Farmy i Jaskinie Gobloidów

First topic message reminder :


MG:
Słońce świeciło, pogoda była ładna. Dom, do którego Seishuu miał się zgłosić w sprawie zadania, dało się odnaleźć bez większych problemów. W zasięgu wzroku od niego znajdowało się wzniesienie, w którym to ponoć żyły złośliwe Gobloidy. Co zaś do samej chatki i zlecenia, to problem był taki, że na maga nie czekał nikt na zewnątrz. Nikt go nie przywitał z otwartymi ramionami, z chlebem, solą, pieczarkami i grillowanymi kiełbaskami. Właściwie to było w okolicy całkiem pusto. Prawie, że żadnej żywej duszy. Nawet owieczki gdzieś wszystkie poznikały i tak bardzo pasujące do swojskiego klimatu krowy.

MG:
W naturze istotnie były stworzenia z którymi należało walczyć, oraz takie, z którymi był sposób się dogadać. Jak się okazało, gobloidy stanowiły gatunek w miarę rozumny. Może i nie rozumujący jakoś wybitnie, ale na tyle, że mieli własną kulturę, hierarchię i nawet możliwe było, aby się z nimi dogadywać.
- Ety? O ego? - zapytał najwyższy z gobloidów, lecz nim Sieshuu zdołał odpowiedzieć, wtedy jeden z rzekomych gwardzistów zakreślił wypuklejszy kształt przy swych piersiach.
- Aaa! Eta! Na bna. W alni. Ej ać e gę - cokolwiek oznaczały słowa gobloida, ten pokręcił głową, jakby próbował zaprzeczyć.
- N ali! - zaskrzeczał jeden z pobocznych gobloidów, wskazując na maga. - Ny!
- Eń ny! E ce o! - odrzekł władca.
- Dzi ą - rzekł trzeci gobloid, który podszedł do Seishuu i zaczął ciągnąć maga za rękaw. Co takiego gobloidy miały zamiar zrobić, tego mag mógł się tylko domyślać. Może planowały kolejną pułapkę? Może coś innego. W każdym razie, póki co wstrzymywały się od agresji.

Seishuu: 117 MM; Obrzucany wszelkim śmieciem. Lekko przez to obolały, ale to nic poważnego. Ognisty Krąg 2/2

Wyglądało na to, że król Gobloidów Seia nie zrozumiał, zdawało mu się, że dogadanie się ze stworkami było jednak niemożliwe. Wtedy jednak jeden z gwardzistów zrobił coś co sprawiło, że blondyn jednak dostrzegł promyk nadziei. Wyglądało, że on maga zrozumiał i starał się przekazać królowi co Sei miał na myśli. Nie mniej chłopakowi wydawało się, że Goboidowy król albo nie chciał przyprowadzić kobiety, albo nikogo takiego tutaj nie było. Chociaż Sei bardziej wnioskował to z jego gestów niż słów, bo tych drugich za cholerę nie rozumiał.
O czym mówił kolejny gwardzista i co na to król odpowiedział Sei także nie miał pojęcia. Jeden z potworków wskazał też na niego, ale to nijak nie mówiło o co chodzi. Jeśli blondyn miałby zgadywać to pewnie chcieli, aby stąd poszedł, opuścił jaskinie Gobloidów. Właściwie on sam też tego chciał tylko, że nie mógł tego zrobić. Przynajmniej póki nie odnajdzie zaginionej kobiety.
Nie rozumiejąc o czym Gobloidy rozmawiają. Nie wiedział też o co chodziło potworkowi, który do niego podszedł i pociągnął jego rękaw. Nie widząc jednak w tym żadnej agresji postanowił podążyć za nim, pozwolił mu się poprowadzić. Chyba, że zrozumiałby że potworek próbuje go wyprowadzić z jaskini, wtedy szarpnąłby się, aby go puścił. Nie miał zamiaru jeszcze jaskini opuszczać.
- Nie odejdę póki nie znajdę tej kobiety. - rzuciłby potworkowi chociaż zdawał sobie sprawę, że pewnie ten nie do końca go zrozumie, jeśli w ogóle cokolwiek zrozumie. A jeśli nie wyglądało na to, aby potworek chciał go wykopać z jaskini to spokojnie za nim podążył. Oczywiście zachował ostrożność. Lustrował uważnie otoczenie jak i gwardzistę, który go prowadził. Nie miał zamiaru wpaść w kolejną pułapkę. Był jednak dobrej myśli i liczył, że jednak uda mu się z potworkami dogadać. Przedkładał pokojowe rozwiązanie nad użycie siły. Acz gardy nie spuszczał, mimo wszystko był w jaskini pełnej włochatych potworków.

MG:
Może i mag ognia nie rozumiał w pełni jednosylabowych wypowiedzi gobloidów, ale zrozumiał przekaz, żeby podążyć za szarpiącym go gobloidem. Ten wyprowadził chłopaka ze środkowego korytarza, wracając do głównego pomieszczenia. Przebywające tam gobloidy pochwyciły wszelkiego rodzaju śmieci, aby znowu obrzucać nimi maga, lecz wtedy przewodniczący gobloid machnął im ręką i już wszystko było jasne. Goboidy porzuciły śmieci i powróciły do swych codziennych zajęć, czyli jedzenia grzybków, przeprowadzania między sobą mało zrozumiałych dyskursów, do wylegiwania się i opalania w świetle drobnych ognisk.
Seishuu zaś został poprowadzony do korytarza prawego, który był kręty, zawiły i prowadził w dół. Na jego końcu znajdowały się drzwi. Drewniane, całkiem solidne. Przed nimi to też zatrzymał się gobloid z magiem.
- Zie. Am. Ni ują - oznajmił stworek, po czym cofnął się od chłopaka. Teraz to już tylko od niego zależało, czy przekroczy te drzwi.

Kiedy mag w towarzystwie jednego z gwardzistów cofnął się do pierwszej jamy wyglądało na to, że znów zostanie obrzucony śmieciami. Powstrzymało je machnięcie włochatej łapki prowadzącego go Gobloida. Ten jeden gest wystarczył, ale reszta potworków kompletnie straciła zainteresowanie magiem. Wróciły do swoich wcześniejszych zajęć jakby Seishuu w ogóle tutaj nie było. A sam Sei szedł dalej za gwardzistą, tym razem udając się ku prawemu korytarzowi. Nie mógł przestać myśleć o tym dlaczego potworki kompletnie straciły nim zainteresowanie. Znaczy wiedział dlaczego - przez gest tego wyższego, z jamy króla Gobloidów, ale i tak nie podobało mu się, że stało się to tak nagle.
W końcu dotarli przed solidnie wyglądające drewniane drzwi.
- Lepiej żebyście nie kombinowali niczego głupiego. - rzucił marszcząc brwi do potworka kiedy tamten się cofnął. Nie było jednak co się zastanawiać. Sei pchnął(albo pociągnął) otwierając drzwi, a przynajmniej próbując to zrobić. Nie wlazł tam jednak od razu, najpierw puścił przodem dwie malutkie kuleczki na maksymalny możliwy zasięg - 2 metry - aby zobaczyć co tam za tymi drzwiami jest. Całego pomieszczenia raczej nie oświetlił, ale to zawsze coś. Chyba, że nie trzeba było nic oświetlać. Wtedy jeśli Sei nie zobaczył nic niepokojącego przeszedł przez drzwi.

MG:
Drzwi nie stawiały większego problemu i otwierały się do wewnątrz. Co prawda zaskrzypiały głośno, świadcząc o zużytych i zardzewiałych już zawiasach. Jak się okazało, kolejne pomieszczenie było oświetlone kilkoma pochodniami, więc widoczność nie wymagała od Seishuu przywoływania świecących kulek. Nie wyglądało też, żeby na maga została przygotowana jakakolwiek pułapka, chociaż to, co zobaczył mogło się wydawać co najmniej trochę dziwne.
Kolejna jaskinia była duża i wysoka. Pełno w niej było drewnianych rusztowań na których stali ludzie. Mężczyźni. W przeróżnym wieku. Może było ich tam ze dwudziestu. Wszyscy uderzali w skały kilofami, sprawiając wrażenie otumanionych i nie w pełni świadomych.
- Yby... Yby... - powtarzali, raz za razem uderzając w skały.
Żadnej kobiety wśród nich nie było, ale jaskinia ciągnęła się dalej i gdzieś zakręcała. Być może poszukiwana niewiasta znajdowała się gdzieś dalej. W każdym razie, gobloid, który przyprowadził maga do tego miejsca, zatrzymał się przed drzwiami, a nawet cofnął się dwa kroki, jakby to nie miał w zamiarze dalej prowadzić maga ognia.

- Co to ma być do cholery? - pomyślał na głos blondyn widząc to co znajdowało się za drzwiami. Od razu spojrzał też na Gobloida, który go tu przyprowadził. Spojrzał tak jakby chciał go zabić. I właściwie ledwie się powstrzymał od tego, aby przerobić go na skwierczący kawałek mięsa. - Nie zostawię tak tego. - powiedział tylko i zacisnął zęby. Mimo, że był wściekły z powodu tego co zobaczył to wiedział, że teraz nie powinien nic robić. Mógłby co prawda z miejsca spalić swojego przewodnika, a później spróbować wyprowadzić tych wszystkich ludzi, ale... Tak, mimo że był wściekły to nie zaślepiło go to. Wiedział, że nie powinien tego robić. Nie teraz, i nie sam. Nie mógł przecież zagwarantować bezpieczeństwa tym ludziom kiedy by ich wyprowadzał. Gobloidy z pewnością stawiały by się bardziej niż wcześniej. Co prawda sądził, że by sobie z nimi poradził, ale co jeśli dopadłyby i któregoś ze swoich niewolników i go zabiły? Nie chciał tego na siebie brać. Poza tym był jeszcze jeden problem - co kiedy już wyprowadziłby tych ludzi? Miał ich po prostu zostawić? Nie mógł. Raz, że nie wyglądali za dobrze, jakby otumanieni, pewnie im coś podano. Nie, nie mógł ich tak po prostu zabrać. Ale nie miał też zamiaru ich zostawić. Postanowił, że jak tylko już wyjdzie z tej jaskini to gdzieś zgłosi to co tutaj zastał. I bardzo chętnie dołączy do wyprawy, która miała tych ludzi uratować. Bo z pewnością władze coś z tym zrobią, powinny zrobić. Jeśli tak będą miały pierwszego chętnego. Postanowił coś jeszcze. Teraz, jeśli jakiś Gobloid wejdzie mu w drogę nie będzie się z nim patyczkował. Każdy kot spróbuje mu przeszkodzić zamieni się w kupkę popiołu.

Tymczasem ruszył w głąb pomieszczenia. Przyszedł tutaj odnaleźć kobietę i ją jedną miał zamiar stąd zabrać. Niepokoiło go jednak to jak wyglądają ci wszyscy mężczyźni. Może Gobloidy wpuszczały tu jakiś gaz? Była to raczej marna ochrona, ale ściągnął kurtkę, a potem koszulkę. I z tej koszulki zrobił sobie coś na kształt chusty zakrywającej usta i nos. Jeśli faktycznie był tu jakiś gaz, dym czy inne cholerstwo to lepiej było tego nie wdychać. Kiedy miał już na mordce prowizoryczną maskę z powrotem założył kurkę i ruszył w głąb pomieszczenia w poszukiwaniu zaginionej kobiety. Nadal był jednak wściekły. Teraz chciał jeszcze bardziej jak najszybciej znaleźć zaginioną, zabrać ją do domu. A później udać się gdzieś, aby poinformować o tym co tu zastał. Zastanawiał się tylko dlaczego kobieta, z którą rozmawiał powiedziała, że uprowadzenia zdarzają się tutaj niezwykle rzadko? To co widział temu przeczyło. Czyżby ci wszyscy ludzie nie byli stąd?

MG:
Na obecną chwilę ciężko było cokolwiek zrobić z tymi ludźmi. Ci nie zwracali najmniejszej uwagi na maga ognia, zatraceni w swojej pracy. Seishuu mógł zatem spokojnie przejść przez korytarz, wcześniej przewiązując sobie usta koszulką, żeby nie zadziałały na niego potencjalne trucizny w powietrzu. Te istotnie nie działały, gdyż chłopak czuł się całkiem zdrowy i nie odczuwał potrzeby uderzania kilofem w skały. Mag dotarł do zakrętu, minął go i po drodze mógł zobaczyć wydrążone w skałach drobne pomieszczenia z sianem, wiadrami i paroma mebelkami, sprawiające wrażenie dość niewyszukanych warunków mieszkalnych, prawdopodobnie należące do tych właśnie ludzi. W końcu ci musieli czasem spać i wypoczywać, aby móc pracować.
Idąc dalej mag w końcu dotarł do jeszcze jednego, większego pomieszczenia. Było ono jednak o wiele bardziej zadbane niż poprzednie i unosił się w nim delikatny zapach kwiatów, wyczuwalny nawet mimo prowizorycznej maski.
W tym to właśnie pomieszczeniu było łóżko, parę dywanów, nawet komódka z lustrem. Oraz kobieta. Niewysoka, pulchniejszego kształtu, z jasnymi włosami. Ubrana była w czerwony sweter i długie spodnie, które przylegały do jej otyłych nóg. Zauważyła maga na wejściu do "komnaty" i zmierzyła go surowym wzrokiem.
- Ile razy mówiłam, żeby mi nie przeszkadzać?! Chwila... Ciebie jeszcze nie widziałam. Kim ty jesteś? - zapytała pretensjonalnie, stając tuż obok swego łóżka.

Zrobiona na prędko maska działała, bo Sei czuł się dobrze, żadnego otumanienia czy czegoś takiego. Mogło też w powietrzu nie być niczego takiego, a oni wszyscy zwyczajnie się czymś objedli, na przykład tymi grzybkami, które wcześniej widział. To w sumie było bardziej prawdopodobne niż wysoka skuteczność maski, to jest bluzki obwiązanej na twarzy. Ale Sei wolał myśleć, że to raczej zasługa jego świetnego pomysłu.

Idąc w głąb korytarza chłopak mijał wgłębienia, które prawdopodobnie były kwaterami niewolników. Nie zatrzymywał się, po prostu przyjrzał im się idąc dalej. I w końcu dotarł do większej jamy. Ta wyglądała lepiej, miała normalne łóżko, dywany czy nawet komódkę z lustrem. Normalnie klasa i bogactwo, jak na standardy Gobloidowej jaskini. W środku była kobieta, dość otyła - co zgadzałoby się z tym co wspomniała jego zleceniodawczyni. Co ważniejsze jednak nie wyglądała ani na otumanioną, ani na przetrzymywaną w tym miejscu pod przymusem. Czyżby myśl, które przez chwilę pojawiła się w głowie blondyna wtedy przed domem miała być prawdziwa i kobieta zwyczajnie zostawiła dzieciaki? Jeśli to faktycznie była siostra jego zleceniodawczyni to tak właśnie wyglądało. Należało się upewnić.
- Magiem. Wysłanym jak zgaduję przez twoją siostrę, aby sprowadzić cię do domu. - odpowiedział. Po tym powiedział jeszcze tylko jedno słowa, a mianowicie: - Idziesz? - od odpowiedzi na nie zależało co Sei zrobi. Jeśli się zgodziła i wyrażała chęć powrotu nie było na co czekać. Jeśli zaś powrót jej nie interesował... Cóż, chłopak nie miał najmniejszego zamiaru ciągnąć ją siłą.
- W takim razie bachory będziesz mogła znaleźć u wejścia do jaskini. Bo twoja siostra usłyszy, że masz się świetnie, bardzo ci tutaj dobrze i wcale nie zostałaś uprowadzona jak myśli. Co prawda wydawała się to być porządna i rozsądna kobieta, ale przekonam ją, że taka twoja wola. Wyglądaj ich Eni, jeśli oczywiście cię obchodzą. - powiedział wyraźnie zły, i to nie tylko z powodu niewolników. Po tym miał zamiar wracać.
Trochę gorzej jak to nie była ta kobieta, ale cóż... Naprawdę wydawało mu się, że to ona.

MG:
Kobieta patrzyła na Seia, a ekspresja jej twarzy wyrażała coraz większe zdziwienie. W końcu skrzyżowała ramiona na piersi i głęboko westchnęła.
- Niech zgadnę, zapłacą ci srogą sumę za to, jeśli sprowadzisz mnie z powrotem. Tym właśnie zajmują się magowie, czyż nie? Ale co, jeśli ja nie chcę stąd wracać? - zapytała i to poważnym, a nawet agresywnym tonem. Argument o siostrzyczce niewiele poskutkował. Na wspomnienie o niej Eni, aż wzięła głębszy oddech. - Myślisz, że ta głupia niewiasta cokolwiek z tym zrobi? Jest na to zbyt miękka. A ja przez osiemnaście lat wychowywałam te bachory! Powinny już sobie same dawać radę! Niech sobie z nimi zrobi cokolwiek zechce, ale ja już swoje zrobiłam! - oznajmiła wściekle i machnęła ręką, żeby Seishuu już sobie poszedł.

- To tu zostaniesz, przynajmniej na razie. - odpowiedział Sei nie zwracając większej uwagi na ton kobiety. Kompletnie się nim nie przejmował i sam przy tym zaczął mówić spokojnie. Spokojniej niż wcześniej w każdym razie. Acz słysząc kolejne słowa zmarszczył brwi.
- Mam nadzieję, że coś zrobi. - odparł tylko, aby po tym obrócić się na pięcie. - Przekażę jej co mówiłaś. - tylko tyle z siebie wyrzucił. Nie miał ochoty dłużej z nią rozmawiać. Chociażby dlatego, że byłoby to strzępienie języka na darmo. Nie było opcji, aby ją przekonać do powrotu, przynajmniej sam Sei jej nie widział. Dlatego miał zamiar wrócić przed dom zleceniodawczyni. Czy może raczej przed dom tej kobiety tutaj? Właściwie nie ważne, po prostu miał zamiar wrócić.

MG:
Mag ognia stanowczo oznajmił swoje zamiary i kończąc wszelkie dyskusje, skierował się do wyjścia. Kobieta go nie zatrzymywała. Zaledwie wzgardliwie prychnęła i pozwoliła mu odejść. Seishuu przeszedł przez jaskinie w których wciąż pracowali ludzie, minął jamy tańczących gobloidów i wyszedł na świeże powietrze, gdzie to już nie zagrażały mu żadne stworki, ani grzyby. Udał się przed domek, przed którym to też rozpoczął swoje zadanie. Cisza panująca wokół mogła świadczyć o tym, że dzieci właśnie spały.

Seishuu przekonany o tym, że jego zadanie zostało wykonane postanowił udać się w drogę powrotną. Nie napotykając już na żadne trudności opuścił jaskinie i ruszył w kierunku domku gdzie jego zadanie się zaczęło. Kiedy już znalazł się przed domkiem wokół panowała taka sama głucha cisza jak za pierwszym razem kiedy się tu zjawił. Przynajmniej póki nie zawołał pukając do drzwi. Bo wtedy dało się słyszeć wrzaski dzieciaków. Tym razem chcąc tego uniknąć podszedł i zapukał. Cicho i już bez pokrzykiwania, że wrócił. Być może nawet za cicho, kto wie. Więc jeśli kobieta nie usłyszała i nie pojawiła się na zewnątrz Sei postanowił nacisnąć klamkę i zajrzeć do środka.
- Halo? Jest tu kto? - zapytałby lekko przyciszonym głosem wychylając głowę przez próg i zaglądając do środka. Jeśli nadal nikt na to nie zareagował to wszedł do środka, aby poszukać zleceniodawczynie. A jak domek był zamknięty? Cóż, wtedy zapukał głośniej. A potem jeszcze i jeszcze głośniej, aż w końcu ktoś do niego wyjdzie. Nie chciał co prawda burzyć chwili spokoju biednej kobieciny, ale też nie miał zamiaru stać przed drzwiami godzinę licząc, że może przypadkiem ta wyjdzie, albo wyjrzy przez okno i go zauważy.

MG:
Ciche zapukanie nie obudziło dzieci, ale też nie sprawiło, aby ktokolwiek magowi otworzył. Z tego powodu ten postanowił wejść samemu. Drzwi okazały się otwarte i chłopak mógł wejść do środka. Wewnątrz panowała całkowita cisza. Nikt magowi nie odpowiedział, więc poszedł dalej, aż dotarł do salonu, gdzie to pracodawczyni siedziała przy stole, z głową opartą o blat i wyglądała tak, jakby spała i to bardzo głębokim snem.

Sei wszedł do domku, aby po chwili odnaleźć swoją zleceniodawczynie. Kobieta spała opierając głowę o stół, wyglądała na zmęczoną. Naprawdę musiała być wykończona opieką nad tymi dzieciakami, żeby zasnąć w takiej pozycji. Na ten widok chłopaczyna poczuł się jakby zawiódł, jakby jego misja zakończyła się porażką. Właściwie w pewnym sensie tak było, bo przecież miał jej siostrę sprowadzić z powrotem do domu czego nie zrobił mimo tego, że ją odnalazł. W każdym razie postanowił kobiety nie budzić, zamiast tego przez ten czas zastanowi się co powinien jej powiedzieć. Usiadł by, najlepiej gdzieś pod oknem, przez które mógł wyglądać. Chociaż bardziej niż na tym co za oknem skupiłby się na swoich myślach. Po prostu czekałby, aż kobieta się obudzi. Na jej widok przestało mu się spieszyć czy cokolwiek. Apropos niej, jeśli na wierzchu był jakiś kocyk czy coś czym mógł biedaczkę okryć to to zrobił zanim usiadł w przed oknem czy w jakimś innym koncie salonu.

MG:
Seishuu okazał się na tyle miłym magiem, że nie zmusił jednej kobiety do powrotu, a drugiej pozwolił spać, kiedy to zastał ją śpiącą. Nawet kocykiem ją uraczył, co go znalazł nieopodal i usiadł i czekał. Czas leciał w ciszy i spokoju, aż tak jak to zazwyczaj bywa z dziećmi, to jedno się obudziło i od razu w płacz, wywołując falę rozpaczy. Ten nienajprzyjemniejszy budzik zbudził śpiącą niewiastę. Ta powoli podniosła głowę, otworzyła oczy i pierwszym co zobaczyła, to był Seishuu. Jednak nie zdziwiła się na widok maga.
- Och... Już wróciłeś? - zapytała, przecierając oczy. - Mogłeś mnie obudzić... I znalazłeś coś? - spytała, spoglądając smutnymi, zmęczonymi oczami na Seishuu, a płacz dzieci rozbrzmiewał coraz głośniej.