Gospoda pod Złotym Smokiem

First topic message reminder :

'Gospoda pod Złotym Smokiem to przytułek znajdujący się niedaleko centrum Clover. Nie różniła się wielce od innych budynków tego rodzaju. Ze środka dobiegała muzyka, słychać było jak niektórzy postanowili sobie pośpiewać pełnym głosem, a przez drzwi wylatywały osoby, które definitywnie przesadziły z alkoholem. Typowa gospoda. Wnętrze również było standardowe. Siwiejący już barman bacznie obserwował całą zgraję, jednocześnie mistrzowsko nalewając drinki. Stoły, przeważnie okrągłe, były poustawiane wręcz losowo, chociaż było to raczej za sprawą gości. W końcu gdzieś musieli mieć miejsce na parkiet. Tuż obok lady barmańskiej, były schody na piętro wyżej gdzie znajdowały się pokoje do wynajęcia dla zmęczonych podróżnych.'

---

Winter nie był pewien jak się tu znalazł. Właściwie to wiedział, tylko nadal nie chciał przyjąć do wiadomości swojej głupoty. W końcu, jak zawstydzający był fakt, że chłopak najzwyczajniej przysnął w pociągu podczas powrotu do domu? Nie spodziewał się, iż jego drzemka będzie trwała 8 godzin. Po tym jak się przebudził i zauważył swoje otoczenie, od razu wyskoczył z pojazdu na najbliższym dworcu. Na dodatek, okazało się że tego dnia nie będzie więcej kursów w stronę jego miasteczka. Po prostu świetnie. Włóczył się tak po miasteczku ze skrzypcami pod ręką. Dopiero kiedy przechodził obok gospody, wpadł na ten mało oryginalny pomysł by przenocować. Na pewno by mu pozwolili. Zresztą, nie śpieszyło mu się bardzo do gildii. Nic by się nie stało, jakby wrócił noc później. Z wyjątkiem fali pytań, ze strony ciekawskich znajomych. Bez większych przemyśleń przekroczył próg przytułku i rozejrzał się. Standardowa gospoda. Masa pijanych osób z paroma wyjątkami. Nawet część osób zebrała się by potańczyć.
Raczej połamać nogi.
Uśmiechnął się na przyjemną, a szczególnie dobrze znaną mu atmosferę. Po mimo tego, że jego czuły słuch miał lekkie pretensje do głośnych śpiewów niektórych osób. Winter zatrzymał się na środku sali, żeby pomyśleć co teraz zrobić. Tak naprawdę, to nie był ani trochę śpiący, więc jakaś rezerwacja pokoju mogła poczekać. Z drugiej strony, średnio był w tym momencie zainteresowany jakimś balowaniem. Co dla niego było dość nietypowe. Ostatecznie zdecydował się na pozostanie przy tym całym zamieszaniu. Ruszył w stronę oddalonych od centrum gospody stolików i przysiadł przy jednym z nich. Dla zabicia nudów, wyciągnął z pokrowca swoje skrzypce i opierając się o ścianę budynku, zaczął cicho grać. Niektórzy zwrócili na niego uwagę, ale byli to nieliczni. Większość tej grupki, która go zauważyła postanowiła posłuchać jego ponadprzeciętnej gry. Winter przez cały ten czas, obserwował wejście do gospody. Miał nadzieję, że pojawi się ktoś kto przykuje jego uwagę. Instynkt zawsze mu pomagał w takich sprawach.

Winter nie zastanawiał się nad zachowaniem śpiącej dziewczyny, które średnio było spotykane u osób przebywających w krainie snów. Dopiero kiedy Irina podziękowała mu, uświadomił sobie że faktycznie został wrobiony. Oczywiście nie żywił żadnej urazy. Co, miałby się denerwować bo został wykorzystany jako tani środek transportu? Życie było zbyt krótki, żeby o takie rzeczy się czepiać.
-Dobranoc. - odpowiedział, na prawie że senne gadanie przyjaciółki, patrząc na nią kątem oka. Wątpił, żeby po mimo swojego zmęczenia od razu usnęła. W końcu nie znali się bardzo dobrze, a Irina nie wyglądała na najbardziej ufną osobę pod słońcem. Co w sumie było plusem, nawet Ryu potrafił to przyznać. Na początku zamierzał pilnować, żeby nikt nieproszony nie przyszedł do ich pokoju. Niezbyt mu to wyszło, kiedy godzinę po tym jak dziewczyna zasnęła, sam od dryfował.

10 godzin później...
Dziewczyna powoli otworzyła oczy - czas się obudzić. Ziewnęła beztrosko i rozciągnęła ręce, a razem z tym cały kręgosłup, po czym otworzyła swoje paczadełka. I natychmiast się skuliła, zaskoczona faktem, że nie jest w swoim apartamencie na sterowcu. W dodatku głowa jej trochę ciążyła... Co się stało zeszłego wieczoru? Rozejrzała się po pomieszczeniu i jej wzrok natrafił na jakiegoś chłopaka. Co... Kto... Skupiła myśli na wczorajszym dniu. Weszła do gospody i potem... Co ona potem robiła? Chyba z nim rozmawiała. Tak, rozmawiała z nim... Winter? Tak miał na imię? - Wuuu... - mruknęła cichutko, niczym niezadowolona kluseczka. Tak, kluseczka - D-dzień dobry - odezwała się do chłopaka, siedząc na łóżku trochę zmęczona życiem. Jedną łapkę przyłożyła sobie do czoła, jakby to miało w czymś pomóc.

Ryu obudził się kiedy promienie słoneczne zaczęły prosto świecić na jego oczu. Ponarzekał trochę pod nosem jakie to on miał szczęście w miejscu spania. Był gotów zacząć twierdzić, że to jakiś spisek uknuty przez właściciela gospody za jego dawne wybryki. Winter był jeszcze senny, więc trzeba było mu wybaczyć. W końcu skąd posiadacz tego przytułku mógłby wiedzieć, iż białowłosy wybierze sobie podłogę jako miejsce do spania. Słysząc ziewnięcie spojrzał za siebie, by dostrzec budzącą się osóbkę. Rozbawiło go trochę zmieszanie jakie mógł dostrzec w zaspanych oczach dziewczyny.
-Dzień dobry. Jak się spało? - zapytał będąc nienaturalnie uprzejmym. Wmówił sobie, że zachowuje się tak tylko dlatego, iż niedawno się przebudził. Wolał nie zastanawiać się zbytnio nad swoimi myślami, bo zazwyczaj źle to wychodziło.
-Trochę może cię głowa poboleć. W końcu trochę wczoraj wypiłaś. - powiedział widząc zachowanie Iriny, które mniej więcej pasowało do osoby mającej kaca. Nie powstrzymał jej wczoraj z dwóch powodów. Po pierwsze myślał, że wie co robi. W końcu nie było mu dane poznać jej odporności na alkohol przed upojeniem. A po drugie, każdy czasem potrzebuje się napić by zatopić swoje smutki. Chociaż o co mogło chodzić to nie wiedział.
-Tak w ogóle, masz jakieś plany na dzisiaj? - zapytał przypominając sobie, że nadal musieli znaleźć jej hobby. Albo przynajmniej coś co będzie ją cieszyło.

Nadal nie wierzyła w to, co widziała.
- E-e... - zacięła się nie wiedząc co odpowiedzieć. Schyliła leciutko głowę, tak, że na jej twarz padł cień i zmarszczyła brwi, zamykając oczy. Po czym je otworzyła spoglądając na niego. Nie wiedziała co zrobić i odpowiedzieć, wolała więc milczeć. Nie wiedziała jak jej się spało. 
- Ale... Jak to... Ja piłam alkohol? - spytała, specjalnie akcentując "ja" i "alkohol", jakby te wyrazy były totalnymi przeciwieństwami. No i były, a przynajmniej tak się Irinie wydawało. Była mocno zszokowana. O dziwo, głowa ją za bardzo nie bolała, czuła się za to bardziej ospała niż zwykle.
- Idę do magicznego, a potem wracam na ste... do domu - prawie by się wygadała. Przecież jest z nielegalnej gildii. No ładnie. Ciekawe, czy chłopak też do jakiejś gildii należał...

Winter zignorował brak odpowiedzi na pierwsze pytanie. Zazwyczaj odpowiada się dobrze bez powodu, lub źle z jakiegoś powodu. Czasem niektórzy urozmaicają jakąś swoją wypowiedź. Chłopak zapomniał, że dziewczyna nie była osobą najlepsza w kontaktach międzyludzkich. Bynajmniej tak zrozumiał jej dotychczasowe zachowanie.
-...Tak? - odpowiedział niepewnie. Miał pewność, iż dziewczyna piła alkohol. To czego nie wiedział, to skąd wzięło jej się pytanie. Zabrzmiało to jakby Irina nie gustowało w czymś co miało procenty. Tylko że to nie miało sensu biorąc pod uwagę jej wczorajsze picie.
-Czekaj... Nie wiedziałaś co pijesz? - zapytał z rozbawieniem dochodząc do wniosku w czym mógł być problem. Nie wiedział czy takie rzeczy często się komuś zdarzały. Każdy w jego gronie miał sporą styczność z alkoholem nim ich poznał. Przez to nie spodziewał się aktualnej sytuacji. Ryu kiwnął parę razy głową, kiedy usłyszał plan dnia Iriny.
Dla niego brzmiało to jak parę rzeczy do zrobienia i nuda. Idealna sytuacja, żeby rozpocząć poszukiwania czegoś przyjemnego dla przyjaciółki.
-Musisz być o jakiejś konkretnej godzinie w domu? - zapytał całkowicie ignorując potknięcie dziewczyny. To nie tak, że nie zauważył. Po prostu nie uznał tego małego faktu za ważny. Ludzie w różnych miejscach mieszkali.

- No... nie. - nie wiedziała co pije, nie miała wbudowanego alkomatu, a szkoda. Uwww, ale mogło być z tego problemów! Mogli jej klucze ukraść. Klucze! Sięgnęła nerwowo do swojej skrytki i na szczęście wszystkie cztery klucze były. Odetchnęła z ulgą i przypomniała sobie, że nie była tu sama i że była cały czas w centrum uwagi chłopaka. Spojrzała na niego - Przede mną daleka droga i wolałabym dotrzeć przed zmrokiem... Więc chciałabym wyruszyć jak najszybciej - odparła znowu przyjmując chłodną maskę z wczoraj wieczora, zanim poszła po piciu, które piciem nie było. Naczy było, ale nie piciem dla grzecznych dziewczynek, o.

Winter słysząc odpowiedź dziewczyny, nie mógł się powstrzymać przed krótkim zaśmianiem się. Dla innych może ta sytuacja nie była szczególnie śmieszna, ale chłopak wychowywany w podobnym środowisku co gospoda miał inne zdanie.
-Wyglądałaś jakby ci smakowało. - powiedział białowłosy naprawdę tak myśląc. Jak inaczej zrozumieć częste chodzenie po nieznany napój? Cóż, była też opcja iż Irina nie była w humorze by zastanawiać się nad tym co robi. Niestety, drugi powód był zbyt nudny, żeby przeszedł przez myśl Ryu.
-Czyliii... nie ma czasu na jakieś wędrówki w celu odkrycia sensu życia? - zapytał niepewnie chłopak -No trudno. Innym razem odbędziemy tą podróż. - dokończył nadal mówiąc bez sensu. Trochę nie pasowało to z jego planami, które jeszcze nie istniały, ale co tam. Nikt nie kazał im się śpieszyć. Bynajmniej z tego co wiedział.
-I żebyś wiedziała... - zaczął stojąc przodem do Iriny z poważną miną -Potrafię być uparty. Nie mam zamiaru zostawić Cię takiej... pesymistycznej. Nie od kiedy zgodziłaś się na to, bym został twoim przyjacielem. Nawet jeśli było to pod wpływem alkoholu. Życie jest za krótkie, by się nie uśmiechać! - dokończył stojąc dumnie jakby powiedział coś niezwykle niezwykłego.
-Ale to będzie musiało zaczekać. - powiedział zniesmaczony kopiąc wyimaginowany kamień na podłodze.

- Humpf - podsumowała krótko dwie pierwsze jego wypowiedzi. Dobrze że znał (chyba) tylko jej imię. I nie wiedział z jakiej była gildii. Może nie przyniesie gildii wstydu.
Zmrużyła oczy przyglądając się chłopakowi. Istotnie był uparty.
- Jak chcesz. Nie będę cię do niczego zmuszać ani niczego zakazywać. Ale mimo to trochę nietolerancyjne - odparła wpatrując się prosto w oczy chłopaka niczym w ofiarę, a wymagało to od niej dużej dawki samokontroli. Na ostatnie tylko wzruszyła ramionami.

-Nie zrozum mnie źle... - zaczął chłopak przybierając poważny ton głosu, rzadko u niego słyszalny. Gdy usłyszał słowo nietolerancyjny w połączeniu z otrzymanym wzorkiem, jego dźwignia odpowiadająca za nastrój poruszyła się. W jego skromnym zdaniu, można było go nazwać wieloma cechami, ale na pewno nie tą.
-Ale czy jesteś w 100% szczęśliwa ze swojego aktualnego życia? Szczerze. - zapytał trochę retorycznie, nie mniej jednak czekając na odpowiedź. Według niego oczy Iriny same za nią odpowiadały.
-Nie znam twojej przeszłości, dlatego nie będę się wypowiadał. Nie zmienia to faktu, że zamierzam ci pomóc zostawić ją za sobą. Przebywanie w niej zbyt długo nie jest najlepszym  wyborem. Mówię z doświadczenia. - powiedział i jego poważna mina zmieniła się w wcześniejszy uśmiech, jakby nic się nie stało.
-Cóż, nie chciałbym cię długo zatrzymywać skoro długa droga przed tobą. No, chyba że chcesz jeszcze porozmawiać z takim staruszkiem jak ja? - dodał z rozbawieniem w oczach, próbując jakoś poprawić nastrój pomieszczenia. Życzcie mu powodzenia, bo będzie on go potrzebował.

Nie miała siły się kłócić. Po prostu nie widziała w tym sensu - Jesteś istotnie uparty - przyznała mu rację, zaplatając ręce. Dlaczego ktoś, kogo ledwo zna czepia się jej przeszłości? Czuła się... atakowana. Jakby komuś nie podobało się to, kim jest i jaka jest. Jeszcze trochę, a zostawi za sobą pokój w gospodzie umazany krwią. 
- Staruszek? A ile niby masz lat? - nie żeby coś, ale nie wyglądał dziewczynie na faceta, bardziej na dorastającego chłopca. Nie mógł być starszy od niej, a jeśli już, to niewiele. To jest ostatnie, co mogłaby o nim pomyśleć. Staruszek, też coś.
Ale może chłopak miał trochę racji?...

-Wiele osób mi to mówi. - powiedział słysząc komentarz na temat jego upartości. Sam wolał to nazywać determinacją, no ale najwidoczniej inni nie podzielali jego zdania. Cóż, zdarza się. Nie ma co płakać nad takim drobnym błędem popełnionym przez jedną ze stron.
-Ja? - zapytał wskazując palcem na siebie -Hmmm...16 - odpowiedział prosto po krótkim zastanawianiu się, nie widząc powodu by łamać sobie język przy mówieniu wieku.
-Powinienem ci mówić senpai? - zapytał z ciekawości połączonej z chęcią podrażnienia kogoś. To drugie pewnie i tak by mu pewnie nie wyszło, ale co tam.

I te wiele osób miało rację. BO BYŁ uparty. Iriśka rozejrzała się wokoło czy nic swojego nie zostawiła. W sumie nic oprócz płaszcza i kluczy nie miała. 
- Nie koniecznie. Jestem tylko rok starsza - wyjaśniła i spojrzała za okno. Było już wystarczająco jasno, magiczny powinien być już otwarty, a jak nie, to za chwilę go otworzą. Spojrzała z powrotem na chłopaka - No to ten... Do zobaczenia...? - nie chciała być bardzo chamska, ale czasami jej to po prostu nie wychodziło.

Winter pokiwał tylko głową na wieść o wieku. Czyli mógł ją nazywać senpai. Coś mu w tym jednak nie pasowało. Ostatecznie postanowił darować sobie ten szczegół. Nie miał on dużego znaczenia.
Słysząc pożegnanie przyjrzał się dokładniej dziewczynie, w tym samym czasie prowadząc wojnę wewnątrz siebie. Po krótkim czasie wygrała jedna ze stron, decydując o jego następnym działaniu. Winter znienacka przytulił Irinę po przyjacielsku, kompletnie ignorując ewentualne protesty i zdziwienie, zabrał swoje skrzypce leżące gdzieś w pokoju, prawdopodobnie doniesione w nocy przez właściciela i otworzył szeroko okno by przez nie wyskoczyć.
-Na pewno do zobaczenia! - obrócił się w stronę dziewczyny i powiedział lekko śmiejąc się pod nosem. Następnie kontynuował swoją drogę wyskakując przez okno i biegnąc w stronę stacji. Skoro nie zostało mu nic ciekawego do roboty, to mógł równie dobrze wracać do gildii. Nigdy nie pomyślał, iż żadne z nich nie wiedziało gdzie drugie mieszka.

[z/t]

Dech uleciał jej z płuc bardziej z zaskoczenia niż z mocnego uścisku, gdy Winter ją przytulił. Nawet gdy ją puścił, stała trochę oniemiała. To było... Coś nowego w życiu Iriśki. Nie pamiętała, aby ktoś ją kiedyś przytulił, nie licząc pojedynczych epizodów w dzieciństwie. Stała tak jeszcze chwilę na środku pokoju, nie wiedząc, czy bardziej dziwić się tym, że jakiś nieznany chłopak ją przytulił czy tym, że wyskoczył przez okno. Ostatecznie założyła kaptur na głowę i wyszła z gospody jak człowiek, przez drzwi i skierowała się w stronę sklepu magicznego.

zt

Uhh, kolejny wieczór, kolejna karczma, kolejne łóżko. Ciekawy tryb życia prowadził Terrenco, w końcu zawsze gdzieś go niosło, a dzięki swojej magii mógł robić znacznie więcej niż inni w tym temacie. Przynajmniej tak uważał, gdyż jak ktoś był bogaty to nawet z magią teleportacji byłoby mu trudno z tym rywalizować. W końcu kasa może zdziałać naprawdę dużo i sam chciałby czasem zakosztować takiego życia. Co prawda zdarza się od czasu do czasu złowić w kobiecym morzu taką rybkę z wyższych sfer, gdzie normalnie by się nie dostał. Ale to rzadkość, a taki romans to nawet jemu nie zawsze odpowiada. Wie to, że to on jest przygodą dla nich a nie one dla niego.
W końcu jednak stanął przed jakąś karczmą, spojrzał na szyld i... w sumie fajna nazwa. Podobała mu się. I tym samym zapadła decyzja, że wejdzie do środka.