Laboratorium Beta

Cała apteczka nie mogła zostać schowana, ale grunt, że do torby zmieściło się wszystko co chciała zabrać. Dalej nie sądziła by każdy z tych przedmiotów miał się przydać, ale lepiej dmuchać na zimne. Czy tak nie robili bohaterowie książek przygodowych? Należało zabierać nawet najmniejszy przedmiot bo nigdy nie wiadomo co dalej czeka! No chyba, że czytało się książkę już kilka razy... Naturalnie zawiesiła torbę na przegubie. Zdawało się to funkcjonalniejsze niż ciągłe jej trzymanie i upuszczenie przez przypadek. A upuścić coś w ciemnościach było często równoznaczne ze zgubieniem, więc... tak, przegub wygrał.
W każdym razie Merwan pokazał, że nie jest jednym z tych, którzy przywłaszczają sobie cudze rzeczy i miał zamiar oddać ich znaleziska prawowitym właścicielom. Był to plus bo jakby nie patrzeć, udowadniał, iż jest uczciwym człowiekiem, więc i ich raczej nie oszuka przy 'wypłacie'. Poza tym od początku zdawał się sympatyczny, więc właściwie trudno było uwierzyć by miał być złym człowiekiem. Szkoda, że nie znał person ze zdjęcia, ale można było się tego spodziewać. Wszak na pewno zdecydowana większość dzieci - jak nie wszystkie - nie znały każdego znajomego czy pracownika swego rodziciela i było to coś normalnego, więc informacja ta nie rozczarowała jasnowłosej.
Tak czy inaczej... co to było za miejsce?! Kto normalny zamyka zwykłe szafki na cztery spusty? Zwyczajne szafki mają miejsce na klucz albo dają się otworzyć łatwym pwm, a tutaj? Ani jednego ani drugiego! To było naprawdę dziwne... A może normalne tutaj? Może też był jakiś system by to otworzyć? Nie miała zamiaru niszczyć sprzętu, ale - jeśli była chwila czasu - to chciała przyjrzeć liczbą i literom jakie widniały na owych rzeczach.
Swoją drogą już na początku nieco ją zaniepokoił fakt, że oni tutaj zostali, a Nathiar sam poszedł za dźwiękiem. Uh... powinni się rozdzielać? Nie była zwolenniczką czegoś takiego, gdy byli na nieznanym, dziwnym terenie. Z drugiej strony może nie będzie jednak źle i towarzysz zaraz wróci? Na to liczyła! Najgorsze, że gdy się wychyliła za drzwi to nie dostrzegła chłopaka... więc czy tego chciała czy nie, zmartwiła się lekko... z nadzieją, że po prostu jest tak ciemno, a Nathiar gdzieś jest niedaleko i w każdej chwili może się pojawić z powrotem... Gdy spojrzała w drugą stronę dostrzegła... nie dostrzegła drzwi, przez które weszli! Był to niewątpliwe kolejny wielki problem, ale z drugiej strony i tak mieli jeszcze sporo do oglądnięcia w laboratorium. Może wyjście też miało hasło jakieś? Albo to samo co wcześniej? Na niekorzyść działał fakt, że tym razem nie 'migało'. Pewnie by coś odpowiedziała od razu... jakoś skomentowała brak drzwi, ale usłyszała jakiś inny głos. Momentalnie się rozejrzała, pełna zaskoczenia.
- Co? - mruknęła cicho, wciąż się rozglądając - Em... Merwan-san, czy słyszał pan coś?
Lepiej się dowiedzieć czy przypadkiem coś jej się nie przesłyszało. Tylko czy jeśli Merwan nie podzieli jej zdania to ona zwątpi? Przecież wyraźnie kogoś słyszała. Co to było? Nic dziwnego, iż nawet przy pytaniu, miała oczy szeroko otwarte, zastanawiając się co to było...
- ... Drzwiami może zajmiemy się potem? - zapytała nie już tak pewnie, po czym zwróciła wzrok w kierunku, gdzie prawdopodobnie zniknął towarzysz - Nathiar? Słyszysz mnie? - nie krzyczała, ale podniosła lekko głos, mając nadzieję, że chłopak nie jest aż tak daleko - Idziemy dalej?
To pytanie skierowała już oczywiście do zleceniodawcy bo cóż... ona chciała iść dalej. Mieli misje i trzeba znaleźć towarzysza, ale nie wiedziała jakie zdanie ma mężczyzna. W końcu może będzie sądzić, że lepiej spróbować wpierw drzwi otworzyć? W takim wypadku oczywiście by została i wymyślała sposoby na otwarcie bo to też zły pomysł nie był. Nie mniej, jeśli nie będzie sprzeciwu czy innego pomysłu ze strony Merwana to miała zamiar ruszyć za śladem Nathiara.

/ 3:18, zaczynamy pisać posta z komórki. Nie ma jak takie ekstremalne smaczki xDDDDD

Korytarz okazał się pusty. To było dość zaskakujące, bo przecież wyraźnie słyszał kroki... wszyscy słyszeli, wnioskując po reakcjach. A tutaj nikogo nie było, żadna z pozostałych, 10 płyt nie opadała za tajemniczą osobą. Ruszył więc dalej, do rozwidlenia, licząc na spotkanie tam źródła interesującego go dźwięku. Ale i tutaj nic nie było... poza tym samym, 'dziwnym' czymś, które udało mu się ujrzeć za pierwszym razem. Teraz - o ile coś mu się nie pomieszało - kształt znajdował się bliżej. Ktoś go przestawił? Czyżby właściciel kroków? A może... a może samo się ruszyło? Ostrożnie - bo takim cosiom nigdy sie nie ufa - zmniejszał dystans pomiędzy nim samym a tajemniczym kształtem. Był zbyt ciekawy, aby pozostawić to sobie na później. Zaatakuje go? Przemówi, zaśpiewa kołysankę? A może okaże się być zwykłym, pozbawionym właściwości przedmiotem? I tak pozostawał gotów odskoczyć na bok lub do tyłu. Szczególnie, że coraz bardziej czuł, że nie są w laboratorium sami.
- Tutaj. - Odpowiedział by Sam głośno i wyraźnie, aby była go w stanie usłyszeć. Wiedział, że powinien wrócić do dziewczyny jak i zleceniodawcy, ale wpierw czuł potrzebe dowiedzenia się, co to za coś, do czego służy i dlaczego, do jasnej cholery, wesoło przemieszcza się po korytarzu.

Niestety nawet zwykłe szafki nie chciały się otworzyć - co oni tutaj trzymali? Nie mniej jasnowłosa postanowiła zapamiętać liczby z owego 'mebelka', acz na tą chwilę pojęcia nie miała co one oznaczają. Czyżby jakiś szyfr? A może po prostu jakieś oznaczenia pracowników? Kto wie jakie mieli tutaj zwyczaje.
W każdym razie kamień spadł jej z serca, gdy Nathiar ją nie tylko usłyszał, ale i się odezwał. Znaczyło to tyle, że jest niedaleko i na całe szczęście, nie rozdzielili się tak, by się zgubić - uff. Swoją drogą okazało się, że najwyraźniej tylko Marone słyszała wcześniej ten głos... Merwan zrozumiał jej pytanie nieco inaczej, ale może to i dobrze? Przynajmniej wyszło, że to drzwi powinny wydać odgłos - co faktycznie powinny zrobić - a nie to ona wyszła na kogoś kto głosy słyszy... ale słyszała!
- Um... możliwe... ale proszę się nie martwić - podeszła do mężczyzny - Wyjdziemy stąd po rozejrzeniu się. Na pewno da się to otworzyć ponownie, albo jest tutaj inne wyjście. Zawsze są zapasowe wyjścia - mówiła łagodnie i spokojnie by dodać zleceniodawcy otuchy - Niech pan weźmie kilka głębszych wdechów. Mnie to pomaga.
Dodała miło i dalej łagodnie, mając nadzieję, że Merwan nieco się uspokoi. Oh, niby nie chciał tego pokazywać i w ogóle, ale nie miała pewności czy wewnętrznie się nie obawiał - a tego nie chciała! Był naprawdę sympatyczny i nawet jeśli by im nie płacił, to nie chciałaby aby się tak bardzo martwił czy panikował w środku... A że jej głębsze wdechy pomagały to liczyła na to, iż pomogą też mężczyźnie - z którym oczywiście ruszyła, nie mając zamiaru zostawać w tyle.
Gdy wyszli zza rozwidlenia dostrzegła kształt... Naturalnie od razu pomyślała, że to Nathiar bo przecież on tutaj szedł, prawda? Ale coś było obok niego - tylko co? Czyżby coś znalazł? Coś ważnego i konkretnego? Nie mniej, wtem rzuciło jej się w oczy coś innego... będącego na ścianie. Huh... dwójka i podniesiona klapa. Odruchowo zaczęła się zastanawiać czy coś oznaczone tutaj liczną dwa może być niebezpieczne, ale... czemu klapa była uchylona? Ktoś zapomniał zamknąć? Ktoś tam był? Ktoś... wyszedł stamtąd? I czemu ostatnia myśl napawała ją obawami? Ugh... więcej odwagi! Co prawda postanowiła nie przeczołgiwać się na tą chwilę bo jednak lepiej omawiać takie rzeczy z towarzyszami, ale miała zamiar uklęknąć i zajrzeć przez 'otwór' - może coś zobaczy? Oczywiście była przygotowana by w razie czego odskoczyć... i tak jej serce za mocno waliło... Jeśli jednak nie zauważyła tam nic strasznego to... wpierw postanowiła dołączyć z Merwanem do Nathiara - dowiedzieć się co przy nim leży i podzielić się przy okazji 'znaleziskiem nr.2'.

Więc kształtem okazał się być człowiek, a nawet precyzując - kobieta. I jak szybko udało mu się zauważyć, ta znajdowała się w stanie, który zdecydowanie nie można było określić jako... dobry. Jak długo już tu leżała? Czołgała się w ich kierunku? Sądząc po tym, że jednak znajdowała się bliżej... Powinien znacznie wcześniej do niej podejść. Pomóc. Co, jeśli już było za późno? Ta ledwo co oddychała... nie mógł zrobić wiele, jednak...
- Jeden fałszywy ruch i skrócę twoje męki.
Jego ton na pewno nie był tym z przyjemniejszych. Musiał powiedzieć to zdecydowanie, wręcz ostro, aby nie pozostawić nieznajomej żadnych wątpliwości - nie żartował i nie w tej groźbie nie chodziło jakąś zaawansowaną, magiczną pomoc. Podszedł do niej, zdecydowanie żwawiej niż wcześniej, przykucając przy chorej. Chorej, albo zmęczonej, wycieńczonej, pobitej..? Może teraz, patrząc na nią z bliska i układając sprawnymi ruchami - uważając, aby niczego jej nie uszkodzić - do pozycji bezpiecznej, czy tzw. bocznej, może teraz byłby w stanie bliżej określić jej stan, albo nawet przyczynę jej kondycji. Nie miał przy sobie nic, co mogło by pomóc jej w wymianie powietrza, więc liczył na to, że lepsze ułożenie jej ciała pomoże jej w złapaniu oddechu. Jednocześnie uważał, aby ta nie zakaszlała mu wprost w twarz, czy na inne kontakty, które były drogą przenoszenia zarazków i wirusów. W końcu, to co się z nią działo, mogło być spowodowane właśnie jakąś chorobą, a szatyn z pewnością nie chciał się niczym zarazić.
I oczywiście, nie żartował. Podczas układania kobiety miał bezpośredni kontakt z jej ciałem. Wpierw by przytrzymał, dopóki się nie uspokoi. Jeśli natomiast ta zaczęła by się szarpać bardziej agresywnie, lub co gorsza - od razu gwałtownie zaatakowała... Cóż, nie miałby oporów, wszak ostrzegał.
W takim położeniu nie trudno by było chwycić obiema dłońmi za jej głowę i zdecydowanym ruchem przekręcić w lewo czy prawo, aby usłyszeć charakterystyczny trzask kości.

Udało mu się przełożyć kobietę do pozycji bezpiecznej bez żadnych, większych problemów. Może poza tym, że było aż widać, jak bardzo brunetka cierpiała. Łzy płynące po policzkach kobiety jasno mówiły, co musi teraz przeżywać, oddech się nie uspokajał. Westchnął ciężko. Nie miał pojęcia, jakby bardziej mógł jej pomóc. Gdyby gdziekolwiek udało mu się zdobyć buteleczkę z czymkolwiek, podetknąć jej pod nos... może by ją rozpoznała, może to by było lekarstwo? W końcu tu była, może...
- Pracujesz tu? - Zapytał spokojniej, wpatrując się w twarz brązowookiej. Nie spodziewał się jakiekolwiek odpowiedzi, poza kiwnięcie za lub nie głową. Również, nie winiłby jej, gdyby ta nie odpowiedziała mu wcale. Naprawdę chciał, aby ten 'atak' jak najszybciej przeszedł. Nie tylko dlatego, że kobieta mogłaby być cennym źródłem informacji, ale również fakt, że... po prostu nie mógł patrzeć, jak ta się dusiła i płakała. Kobiety... w ogóle nie powinny płakać, a sam fakt, że nie miał jak jej pomóc tylko irytował chłopaka. Naciągnął więc rękaw trochę bardziej na dłoń i delikatnie - w każdym razie, najbardziej jak umiał - przetarł łzy na policzku dziewczyny. Jeszcze tego brakowało, by zaczęła się dławić własnym płaczu. Mimo tego... nagłego i całkiem niespodziewanego (nawet dla Natha) przypływu... dobrej woli, wciąż pozostawał czujny, bo nigdy nic nie wiadomo. Tylko jakoś coraz mniej przypuszczał, że byłby w stanie kobiecie zrobić coś więcej, niż tylko przytrzymać... Uh, za wszelką cenę nie powinien 'mięknąć', ale czy ona mogła udawać?
- Wszystko będzie dobrze. - Zapewnił ją, chociaż nie miał najmniejszego prawa jej to obiecywać. Czasem kłamstwo było... najlepszym rozwiązaniem. A któż wie, może brunetka w to uwierzy i ból przejdzie? Całkiem optymistyczna i naiwna wersja. Wtem zauważył, że dziewczyna wskazuje na swą buzię. Chciała coś mu powiedzieć? Choć to było niebezpieczne i lekkomyślne, nachylił się nad nią. - Tak? - Jedną ręką się podpierając, drugą przytrzymując ją lekko, asekuracyjnie za ramię. To mogło być coś ważnego... albo zwyczajnie się pomylił i nie usłyszy od dziewczyny nic.

Na szczęście Merwan nie tylko przyjął rady o oddychaniu, ale i jeszcze się do nich zastosował, więc był to zdecydowany plus! Marone miała tylko nadzieję, że faktycznie to chociaż troszku pomoże bo jej zawsze pomagało, więc... oby było lepiej. Nie chciała by zleceniodawca się za bardzo martwił. Co prawda i ona się zaczynała martwić, ale... ekhm, trzeba dać radę!
W każdym razie w pomieszczeniu, do którego próbowała zajrzeć panowała ciemność - co o dziwo powinno być normalne bo skoro laboratorium opuszczone to chyba wyłączyli światła? Cóż... teraz było to i tak niepokojące. Dostrzegła tam jedynie nogi jakiś mebli. Hmmm... już nawet wiedziała co powinna zrobić, ale wpierw lepiej skonsultować się z resztą - a zwłaszcza zobaczyć na co natknął się Nathiar... Jak się okazało na kogoś! Na żywą istotę! Było to dość szokujące zważywszy na fakt, że przecież placówka ta miała być zamknięta od raczej dawien dawna, prawda? Niby pomieszczenie 'zero' na to też nie wskazywało, ale żywy człowiek?!
- Merwan-san - zaczęła od razu zdziwiona, gdy zleceniodawca do nich podszedł ze swym pytaniem - Jak... em... to na pewno nieczynne miejsce?
Była naprawdę zaskoczona, a przy swym pytaniu wskazała momentalnie na nieznajomą, dając tym samym odpowiedź na 'co się dzieje'. No co? To była odpowiedź! Sama jasnowłosa momentalnie podeszła do Nathiara i nieznajomej, by uklęknąć i znaleźć się tym samym na ich wysokości.
- Co się stało?
Niby powtórzone pytanie po Merwanie, ale... to bardzo dobre pytanie było! W końcu to Nath znalazł żywą duszę, więc... jak? Leżała sobie tutaj po prostu? Wcześniej też tu była? Uh... wpierw jednak należało coś zrobić bo wyglądało na to, że kobieta cierpi. Odruchowo więc Samantha otwarła swą nową torbę, pokazując tym samym towarzyszowi zawartość 'torbowej' apteczki, ale nie wiedziała co mogłoby pomóc... tabletki przeciwbólowe? Jeśli miała problem z oddychaniem to raczej wątpliwe... i jak pomóc jak się nie wie co dolega? Niby były strzykawki, ale... nie wiadomo co robiły. Nie mniej... nieznajoma miała biały fartuch - może tutaj faktycznie pracowała i wie co to? Oczywiście nie będą ją teraz pytać bo biedna ma ważniejsze sprawy na głowie, ale... wyciągnęła jedną by zobaczyć jak cierpiąca zareaguje. Jeśli wiedziała co jest w strzykawce to może dać jakiś znak czy tego właśnie potrzebuje czy wręcz przeciwnie, prawda?
Dobrze nadmienić, że jeśli po nachyleniu się Nathiara nad nieznajomą, ta wykona jakieś agresywne czy podejrzane ruchy - jak wgryzienie się w niego albo coś podobnego... no co? Nigdy nie wiadomo! - to Marone momentalnie spróbuje złapać towarzysza za ręce/ubrania/kołnierz/w pasie i go od niej odciągnąć!

Czy to dobrze, że przerwała 'pierwszą pomoc'? Jeszcze nigdy nie widziała by ktoś sam sobie fundował coś takiego, ale... to była pierwsza pomoc, prawda? Chyba... No właśnie 'chyba'! Mimo wszystko był to odruch, a Marone nie mogła pozwolić by wessano jej towarzysza, urwano mu język albo nie wiadomo co jeszcze! Naturalnie starała się nie zagłębiać w tak negatywne rejony 'co by było gdyby go zostawiła', ale... uh, jakby musiała to zrobić jeszcze raz to postąpiłaby tak samo! Odruchy trudno powstrzymać, a nieznajoma chyba dostała to czego chciała. Nie mniej było to dziwne... Zazwyczaj ofiara, która była ratowana tą metodą, była raczej nieprzytomna, a tutaj dziewczyna kontaktowała mimo wszystko...
W każdym razie, nie miała zamiaru zrobić Nathiarowi dodatkowej krzywdy, więc, gdy padł na ziemię od razu kucnęła przy nim, mając zamiar mu pomóc wstać - przynajmniej do siedzącej pozycji.
- Wszystko w porządku?
Tak tak, może to była jedynie pierwsza pomoc, ale musiała mieć pewność, że nie odgryziono mu języka. Czy przesadzała? Byli razem na misji i w jednej gildii! Kto by się przyglądał scenie sprzed chwili w spokoju?! Chociaż ona i tak spokój zachowywała - widać było raczej zmartwienie niż złość... acz gdy zwróciła wzrok na nieznajomą, przez chwilę można było dostrzec jak marszczy brwi... Mimo to, po tym, wstała i ostrożnie podeszła do leżącej.
- ... Już lepiej?
Ton był zwyczajny, ale jakby nie patrzeć - o dziwo - kogoś tutaj znaleźli, więc dobrze się dowiedzieć kim jest bezimienna i co tutaj robi... aczkolwiek wpierw lepiej ogarnąć czy może już mówić - stąd takie proste pytanie na początek.

To... było jedną z ostatnich rzeczy, jakich mógł się spodziewać zielonooki od leżącej kobiety. Zadziwiające, że wciąż była w stanie zebrać w sobie siły na tak gwałtowny ruch, służący... właśnie. Czemu? Może mniejszym zaskoczeniem byłoby, gdyby to wargi Samanthy przywarły do jego własnych, zwłaszcza po szczególnie miłej rozmowie... Tu zaś został wprawiony w osłupienie wywołane brakiem zrozumienia postępowania brunetki. Trwało to jednak krótko, do czasu aż wymuszony przez nią ruch powietrza, jednoznacznie wyjaśnił przyczyny jej zachowania. Wtedy też postanowił jej pomóc, biorąc głębsze, spokojniejsze oddechy. I znowu stało się coś, czego nie do końca zrozumiał. Nie tylko gwałtownie został odciągnięty w tył, to dodatkowo wylądował na plecach. Do cholery, czy choć raz on mógł zadecydować, co będzie robił?! Pytanie blondynki podsunęło mu - raczej poprawną - myśl, że to właśnie ona była odpowiedzialna za oderwanie od drugiej kobiety. I prawdopodobnie, zrobiła to z obawy o niego, wnioskując po treści pytania. A może zrobiła to z zazdrości?! Chociaż ta ewentualność nawet nie przeszła mu przez myśl, zajętą zapytaniem Samanthy. Podniósł się do pozycji siedzącej i... wcale nie potrzebował, czy też nie chciał w tym czynie skorzystać z pomocy niebieskookiej.
- ..tak. Chyba tak. - Odparł po chwili, zastanawiając się, czy aby coś przypadkiem się w nim nie zmieniło. Póki co - i miał nadzieję - nie czuł nic dziwnego, a wszystko wydawało się być w porządku. Tak samo, ta dość oryginalna auto-reanimacja przebiegła bez czegokolwiek, co powinno wprawić go w zaniepokojenie. Westchnął ciężko i utkwił swoje spojrzenie w leżącej kobiecie. Polepszyło się jej? Chyba nie powinien na nią teraz naciskać i dać faktycznie brunetce chwilę wytchnienia. I ponownie Sam pochwaliła się idealnie wyważonym pytaniem - niezbyt nachalnym, ale jednak sugerujący, że to nie koniec ich znajomości z kobietą. Teraz trzeba było tylko chwilę poczekać.

Uff... Wyglądało na to, że z Nathiarem wszystko w porządku. A przynajmniej tak się wydawało na tą chwilę - będzie mieć go na oku w razie czego. Tak czy inaczej z nieznajomą również chyba było lepiej. Zważywszy na jej wcześniejszy stan, przypuszczalnie dalej nie doszła do siebie jeszcze całkowicie, ale mówiła i... dość dziwnie. Nie, że mowa była dziwne, ale sam sens słów. Czy przypadkiem laboratorium nie było opuszczone? O co tu chodziło? Odruchowo nawet spojrzała na Merwana, ale i mężczyzna zdawał się tym zaskoczony. W dodatku mimo tego, że sama Marone miała mnóstwo pytań, to i Bei miała swoje, na które należało odpowiedzieć. Problem polegał na tym, że... trudno było osądzić co powinni zdradzić. Prawdę? Tylko, że teraz Sam nie bardzo wiedziała co się działo, więc jak mogli na to odpowiedzieć?
- Niezapowiedziana inspekcja.
Uh, oby to było bezpieczne wyjście... Chyba takie placówki miały jakieś inspekcje? Poza tym wcale nie było to takie dalekie od prawdy. Merwan był synem szefa placówki, więc teoretycznie mógł tutaj przychodzić kiedy chciał. Teoretycznie... Pewnie i powiedziałaby więcej, ale wpierw lepiej było dowiedzieć się chociaż w jakimś małym stopniu o co chodzi.
- Powiesz nam, co ci się stało?
Skoro byli z inspekcji to nic dziwnego, że chcieli wiedzieć czemu pracownica leżała ledwo żywa na ziemi, prawda? A normalni ludzie i tak martwią się o innych, więc nie powinno być w tym nic dziwnego. Jeśli dostaną jakąkolwiek odpowiedź to może rzuci im to trochę światła na sytuację? Normalnie Marone pomyślałaby, że to kobiecie coś się poprzewracało w głowie, ale to wcześniejsze pomieszczenie... jakby dopiero co było używane... uh...
Zauważyła również spojrzenie zleceniodawcy, skierowane do płytki, przez którą ona sama wcześniej zaglądała i... tak, dalej chciała zobaczyć co tam jest bo było to zastanawiające, ale dobrze było wpierw zająć się Bei... zwłaszcza, że mogła im rzucić nieco światła na sytuację.

Odetchnął w myślach z ulgą, kiedy nieznajoma się odezwała. Przynajmniej teraz miał pewność, że będą mogli się w łatwy sposób porozumieć się z brunetką oraz, że poprzednia... "niedyspozycja" w żaden sposób nie uszkodziły psychiki dziewczyny. Znaczy, mowa o poważniejszych uszczerbkach, bo bez wątpienia kobieta długo zapamięta to niemiłe wydarzenie... Co, jeśli nie podszedłby tu teraz, a znacznie później? Czy ciągle by żyła? Miał wyrzuty sumienia, że nie podszedł do niej za pierwszym razem... Tylko skąd mógł wiedzieć, że to była istota żywa, w dodatku kobieta i potrzebująca pilnej pomocy? Całe szczęście, że nie było już za późno. Przez myśl przeszło mu jeszcze zapytanie, ile Bei leżała na korytarzu w agonii, ale postanowił na razie nie wypowiadać go na głos.
I po raz kolejny był pod wrażeniem, kiedy Sam powiedziała idealnie to, co powinno być powiedziane. Na Taranisa, jak ta dziewczyna sobie plusowała, pewnie nawet nie miała pojęcia. Ponownie rad z tego, iż ma kobietę ze sobą na misji, postanowił nie wcinać jej się w słowa. Nie miał wątpliwości, że poprowadzi tą rozmowę poprawnie. Niewielu ludzi mogło się pochwalić takim kredytem zaufania od szatyna... Może, poza Samanthą, mógł się pochwalić tym Ayumu i jakiś inny random z gildii, z którym przyszło mu pracować i wykazał się czymś takim, jak mózg. W końcu, czasem mimo ogólnego zaufania do człowieka, pozwolenie mu mówić było aktem samounicestwienia misji. A potem Nath w pocie czoła musiał to odkręcać, przeklinając bogów, że zesłali mu idiotów do współpracy.
Wciąż siedząc na posadce korytarza, mógł tylko wpatrywać się w Bei. Nawet nie drgnął, gdy ta patrzyła na niego, bo i po co? Okazał już jej wystarczającą ilość troski, może nawet zbyt dużą... A w zachowaniu nieprzychylnym także większego sensu nie widział. 2 miesiące... to nie było dużo, ale zapewne wystarczająco, aby dowiedzieli się całkiem wiele. Dodatkowo, teraz mieli pewność, że laboratorium wciąż działa i chyba ma się całkiem dobrze. Poza tym, że asystentki stażowe wiją się w bólach i własnych łzach po holach...