Farmy i Jaskinie Gobloidów

First topic message reminder :


MG:
Słońce świeciło, pogoda była ładna. Dom, do którego Seishuu miał się zgłosić w sprawie zadania, dało się odnaleźć bez większych problemów. W zasięgu wzroku od niego znajdowało się wzniesienie, w którym to ponoć żyły złośliwe Gobloidy. Co zaś do samej chatki i zlecenia, to problem był taki, że na maga nie czekał nikt na zewnątrz. Nikt go nie przywitał z otwartymi ramionami, z chlebem, solą, pieczarkami i grillowanymi kiełbaskami. Właściwie to było w okolicy całkiem pusto. Prawie, że żadnej żywej duszy. Nawet owieczki gdzieś wszystkie poznikały i tak bardzo pasujące do swojskiego klimatu krowy.

Sei siedział w ciszy, którą przerwały - tak jak się spodziewał, że będzie - dzieciaki i ich płacz. Chociaż to trochę dziwne. W końcu ich matka stwierdziła, że zajmowała się nimi przez osiemnaście lat. Czy w takim wypadku pierwsze co zrobią po przebudzeniu to płacz? Cholera, przecież skoro najstarsze miało 18 lat to powinno być niewiele młodsze niż sam Seishuu. Trochę mu to nie pasowało. W każdym razie zaraz po tym jak rozległy się ich ryki śpiące kobieta się obudziła. Nie wyglądała jednak na zaskoczoną widząc go. A powinna, chociaż trochę. W końcu wbił do domku jak do siebie. Było jej wszystko jedno? Tak to dla niego wyglądało. Na jej uwagę, że powinien ją obudzić jedynie wzruszył ramionami. Na kolejne pytanie kiwnął twierdząco i dodał - Tak, dowiedziałem. - Po tym wstał.
- Zanim jednak powiem o twojej siostrze pozwól, że zadam ci dwa pytania. - poczekał chwilę, bardziej chyba po to, żeby kobieta się na dobrze przebudziła niż na jej przyzwolenie.
- Pierwsze - Mówiłaś, że zaginięcia ludzi zdarzają się bardzo rzadko, a ja znalazłem tam koło 20, może więcej mężczyzn. Byli odurzeni i pracowali jako niewolnicy. Gdzie i kogo powinienem poinformować o tym co tam widziałem? - krótka przerwa przed zadaniem drugiego pytania. - Drugie - dlaczego w ogóle zajmujesz się dzieciakami? Czy chociaż jedno z nich nie jest na tyle duże, żeby zająć się pozostałymi? - to było to ważniejsze pytanie i tutaj mag poczekał dłużej. W końcu przeszedł do tego czego dowiedział się o siostrze zleceniodawczyni.
- Co do twojej siostry... Emi ma się świetnie. Tyle, że nie ma najmniejszego zamiaru wracać. Stwierdziła, że zajmowała się bachorami przez 18 lat i teraz powinny radzić sobie same. I jeśli to prawda to ja się z tym zgadzam. - pozwolił sobie na komentarz ze swojej strony. - Dlatego teraz, kiedy wiesz, że twojej siostrze nic nie jest. Kiedy wiesz, że zwyczajnie swoje dzieci porzuciła przekonana, że same dadzą sobie radę... Myślę, że nie powinnaś nad nimi tak siedzieć i się nimi zajmować. Jesteś zbyt dobra.

MG:
Zanim Seishuu przystąpił do zdania raportu z wyprawy do jaskiń, wpierw zadał kobiecie bardzo istotne pytania. Pierwsze było dla niej wyraźnym zaskoczeniem. Tak dużym, że aż jej brwi drgnęły.
- Dwudziestu? - dopytała z niedowierzaniem. - I pracują? Cóż... Może to oznaczać, że gobloidy nie zjadają tych, których uprowadzą, jak do tej pory myślano... A porwania zdarzały się średnio po jednym na rok. To chyba nie jest często? Może rada, policja magiczna, lub inni magowie mogliby się tym zająć? Sama właściwie nie wiem... - tak powiedziała i już wtedy łzy zaczęły jej spływać po policzkach. Lecz nie wyglądało, jakby zadawała sobie z tego sprawę i jeszcze nie zaczęła szlochać w ramię maga.
- Nikt inny by się nimi nie zajął... - odpowiedziała na drugie pytanie. - Może i są już duże, ale także i są... Ułomne? To dobre słowo? Nie potrafią same o siebie zadbać. Ktoś musi się nimi opiekować.
I wtedy też Seishuu zdał raport, który wywołał jeszcze więcej łez. Nie tylko tych dziecięcych. Kobieta przez długą chwilę nie mogła się z nich otrząsnąć.
- Więc mi je zostawiła... Wredna suka... Wie, że nie mogłabym ich zostawić samych sobie... To by było okropne... Przepraszam... To już nie twoja sprawa. Wystarczająco wiele zrobiłeś. Dziękuję ci za to co zrobiłeś. Teraz przynajmniej mam pewność, że tym mękom nie będzie końca... - westchnęła ciężko i wręczyła magowi wynagrodzenie. Jakby nie patrzeć, to ten swoje zadanie wykonał.
- Przykro mi, że tylko tyle mogę dać, ale jakoś chciałabym się odwdzięczyć - powiedziała smutno. No i Seishuu był już wolny. Wszelkie decyzje należały już tylko i wyłącznie do niego.

Seishuu:
+ 30 PD
+ 5.000
+ Złoty Łańcuch Gobloidowości - Jest to złoty łańcuch o długości 40 centymetrów. Wyczuwalna jest od niego słaba energia magiczna, świadcząca o tym, że łańcuch jest magiczny. Łańcuch można zawiesić na szyi, wzmacnia on wtedy Wytrzymałość o 1 poziom, o 0.5 w przypadku posiadania poziomu 3. Jednakże zmniejsza wtedy umiejętność Siłacza i Sprintera o 0.5, może nawet zejść poniżej 0.
Łańcuch owinięty wokół ręki, wzmacnia Łamacza Kości o 1, lecz zmniejsza zdolność Jokera i Walki Wręcz o.5. Jest złoty.

//Możesz dać z/t, możesz zostać, w sumie możesz co chcesz :3

Sei jedynie kiwnął dwa razy głową. Najpierw kiedy kobieta zdawała się nie dowierzać, że aż tylu ludzi było w Gobloidziej jaskini. Drugi raz zaś kiedy nie będąc pewną gdzie powinien się udać jego zleceniodawczyni za przykład podała policję magiczną lub radę. Też po głowie chodziła mu magiczna policja, po prostu liczył, że może pokierowałaby go do pobliskiego miasteczka do jakiegoś ratusza czy czegoś takiego. Ale posterunek magicznej policji też był okey.
Później zaś poważna mina Seishuu zmieniła się. Pojawiło się na niej coś jak zrozumienie. I smutek. Po tym co teraz usłyszał wiedział czemu matka dzieciaków stwierdziła, że jej siostra ich nie porzuci. Ta kobieta była po prostu zbyt miła. Chociaż... Sam na jej miejscu pewnie zrobiłby podobnie. Nie miał więc zamiaru więcej jej przekonywać. Po prostu smętnie pokiwał głową po raz kolejny.
- Mnie również jest przykro. Może mogłem zaciągnąć tu twoją siostrę siłą ale... Ale pewnie znów by gdzieś zniknęła... Przykro mi. - Sei naprawdę współczuł tej kobiecie, ale też nie mógł dla niej nic więcej zrobić.
- Nie, w porządku. W końcu nie sprowadziłem twojej siostry. - odparł chłopak. Naprawdę źle czuł się z tym, że nie zrobił nic więcej. Tak właściwie to w żaden sposób kobiecie nie pomógł. Nie pozostało mu nic więcej jak odejść, bo przecież sam się tymi bachorami nie zajmie. Opuścił dom przygnębiony nie mając ochoty wracać do domu, chciał zrobić coś jeszcze. Ale co? Nie mógł pomóc kobiecie. Ruszył więc w kierunku Akane, w końcu czekała tam istotka, którą on sam musiał się zająć.

z/t