Tehana

First topic message reminder :

Niewielka wioska znajdująca się na południe od wielkiego miasta Ohary. W Tehanie znajduje się zaledwie kilka domów mieszkalnych zwykłych rolników, niewielki zajazd oraz posiadłość Kikuta. Sama wioska otoczona jest niewielkimi górami i laskami, co czyni ją trudno dostępną i raczej omijaną. Panuje to spokój i cisza.
~~

MG

Podróż na północ zajęła Frederice wraz z mężem i służbą 3 dni. W końcu na wieczór trzeciego dnia zajechali do posiadłości. Otoczona murem, miała co najmniej kilka hektarów powierzchni. Własny zagajnik, oczko wodne, stajnie, dwa domy dla słóżby i posiadłość Hienshina, w której teraz mieszkać będzie Frederica. Zdawało się to całkiem miłym miejscem na wychowanie dzieci, czy feniksa. Hanzo ani Wydra nie pokazali się ani razu od czasu ślubu i Frederica nie musiała się denerwować oglądając nielubianego członka swojej nowej rodziny. Za to Shizuka zawsze wiernie towarzyszyła swojej nowej pani, razem z nią haftując i rozmawiając, gdy Hienshin zajęty był wydawaniem poleceń. Czas mijał też Frederice rzeczy jasna na oswajaniu Cezara, który wydawał się wielce niepocieszony faktem że musi siedzieć w klatce i na dodatek gdzieś się poruszają. Jego nikt o zdanie na temat przeprowadzki nie pytał, toteż dąsał się i nie gdakał zbyt wiele. Teraz zaś gdy służba ich rozpakowywała, ona została sama z klatką w której siedział Cezar, w swoim nowym domu. Dom posiadał parter i dwa piętra. Na ostatnim znajdowała się zbrojownia, sala treningowa i strych, na parterze kuchnia, jadalnia, salon i łazienka oraz sauna. Na pierwszym piętrze pokoje dla gości i ich sypialnia. Całość wykonana była z sosnowego drewna, zdobiona ładnymi malunkami. Ogólnie cały dom zdawał się cieply i piękny. Cezar spojrzał na dom, potem na Frederice, a następnie zbliżając kuper do krat klatki, zesrał się na podłogę.

MG

Jeśli Frederica myślała że Kana nie spodziewała się takiego zagrania, to była w błędzie. Kana ruchem dłoni pokazała jak coś wyjmuje, a następnie wbija to, niedaleko Frederici, opierając na tym dłoń. Frederica mogla spokojnie zaałożyć że to wyimaginowany sztylet.-To rozkaz.-Powiedział spokojnie i z uśmiechem niby lord, którego odgrywała Kana. Znęcanie się nad Fredericą musiało sprawiać jej nieco radości.

Fredka nie poddawała się. Co prawda Kana mogła się spodziewać jej reakcji, ale Fredka tez niejako spodziewała się odpowiedzi Kany. W każdym razie miała swój plan B i C, jeden schowany w połach kimona a drugi wpięty we włosy. Tak też tym razem miała większe pole do popisu. Good... Nie wstawała, jednak jej wzrok zaczął uważnie śledzić wyimaginowaną broń. Prawdopodobnie nie obejdzie się bez pobrudzenia sobie rąk. - Nie śmiałabym nigdy ruszyć czegokolwiek należącego do mego Pana, zwłaszcza potrawy. Nawet, jeśli to rozkaz. - powtórzyła nieco podnosząc głos. W każdym razie wyjścia miała teraz dwa. Jeżeli jednak jej retoryka zdziała cuda to świetnie. Ale to była Kana i na pewno nie dałaby za wygraną. To też śledzi sztylet, który pewnie dobędzie.
Najprawdopodobniejszy bieg zdarzeń. Unikanie go w pozycji, jakiej się znajdowała byłoby bez sensu, ciężkie, może nawet niemożliwe. Nie było to coś, czego Fredka by nie zdążyła zrozumieć sama po szybkim wglądzie w sytuację. Dlatego też, gdyby ta spróbowała ją zaatakować, stara się przyjąć ostrze na przedramię (tej ręki, której będzie wygodniej), nawet, jeżeli w normalnych warunkach pewnie by to zabolało. To nie były jednak normalne warunki, a jednak wizja ostrza wbitego w rękę była mniej przerażająca niż wbitego w krtań. Sama w tym czasie dobyłaby schowanego wcześniej noża i wbiłaby go jej w brzuch. Tak szybko jak zdoła. Zdawało się to teraz najlepsze, co mogłaby zrobić. Uważa też, co by drugą ręką (tej, którą by wcześniej atakowała) nie próbowała jakiś sztuczek. Wtedy po prostu niby-ranną ręką złapałaby ją za nadgarstek, byle kupić sobie trochę czasu. Gdyby zaś atak się nie udał, zgięłaby jedną nogą w kolanie po czym odepchnęła się w stronę Kany próbując uderzyć ją "z główki" w nos oraz przygnieść ją sobą do ziemi, a później szpilką od włosów przebić jej gardło (lub szybciej, jeżeli nie mogłaby jej powalić). No, na niby.

MG

Kana słysząc odpowiedź Frederici, lewą ręką złapała ją za prawy nadgarstek i pociągnęła ku sobie, jednocześnie prawą ręką wyszarpując niby sztylet i omijając blok Frederici, dotknęła pięścią jej gardła. Trzymana w żelaznym uścisku druga dłoń nie miała jak dobyć ukrytego noża, a fakt bycia pociągniętom, uniemożliwił jej wybicie się z nogi, po prostu Frederica nie ogarnęła się wystarczająco szybko.-Nie żyjesz. Jakie błędy popełniłaś?-Zapytała Kana puszczając Frederikę.

Jakby nie próbowała, plan za planem się nie sprawdzał, a Fredka zaczynała wątpić, czy aby na pewno jest stworzona do takich zadań. Nawet, jeżeli robiła, co mogła, to jednak nic z tego nie miała. I nie wiedziała, czy to akurat przez fakt, że lorda udaje Kana, czy ona sama po prostu robi głupie błędy. Początkowe zaskoczenie na jej twarzy ustąpiło, kiedy w końcu zorientowała się, co się stało. Cały. Misterny. Plan. Szlag. Trafił. A Fredka mogła tylko smutno spojrzeć na Kanę, początkowo nie mówiąc ani słowa. Kiedy została puszczona, usiadła przed Kaną, jednak w nieco większej odległości, starając nie być przez przypadek w zasięgu jej rąk. Nawet, jeżeli taka "scenka" się skończyła, wolała uważać. - Nie wiem? Jestem za wolna? Byłam za blisko? Cały plan to niewypał, który sprawdza się tylko w niektórych warunkach? Skąd mam wiedzieć? Wiem tylko tyle, że zanim cokolwiek zrobię, zdążysz mnie powalić około dziesięć razy i jeszcze zaparzyć herbatę... Znaczy... To nie tak, że narzekam. Po prostu nie wiem, jak się za to zabrać. Jeszcze. Nie jestem maszyną do zabijania. Nie umiem myśleć, jak typowy skrytobójca. Nie jest to coś, co pojmę w minutę dwie. I to nie jest moja wina... - stwierdziła dość spokojnie, ani nie unosząc się gniewem, ani nie zalewając łzami. Wiedziała, że to nie wina Kany. To nie tak, że zlecała jej zadanie niemożliwe do wykonania, bo na pewno był jakiś sposób. Nie miała myśleć, jak zabić smoka, tylko człowieka, chociaż cały pomysł z zabijaniem kogokolwiek nie bardzo jej pasował. Ale ona była tylko uczniem. Czy jej to pasowało czy nie - nikogo to nie obchodziło. Nie sądziła też, żeby to była jej wina. Nie ona prosiła, żeby ją pozbawić wspomnień. Nie prosiła o to, by zrobić z siebie pergrandzką marionetkę. Nie wiedziała, czy wspomnienia, które posiadała, jakkolwiek by się jej teraz przydały, ale z pewnością byłoby w nich coś, co pewnie by jej pomogło. Jakiekolwiek doświadczenie, które zdobyła w ciągu około dwudziestu lat. Bez względu na to, kim była wcześniej - na pewno coś by się znalazło. Ale niczego takiego nie miała. Mogła więc tylko liczyć na to, że Kana ją jakoś oświeci w tej kwestii, chociaż raczej spodziewała się, że będzie milczeć w tej kwestii i każe jej sama na to wpaść. I ewentualnie poszukać pomocy z zadaniem gdzie indziej.

MG

Odpowiedź Frederici zdecydowanie Kanę zdenerwowała. Co było widać po jej minie i tonie głosu, gdy zaczęła na dziewczynę krzyczeć.-Przestań pieprzyć. Wymówki. To wszystko wymówki. Czego się do cholery spodziewałaś? Że w jeden dzień opanujesz tajniki zabijania? Że wszystko powinnaś opanować w krótką chwilę? Oczywiście że nie umiesz myśleć jak skrytobójca ty głupia paniusiu. Myślisz że gdyby to była prawdziwa sytuacja kogokolwiek obchodziłoby czy to umiesz? Byłabyś martwa do jasnej cholery. I jedyną winną temu osobą byłabyś ty. Brak doświadczenia, umiejętności, wszystko jest twoją winą. Jeśli spaniesz z konia i złamiesz nogę, możesz winić za to konia, albo zauważyć w tym własne błędy, wyciągnąć wnioski oraz doświadczenie, a następnym razem panować nad koniem lepiej. Jeśli za każdym razem będziesz pieprzyć że to "Nie twoja wina" że ty przecież "Nie myślisz jak skrytobójca" to zawsze będziesz przegrywać. PRZESTAŃ SZUKAĆ SOBIE WYMÓWEK. Jeszcze raz. Co. Zrobiłaś. Źle. Ty. Nie niebiosa, czy okrutny los.-Ostatnie zdania cedziła powoli mocno poirytowana zachowaniem księżniczki. Choćby miało minąć dziesięć lat, już ona nauczy tą dziewuchę myślenia.

- Nic nie rozumiesz. Ale w sumie nie powinno mnie to dziwić. - odpowiedziała delikatnie uśmiechając się w stronę Kany. Nie wiedziała, co się stało. Fredka dokładnie też nie, ale czy to ważne? Dlaczego miałaby winić siebie za to, że niczego nie wie, skoro nie była osobą, która przyłożyła do tego ręki? Zwłaszcza teraz, kiedy próbuje to wszystko nadrobić? Nadrobić... W sumie nie była pewna, czy taką wiedzę posiadała i wcześniej, ale czy to teraz miało jakiekolwiek znaczenie, skoro jej stare wspomnienia wyfrunęły za tęczowy most? - Z resztą, mówiłam, że nie szukam wymówek. Bez względu na to, co się stało, są rzeczy, których nie wiem. Nic tego nie zmieni, cokolwiek się wydarzyło kilka miesięcy temu. Tak na prawdę jesteś w końcu tutaj na moją prośbę. Nie bez powodu. - uśmiechnęła się szerzej, jeszcze raz próbując taktyki "jeśli będę miłą dla innych, inni będą mili dla mnie". Szczerze? Nie wierzyła, że to się uda. Ale mogła spróbować. Nic nie traciła. W każdym razie prawda była taka, że gdyby nie jej prośba, faktycznie niczego by się pewnie teraz nie uczyła. No, prócz strzelania z łuku, ale samym łucznictwem tej małej "wojny" nie wygra. - Mogłabym mieć małą prośbę? Taką niewielką, dobrze? Proszę, znajdź dla mnie jeszcze trochę cierpliwości. Pewnie masz lepsze rzeczy do roboty niż siedzenie tutaj ze mną. Ale masz rację - jeżeli znajdę się kiedykolwiek w podobnej sytuacji, nie będę miała drugiej szansy. A tak na prawdę nie mam pojęcia, co mnie czeka. Ale raczej nic dobrego... - wymruczała ostatnie zdanie nieco ciszej. Walka z Hanzo będzie ciężka. Cięższa od tego czegoś. I niewiele będzie się różnic od tańca słonia na linie powieszonej pomiędzy dwoma urwiskami. - Powiedziałam, że nie umiem myśleć jak skrytobójca. Również to, że nie pojmę tego w kilka minut. Ale nigdzie nie powiedziałam, że się poddaję. Nigdzie nie powiedziałam, że rezygnuję. Stwierdziłam tylko prosty fakt, więc proszę - jeżeli mówię, że nie szukam wymówek, to na prawdę ich nie szukam. Wracają - nie wiem, gdzie popełniłam błąd. Nie wiem, czy problemem był mój cały plan, czy fakt, że doskoczenie do ciebie jako lorda i zabicie cię na miejscu to coś, co może uda mi się za pięćdziesiąt lat. Nie wiem, czy popełniłam jeden, znaczący błąd, czy kilka mniejszych, które się nawarstwiły, bo nawet nie wiem, jak powinno to być wykonane w sposób prawidłowy. Może najprościej będzie, jeżeli powiem, że wybrałam metodę, która daje mi całkiem małe prawdopodobieństwo wykonania zadania i jeszcze mniejszą szansę przeżycia? Bo jakby nad tym pomyśleć, już drugi raz bez problemu obróciłaś cały plan przeciw mnie, za każdym razem w inny sposób. Albo mi coś umyka, albo nie tędy droga. Dlatego, jeżeli nie miałabyś nic przeciwko, chciałabym spróbować jeszcze raz, w porządku? Ale przed tym chciałabym się dowiedzieć kilku rzeczy. Bo w sumie... jest coś, co zrobiłam źle. Na samym początku z resztą. - tak, informacje. Coś bez czego próbowała działać do tej pory, rzucając losowym pomysłem i w duchu licząc, że wyjdzie. Ale to nie tak działa, prawda? Nigdy tak nie działa. Nie ma prawa działać. Może sobie próbować takich rzeczy bawiąc się z Kaną, ale przecież w normalnych warunkach nie może się rzucać na ludzi z pierwszym lepszym pomysłem i liczyć na szczęście! Co zabawniejsze - jeszcze kilka dni temu właśnie od zbierania informacji próbowała zacząć. - Jestem służką, a moim zadaniem jest zabić lorda i zdobyć depeszę. Czy mam kogoś do pomocy? Jak, jako służka, stoję z funduszem? No i co tak na prawdę wiem o lordzie? Czy ma jakiś wrogów? Jakieś przyzwyczajenia? Jak wygląda mniej więcej jego dzień? Pracuję u Lorda od dłuższego czasu czy dopiero zaczęłam? Czy wiem, gdzie szukać depeszy? Działanie na ślepo nic mi nie da, prawda? - na ostatnie nie potrzebowała odpowiedzi. To było całkiem wiadome. Nie potrzebowała do tego przytaknięcia Kany.

MG

Kana wiedziała że raczej nigdy nie polubi tej dziewuchy. Tym bardziej że zupełnie nic do niej nie docierało. Nie robi sobie wymówek? A niby czym było "Nie wiem"? I próbowanie zgadnięcia odpowiedzi?-Zapytam raz jeszcze. Co. Zrobiłaś. Źle.-O tak, zdecydowanie traciła cierpliwość. Ale nie zamierzała popuścić Frederice. Dziewczyna nauczy się czego trzeba. Nawet jeśli Kana będzie musiała zadawać to pytanie w nieskończoność. Albo Frederica zacznie myśleć, albo nie. Kana miała bowiem inne metody nauki niż przeciętni nauczyciele. Ona nauczała przez doświadczenie. I tego doświadczenia, chociaż tak biednego, właśnie "księżniczce" dostarczała.

Westchnęła ciężko. Sądziła, że odpowiedziała na pytanie, ale widocznie Kanie to nie starczyło, i trzeba było jej wszystko tłumaczyć najprościej jak można. - Nie mam informacji. Działam na ślepo i liczę na farta. Możesz teraz odpowiedzieć na moje pytania? - tak, definitywnie bycie miłym nie zawsze działało. Nie miała pojęcia tylko, dlaczego. Zrobiła jej krzywdę czy co? Czym sobie zasłużyła na takie przedziwne traktowanie? Kana nie musiała lubić Fredki, tak samo jak Fredka nie musiała lubić Kany, jednak zdawałoby się, że jakieś normy wypadałoby utrzymać. Czy bycie w porządku już nie było w cenie? Może takie uroki Pergrande? W każdym razie szła dalej w zaparte i dalej starała się utrzymać, nawet, jeżeli Kana zdawała się tracić cierpliwość i zdawać się co raz mniej znośna. Tak samo dalej starała się mówić w miarę przyjaznym tonem, chociaż sama zaczynała się nieco irytować.

MG

Jeżeli Frederica myślała że będzie tak prosto - to była w błędzie. Tak naprawdę nikt nie lubił tzw. "Wstrzel się w klucz", czy "Robienia tego co autor miał na myśli", ale wbrew wszelkim pozorom to wcale nie było celem Kany. Nie, cel Kany był inny. Podobny, ale inny. Rzecz w tym że Frederica unikała tego celu niczym zręczny pedał bandy dresów. Tak czy inaczej nauczycielka nie zamierzała popuścić pani Kikuta. O nie, miała ona wykonać swoje zadanie. Nie było ono łatwe, nie było proste, mogło jej nawet zająć następne sto lat, ale pewnym było że Frederica je wykona.-Co zrobiłaś źle?-Powtórzyła po prostu Kana, widocznie kompletnie nie usatysfakcjonowana odpowiedzią Frederici. Tak, albo Frederica nauczy się myśleć, albo znajdzie niekonwencjonalne wyjście z sytuacji. Jedno z dwóch, jedno z dwóch.

Kana była upierdliwa. Bardzo upierdliwa, a Fredka nie miała pojęcia, co ma jej powiedzieć, by ją usatysfakcjonować. Mogłaby pewnie odpowiedzieć, że wszystko zrobiła źle, ale wtedy znowu pewnie byłoby, że nie takiej odpowiedzi oczekiwała. Ale doprawdy, nie miała pojęcia, co jeszcze było źle. Równie dobrze mogłaby jej teraz kazać rozwiązywać całki. No bo co mogła zrobić źle oprócz tego, co powiedziała? - To... Wybrałam plan nie dostosowaną do moich możliwości. I chyba tyle. - dodała zastanawiając się, czy wszyscy nauczyciele są tacy podli. Tengou był w porządku w sumie. Staruszek też, więc chyba nie. A może udawali mili, a tak na prawdę są wredni, podli i najchętniej by się poznęcali nad Fredką? Kto ich tam wie. - No chyba, że powinnam "przygotowywać" danie idąc sobie gdzieś z dala od ciebie, ale to byłoby głupie. I dziwne. I stratą czasu. Więc chyba nie to. Przecież wiadomo, że normalnie takie rzeczy robi się w kuchni. Ogólnie gdzieś dalej od celu. Inaczej to bez sensu. - dodała na zaś, jednak nie sądziła, żeby chodziło o to. Bo wtedy to już na prawdę nie wiedziałaby chyba, o co może się następnym razem Kana doczepić.

MG

Nie. Frederica wciąż nie łapała o co tak naprawdę chodziło. Cały czas trzymała się swojej gówno wartej odpowiedzi i zdawało się że to jedno doświadczenie nie miało tego zmienić. Świetnie, Kana da jej tyle doświadczeń, ile tylko było trzeba. Tak długo aż Frederica nauczy się analizować i wyciągać wnioski, bo aktualnie to opuszczało jej usta, nie wiele różniło się od gówna.-Raz jeszcze jesteś służką, a ja lordem. Zaczynaj.-Powiedziała spokojnie Kana, dając tym samym znać Frederice by ta zaczęła. Bez jak widać, odpowiedzi na jej pytania.

To całkiem zadziwiające jak dzień potrafi się dłużyć kiedy dni w liczbie mnogiej mijają w pędzie. Nie miała pojęcia, ile czasu siedziała z Kaną przed domem. Czułą, jakby minęły godziny na męczeniu się z nią, ale znając życie pewnie było za nią może z pół godziny. Może mniej. W każdym razie nie dostała odpowiedzi na swoje pytania, a właśnie na nich chciała jakoś oprzeć kolejny plan. W takim wypadku mogła dalej próbować "struć" lorda, albo zrobić coś innego. Na "coś innego" nie miała pomysłu, a podążanie za starym planem zdawało się nie mieć sensu. To tak jakby po raz dziesiąty próbowała głową przebić mur. Po co? Wiedziała, jak znowu się to skończy. Czy miało to sens? Nie wiedziała, co robi źle i Kana nie miała zamiaru jej tego powiedzieć. Nie miała jak naprawić błędów, których nie widziała czy nie miała o nich pojęcia. A jeżeli problem nie leżał w tym, o czym mówiła, to widocznie starania Kany szły na marne, a ona nic z tego nie wynosiła. Spojrzała na dziewczynę zmęczona, jednak zamiast mówić cokolwiek chwyciła dwa najbliżej leżące kamienie, po czym jednym z nich zaczęła podrzucać. Powoli, bez pośpiechu, utrzymując jeden rytm. W każdym razie nie wyglądało to jak próba zamachu a życie lorda. Nie mniej gdyby wzrok Kany spoczął na kamieniu, a nie na Fredce, wtedy rzuciłaby ją drugim kamieniem w klatkę piersiową. A ponieważ usiadła nieco dalej, Kana powinna mieć w razie czego utrudnione zadanie z powstrzymaniem jej. Czy to był atak niby-pociskiem czy co innego - mogłaby to zostawić do rozważań Kany. Jeżeli jednak nie skupiłaby się ani na moment na kamieniu, zostawiłaby go sobie, jakby próbowała się zbliżyć czy przerwać zabawę z kamykiem. W każdym razie nie miała pomysłu ani planu. Nie wydawałoby się, żeby też była samobójcą, nawet "na niby". Nie potrafiła jej rzucać pomysłami z rękawa, nie miała też niezliczaną ilość planów. Nie była też nie wiadomo jak spostrzegawcza. Jej pytania zostały zignorowane i nie dostała jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Mogła więc co najwyżej poczekać, aż coś sensownego przyjdzie jej do głowy, albo zdenerwować Kanę bardziej i tak improwizować. Najwyżej umrze na prawdę.

MG

Kana spojrzała na aktualne poczynania Frederici i westchnęła. Gdyby słyszała jej myśli pewnie by ją udusiła, no ale na szczęście nie słyszała. No i dobrze że nie działało to w dwie strony, bo by jeszcze Frederica oszukiwała. W każdym razie Kana jedynie uniosła brwi.-Czy ci odbiło? Podaj kolację, albo każę cię zwolnić dziewucho.-Rzuciła Kana, tym samym wymuszając na Frederice zdarzenie, tak dobrze jej znane z poprzednich porażek.

Oho? Czyżby rozzłościła Kanę? No kto by pomyślał! Mimowolnie uśmiechnęła się sama do siebie, jakby widząc w tym jakieś wyjście. Jednak czy to wystarczy? Jasne, mogła jakoś wykorzystać jej prosty jak budowa cepa charakter przeciw niej, jednak nie miała pojęcia, czy to ostatecznie jej się uda. Jeżeli jednak mogła cokolwiek zrobić, to coś w tym kierunku. Wszystko inne w końcu się nie sprawdziło. Z drugiej strony czy jeżeli za bardzo rozzłości Kanę, to czy aby na pewno nie będzie chciała na serio ukrócić jej żywota? Nie wiedziała. Ale who cares? Jedyne co mogła zrobić, to nieco to wszystko przedłużyć licząc na to, że Kana sama popełni błąd. Skoro nie mogła naprawić własnych, to niech może inni też zaczną je popełniać. Jak nie tak, to siak. A Kana nie zdawała się należeć do cierpliwych osób. Przestała na moment rzucać kamykiem uważnie obserwując Kanę. Z niczym się nie śpieszyła. Tak, zdecydowanie zdawała się ze wszystkim ociągać. Z resztą specjalnie. - Co życzy sobie Lord na kolację? - zapytała spokojnie i uprzejmie, wracając do podrzucania kamyka. Nieco niżej, jednak dalej jednym tempem. Zawsze to jakiś plan. Lepszy taki niż żaden. I w każdej chwili była gotowa do rzucenia nim w Kanę, jednym, drugim lub oboma, gdyby tylko próbowała skrócić do niej jakkolwiek dystans. Niech będą jej bronią. Lepsza taka, jak żadna. A póki co chyba zdawały się spełniać swoją misję. Nie mogą być orężem, którego nie spodziewa się tylko Kana-Lord. Niech będą taką bronią, której nawet Kana nie będzie się specjalnie spodziewać. A czy może być coś bardziej niespodziewanego, niż użycie oręża pozostającego kompletnie na widoku? W sumie... Pewnie tak. Ale jeżeli odpowiednio rozzłości Kanę, to może faktycznie nie będzie się spodziewać.

MG

Kana nie wiedziała co dokładnie planuje Frederica. Aczkolwiek to że podrzucała tymi kamieniami, co nijak nie pasowało do jej roli, samo w sobie sprawiało, że Kana zamierzała dziewczę nieco sponiewierać ale... no cóż, zobaczymy.-Pieczonego dorsza. Raz, raz.-Powiedziała, uderzając dłonią w dłoń, by klaśnięciem pogonić służąćą.-I odłóż to co trzymasz w dłoniach.-Powiedziała jeszcze Kana jasno dajac do zrozumienia Frederice że teraz ma się zająć dorszem, a nie kamieniami.