Pustota

Są takie chwile, w których czas przestaje się liczyć. Blondyn z pewnością mógł tego doświadczyć. Nie potrafił określić tego, ile czasu był nieprzytomny. Nie potrafił też określić tego, ile czasu upłynęło od kiedy się ocknął. Brak jakichkolwiek zewnętrznych bodźców z pewnością w tym nie pomagał. Tak samo jak ból głowy. Przynajmniej wszechobecna ciemność nie powodowała nasilenia się tego nieprzyjemnego zjawiska. Na domiar złego, nie miał na sobie swojej robotycznej zbroi, a wszelkie próby przywdziania, czy użycia magii kończyły się na niczym. W dalszym ciągu czuł ją wewnątrz siebie, jednak ta zdawała się równie odległa, co słoneczne promienie. Co mógł więc zrobić? Na co miał czekać, nie widząc tutaj żadnego celu? I jak powinien zareagować na dudniący odgłos kroków, który niósł się po całej okolicy kakofonicznym echem, dochodząc jakby zza jego pleców?

Zabawną perspektywą było to, że w absolutnej ciemności nie widać było różnicy czy ma się oczy otwarte czy zamknięte. Dzięki czemu organizm szybko przystosowywał się do takiej sytuacji powodując, że niektóre proste odruchy bez warunkowe zmieniały się, jak na przykład rzadsze mruganie lub spanie z otwartymi oczami. Reagowanie także na jakiekolwiek bodźce dotykowe i dźwiękowe wydawały się nad wyraz wyraźne wręcz kakofoniczne, zupełnie jak dźwięk kroków który słyszał.
Podniósł się z czegoś co uważał za podłogę, darując sobie kolejną próbę zasypania. Nie mógł spać, nie mógł nigdzie nic odnaleźć, nie mógł korzystać z zasobów magii. Biorąc pod uwagę swój stan, nie wykluczone było, że dane mu było spotkać marny koniec, a ciemność wokół niego była kolejnym etapem po śmierci. Jednak Charles wolał o tym nie myśleć. Starał się trzymać zdrowy rozsądek, jak bardzo szalone to mu się wydawało. Starał się dostrzec pozytywy, jakkolwiek na siłę nie były one stworzone. Wszystko po to by nie popaść w rozpacz lub obłęd.
Dlatego w głębi duszy poczuł ulgę słysząc jakąkolwiek zmianę w otoczeniu jakim był dźwięk. Skierował się przodem do jego źródła nastawiając swój słuch, starając się odebrać jakiekolwiek zmiany powietrza na skórze lub nawet i coś dostrzec. Nie był gotowy na to co się stanie, nie miał żadnych danych i w niczym oparcia. Mógł jedynie upewnić się, by nie pominąć źródła dźwięku. I to miał zamiar zrobić.

Perspektywa nie miała teraz znaczenia. Przynajmniej nie dla jego rozmówcy. Mimo wszystko, kroki stawały się głośniejsze i coraz to bardziej wyraźne, a po kilku chwilach blondyn mógł spostrzec, że przed nim znajduje się ktoś, kto zdawał się być zleceniodawcą jego ostatniej misji.
- Och, czyli jeszcze żyjesz. To dobrze - rzucił tylko rozbawionym tonem, kiedy to delikatne światło otoczyło zrobotyzowanego mężczyznę pozbawionego swojej robotycznej zbroi. Sam Julian nie wyglądał aktualnie najlepiej. W jego piersi znajdowała się kilkucentymetrowa wyrwa, jednak najwyraźniej się tym nie przejmował. Co zaś z Charlesem? Wyglądało to tak, jakby siedział na podłodze w jakiejś piwnicy. Na domiar złego ściany musiały być naprawdę odległe, bo blade światło znikąd nie obejmowało ich. Niemniej na granicy światła i mroku pojawiło się także dziewięć energetycznych sylwetek, w różnych barwach. Dokładniej były to kolejno czerń, biel, czerwień, pomarańcz, żółty, zielony, niebieski, fioletowy oraz szary. Ponadto za samym jego rozmówcą znajdowało się coś, co przypominać miało chyba spore, metalowe drzewo, w którym na wyższym poziomie znajdowało się coś, co po dłuższym wglądzie mogło wyglądać na jego wierną kopię. A przynajmniej wystający z owego drzewa górny tors wraz z głową. Co mogło to jednak oznaczać?

Odruchowo zasłonił oczy ręką by nie zostać oślepiony z powodu zbyt wrażliwego wzroku wyostrzonego od dłuższego siedzenia w mroku. Jednak ku jego zdziwieniu ból i oślepienie nie nastąpiły. Zupełnie jakby światło nie ingerowało obecnie w to co widział. To tylko utwierdzało go, że nie znalazł się w normalnym i bezpiecznym miejscu. Musiał podjąć odpowiedni kroki by się wydostać gdziekolwiek by on teraz nie był.
Młodzieniec skupił spojrzenie na postaci w którym szybko rozpoznał pracodawcę. Właśnie... co się dokładnie wtedy stało w tych podziemiach? Nie pamiętał dobrze, a to nie dobrze. Informacja o tym mogła by mu ułatwić konwersację lub lepsze zrozumienie swojego położenia.
Wstał z ziemi i podszedł szybszym tempem na wyciągnięcie ręki do rozmówcy. Próbował zrozumieć jego ranę na ciele, jak i drzewo które za nim było, a skoro jego magia nie prosperowała jak należy trzeba było zrobić to w prostszy sposób.
- Zgadzam się to dobrze, że jeszcze żyje. Jednak ty zdajesz się żyć z raną śmiertelna na ciele. Czy wszystko będzie z tobą dobrze? Czy to dzięki obecności tego drzewa?