Las świetlików

Niedaleko Ery jest dość stary, zapomniany przez ludzi las, do którego nikt nie wchodził przynajmniej od 20 lat. Droga jest porośnięta licznymi chaszczami oraz pokrzywami. Już z daleka widać było latające tam świetliki delikatnie oświetlające to miejsce. Chodzi legenda, że kto się tam zapuścił już nie wrócił prowadzony przez świetliki w głąb.

---

Przed wejściem od samego rana czekała już banda naukowców, a właściwie to 5 osób, z czego jedna przy biurku postawionym obok magicznego samochodu z anteną na szczycie. Każdy zdecydowanie przerażony na samą myśl o wejściu do tego przeklętego miejsca. Tak czy siak najbardziej nietypową osobą był łysawy doktor w fartuchu z okrągłymi okularami oraz szczurzymi zębami trzymający jakieś urządzenie w ręku, które co chwila robiło "beep". Zdecydowanie czekali na magów.

Staruch był w nienajgorszym humorze. Ostatnio zjadł ciepły posiłek i nawet miał gdzie spać. Chociaż znalezienie sobie jakiegoś lokum i karmiciela, byłoby dobrym pomysłem, bo trochę przymierał głodem - he he. W każdym razie Zielony kurwiszczur został posadzony na ramieniu, mimo zapewne dość głośnych sprzeciwów. Uzbrojony w kosę i swoje normalne odzienie, stawił się na miejscu zlecenia. Podpierając sie kosą, spojrzał leniwie na wystraszonych zleceniodawców.-Nie pękajcie. Mówią że śmierć to taki początek tylko...-Dobrze czasem połechtać sobie ego, zakładając że ludzie trzęsą się na jego widok. Spojrzenie przeniósł na łysola.-Rodzina?-Zapytał, przenosząc wzrok na Kurwiszczura i pokazując palcem łysola. Jakkolwiek. Odchrząknął.-Ja z ogłoszenia. Podobno płacicie.-Właśnie. Kasa. Kasa oznaczała ciepły posiłek, a ciepły posiłek, oznaczał... oznaczał ciepły posiłek.-Dzisiaj trochę popracujemy...-Westchną smutno.-...a jutro się objemy.-Powiedział już weselej do Kurwiszczura. Im częściej jednli ciepłe posiłki(I ser) tym weselsi byli. Takie to już proste śmierci z nich. Bo Zielony kurwiszczur to nie była zwykła mysz. To był śmierciochomik, prawie.

Bard tak bardzo nie mógł się doczekać tego, że idzie na misje, że nie spał prawie całą noc, tylko siedział w pełnym ubraniu na fotelu i co chwile spoglądał na zegarek. Oh, jakie to cudowne uczucie, opuścić surowe okolicę ich gildii i wybrać się gdzieś na nową przygodę! Poznać nowy ludzi! Nawiązać przyjaźnie! Kto wie, może spotka wybrankę swojego serca? O jeju, był tak podniecony na samą myśl o tym! Ściskał w ręku swoją lutnie i czekał, a kiedy słońce wyłoniło się zza horyzontu, wręcz wybiegł z gildii, na śmierć zapominając o zamknięciu drzwi. Pewnie znowu im przez napada śniegu do sali głównej...
Ale jego to już nie obchodziło! Szczęśliwy przemierzył cała drogę do Ery grając na flecie melodię, która bardzo mu do tej sytuacji pasowała. Ah, wizja przechadzki po lesie! To świeże powietrze, przyjazne zwierzęta! No i oczywiście dzikie jagody! W końcu dotarł do miejsca, gdzie zobaczył pięciu naukowców i jakiegoś człowieka, z którym pewnie będzie miał uczestniczyć w misji. Jeszcze przez jakąś chwilę z uśmiechem na twarzy grał im ów melodyjkę. Dopiero kiedy skończył przedstawił się, wyciągając do każdego z nich rękę.
-Jestem Jaehaerys Bardson, ale możecie mówić mi Bard. Jakże miło mi was poznać! Mam nadzieję, że wasz dzień zaczął się tak samo cudownie jak mój! Jestem tutaj w sprawie misji! Wprost nie mogę się doczekać wycieczki do lasu... Kocham lasy!-powiedział i znowu chwycił za flet i zaczął grać, krążąc w koło całej grupki.

I tak więc przybyli robotnicy, którzy będą zapierdalać za marne grosze wykonywać zadanie dla grupy naukowców. Spojrzeli oni na Starucha i łysol w okularach jedynie podszedł bliżej i spojrzał na szczura.
- Przypomina mi mojego U-ulubionego szczura Chestera - rzucił - I tak, płacimy - rzucił, a tuż zaraz przyszedł Bard, który wystawił rękę do każdego.
- J-jestem Lenart - rzucił szczuropodobny - Zobaczymy czy ten też pokochasz - rzucił zgryźliwie. Pomachał swoim laborantom, którzy z ich małego pojazdu wyciągnęli po plecaku z zawartością paru batonów energetycznych i suszonego mięsa oraz butelkę wody. Taki tam turystyczny plecak.
- J-jakbyście zgłodnieli w lesie - po czym podał obu do rąk po zegarku - M-Monitorują wasze położenie na M-Mapie i dają nam o-o-o-o-odczyt. Jak znajdziecie się w zasięgu sygnału pokaże się strzałka prowadząca do niego. Jakieś pytania? - chyba bardzo cenił sobie czas, bo już praktycznie chciał ich wrzucić do lasu.

Słysząc uwagę łysola, Kurwiszczur wykonał ruch przypominajacy skrzywienie się. Staruch nie mógł się ze swoim towarzyszem nie zgodzić. Ich rozmówca był nader nieuprzejmy. Nim jednak Staruch wyraził swoją opinię o zleceniodawcy, pojawił się Bard, grający na flecie. Lutni. Na czymś na pewno. I to była bardzo denerwująca muzyczka. Wygrywana przez bardzo denerwującego kolesia. Chyba był hipisem. Naćpanym hipisem.-Rodzice chyba nie za bardzo za tobą przepadali, co?-Zapytał Staruch, tradycyjnie się nie przedstawiając. Następnie znów zwrócił uwagę na zleceniodawcę który obsypywał ich DARMOWYM JEDZENIEM. No i mówił. Dużo mówił. Ale tak, opinia o pracodawcy. Tak więc Staruch nieśmiało uniósł dłoń.-Przepraszam, czy pan jest upośledzony?-To jąkanie i dziwna twarz. Może jakaś wrodzona wada genetyczna? Kto by chciał tak żyć? Staruch z nadzieją spojrzał na kosę, a potem na upośledzonego zeleniodawcę, przyjaźnie wskazując głową na kosę i się delikatnie uśmiechając. Czasem można było pomóc przeznaczeniu. Ale tak, misja, misja.-Co to jest sygnał. Jak to poznamy jak już znajdziemy, no i co mamy z tym zrobić, jak już znajdziemy?-Dość ważna kwestia. Jak ten cały sygnał był smaczny, to Staruch może nawet zjeść.-Jak wyjmie skrzypce, to weź mu potnij struny.-Szepnął jeszcze do Zielonego Kurwiszczura, bojąc się umiejętności Bardsona gdy dzierży skrzypce.

Ojeju! Czuł, że Ci ludzie nie przepadali za lasami tak jak on, ale cóż, każdy ma swój gust, prawda? Może oni akurat kochali spacery po górach, albo nad morzem? Któż to wie? Również przyjrzał się Szczurowi starucha i nawet przestał na chwile grać.
-Mama bardzo mnie kochała, dziękuje że pytasz. Ale taty nie znałem, więc możliwe, że mnie nie kochał za bardzo.-przyznał nieznajomemu rację, kiwając głową i drapiąc się po brodzie. Jakże dobrze mieć takiego mądrego człowieka w drużynie, kiedy wyrusza się na misje! Będzie mógł na nim polegać, to jasne jak słońce, już czuł jak powstaje między nimi więź!
-Dziękuje, na pewno pokocham, jestem wielkim entuzjastą!-odpowiedział jeszcze naukowcowi, po czym przyjął plecak i zegarek. Ze zdziwieniem przyjrzał się temu drugiemu urządzeniu.
-Ale fajne coś! Da się na tym grać?-zapytał i zaczął przyciskać wszystkie guziki, o ile jakieś tam były.-A w ogóle po co mam znaleźć ten sygnał? Mieszka tam jakiś wasz znajomy? Nie martwcie się, odnajdziemy go i pozdrowimy go od was!- poklepał naukowca po ramieniu z szerokim uśmiechem na ustach.
-Ruszamy?!-zapytał jeszcze Starucha i dziarsko ruszył w kierunku lasu... Po chwili się zatrzymał. W sumie to nawet nie wiedział gdzie iść.-Gdzie mam iść?

- Nie wiem co pan insynuuje, to nie ja chodzę ze s-szczurem na ramieniu - rzucił jedynie pogardliwie poprawiając swoje okulary. Zaraz po tym wyciągnął kartkę papieru i rozrysował jakieś dziwne wzory na nim, które przedstawiały kulkę od której rozchodziły się linie.
- To jest sygnał, nie wiem czy jest ani jak wygląda, zegarek zacznie pikać, gdy tylko będziecie dostatecznie blisko  -spojrzał na Barda, który bawił się nową zabawką. Z godziny przeszedł na kalkulator, słownik i dopiero potem na mapę terenu.
- Nie da się na tym g-g-grać - po czym kontynuował - Jak znajdziecie sygnał i będzie dało się go przynieść to to zróbcie, co-o-okolwiek innego m-m-mnie nie interesuje -zaraz po tym naukowiec spojrzał na gotowego do drogi Barda po czym obrócił go troszkę na lewo - T-tędy, na przód cały c-c-czas. Tam jest s-s-s-słaby odczyt -

Staruch zdziwił się tym, jak bardzo pyskaty był człowiek ze szczurą twarzą. Spojrzał na Kurwiszczura niemało zaskoczony.-On cię chyba obraża.-Powiedział do Zielonego, no bo jak to tak, kurwiszczura obrażać. W każdym razie patrzenie na Barda oraz słuchanie go, powodowało chęć odruchowego machnięcia kosą. W jego kierunku. Jednak Staruch jako osoba conajmniej dzielna, nie zamierzał dać ponieść się swoim emocjom.-No tak, chyba to jednak on jest tym upośledzonym.-Czyli koniec końców, miał upośledzonego w drużynie. Następnie poczekał aż Bard wskoczy w las by pójść za nim.

Bard nie zrozumiał niczego z wyjaśnień naukowców. Ale najwidoczniej wystarczy przechadzka po lesie i sprawdzanie co chwile zegarka! Znaczy, on nie miał zamiaru robić tego drugiego, bo pewnie będzie zbyt zajęty podziwianiem otaczającej go przyrody, ale od czego ma się towarzyszy prawda?! Spojrzał na Starucha i uśmiechnął się szeroko.
-Chyżo, w drogę więc, nie ma czasu do stracenia!-wykrzyknął radośnie i szybkim krokiem powędrował w wyznaczonym przez naukowca kierunku. Ojej, ale nie mógł się już doczekać. Ciekawe jakie przygody ich tam spotkają? Może będą musieli uwolnić jakąś księżniczkę z wieży albo pokonać przerażającego smoka?! A to Ci dopiero... Miałby o czym pisać balladę, nie ma co!

Gdy tylko weszli do lasu nic ciekawego nie spotkali... Last jak las, drzewa, krzaki, mech, świetliki... Ale tego ostatniego to chyba trzeba było się wystrzegać, ale kto wie. Jak na razie wszystko wyglądało normalnie, nic ciekawego się nie działo. Jedynie można było usłyszeć uspakajający szum strumyka, który był gdzieś niedaleko. Świetliki jedynie latały w linii, jakby chciały pokazać gdzieś drogę, w głąb i w głąb, ale chłopaki i tak na razie byli gdzieś w środku lasu. A sygnał? Ten to dobiegał dalej, tylko problem był taki, że z miejsca gdzie świetliki latały.

Pewnie część społeczeństwa uznała by że świetliki stanowią problem. Rzecz w tym że świetliki, choćby magiczne, były jebanymi świetlikami. I ciężko bać się świetlika. To prawie jak bać się Kurwiszczura albo Barda. Kto o zdrowych zmysłach bałby się któregoś z nich? Pewnie Staruch. W każdym razie świetliki miały kiepską sławę więc widzą je i radosnego półgłówka, Staruch musiał obmyślić cwany plan jak zmusić Barda do wejścia w świetliki. A że się mu specjalnie nie chciało, to wziął i rzucił w nie Kurwiszczurem, ciekaw co się stanie. A że Zielony i tak był nieśmiertelny...-Kurwaaaaaaa-Dało się tylko słyszeć za lecącym gryzoniem. Ale jeśli bard po prostu wpierdolił się w świetliki, to Staruch rusza za nim. A jeśli Kurwiszczur je rozgonił, to rusza dalej. Gorzej jak się Szczurowi coś stanie, a świetliki pozostaną.-Hmh...-Bo to nie będzie dobrze. Jak Kurwiszczur ich nie rozgoni, ale prócz siniaków mu nic nie będzie, to też Yolo. Staruch wwali się w świetliki. Znaczy, przejdzie jak gdyby nigdy nic.

Po wejściu do lasu Bard był zafascynowany tutejszą florą. Co prawda prawie niczym nie różniła się do innych puszcz, które odwiedzał, ale co tam! Pozachwycać się mógł zawszę. Był tak szczęśliwy, że zapomniał wyjąć fletu i grać. Bowiem przez cała drogę tutaj po głowie chodziła mu pewna melodyjka, która chciał zagrać jak wejdzie do Lasu. Nie chciał zresztą za bardzo męczyć sobą towarzysza, gdyż chyba jego muzyka nie przypadła mu do gustu. Kiedy zobaczył świetliki, oczy zrobiły mu się wielkie jak talerze i otworzył szeroko usta ze zdziwienia. W życiu czegoś takiego nie widział, ale bardzo mu się to podobało! Nie czekając na nic, ruszył w ślad za Latającym Szczurem, które jego przyjaciel najwidoczniej wysłał na przeszpiegi. Bard zaś nie miał zamiaru tracić całej zabawy, więc ruszył biegiem w stronę świetlików, zobaczyć co to takiego i czy da rade złapać sobie jednego. Fajnie by było mieć takiego w sypialni!

MG

No i sobie szczur poleciał wprowadzając zamęt. Uderzył głową o kamień spadając, ale chyba poza tym nic mu się nie stało, a na głowie wyrósł mu kreskówkowy guz. Świetliki się rozproszyły odlatując kawałek dalej, ale raczej nie były zbyt groźne. Gdy tylko Bard wskoczył złapał jednego i wydawał mu się... dość ciepły? Chyba tak to można nazwać. Jednak gdy tylko otworzył rękę już nic tam nie było poza niebieską mazią, która delikatnie dawała światło. Chyba to groźne nie było, ale kto tam wie. No i wróciły po chwili do wabienia dalej w tamtym kierunku.

Niestety Bard przeżył a Kurwiszczurowi nic specjalnie nie było. Ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma. Staruch z zastanowieniem spojrzał na swoją kosę, a następnie na głowę Barda. Niestety nie mógł go na razie zabić, bo nie miał pewności czy to już czas Barda. A na dodatek Bard mógł się przydać. Ech. Dlaczego umieranie musiało być takie skomplikowane? Za jego czasów to się wrzucało szczura do miasta i czekało kilka dni...-No i co się głupio patrzysz?-Zapytał Kurwiszczura sadzając go sobie na ramieniu i idąc gdzie sygnał kazał. A jak świetliki przy okazji to też. Ale wpierw wskazał drogę Bardowi, żeby jednak Bard szedł przodem.-Wiesz, słyszałem o takim naprawdę fantastycznym miejscu... po misji mogę cię tam wysłać.-Zasugerował Bardowi. Kto wie, może zgodzi się umrzeć, jak mu po śmierci obieca fajne rzeczy? Wszystkie trzeba spróbować.

Oho! Co to takiego? Udało mu się złapać świetlika, ale jednak nie był tak fajne, jak mu się na początku wydawało. Umazały mu dłoń. Skrzywił się i wytarł maź o spodnie.
-Ojej, nie są wcale takie świetne.-powiedział, chociaż na jego twarzy i tak gościł uśmiech. Ciężko było złamać Barda, dlatego spojrzał na zegarem i ruszył w kierunku sygnału! W między czasie rozglądał się po lesie.
-Oh, fantastyczne miejsce? Chętnie je odwiedzie. Ale co to takiego? Jakiś przepiękny las?-zapytał z zaciekawieniem Starucha.