I've never seen a decent person among those who say they're going to save the world while forsaking the people around them. Those types of men are always so intoxicated by thier own hollow dreams that they call every little thing in front of them trivial.
Tereny leśne, które są nieco mniejsze, aniżeli zazwyczaj. Drzewa w tych stronach wyglądają na dość stare i podniszczone, a roślinność zwykle wygląda tak, jakby większość roku przeżywała jesień swojego istnienia. Czas zdaje się tu płynąć inaczej, acz może to być powodowane tym, że większość zwierząt już dawno opuściła te strony, pozostawiając po sobie głuchą ciszę. Gdzieś wewnątrz lasku, ponoć w samym jego centrum, znajduje się stare domostwo, które ponoć przed wiekami należało do jakiś czarownic, a od lat nie jest już użytkowane. Większość jednak unika ingerencji mimo, że całość znajduje się ledwie dwa kilometry na zachód od Ery.
...gdzieś. Właśnie tam zmierzała ta rozmowa, która mogłaby toczyć się godzinami. Znachorka jednak nie odpowiedziała z początku na jego pytania, spoglądając w kierunku chłopaka, czy raczej jego pupila. Westchnęła tylko, kiedy ten skończył zadawać jej kolejne pytania. - Nie muszą wyglądać dokładnie tak samo. Mogą przyjmować różne postaci, jednak zwykle niewiele się różnią. Zresztą... Dowiesz się tego w swoim czasie. Wszystko przyjdzie w swoim czasie - taka już kolej rzeczy - odpowiedziała spokojnie znachorka, wlewając sobie kolejną porcje herbatki i przenosząc pytające spojrzenie na rudzielca. Przy okazji trzeba napomknąć, że przy rozważaniach o kosmicznej cywilizacji Qilinów parsknęła cicho śmiechem pod nosem, ale kto by tego nie zrobił.
A jakżeby inaczej?! Na wszystko trzeba całe życie czekać, ale nie mam zamiaru bardziej dociekać o co może chodzić znachorce. Wiem tyle, że Qilinopodobnych stworzenia istnieją i wszędzie mógłbym się na nie natknąć, ale póki co nie było jeszcze ku temu okazji. No cóż… Raczej niczego więcej się już nie dowiem. Na zewnątrz zaczyna robić się ciemno, więc wypadałoby chyba już iść. - Raaawr… - ziewa przeciągle Qilin. Nawet on nie potrafi cały czas być dumny. W końcu przychodzi jednak taka pora, że najwyższy czas wrócić do własnego, pięknego domu. Do własnego, najwygodniejszego łóżka. - Taa… Czas wszystko pokaże… Chyba na mnie już czas, jeżeli nie masz jeszcze czegoś ważnego do powiedzenia. W końcu nie wypada aż tak bardzo nadużywać waszej gościnności. W każdym razie, miło się rozmawiało i nawet się cieszę, że mogłem się z wami zobaczyć. Nie martwcie się, pewnie wkrótce przez wzgląd na tę panienkę jeszcze przyjdzie mi was odwiedzić. Kiedy dokładnie, to ciężko mi na chwilę obecną powiedzieć. Ewentualnie mogłybyście wysłać gołębia z wieścią o tym jak się czuje. To do zobaczenia, kiedyś tam… Już mam kierować się w stronę wyjścia, gdy nagle uświadamiam sobie jedną rzecz. Nie trafiłem tutaj celowo i tak trochę nie za bardzo wiem gdzie teraz iść. Nieciekawą perspektywą byłoby pójście jeszcze bardziej w głąb tego dziwnego lasu. - Em… Wiecie może w którą stronę iść, żeby najszybciej dojść do Ery? – pytam stając pod drzwiami. Mam tylko nadzieję, że nie pokażą mi jakiejś drogi, prosto w paszczę jakiejś bestii…
- ...kraina wiecznego deszczu - mruknęła tylko druga znachorka, kierując te słowa do policjanta. Stęknęła dość głośno, wstając z kozetki. W tym samym czasie jego znajoma skarciła ją wzrokiem. Obie potem zamilkły, pozostawiając chłopaka z niewielką podpowiedzią. Później mógł przynajmniej powiedzieć to, co miał do powiedzenia. Zdawało się, że ciśnie jej się na usta stwierdzenie pokroju 'wcale nam tutaj nie przeszkadzasz', jednak nic takiego nie zostało powiedziane. Znachorka przymknęła jedynie powieki. - Idź przed siebie przez pół godziny. Powinieneś wtedy natrafić na obrzeża miasta - dopowiedziała jeszcze znachorka, rzucając mu jeszcze na odchodne proste: - Powodzenia, Żółta Różo.
No i pani znachor, numer dwa, model czarnowłosy, się wygadała. Nie udaje mi się powstrzymać lekkiego uśmiechu, widząc karcące spojrzenie znajomej znachorki. Widocznie skończyło się ciągłe robienie z rudzielca idioty… No dobra… Kraina wiecznego deszczu, mówi mi tyle samo co słoik dżemu. Podpowiedź niezwykle cenna i chyba niczego nie dotycząca, ale to chyba jakaś ważna informacja. To przynajmniej wnioskuję po reakcji znajomej znachorki. Może wypadałoby sprawdzić gdzie cały czas pada deszcz i co mogłoby być tak interesującego. Ale to kiedyś tam… Jeżeli nie zapomnę, albo nie będę miał czegoś ważniejszego na głowie. Póki co, jest czas aby wrócić do domu. Jejku… Pół godziny chodzenia… I to dopiero na obrzeża miasta, a trzeba jeszcze dojść do domu. Ciekawe czy te znachorki potrafią się teleportować? Byłoby miło, gdyby tego nauczyły. Lecz innym razem. Nauka teleportacji pewnie jest jeszcze bardziej męcząca niż samo chodzenie… No nic… Pozostaje liczyć na własne nogi. - Przed siebie przez pół godziny… Okej! Dzięki za pomoc. I wy również się trzymajcie! – rzucam opuszczając chatkę. Zamykam za sobą drzwi i ruszam przed siebie. To chyba właśnie w tę stronę? – Chodź rudzielcu. Ile można siedzieć w drzewie? Las jest piękny, ale czasem ma się go po prosu dość… - Rawr!
Poniżej znajdują się buttony for, z którymi obecnie prowadzimy wymianę. W celu nawiązania współpracy zachęca się do odwiedzenia pierw tematu z regulaminem wedle którego wymiany prowadzimy, a następnie do zgłoszenia się w tym temacie. Nasze buttony oraz bannery znajdują się zaś w tym miejscu.
Layout autorstwa Frederici. Forum czerpie z mangi "Fairy Tail" autorstwa Hiro Mashimy oraz kreatywności użytkowników. Wszystkie materiały umieszczone na forum stają się automatycznie własnością jego jak i autorów. Dla poszanowania Naszej pracy uprasza się o nie kopiowanie treści postów oraz kodów bez uprzedniej zgody właścicieli.
Indeks 
