Betonia

Betonia* to spora wieś założona przez rodzinę Blooming blisko sześćdziesiąt lat temu. Zbudowana ok. 20 kilometrów na północ od Magnolii w dolinie rzeki przez nią przepływającej. Wieś otaczają zewsząd pola uprawne a zamieszkują ją głównie chłopi ją uorawiający oraz kupcy zajmujący się spławianiem płodów ziemi w dół rzeki, by sprzedać je w Magnolii.
Wieś jest otoczona grubą palisadą. Wewnątrz, oprócz zabudowań mieszkalnych i gospodarczych (w tym dworku Blooming) znajduje się sala wiejska, służąca do zgromadzeń, nieduży "port" dla tratw flisaków a także nieduży targ.
Betonia jest jednym z głównych zaopatrzycieli Magnolii w zboża i przrtwory zbożowe.

*Nazwa Betonia bierze się od Bukwicy Zwyczajnej (Betonica officinalis) leczniczej rośliny polnej.

---

Droga nie zajęła dziewczynom aż tyle czasu, ale w trakcie miały okazję zamienić kilka zdań. Mimo, że Akiko nieco się otworzyła orzed Ururu, wciąż była trochę powściągliwa, wiec rozmowa nie kleiła się zbytnio.
Pomarańcza stanęła przed drewnianą bramą, jedynym wejsciem do wsi, nie do końca wiedząc jak zwrócić na siebie uwagę ludzi za nią. To było trochę nuezręczne, zwłaszcza że do srodka wejść zbytnio nie mogły... Przez epidemię.
- Zabrzmi to trochę... Dziwnie, ale masz jakiś pomysł jak się z nimi skontaktować?

Próbowała nawiązać jakiś kontakt z dziewczyną, jednak nie była w tym najlepsza, a niebieskowłosa duszą towarzystwa widocznie też nie była. Poopowiadała jej o kilku miejscach, które zwiedziła, nie rozwodząc się zbytnio nad tym, co tam robiła. Może coś się jej wymsknęło o pająkach, może nie. Ogólnie podróż jej nie zmęczyła, a to było przecież najważniejsze. Musiała mieć siły na "misję". Hoho. Kilka minut przed końcem podróży wyciągnęła bułeczkę z kieszeni i skonsumowała.
Wioska prezentowała się... ciekawie. A na pewno bezpiecznie. Pytanie dziewczyny trochę ją zdziwiło. Myślała, że ta dostała jakieś wskazówki. No ale trudno.
- Może po prostu zawołamy. Jeśli nie, to możemy użyć moich pająków - powiedziała. Następnie zapukała w mur niezbyt wiedząc, czy to coś da, i zawołała głośno. -Halo! Czy ktoś z wioski mnie słyszy? Proszę o kontakt!

Idąc za przykładem Ururu, Akiko zaczęła krzyczeć. Krzyczała, że jest z Fairy Tail a także, że wraz z Ururu przybyły w sprawie zadania ogloszonego w gildii.
- Wyglada na to, że nie za...- Pomarańczy przerwał chrzęst żwiru i zgrzyt zawiasów bramy, gdy ta się otwierała.-...łało.
Zza bramy wyszedł młody człowiek, gestem wskazując, aby weszły.
- Nie przejmujcie się, wejscie do wsi jest bezpieczne. Zapewnił, ponownie wykonując zapraszajacy gest a także uśmiechając się serdecznie.- Nazywam się Arc i mam was zaprowadzić do Pana Bloominga.
Akiko nie była pewna, czy powinny uwierzyć mu na słowo... W końcu, te informacje o kwarantannie i w ogóle...

Ururu uśmiechnęła się szeroko widząc jak Akiko poszła w jej ślady. Śmiesznie było trochę tak krzyczeć, co nie? A co jeśli oni wszyscy tam konali i nie mieli siły, aby odpowiedzieć? A może.... JUŻ ich z nami nie ma!?
Trzeba być dobrej myśli. W końcu ktoś odpowiedział. Brama się otworzyła wypuszczając na świat groźnego wirusa. Ururu nie spodziewała się tego. Zrobiła kilka kroków w tył osłaniając twarz rękawem. Wolną ręką wygrzebała z kieszeni maseczkę na twarz i szybko ją ubrała.
- Witaj Arc - przywitała się. - Jestem Ururu.
Kiedy zaprosił je do środka zmarszczyła brwi. Za nic w świecie tam nie wejdzie.
- Wybacz, ale czy nie mógłby on przyjść tutaj? Nie jestem przekonana co do poziomu ochrony przed chorobą, jaką tu macie.

Arc podrapał się po swojej blond czuprynie, zastanawiając się co ma robić. Był tylko posłańcem.
- Pan Blooming jest chwilowo zajęty. Rozmawia z lekarzem...
Chłopak przyglądał się Ururu z nieco głupią miną. Przygladał się jej BARDZO uważnie.
- Możecie smiało wejść na teren wsi... Zamknęliśmy się sami... Chociaż nie wiem czemu.
Pomarańcza nie wiedziała co ma robić. Niepewnie spojrzała na swoją towarzyszkę, jakby czekając na to jaką ta decyzję podejmie. Osobiście by weszła.
- Może... Skorzystamy?

Sorry, że tak długo to zajęło, ale miałem trochę zajęć.

Rozmawiał z lekarzem? Chyba mogły poczekać. A fakt, że Arc wydawał się jakiś nieświadomy bardzo jej się nie podobał.
- Zamknęliście się i nie wiesz czemu? Bardzo przykro mi to słyszeć, jednak nie możemy wejść. Możemy tu poczekać na pana Bloominga, prawda? - uśmiechnęła się do towarzyszki. Nie chciała uchodzić za niegrzeczną. W końcu to Akiko dowodziła tą misją. Najwyżej postoi tu i poczeka... Tylko jak dziewczyna wróci to może przenieść drobnoustroje na Ururu... Robi się nieco niezręcznie. Nie wiedziała czy Akiko chce być po prostu miła dal Arca i nie potrafi mu odmówić, czy też w drugą stronę - nie potrafiła powiedzieć stanowczo szarowłosej, że mają iść i tyle.
Spojrzała w stronę wioski. Gdzieś tam chyba widziała pojedynczych mieszkańców, ale jakoś mało dynamicznie tu było.

[Oki~]

- Jestem zwyczajnym parobkiem, pole mnie ma obchodzić, bo tatki nie domagają.- Powiedział chłopak, jakby zły, a następnie dodał.- Czekajcie jeżeli chcecie... Ja Pana Bloominga powiadomię.
Potem odwrócił się na pięcie i wrócił za palisadę. Chłopak widać miał swoją dumę i nie chciał, by wypominano mu ignorancję. A Pan Blooming nie przychodził przez najbliższą godzinę.
- Um... Może... Może powinnyśmy były wejść?- Nieśmiało rzekła Pomarańcza.- Spójrz... Zostawił otwartą bramę...

Oparła się o ścianę i czekała. A czas mijał. Ururu wyłączyła się wchodząc w swój świat wyobraźni mieszczący się w jej głowie. Dopiero kiedy Akiko się odezwała, wróciła do rzeczywistości smaganej jakąś chorobą.
- Czegoś tu nie rozumiem... Akiko, czy mogę wiedzieć kto zlecił Ci to zadanie? Chociaż właściwie i tak mi to nic nie powie... - przerwała. Coś tu jej nie pasowało, ale niezbyt wiedziała jak to zbadać. Wzrokiem szybko przeleciała okoliczne zakamarki w poszukiwaniu pająków. Może któryś wiedział co tu się dzieje i by jej powiedział. Umiejętność rozmawiania z pająkami była bardzo przydatna. Z drugiej strony, nie wszystkie były miłe, czasami ją obrażały. W sumie - życie.

[Rety, moja ingerencja w świat przedstawiony olbrzymia. XD Podstaw mi jakieś rozmowne pajączki ;y; ]

Kto zlecił jej to zadanie?
- No... Pan Blooming...
Pomarańcza nie do końca wiedziała o co może chodzić Ururu. Faktycznie różniło się tutaj trochę od tego co słyszała ale,.. Czy to źle? Może nawet im to ułatwi zadanie?
- Słucham?
Odezwał się nagkedonosny głos od strony bramy, przez którą wyszedł wysoki człowiek w średnim wieku o jasnych blond włosaxh i takiejże brodzie, poprsetykanych (co cieżko było dostrzec) siwizną.
- A... Um...
Pomarańczę zatkało na nagłe pojawienie się "gospodarza".

- Rozumiem - odpowiedziała. Chyba się pogubiła w tym wszystkim, no ale tak to już jest, jak się żyje połowicznie w wyimaginowanym świecie. Nie, żeby jej to kiedykolwiek przeszkadzało. Tylko raz miała z tego powodu naprawdę niemiłą przygodę. Było to kilka dni po opanowaniu magii pająków. W swoim świecie jedno z zaklęć ulepszyła sobie znacznie, po czym zapomniała, że to nie miało miejsca naprawdę. W ten sposób omal nie zginęła, kiedy na groźnego przeciwnika posłała ostatkiem sił zwykłą tarantulę zamiast krwiożerczą hybrydę konia z ptasznikiem. Właśnie sobie myślała o tym momencie. Zaczynała wątpić, czy to było na prawdę, czy może też sobie to wymyśliła. W tym momencie nadszedł jakiś mężczyzna. Skłoniła mu tylko głowę mówiąc "Dzień dobry". Miała nadzieję, że jej znajoma zajmie się konwersacją. W końcu ona tu przewodziła. Sama wolała wrócić do rozmyślania nad tym co wydarzyło się na prawdę, a co nie.

[można sie wam wtrynić?]

- Nyaaaa
Rozległo się przeciągłe miałknięcie gdzieś znad...bramy. Tak. Biała kotka właśnie usadowiła się na bramie obserwując swym krwistym spojrzeniem towarzystwo. Nudziła się potwornie ostatnio i postanowiła ruszyć swój szanowny zadek, pozostając jednak w swojej kociej postaci. Mimo iż minęło już sporo czasu od jej wyjścia z lasu, to wciąż jednak była bardzo nieśmiała i nie lubiła się pokazywać w ludzkiej postaci. Do tego dochodziło, że często zapominała jak powinien zachowywać się człowiek, więc na przełamywanie pierwszych lodów było to dużo lepsze rozwiązanie. Poza tym...kto nie lubi kotów?
Zastrzygła uszami zaczęła myć sobie łapki, tylko z pozoru udając, że ignoruje otoczenie. Kto wie...może ktoś ją pogłaska?

[Pewnie, że można. Dodam też, że zachęcam do wymyślania własnych rzeczy, to tylko fabuła, nie jestem MG XD]

Akiko przez chwilę zastanawiała się co powiedzieć. Nagłe pojawienie się zleceniodawcy trochę ją zaskoczyło, ale co się dziwić? Wszedł akurat w takim momencie, że mogłoby się wydawać iż jest obgadywany.
- Uuuum... Witam Pana ponownie.- Ukłoniła się Pomarańcza. Nie bez powodu ponownie.
- Witaj dziecko. Witam też panią.- odrzekł Blooming wykonując kurtuazyjny ukłon.- Więc ty się podjęłaś tego zadania Akiko? Widzę, że masz też towarzyszki.
Towarzyszki? Liczba mnoga? Akiko rozejrzała się dookoła, nie wiedząc o co chodzi szlachcicowi. Wtem, na szczycie bramy dziewczyna dostrzegła białą kotkę. Gdzieś już ją widziała! Czyżby to była...? Zaraz... jak nazwała ją Alezja...?
- Abri...!- Wyrwało jej się.
- Słucham?- Odparł Blooming, nie wiedząc o co chodzi, a Pomarańcza zaczerwieniła się, szybko odpowiadając:
- Nic, nic.
Czyżby czarodziejka-kotka również przybyła tutaj w związku ze zleceniem? Akiko i tak nie robiła tego dla nagrody a fajnie byłoby bliżej poznać kogoś z gildii... Rozmyślania na ten temat przerwał jej nagle Pan Blooming.
- Arc wyjaśnił mi, że nie chciałyście wejść na teren wioski.- Zaczął.- Nie martwcie się tym. To tylko na wypadek, gdyby ta przypadłość była zaraźliwa. Teraz mamy pewność, że nie przenosi się poprzez powietrze, dlatego wejście do wioski jest bezpieczne. Skonsultowałem to z jednym z najlepszych lekarzy w całym regionie.
Pomarańcza podziwiała Pana Bloominga za troskę jaką otaczał Betonię i to jak mądrze sprawował tam władzę. Dlatego mu uwierzyła.
- Czyli nie miałyśmy się co martwić.- Zwróciła się do Ururu.
- Jeśli chciałybyście odpocząć, to nie widzę przeszkód abyście zrobiły to wewnątrz.- Dodał Blooming.- Ale jeśli wolicie ruszać od razu, to zaraz wam wytłumaczę na czym ma polegać wasze zadanie.

[Wolę jednak sama niczego nie wymyślać xDD]

Podczas gdy Akiko rozmawiała z panem Bloomingiem, Ururu znowu lekko odleciała. Ale już po chwili zauważyła białą kotkę. Wyglądała całkiem uroczo. Zauważyła, że Akiko wydawała się znać ją, więc nie była raczej przenośnikiem złego wirusa. Mimo wszystko warto jednak zachować bezpieczną odległość. Nigdy nie wiadomo.
Wiadomość, że choroba nie roznosi się przez powietrze uspokoiła znacznie Ururu.
- To dobrze. Proszę mi wybaczyć nieufność, nigdy nie lekceważę wszelkich chorób - powiedziała do pana B. Rzuciła Akiko uśmiech, po czym kątem oka spojrzała na kota. Ciekawe ile pająków zabił w swoim życiu.
Propozycja odpoczynku niezbyt ją kręciła, ale właściwie dobrze by było coś zjeść przed wyruszeniem.
- Myślę, że ktrótka przerwa na posiłek byłaby dobrym wyjściem - wyszczerzyła się do pana B.

Usłyszawszy swoje "imię" zastygła niczym posąg. Spojrzała nieco krytycznym spojrzeniem na obecnych. Akiko już znała, a przynajmniej miała okazję jej się przyglądać. Wiedziała, że nie ma złych zamiarów - przecież były z jednej gildii. Ale reszta? Spojrzała nieufnie na dziewczynę w kapeluszu i wyprostowała się w pozycji siedzącej rzucając jej jakby wyzywające spojrzenie.
Wtem uświadomiła sobie, że została zdemaskowana przez mężczyznę, a zatem szanse na połaszenie się do ludzi były marne. Wyglądało więc na to, że nie było sensu dalej się ukrywać. Zeskoczyła z bramy i wylądowała zgrabnie na ziemi już w swojej ludzkiej postaci. Wyprostowała się, odrzuciła do tyłu swoje długie, białe włosy i uśmiechnęła się lekko, spoglądając na zgromadzenie błękitnymi oczyma.
- Nie do końca jestem w temacie, ale chętnie wam pomogę, jeśli się na coś przydam, bo się nudzę - rzekła z tym samym sympatycznym uśmiechem co zawsze.
- Ach...Jestem Abri, z Fairy Tail - dodała po chwili i oparła lewą dłoń na biodrze.

Pomarańcza otworzyła usta oglądając jak Abri zeskoczyła z palisady. To był pierwszy raz gdy widziała czarodziejkę w jej ludzkiej postaci. Wstyd się przyznać, ale podczas ich pierwszego spotkania porządnie wygłaskała białowłosą wróżkę myśląc, że jest zwyczajnym kotem.
- Nic się nie stało.- Roześmiał się szlachcic w odpowiedzi na przeprosiny Ururu.- Miło mi. Cieszę się, że aż tyle osób zgodziło się wyciągnąć do nas pomocną dłoń.- Dodał zaś do Abri.
- Hej A-Abri.- Przywitała się z nią Akiko, lekko się czerwieniąc. Na samo wspomnienie zdarzenia z trybun robiło jej się głupio.
Wskazując na wejście do wioski zaprosił dziewczęta do jej wnętrza. Następnie, gdy wszyscy znaleźli się już po drugiej stronie, dał znak odźwiernemu aby zamknął ją za nimi. Prowadząc grupę przez szereg chłopskich zabudowań, Blooming postanowił wyjaśnić czarodziejkom na czym ma polegać ich zadanie.
- Jak już wiecie, w naszą wioskę uderzyła dziwna choroba. Aczkolwiek nie wydaje się nam, by była śmiertelna, uziemia ona mieszkańców w ich łóżkach.- Tutaj zrobił krótką przerwę, by zaczerpnąć powietrza. Zaraz jednak podjął swój monolog.- W związku z tym mamy ograniczoną ilość pracowników, przez co brak rąk do pracy. Ludzie chorują, ich rodziny się nimi opiekują, a pola leżą ugorem. Kto może, ten pracuje, ale w tym tempie zbiory będą zbyt małe i czeka nas głód.
Słuchając tylko jednym uchem, Akiko nerwowo się rozglądała po przykrytych strzechą domach. Widząc to Blooming przerwał na chwilę tłumaczenie.
- Nie martw się Akiko, jest zdrowa. Pomaga teraz przy wysiewie.
To ją trochę uspokoiło. Mogła się wreszcie skupić całkiem na zadaniu. Potem się z nią spotka.
- Dziękuję...
- Nie ma za co... A więc... na czym skończyłem?
Zbliżali się już do okazałego dworku, wybudowanego na wzgórzu ponad nurtem rzeki.