Statek "Oko Jazona"

Enzo nie był z zawodu aktorem, dlatego nie mógł wierzyć w to, że uda się mu całkowicie oszukać wszystkich i przekonać do siebie. A właściwie do "siebie". Im bliżej ktoś znał właścicieli tych ciał, tym mniejsze szanse miał mężczyzna na jakiekolwiek bajerowanie. Jeśli facet był jego lokajem to prawdopodobnie znał go całkiem nieźle, a to momentalnie umniejszało wszelkie szanse powodzenia w prowadzeniu tej komedii. Dopóki jednak całkowicie się ona nie wydała to należało kontynuować zabawę do samego końca. Tym bardziej, że to co mówił lokaj było nad wyraz interesujące. Wywoływanie duchów? Na twarzy Verrocchio zapewne odbiło się przez chwilę zdziwienie, tego nie dało się ukryć, gdy zostało się tak nagle skonfrontowanym z rzeczywistością. Całe szczęście, ze lokaj nie patrzył... chyba. Tak czy siak, po chwili milczenia Enzo w końcu zaczął mówić, milczenie wykorzystując jako czas na przemyślenie tego jak to wszystko teraz rozegrać.
- ...nie uwierzysz mi, gdy ci powiem, że w jej ciele znajduje się teraz czyjaś dusza? Ja... nie wiem co robić. - Enzo złapał się rękoma za głowę, a następnie westchnął głośno. - Myślisz, że mnie też to czeka? - zapytał mężczyzna z wyraźnym, a przynajmniej na tyle wyraźnym, na ile Enzo umiał udawać, lękiem w głosie.

//Wiesz, że masz w OST napiasne LET "MI" GO, prawda? ;)//

Dużo się stało w zaskakująco krótkim czasie, takim z kategorii tych gdy to nie ma się nawet czasu na przeprocesowanie przez mózg nadchodzących do niego w postaci nerwowych impulsów skonwertowanych zdarzeń. Ale po co cała ta techniczna gadka, gdy w skrócie powiedzieć można, że Enzo nie miał okazji w żaden sposób zareagować na nadchodzące wydarzenia? Czasami tak po prostu było, czasami nie miało się okazji do tego by w żaden sposób zapobiec nadchodzącym zdarzeniom i zamiast rozważać i dociekać na temat przeszłości lepiej było skupić się na przyszłości. A przynajmniej na teraźniejszości.

Enzo nie wiedział gdzie był, a jedynym pewnikiem pozostawał fakt, że wciąż nie był w swym własnym ciele. Jak to wiele zdradzić może widok niewłasnej, lecz do obserwującego zdarzenia ciała należącej kończyny? Verrocchio spróbował przede wszystkim podnieść się przynajmniej do siadu, a następnie rozejrzeć po okolicy. Gdzie w ogóle był? Co widział przed własnymi oczyma? Musiał tego typu rzeczy wiedzieć, jeśli miał w jakikolwiek sposób zareagować. Mniej więcej wiedział co się stało. Rozbili się. A czy w takim razie gdzieś w pobliżu znajdował się wrak statku? Może jakieś deski z niego odłupane? A może ktoś, podobnie jak Enzo, leżał gdzieś w pobliżu? Najpierw rozeznanie, potem działanie. Gdyby był w stanie spróbował wstać na własne nogi i przespacerować się trochę. Chyba, że widział cokolwiek z wymienionych powyżej rzeczy, wtedy ruszał właśnie w ich kierunku.

Odruchowo sprawdził więc czy faktycznie mógł posługiwać się ogniem. Może tylko mu się zdawało, może tylko czuł mrowienie w sobie w wyniku zbyt długiego leżenia w jednej pozycji? Cholera wie, ale spróbował na wszelki wypadek wyczarować niewielki płomień na własnym palcu, taki by sprawdzić czy na pewno ogień na powrót stał się jego kolegą i zechciał mu towarzyszyć w tej cholernej przygodzie. To i tak było wszystko dość dziwne, bo odzyskać miał ogień bez odzyskania swojego ciała? Czyżby magia zależna była w większym stopniu od "duszy" niż od ciała? Nie dla Enzo w tej chwili były jednak tego rodzaju gdybania, a na pewno już ten moment nie był na to najlepszy.

- No pięknie. - mruknął do siebie, kompletnie niezadowolony, tym bardziej, że jeśli była to bezludna wyspa to raczej nie mógł spodziewać się na niej pięknych kobiet, z którymi mógłby... porozmawiać. Choć... może to była wyspa Amazonek czy czegoś w tym stylu? Zapewne miał się o tym przekonać, gdy bowiem po pierwszym rozejrzeniu się nie wykrył niczego na czym warto byłoby skupić wzrok, postanowił udać się w kierunku drzew. Tych dziwnie poustawianych drzew. Już w trakcie podjętej drogi spróbował tylko strzepnąć z siebie piasek, a następnie ruszył, nie za szybko i spokojnie, ale zdecydowanie w kierunku roślinności.

...zaczął zagłębiać się w zielone gęstwiny. Te z każdym krokiem zdawały się pochłaniać ognistego maga, który nim się obejrzał znalazł się w zupełnie innym miejscu. Wszędzie różnego rodzaju tropikalna roślinność, a wszystko łączył ten jeden kolor. Ciemny, intensywny odcień zieleni. To właśnie on zdawał się ostatnią rzeczą, którą spostrzegł chłopak nim się przebudził. Przemoczony do suchej nitki leżał we własnym pokoju, a całość zdawała się dla niego nad wyraz realnym snem.

Za pozwoleniem Tasi, koniec misji. Nie musisz pisać zt. +15 PD.