Plac świątynny

- W takim razie koniec z -sama. - Odrzekł stanowczo i dalej wysłuchiwał się w słowa rogacza. Przez chwilę zastanawiał się, czy gdzieś by nie usiąść, ale ostatecznie stwierdził, że wygodnie mu się tak stoi z kotwicą w świetle księżyca. Poza tym z boku musiało to wyglądać ciekawie.
Kiedy już usłyszał prośbę swojego rozmówcy, Kyouma zupełnie tak jak on, zmarszczył brwi i zaczął drapać się w zastanowieniu po podbródku.
- Moja historia... no dobrze, w takim razie usiądź wygodnie, podczas kiedy będę opowiadał moją historię. - Powiedział ukazując zapraszający gestem by usiadł, lub zawisł w powietrzu wygodnie, jak mu wygodnie. Następnie odłożył delikatnie kotwicę pod ścianę i z lekkim uśmiechem na ustach zaczął opowiadać, co jakiś czas żywo gestykulując i wczuwając się samemu w moją historię.
- Urodziłem się 2 Stycznia x806 roku w Magnolii. Tak, nie przesłyszałeś się. Urodziłem się w przyszłości, ale to wyjaśnię za chwilę. Moją matką jest... i będzie Kamishirosawa Takara, a ojcem Byakuton Torashiro. Obaj są dumnymi i potężnymi magami Fairy Tail. Fairy Tail jest, było i będzie moim domem od zawsze. Wychowałem się tam. Dlatego można domyślić się, że wychowany wśród magów, zawsze chciałem jednym być! Moja rodzina zawsze była dla mnie inspiracją i dlatego ciężko pracował psychicznie i fizycznie by kiedyś być pełnoprawnym członkiem gildii, ale będąc mały nie rozumiałem jeszcze wielu rzeczy.
Mama była mistrzynią gildii, a ojciec świętym magiem Fiore. Mimo że byli zajęci zawsze starali się jakoś poświęcić mi czas na różne sposoby. Widać było ich starania.
W wieku 10 lat zacząłem pisać bardzo ważny dla mnie pamiętnik. W nim zapisywałem wszystko co dla mnie najważniejsze. I potem stał niezrównaną pamiątką.
Mijały lata, a ja dorastałem coraz większy i silniejszy. Niestety bez ojca. W czasie pewnej misji zaginął i nie widziałem go do... w sumie widziałem go tydzień temu, czyli dopiero w tych czasach.
Niezwykle się martwiłem i widziałem, jak najpierw wszyscy chcą odnaleźć go, a potem stopniowo zaprzestają poszukiwań. Ale ja nigdy nie przestałem szukać i to stało się moim życiowym celem jak się okazało. W wieku 16, a może 18? Nieważne. Kiedy już dorosłem dowiedziałem się, że nie mam w sobie zbiornika magicznego i nie mogę zostać magiem. Z bólem serca i z nowym celem przy duszy opuściłem gildie wiedziony instynktem mówiącym mi: "On gdzieś tam jest".
Chciałem wstąpić do marynarki wojennej. Morze zawsze było czymś co było dla mnie kuszące, a krzepy nigdy mi nie brakowało. Niestety nie dostałem się, więc zostałem rybakiem. Nie trwało to zbyt długo, bo podczas jednego rejsu dopadł nas sztrom. Wszyscy utonęli lub zaginęli... oprócz mnie. Życie uratowała mi ta kotwica, w której jak mnie mam spoczywa dusza Nautiliusa. Dzięki niej dotarłem na ląd i... poczułem jak moja siła nieludzko rośnie, a w środku, jakby mojej duszy wypełnia się pustka. Tak też zyskałem i moją siłę, i magię. Tak, właśnie tak zbiornik magiczny zyskałem dzięki kotwicy.
Przez kilka lat podróżowałem po świecie, korzystając z magii i ucząc sie życia maga nim wróciłem do Fairy Tail.
Gdy to już uczyniłem zostałem jego oficjalnym członkiem. To były dobre czasy pełne przygód i przeżyć. Chodziłem na liczne misji i wydarzenia wraz z moją rodziną jako towarzysze. Ach... to było coś. Do czasu.
Bo pewnego dnia wróciłem do domu, do gildii, ale już jej tam nie było. Zostały tylko ruiny. Prawie wszyscy byli martwi... martwi(mocno akcentuje). Nawet moja mama, która znana była ze swojej potęgi. Ona była na skraju kiedy ją spotkałem. Konała w moich dłoniach. Powiedziała do mnie słowa, które zapamiętam na zawsze nim odeszła. Nigdy nie zapomnę tej chwili(dłuuuga przerwa i powstrzymywanie łez).
Zbłąkany, zagubiony nie wiedząc co dalej czynić ze swoim życiem, zdając się tylko na instynkt ruszyłem naprzód. Przed siebie.
Podróżowałem tak tygodnie nim dotarłem do gór. Tam też odnalazłem jaskinie w której ktoś ewidentnie mieszkał. Był tam naszyjnik mojego ojca. Kiedy go założyłem, ujrzałem mojego ojca niczym ducha, po czym... pojawiłem sie tutaj. W tych czasach.
To był dla mnie szok. Nie wiedziałem co teraz, więc pierwszą rzeczą jaką uczyniłem było pójście do gildii. Następnie Igrzyska Magiczne. I tam ich spotkałem wszystkich. Ojca też.
Po igrzyskach postanowiłem z powrotem udać się w samotną podróż. Po tym jak zostałem "tutaj" przyjęty do gildii i zaakceptowany przez moją przeszłą rodzinę, musiałem z powrotem zostać magiem. Bo moja magia zniknęła, choć zbiornik magiczny nie. To tak jakby moja magia też cofnęła się w czasie, do zera.
No. I tak to wyglądało w skrócie u mnie, Dziewiąty.
Kiedy skończył opowieść westchnął głęboko i usiadł na kamiennym łóżku, bądź ławie. Mocno wczuł sie w opowieść, przytaczając do swojego ciała wiele przykrych wspomnień. Ciekawe co jego rozmówca na to?

Znamy się od dawna... tak powiedział. Powiedział, że od dawna, a jakkolwiek Kyouma się starał nie był w stanie sobie tego przypomnieć. Czyżby... czyżby on go szpiegował? Niczym ten nieprawdopodobnie niebezpieczny stalker o imieniu [CENZURA]?
Nie... to chyba nie było to. Raczej on go obserwował. Z ukrycia. To wydawało mu się logiczniejsze, ale wciąż mu nie pasowało. No bo... miał naprawdę dziwne wrażenie, że on jakoś zawsze gdzieś mentalnie był. Raz bliżej raz dalej.
To tym bardziej wzmacniało myśli o boskiej istocie Dziewiątego.
Jednakże jego prezencja i atmosfera zaczęły się gwałtownie zmieniać. Spoważniał i otworzył się. W tej chwili wydawał się bardziej ludzki niż mógłby kiedykolwiek przypuszczać. Było mu go szkoda. Przejawiał przez siebie smutek, może nawet bliskie to było rozpaczy.
Cierpiał i nie wiedział co może na to poradzić. Jego dłonie zacisnęły się w pięści z całej siły. Nie zgadzał się na to. Jakim prawem ktoś pozwolił, by jego życie tak się potoczyło!? Dlaczego nie mógł opanować swojego losu, złapać go, wygiąć mu kręgosłup i ruszyć dalej, tak jak on sam chciał? Może nie mógł... jeśli tak to tym bardziej się na to nie zgadzał! Miało tak nie być, bo on tak mówi, a żelazna logika nie zawodzi!
Po chwili usłyszał śpiew. Kobieta, jak stwierdził fachowo, śpiewała kołysankę. Miłą, przyjemną dla ucha. Jednakże patrząc się na swojego rozmówce, olbrzym nie mógł cieszyć się z przyjemnych rymów i dźwięków jakie słyszał. Samotność, coś z czym żył przez większość życia, wymaga hartu ducha i ogromnej determinacji. Ale nawet on miał kogokolwiek kto mógł okazać się dla niego bliskim. Dziewiąty nie. On Się zatracał. W pustce samotności.
On też kiedyś był tego bliski. Pustka samotności jest jak mały pokój. z którego nie wychodzi się bez pomocy z zewnątrz. Drzwi otwierają się tylko tym z zewnątrz. On wiele razy był już w progu drzwi do tego pokoju, ale nie poddał się.
Dziewiąty za to był tam. Otoczy tylko przez przestwór samego siebie. Sam.
Ręce czarnowłosego uniosły się w górę. Mimo, że miał na sobie bluzę, bez problemu widać było napięcie i drżenie jego potężnych mięśni. Jego głowa opadła nieco w dół, wyrażając jedynie wściekłość i natychmiastową potrzebę działania. Gwałtowne szarpnięcie ścięgien i ramiona opadły z całej siły w dół porządnie niszcząc łóżko na którym siedział, wstając jednocześnie na równe nogi, korzystając z impetu uderzenia.
- Nie.
Było to słowo, które w danej chwili wyrażało naprawdę wiele. To nie było tak, że zaprzeczył słowom rogacza, jak mogło by się wydawać. On zaprzeczył obecnemu stanowi rzeczy, zaprzeczył samotności. Zaprzeczył wszystkim niesprawiedliwością jakie napotkały jego...
- Przyjaciel. Tak długo jak posiadasz przyjaciela nie będziesz samotny, a ja nim będę. I nie pozwolę Ci wrócić do tego pokoju. Obiecuje. - Powiedział pewny siebie i pewny swoich podglądów. Jego ręka spoczywała na ramieniu Dziewiątego.
Patrzył się mu prosto w oczy.

- To nie jest pomysł. Od dziś jesteś moim przyjacielem i bez względu na to co powiesz, nie zmienisz tego. - Odparował chłopak, obserwując zachowania i słuchając co ma do powiedzenia rogacz. Nie do końca pojmował o czym on mówił. Słyszał go, ale nie mógł uwierzyć do końca w jego słowa. Miał walczyć z nim? Miał walczyć ze sobą?
Widział u niego zawahanie i strach. Nie chciał by tak odczuwał emocje. Chciał by był szczęśliwy. To powinien realizować prawdziwy przyjaciel.
- Nie chce cię zranić Dziewiąty... ale zaufam Ci. Bo jesteś moim przyjacielem. - Rzekł do niego uśmiechając się na tyle pokrzepiająco ile potrafił w tym nastroju, a nastrój stawał się coraz bardziej smutny.
Przystąpił dwa ciężkie kroki naprzód i dotknął czarnej plamy. Miał złe przeczucia, ale... ale wierzył w rogacza. Całym sercem.

Istnieje?
Czy tak można to nazwać? Czy wolno mu cokolwiek nazywać, skoro zachwiano jego perspektywą istnienia?
Spoglądając na obecny świat i na to czym był, bardziej egzystował niż istniał. W świecie przepełnionym ciemnością, był srebrem, rozświetlającym mrok. Czemu srebro? Któż to wie...
Posuwał się do przodu z każdym krokiem oznaczając swoją drogą ścieżką srebra.
Ujrzał ognisko wraz z innymi mu podobnymi.
Płomień wyglądał niczym źródło srebra. Wszyscy wokół niego tańczyli, śpiewali niemalże czcząc go, jakby był źródłem egzystencji, sensem wszystkiego.
Zbliżył się do nich.

Ile czasu minęło? Czy czas w ogóle przemijał?
Nie obchodzi mnie to...
Taniec wraz z innymi sprawiał mu tyle radości. Z naszych nie istniejących ust wydobywały się słowa pieśni, pieśni, która była dla nas wszystkim. Czym była ta pieśń? O czym śpiewaliśmy?
Nie obchodzi mnie to...
W jakim celu tu przybyłem? Otaczał mnie jedynie mrok. Mnie i moich braci. Wszyscy jesteśmy jego częścią, a ona chciała nas pochłonąć bez reszty. Ognisko. Ono sprawiało, że nie pochłonęło nas. Dlaczego?
Nie obchodzi mnie to...
Pamięć... co on pamiętał? Nie pamiętał. Pamięć nie istniała. Istniało ognisko, istniała pieśń, istniał taniec, istniał piasek, istniało niebo. A my? Czy też istnieliśmy? Czy może egzystujemy?
Nie obchodzi mnie to...
Przecież kimś był. Wiedział to, wiedział, że czymś był. Świat... inny. Jaki? Nie pamiętał. Myśl! Coś tam było, na pewno! Było inne niebo, tak? Chyba tak, ale czy istniało inne niż te? Może kolor, albo...
Nie obchodzi mnie to...huh?
Głos. Nie pieśń. Jak to? Dlaczego?! Dlaczego istniały inne słowa niż słowa pieśni?! Kto śmiał wytworzyć inny dźwięk!?
Nie chce wiedzieć...
Kolejny z braci? Czyżby pojawił się kolejny? Nie wiedział. Nie wiedział ile było wcześniej. Ale chyba jest nowy. Nowy? Jak to? To nie ma sensu.
Nie ważne, ważna była pieśń. Ważny był taniec. Nic innego się nie...
Walcz!
Ból! Nie miłosierny ból! Kolejny raz usłyszał to złowieszcze słowo, nienależące do pieśni. Jego egzystencja przejawiła się bólem. Nie chciał bólu, nie chciał słyszeć dalej tego strasznego, zbereźnego, niewymownie obrzydliwego słowa! Nie zgadzał się! Tylko pieśń! Pieśń była celem egzystencji, była wszystkim!
WAlcz!
Dlaczego...DLACZEGO!? Przestań istnieć słowie, przepadnij, nie przepełniaj mnie cierpieniem. Czemu brzmisz tak boleśnie, czemu twoje znaczenie pozbawia mnie istnienia z braćmi! Zaprzestań!
WALcz!
"Arbamiyode'a
Arbaaniyode'a
Arbaimahot
Shloshaavot
Shneiluchothabrit
Echa...
WALCz!
Przestań błagam! Nie pozbawiaj mnie wiekuistego szczęścia! Na wszystkie siły płomienia, ogniska, pieśni, tańca, piasku, czarnego nieba i srebra nakazuje Ci przestań! Już! Nie...Nie! NIE! NIEEEEEE!!!!
WALCZ!
...
...
.....Dziewiąty?


Oczy płomiennej istoty wokół ogniska otworzyły, zdając sobie sprawę ze swego bytu.
Jestem... Kyouma. Kyouma z Fairy Tail!
Tak, to było jego imię.
Pamięć. Miał ją! Odzyskał ją! Pamiętał niebieskie niebo... góry... rodzinę i ruiny do których przybył. Poznał tam przyjaciela, bliskiego przyjaciela, który...
Zaraz! On tu przybył z jego powodu. Dlaczego? Zaraz, zaraz sobie przypomnę. Jak to było? Ach, pamięć szwankuje i wszystko jest taki oporne. Ale nie może się poddać!
No tak, ma on zyskać magię! Ale tutaj? W tym miejscu? Co to za magia?
To nie istotne teraz, Kyouma. Istotnym jest by walczyć, tak jak Dziewiąty kazał! Dalej! Dasz radę, w końcu jesteś z Fairy Tail!
Ku przekorze wszelkim uczuciom, ku przekorze obojętnym nastrojom, on, Kyouma Byakuton zamierzał się zatrzymać! Tak! Ku potędze swojej nieposkromionej siły mięśni, ale też przyjaźni! Zatrzyma się na Saa!

Niech to szlag. Walka z samym sobą to dopiero wyzwanie. Mimo iż coś chce, to tego nie chce. Mimo iż czegoś nie chce, to automatycznie mnie do tego ciągnie. Takiej walki nigdy olbrzym nie odbył i z pewnością musiał stwierdzić, że ta była najtrudniejszą walką z jaką przyszło mu się zmierzyć.
Jego ciało, a nawet jego umysł wymykały mu się z pod kontroli za sprawą pieśni.
Nie!
Nie może nawet o niej myśleć, nie może nawet spróbować odezwać się słowem. Jeśli zacznie znów śpiewać, to będzie koniec. Nie wiadomym będzie, czy kiedykolwiek się z powrotem z tego wyrwie czy będzie w stanie zapamiętać kim jest. Musiał wytrzymać, nie mógł się dać tak łatwo!
Dziewiąty gdzieś tam był i liczył na niego. Nie mógł go zawieść, tak samo jak nie mógł zawieść siebie.

Niespodziewanie jeden z cieni zdawał się przemienić w Kirino. To z pewnością była jej twarz, jej sylwetka.
~Do diaska! Kirino, co ty tu robisz?! ~
Słyszał ciągle głos Dziewiątego w głowie i gdyby nie on, to już dawno by się zapomniał kim jest, mimo, że się starał. Mówił, bym jej pomógł. Oczywiście, że jej pomogę? Za kogo mnie masz, bym nie ratował mojego Nakamy? Uratuje ją i siebie, a wówczas wszystko będzie dobrze. Tak też się stanie!
Tylko... jak miał jej pomóc?
Głos Dziewiątego zaczął się zmieniać. Stawał się jakby coraz starszy. To było przerażające. Czyżby słabł? Oby nie. Jego głos był jedyną podporą na jakiej mógł sie oprzeć w tej beznadziejnej sytuacji. Ale... jeżeli to prawda? Jeżeli rzeczywiście słabł?
Wtedy oznaczało to, że nie zostało mu wiele czasu.
O NIE! TYLKO NIE TO!
Trzeba się pośpieszyć.

Kyouma z trudem zmuszał swoje "mięśnie" do wysiłku, sprawdzając czy może się nimi normalnie posługiwać. Następnie naprężając całą swoją wole starał się wyrwać z tego kręgu, przesuwając się w stronę Kirino. Starał się wyciągnąć swoją rękę do przodu i złapać jej dłoń, najmocniej jak umiał. Jeżeli by mu się to udało, zrobiłby wszystko by odciągnąć siebie i ją od ogniska.
Nie możemy tu być, nie możemy!
Tak bardzo mi ciężko... chce znów zaśpiewać... NIE! NIE możesz! Odejdź stąd!
Ale tak będzie łatwiej. Nie mam siły się opierać... Idioto! Siła to twoje drugie imię, więc wywalaj stąd w try miga!

Jakkolwiek by burzliwa jego wewnętrzna walka by nie była, miał zamiar się przebić swoją wolą w czyn i uratować siebie oraz ją. Tak też uczyni. Musi.

MG

Dziewiąty nagle rozpłynął się w powietrzu, zaś Kyouma został sam na placu. Tak całkiem sam bez jakichkolwiek wskazówek, co dalej. Co z Dziewiątym? Co z tamtymi dziwnymi obrazami? Co z muzyką? Co z Kirino? A no nie wiedział. Nie miał pojęcia. Gdzieś w oddali mógł zauważyć kobietę zamiatającą plac i nie zwracającą większej uwagi na chłopaka. Ostatecznie tez i ona zniknęła niedługo po tym, a Kyouma mógł ruszyć zająć się innymi rzeczami.

To ten, możesz zrobić z\t i wedle woli Maczka dopisać 70pd.
//Edit bo ty ponoć jakoś magie miałeś z tego mieć, nie? Napisz na gg to się to ogarnie no i ty chyba tutaj jakoś większość maczkowej fabuły miałeś za sobą @@ To ten, daj znać jak będziesz na gg