Gospoda pod Senną Harpią

To właśnie w te miejsce miała przybyć drobna, a jakże wspaniała funkcjonariuszka policji. Tutaj miał czekać jej zleceniodawca, z którym miała spotkać się jeszcze przed rejsem, jednak dlaczego większość bywalców gospody zdawała się mieć już własnych towarzyszy rozmów? Nigdzie nie było widać samotnego osobnika, a na dodatek, co chyba najgorsze... Nikt nie poznawał tutaj policjantki?! Ba! Nikt nie oddawał jakże wspaniałej, blond loli należnych jej hołdów i wyrazów uwielbienia! No jak tak można?

Oczywistym było, że znajdująca się w tej karczmie grupa ludzi należała raczej do tych sfer ludzkiej rasy, której sama Keiko niespecjalnie chciała zaszczycać swoim spojrzeniem. Będąc tak wspaniałą osobą jak ona, szybko uczyło się tego, że ludzie ogólnie kiepscy byli w rozpoznawaniu prawdziwego majestatu i genialnej osobowości. Tak jak słońce jest ogromne i wspaniałe, a jego promienie potrafią przyprawić niektórych o utratę wzroku, tak Keiko wiedziała, że część osób musiało zakładać sobie na oczy klapki (w metaforze byłyby to żaluzje lub firany), byle tylko chronić swoje kruche dusze przed jej istotą. Hikari była już do tego przyzwyczajona. Ba, byłaby bardziej zdziwiona, gdyby ktoś z miejsca podszedł do niej i padła na kolana - reakcja ta, jakkolwiek winna być w stosunku do niej naturalna, tak zdarzało się rzadko, ale policjantce nie przynosiło to ujmy. Sama blond-włosa dziewczynka raczej współczuła całej tej gromadzie, współczuła im tego, że przy urodzeniu nie zostali obdarzeni nawet kroplą intuicji czy spostrzegawczości. Może wtedy wiedzieliby jak się zachować i nie prezentowali przed nią jak stado zajętych padliną sępów. I to z ranionymi skrzydłami, niemogących wznieść się w przestworza nieba.

Tak czy siak Hikari Keiko znalazła się tutaj ponieważ słyszała, że ktoś potrzebuje ochrony. Niezbyt dbała o wszelkie tytuły i honor tego człowieka, ale jako policjantce trudno było jej przejść obok prośby tego rodzaju. Tam gdzie wymagana była ochrona najwyższego kalibru, tam znajdowała się ona. W tym momencie natomiast dziewczynka rozpatrywała w myślach dwie możliwości, które pojawiły się w jej głowie zaraz po przekroczeniu progu gospody i przyjrzeniu się jej bywalcom. Pierwsza możliwość była taka, że jej zleceniodawca się spóźnił. To było możliwe i bardzo prawdopodobne, w końcu był tylko człowiekiem. Druga jednak zakładała, że ten sam człowiek spotkał w karczmie kogoś znajomego i nawiązał z nim pogawędkę, zapominając o tym po co się tu tak naprawdę zjawił. To też było całkiem możliwe. Koniec końców Hikari miała nieprzyjemność poznania już masy ludzi, którzy wykazywali się inkompetencją i brakiem skupienia na tym co ważne, czemu więc tym razem miało być inaczej? Póki co postanowiła po prostu poobserwować ludzi w środku. Dziewczynka podeszła do lady baru, tam gdzie zapewne znajdowały się jakieś wolne siedzenia i przysiadła się na jednym z nich, zakładając nogę za nogę, a następnie zwracając swoje cudowne oblicze w kierunku gości tego lokalu. Może ten cały hrabia był ekscentrykiem na tyle dużym, by dało się go poznać zaledwie po jego ubraniu?

Biedna, niedoceniana Hikari. Cóż poradzić... Taki już los tych najjaśniejszych gwiazd, że zwykłe szaraczki w knajpkach, czy innych lokacjach ich nie poznają. Problem pojawiał się jednak w chwili, gdy Keiko mogła uświadomić sobie, iż jeden z tych przeciętniaków to jej zleceniodawca, a przynajmniej nikt nie zdawał się wyodrębniać z gromady ludzi. Jakby tego było mało, to nawet podejście do baru nic nie dało, a funkcjonariuszka była... ignorowana?! Czyżby to właśnie wspaniała blond loli miała wykonać pierwszy krok?! A może to jednak wina zegarka?

Najprostsze metody w takich sytuacjach były najlepsze. Jej oczy na pewno działały dobrze, a skoro nikt nie wyróżniał się z tego tłumu szaraków (przeważnie tak właśnie było, zwłaszcza w oczach niewielkiej policjantki) to trzeba było przejść do innych sposobów nawiązania kontaktu ze zleceniodawcą niż tylko poprzez wypatrywanie. Nie było niczym zaskakującym, że zaledwie po jednym cichym westchnięciu zrezygnowania ze strony Keiko i odruchowym wzruszeniu ramionami, ta od razu przeszła do kolejnych sposobów wyhaczenia swojego celu, jak w tym momencie tytułowa hrabię. Szybki odwrót na siedzisku w kierunku gospodarza tego miejsca, o ile był on za ladą gdzieś tutaj, był pierwszym odruchem dziewczynki. Następne uniesienie dłoni, zupełnie jakby prosiła o głos podczas zajęć szkolnych, tyle, że w tym wypadku zwyczajnie zwracała na siebie uwagę tegoż człowieka. Gdyby to nie wystarczyło, a z uwagi na to, że nawet karczmarze czasami okazują się ludźmi o oczach pełnych bolesnych drzazg spoza których nie potrafili nawet na sekundę wyjrzeć, po prostu na głos powiedziałaby "Przepraszam, mogę prosić obsługę?". Którymkolwiek ze sposobów udałoby się jej zwrócić uwagę karczmarza, miała zamiar od razu przejść do konkretów. - Dzień dobry, Hikari Keiko, Policja Magiczna. Chciałabym zapytać czy obsługiwał pan dzisiaj niejakiego hrabiego Saniesa? Miał pojawić się w tym miejscu dzisiaj, mniej więcej o tej porze. - poinformowała od razu karczmarza o tym kim była, a także czego od niego oczekiwała. Informacje, to było to co chciała w tym momencie uzyskać. Wystarczyłoby nawet wskazanie palcem lub opisanie wyglądu tego pana, ewentualnie stwierdzenie, że wcale go tu nie ma, bo i to powiedziałoby sporo blondynce. Oczywiście, co zawsze genialna Hikari Keiko brała pod uwagę, istniała też szansa, że karczmarz w ogóle nie znał tego człowieka i zwyczajnie pokiwałby głową bez odpowiadania na jej pytania. Beznadziejny gmin potrafił zachowywać się i w ten sposób, a wtedy Keiko, choć ubolewałaby nad poziomem wychowania wszystkich ludzi, miała przystąpić do wykonania drugiego planu. Oczywiście wtedy i TYLKO wtedy, gdyby karczmarz nie powiedział jej dosłownie niczego na temat hrabiego.

W takim przypadku Hikari Keiko odchrząknęłaby tylko wpierw, a następnie głośnym donośnym głosem rzuciłaby w eter prostą infomacją. - Proszę wybaczyć najście, ale czy na sali znajduje się Hrabia Sanies? - a następnie potoczyłaby wzrokiem po tłumie znudzonym spojrzeniem starając się wyłapać jakiekolwiek zachowanie sugerujące, że ktoś skojarzył miano jej zleceniodawcy. Nawet jeśli nikt nie zgłosi się bowiem po takich słowach, to wtedy, gdyby Keiko takiego gagatka zauważyła, mogłaby podejść do osoby, która zareagowała na wspomniane wezwanie i zapytać już ją indywidualnie o hrabiego. Ale wszystko po kolei.

Biedni, chorowici ludzie. Nie dość, że większość nie zwracała na nią uwagę, to nawet teraz, jak unosiła rękę, Keiko zwróciła tylko uwagę siedzącego przy ladzie mężczyzny. Zupełnie jak ona! Czyżby wszyscy inni byli potwornie chorzy? Drzazgi chyba rozprzestrzeniały się z zadziwiającą łatwością, acz ostatecznie, gdy Keiko wezwała obsługę, padło krótkie i jakby od niechcenia: - Tak?
I wtedy się zaczęło, gdy funkcjonariuszka zaczęła wymieniać kolejne informacje, jak i zadawać pytania. Informacje - czy to było za wiele, żeby obyło się bez zbytecznych komplikacji? Najwyraźniej, bo gdy blondynka skończyła, mężczyzna chwycił w dłoń jeden z kufli i zaczął go przecierać. Czyżby to było bardziej interesujące niż debata z władzami? Bezczelność! - Nu, nu... Nie każdy może wiedzieć, gdzie są tacy klienci... - westchnął tylko, jakby prosta odpowiedź, czy zwykłe wskazanie kierunku było nader kłopotliwe, a następnie odstawił wysuszony kufel na blat, dopowiadając tylko: - Ile?


Jakbym miał zastosować dalszą opcje to napisz pw i zedytuje postka o/

To zabawne jak pewne archetypy ludzkie były obecne w codziennym życiu. Pewnego rodzaju wzory zachowań obecne były wszędzie, niezależnie od wyznawanej religii czy kultury, a przeważnie można było spodziewać się tego, że te powtórzą się ponownie i ponownie, nie bacząc na to jakim wstydem okrywają się przez tak bezczelną regularność występowania. Jak szeroko rozpowszechniony był przypadek łaknącego pieniędzy karczmarza, który za drobną opłatę oferował swoim klientom informacje? Cóż, może nie tak często. Czasem przecież nie był to sam gospodarz danego przybytku, czasem tak postępowali sami goście. Hikari Keiko nie zdołała ani nawet nie próbowała ukryć subtelnego westchnięcia rozczarowania. Ponownie okazywało się, że gdziekolwiek się uda tam czekają na nią tacy sami beznadziejni jak wszędzie ludzie. Spragnieni pieniędzy, łakomi na zyski, zainteresowani tylko zagarnięciem wszelakiego dobra dla siebie i dla nikogo innego. Z prywatnego punktu widzenia Hikari Keiko takie osoby posiadały niedorozwiniętą duszą. A może tak właśnie wyglądała w pełni rozwinięta ludzka dusza, a to sama dziewczyna, od urodzenia obdarzona boskimi genami, musiała zmagać się z bylejakością przemieszaną z beznadziejnością ludzkiego żywota? Wystarczy pomyśleć, że w ciągu niedługiej chwili tyle właśnie młoda policjantka zdążyła pomyśleć, mrugając w tym czasie zaledwie raz swymi oczyma. Nawet nie była zdziwiona zachowaniem tego człowieka, który z nią rozmawiał. Nie zamierzała się jednak nigdy do tego przyzwyczaić, do faktu, że ludzie są tak okropni. Miała zamiar pielęgnować w sobie obrzydzenie do tego typu istot. Być może tylko w pracy ten człowiek zachowywał się tak beznadziejnie prostacko. Być może oprócz tego był przykładnym ojcem i wspaniałym mężem. Szkoda, że jeśli tak było, jego niewielkiej honorowej części duszy starczało na tak niewiele. Okropne.

- 50 wystarczy? - odpowiedziała Keiko piorunując wzrokiem swojego rozmówcę. De facto nie mogła mu niczego zarzucić poza wspomnianą wyżej beznadziejnością. W teorii nie miał on obowiązku odpowiadać na jej pytanie w żaden sposób. Nie musiał pełnić tego rodzaju "usług". Ba, robiąc to prawie że łamał prawo, o czym Hikari była świadoma i o czym nie zamierzała zapomnieć. A pytanie sformułowała tak, by ten nie uznał od razu, że zaproponowała za mało, ale by był świadomy, że zapłacić mu może więcej. Chciała zobaczyć jak bardzo okrutnie i boleśnie obrzydliwy był ten konkretny człowiek.

O spokojnej i przyjemnej pogawędce Keiko mogła raczej pomarzyć, bo ciemnowłosy przyglądał się jej tylko, czekając najwyraźniej na zapłatę i żadne westchnięcia, czy mruganie oczami nie działały na niego. - Zapłata z góry. - potwierdził tylko fakt, iż bez zapłaty informacji nie będzie, acz... czy nie przystał tym samym na 50? Ba! Nawet wysunął dłoń w kierunku Hikari, do której najwyraźniej należał teraz ruch, a w samym budynku... dalej panowała typowa, dla tego typu lokacji atmosfera, ot zwykły dzień, jak... co dzień?

Im szybciej mogła dowiedzieć się o tym czy w knajpie znajdował się pan arystokrata, tym lepiej dla blondwłosej policjantki. A gospodarz wcale nie musiał wiedzieć, że przy okazji naraża się Policji, która może oskarżyć go później o prowadzenie nielegalnej działalności i wymuszanie zapłaty. Czy znał on takie pojęcie jak policyjna prowokacja? Być może i nie znał, ale na pewno niedługo będzie miał okazję poznać. Kiedy trafi za kratki albo obarczony zostanie grzywną, która znacznie przekraczać będzie wspomniane 50 klejnotów, wtedy Hikari Keiko uśmiechnie się tylko pod nosem ciesząc z tego, że ktoś taki jak on dostał nauczkę. Poza tym przecież dziewczynka zawsze chciała dobra dla innych, czyż nie? A jeśli ktoś chciał się stać lepszym człowiekiem, musiał uczyć się na własnych błędach, takich jak choćby ten popełniany teraz przy dziewczynce.

Oczywiście nie mogła z miejsca zająć się panem łasym na pieniążki. Blondynka miała w głowie jasną hierarchię wartości i w tym momencie przyjęte zadanie było na pierwszym miejscu. Nie dlatego, że ten drugi był hrabią i tak dalej, nie, policjantka niespecjalnie przejmowała się tego typu honorami i tytułami. Fakt faktem jednak - zobowiązała się ofiarować mu swoją pomoc, nie mogła więc nagle zacząć działać podług kompletnie własnej woli i folgować swoim chęciom. Poza tym wystarczyło, że dobrze zapamięta sobie twarz karczmarza. Potem go odnajdzie i się nim zajmie. W tym momencie jednak Keiko wyciągnęła dłoń ze wspomnianymi 50 klejnotami i przekazał je mężczyźnie, szczególnie dbając o to, by nie dotknąć jego własnej dłoni. - A więc? - zapytała tylko po tym geście.

Oczekiwania, oczekiwaniami, jednak Keiko na szczęście chyba przywykła do prostaków w jej otoczeniu, czy też ludzi wypatrujących łatwego zysku. - Tak. - padła krótka odpowiedź, gdy tylko doszło do zapłaty, a biednej Keiko najwyraźniej musiało wystarczyć to, iż gospodarz obsługiwał niejakiego hrabię Saniesa. Tylko na co jej to? I czy przypadkiem nie wydała teraz pieniędzy w błoto? Ba! Jakby tego było mało, mężczyzna położył sobie zarobek za blatem, spoglądając na blondynkę i dodając: - Coś jeszcze? - czyżby chciał zarobić więcej? A może oferta zawierała w sobie kilka pytań?

- Nie, to wszystko, dziękuję. Proszę spodziewać się w najbliższym czasie inspekcji. Niekoniecznie zapowiedzianej. Niekoniecznie mundurowej. - momentalnie odrzekła ze złośliwym uśmieszkiem policjantka karczmarzowi, który okazał się jeszcze większą ludzką szumowiną niż myślała. Następnie skłoniła lekko głowę i odeszła na bok, gdzieś pod ścianę sali. Jeśli chciał się tak bawić to niech się bawi dalej, ale tym razem niech przy okazji pożyje sobie trochę w ewentualnym lęku przed tym, że następna osoba, która tu przyjdzie i od której będzie chciał wycyganić pieniądze okaże się wysłanym przez policję agentem. Może to trochę przystopuje jego beznadziejne zachowanie i zmieni obrzydliwy nawyk wyciągania łapy po kasę? Tak czy siak, otrzymała informacje, które ją interesowały. Hrabia był obsługiwany dzisiaj, a więc ciężko było sobie wyobrazić, by go tu już nie było. W końcu arystokraci chyba nie mieli w zwyczaju do tej samej gospody przybywać co kilka dni, prawda? Skoro więc był obsługiwany to pewnie jeszcze tutaj jest, tylko że w swoim arystokratycznym potencjalnym nadęciu mógł zapomnieć o wynajętej przez siebie pomocy. Hikari Keiko nie zamierzała latać od stolika do stolika jak jakaś podrzędna kelnereczka (nie żeby miała cokolwiek przeciw zawodowi kelnerki, zawód jak zawód), oparta więc o ścianę zaledwie głośno westchnęła. Głośno na tyle, by wydawało się to nienaturalne ale i stosunkowo slyszalne. - Aaaaaaach... Ciekawe gdzie podział się pan hrabia Sanies? - a następnie ponownie omiotłaby salę swoim spojrzeniem. Może tym razem dojrzy kogoś interesującego?

Biedna Keiko otoczona złem całego wszechświata. Czemu im człowiek wspanialszy, tym bardziej mu los sypie piaskiem w oczy, czy coś? W każdym bądź razie ostatecznie słowa Keiko nie wpłynęły na mężczyznę, a przynajmniej takie zdawał się sprawiać wrażenie, a policjantka ostatecznie wylądowała podpierając ścianę. Co zaś dalej? Czy to raczej szczęście, a może nader dobre wyczucie dziewczyny, która westchnęła akurat, gdy do pomieszczenia zza drzwi, które prowadziły pewnie do jakiegoś magazynu, weszła sporo wyższa, ciemnowłosa kobieta ubrana w białą bluzkę ze sporym dekoltem, a do tego w ciemne, dość obcisłe spodnie, przepasane w pasie jakimś bliżej niezidentyfikowanym, czerwonym materiałem przypominającym najbardziej chustę. - Szukasz Saniesa? - rzuciła tylko do policjantki, podchodząc w jej kierunku, podrzucając w ręku sakiewkę, która mimo wszystko dawała znać dźwiękiem o znajdującej się w środku zawartości. - Na górze. Pierwszy pokój z lewej. - dodała tylko, pokazując tym samym, że najwyraźniej byli tutaj ludzie bezinteresowni? A może opłaceni z góry? No cóż... Hikari miała już potrzebną jej informacje? Chyba.

- Dziękuję. - mruknęła kulturalnie w odpowiedzi blondynka, przyglądając się swojemu informatorowi z przymkniętą jedną powieką, zadowolona, że choć raz na jakiś czas trafi się ktoś, kto nie okazuje się być kompletnym błędem DNA i potrafi zrobić coś od siebie, przynajmniej na chwilę dając policjantce złudzenie istnienia na świecie ludzi, którzy faktycznie ludźmi są od środka, a nie tylko z nazwy. Nawet jeśli to była tylko fanaberia, a taką z pewnością była, nawet jeśli to było tylko jedno normalne i sensowne zachowanie ludzkie, na jakie Hikari miała natknąć się dzisiaj całego dnia, to i tak było to przyjemne, nawet jeśli owa przyjemność była bardzo krótkotrwała. Między innymi też dlatego Keiko pozwoliła sobie tym razem zachować dla siebie wszystkie uwagi na temat tego, jak powinna normalnie ubierać się kobieta, a co było uznawane za ubiór poniżej pewnych standardów. Można powiedzieć, że miała na tyle dobry humor w tym momencie, że nie musiała go sobie poprawiać tego rodzaju uwagami i nie musiała równać tej kobiety z ziemią za swój ubiór.

Oczywiście, Keiko Hikari znała ludzi. Wiedziała, że rzadko robią coś nie oczekując jakiegoś rodzaju wynagrodzenia albo bezcelowo. Osoby, które wykazywały się altruizmem na ogół posługiwały się nim tylko jako maską, maskującą swoje prawdziwe powody. Taka była przykra prawda o większości ludzi, prawda, z którą Hikari chciała jak najmocniej walczyć i którą własnymi dłońmi próbowała nagiąć. Dlatego dziewczynka z Policji udała się we wskazanym przez kobietę kierunku, nie zapominając o tym, by cały czas być zaalarmowaną i czujną. Nie zamierzała dać się zaskoczyć komukolwiek i w jakikolwiek sposób. Dlatego co jakiś czas zerkała nie tylko na boki, ale też za siebie, jednocześnie pamiętając o tym, że podczas zerkania za siebie odsłania swój przód, więc w takich momentach starała się dokładniej nasłuchiwać tego co działo się przed nią, gdy zerkała za siebie. Tak, była czujna, bo była dokładna i perfekcyjna. Nawet w tak na pozór durnych sytuacjach. Gdyby dotarła bez przeszkód do wspomnianego pokoju zapukałaby do niego trzy raz i przedstawiła się (jak zawsze zwracając uwagę na zaznaczenie, że jest z Policji Magicznej) podając udział w misji jako powód przybycia na miejsce, a potem czekała na znak, że można wejść i to uczyniła. Bo była sumienna i staranna. I dlatego nawet wchodząc do pokoju przygotowana była na potencjalne niebezpieczeństwo. To nie była paranoja, to była... przezorność.

Czujność panienki Hikari zdecydowanie zasługiwała na jakieś wyróżnienie, czy też pochwałę, ale czy była konieczna? Właściwie przydała się tylko do w miarę sprawnego wyminięcia bliżej nieokreślonego mężczyzny, który chyba nadal odczuwał skutki wczorajszej popijawy, a może... Wracał się do baru w celu powiększenia - i tak już najpewniej - sporego poziomu promili, który mógł chyba symbolizować ogólny, niezbyt przyjemny zapach, jakby ubrania mężczyzny przesiąknęły alkoholem i to raczej takim tańszym. No cóż... różne gusta, ale Keiko ostatecznie znalazła się przed drzwiami, aby do nich zapukać i pięknie poinformować odnośnie swej pozycji w tej jakby fiorańskiej hierarchii, ale... początkowo odpowiedziała jej cisza, a raczej odgłos krzątania się po pomieszczeniu, a dopiero po dobrych paru chwilach padło stłumione przez drzwi: - Proszę - tylko... czy nie było to zbyt łatwe, biorąc pod uwagę uprzednie użeranie się z otoczeniem?

Jej czujność i przezorność zostały nagrodzone - kontakt z tamtym czymś, co przeszło obok dziewczyny wydzielając z siebie okropny zapach alkoholu, na pewno nie przyniósłby Hikari dumy, a wręcz przeciwnie. Dzięki swojemu ostrożnemu zachowaniu, Keiko nie została zmuszona do przebywania w okrutnym odorze upadłości ludzkiej istoty i mogła spokojnie dotrzeć do swojego celu, nieniepokojona przez żadnego obwiesia i członka tej plebejskiej ludzkiej społeczności. Być może nawet zadziałała sama aura wspaniałości policjantki, która sprawiła, że szumowina trzymała się z dala od niej i podświadomie ominęła ją, wiedząc, że bliski kontakt z kimś tak cudownym może wywołać tylko nieprzyjemności pokroju wyrzutów wspomnienia? Kto bowiem nie poczułby się źle, a być może nawet pozazdrościł, porównując siebie do kogoś tak idealnego jak Keiko? Takie osoby nie istniały. Każdy w głębi duszy czuł się od niej gorszy, byli tylko ci, którzy potrafili to przyznać i tacy, którzy tonęli głębiej w bagnie beznadziei własnego jestestwa.

Odpowiedź na jej przedstawienie się była opóźniona. Mało tego, Hikari słyszała wewnątrz jakieś poruszenie, a to momentalnie wywołało w niej jeszcze bardziej wzmożoną atmosferę podejrzenia. Przezorny zawsze ubezpieczony, mówiło przysłowie, a im więcej powodów ku temu, by być ostrożniejszym, tym lepiej było zachowywać pewnego rodzaju podejrzenia wobec zastanej sytuacji. Być może osoba w środku została po prostu przyłapana podczas kąpieli i potrzebowała chwili czasu, by się przebrać, ale może też w środku miało miejsce coś... niepokojącego? Dlatego Hikari Keiko, rękę chowając w rękawie, nacisnęła klamkę drzwi (lub też pchnęła do przodu, bądź pociągnęła do siebie, w zależności od mechanizmu) i je otwarła, sama jednak nie przeszła przez nie tak od razu, a stojąc wciąż na swoim miejscu najpierw rozejrzała się przez chwilkę po obu swoich stronach, a potem do wewnątrz pokoju. Miała zamiar dopiero po tej czynności wejść do środka pomieszczenia, spokojnym, rozluźnionym krokiem, który odpowiedni był do wykonania szybkiego i zwinnego uniku w przypadku wystąpienia jakiegoś niezidentyfikowanego zagrożenia. Gdyby tylko zobaczyła coś niedobrego (bałagan, ślady po walce, cokolwiek wywołującego niepokój) momentalnie miała zamiar zatroszczyć się o to, by jej Electric Dodge (C) był w pogotowiu.

Gdyby jednak wszystkie te zabezpieczenia okazały się zwyczajnie płonne i niepotrzebne... wtedy Keiko weszłaby do pokoju i widząc znajdującą się w niej osobę zapytałaby zwyczajnie. - Hrabia Sanies? Hikari Keiko melduje się. - tak, powtórzyłaby jeszcze raz swoje miano. W końcu było piękne. - Kiedy rozpoczynamy zadanie? -

Zdecydowanie Keiko należała do osóbek z natury przezornych, a przynajmniej odznaczała się sporymi jej pokładami w obecnej sytuacji. Blondynka czujnie przyglądała się przez otwarte - o dziwo? - bez żadnych problemów drzwi, aby dostrzec drugie, na samym końcu pokoju, które najpewniej prowadziły do łazienki, a tuż obok nich sporą komodę, która miała otwartą szufladę, jak i łóżko stojące nieopodal, czy też inne meble typowe dla hotelowych pokoi. Dopiero, gdy wkroczyła do pomieszczenia, zauważyła, iż wysoki - wyższy chyba z dwie głowy od Keiko - mężczyzna, stał niedaleko od wejścia, po lewej stronie i aktualnie przeglądał się w lustrze. - Tak. - powiedział tylko, odwracając się i chyba próbując dostrzec kogoś o podobnym wzroście, acz ostatecznie spoglądając nieco w... dół na policjantkę. - Świetnie. Przydałoby się zaraz, bo w końcu czas to pieniądz, acz pani... panienka nie powinna się przebrać? Bardziej odpowiedni byłby chyba jakiś strój wieczorowy, a przynajmniej w nim wmieszałaby się panienka łatwiej w tłum, nie sądzi pani, panno Hikari? - dopowiedziałby tylko spokojnie, dopinając guziki, aby jego strój wyglądał jakoś składnie. - Teoretycznie mamy czas do wieczora, więc jeśli miałabyś jakieś pytania, czy prośby...


wygląd, tak poglądowo, mniej więcej