Recepcja

- Nie ma problemu – odpowiadam czując się trochę niezręcznie, widząc jej wyraźne zawstydzenie. W sumie nie powiedziałem nic takiego wyjątkowego. Raczej każdy próbujący być miłym osobnik na moim miejscu rzuciłby podobną formułką. To oznacza, że wliczam się w grono miłych osobników… Sama to stwierdziła… Pomimo rudych włosów… Coś w tym podejrzanego… To ja mam na nią taki wpływ, czy może Qilin?
- Rawr? – zdaje się być mocno zaskoczony przerwą w głaskaniu. Przez chwilę patrzy na Asterię swoimi wielkimi oczkami, jakby wyczekiwał, iż ta tylko na moment wzięła rękę. Widząc jednak, że to trwało dla niego zdecydowanie za długo, wyciągnął nagle łapki, by objąć nimi dłoń dziewczyny, którą to zaczął lizać. Spoglądam na bok, udając, że tego nie dostrzegam…
- Hmm… Jakby to wytłumaczyć w prosty sposób? Powiedzmy, że sam z siebie, to nie potrafię czarować. Potrzebne jest mi do tego to rude stworzenie. Bez niego to byłbym człowiekiem o dość przeciętnych zdolnościach. A on beze mnie… Pewnie, by nie istniał… Nie wiem, nie sprawdzałem – mówię uśmiechając się przy tym. Żeby nie oglądać natrętnego zachowania Qilina, znowu spoglądam dziewczynie prosto w oczy. – W każdym razie dzięki mnie może być większy i… Większy… Raz nawet pozwoliłem mu się połknąć. Niezbyt przyjemne uczucie… - dopowiadam, orientując się, jak niewiele w sumie potrafimy. Ale jak to mówią, czysta chamska siła techniki się nie boi.
- A mam go od zawsze. Od kiedy tylko pamiętam, to zawsze był ze mną. Raczej nigdzie takich nie sprzedają – może powinienem jakoś zareagować na jego zachowanie? Coś z nim zrobić? Zabronić mu? Nie wiem… Na wszelki wypadek sięgam ręką do wewnętrznej kieszeni marynarki po chusteczki.

- Zjadł cie?! - wykrzyknęła zdziwiona. Popatrzyła na niego, po czym sprawdziła z jednej i z drugiej strony. Był cały... Przeniosła wzrok na małego Qilinka wracając do drapania go za uszami ręką której nie trzymał. Teraz jakoś nie mogła pozbyć się myśli, że on nie lizał, tylko ją próbował. Nie była to przyjemna myśl i choć strasznie ją korciło, nie zapytała Kiiro o to, jak...jak skończyła się wspomniana sytuacja. Chyba nie chciała wiedzieć, ale skoro tutaj siedział...
Wzdrygnęła się z lekkim niesmakiem.
- W sumie...Może on zrodził się z twojej magii? Gdzieś kiedyś słyszałam, że coś takiego jest możliwe - rzekła chcąc zmienić temat zjadania się przez to małe zwierzątko. Tak...ta teoria miałaby sens zważywszy na to jak unikatowy był mały Qilinek. Uśmiechnęła się. Była bardzo zadowolona, że zwierzaczkowi podobały się te pieszczoty.
- Moglibyśmy potrenować razem - zaproponowała znowu przenosząc wzrok na Kiiro i uśmiechnęła się - O ile nie kazałbyś mu mnie połykać - dodała po chwili.

Chyba za dużo gadam, tak sobie myślę. Może to nie najlepszy moment na tego rodzaju historyjki, wnioskuję po zachowaniu Asterii.
- Na własne życzenie, można powiedzieć – dopowiadam uśmiechając się, aby zbytnio nie psuć reputacji tej małej rudej bestyjce. Ale psując chyba samemu sobie. Chociaż same rude włosy powinny już być czymś wystarczająco odstraszającym. Raczej bardziej niż bycie zjedzonym przez tak milutkie stworzonko.  
- Rawr! - warczy radośnie, czując dłoń Asterii za swoim uchem. Momentalnie przestaje ją lizać i tylko ociera się o jej rękę.
- Niewykluczone, że tak jest. Lecz wolałbym uważać go za niezależną część mnie. Czasem to wstyd się do takiego przyznać! – mówię nieco żartobliwie, aczkolwiek nie zmienia to faktu, iż momentami to ten rudy naprawdę nie wie jak się powinien zachować!
Potrenować razem… Spoglądam na dziewczynę, kilkakrotnie mrugając. Och… Akurat bolą mnie plecy, nie mam siły, nie chce mi się, będzie bolało, trzeba będzie się ruszyć i w ogóle to nie jestem w najlepszej formie…
- Jak chcesz, to nie ma problemu – odpowiadam z uśmiechem, by nie uzewnętrzniać się zbytnio ze swoim lenistwem. W końcu po to tutaj przyjechałem z dalekiej Ery. Chociaż całkiem miło się rozmawiało do tej pory. – Nie martw się. Za bardzo cię polubił, żeby miałby to robić, nawet jeśli bym mu kazał.

- Och... - wymsknęło się jej. Może w takim razie bez sensu jest proponować mu sparing, skoro to za pomocą zwierzaczka walczył? Jeśli ten odmówi współpracy to będzie to tylko strata czasu, prawda? Patrzyła z uśmiechem na Qilinka nie przestając go drapać, czy tam głaskać i zastanawiała się nad czymś.
- Czy on potrafi mówić? - zapytała jeszcze raz pozwalając sobie być trochę wścibską osobą, ale była ciekawa. Do tej pory mały Qilin jedynie wydawał z siebie tylko dźwięki, które przypominały jej powarkiwanie. Ciekawa była jednak, czy stworzenie potrafi potrafi wypowiedzieć jakieś słowa. Bo to, czy Kiiro go rozumie, było dla niej właściwie jasne - w końcu są ze sobą od zawsze.
Teraz spojrzała pytająco na Rudego przypominając sobie o czymś istotnym. Co prawda zaproponowała mu wspólny trening, ale...
- Wstęp na tę arenę jest wolny? - zapytała czując podejrzany ciężar swojego "przechowywacza klejnotów" - jakkolwiek to brzmi. Wyglądało na to, że musiała sobie jeszcze dobrze przemyśleć ten trening z Rudym Oddziałem, jeśli będzie chciała mieć możliwość wygodnie powrócić do kurortu. Ta podróż trochę ją kosztowała i nie była pewna, czy chce spłukać się do zera. Nie potrafiła sobie przypomnieć czy w domu zostawiła jakieś klejnoty na czarną godzinę...

- Rawr! – Qilin sam odpowiada na zadane pytanie, choć trochę w mało zrozumiały sposób. Póki jest głaskany, to świat dla niego nie istnieje poza nim i głaszczącą go osobą. Tak niewiele mu potrzeba do szczęścia. Tylko, że zapewne potem będzie chodzić przygnębiony przez najbliższy miesiąc, że nikt się nim tak nie opiekuje. Nic już na to nie poradzę…
- Nic nigdy nie powiedział, nie licząc tego „rawrania”. Ale czy to oznacza, że nie potrafi, to nie wiem. Być może po prostu nie odczuwa potrzeby odzywania się w bardziej złożony sposób. Ta bestyjka cały czas zaskakuje czymś nowym. Całkiem śmiesznie byłoby usłyszeć od niego coś mądrego. Wiem, że na pewno rozumie wszystko, co się mówi do niego – rozwijam wypowiedź futrzaka o własne przemyślenia. Choć wystarczyłyby zapewne dwa słowa, by rozwiać wszelkie wątpliwości, to jak zwykle muszę się rozgadać.
Pomimo, iż mi się kompletnie nie chce, to jednak cieszę się z tego, że Asteria byłaby chętna do walki. W końcu będzie można odhaczyć w papierkach, iż jakoś produktywnie spędzam czas.
- Chyba… Pójdę i spytam. W razie czego powołam się na swój policyjny autorytet – odpowiadam z uśmiechem i wstaję, zostawiając na chwilę Asterię samą z radosnym Qilinem. Z wolna podejść do recepcji, gdzie powinna siedzieć jakaś osóbka odpowiedzialna za to wszystko.
- Ziń dobry. Chciałbym z tą młodą damą stoczyć przyjacielską walkę, w ramach obowiązkowego szkolenia Rudo-rudego oddziału. Osoby z góry przysyłają, więc osoby z góry fundują. Więc czy moglibyśmy zmierzyć się ze sobą na jednej z aren? – pytam powołując się na Rudo-rudą plakietkę przynależności do służbowych. W końcu powinno dawać to jakieś przywileje. Raczej karać za coś takiego nie będą.

Kiedy Kiirobara wstał i podszedł do recepcji, ona podniosła stworzonko na wysokość oczu przyglądając mu się przez chwilę. Zastanawiała się faktycznie co mądrego mógłby powiedzieć taki mały zwierzak. Uśmiechnęła się. To niemożliwe żeby ten mały mógł zrobić komuś jakąś większą krzywdę. Dotknęła jego noskiem swój nos. Jakoś nie czuła, żeby miała się teraz pozbyć tego twarzowego dodatku.
- Rawrr. Może cie ukradnę? - powiedziała cicho z uśmiechem ciekawa jak zwierzak zareaguje, po czym znowu odłoży go na swoje kolana.
- Oj, żartuje... - zaśmiała się niezależnie od reakcji jaką poczęstuje ją mały zwierzak i znowu głaszcząc go spojrzy w stronę recepcji chcąc wyłapać odpowiedź pracownika recepcji.
- Wygląda na to, ze jestem bardziej nieporadna niż rudy... - pomyślała o sobie z lekkim niesmakiem i znowu spojrzała na Qilina w zamyśleniu. Tak. Lepiej sie myślało nad jakimiś mądrymi słowami które mogłoby powiedzieć stworzenie, gdyby miało taką szansę, niż o tym jak już miała dość samej siebie za przygnębiające myślenie. A kiedyś taka nie była...

Powołanie się na policyjny autorytet wydawało się mądrym pomysłem. Niestety, tylko wydawało. Rzeczywistość szybko zweryfikowała odpowiednie fakty, a niewtrącająca się do niczego pani recepcjonista krzywo spojrzała się na rudego chłopaka. Cóż, ona nie miała takiego problemu, jak on z kolorem włosów, mieniąc się dumną czernią. - Trzy tysiące klejnotów od osoby. Bez wyjątków. Jeśli przysłano pana z góry, wtedy najpewniej zwrócą panu fundusze później - stwierdziła kobieta, brzmiąc nad wyraz formalnie. Najwyraźniej była nastawiona do tego wszystkiego tak, że ona tutaj wykonywała swoją robotę i tyle. Nikt raczej nie mógł dyskutować w tej kwestii.

Przetrzymywany przez Asterię Qilin ani trochę nie protestował, kiedy zbliżyła swoją twarz do jego pyszczka. Cały czas wyglądał na w pełni zadowolonego. Wyłapał w tym jednak okazję, by przejechać jej językiem po policzku.
- Rawr! – odwarknął radośnie, jakby spodobała mu się sugestia zostania ukradniętym. Potem w pełni oddał się dalszym pieszczotom.

Trzy tysiące… Trzy tysiące… Za tyle starczyłoby kawy co najmniej na pół roku… Trzy tysiące… Z własnej kieszeni… Co za zdzierstwo! Bo co? Bo jestem rudy?! Czuję się dyskryminowany i ignorowany. Przez sekund kilka wpatruję się w panią recepcjonistkę, jakby dało radę się ją jeszcze przekonać ładnymi oczkami. Chyba nic z tego… Nie mam takiej mocy wzbudzania empatii co Qilin.
- Okej… - mówię z rezygnacją, a potem przygarbiony wracam do Asterii. Siadam naprzeciwko niej, kładąc głowę na stole, wykończony i załamany. Zawiodłem…
- Nie stanowię tutaj żadnego autorytetu… Wymagają trzech tysięcy od osoby, bez wyjątków. Jeśli dobrze liczę kosztowałoby nasrazem sześć tysięcy, o ile nie policzyłaby Qilina… - podnoszę swój łeb z blatu i spoglądam na Asterię. – To co robimy? – dopytuję. To od niej już bardziej zależy czy będzie chciała coś z tym zdziałać, czy nie. Ja jestem tu tylko po to, żeby wypełniać obowiązki...

Ach jakże ona była szczęśliwa, kiedy małe stworzonko z takim entuzjazmem odpowiadało na jej pieszczoty. Nie dało się tego ukryć, w żaden sposób.
Kiedy Kiirobara wrócił, Asteria spojrzała na niego przechylając lekko głowę na bok, po czym złapała Qilina w dwie ręce, podniosła i położyła go na jego karku.
- Nie załamuj sie Kii-chan, bo też będę smutny - powiedziała dziewczyna zmieniając głos na bardziej piskliwy, ale jednak nie za bardzo. Tak...powiedziała to imitując małe stworzonko oczywiście. Jakoś mimo wszystko nie czuła się na miejscu, aby poklepać załamanego funkcjonariusza Policji Magicznej po głowie.
- Och... - zatkało ją kiedy jej powiedział o kosztach walki na arenie. Na jej twarzy pojawił się grymas zniechęcenia. Odstawiła Qilinka na stolik i sięgnęła do kieszeni. Musi teraz dokładnie pomyśleć co zrobić z tym fantem. Trochę wstyd przyznać się, że nawet tyle nie może zainwestować w trening, który sam zaproponowała, tym bardziej będąc w trakcie charytatywnej misji. Westchnęła.
Wysypała zawartość jej sakiewko-portfela na dłoń i przeliczyła szybko ilość klejnotów.
- ... - popatrzyła na rudego towarzysza i uśmiechnęła się z zakłopotaniem - Zostanie mi tysiąc na powrót do kurortu... - powiedziała starając się nie brzmieć na zrozpaczoną swoim aktualnym stanem majątku. W sumie to nawet nie wiedziała kiedy jej się ulotniły wszystkie fundusze, ale nie było to dobre. Do domu jeszcze daleka droga przed nią...

Czując na sobie ciężar Qilina i słysząc przy tym głos Asterii umodelowany na Qilina, nie mogę powstrzymać się od uśmiechu. To całkiem urocze i miłe z jej strony, iż próbuje mnie pocieszyć, pomimo tego, że jedynie wyolbrzymiam ten problem. Taki już urok rudych włosów, aby narzekać kiedy tylko to jest możliwe.
- Nie załamuję się, po prostu smutno mi z powodu tego zupełnego braku szacunku wobec Rudo-rudego oddziału. To ja staram się o to, żeby panował ład i porządek i co z tego mam? Nikt nie docenia mojej pracy… - odpowiadam trochę prześmiewczo, z udawanym oburzeniem. W rzeczywistości nie jest to coś, czym jakoś bardzo bym się przejmował, ale od czasu do czasu byłoby całkiem miło, gdyby ktoś wyraził wdzięczność za poświęcenie Rudo-rudego oddziału w sumiennym wypełnianiu obowiązków.
- Rrraaawrrr… - przeciągłe warknięcie zlewa się z ziewnięciem Qilina. Taka ilość pieszczot powoduje u niego dość spore rozleniwienie. Zostawiony samemu sobie na stole, przysiada i patrzy Asterię, przekrzywiając głowę.
To byłoby okrutne z mojej strony, gdybym kazał jej wydać większą część oszczędności na treningową walkę. Nie ma tego za wiele. Zaglądam więc do swojego czarnego portfela i... O kurza stopa… Nie wiedziałem, że jestem aż taki bogaty! Skąd ja tyle tego mam?! Chyba powinienem się z tego cieszyć. Może załatwiłoby to problem.
- Nie przejmuj się – mówię, uśmiechając się. – Stać mnie na to żeby zapłacić za naszą dwójkę.  Możesz potraktować to jako mój wyraz wdzięczności za dopieszczanie Qilina – nie chcę, żeby zamartwiała się z tak błahego powodu, aczkolwiek nie wiem czy zgodziłaby się na taki układ. Z mojej strony nie byłoby z tym najmniejszego problemu. Jest hajs, można szaleć…

- Nie przejmuj się. Kiedyś na pewno ktoś was doceni - powiedziała z lekkim uśmiechem po czym popatrzyła na niego zdziwiona. Był gotowy wyłożyć za nią trzy tysiące klejnotów, kiedy dla niej w tej chwili był to taki majątek. Czy będzie mogła skupić się na treningu z nim kiedy on był taką miłą osobą? I jeszcze był słodki Qilin...Była bardzo ciekawa jak ta para radzi sobie w walce, jednak z drugiej strony nie była pewna jaką taktykę musiałaby przeciwko tej dwójce zastosować. Swoją drogą nie chciałaby mieć w tym rudo-rudym oddziale wroga. Małe stworzonko było zbyt słodkie aby w ogóle myśleć o walce przeciwko niemu.
- Oddam ci... - powiedziała nieco zawstydzona i nieświadomie dotknęła rękojeści swojej katany jakby chciała się upewnić, że znajduje się ona na swoim miejscu, czy jest w ogóle czym trenować.
- W domu mam jeszcze jakieś oszczędności, więc oddam na pewno - powiedziała trochę pewniejszym tonem, mimo iż skłamała. Wszystko co miała, miała przy sobie. Ale nie chciała być nic nikomu dłużna. Asteria chciała mieć czyste konto, dlatego w ogóle wyruszyła w tę podróż. Postanowiła, że jak tylko zarobi jakieś grosze, odnajdzie drużynę Rudych i się spłaci. A póki co...
- W takim razie... - zaczęła znowu wpatrując się w Qilina - Wiesz jak działa ta arena? Jesteście gotowi? - zapytała. Nie chciałaby ich skrzywdzić swoim ostrzem. Ta...to na pewno będzie trudny i bardzo pouczający trening...

Cieszy mnie zgoda Asterii na taki układ. Gdyby odmówiła, zapewne dalej siedziałbym bezczynnie w tym wspaniałym przybytku ciszy i spokoju. A tak to jeszcze jest co porobić, a potem… Potem się zobaczy… Wpierw trzeba się rozruszać, zmotywować do wstania i w końcu zrobić to, po co tu przyszedłem. Tylko, że pewnie niełatwo mi przyjdzie z nią walczyć, ponieważ… Sam nie wiem… Może to przez Qilina. Poza tym, nawet nie wiem w jaki sposób Asteria może walczyć i jakie są jej umiejętności. Co jeśli się okaże, że ma ogromną moc, za pomocą której w przeciągu kilku sekund zmasakruje Rudo-rudy oddział? Chyba za późno o to pytać… W sumie już zgodziłem się na tę walkę, więc sam się wkrótce chyba przekonam, w jak złej sytuacji jestem.
- Podobno wszelkie obrażenia są imitowane, sztuczne, czy coś w ten deseń. W każdym razie, nie da się tam chyba umrzeć – odpowiadam na podstawie własnych domysłów. Jednakże ból raczej normalnie będzie odczuwalny… Aż mi trochę głupio, jak sobie pomyślę, że mógłbym zrobić coś, co by ją zabolało. Czuję, że może być naprawdę ciężko.
- Bardziej gotowi już raczej nie będziemy – mówię wstając. Pozostaje ruszyć w stronę recepcji, by dokonać wszelkich płatności. Po drodze przywołuję do siebie Qilina, teleportując go ze stołu do ręki i usadawiam go na ramieniu.
- Rawr? – warczy spoglądając na Asterię. To będzie dziwne… Tak czy inaczej, trzeba będzie się postarać, żeby przynajmniej dobrze wypaść.

- Chyba... - powtórzyła z jego wypowiedzi i westchnęła. Również wstała i wykonała manewr zwany "rozciąganiem barków" i ruszyła w stronę recepcji za Rudzielcami. Tam stanęła przy ladzie i rozglądała się szukając jakiś informacji. Kiedy dostrzegła tablicę wbiła w nią wzrok próbując odczytać z niej jakieś istotne informacje.
- Wygląda na to, że wszystkie areny są wolne i...och... - przerwała wczytując się w informacje - Możemy walczyć na jakim terenie chcemy? To możliwe? - zapytała zdając sobie sprawę z tego jak absurdalnie zabrzmiało to pytanie w świecie magii.
- Kiiro...Która arena? Jaki teren? To też chyba trzeba określić - zapytała, ponieważ jej było wszystko jedno, a skoro w tej chwili on stawia, to powinna i tak dać mu wybór prawda? Nie była pewna czy chce trenować na dużej czy małej arenie. Nie była pewna jak daleko będzie musiała uciekać przed małym Qilinkiem. Jedyne czego była pewna i z czego się cieszyła, to z tego że nie będzie musiała walczyć tępą stroną swojej katany i przy okazji nie zrobi żadnemu z rudzielców krzywdy. Tak...pomimo iż walczyła mieczem, to jednak nie lubiła rozlewać krwi na prawo i lewo.

Wybrać teren… Wybrać arenę… Jak zawsze wszystko na mojej głowie. Wzdycham cicho i spoglądam na Asterię, mrugnąwszy kilkakrotnie, czy aby na pewno nie ma żadnych obiekcji. Jeżeli nie, to trzeba będzie wysilić swój własny umysł i rozpocząć myślenie. Pierwszym co przychodzi mi do głowy jest łąka pełna kwiatów, ale odrzucam od siebie tę myśl. Jakby mało było tego, że w ogóle mamy ze sobą walczyć, to jeszcze w takiej scenerii byłoby co najmniej niezręcznie. Więc może mógłby być to las? Tak… Żeby się pobawić w chowanego… Pomysł dość ciekawy, ale go również należy odrzucić. Już mam dość lasów, łączek, kwiatków, żeby się jeszcze bardziej w nie pchać. Więc czemu by nie wymyślić jakiejś typowo miejskiej scenerii?
- Skoro wszystkie są wolne, to największa daje największe możliwości. A jeśli chodzi o teren… Może by tak na dachu takiego wielkiego wieżowca? Takiego, co ma na sobie takie te… No… Takie jak są te na wieżowcach, co można po nich skakać. Oprócz tego anteny, światełka i temu podobne. I jeszcze z ładnym widokiem na ulice i na rozległy miejski krajobraz. A wszystkiemu towarzyszy porwisty wiatr, rozwiewający włosy – mówię za bardzo się w to wszystko wczuwając. Ale kurczę… To byłoby naprawdę ciekawe. O wiele ciekawsze niż jakaś łąka, las, czy też zwykłe szare ściany…
- Rawr? – Qilin patrzy na mnie jak na idiotę. Ignoruję go, patrząc na Asterię z nadzieją, że nie będzie tak załamana jak futrzak. Chyba za dużo filmów akcji… Tak czy inaczej, najwyższy czas przygotować pieniążki.

Patrzyła na niego i dziwiła się. A i dziwiła się jeszcze bardziej im dłużej mówił. Osobiście nie potrafiła sobie wyobrazić takiego miejsca - widocznie pochodziła z innego świata. Ale uśmiechnęła się
- Może być, powinno być ciekawie - zauważyła zastanawiając się nad tym. Raczej nie muszą się martwić upadkiem z wysokości na arenie...prawda? Ale pozostało ustalić jeszcze jedno.
- Jeszcze wielkość areny. Ta średnia może? - zapytała go wskazując tę arenę na tablicy, jeszcze przez chwilę nie odrywając od niej wzroku. Nie chciała walczyć na arenie głównej, gdyby miało się okazać, że będzie musiała więcej biegać niż machać mieczem, ale z drugiej strony najmniejsza arena tez jakoś jej nie pasowała. Co jeśli to ona będzie musiała uciekać przed Qilinkiem? Kiedy uznała, ze wyczytała z tablicy wszystkie istotne informacje, rozejrzała się dookoła po całym pomieszczeniu, próbując wywnioskować którędy na arenę. Nie dało się ukryć, że była tutaj pierwszy raz i była pod wrażeniem tak wielu opcji jakie były dostępne dla trenujących. Nie można sie pozabijać, ale odczuwa sie ból. Można walczyć wszędzie i nigdzie. Nawet można nagrać walkę aby później ją odtworzyć! Ale tergo chyba jednak Asteria nie chciała. Zbyt długo nie miała okazji do walki, aby teraz było jakoś efektownie. Nie żeby w ogóle kiedykolwiek było, no ale cóż.
Zanim zapadnie ostateczna decyzja jeszcze raz przymili się do zwierzątka z uśmiechem, dotykając delikatnie palcem wskazującym jego nosek...