Polanka w środku lasu

First topic message reminder :


Vaim była po walce ze swoim drugim duchem, którego duszę niedawno połknęła, jednakże nadal leżała na trawie nieprzytomna, cała w ranach ciętych, niektóre wyglądały na naprawdę poważne. Jej delikatna cera była naruszona, nie wyglądała już tak słodko jak przed kilkoma godzinami. Von Herrlich był koło niej i cały czas czuwał, ale zbyt wiele nie mógł zrobić. Współczuł dziewczynie, odbyła naprawdę trudną walkę. Starał się jej pomóc jak tylko mógł, ale nie był w stanie zbyt wiele zrobić. Blokował ino ataki, nic więcej. Czuł się taki bezużyteczny i miał wyrzuty sumienia, że dziewczynka (?) jest teraz w takim stanie. Był wręcz załamany. Jakby nie fakt, że był już martwy, to by się zabił.

MG:
I wtedy strzeliło piorunem, z czystego, zielonego nieba, prosto w jakieś drzewa. Najpierw błysk, potem grzmot. Szalka nawet się nie wzdrygnęła, jakby nic się nie działo. Nawet cicho się zaśmiała słysząc słowa Haru.
- Należysz do takich, których trzeba prowadzić za rączkę – odpowiedź ta była bardziej stwierdzeniem niż pytaniem. – Nikt tak naprawdę nie wie co jest komu potrzebne. Ani ja, ani ty… A wiem tyle ile widzę, a widzę to, że umierasz, oraz nie wiesz co ze sobą zrobić, tak jak każdy, kto tutaj trafia…
Po tych słowach strzelił kolejny piorun i kolejny, a wiatr stawał się coraz silniejszy i gwałtowniejszy. Ciężko było określić z której strony nadchodził, gdyż nagle wiał z zachodu, a potem z północy, w następnej sekundzie z południa. Był całkowicie nieogarnięty.
Dziewczyna odsunęła się kilka kroków od chłopaka i ruszyła przed siebie, oddalając się od Haru. Widocznie nie miała zamiaru dłużej zostawać na wietrznej łące, jednak zatrzymała się, odwracając głowę w stronę Haru.
- Idziesz? – zapytała, przytrzymując czarne jak noc okulary.

Otoczenie nijak pomagało. Zarówno wiatr, co pizgające złem błyskawice, nie ułatwiały w żadnym stopniu zachowania powagi. Do tego dochodziła jeszcze nietypowa atmosfera w skutek której blondyn przygryzł wargę, zduszając pod nosem jakieś przekleństwo. Wolał ugryźć się w język, aniżeli powiedzieć za dużo. - Więc, Szalko... - zaczął, acz niełatwo poszło mu wypowiedzenie jej imienia. Nie ufał jej, jednak nie na zaufaniu polegała ta relacja. Szedł za nią tak długo, dopóki mógł mieć z tego jakieś korzyści. Nie chciał jej zabijać, póki ta mogła jakoś się przydać. Nawet jeśli w nią wątpił - podążał za nią, uważnie doglądając otoczenia. Wyłapując każdy ruch. - Czyżbyś potrafiła wydłużyć życie? - mruknął jedynie chłopak, zastanawiając się nad całą jej wiązanką. Nawet nie chciał się z nią droczyć, jednak nie mógł oszczędzić sobie pogardliwego prychnięcia. Zastanawiał się gdzie dotrą oraz czy był w tym jakiś sens. Czy nie tracił swojego cennego czasu? To jednak nie był koniec pytań, które miał chłopak, a w wolnej chwili dorzuciłby jeszcze proste: - Wiesz może coś o magii? - te zgłoski były jednak ciut bardziej... zaciekawione.

MG:
Stwierdzając, że nie miał nic lepszego do zrobienia, Haru postanowił ruszyć za Szalką. Ta ruszyła gdzieś w las, nieśpiesznym krokiem, jakby niczego się nie obawiała. Po raz kolejny zaśmiała się, tym razem nieco głośniej, kiedy chłopak zadawał jej swoje pytania.
- Może… - odpowiadała za każdym razem, nawet się nie odwracając. Ignorowała wszelkie uwagi chłopaka. Po prostu szła przed siebie w las, a burza zaczęła się rozkręcać, podobnie jak wiatr wiał coraz silniej i mocniej. Mimo to, Haru podążał za kobietą, choć nie wiedział gdzie go prowadziła.


Leci tu!