Zaułki Hargeonu

MG:

Choć Niebieskowłosy w dalszym ciągu nie mógł nic zrobić, był tylko i wyłącznie biernym obserwatorem tych wspomnień, to istota w której ciele się znalazł po chwili zaczęła działać. Powiedziała, takim samym głosem, jakim rozmawiała z młodym czarodziejem, aby jego rodzina czym prędzej udała się do sąsiadów i aby czekali tak dopóki on sam po nich nie przyjdzie. Choć dziecko niewiele z tego rozumiało, to jednak kobieta od razu wykonała prośbę swojego mężczyzny, nawet nie oglądając się w stronę jeźdźców. Tak jakby była przygotowana na coś takiego, że to najlepsze rozwiązanie dla takiej sytuacji, mówiąc jeszcze na odchodne krótkie "Kocham Cie". Natomiast ciało osoby w której znalazł się Sora, złapało solidnie prawą ręką za narzędzie, którym przed chwilą jeszcze pracował i z nim udał w kierunku domu, również niezbyt śpiesząc się. Pomimo tej nie za dużej prędkości poruszania się, ta trasa zajęła mu znacznie krócej, niż tej trójce jeźdźców, którzy widocznie również się nie śpieszyli. Wszyscy jakby wiedzieli, że to tego spotkania tak czy siak musi dojść, a skoro tak ma być to również nie ma co jego przyśpieszać.
- Wiesz, sam chciałbym to wiedzieć, wiem tylko tyle, że to są mężczyźni czymś rządzący, czym to nie wiem, wpływowi to na pewno, a przynajmniej tylko udało mi się wyczuć z naszej rozmowy - powiedział głos wewnątrz do Wróżka, gdy jego ciało było oparte plecami o ścianę, ciągle trzymając narzędzie w ręce jak i patrząc się na zbliżających się do niego gości.
Niebieskowłosy również dowiedział się czegoś o jednym z jeźdźców którego postanowił zbadać, to że nie mógł tego konkretnego osobnika zeskanować. Na początku dowiedział się, że to kobieta, 32 lata z Hergon, po chwili że to 10 letnie dziecko urodzone w Crocus, a po kolejnym krótkim czasie, że to mężczyzna lat 102 z Magnolii i tak co chwilę kolejna zmiana informacji jaką zdobywał Sora. Te odstępy często były tak niewielkie, że czarodziej jak tylko dowiadywał się tych kilku prostych informacji, to dosyć szybko stawały się one nieaktualne. Działała tutaj magia, to prawda silna magia, której celem było pozostanie anonimowym.
- Nie łatwo było ciebie znaleźć, udało ci się dobrze ukryć wśród zwykłych ludzi - pierwsze słowa padły ze strony jeźdźca po lewej, gdy zatrzymali się wszyscy troje jakieś 5 metrów od Sory i właściciela ciała.
- Jeśli to dla was jest ukrywanie się, to ciekawe co powiedzielibyście, jakbym ukrył się gdzieś poza Fiorę w jakieś zapomnianej przez wszystkich wiosce - takimi słowami odpowiedział gospodarz do swojego gościa, jeśli można oczywiście ich tak nazwać. Po tych słowach także obraz który widział Niebieskowłosy zaczął być niewyraźny jak i dźwięki, które do niego dochodziły były zniekształcone. Z każdą chwilą coraz bardziej, aż do momentu w którym, nie było już zupełnie nic widać oraz słychać, on sam i tylko pustka wokół niego.

Nie mógł zbytnio ocenić tego, kim byli jego rozmówcy. Wszelkie trudności nijak wspierały jego potencjalny zapał w zdobywaniu informacji. Niemniej, sam nastolatek mógł jedynie oglądać to, co było dookoła niego. Ciche westchnienie dobyło się z jego strony, a kilka pytań zaplątało się w jego myślach. Chciałby wiedzieć, kim dokładniej był rozmówca jego rozmówcy, jednak nie miał jak o to zapytać. Ani jak tego sprawdzić. Przymknął więc powieki w chwili, kiedy obraz zaczął się zniekształcać. Wszystko po to, aby wyostrzyć własne zdolności poznawcze i ponownie spojrzeć dookoła, licząc, że pustka po chwili przeminie. Jeśli jednak nie, to najpewniej spróbowałby odezwać się jakimś prostym 'Halo', czy innym słowem dającym znak życia i obecności.

MG:

Osamotnienie oraz pustka rzeczy, które doświadczał Niebieskowłosy, a które miał okazje poczuć już po raz kolejny, trwały raptem góra kilkanaście sekund. Tak przynajmniej mogło się wydawać młodemu czarodziejowi. Ile czasu minęło w świecie rzeczywistym tego nie wiedział, tak samo ile czasu minęło między poprzednim, a kolejnym wspomnieniem, w którym znalazł się po opuszczeniu ciemności. Tym razem ciało jego gospodarza znajdowało się najpewniej wewnątrz swojego domu, o który wcześniej był oparty plecami czekając na gości. Gości, którzy również tu byli i którzy również mieli na sobie kaptury, oraz całkowicie białe maski bez znaków szczególnych, a którzy także oprócz jednego postanowili się rozgościć. Jeden przeglądał jakieś książki znajdujące się przy regale tuż obok drzwi najpewniej na zewnątrz, natomiast drugi postanowił posilić się z garnka, który stał na piecu. Ostatni, który postanowił dotrzymać towarzystwa gospodarzowi, siedział przed nim na krześle, jakieś 2 metry od niego i spoglądał się na niego od dołu. Tak było, ponieważ ciało, w którym siedział Sora, stało i w chwili obecnej dzięki jej ruchom głowy Wróżek wiedział, że zbytnio zmiana pozycji nie jest możliwe. Powód był prosty, dwa ostre sztylety były wbite obydwie dłonie, przyszpilając gospodarza do jednej z ścian w tym budynku. Co ciekawe nie leciała z tych miejsc krew ani nic innego, zapewne to była jedna z tych różnic, dzięki którym można było odróżnić tych sztucznych ludzi od tych naturalnie poczętych.
- Wiesz, to takie środki bezpieczeństwa, nie chcemy przecież, aby komuś tutaj, czy to nam, czy to komuś z twojej rodziny nic się nie stało. To jak, zgadzasz się na naszą propozycję? – powiedział siedzący jegomość, który po głosie wydawał się być tym, którego Niebieskowłosy miał okazję słyszeć w poprzednim wspomnieniu. - Udział w samobójczej misji, albo zabicie mnie, mojej rodziny, oraz wszystkich w tej wiosce? Dużego wyboru nie dajecie. Powiedz mi, którym jestem? – gospodarz jakoś bardzo nie wydawał się być przejęty swoją obecną pozycją oraz stanem. - Czternastym? Piętnastym? Po dziesiątym przestałem liczyć. Znacznie łatwiej będzie mi powiedzieć, że jak się zgodzisz to będziesz szósty – odpowiedział mu szybko rozmówca.

Nie potrafił za bardzo skomentować zaistniałej sytuacji. Czy ją rozumiał? Niekoniecznie. Nie sądził jednak, aby pytania miały jakkolwiek teraz pomóc. Jedyną kwestią, o którą rzeczywiście mógł się teraz zapytać było nic innego, jak ta rzekoma drobnostka, o której była mowa.
- Samobójcza misja? - zapytał krótko we własnych myślach, jakby oczekując na wyjaśnienia, czy dalszy przebieg wydarzeń. Nie mógł w końcu na nie wpłynąć inaczej, aniżeli zaobserwować je.