Fortune grupa III

First topic message reminder :

MG

I puff. To że czasem się znika, kiedy indziej pojawia a od czasu do czasu je bakłażana, było całkiem normalne w świecie przesyconym miłością, tęczą, sprawiedliwościa i po prostu magią. Dlatego też fakt że magowie - nieco wbrew swej woli - nagle znaleźli się w innym miejscu, było całkiem normalny. No może prawie, ale nie wdawajmy się w szczegóły. W każdym bądź razie miejsce w którym magowie się znaleźli zalatywało kupką słonia, co do najmilszych rzeczy nie należało - ale mogło być gorzej. Dla tych którzy prócz nosa, postanowili skorzystać jeszcze z oczy, ukazało się miejsce całkiem dobrze znane, jeśli było się bogatym i grzecznym dzieckiem. Tak, to był namiot cyrkowy. Czerwono-żółty na dodatek. Magowie stali na piaszczystej arenie(na której to w 2 miejscach znajdowała się słoniowa kupka) o średnicy 20m. Otaczały ją zewszą malejące ku centrum(jak w amfiteatrze) trybuny, na których siedziały mechaniczne klaskające i śmiejące się klauny na sprężynie. Takie wyskakujące z pudełka, ale te chyba zdążyły już wyskoczyć. W każdym razie nad magami pojawił się magiczny neonowy napis "Gra o torcik", niestety z powody dziur budżetowych "G" w słowie Gra oraz "r" Torcik, migały, jakby niepewne czy stać je na to by się zapaliły. Zaraz potem w jednym miejscu trybuny zsunęły się pod ziemię, zamiast tego wyjechała mównica, z drewnianą lalką ludzkich rozmiarów, ubraną w granatowy garnitur i czarną perukę. Oczywiście lalka oślepiała, niesamowicie białym i idealnym uśmiechem jak w reklamie pasty do zębów. Tak, to był prezenter. Miał on nawet takie karteczki w dłoniach a po chwili żywym głosem oznajmił[W tym momencie klowny skandowały]-Witajcie wwwwww "GRZE O TORCIK~~!-Oklaski-Czyyyyyy chceeeecieeee pooooodjąć wyyyyyzwanieeee?-Zapytał melodyjnie, a Clowny zaczęły dopingować "Tak". Tylko jeden popsuty rzucił "Nie", ale po chwili rzucili się na niego sąsiedzi i rozgorzała bójka.

Czas na odpis: 23.08 godzina 23:00

Podekscytowana syrenka początkowo nawet nie zauważyła osoby, którą dobrze znała. No... Może nie tak dobrze, ale znała.
- Yoo, nie zauważyłam Cię. - przywitała się z niebiesko-włosą. Takie spotkanie, i to w takich okolicznościach! Czy to naprawdę mógł być sen? Niestety prowadzący nie dał nacieszyć się Cass towarzystwem koleżanki i zarządził rozpoczęcie pierwszej gry. - Mógł chwilę zaczekać. - burknęła tylko po cichu, aby po chwili znów cieszyć się zabawą. Tylko, że to miał być rzut monetą? Żarty sobie stroją? Rzut monetą nie jest fajny, może trochę emocjonujący przed samym opadnięciem monety na ziemię, ale to żaden fun. Mówisz tylko orzeł, albo reszta i czekasz aż moneta spadnie. I co? Po prostu nuda. Cass zawiodła się na organizatorach, takie wspaniałe wejście do takiego głupiego konkursu. Chyba, że miało to jakiś ukryty cel, albo po prostu było związane z następną zabawą. Ale tak bardzo tego syrenka nie roztrząsała. Przed wyborem zerknęła na zielonowłosego chłopaczka z Grimoire. Miał ze sobą własną monetę, którą podrzucił po czym pełen pewności siebie zapewnił, że wypadnie Awers. Ale mógł się mylić jak każdy, to że jemu wypadło tak nie inaczej nic nie znaczyło. Inni mówili inaczej, a Andree w ogóle nie wybrała. A Dusthert? Zaczęła myśleć intensywnie, tak bardzo intensywnie że gdyby to było tylko możliwe głowa zaczęłaby jej parować. Co wybrać, żeby wygrać? Co wypadnie? No co? Ale tego chyba nikt nie wiedział.
- Ha! - Cass w końcu wymyśliła. - Moneta nie upadnie na ziemię! - powiedziała równie pewnie co wcześniej Taki wskazując dodatkowo palcem wprost na kukiełkę-prezentera.

Dopiero po chwili od momentu jak jakaś pomocna dusza wyciągnęła go z największej ilości łajna, którą przyszło mu widzieć w swoim marnym i raczej krótkim życiu.
- Dziękuję... - powiedział nieco zawstydzony do mężczyzny, który dobrodusznie go wyciągnął z słoniowej kupy. Natychmiast też pochylił się by wydobyć stamtąd swoją, obecnie nieco śmierdzącą broń.
Cudownie, a ja nie mam przy sobie żadnej chusteczki ani kawałka papieru... - pomyślał smętnie i postanowił chwilowo trzymać zabrudzone katary w rękach nie chcąc pobrudzić także ich pochew. W tym momencie właśnie kukła, która najwyraźniej kierowała całym przedsięwzięciem przemówiła i zadała swoją idiotyczną zagadkę. O ile pierwsza reakcja Fahada po przybyciu do tego miejsca była podyktowana wyłącznie strachem przed nieznajomym to zwyczajnie go rozwścieczyło. Domyślił się, że najprawdopodobniej kukiełką ktoś steruje i się z nimi droczy, a to było po prostu niewyobrażalnie irytujące. Chwilowo postanowił jednak wziąć udział w "zabawie". Był w końcu w obcym miejscu, niewykluczone, że pod czyjąś kontrolą, a do tego otaczali go nieznajomi. Jaką miał gwarancję, że nie jest to pułapka tylko na niego, zorganizowana przez hashashinów? Albo, co bardziej prawdopodobne, że pośród sprowadzonych tu ludzi byli też tacy, którzy mogli współdziałać z twórcą tego "przedstawienia".
- Rewers. - powiedział sucho, skupiając się raczej na otoczeniu niż na prezenterze.
Nie ma znaczenia jaką odpowiedź tam, szansa i tak to czyste 50/50... - pomyślał poirytowany.

Możliwość, teoretycznie, były tylko dwie, co zresztą mówiło samo pytanie prowadzącego. Dziwnym trafem wszyscy wokół zaczęli wietrzyć jakieś podstępy. Że niby moneta upadnie na kancie albo w ogóle nie upadnie? Było to bardzo niemożliwe, ale jak widać niektórzy mieli nieco za bardzo bujną wyobraźnię.
Ida na chwilkę przymknęła oczka, by się zastanowić, choć właściwie nie miała nad czym. Przecież tutaj chodziło o czyste szczęście, którego ona raczej nie posiadała. Zawsze mogła być jak ci hipsterzy i obstawić coś nieprzewidywalnego, ale padło już tyle propozycji, że sama nie mogła już wymyśleć nic nowego.
-… awers- powiedziała w końcu po chwili zastanowienia. Wybrała tę opcję, bo póki co była najrzadziej wybieraną.

Co w takiej sytacji miała zrobić Lucia? Pytanie nie miało żadnego sensu, prawdopodobnie miało to być coś w rodzaju psychotestu. Gdy miałeś do wyboru dwie opcje, a każda z nich wydawała się równie idiotyczna jak pierwsza. Zmarszczyła brewki słuchając odpowiedzi innych. Szukanie podstępnu nie miało najmniejszego sensu. To tylko jedna z gierek psychologicznych, które miały wskazywać dominującą cechę charakteru.
Lucia zmarszczyła brewki, zastanawiając się przez chwilę. Ludzie próbowali jakoś wpłynąć na wypowiedzi innych, jednak słabo coś im to wychodziło. Zawsze można się postarać lepiej, a aktualna gra wydawała się doprawdy nudna i monotonna. Patrząc na sam fakt prezenter chyba chciał ich zrobić na szaro albo wolał traktować jak totalnych kretynów. Jeżeli właśnie tacy byli magowie to miała nadzieję, że nie będzie miała z nimi więcej styczności. W szpitalu to inna sprawa, każdemu trzeba pomóc.
- Awers - rzuciła całkiem znudzona, krzyżując dłonie na brzuchu. Nuda.

- Pół na pół, że padnie rewers albo awers - odpowiedział Ryudogon, w końcu to była najbardziej logiczna odpowiedź - Jak upadnie dołem to rewers, jak górą to awers - odpowiedział dość pewnie wypinając swoją klatę do granic możliwości, by pokazać płci przeciwnej, że z niego jest kawał byczka. W końcu taki z niego gorący chłopak z kolorowymi rękami... W sumie to nie ma czym się chwalić. Po czym wziął do ręki kaczuszkę i Dokeshiego. Ziewnął po chwili leniwie. Powinien wziąć jednak kąpiel wcześniej, przydałaby mu się taka miła i odprężająca.

MG

Dokładnie. Szanse wynosiły równe 50%, chyba że ktoś oczywiście postanowi w jakiś sposób na owego farta wpłynąć. Jak to mówią fortuna kołem się toczy ale tym razem moneta w górę nie powędrowała. Zamiast tego Ida, Fahad, Asmodeusz i Cassandra... oberwali ciastem bananowym prosto w twarz. Ot tuż przed ich pyszczkami zmaterializował się placek z bananowym kremem i z poredmedytacją rozsmarował się na ich twarzy i ubraniach. Smacznego.-Pytanieeeee numer 2! Mały chłopiec ma właśnie oberwać zaklęciem. To będzie ognista kula czy błyskawica?-Kolejne trudne pytanie... ale zaraz, zaraz. Co z poprzednim? Ciasto sugerowało wygraną? A może porażkę? A może... po prostu było ciastem!?

Czas na odpis: 04.09 godzina 13:00

Ciasto rozpłaszczyło się majestatycznie na jej twarzy, a ona zaśmiała się. Żart pokazywany był już tyle razy, ale nadal pozostawał zabawnym, przynajmniej dla niej. Starła z twarzy części kremu, żeby dalej móc cokolwiek widzieć. Spróbowała nawet ciasta, ale po stwierdzeniu, że to bananowe, odpuściła sobie dalszą konsumpcję. Wolałaby zdecydowanie jakiś inny smak. Może śliwkowe? Takie by jej bardziej pasowało.
Kolejna dziwna zagadka… Choć tym razem wydawała jej się prostsza, nie? Postanowiła wykorzystać taktykę, którą zastosował wcześniej ten STRASZNY KOLEŚ.
- Emm… Zależy od zaklęcia, nie? Bo jak będzie ognista kula to kulą, a jak błyskawica to błyskawicą, prawda? Chyba, że ktoś ma magię losu, wtedy to nic niewidomo… A chłopiec może uniknąć ataku… Albo ktoś może go uratować… Czemu zadaje pan takie trudne pytaniaaaa?

- Ognista, bo to ja nią będę rzucał - powiedział do "prezentera" lekko się denerwując na te jego głupie pytania. One są idiotyczne i pozbawione sensu do cholery jasnej! Może powinien odpalić tutaj zaklęcie i spalić wszystko wokół? Przynajmniej zobaczy, że to była ognista kula! - Ale jak mówi dziewczyna zależy od tego jaką magią posługuje się rzucający zaklęcie. Mamy znowu 50% szans, że to jedna albo druga, chyba, że doliczamy, że chłopak nie dostanie kulą, chociaż jest to mało prawdopodobne ze względu na to, że powiedziałeś, że ma właśnie oberwać kulą. No więc wyjaśnij lepiej zasady tej całej gry i o co tu chodzi... - założył ręce na wysokości klaty.

MG

Bing bong. Czas się skończył. Tym razem w ruch poszło ciasto śmietankowe. Oberwali Fahad, Lucia, Ida oraz Ryudogon. Tym razem jednak spadło z góry, rozwalając się na włosach. Widownie to bardzo rozbawiło, w ruch poszedł całkiem sztuczny śmiech.-Oooooostatnie pytanie. Podpowiedzią jeeeeest: Poprzednie pytania! A samo pytanie brzmi: Czym kierowaliśmy się przy wyborze osób które mają oberwać z ciasta?-Tik tak i znów w ruch poszło odliczanie niewidzialnego zegara.

Czas na odpis: 07.09 godzina 15:00

Takiś nie udzielił odpowiedzi na pytanie numer dwa, postanowił obserwować o co chodzi z tymi ciastami, którymi oberwały różne osoby. Nie było poprawnej odpowiedzi? W końcu pojawiło się trzecie pytanie, które wydawało się mieć bardzo prostą odpowiedź. Rozglądnął się na boki sprawdzając jak trzyma się reszta, jakie mają miny, jak się czują. Było to dosyć ciekawe, bo w końcu nikt za bardzo nie rozumiał co się tutaj dzieje. Dlaczego są zadawane nam pytania bez rozwiązań. W końcu zaśmiał się, obrócił o 360 robiąc piruet na jednej nodze i uśmiechnął najładniej jak tylko potrafił podnosząc jedną jakby trzymał lampkę wina.
- Losem drogi prezenterze, losem. To on wybierał zwycięzców i przegranych. - odpowiedział po czym ukłonił się robiąc przy tym ruchy jakby pochodził z arystokratycznej rodziny, gdzie kultura była najważniejsza. Tak zgięty spojrzał na resztę, czy wymyślą coś innego? Czy jednak pójdą za nim? Mogliby znów kombinować, ale czy to miało sens w tym momencie? W końcu wyprostował się i założył obie ręce na biodra czekając na to co wydarzy się dalej.

Ryu jednym palcem ściągnął trochę ciasta z włosów i spróbował ciasta. Śmietankowe... nienawidził śmietankowego smaku. Popatrzył na ludzi, którzy teraz dostali - Nie fortunnie się stało, że dostałem - powiedział biorąc jakiś kawałek ciasta i jedząc go - Szanse to 50/50, że dostałbym lub nie dostałbym ciastem. Teraz jedynie odpowiedź udzieliłem ja i ta dziewczyna - tu kiwnął głową w jej kierunku - Wcześniej też dostała, teraz ponownie. Nie zależy od tego czy odpowiedź była dobra czy zła, po prostu losowe jest od tego czy dostaniemy ciastem czy nie, nie ważne czy odpowiemy na pytanie prawidłowo lub nie - powiedział strzepując resztki ciasta - Przy okazji, wolę truskawkowe, ale bananowym bym też nie pogardził - rzekł Ryu lekko się uśmiechając. Denerwować się nie ma w sumie po co, w końcu to tylko zabawa, prawda? No właśnie to zrozumiał - Fortuna kołem się toczy -   rzucił sobie w myślach.

Tyle namyślała nad odpowiedzią na pierwsze pytanie. W końcu wpadła na genialną odpowiedź i co? Dostała tylko ciastem prosto w twarz. Puff i cała mordka była w bananowym kremie. Żeby to jeszcze Cass lubiła banany, ale nie lubiła. Więc to musiało oznaczać porażkę, tak jest! Starła cały ten krem z buźki, przynajmniej na tyle na ile dało się to tak na szybko zrobić. Ubraniem się nie przejmowała, potem się to załatwi. Następne pytanie i Dustehrt znów zaczęła główkować nad odpowiedzią. Ale tym razem nim zdążyła jej udzielić rozbrzmiał sygnał mówiący o tym, że czas na odpowiedź dobiegł końca.
- Hee? Nie zdążyłam... - zasmuciła się. No bo jeśli nie weźmie się udziału w zabawie to nie można wygrać nie? Pierwsze zadanie zawaliła, za drugie nawet się nie zabrała. Na szczęście było jeszcze jedno. Ale tym razem ostatnie. Włączyła wyższy bieg myślenia rozkminiając poprzednie pytania, to jakie padły odpowiedzi - przynajmniej na tyle ile je zapamiętała. Nie była to raczej poprawna odpowiedź, prędzej błędna jeśli przyjąć że brak odpowiedzi jest złą odpowiedzią... Ale zaraz... Przecież po pierwszym pytaniu ciastem obrywali i ci co odpowiedzieli awers i ci co wybrali rewers także. Więc biedaczka niczego już nie wiedziała... Nie potrafiła się doszukać związku między poprzednimi pytaniami i tym kto obrywał. No chyba, że chodziło o przypadek, szczęście. W każdym z poprzednich pytań było 50% szans na to, że się odgadnie. Więc może było tak samo z tymi ciastami?
- Przypadek decydował. Szczęście, czy tam pech. - udzieliła niepewnie odpowiedzi, ale nic innego jej do głowy nie przyszło.

Ścierając sobie z twarzy masę, która w jego żałosnym dzieciństwie pewnie sprawiłaby mu przyjemność niezależnie od okoliczności, czując, że zarówno jego buty, część ubioru i nawet jego broń zalatywały łajnem słonia Fahad po raz pierwszy w życiu odczuł narastającą FURIĘ. Och, oczywiście miał przyjemność już bywać wściekły wcześniej, ale taką nienawiść i zabijającą w nim strach żądzę mordu poznał właśnie w tej chwili.
- Wybrałeś ty. - powiedział nagle chrapliwym głosem, jakże różnym od jego zwykłego roztapiającego kobiece serca i rozluźniającego portfele barytonu.
- Nie los, nie bogowie i nie kukła. Ty, tajemniczy marionetkarzu, kimkolwiek jesteś, który nas tu sprowadziłeś. Możesz się bawić w 100 pytań i nas poniżać, ale tego posłuchaj z uwagą. - wydyszał mężczyzna czując jak pocą mu się ręce, adrenalina podskakuje, a oczy zwężają niemal jak u polującego kota.
- Nie wiem kim jesteś. Nie wiem czego chcesz. Jeśli chcesz za mnie okupu to wiedz, że nie mam pieniędzy ani nikogo kto by je na mnie wydał. To co jednakowoż mam to bardzo specyficzny zestaw umiejętności; umiejętności, które nabyłem podczas krótkiej, acz burzliwej kariery. Umiejętności, które czynią mnie koszmarem dla takich jak ty. Jeśli nas teraz wypuścisz to na tym się skończy. Nie będę ciebie szukał i nie będę ciebie ścigał. Jeśli nie to będę ciebie szukał, znajdę cię i cię zabiję. -
Oczywiście trudno normalnie brać na poważnie groźby kogoś umazanego g... łajnem i bananowym ciastem jednak wszyscy zgromadzeni mogli przez chwilę poczuć się jak mysz w obecności polującego na antylopę lamparta. Śmiertelne niebezpieczeństwo, które na szczęście skupiło się na czymś innym...

Znowu oberwała ciastem i znowu się zaśmiała, chociaż powoli zaczęło ją to bardziej irytować niż bawić. Niby żart widziała wiele razy, ale w pewnych odstępach czasu, a takie skumulowanie kremu we włosach na pewno będzie dla niej wielkim kłopotem. Ale to był już chyba koniec ich występu, bo prowadzący zadał decydujące pytanie. Oczywiście wszystko mogłoby być zrządzeniem losu, ale ona jakoś w to nie wierzyła, szczególnie gdy za sznurki pociągała jedna osoba.
- Zgadzam się tamtym staruszkiem! Bo jakby Pan nam pytań nie zadał, to byśmy nie dostali ciastem, nie? To nie przypadek, a raczej wynik jakiś wspólnych sił… albo coś…

Ou, troszku się zasiedziałem... A tak, pytania... hmm... Kto obrywa ciastem? Jak odbywa się wybór? I dlaczego ta osoba a nie inna... No cóż... odpowiedzi być może nie uzyskamy nigdy, ale...
-No cóż, typuję, że to zwykły przypadek... Wybierasz tak, jak ci się podoba...-
Opcji mogło być multum... może to szczęśliwy numerek, może ktoś jest zbyt wygadany, może głupio wygląda i ktoś chce, żeby wyglądał jeszcze głupiej... albo to nagroda... no cóż, tylko jeden czort wie...
Albo manekinowy drewniak...