Bagno na północ od Oak

First topic message reminder :

Idąc starą ścieżką na północ od Oak, można dojść na rozległe bagna, rozciągające się na kilka kilometrów. W okolicy nie ma żadnych domów, ludzie trzymają się od tego miejsca z daleka. Roślinność to głównie wysokie trzciny, mchy oraz rzęsy wodne, lecz znajdzie się również parę starych, martwych drzew. W powietrzu unosi się nieprzyjemny zapach zgnilizny. Niełatwo jest cokolwiek dostrzec w gęstej mgle i oparach, skutecznie zasłaniają one słońce, więc ciężko stwierdzić kiedy jest dzień, a kiedy noc. Poziom wody nie jest za wysoki, ledwo sięga kolan w najgłębszych miejscach.  Panuje tam całkowita cisza. Nigdzie nie słychać, ani nie widać jakichkolwiek żyjątek.

---

MG:
Im bardziej Kuro i Annie zbliżali się bagien, tym ciemniej się robiło. Idąc stracili rachubę czasu. Możliwe, że szli godzinę, albo nawet trzy. Zaczęli powoli odczuwać zmęczenie. Atmosfera stawała się coraz bardziej ponura. Słońce nagle znikło, gdzieś pośród szare chmury, a niebo jeszcze nie tak dawno było całkowicie czyste. Do tego zaczęło się robić zimno. Nawet nie zauważyli, gdy znaleźli się w gęstej mgle. W ich nozdrza od razu uderzył paskudny swąd bagien i zgnilizny. Panująca tam cisza była strasznie niepokojąca. Annie nawet ze swoim czułym słuchem nie była nic usłyszeć, nie licząc swojego oddechu i oddechu Kuro. Nie widzieli za wiele. Gęsta mgła skutecznie blokowała wszelką widoczność. Bystre oczy Kuro ledwo co widziały teren w zasięgu pięciu metrów, a Anie natomiast wysłała przed siebie swoje pchełki. Jedyne co znalazły to gnijące rośliny i spróchniałe, przewrócone drzewo. No i była jeszcze w miarę sucha ścieżka, prowadząca w głąb bagien.

Stan postaci:
Annie: Pchełki 1/3, 128MM, lekko zmęczona
Kuro: 130 MM, lekko zmęczony

- Ta - miło, że chociaż ty też em... nie-żyjesz - bąknąłby tylko pod nosem, jakby od niechcenia kotowaty odpowiadając tym samym na słowa dziewczynki. Mimo wszystko bardziej interesowało go teraz otoczenie, aniżeli mała, niezbyt praktyczna pchełka. Dlatego też główne pokłady uwagi Czarnego zostały skupione na ciele, które to leżało teraz na ziemi, czy też jej kamiennego odpowiednika. W każdym razie - blondyn przyglądał się ciału, jakby szukał wskazówek, czy też jakby miał zamiar zebrać jakieś resztki na potem. Poza tym wszelkie poszukiwania najwyraźniej pozostawił dziewczynce, samemu zaś próbując jedynie nadzorować jej poczynania, a i uważając na otoczenie.

MG:
To niezwykłe, jak roztrzaskane o ziemię zwłoki mogą być ciekawe… Gdzieś leżał fragment przedramienia. W innym miejscu było trochę mózgu. Pośród porozrzucanych dookoła wnętrzności było jeszcze dużo krwi. Na szczęście nic nie wydzielało żadnego zapachu. Nic wartego większej uwagi nie znaleźli. Więc postanowili pójść dalej, ale właśnie wtedy usłyszeli znowu krzyk, a gdy się odwrócili zobaczyli, że ciała nie ma… znikło… wyparowało… Jakby nigdy go tam nie było. A co się stało gdy Annie spróbowała odpalić monitoring? No udało się jej, ale nie na długo… Szybko poczuła, że jej zaklęcie zaczęło słabnąć i przestało potem całkowicie działać. Zaś gdy podeszła do drzwi i zapukała, ona i Kuro usłyszeli jeszcze jeden głośny wrzask, wyróżniający się spośród pozostałych krzyków. Przez następną chwilę nic się nie działo, a potem drzwi otwarły się z hukiem. Ze środka wyleciała jakaś dziwna istota, która zderzyła się z Annie, przewracając ją na plecy. I coś poturlało się dalej. Dziewczynka jednak nie odczuła większego bólu. Coś zbudowane było zaledwie z tułowia, głowy i pary długich rąk, w ludzkich rozmiarach. Nie miało oczu, ani nosa, tylko wielką szeroką paszczę. Warczało, patrząc na parkę, a z ust ciekła temu czemuś gęsta ślina. Było w odległości dziesięciu metrów.

Stan postaci:
Annie: MM ? Leży na plecach
Kuro: MM ?

- Zgaduję, że oboje bylibyśmy bardziej rad, widząc nawzajem własne truchła niż.. dusze? Tak, to chyba coś w ten deseń. - stwierdziła swoim aneczkowym tonem. Dalej już było co raz ciekawiej. Tak... chyba coś ja potrąciło. Co zapewne, to chyba nie był człowiek. Albo krzyżówka człowieka z psem. W sumie... mniejsza o to. Jej magia działała tutaj tak, jakby nie mogła. Z drugiej strony... Podniosła się do siadu i przyjrzała się nieco stworkowi. - Kto umarł, ten nie żyje. Nie można umrzeć dwa razy. - powtórzyła swe własne słowa chłodnym jak lód tonem, by ostatecznie zebrać się na nogi. Nic jej nie było. Tyle, że nie wiedziała, czy to przed nimi ma rozum i godność człowieka. - Przyszliśmy wam pomóc. Szukamy Profesora. - prawdopodobnie było to głupie, ale póki co to była jedyna istota po tej stronie, która mogłaby pomóc. Albo nie mogła. Zaraz się dowiedzą. W razie czego jest gotowa do uników, odsunięć i w razie czego chwycenia za drugi sztylet i blokowania ataków, jeżeliby nastąpiły.

Wszelkie słowa, które padały ze strony dziewczynki przestały się liczyć, kiedy ta napotkała pierwsze przeciwności losu, a które to najwyraźniej postanowiły stanąć dziewczynce na drodze. Ponadto postanowiła bawić się w wypytywanie istot, którym nie można ufać o wskazania profesora, co tylko wywołało proste i krótkie parsknięcie ze strony blondyna. Co jednak postanowił Kuro w sprawie ataku na Pearl Aniabour? Niezbyt obchodziło go to, co stanie się z dziewczynką, jednak uważnie przyglądałby się sytuacji, a gdyby miał sposobność to pewnie kupiłby sobie popcorn, którym zajadałby się podziwiając show. Oczywiście w dalszym ciągu czuwałby nad swoim bezpieczeństwem, wyczekując tego - co się wydarzy i czy coś go zaatakuje.

MG:
Gdyby coś potrafiło mówić, może by odpowiedziało. Jedyną reakcją dziwnej istoty było delikatne skrzywienie gęby, oraz drapanie ziemi. Zanim jednak wystartowało, by zeżreć Ankę, albo odpowiedziało na jej pytania, coś przebiło temu czemuś głowę. I to była chyba miecz, a coś chyba nie było w stanie już się ruszać. Broń należała do wysokiej postaci, wyglądającej na męską. Ubrany w długi, czarny płaszcz, z mieczem w dłoni i z kapeluszem na głowie. Schował broń i wyciągnął rękę w stronę Anki, jakby chciał pomóc jej wstać.
-Chyba nie jesteście stąd, prawda? – zapytał eleganckim tonem. – Możecie mówić do mnie Rura Ściekowa, ale każda inna nazwa również może być odpowiednia. Wyglądacie na takich co potrzebują przewodnika, czyż nie?
Wszystko podsumował delikatnym uśmiechem…

Stan postaci:
Annie: MM ? Obecnie to siedzi
Kuro: MM ?

Mimo wszelkich spraw, które to aktualnie łączyły Anie i Kuro, ten westchnął dość zrezygnowany, jakby taki stan rzeczy kompletnie mu nie odpowiadał. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, iż właśnie mieli polegać na kimś - kimś, komu nie można ufać? - Nie trzeba - odpowiedziałby tylko kotowaty, aby samemu podejść do Ani i podnieść ją na równe nogi, czy tego chciała, czy też nie do końca. - Nie powinniśmy im ufać - przesłałby tylko informacje dziewczynce, mając nadzieje, że z dwojga złego woli zaufać jemu, aniżeli obcemu, który jedyne co mógłby zyskać to zaspokojenie wspomnianych przez szklankę żądz mordu. - Co byś chciał w zamian? - odparł tylko, protekcjonalnie przyjmując swego rodzaju pozycję, która umożliwiłaby mu odepchnięcie dziewczynki na bok, aby to samemu też odskoczyć i uniknąć potencjalnego ataku. Chyba, że sprawniej wyszłoby jednak odskoczenie z Anią do tyłu, aniżeli odsunięcie jej z toru potencjalnego cięcia, czy pchnięcia. Tak.

- Dziękuje, poradzę sobie. - odpowiedziała nowo przybyłemu wstając na nóżki. Wzrok przerzuciła na Kuro. Tak, jak tamto chciało się na mnie rzucić to stał jak kretyn a teraz taki skory do rozmów... Na kogo ja trafiłam. Narzekań w głowie Anki nie było końca. Bo... bo nie. Musiała ponarzekać. Miała powód. Tak, Kuro był wystarczającym powodem. - Mamy już przewodnika. Idziemy. - rzuciła do Kuro i Rurki wkładając rączki do kieszeni. To nie był Profesor to co oni tutaj jeszcze robią? Niby mogłaby jego zapytać, ale skoro wie, że nie są stąd i jeszcze oferuje, żeby sam był dla nich przewodnikiem... Nie, tutaj wolała nie ryzykować. Tamta psina to była inna historia. Tak, dla Anki to był pies z braku innego, lepszego określenia na tamten dziwny twór. Dalej chciała wierzyć, że Biurko sam ich znajdzie. Byłoby o tyle wygodniej!

MG:
I znaleźli się w takiej sytuacji, że stali naprzeciwko sobie. Zdecydowali odmówić pomocy. Przez co osobnik, który przedstawiła się jako Rura Ściekowa, westchnął głęboko.
-Oferowałem pomoc, a oni mi odmówili! A chciałem dla nich dobrze! – powiedział w stronę czarnego nieba. – Wystarczyłby mi jedynie wasz uśmiech!
Po tych słowach, taki uśmiech pojawił się na jego twarzy. Dosłownie od lewego ucha, do prawego, z szeregiem ostrych ząbków…. Natomiast, tak nazwany przez Annie pies, po prostu się podniósł, jakby nigdy nic się nie stało. Dzięki szybkiej interwencji Kuro, Annie została odepchnięta w bok, poniekąd ratując dziewczynę przed pieskiem. Stworek zamiast w nią uderzyć, trafił na ścianę własnego domu, ale chyba niezbyt się tym przejął, bo zwyczajnie odwrócił się, gotów do następnego ataku. Kotowaty nie miał tyle szczęścia. Co prawda odskoczył, ale Rura Ściekowa dosięgnął go swoim mieczykiem, niewiele powyżej biodra. Było to zaledwie drobne zadrapanie, ale co dziwne… Kuro nie odczuł w związku z tym żadnego bólu, a jedynie chłód, jakby ktoś przyłożył mu tam kostkę lodu... Zaś krew, która powoli ciekła z rany, zamiast na ziemię, leciała w górę...
Zasięg stworka od Annie wynosił cztery metry, zaś kotowatego, od Rury Ściekowej ponad dwa.
Zaś chłopak od dziewczyny miał tak z pięć metrów.

Stan postaci:
Annie: MM ?
Kuro: MM ? Mała rana cięta nad biodrem, z prawej strony. Nie boli. Delikatnie krwawi, jednak to nic wielkiego.

- Niby dlaczego mielibyśmy Ci zaufać skoro nas atakujesz?! - syknąłby tylko Kuro, jednocześnie dobywając broń, czy też - miejmy nadzieje, że już normalną - broszkę, którą przekształciłby w najwygodniejszy dla siebie miecz pod względem długości, czy też ciężaru. Mimo wszystko blondyn nie miał zamiaru atakować przeciwnika, a czekać na jego ruch, czy też jego działania, jakie podejmie, aby to za pomocą potencjalnego miecza sparować atak oponenta poprzez jeden z prostszych bloków. Ponadto jakby jednak przeciwnik przewyższał go siłą, to wykorzystałby w ten sposób zdobyte sekundy, aby to ułatwić sobie odskok w ostateczności posiłkując się zaklęciem Max Speed (D). Nie miał zamiaru póki co anihilować tubylcy, jednak... mieli im nie ufać, ale co jeśli jakiś wyjątek się zdarza?! - Jeśli tak ci zależy na naszym uśmiechu to sobie odpuść i powiedz, co wiesz o Biurku - dodałby tylko dawny kotowaty, licząc że kurdupel jakoś sobie radzi i że jego wcześniejsze poświęcenie nie poszło na marne, zaś sam dawny Exceed znajdzie chwilkę na rozmowę, acz... czy szczerą? Gdyby jednak sytuacja nie zakrawała o współpracę - nawet taką jak z upierdliwym kurduplem - to wtedy najwyżej blondyn zarządziłby odwrót taktyczny, aby to schwytać po drodze dziewczynkę i asekuracyjnie wspomóc ich ewakuacje za pomocą Max Speed. Tak.

Wow! To coś się w końcu do czegoś przydało! Niesamowite! Czyżby w końcu pojął, co ma robić i zaczął to robić? Niebywałe. Normalnie cuda! W zasadzie dobry pomysł, czemu nie. Jeżeli będzie znowu na nią szarżował, to chowa się za Kurakiem. A jak sfocusuje Kuro, to odskakuje szybko gdziekolwiek. I to jest póki co plan obronny na najbliższy czas. Od biedy trzyma rękę w pobliżu sztyletu by w razie braku jakiejkolwiek możliwości ucieczki, wbić ostrze w stwora celując w łeb. Była już martwa. Co więcej mogło jej się stać? Rozmowę zostawiła zaś swemu "towarzyszowi". Niech się bawi. Niech w końcu coś robi. Nie mniej kwestia szczerzenia się w ramach zapłaty nie mogła zostać pominięta. - Czy wyglądam na osobę, której jest jakkolwiek do śmiechu? - zapytała nieco poważnie, chociaż na samo pytanie odpowiedzi nie oczekiwała. Uśmiech i Ania to coś, to do siebie nie pasuje i ona dobrze o tym wiedziała. W sumie... czy on w ogóle potrafiła takie rzeczy? Nie, raczej nie. I nie było jej to do niczego potrzebne.

MG:
Wydarzenia, które nastąpiły w tej chwili mogły wydawać się trochę dziwne. Wpierw Annie doskoczyła za Kuro, używając go jako tarczy przeciwko pieskowi. Ten skoczył za nią, przez co zderzył się z byłym Exceedem, co wytrąciło go lekko z równowagi, ale Annie dzięki temu uniknęła jakichkolwiek obrażeń. Zderzenie odepchnęło chłopaka, co mógł uznać za szczęście, gdyż wtedy Rura Ściekowa wyprowadził horyzontalne cięcie, które prawdopodobnie skróciłoby Haru o głowę, ale włosów kilka mu ucięło.
-Czy kazałem wam mi ufać?! Po prostu bądźcie radośni i uśmiechnięci! Zaś Biurko nie da wam tyle radości co ja! I każdy może się uśmiechać! – wykrzyczał w odpowiedzi. Podczas przemowy nie atakował, a pies, grzecznie czekał, aż skończy mówić. Co innego Haru, który chwycił Ankę i zaczął z nią biec. Biegł i biegł… i biegł. Mimo, iż mijał domy, wydawałoby się, że nie przebiegł nawet kilku metrów. Oddalił się od napastnika, którego to dało się słyszeć jedynie śmiech… Mimo, iż zwyczajnie szedł, zdawał się być szybszy od biegnącego chłopaka. I gdy już ewidentnie zaczął się zbliżać, wtedy w ziemię między nim, a parką uderzyło coś wielkiego. Ni to meteoryt, ni to głaz… Wzbiło jednak w powietrze tumany kurzu, które gdy opadły, ukazały niskiego człowieczka, o bardzo kształtnej budowie. Był wysokości Annie, a szerokości, co najmniej takich czterech. Dużo łatwiej byłoby go przeskoczyć, niż obejść. Nie miał prawej ręki… A raczej miał, tylko że oderwaną i trzymał ją w drugiej ręce. Głowę miał łysą, a jego skośne oczy były zamknięte, choć wyglądały na takie co ciężko żeby się otwarły. Ubrany był w białą koszulę i bordowe spodnie z czerwonymi szelkami. Osobnik ten odwrócił się w stronę Rury Ściekowej.
-Spieprzaj stąd chłopcze! Oni przyszli do mnie! – oznajmił piskliwym głosikiem, na co Rura Ściekowa tylko coś mruknął pod nosem, schował miecz i odszedł. Zaś człowieczek o kulistej budowie uśmiechnął się do Annie i do Haru, oraz wyciągnął w ich stronę grubą łapę.
-Państwo pierniczkowie? To was miała przysłać Szklanka? Spodziewałem się, że będziecie bardziej okno. Nazywam się Biurko, ale łatwiej będzie wam nazywać mnie Profesorem… Przepraszam za spóźnienie, ale miałem wcześniej dość ciężkie lądowanie… Może przejdziemy do mnie? - spytał z uśmiechem, wymachując oderwaną rączką.

Stan postaci:
Annie: MM ?
Haru: MM ? Mała rana nad biodrem, z prawej strony. Nie boli. Delikatnie krwawi, jednak to nic wielkiego.

- Skąd mamy mieć pewność, że to ciebie szukamy? - wypaliłby tylko kotowaty, zastanawiając się nad tą dość niezręczną kwestią, której to nie rozjaśniła im Szklanka. Mimo wszystko mężczyzna zdawał się znać ich zleceniodawczynię, więc przynajmniej ten fakt stanowił jakoś na plus obcego. Dlatego też kotowaty mógł przynajmniej odetchnąć z ulgą, kiedy na pewną chwilę ataki ustały i mógł się przyjrzeć nieznajomemu. - Możesz to jakoś potwierdzić? Nie wiem... podać ostatnie słowa Szklanki? Wyjaśnić czemu tu jesteśmy? Co zaszło? - dopytywałby się tylko Haru, który mimo wszystko pozostawał czujny, a i chciał uniknąć wszelkich innych obrażeń, toteż był gotów odskoczyć, czy przesłonić się czymś lub kimś przed potencjalnym ciosem, jakby ten nadszedł, a gdyby jednak nieznajomy nie wzbudzał podejrzeń to ruszyłby za nim, licząc, iż Ania sprawdzi co trzeba i podzieli się tymi danymi.

Żodyn nie zdawał sobie sprawy jaki ból i cierpienie towarzyszyło Ani kiedy zdała sobie sprawę z tego, że omyłkowo utrudniła dekapitację Haru. A w zasadzie nie cierpiała ani nie czuła niczego oprócz drobnego zawodu. A było tak blisko! No tak, sam też ją raz uratował, ale to jego robota, prawda? Jest większy, głupszy, nie ma za co go szanować to niech przynajmniej nadstawia karku. Ludzie jednej książki tylko do tego się nadają.Biegli. W zasadzie powinna chyba czuć strach przed ewentualnym złapaniem, jednak ciężko jej było pojąc, że to wszystko dotyczy również jej. Ona była obserwatorem. Dodatkowym elementem nie mieszającym się w sprawy. Coś chyba poszło nie tak. Zdecydowanie. I znowu spadający ludzie! O rany! Tyle, że ten chyba nie chciał ich mordować. Oh, czy to właśnie Profesor? Wiedziała, że na moment jej zaklęcia zadziałały. Dlaczego by nie spróbować jeszcze raz Monitoringiem sprawdzić, czy mówi prawdę? Sama jednak siedzi za Kuro. Bo cóż może? Znaczy może dużo, ale jakoś nie chciało jej się obecnie w nic wtryniać. Niech się bawi. Jeżeli zdobędzie potwierdzenie, że to faktycznie Biurko, wtedy da znać Kuro. A szczególnie wtedy, kiedy się okaże, że to nie on.

MG:
Jeszcze przez chwilę mogli patrzeć na grubego osobnika, który to trzymał własną rękę. Długi czas stał w milczeniu. Mogło się już wydawać, że nic nie powie. W tym czasie Annie zdążyła odpalić monitoring, a raczej spróbowała to zrobić, ale co z tego wyszło? Otóż osobnik ten rzeczywiście okazał się być… no właśnie… Bo nie wiadomo w końcu, czy to Biurko, czy jednak Profesor. Bo gdy ręka, którą trzymał była Biurkiem, on był Profesorem, a może jednak na odwrót? Cholera go wie!
-Nie jestem pręgiem, żeby srebro poniedziałek… - odpowiedział poważnym tonem, a jego miły wyraz twarzy nieco się zmienił, na bardziej skupiony. Słowa te raczej nie miały większego sensu, a może jednak miały i było w nich coś… co warto przemyśleć? – Jesteś bardzo nieufny, chłopcze… Chłopcze, nieufny bardzo jesteś… – zwrócił się w stronę Haru z uśmiechem. – To dobrze… Szklanka pewnie ci to doradziła… Miałem do was przybyć nieco wcześniej, ale… - w tym momencie wleciało pomiędzy nich kolejne krzyczące ciało, które roztrzaskało się w drobne kawałeczki obryzgując krwią Annie, Kuro i grubaska. – Była wyprzedaż powietrza! Musiałem przynajmniej jedno skrobnąć!
Po tych słowach grubasek zaczął się obracać i jakoś dziwnie tańczyć, mrucząc coś pod nosem. Po trzech obrotach ponownie stanął w normalnej postawie i machając ręką ziewnął.
-Jesteście tu, ponieważ przysłała was tu Szklanka. Szklanka tu was przysłała, ponieważ tu jesteście. A powód… to brama, którą otworzył jeden z przedstawicieli ludzkiej rasy magów, by dostać się tutaj jako żywy… A życie źle wpływa na to miejsce, tak jak to miejsce źle wpływa na życie… Owy mag oszalał, tak samo jak szaleństwem zarażają się… - chwila przerwy wywołana kolejnym ciałem uderzającym w ziemię, tym razem trochę dalej. – …tutejsze istoty. Jednak ciężko mi tutaj o tym wszystkim rozmawiać… - dało się zauważyć, że grubasek zaczyna się intensywnie pocić. Tak intensywnie, że aż się rozpływał, a fragmenty jego twarzy roztrzaskiwały się o ziemię. Wyciągnął jeszcze w stronę Haru i Annie swoją oderwaną rękę, jakby chciał, żeby ją uścisnęli. – Może herbatki?

Stan postaci:
Annie: MM ?
Haru: MM ? Mała rana nad biodrem, z prawej strony. Nie boli. Delikatnie krwawi, jednak to nic wielkiego.

- Nie musisz wszystkiego powtarzać na opak - mruknął tylko blondyn, zastanawiając się nad tym, czy istnieje jakakolwiek szansa na to, iż ów ktoś jest w stu procentach profesorem-biurkiem. Mimo wszystko przyglądał się jego poczynaniom, a i wsłuchiwał się w słowa, które momentami nie miały sensu, by ostatecznie ponownie zabrać głos. - Powiedzmy, że jesteś Profesorem, a ten ktoś się tu znajduje. Jak go odnaleźć i jak się go... pozbyć? Bo póki się go nie pozbędziemy to nic się nie zmieni względem poprzedniego stanu, nieprawdaż? - stwierdziłby tylko, uzwajając informacje za priorytet względem komfortu rozmowy, ale mimo wszystko nie zamierzał pozostawić ostatniej kwestii bez komentarza. Tak jak i zaufać temu czemuś w pełni. Dlatego gotowy na potencjalne sztuczki Biurka Haru dopowiedziałby tylko: - A gdzie niby lepiej o tym rozmawiać? I podziękuję... - ostatnią kwestię wymamrotałby jedynie w kwestii herbatki. Miał wykonać zadanie, a nie bawić się w piknik z dzieckiem i meblopodobnym człekiem.