomentował kwestii tyczącej się jego "dobrego" imienia, bo w końcu imię, jak imię... Zwykła rzecz, jednak na kolejne pytanie skierowane do niego, chłopaczek zdał się drgnąć nieznacznie i próbował chyba je znów zignorować, jednak po chwili ciszy: - Nie boję się... - rzuciłby tylko cicho, przysiadając pod drzewem, przy którym stał, ażeby to następnie dodać: - Po prostu cię nie znam. - podobna tonacja, a i spuszczenie wzroku w dół, jakby nie był pewien odpowiedzi, a może uważał ją za jakąś dziwną? Nienaturalną? A taka wersja przynajmniej nie zaprzeczała prawdzie, nie?

MG

Rozmowa z lisią kobietą była co najmniej dziwna i trudna dla osoby, jaką był Will. Niby wszystko jasne, niby jest przyjazna, ale i tak musiała w dziwnych momentach albo się zaśmiać, albo całkowicie zbić biednego chłopaka z tropu, wprawiając go w zakłopotanie. Niewątpliwie Will mistrzem retoryki nie był. Ale przynajmniej usiadł, a to już do czegoś prowadziło. Kobieta pokiwała głową.
- Więc, przedstawiłeś mi się. Co powinieneś zrobić teraz? - zapytała spokojnie,nie chcąc go znowu przestraszyć. I najwidoczniej jej się nie spieszyło.

Rozmowa trwała dalej... Tak. Trwała! I to właśnie stanowiło największy i niemalże egzystencjalny problem dla chłopaczka w tej chwili. Skąd brązowowłosy miał wiedzieć, co powinien zrobić? Skąd miał znać się na czymś, co zazwyczaj nie miało miejsca? Nie... Nie powinno nawet teraz mieć miejsca, prawda?! - T-Teraz? - mruknął tylko pod nosem dość niepewnie, spoglądając w kierunku owego bliżej nieokreślonego punktu w podłożu. Dlaczego go pytała o takie rzeczy, skoro nie wiedział? - Teraz... e-ee... - dorzuciłby tylko jeszcze ciszej i jakby ciut bardziej zakłopotany. Pójść sobie? Odejść? I pewnie jeszcze parę podobnych wersji, zahaczających o ostateczne zapomnienie, a przynajmniej jego próbę kołatały się w myślach nastolatka, jednak Will jakoś wątpił, że chodziło o to, ale... O co? To dopiero było pytanie godne być albo nie być!

MG

Kobieta słysząc słowa Willa strapiła się nieco, wydając z siebie zamyślony pomruk. Ponownie napiła się ze swojego bukłaka, wyraźnie nad czymś myśląc.
- Hej, skarbie, jak często prowadzisz rozmowy z ludźmi? - zapytała nieco zmartwiona tym, co właśnie zaprezentował chłopiec. Pokręciła głową i wyciągnęła palec w stronę Willa, niemalże oskarżycielsko na niego wskazując. - Słuchaj uważnie, chłopcze! Jeśli ktoś pyta cię o twoje imię i mu odpowiadasz, musisz zadać to samo pytanie! Inaczej ludzie będą cię zbywać, a ty będziesz zbywał ludzi! W ten sposób nic się nie zmienisz - uniosła głos, wbijając ostre spojrzenie w brązowowłosego. Nie podobało jej się to, wiec zamierzała to naprawić. Odetchnęła. - Więc, co powinieneś teraz zrobić? - zapytała ponownie. Zapowiadała się ciężka znajomość...

Może spoglądanie w ziemie mimo wszystko miało swoje uroki? Czas płynął dalej, a niektóre zdarzenia nie były odnotowywane przez czekoladowe tęczówki, dzięki czemu zezwalały na ten element błogiej nieświadomości, iż najprawdopodobniej rozmówczyni w trakcie rozmowy dalej spożywała alkohol i inne takie. Nie żeby ostatecznie to obchodziło nastolatka, czy coś! - S-Skarbie?! - rzucił ciut głośniej, a i przy tym nieco się zająknął, bo przecież tak zuchwałe i nagłe określenie w jego kierunku od osoby, której nawet nie znał? Ta sytuacja zdecydowanie coraz mniej mu grała, a i nawet jakby pierwsze oznaki swego rodzaju zażenowania zdawały się powoli odmalowywać na twarzy chłopaczka, który mruknął tylko mało wyraźne zdanie, kształtujące się mniej więcej w "Wcale nie jestem skarbem", czy jakoś podobnie. Mimo wszystko jakoś owe słowo sprawiło, iż chłopaczek kątem oka postanowił przyjrzeć się nowo poznanej personie, ażeby spojrzeć w kierunku - palca? Ba! Kolejne słowa nawet nieco nasiliły zażenowanie Willcia, że członek Kaktusowej gildii kaczuszek ostatecznie zamilknął i skulił się chyba jeszcze bardziej, mocniej naciągając kaptur na głowę, jakby chciał się odciąć od zarzutów bądź, co bądź nieznajomej. - Etto... Jak masz... Jak Pani się n-nazywa? - powiedział po dłuższej ciszy, jaka najpewniej zapadła, acz może ciut nadmiernie akcentując słówko "pani", jakby chciał podkreślić "starszość" rozmówczyni i okazać jej szacunek, co w skutek tej przesadności mogło nie brzmieć raczej zbyt kulturalnie, ale to raczej nie był problem Willa, nie? Bo starczy, że się spytał i tyle, o!

MG

Mimo, że Will pewnie tego nie widział, kobieta uśmiechnęła się kiwając głową i cofnęła swój "oskarżycielski" palec. Młody się w końcu czegoś nauczył! Oby na długi czas, bo nie zamierzała powtarzać. Przecież ważnym było, by znać imię drugiej osoby. Chociażby po to, by móc później o nią zapytać. I kilka innych rzeczy... Ale to mogło nastąpić później.
- Tak, dokładnie! O to powinieneś zawsze pytać, kiedy podasz swoje imię. Nie uważasz, że lepiej zwracać się do ludzi po imieniu? - zauważyła spokojnie, jednak nieco cieplej jak przed chwilą. Widać nie chciała go ganić czy płoszyć, choć chłopaczek wyglądał tak, jakby zamierzał czym prędzej uciec na drzewo. Zawsze mógł próbować. - Mikoto - przedstawiła się po dłuższej chwili. Dało się też słyszeć szelest materiału. - Miło mi cię poznać, Will. Mam nadzieję, że wybaczysz niegrzeczność nieznajomego dla ciebie... człowieka - mruknęła, podchodząc do chłopca z zamiarem... Jakim? Kto wie. Była bliżej, jak przed chwilą.

Will się czegoś nauczył? Możliwe, jednak pewności nikt nie mógł mieć, poza Willciem, który prędzej czy później pewnie zapomni tego, czego nie będzie używał. A może... może to się zmieni? Tego nie mógł założyć chyba nawet sam brązowowłosy, bo przyszłości mimo wszystko nie znał. Co zaś z kolejnymi słowami kobiety? Odpowiadała jej względnie głucha cisza ze strony członka Ruchu Wyzwolenia Kaczuszek, a wszystko pewnie by tak trwało, gdyby nie krótkie: - C-Co?
Jedna, wyjęknięta sylaba. Dwie literki, które wyrzucone zostały z ust nastolatka na dźwięk imienia nieznajomej. Chociaż może bardziej w reakcji słowa o wybaczaniu niegrzeczności? Aż nawet wzrok chłopaczka powędrował w kierunku nieznajomej, która się zbliżała? Kierowała się do niego? Ale po co? Aż Will jakby został sparaliżowany i nie wiedział zbytnio co robić, jednak jeśli ta by się pewnie zbliżała dalej, to brązowooki spróbowałby się odsunąć jakoś od niej, nawet kosztem legnięcia plackiem na ziemi, bo... tak lepiej?

MG

Niezależnie od tego, co kobieta chciała zrobić, Willowi i tak się to nie podobało i najchętniej by czmychnął z polanki. Dziw brało, że wciąż tego nie zrobił. Skulił się jedynie, jak tylko mógł a kobieta, stojąc już całkiem blisko najzwyczajniej w świecie go przytuliła, głaskając po głowie. I nie zamierzała go puszczać przez jakiś czas, trzymając go w delikatnym, ale pewnym uścisku.
- Nie masz się co obawiać... - mówiła ciepło i cicho, spokojnie. - Zaufaj tej starej kobiecie, która chce dla ciebie dobrze... Przypominasz go, więc ci pomogę... Musisz się tyle nauczyć... Jesteś jak młode szczenię, nie wiedzące, którędy pójść. Ludzie z kolei lubią wykorzystywać takie słabości. - Jej głos stał się nieco bardziej ponury i ostry. Odsunęła się od chłopaczka, uśmiechając się figlarnie, niemal tak, jak zanim zaczęli rozmowę. - Wybacz, przypomniałam sobie stare czasy. Will, postanowiłam, że będę cię uczyć. Nie wiem, czy tego chcesz, ale myślę że tak łatwo się mnie nie pozbędziesz~ - Jej uśmiech poszerzył się. Chyba wróciła do tej samej kobiety, którą była jeszcze parę chwil temu.

Skulony zarówno fizycznie, jak i psychicznie w chwili obecnej chłopaczek nie spodziewał się w ogóle tego, co miało nadejść. Nawet nie wiedział, co się stanie, aż do ostatniej chwili, gdy - został przytulony? Widział, jak wszyscy dookoła się przytulają, jak inne osoby to robią, ale to zwykle coś oznaczało, prawda? Ale co? Pewności nie miał, a do tego wszystkiego zaskoczenie w pełni odmalowało się na twarzy Willa, który siedział. Siedział dalej i nie wiedział, co robić, a owy brak wiedzy powoli przeradzał się z spore pokłady zakłopotania i zażenowania, które odwzorowywało się dość niecodziennym widokiem pod postacią nazbyt widocznych czerwonych plamek na policzkach. - C-czemu? G-go? Szczenię? - jąkał ciut bez sensu brązowowłosy tulony przez kobietę, a na dodatek najchętniej teraz zapadłby się pod ziemią, nie wiedząc, co powinien zrobić i jak zareagować na te wszystkie słowa. - Wiem... - burknął tylko pod nosem, próbując jakoś odwrócić się, wydostać z owego uścisku i odejść, pójść sobie i zostawić to wszystko. Te wszystkie dziwne gesty, które miały tutaj miejsce, a które były takie - nienaturalne? Zapomniane? Może by nawet i ruszył, jakby się udało, może i by odszedł stąd jak najdalej, jednak padły kolejne słowa, kolejne kwestie: - S-Stare czasy? - dodał tylko, jakby zaciekawiony, a zarazem niepewny. Niepewny, czy w ogóle powinien pytać o to - to wszystko. Czy nie robił czegoś niewłaściwego, jeśli się po prostu tak pytał?

MG

Lisia pani raczej nie zamierzała tłumaczyć za dużo, przynajmniej nie w tym momencie, więc na większość pytań, zresztą dość nieskładnych, odpowiedziała cisza. Jednakże jednym z niewielu sukcesów dzisiejszego dnia było to, że kobieta go puściła gdy tylko poczuła opór ze strony Willa, uśmiechając się w jego stronę figlarnie i pokręciła mu przed nosem palcem.
- A, a, a~! - Uśmiechnęła się nieco szerzej. - Nie odpowiem na twoje pytania, dopóki nie ułożysz poprawnego zdania~! - rzuciła lekko, wracając na swoje miejsce, jednakże tym razem kładąc się na plecy. - Piękna pogoda, nie uważasz? - zapytała po chwili. Szkoda tylko, że w międzyczasie miała zamknięte oczy.

Same sukcesy?! Tak początkowo mógł pomyśleć Willcio, który w jakiś to sposób nie dość, że zastał ciszę, to i został puszczony! Czyżby miał nastać spokój i cisza? Nie do końca, bo nawet nie odpowiedziano na jego pytania, a mimo wszystko, jak tylko spojrzał przed siebie to mógł dostrzec - palec. A do tego padły kolejne słowa, które wymagały od niego większego rozbudowania zdań? Zgrozo... aż chłopaczek spróbował przesunąć w bok, by jeszcze bardziej się oddalić od dziew... kobiety. Zdecydowanie niezbyt mu leżała ta rozmowa, czy dalsze jej ciągnięcie, ale wątpił, że się z niej uda mu ot tak wyplątać! Zresztą, czy musiał? - Jest normalna... - mruknął tylko pod nosem, próbując jakoś uspokoić się po wcześniejszych reakcjach i dalej w myślach licząc na to, iż ta jednak sobie odpuści i sobie pójdzie, czy coś! Nawet dla odprężenia ciut skołatanych nerwów zaczął bawić się dwiema, czy trzema mniejszymi kropelkami krwi przyzwanymi za pomocą pwm.