Betonia

First topic message reminder :


Betonia* to spora wieś założona przez rodzinę Blooming blisko sześćdziesiąt lat temu. Zbudowana ok. 20 kilometrów na północ od Magnolii w dolinie rzeki przez nią przepływającej. Wieś otaczają zewsząd pola uprawne a zamieszkują ją głównie chłopi ją uorawiający oraz kupcy zajmujący się spławianiem płodów ziemi w dół rzeki, by sprzedać je w Magnolii.
Wieś jest otoczona grubą palisadą. Wewnątrz, oprócz zabudowań mieszkalnych i gospodarczych (w tym dworku Blooming) znajduje się sala wiejska, służąca do zgromadzeń, nieduży "port" dla tratw flisaków a także nieduży targ.
Betonia jest jednym z głównych zaopatrzycieli Magnolii w zboża i przrtwory zbożowe.

*Nazwa Betonia bierze się od Bukwicy Zwyczajnej (Betonica officinalis) leczniczej rośliny polnej.

---

Droga nie zajęła dziewczynom aż tyle czasu, ale w trakcie miały okazję zamienić kilka zdań. Mimo, że Akiko nieco się otworzyła orzed Ururu, wciąż była trochę powściągliwa, wiec rozmowa nie kleiła się zbytnio.
Pomarańcza stanęła przed drewnianą bramą, jedynym wejsciem do wsi, nie do końca wiedząc jak zwrócić na siebie uwagę ludzi za nią. To było trochę nuezręczne, zwłaszcza że do srodka wejść zbytnio nie mogły... Przez epidemię.
- Zabrzmi to trochę... Dziwnie, ale masz jakiś pomysł jak się z nimi skontaktować?

- Witaj Abri, jestem Ururu - powiedziała po chwili dygając w jej stronę nieco, kiedy to ogarnęła, że białowłosa dziewczyna była przed chwilą kotem. Takich rzeczy jeszcze nie widziała. Nie wiedziała też gdzie leży Fairy Tail (lub czym to jest), chociaż miała wrażenie, że gdzieś o tym słyszała. Zauważyła również, że dziewczyny się znają, chociaż Akiko wydawała się zmieszana. Ciekawe czemu?
- Twoje towarzystwo będzie dla nas zaszczytem - powiedziała Abri ze swoją zwykłą uprzejmością.
Kiedy tak szli i pan B. opowiadał o zadaniu, Ururu zerkała na koleżankę, która nerwowo rozglądała się wokół. Czyżby obawiała się choroby? Okazało się, że za kimś tylko wyglądała. Za kim? Robiło się coraz ciekawiej.
Ururu zauważyła jakiegoś pajączka zwisającego z dachu chaty, obok której przechodzili. Zgarnęła go szybko za pajęczynkę i złapała w dłoń.
- Wybacz, że przeszkadzam, szanowny koleżko. Czy tu aby na pewno jest bezpiecznie? - szepnęła do zwierzątka cicho, aby pan B. nie usłyszał. Pajączek lekko zirytowany potwierdził, po czym spuszczając się na pajęczynie z jej dłoni, pospiesznie dotarł do gruntu i ruszył w stronę chaty.
Przez tą sytuację sama nie zauważyła, że pan B. przerwał. A może już skończył? Chociaż raczej to pierwsze. Uśmiechnęła się więc tylko do niego mając nadzieję, że któraś z dziewczyn słuchała uważniej tego, co mówił.
Zauważyła również dworek odbijający się w rzece.
- Jaki cudowny - westchnęła karmiąc się widokiem kawałka niezłej architektury.

Zanim zareagowała na cokolwiek w jakikolwiek sposób dostrzegła, ze Akiko wygląda na nieco zażenowaną. Najpierw spojrzała w dół, na siebie, aby upewnić się że na pewno ma na sobie ubranie. Na samym początku swoich przemian w człowieka często zapominała o ubraniu i musiała w ten sposób wiele razy ulatniać się z okolic, mimo iż w ogóle nie rozumiała o co ludziom chodzi. Przecież zwierzęta nie noszą śmiesznych ubrań, to po co ludzie mają to robić?
Ale niestety, musiała się przystosować do nowego życia, toteż szybko się nauczyła...
Posłała Akiko kolejny sympatyczny uśmiech przypominając sobie ich pierwsze spotkanie. Tak...lubiła być głaskana, nieważne w jakiej postaci była. Postanowiła jednak nie poruszać tego tematu, aby przypadkiem Pomarańcza nie czuła się jeszcze gorzej.

Z Entuzjazmem ruszyła za towarzystwem pokrzepiona wizją spożycia posiłku. W sumie to nie pamiętała kiedy jadła coś ludzkiego, co jeszcze bardziej ją pobudzało.
- Czy wiadomo skąd wzięła się ta choroba? - zapytała "przewodnika", kiedy to zapytał na czym skończył. Abri znała niemal każdą roślinę w lesie, więc może będzie mogła pomóc lekarzom i w eliminowaniu choroby?
Spojrzała na okazałą budowlę jaka przed nimi wyrosła, ale nie zachwyciła się nią tak, jak było to oczekiwane. Bardziej zwróciła uwagę na rzekę przepływającą obok.

[Sorry za tak wolne odpisy, jestem w trakcue przeprowadzki i komp mi się skasował przez nadmierne używanie w gorącu... Tyle spraw ;-; ]

Nasza dzielna grupka chyba pod nieoficjalną wodzą małej Pomarańczki (czego ona sama nie chciała raczej dopuścić do swojej świadomości) dotarła więc do dworku P. Bloominga, ich zleceniodawcy. Wnętrze nie wydawało się zbyt bogate, zero złoconych ścian, schodów z marmuru itp.  Nie mniej jednak wnętrze było przytulne. Podmurowany dworek z prawdziwą, dębową klepką podłogową, pasującą do niej boazerią, oraz ozdobnymi, ceramicznymi talerzami wiszącymi na ścianach. Czasem trafił się też obraz przedstawiający wieś czy łany zbóż.
Blooming zaprowadził czarodziejki do jadalni. Stosunkowo niedużej jesli pomyśleć, że należy do szlachcica. Wystrojem pomieszczenie idealnie wpasowywało się w resztę wnętrz, tj. Boazeria itd. Na jego środku stał długi, ciężki, drewniany stół, wypolerowany tak, że możnaby się w nim przeglądać jak w lustrze. Po dwóch jego stronach znajdowały się dorównujące mu długością ławy, a u jego szczytu dało się zauważyć wysoke krzesło, przypominające trochę nietypowy fotel (najpewniej miejsce dla gospodarza). Meble zajmowały większość pomieszczenia, zostawiając zaledwie jakieś pół metra by przechodzić naokoło nich przy ścianach.
- Rozgośćcie się, zaraz każę przygotować wam coś do jedzenia.O szczegółach możemy porozmawiać w trakcie lub po posiłku.- Powiedział gospodarz, po czym wyszedł, pozostawiając Ururu, Abri i Akiko same. Pomarańcza popatrzyła po swoich towarzyszkach a następnie zajęła miejsce na brzegu jednej z ław, obok krzesła Bloominga.
Nie wygląda na to, żeby coś się miało zdarzyć. Może to czas na rozmowę, czy coś?

Niestety to Pomarańczka zaprosiła Ururu na tą wyprawę, więc musiała się pogodzić ze swoim mniej lub bardziej oficjalnym przywództwem. Szarowłosa dokładnie oglądała domek, każdy obrazek na ścianie... cóż, liczyła na coś okazalszego, ale w dalszym ciągu było tu ładnie i przytulnie. Cały dom był posprzątany, na suficie ani jednej pajęczynki - zawsze zwracała na to uwagę.
Kiedy pan B. poszedł przygotować jedzenie usiadła obok Akiko.
- Jestem ci wdzięczna za to, że mnie ze sobą zabrałaś. Zawsze coś ciekawego, zobaczę nowe miejsca i tak dalej... - powiedziała do niej swoim lekko skrzekliwym głosem. - Mam nadzieję nie żałować tego - dodała ponurym głosem jakby zza światów, po czym z ponownym uśmiechem na twarzy poczęła obserwować swoje odbicie w stole. Połysk pierwsza klasa.

Abri ociągała się z wejściem do budynku, na który patrzyła z lekką nieufnością. Jej wzrok przebiegł po zewnętrznej ścianie dokładnie przyglądając się oknom. Przeliczyła je i zapamiętała które z nich są otwarte, tak więc kiedy już weszła do środka, dokładnie znała ich rozmieszczenie. Okazało się, ze ta ostrożność nie była wcale tak bardzo konieczna - miejsce w którym miały usiąść znajdowało się przy oknie. Nic więc dziwnego że Abri zajęła miejsce jak najbliżej okna, rozejrzała się po obecnych chcąc sprawdzić czy ktoś ma coś przeciwko i otworzyła je lekko. Cóż...taka już była - nie wchodziła do pomieszczeń nie sprawdzając najpierw potencjalnej drogi ucieczki, na wypadek gdyby coś się stało.
Nie powiedziała nic odkąd weszła do środka...

- Cieszę się, że ci się podoba...

Ale sztywno... Pomyślała Pomarańcza. Zdecydowanie nie mogła zapewnić Ururu, że nie będzie żałować. A Abri... Abri pozostawała nieco bierna. Siedząc przy otwartym oknie wyglądała jakby w każdej chwili miała przez nie wyskoczyć (w swojej kociej formie). Nagle do izby wkroczył Blooming w towarzystwie młodej dziewczyny. Panna wyglądająca na jakieś 20 kilka lat, była dość blada i wyglądała na mocno zmęczoną, ale jej twarz zdobił promienny uśmiech.- Przepraszam was, ale mamy drobny kryzys... Moja córka wyjaśni wam wszystko co trzeba...- Pospiesznie powiedział szlachcic, po czym równie pospiesznie wyszedł. Sprawy wsi... Czy coś.Tymczasem, w Pomarańczę jakby wstąpiło drugie życie. Z rownie promiennym jak nowo przybyłej uśmiechem ruszyła w jej stronę z jawną chęcią przytulenia jej. Dziewczyna jednak odsunęła się, nie zmieniając wyrazu twarzy. Akiko z początku nie rozumiała, ale gdy dziewczyna minęła ją i zaczęła się przedstawiać Abri i Ururu z dziwną jak na nią powściągliwością, wszystko stało się dla niej jasne.

- Nazywam się Catarrhina Phlegming. Miło mi was poznać.- Powiedziała, ukłaniając się do dziewcząt z "daleka".

Nadal z uśmiechem na twarzy, powoli zatapiała się w swoją krainę, którą miała w głowie. Chyba powinna... no tak. Teraz nie może się tym zabawiać. W końcu nie jest u siebie, ma jakąś misję.
Właśnie nadszedł pan B. informując o kryzysie. Czy to coś co je też może dotyczyć?
Przybycie kolejnej osoby nieco ożywiło atmosferę. Ururu wstała.
- Jestem Ururu, również miło mi ciebie poznać - powiedziała z uśmiechem również kłaniając się na powitanie.

- Mów mi Abri - rzekła posyłając dziewczynie zachęcający uśmiech, jednak nic więcej nie powiedziała. Nie chciała wyskakiwać przed szereg kiedy sama nie bardzo wiedziała o co chodzi. No bo właśnie nie bardzo wiedziała co tu robi oprócz tego że trzeba pomóc w wiosce dotkniętej jakąś chorobą. Nawet nie wiedziała jaka to była choroba, jakie miała skutki i tym bardziej przyczyny. Tak to jest, jak sie wtrąca w nie swoje sprawy praktycznie w połowie rozmowy. Ale nie było to dla niej ważne. I tak lepiej jej się siedziało tutaj, w otwartym towarzystwie, niż czaić się po kątach i podsłuchiwać rozmowy będąc kotem. Wszystko miało swoje wady i zalety, ale jednak czasem trzeba odezwać się do kogoś i być może pomóc...Bo przecież po to wstąpiła do gildii prawda? Dobrze wiedziała, że musi się w końcu otworzyć na ludzi, ale to było takie cieżkie...

Zaraz po zdawkowych powitaniach do pomieszczenia wkroczyła służba w postaci dwóch młodych dziewczyn i jednego chłopaka, niosąc tace z parujaca strawą. Duszone w sosie mięso z kaszą i kiszone ogórki. Czegózby innego spodziewać się po wsi?
Catarrhina usiadła na fotelu, gestem ręki zachęcając gości do jedzenia, które nie każdemu mogloby przypaść do gustu... Ale jak mawiają, kiedy wejdziesz między wrony, musisz krakać tak jak one.
Pomarańcza, powoli zabierając się do jedzenia (potrawy, za którą delikatnie mówiąc, nie przepadała) postanowiła wypowiedzieć na głos swoje (i jak przypuszczała również i jej towarzyszek) obawy, a także poruszyła kwestię ich zadania.
- Mały kryzys?- Zapytała.- Rino, czego właściwie dotyczy nasze zadanie? Co mamy zrobić?
Akiko martwiła się o przyjaciółkę, ktora nie do końca była sobą, ale nie była tutaj przecież w odwiedzinach.
- To nic, czym musicie się przejmować, naprawdę.- Zbyła pierwsze pytanie szlachcianka, natychmiast przechodząc do tłumaczenia szczegółów misji.
- Jak już na pewno wiecie, wieś została dotknięta dziwną... Chorobą. Nie wiemy o niej zbyt wiele, wydaje się jednak, że nie jest ona naturalna...- Przerwała na chwilę, i podniosłszy pięść do ust zaczęła delikatnie kasłać.- Najstarsi mieszkańcy twierdzą, że w dawnych czasach również wybuchła epidemia podobnej zarazy. Dlatego też postanowilismy zamknąć połaczenie między wioską a okolicznymi osadami oraz Magnolią póki nie będziemy wiedzieć czegoś więcej. Wysłaliśmy jedynie Phlegmiego... To znaczy, mojego męża, aby w archiwach Magnolii poszukał jakiejkolwiek wzmianki na jej temat. To także on wywiesił ogłoszenie w gildii, na które zgłosilyscie się wy.
Kolejna pauza, tym razem bez kaszlu.
- Mamy trochę wiadomości od lekarza,'który zgodził się zbadać chorych. Chciałabym, żebyście zaniosły je mojemu mężowi.

---

To trochę wygląda jakbym pisał sam ze sobą...

Kiedy przyszło jedzenie, Ururu poczuła swój żołądek. Była głodna. A posiłek, który został przyniesiony, idealnie pasował do tej chwili. Poczęła dosyć szybko, lecz nie łapczywie, konsumować. Po jej ruchach można było stwierdzić, że została wychowana w jakiejś arystokratycznej modzie. Jej sposób krojenia mięsa, nabierania jedzenia do ust oraz elegancka pozycja siedząca kontrastowały nie tylko ze swojskim klimatem samego jedzenia i pomieszczenia, ale także jej własnych, nieco dziwnych ubrań. Właściwie można by porównać ją do Szalonego Kapelusznika z Krainy Czarów (chociaż on z całą pewnością aż tak elegancko nie wyglądał).
Kiedy usłyszała treść zadania stwierdziła, że to nie jest właściwie wcale trudne. Ale ciekawiło ją możliwe nienaturalne pochodzenie zarazy. Gdyby nie to, że się bała patogenów, z pewnością zostałaby tu i zajęła się badaniami. Niestety mogła pomóc tylko rolą listonosza posłańca. Zawsze coś.
- Czy on oczekuje wiadomości, czy też nie wie jeszcze o naszym przybyciu? - spytała dziewczyny, po czym popiła kompocikiem, nalanym przez jakiegoś ładnego chłopca. - Akiko, czy wiesz gdzie go znajdziemy? - zwróciła się do towarzyszki.


_____________________

Przepraszam, nie znam ogólnie realiów Fairy Tail, poza tym nie chcę zbytnio ingerować w techniczne sprawy tej całej misji ^^"

Zjadła posiłek - bo nie wolno wybrzydzać kiedy ktoś coś daje, szczególnie kiedy jest to jedzenie, a poza tym smakuje i tak lepiej niż jej ostatni obiad, na który składała się puszysta, ruda wiewiórka. Zjadła szybko, ale nie na tyle żeby można było zobaczyć że była głodna. Na koniec odsunęła od siebie puste naczynie i spojrzała na rozmówczynię. Kiedy zrobiła się cisza, i nikt akurat nic nie mówił, Abri postanowiła najważniejsze dla siebie pytanie, choć ktoś inny pomyślałby, że to po prostu czysta ciekawość...
- Czy zwierzęta też chorują?
W końcu też dziewczyny dowiedziały się jak można pomóc mieszkańcom. Zanieść wiadomość? Banalnie proste, mogłaby to sama zrobić i to prawdopodobnie szybciej niż wytrenowany kurier.

- Nie wspominałam, że to on wywiesił ogłoszenie?- Zdziwiła się Catarrhina na pytanie Ururu, czy jej mąż spodziewa się kogoś. Z kolei przy drugim pytaniu wtrąciła się, nie pozwalając Pomarańczy odpowiedzieć, że nie wie.- Znajdziecie go w muzeum Magnolii. Miał zamiar przeszukać tamtejsze archiwa. A co do zwierząt, to nie odnotowaliśmy jeszcze żadnych przypadków...
Teraz wiedziały chyba wszystko. Pozostawało jedynie ruszyć. Akiko dokończyła posiłek w ciszy, a potem podziękowawszy, podniosła się z ławy i odciągnęła Catarrhinę do holu. Gdyby Ururu lub Abri poszły za nimi usłyszą strzępek ich cichej rozmowy:
- Czy ty też...?
-... Nie mów mu, proszę...
Gdy tylko się zorientują, że ktoś może je usłyszeć natychmiast przerwą.

[20 minut później]

Catarrhina odprowadziła wesołą gromadkę zamkniętych w sobie dziewcząt do bramy wsi, by pożegnać je i życzyć im bezpiecznej podróży do Magnolii.
- Obiecuję wrócić jak najszybciej.- Obiecała Pomarańcza.
- Liczymy na ciebie... Na was.- Odparła na to szlachcianka.- Pozdrowię od ciebie twoją...
- Dziękuję!- Przerwała jej Akiko a potem odwróciła się, by rozpocząć wędrówkę do Magnolii.

[z/t] Jak odpiszecie to podeślę następny temat.

Popiła kompocikiem wszystko co miała do jedzenia. Jej brzuszek był pełny. Czuła się bardzo dobrze i szczerze mówiąc nie miała ochoty się nigdzie ruszać. Miły chłopiec nalał jej jeszcze kompociku, chociaż gorąco dziękowała za tą uprzejmość. Mimo wszystko wypadało wypić, czyż nie.
Abri zadała całkiem słuszne pytanie. Ururu jakoś nie przyszło do głowy, że jej pajączki mogłyby zachorować na ludzką chorobę. Mimowolnie wyobraziła sobie stawonoga wycierającego chusteczką katar cieknący z... no z noska raczej nie, bo go nie mają. Kiedy Akiko wstała i wyszła, Ururu dziękowała jeszcze wszystkim za pyszny obiadek oraz gościnność. Ruszyła następnie za niebieskowłosą, jednak nie była pewna, czy poszła w dobrą stronę. Usłyszane strzępki rozmowy upewniły ją, że kierowała się poprawnie.
- To ruszamy? - spytała, żeby nie wpadł między nie jakiś dziwny nastrój związany z przerwaną rozmową. Ururu zastanawiała się o co tu chodzi. No cóż, pewnie jakieś prywatne sprawy Akiko, w które nie powinna wnikać. Tak czy inaczej było tu nieco tajemniczo, a szarowłosa nie lubiła pozostawiać takich rzeczy niewyjaśnionych.
Kiedy pożegnały się z Catarrhiną, Ururu miała czas na zadanie paru pytań.
- Abri, jak to jest zamieniać się w kota? Co wtedy myślisz? - spytała, po czym zwróciła się do drugiej dziewczyny. - Akiko, czy ta panienka była twoją przyjaciółką z dzieciństwa? Wyglądało jakbyście były bardzo ze sobą zżyte.
Rozmowa na dwa fronty? Proszę bardzo, dla Ururu to nie problem. Gorzej jak zacznie mieszać wątki, lub powie coś nie tak, co jej się często zdarza, gdy jest pod wpływem silnych emocji lub w stanie wyjątkowego skupienia.


[zt]

Kiwnęła głową w odpowiedzi. Nie odnotowano przypadków zachorowań wśród zwierząt, więc nie musiała się zbytnio przejmować tym, ze choroba ją ruszy. Zresztą, zwykle nie chorowała na zwykłe choroby - nie licząc pcheł. Te okropne natręty zaczęły atakować ją kiedy zaczęła kumplować się głównie z miejskimi zwierzętami. Nie było to zbyt przyjemne i szybko nauczyła się nie podchodzić do zbyt podejrzanie wyglądających istot. Szczególnie psów...
Abri nie ruszyła od razu - miała posiłek do dokończenia, a nie grzecznie było zostawiać resztki na talerzu podanym właściwie za darmo, więc wyczyściła swoje naczynie do zera i wypiła kompot. Tak...Kompot był dosyć smaczny. Wstała od stołu wiec ostatnia i szybko dogoniła dziewczyny, choć nie zdążyła usłyszeć podejrzanego fragmentu rozmowy - i dobrze. Pewnie by sie bardziej przejmowała.
Wtedy jednak Ururu zadała jej pytanie. Biała spojrzała na nią zaskoczona, bowiem nie wiedziała jak jej na to odpowiedzieć.
- Złe pytanie - rzekła zamyślona po czym dodała - Powinno brzmieć "Jak to jest zmieniać się w człowieka" - posłała jej tajemniczy uśmiech i zastanowiła się nad odpowiedzią, która wcale nie przychodziła jej łatwo, jeśli nie chciała zdradzać szczegółów dotyczących jej magii. O czym myślała?
- Myśli zawsze krążą wokół jednego - jak przetrwać wśród danego gatunku. Jako kot, nie muszę się niczym martwić. Jak nie mam na coś ochoty to tego nie robię. Gorzej jest być człowiekiem, ponieważ ludzkość rządzi się mnóstwem zasad. Czego nie mówić żeby kogoś nie urazić? Jak zachować się przy stole? Wtrącanie się w cudze sprawy może być źle odebrane.
Mówiła, cały czas zastanawiając się nad słowami. Nie było to proste pytanie pt. "jak upolować mysz" czy "jak wspiąć się na drzewo", mimo iż przemiany zawsze były dla niej właśnie tego typu czynnościami - były proste i nie trzeba się było nad nimi zastanawiać. Zupełnie jak oddychanie.
To chyba też normalne, że nie chciała wygadać wszystkich swoich sekretów na początku znajomości prawda? Przecież nie muszą wiedzieć, że dopiero uczy się być człowiekiem, ani tego, że może zmieniać się w różne istoty...
- Owszem instynkt zawsze bierze górę, dlatego jeśli nagle zniknę, to nie miejcie mi tego za złe - dodała już do obu dziewczyn cały czas idąc w podanym kierunku.
Oczywiście to pytanie tak pochłonęło jej myśli, że nie zwróciła uwagi na zachowanie Akiko.

[zt]