Zamek Hicca

First topic message reminder :

Z zamkiem łączy się wiele legend i tajemnic. Jest to jeden z najstarszych zamków w Fiore, z czasów których nie zapisano w żadnych księgach. Stoi na wzgórzu, otoczony pasmem gór, przez co prowadzi do niego tylko jedna droga. Otaczają go wysokie i mocne, kamienne mury, które przetrwały wiele batalii i oblężeń. Krążą pogłoski, iż zbudowane są one z Cerrig'Byw, żywych kamieni, dlatego tak ciężko jest sforsować. Podziemia zamku jest tak rozległe, że nawet sam król nie wiele dokąd prowadzą wszystkie tunele. W koło zamku znajdują się włości, w których skład wchodzą pola, sad, młyn na zboczu, jezioro, park oraz tor do jazdy konnej. Obecnie w tym terenie panuje ród von Tildenów, których herbem jest czarny gryf na szaro-białym tle. Droga do zamku prowadzi przez kilometry pól, jednak włości są bardzo dobrze strzeżone. Wszędzie widać przechadzających się strażników.

MG:

Wiatr wiał mocno, szarpiąc chorągwiami von Tildenów. Włości rodu były naprawdę ogromne, droga do zamku do krótkich nie należała. Twierdzę widać było w oddali, jak mieniła się w świetle dnia. Na polach ciężko pracowali rolnicy, w sadach krzątali się ludzie. Gdzieś w oddali widać było biegających za latawcem ludzi. Nie było trudno go odnaleźć Hicca, widać było już z daleka, zresztą każdy mieszkaniec pytany o drogę, z łatwością potrafił ją wskazać. Znaleźli się jednak w trudnej sytuacji. Drogę strzegli strażnicy. Dwóch, ubranych w płytowe zbroje i uzbrojonych w halabardy oraz miecze. Wiatr zawiał znowu, przynosząc chłód i przepowiednie nachodzącego deszczu. Podejść czy nie ryzykować? Tak naprawdę nie wiedzieli, kim jest osoba, której szukają.

MG:

Vanessa uśmiechnęła się słysząc groźby Jo i w myślach roześmiała się na myśl o zaistniałej sytuacji. Boże, miała przed sobą takiego narwanego młodzieńca, który dla tej dziewczyny gotów był zginąć. Nie bał się zagrozić śmiercią świętemu magowi, albo kolesiowi który właśnie bez trudu zatrzymał go w miejscu. Spojrzała na Aemona.
-Dobra, panowie spokój. Ty jesteś gotów zabić za nią, ale Aemon zrobi to samo osobie które zagrozi mi śmiercią. Więc właśnie oboje się okropnie wkurwiliście. Ale nie szkodzi. Rozumiem.-spojrzała na Karune.-Uspokój swojego towarzysza, bo zaraz poleje się tu krew. A my wbrew pozorom nie jesteśmy waszymi wrogami.-westchnęła i napiła się piwa.-Mój... ojciec... Jest wyższym wampirem. Przeszedł na ciemną stronę mocy, gdy ja miałam 5 lat. Oznacza to, że jest jednym z głównych celów mojej organizacji. Odnalezienie go nie będzie trudne. Ale zginiecie w ciągu sekundy, kiedy tam wejdziecie. Chyba, że jesteście po jego stronie i dlatego go szukacie. To jak? Jesteście magami, którym znudziło się zwykłe życie i chcą zmienić się w wampiry? Czy Łowcami głów, którzy przez przypadek wpadli na to nazwisko?-powiedziała, mrużąc oczy i dając Aemonowi znak, żeby usiadł. Bo widziała, jak telepie się ze złości.

Wszystko zaczęło się powoli układać po myśli dziewczyny, zaś sama wizja zginięcia w tak niecodziennym miejscu powoli się oddalała. No... Tak poniekąd, bo jeszcze dalej był Jo i towarzysz Vanessy, którzy zdecydowanie się nie polubili. Ale cóż mogła zrobić? Westchnęła cicho. - Przepraszam za niego. Mój sługa jest... jest... No właśnie. - stwierdziła delikatnie się uśmiechając. Usadzić na miejscu Jo? Niby jak? To był zdecydowanie cięższy kawałek chleba. Nie mniej wzrok przeniosła na swojego sługę, po czym delikatnie dźgnęła go palcem w ramię. - Już wszystko w porządku. Nie ma potrzeby komukolwiek grozić. - stwierdziła spokojnie nie mając pojęcia, co może obecnie pomóc. Mogła co najwyżej liczyć na to, że ten chociaż troszeczkę się uspokoi. Nagle pojawił się kolejny problem, trochę mniejszy niż miecz przy gardle, ale na dłuższą metę - problematyczne. A więc zamiast zabić nawiedzoną kapłankę mają upolować potężnego wampira? Z deszczu pod rynnę... A jednak nie mieli obecnie wyjścia. - Jesteśmy zwykłymi najemnikami, którzy omyłkowo wplątali się w coś nieciekawego i tylko szybka śmierć twojego ojca wróci wszystko do normy. - wyjaśniła krótko niezbyt zadowolona z faktu, ze muszą zabić nie dość, że jakiś potężny byt, to jeszcze ojca jednego ze Świętych Magów. - Mamy na to tylko rok. Skoro jest tak potężny, jak mówisz, nie pogardzimy jakimkolwiek wsparciem. - dodała nawet przez moment nie zastanawiając się, czy aby na pewno jest sens w pchaniu się w śmiertelną pułapkę. Za to cicho liczyła na wsparcie całej organizacji, której Vess przewodzi. W końcu ich cele się pokrywają, tak?

-Zabije go.-Powtórzył Jo bo kobieta chyba nie zrozumiała. Powiedział to już wcześnie. Miał tylko dwa cele. Jeden z nich siedział przed nim, choć nie mógł kiwnąć nawet palcem by ją zabić. Nie mógł jej nawet zagrozić, dlatego jedyne co zrobił to powtórzył raz jeszcze, dobitnie, że zabije jej ojca. A potem zabije również ją. Powtórzył te słowa by przypomniała sobie również groźbę względem siebie i żeby uzmysłowiła sobie że Jo był poważny. Nie. Ale chwila. Karuna tego nie chciała. Nie chciała śmierci tej kobiety, a mimo to on wciąż tego chciał. Ba, uznał słowa Karuny za łańcuchy za... problem. Dał pożreć się własnemu gniewowi i zaślepić mu. Mimo że czynem wciąż pozostał wierny Karunie, tak myślą okrutnie zgrzeszył. Uklęknął więc szybko na jedno kolano i wyciągnął Chepesz rękojeścią ku Karunie.-Wybacz mi pani, za to że sprawiam ci jedynie problemy. I za to że plamię twój honor przy tak ważnych osobistościach. Przyjmę każdą karę.-Powiedział spuszczając głowę i będąc gotowym na utratę co najmniej ręki... choć ścięcie głowy byłoby rozważniejsze. Przynajmniej nie musiałaby walczyć z wampirami.

MG:

Aemon nie wyglądał na zadowolonego, ale zgodnie z instrukcją Ves usiadł przy stole, na tyle blisko, aby w razie czego zareagować, jednocześnie na tyle daleko, aby nie przeszkadzać rozmowie, która średnio go dotyczyła. On tu i tak był tylko dla szarowłosej kobiety. Von Tilden wysłuchała w milczeniu słów Karuny, raz po raz popijają z kufla piwo. A więc tak wyglądała sytuacja. Tylko co takiego musiało się stać, że do rozwiązania sprawy musieli zabić jej ojca? Dalej ta historia była dla niej jakaś podejrzana, jednak z jakiegoś powodu wierzyła dziewczynie. Ale nie pomoże im, jeśli będzie posiadała tylko strzępek informacji.
-Opowiedz mi jak to się stało, że znaleźliście się w takiej sytuacji. Właściwie co się wydarzy, jeśli nie uda wam się go zabić w rok?-zapytała, mrużąc oczy. I wtedy Jo odwalił swoją akcje. Von Tilden wyglądała na zmieszaną i jednocześnie rozbawioną.W końcu nie wytrzymała i zaśmiała się gromko.
-Aemonie, powinieneś brać z niego przykład. Ty cały czas sprawiasz problemy swojej pani i nigdy mnie nie przepraszasz.-powiedziała, uśmiechając się zawadiacko w jego stronę i puszczając oko do Karuny. Aemon mruknął coś niezrozumiale w innym języku.

Tak, zdecydowanie wszystko zmierzało ku dobremu. Mniej lub bardziej. Jednak znowu pojawiła się potrzeba większych wyjaśnień, a to oznaczało więcej mówienia. No i sama nie była pewna, czy powiedzenie za dużo znowu nie pogorszy ich sytuacji. Ale czy mogło być gorzej? Zdążyła jednak tylko westchnąć, kiedy to kątem oka zauważyła klęczącego Jo. Dalej zaś jej wzrok znowu spoczął na śmiejącej się Ves, której również odpowiedziała drobnym uśmiechem. I co ona ma z Jo zrobić? - Baaaka. - stwierdziła patrząc na swojego sługę. Tak, to słowo zdecydowanie dobrze tu pasowało. - Zostaw sobie miecz, przyda ci się bardziej. Zwłaszcza niebawem. - dodała udając, jakoby nie wiedząc, po co ten też chciał podać jej swoją broń. - Po prostu uważaj. Na to co robisz i mówisz. I będzie w porządku. - tak, na pewno. Zwłaszcza, że to nawet nie było miejsce na jakiekolwiek kary. Byli przecie w trakcie rozmowy. Z drugiej zaś strony to, co zrobił, było na swój sposób urocze. Nie zmieniało to jednak faktu, że wygrażanie się ludziom to coś, czego mimo wszystko nie mogła jawnie popierać. Dalej jednak pozostawała sprawa Ves i jakiś konkretniejszych wytłumaczeń. - W jednej z kopalni w Calthcie zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Dziwne stwory w korytarzach, ludzie słyszeli głosy... Wyruszyliśmy to sprawdzić. Za całe zamieszanie odpowiadała jakaś nawiedzona kapłanka uwięziona wieki temu w kopalni. Chcieliśmy jakoś pozbyć się problemu, ale jednak przewaga liczebna zrobiła swoje. Gdzie my, zwykli najemnicy, mieliśmy się mierzyć z całą armią? Więc zawarliśmy ugodę. - tak, tak było, niestety. Może gdyby ona sama była bardziej użyteczna, może jakby sama mogła wtedy coś zrobić, a nie zostawiać wszystko na barkach Jo... - Życie tego, przez kogo dano ją zapieczętować lub potomka tej osoby w zamian za jego życie. - wskazała ręką na swojego niewolnika. - Jeśli nie damy rady dopełnić warunków w rok, umrze. - tak po krotce jawiła się sytuacja. Beznadziejna sytuacja, przez którą albo zginie Jo, albo oboje jeśli zaczną działać sami. Obie te wersje kompletnie jej się nie podobały, tego nie zostało jej nic innego jak brnąć w stronę trzeciego wyjścia, które bardzo szybko mogło zamienić się w to drugie, najmniej fajne.

No i Jo znowu nie miał zbyt wiele do robienia. Zwyczajnie schował miecz do pochwy i stanął za plecami Karuny patrząc w podłogę. Bo gdyby patrzył na Aemona albo na kobietę, to mógłby całkiem niechcący pokazać im jak bardzo chce ich zabić, a tego wolał uniknąć. No bo tego właśnie oczekiwała Karuna. Kiedy natomiast wspomniała że bagno w które się wpakowali, to wszystko tylko przez życie jednego nic nie wartego niewolnika, skrzywił się lekko i uśmiechnął jednocześnie. Gardził sobą za problemy które sprawiał Karunie, a jednocześnie radował się że pracuje dla takiego anioła. Zwykły człowiek, nie patrzy na mrówki pod swoimi stopami i po prostu po nich depcze, Karuna tak jednak nie robiła i próbowała uratować nad tak niską formę życia jak Jo!

MG:

Ves przyglądała się z zaciekawieniem rozwojowi sytuacji. Utnie mu ta rękę czy nie? W końcu to by go nauczyło dyscypliny. Grożenie ludziom, którzy TYLKO przyłożyli drugiej miecz do krtani? Zresztą, normalnie by tego nie zrobiła, ale akurat ten temat był dość drażliwy i wolała nie ryzykować. Jednak nic takiego się nie stało. Wszystkie kończyny chłopaka były na swoim miejscu. Ves była trochę zawiedziona, tak samo jak Aemon, który liczył na to, że chłopak się doigra. Nie mniej, była to rozsądna decyzja. Skoro chcą walczyć z wyższymi wampirami, to lepiej żeby miał wszystko kończyny. Chociaż z drugiej strony, Regis mógłby mu załatwić nową. Albo Ritsu... Vanessa roześmiała się nagle na widok Jo który latałby z ręką jakiegoś zwierzęcia zamiast swojej. Wróciła na ziemię i wysłuchała Karuny.
-Kopalnia w Calthcie? Będę musiała spytać o to Jihyo, kiedy ją zobaczę. Ale więcej nie potrzebuje wiedzieć, wrogowie mojego ojca są moimi towarzyszami.-powiedziała, po czym wstała i zaczęła grzebać po kieszeniach.-Ostatnia rzecz... gdzieś to miałam...-mruknęła. W końcu wyjęła dwie białe gałązki i rzuciła po jednej Karunie i Jo. -Weźcie to do ręki i trzymajcie przez parę sekund.-powiedziała. Jeśli magowie to zrobili, po kilku sekundach z gałązki wyszły zielone pączki, na którym widok Ves rozluźniła się kompletnie.
-Dobrze, jesteście czyści.-wyjaśniła.-Skoro chcecie zabić Murchandha, będziecie potrzebować pomocy, a łączy nas jeden cel. Może dołączycie do naszej organizacji, przynajmniej do czasu wyrównania rachunków?-zaproponowała, na co Aemon drgnął lekko i powiedział coś w innym języku, jednak Von Tilden rzuciła mu tylko krótkie spojrzenie. Traf chciał, że Karuna rozumiała wszystkie języki dzięki swojej magii, więc zdała sobie sprawę, że chłopak ich obraża i protestuje przed wciągnięciem Jo do organizacji. Bał się, że odwróci się przeciwko nim.

Karuna całe szczęście nie przyszła do zamku by jakkolwiek spełniać jakieś dziwne oczekiwania tutejszych, to tez wszelakie zawiedzenie jej decyzją to nie coś, czym mogłaby się jakkolwiek przejmować. Zdawać by się mogło, że mogą liczyć na pomoc Vanessy co w obliczu otrzymanych informacji było niesamowicie ważne, żeby nie powiedzieć - kluczowe, żeby mieli jakąkolwiek szansę by cel osiągnąć. Uśmiechnęła się nawet zadowolona z całego tego obrotu spraw, po czym chwyciła gałązkę od Vess. Gałązkę, która przy okazji zaraz puściła pąki, co nieco dziewczynę zaskoczyło. Taka magia! Czyżby jakiś test? Jeśli tak, zdawać by się mogło, że chyba go przeszli. I znowu - propozycja. Miała dołączyć do jednej organizacji ze Świętym Magiem? I jeszcze mają osobiste zaproszenie od takowego! Zwariowany dzień, ale zdecydowanie udany. Tylko towarzysz Vess nie wydawał się być dobrze nastawiony do całego tego pomysłu. - Przyda się każda pomoc. Z chęcią dołączymy na ten czas. - odpowiedziała kobiecie, po czym przeniosła wzrok na Aemona nie bardzo wiedząc, czy obecnie odzywanie się do niego czy jakiekolwiek zapewnienia obecnie pomogą. - Wiem, że Jo jest dość... narwany, ale nie jest typem osoby, która byłaby zdolna zdradzić. Dopóki jestem po waszej stronie, on również. - stwierdziła spokojnie dobrze zdając sobie sprawę z tego, że to mimo wszystko tylko słowa jakiejś obcej osoby.

Test z gałązką był ciekawy do tego stopnia że Jo na chwilę zapomniał o złości. Z niewolnikami trochę jak z dziećmi, mało widzieli w życiu to i łatwo o ich atencję. Szybko jednak okazało się że są gdzieś zapraszani więc spojrzał tylko wyczekująco no Karunę, bo to ona musiała podjąć tą decyzję. Na dodatek wyglądało na to że powodował więcej problemów, bo Karuna musiała go tłumaczyć przy tych ludziach. Tutaj więc również chciał zabrać głos, ale wiedział że mógłby... nieumyślnie, urazić gospodarza. Tak więc jedynie skinął głową a następnie spuścił wzrok, wciąż jednak czujnie wszystko obserwował. Niebieski mógł czyhać na życie Karuny.

MG:

Aemon zrobił zdziwioną minę i poczerwieniał. Niespodziewań się, że Karuna będzie znać język Stelli. Widząc to Ves roześmiała się serdecznie i aż otarła łezkę szczęścia z prawego oka.
-Już Cie lubię dziewczyno. Aemon, masz nauczkę na przyszłość, aby uważać na słowa. I koniec gadania o tym, oboje dołączają. Teraz idź i zawiadom Przewoźnika. Udajemy się na Wyspę Wież.-powiedziała, nie mając nawet zamiaru słuchać ostrzeżeń Aemona. Jemu zawsze coś nie pasowało. Szczególnie jeśli chodziło o jakiegoś innego faceta. Uśmiechnęła się do magów, po czym przeciągnęła się.
-Rozgośćcie się. Jeśli jesteście głodni, to jedźcie i pijcie. Muszę udać się do swoich komnat, aby zabrać kilka rzeczy. Za godzinę udamy się w drogę.-powiedziała, po czym zniknęła wam z oczu, za nią zaś podreptał Aemon. Zostaliście sami. Ciszę która panowała w sali, przerywały tylko odgłosy szalejącej za oknem burzy. Jak ona chciała ruszać w taką pogodę?
Po godzinie Ves pojawiła się znowu. Aemon gdzieś zniknął. Kobieta kiwnęła wam głową, po czym dała zna, abyście podążali za nią. Prowadziła was pustymi korytarzami starego zamku, kierując się cały czas w dół. W końcu dotarliście do schodów, gdzie Ves zapaliła pochodnię. Zaprowadziła was do zimnych i mokrych podziemi. Tam... o dziwko czekały na was konie.
-Mam nadzieję, że umiecie jeździć konno. Jeśli nie, to pojedzie z nami jeszcze jedna osoba...-powiedziała, wskakując na swojego. Przed wami rozciągał się długi tunel, którego końca nie było widać. Ruszyliście.

[z.t]