Sklep z zabawkami

Dość stary sklep z zabawkami, który znajduje się niedaleko centrum Magnolii. Sklep posiada dużą witrynę, a której wystawione są lalki, misie, figurki i inne zabawki, a dostać się do niego można przez czerwone drzwi, przy których przywieszony jest dzwonek, informujący właściciela o każdym kliencie który wchodzi lub wychodzi. W środku znajduje się parę rzędów regałów, wypełnionymi zabawkami, a także lada z kasą. Znaleźć tu można także drugie drzwi, prowadzące na zaplecze, a dalej schody na piętro, gdzie mieszka starszawy właściciel tego przybytku.

---

Był słoneczny, ciepły dzień, a ulice Magnolii tętniły życiem. W sklepiku jednak był niewielki ruch - może ze dwie, trzy osoby odwiedziły go do południa, przez co pracujący tu zabawkarz większość tego czasu spędził sam, siedząc za ladą i strugając jakąś drewnianą figurkę. Tabliczka na drzwiach jednak zapraszała do środka zielonym otwarte.

---

Zapaliła papierosa i zaciągnęła mocno dym do płuc kiedy przeglądała zlecenia na misje. Dostrzegła jedno łatwe i przyjemne, może dużo siana za to nie będzie, ale przynajmniej robota szybko się skończy. Wypuściła dym z płuc w momencie zerwania zlecenia z ściany i wepchnęła je do kieszeni gniotąc je. Ubrała luźne spodenki i bluzkę w kolorach jasnego fioletu.
Szła przed miasto z rękoma w kieszeniach, zaciągała się dymem z fajek i niespiesznie kierowała się do sklepu z zabawkami gdzie był jej zleceniodawca. Kiedy doszła na miejsce spojrzała na szyld kończąc swoją fajkę. Wypuściła sporo dymu z płuc, opałek rzuciła na ziemię i zdeptała butem. Weszła do środka sklepu jeżeli w środku byli jacyś ludzie to grzecznie poczekała na swoją kolej. Podeszła do blatu, wyciągnęła z kieszeni pogniecione zlecenie.
-Yo, szukam zleceniodawcy tej misji - rzuciła kładąc na blacie zlecenie na temat ciągle znikających zabawek. Miejmy to szybko z głowy.

---

Dzwonek zabrzęczał cicho, kiedy Kaoma weszła do środka. Było tu pusto, zero klientów, a staruszek siedzący za ladą nawet nie podniósł na nią spojrzenia, jedynie witając się z nią cicho, do momentu aż dziewczyna nie podeszła do niego nie wyciągnęła na stół ogłoszenia. Wtedy dopiero odłożył nożyk, otrzepał ręce z trocin, poprawił okulary i spojrzał na nią badawczym spojrzeniem.
- To ja. Nazywam się Ernst van Dijk i jestem właścicielem tego sklepu. A panienka? - odpowiedział jej nieco drżącym, zmęczonym głosem.

---

-O no proszę jak miło, że zastałam właściciela - rzekła, a kącik jej ust lekko się uniósł w geście delikatnego uśmiechu. Grunt, że nie musiała go szukać po całym sklepie by go odszukać.
-Kaoma Sombre samotniczka bez Gildii miło mi poznać - rzekła i skinęła głową lekko w geście powitania. Można o niej wiele złego powiedzieć, ale co jak co, ale kulturę w sobie jakąś ma. No przynajmniej podstawy. Teraz nie pozostało nic innego niż czekać na dalsze instrukcje na temat swojej misji. Znak Gildyjny na prawym ramieniu jest przepasany fioletową chustą tak by całkowicie go zakryć, a jednocześnie pasuje kolorystycznie do całego jej stroju.

---

- Ah, miło poznać, milo. I tam z szukaniem nie byłoby raczej problemu, droga panienko. Ja tutaj sam pracuję, to nie trudno mnie znaleźć jak całymi dniami przy ladzie siedzę. Lata już nie te, to i człowiek siedzieć woli jak śmigać między półkami, ale kiedy trzeba to trzeba. Ale co ja w sumie tutaj... Wie panienka, od jakichś dwóch tygodni znikają mi elementy z armii żołnierzyków. Kolekcjonerskie okazy, misterna robota, do tego pozłacane. Kosztują majątek, więc rozumie panienka, że sprawa jest dla mnie kłopotliwa. Znikają w nocy, co dziwne niczego nie słychać, a drzwi i witryna obłożone są zaklęciem, więc gdyby ktoś niepowołany miał się tu dostać, to bym o tym wiedział. - skończył wreszcie mówić i poprawił okulary, które nieco zsunęły mu się z nosa.

---

-Zabawkami już dawno temu przestałam się bawić więc mam nadzieję, że Pan Zleceniodawca mnie zrozumie - Zalotnie rzuciła oczko starszemu mężczyźnie. Mogła się spodziewać tego, że starszy pan się rozgada no, ale bez przesady praca czeka, może nie jakoś super ważna, ale zawsze.
-Żołnierzyki? No no. Robota maga - mruknęła prostując się i przyłożyła dłoń do podbródka w geście zamyślenia.
-Nie ma Pan więcej informacji na temat tego włamywacza? Kamery, cokolwiek? Musi być jakaś poszlaka bym mogła go znaleźć - I zabić, tak przy okazji dodała w myślach lecz nie przy starszym panu. Zadanie w końcu nie powinno być trudne skoro to mały szczwany porywacz zabawek. Nie tylko porywa zabawki, ale też traci na tym sklep, a sprzedawca pewnie sobie wyrywa włosy z głowy z  nerwów. O ile jakieś mu na głowie zostały

---

Pan nieco się zakłopotał, widząc to zalotne oczko, które zostało puszczone w jego stronę, podrapał się po łysinie, ale stosunkowo szybko odzyskał rezon, kiedy to Kaoma zaczęła mówić dalej.
- Niestety, nie mam tutaj kamer. Do tej pory nie były po prostu potrzebne - prawdę powiedziawszy to pierwszy raz zdarza mi się, że coś znika tak bez echa. - wyraźnie zmarkotniał, spoglądając bez wyrazu na blat i kręcąc przy tym nosem. - Zastanawiałem się, czy po prostu nie zostać w sklepie na noc, albo coś podobnego, ale po prostu... nie mam śmiałości. Nie jestem magiem i nie wiem co bym zrobił, gdybym złapał takiego co mi tutaj te żołnierzyki.... - staruszek początkowo nieco się zafrasował, ale szybko odzyskał rezon, a nawet pogroził niewidzialnemu przeciwnikowi pięścią.

---

-Mała ilość informacji mi nie pomaga - rzekła zamyślona drapiąc się delikatnie za podbródek. Cóż niewiele informacji, tylko wiadomo, że to niby mag i, że znikają żołnierzyki z sklepu. Trzeba by rozwiązać tą zagadkę jakoś sensownie.
-No dobra skoro jest opcja zostania tutaj na noc to czemu nie. A nuż uda się go złapać - W sumie nie wiedziała czy w ogóle była szansa na to iż tej nocy on się zjawi. Pewnie była na to mała szansa, ale spróbować nie zaszkodzi.
-Ma pan Zleceniodawca coś przeciwko? - dodała dla pewności staruszka.
-Wystarczy jakiś kocyk i poduszka czy coś - rzuciła luźno. W sumie walka w tym sklepie odpadała o ile do niej dojdzie więc będzie musiała wykombinować co by zadanie zrobić, a nie narobić dużo bałaganu za który prawdopodobnie będzie musiała zapłacić z własnej kieszeni.

MG

Sprzedawca westchnął ciężko i pokręcił głową:
- Oczywiście, że nie mam nic przeciwko. - westchnął ciężko, ogarniając zmęczonym wzrokiem swój sklep. Widać było, że cała sytuacja głęboko go martwi i przysparza nie lada stresu. - Miałem właśnie zaproponować panience, żeby została tu na noc. Przygotuję miejsce do spania.
Siwowłosy staruszek podszedł do drzwi wejściowych i zamknął je, przy okazji odwracając wiszącą na nich tabliczkę, głoszącą teraz przechodniom na ulicy: "Zamknięte.". Następnie podszedł do drzwi prowadzących na zaplecze.
- Proszę poczekać chwilę. Zaraz wrócę.

Kaoma miała teraz chwilę, którą mogła poświęcić na przyjrzenie się wystrojowi lub wystawie, bądź też zwykłemu nicnierobieniu. Mogła usłyszeć lekkie skrzypienie drewnianych schodów dochodzące zza drzwi za którymi zniknął pan Ernst. Wyglądało jednak na to, że staruszek pomimo swojego wieku jest całkiem żwawy, bo dość szybko drzwi otworzyły się, zaś sklepikarz powiedział:
- Proszę za mną, panienko.

Tym razem pomieszczenie w którym znalazła się dziewczyna było zdecydowanie większe. A także bardziej zagracone, bowiem tam znajdowała się pracownia w której van Dijk wytwarzał niektóre ze swoich zabawek. W głębi pomieszczenia leżał także zaścielony materac wraz ze świeżą pościelą, która nawiasem mówiąc wyglądała na zdecydowanie dobrej jakości.
- Może panienka tutaj spać. Tam znajduje się sejf, gdzie trzymam wszystkie żołnierzyki. Zamykam je tam na noc. Cała kolekcja liczy sobie 24 sztuki, chociaż... - tu znowu westchnął zmęczony. - Aktualnie jest ich już tylko 20.
Sprzedawca popatrzył uważnie na Kaomę i skinął jej lekko głową.
- Wiem, że może panienka wdać się w walkę, a wtedy łatwo dać się ponieść emocjom, ale... Proszę, niech panienka uważa. Ten sklepik... Jest dla mnie całym światem. Nie wiem co by się stało gdyby... Gdyby...
Głos staruszka załamał się, a oczy zaszkliły lekko. Bał się tego co może przynieść konfrontacja ze złodziejem.

-Mhm no dobra, poczekam czy coś - mruknęła i oparła się dłońmi o blat. W sumie najbardziej obawiała się tego, że jeżeli dojdzie do wali to może się źle skończyć, ale nie dla niej, a dla sklepu. A wolała uniknąć dodatkowych opłat w tej misji. Eh. Na słowa starca kiwnęła głową i poszła za nim, rozejrzała się po pomieszczeniu i zdążyła zauważyć, że jest całkiem skromnie urządzone.
-Cóż ładne miejsce... czyżby pana pracowania? - mruknęła cicho. W sumie łóżko to już luksus, była przygotowana na to, że będzie spała na ziemi, a to spory plus.
-Hai hai. Postaram się niczego nie zepsuć - rzekła starając się pocieszyć staruszka. Choć szczerze? To nie mogła niczego obiecać, nie wiedziała co się stanie kiedy złodziej przyjdzie. Podeszła do staruszka i poklepała go po plecach w geście pocieszenia.
-Ale niczego nie obiecuję. W sumie kawa by się przydała jeżeli mam czuwać całą noc. Jest tu jakiś sklep spożywczy? - zapytała. Lepiej dmuchać na zimno i być przygotowanym już za w czasu.

Pan van Dijk pozbierał się dosyć szybko, ukradkiem wycierając szybko oczy.
- Panienka raczy wybaczyć. Będę trzymał na nią kciuki.
Następnie skinął krótko głową, ruszając w kierunku części "sklepowej".
- Znajdzie się kilka w pobliżu. Najbliższy znajduje się w budynku naprzeciwko fontanny, dwie ulice stąd. Po wyjściu ze sklepu idzie panienka w lewo, a przy fontannie skręca w prawo. Szyld jest duży, z pewnością panienka zauważy.

Kaoma miała czas dla siebie aż do wieczora, kiedy to sklepikarz wezwał ją do siebie. Gdy słońce już zaszło, pan Ernst zamknął drzwi wejściowe i dotknął klamki, mrucząc pod nosem jakieś słowa. Najprawdopodobniej aktywował magiczne zabezpieczenia chroniące budynek. Następnie rozejrzał się pełnym napięcia wzrokiem po wnętrzu lokalu i spojrzał na Kaomę:
- Pójdę już do siebie na górę. Nie wiem czy wytrzymam to napięcie. Chyba muszę wziąć jakieś leki uspokajające... - powiedział, a jego głos zdradzał, że zaiste nie czuje się zbyt dobrze. Staruszek zniknął za drzwiami na górze, zaś panna Sombre została na parterze sama. Miała jeszcze chwilę na przygotowania, o ile chciała coś przygotować. Mogła też w spokoju usiąść na materacu z kubkiem kawy i zaczekać aż złodziej pojawi się na miejscu. O ile to zrobi dzisiejszej nocy.

Pozostawało jedynie czekać, aż coś zacznie się dziać.

Kiwnęła głową na zgodę.
-Dziękuję taka informacja mi się przyda - rzekła, a kiedy była sama to poszła na zakupy, kawowo- spożywcze. W sumie słabo by było gdyby miała walczyć, w teorii z złodziejem z pustym żołądkiem. Wróciła do sklepu z malą siatką zakupów, zrobiła sobie kawke i usiadła na łóżku. Dopiero wieczorem staruszek ją wezwał kiedy zamykał drzwi, uśmiechnęła się.
- Spokojna Twoja rozczochrana staruszku - rzekła i wróciła do pracowni. Tam zrobiła sobie drugą mocniejszą kawe żeby ją przypadkiem nie zmuliło, choć tak naprawdę nie miała zielonego pojęcia czy złodziej akurat dzisiaj się pojawi. Usiadła na łóżku, popijała kawe i czekała. Nic więcej jej nie zostało do zrobienia.

Pan Ernst nie skomentował ostatnich słów Kaomy. Może uznał je za zbyt...frywolne? A może po prostu nie dosłyszał? W końcu to już ten wiek, że miał do tego prawo.

W każdym razie panna Sombre została sama na parterze. Korzystając z wolnego czasu wypiła kolejną, tym razem mocniejszą kawę. I czekała.

Czekała.

Czekała.

I czekała...

Nocne godziny dłużyły się w nieskończoność. W końcu nawet kawa przestała działać. Było już grubo po północy, gdy dziewczyna zaczęła walczyć z narastającą sennością. Nic nie pomagało: ani ewentualna kawa, ani rozruszanie zesztywniałych czekaniem mięśni. Ciszę panującą na parterze rozpraszały nieco wcześniej odgłosy dochodzące z ulicy, jednak o tej godzinie nawet śpiewy pijanych ludzi i stukot końskich kopyt zamarł. Wydawać by się mogło, że całe miasto zasnęło i jedynie Kaoma pozostaje na nogach. Co prawda gdzieniegdzie dało się usłyszeć lekko trzeszczące drewno, oddające do otoczenia nagromadzone w dzień ciepło, lub dziwne szmery, będące najprawdopodobniej chrobotem mysich pazurów podjadających zapasy w spiżarni u sąsiada, lecz pomijając ciche dźwięki tła, nic nie hałasowało. Dziewczyna czuła jakby jej powieki ważyły po kilkaset kilo. I chociaż bohatersko stawiała opór, to w końcu przymknęła oczy, poddając się sennemu nastrojowi.

Tyle że nie do końca.

Bowiem właśnie w tym momencie usłyszała cichy, lecz wyraźny chrobot dochodzący zza jej pleców, gdzie umiejscowiony był sejf. Nagłe uderzenie adrenaliny zupełnie ją rozbudziło. Brwi dziewczyny powędrowały do góry, gdy usłyszała stłumiony, lecz wyraźnie brzmiący głos:
- Oddział, baczność! Szykować się do zwiadu!

To czekanie było bardziej niż nużące. Mijała chyba wieczność, a nawet kawa nie pomagała. Bieganie, skakanie i rozciąganie nie pomagało. Aż w końcu jej powieki były takie ciężkie, że je zamknęła. Lecz jak się okazało w tym samym czasie usłyszała głos. Otworzyła oczy szeroko momentalnie. Zwiad? Czego? Szykuje się niezła zabawa! Jednak nie mogła zaryzykować, że coś zniszczyć, jednak miecz żelazny powinien w pełni na nich wystarczyć. Co prawda nie miała zielonego pojęcia ile ich jest, ale cóż. Raz kozie śmierć.
-Miecz żelazny* - wyszeptała wręcz niesłyszalnie dla ich uszu. Zeszła z łóżka i zbliżyła się jeszcze bardziej do sejfu w których był zabawki. W dłoni trzymała krótki miecz mierzący w całości 70 cm długości. No dobra chodźcie łachudry, wychędożę was na tamten świat!

Spoiler:

Kaoma przywołała do dłoni żelazny miecz i zbliżyła się do sejfu, który w międzyczasie uchylił się lekko. Gdy dziewczyna zbliżała się do niego, jej uszu dobiegły niezrozumiałe szmery i szepty. Nagle drzwi sejfu odchyliły się mocno, a jej oczom ukazał się niecodzienny widok.

Armia ołowianych żołnierzyków - poruszających się całkiem żwawo; możliwe że były nawet najszybszymi zabawkami na świecie, z racji że zazwyczaj pozostają one raczej...nieożywione? - stała w dwuszeregu, 9 żołnierzyków w pełni wyprostowanych oraz 9 przed nimi, przyklapniętych na jedno kolano. Nieco z boku stał wyraźnie bogaciej zdobiony żołnierzyk z miniaturową szablą w dłoni, uniesioną w górze, zaś obok niego kolejny charakterystyczny "osobnik", którego ubiór wskazywał na maga bojowego. Niestety panna Sombre nie była w stanie nic więcej zobaczyć, bo "oficer" machnął swoją bronią, dając sygnał do ataku:
- Oddział, ognia!

Najemniczka mogła poczuć jak w jej klatkę piersiowa uderzają miniaturowe pociski. Wyglądało na to, że składały się one z ethernano?! Uderzenia nie były mocne, lecz nieco nieprzyjemne, przypominające garść żwiru którym ktoś by ją obrzucił.
- Przeładuj! Cel!

Kaoma: 123 MM.