Ciemna uliczka

First topic message reminder :

Jakieś dwie minuty od rynku zaczyna się pasmo uliczek. Bardzo łatwo się nimi przemieszać, jednak niektóre z nich tak jak ta są całkowicie ukryte przed oczami normalnych ludzi. Zwykle w takim miejscach dokonuje się handlu dopalaczami i innymi rzeczami tego typu. To jest jedna z nich. Ta uliczka wychodzi prosto na ulicę kolorową jeśli idziemy z strony rynku i vice versa. Znajduje się tutaj parę starych skrzyń przykrytych czarną narzutą i beczka pełna wody z rynny, która do niej wpada.

*********************************************************************

Idzie za nim, świetnie, ma tego mrocznego maga jak na tacy. Jedynie od czasu do czasu spoglądał na niego czy nie próbuje jakiś sztuczek. Był przejęty, że spotkał jednego z nichm ale on wydaje się dość niewinny... może on się uderzył w łeb?? To nawet lepiej, ale trzeba mieć się na baczności, ktoś może to widział i podąża za nimi. Nie ma zbyt wielu ludzi, więc będzie dobrze. Niezbyt dobrze zrobił ujawniając znak na rynku, gdzie wszędzie pełno cywili. Nie wyjmował rąk z kieszeni, było chłodno, czuł to. Nawet teraz zaczynały mu drętwieć palce z zimna, ale teraz nie to jest ważne. Szybkim krokiem skierował się do bezpiecznego miejsca, gdzie nikt nie będzie im przeszkadzał w rozmowie i nie będzie miał prawa się wtrącić.
- Tędy – rzucił krótko wyprzedzając ciemnowłosego chłopaka. Całkiem fajny dzień, bo udało mu się wypowiedzieć coś więcej niż tylko listę zakupów, co jednak mu niezbyt odpowiadało. Prowadzi jakiegoś mrocznego maga do ciemnej uliczki, by poinformować go o jego własnej gildii? Chyba go do reszty powaliło, ale cóż... przynajmniej ma jakieś zajęcie i nie męczą go koszmary, więc to można uznać za jakiś plus. Poszedł trochę dalej i dalej... znikając w uliczce. Podszedł bliżej skrzyń, na których po chwili się oparł uprzednio strzepując śnieg. Czekał teraz tylko na niego, aż w końcu się tutaj kopsnie.
- Więc chcesz wiedzieć, co to za znak?- rzucił krótko, zimno, bez jakikolwiek pozytywnych emocji. Jego głęboki głos dodawał tylko napięcia w tej sytuacji.
- Ten znak to symbol Serca Diabła- wycedził, a następnie kontynuował –Mrocznej gildii, Grimoire Heart.  Nosząc go na swoim ciele sprawisz sobie nie małe kłopoty...- mruknął pod koniec – Każdy kto go u ciebie zobaczy prawdopodobnie będzie chciał cię a) dostarczyć policji, b) radzie, c) zabić. Niestety on nie przynosi szczęścia, tylko smutek i zniszczenie – spojrzał gdzieś na bok. Przez chwile się zastanawiał, co mógłby zyskać, gdyby on tylko odzyskał pamięć, może nawet dowiedziałby się gdzie obecnie przebywa ta gildia i mógłby powiadomić odpowiednie organy, ale taki potwór jak on raczej nie będzie mile widziany. Z kolejnej strony może go zabić, przynajmniej będzie to początek zemsty na tych zasrańcach za całą krzywdę, którą wyrządzili ludziom.
- No, zabij go, co ci szkodzi- rozległ się jeden z głosów we łbie – Co ci szkodzi? Odpowiedz mi. Mnie zabiłeś bez większego powodu- spojrzał na niego kątem oka. Nie może tego zrobić, jeśli ktoś go złapie to będzie miał problem... Chociaż to całkiem kusząca propozycja, by się go pozbyć, w tym zaułku nikt nie znajdzie jego zasranego ciała. Coraz bardziej go to kusiło, ale po chwili się opamiętał potrząsając głową.
- Nie pokazuj tego znaku nikomu kto nosi znak legalnej gildii i policji- dalej nie patrzył w jego kierunku, chyba nie chciał tego robić.
- Jak cię zwą?- spytał.

- Może nie tyle, co nie mam wyboru, jak ten ktoś jest dla mnie jak... ojciec? Więc nie chcę go zawieść... - Tak, Aragorn był dla niej jak ojciec, w końcu to on ją wychował, prawda? - Najmniejszego.
Była rozpronieniona. Jedzenie za darmo! Zaśmiała się perliście. Ten chłopak był naprawdę ciekawy.
Nabrała głośno powietrza, słysząc jego słowa.
- Też jestem magiem ognia! To chyba przeznaczenie, że na siebie wpadliśmy! - Alice mogła być sobie silna, jednak nadal to dziewczyna. Lubi sądzić że wszystko dzieje się przez los i to że się kogoś spotyka, było jej pisane.
Prawda jest taka, że świat ludzi znała tylko od roku i niektóre rzeczy były dla niej nowością, jak na przykład to, że trafiła na swojego "ojca" i to, że jej matka magicznie, wręcz zniknęła z powierzchni ziemi. Aragorn nie krył przed nią kim była jej rodzicielka. Doskonale wiedziała, że jest córką dziwki i w sumie nie miała co do tej świadomości jakichś szczególnych uczuć. Przecież nie wybierała sobie jej. Wprawdzie kwiat nie ma włpywu na to gdzie wyrośnie, prawda?
- Ja kocham jeść wszystko! - Wyrzuciła rękę w górę. - A ty?
Ścisnęła jego rękę jeszcze raz. Lubiła taką bliskość drugiego człowieka. Takie ciepło ją uspokajało i dodawało otuchy. Ale żeby nie zrobiło się zbyt ckliwie, ujawniła się jej dominująca natura.
- Wiesz co? Wyglądasz tak trochę... chuderlawo. - Zachichotała. - Zupełnie jakbyś nic nie jadł!

Magnolia... to miasto... jego bliskość powodowało prawdziwą radość w sercu każdego członka Fairy Tail. Zesłany na odległe krainy północne przez ostatnie trzy miesiące błąkał się po przeraźliwie zimnych śnieżnych terenach. Nigdy nie przepadał za przesadnym zimnem. Z drugiej strony, temperatura przekraczająca dwadzieścia stopni powodowała jeszcze większe szkody. Taki już los wodnego człowieczka. Więc... jak się do cholery znalazł w tym miejscu? To jest dopiero ciekawa historia. Otóż kilka godzin temu dostał wiadomość, że musi pilnie wrócić do rodzimego miasta. Gdzieś tam miał czekał na niego kontakt, posiadający informacje na temat interesów czarnych gildii w "gorszej części stolicy". Oczywiście blondyn skłonny do bohaterskich popisów i znany ze swoich ideologii sprawiedliwości, wręcz został zmuszony do natychmiastowego wyjazdu, wyjście z tego zimnego piekła było naturalną dodatkową motywacją. Wsiadł w pierwszy lepszy pociąg i tak właśnie znalazł się tutaj - w ciemnej uliczce, gdzie nigdzie nikogo wokół nie było. Czy aby na pewno? Idąc wolno w stronę bladego światła, zdołał wykalkulować kilka możliwości. Zasadzka? Zapewne zdążył już wskoczyć do gardła niejednemu rabusiowi. Tutaj nikogo nie było, policji, kolegów po fachu... dosłownie pustka. W pewnym jednak momencie młodzieniec zauważył w oddali dwie, bardzo niewyraźne kontury postaci. Ciekawość przyprowadziła go aż tutaj, więc kierował się nią dalej. Trzymając w pogotowiu miecz na rękojeści, powoli zmierzał w ich kierunku. Gdy dystans ich dzielący wynosił mniej więcej dwadzieścia metrów, niepewnym głosem zawołał - cicho, ale wystarczająco by usłyszeli jego zapytanie :
- Barkley? - tak też miał mieć na imię tajemniczy gość, który miał dostarczyć odpowiednie informacje.

Zastanowił się przez chwilę nad tym, co mówiła. Nie było wyboru? Ciężko było jednoznacznie stwierdzić. Fakt faktem, tacy ludzi byli ważni, ale czy miał prawo decydować o tym, by dziewczyna szła tam, gdzie może nie chce? Lub nie jest specjalnie przekonana? Westchnął lekko, uśmiechając się delikatnie do dziewczyny. Była  na swój sposób dobrym kompanem.
- Cóż, jeśli nie chcesz go zawieść to dobrze - zaczął nieco ostrożnie, ale nie tracąc pogody ducha, - ale jeśli faktycznie jest dla ciebie jak ojciec, to czy nie zaakceptowałby twojej... innej decyzji? - zapytał, dalej tym tonem, rozglądając się za knajpką. Okolica wciąż była parszywa, ale zdecydowanie lepsza, niż uliczka, w której spotkali się po raz pierwszy. Uśmiechnął się nieco szerzej na wzmiankę o przeznaczeniu, ukazując zęby. - Może. Ja lubię makarony, o spaghetti, na przykład. - Odpowiedział na pytanie, po czym się zaśmiał, na uwagę o swojej wadze. - Uwierz mi, jem ile trzeba. To po prostu efekt pracy. Stres i takie tam... - odpowiedział promiennie, nieco cichnąć przy ostatnich słowach. Chwilę później wskazał na jaśniejszą uliczkę. - Tędy, do rynku. - I już miał ją łagodnie pokierować, kiedy za plecami usłyszał czyjeś zapytanie. Odwrócił się i spojrzał na młodego chłopaka. - Nie, chyba pomyłka- stwierdził, uśmiechając się przepraszająco. - Szukasz kogoś? - zagadnął spokojnie. A nuż uda się pomóc. Coś dziwny dzień dzisiaj... Stwierdził, dalej się uśmiechając.

- Inna decyzja... - Zaczęła i zaśmiała się. - Nawet nie znam innych gildii. Życie społeczne prowadzę od jakiegoś roku. Do tej pory mieszkałam z Aragornem w lesie, daleko stąd. Dopóki nie musiałam, nie wychodziłam poza jego obręb. Poza tym wiem, że to miejsce będzie dla mnie dobre, on sam należał do tej gildii i na pewno będę tam bezpieczna. Stres? Po co się stresować? Nie lepiej, nie myśleć o problemach i cieszyć się pełnią życia? Przecież każdy dzień jest taki cudowny! - Całkiem fajnie jej się rozmawiało z Reiem.
Może w końcu znalazła kogoś z kim mogłaby pogadać. Zwykle tylko pytała o drogę i unikała ludzi. Wzruszyło ją trochę to, że podszedł, mimo wątłej postury. Alice oczywiście była pewna swej siły i wprawy w walce wręcz, więc nie potrzebowała ratunku. Ale taki miły gest jej schlebiał.
Spojrzała za wskazanym miejscem i usłyszała głos. Odwróciła się i zobaczyła kolejnego wysokiego chłopaka.
- A wy co, na drożdżach wszyscy chowani? Wielkoludów tutaj chyba, co niemiara. - Bąknęła. Stała tak pomiędzy nimi, zadzierając głowę i przyglądając im się.

Słuchał z życzliwym uśmiechem tego co mówiła. Widocznie decyzja już zapadła, a ona nie wyglądała na przygaszoną z tego powodu. Zresztą, patrząc na nią, czy była jakakolwiek szansa, by ja przygasić? Nawet kiedy była zagrożona, promieniała. Zaśmiał się cicho.
- W takim razie dobrze - odparł spokojnie. - Nie znam wielu przedstawicieli innych gildii, ale zapewne jest tak, jak mówisz. Zresztą, nie bez powodu są tak popularni - stwierdził, rozglądając się na boki. A tak, była. To teraz wystarczyło skręcić i byliby u celu. Nie skomentował stresu, bo ile by chciał oddać za nieco spokojniejszy tryb życia, tak nie był w stanie tego zrobić. - A masz coś przeciwko, żeby cię odwiedzać? - zagadnął lekko, kierując się w stronę ruchliwego rynku. Skłonił się tylko w stronę mężczyzny, który chyba coś od nich chciał, jednak ostatecznie nic nie powiedział.

[z/t]
// Przepraszam, ze to tyle zajmuje z mojej strony. postaram się pisać nieco częściej, o ile chcesz dalej ze mną pisać ;-; W racie co napisz na PW

- Ja znam tylko ciebie! - Zaśmiała się i znów złapała go za ramię. Rozglądnęła się po placu i uśmiechnęła szerzej. Dawno nie widziała tak wspaniałego miasta. - Jasne, wręcz nalegam! Jesteś pierwszą osobą, którą tu poznałam... No nie licząc tamtych kolesi. Ale byłabym zawiedziona, jeśli byś tego nie robił! - Powiedziała szczerze. Już zdążyła się do niego przyzwyczaić i nawet trochę przywiązać.
Pociągnęła go w niewiadomą stronę, zauważając, jej zdaniem, coś ciekawego. - Chodźmy pozwiedzać! - Krzyknęła entuzjastycznie.
[zt]