Centrum Calthy

First topic message reminder :




Niektóre osoby nazwałyby to istnym szaleństwem. Inni uznaliby to za przejaw jakiegoś nadzwyczajnego intelektu, czy doszukiwaliby się jakiegokolwiek znaczenia w jego czynach. Ile czasu minęło, odkąd stał się taki, jakim właśnie się widział? Ile razy to słońce uprzykrzyło mu egzystencje, sprawiając że chłopak z ledwością umknął przed jego śmiercionośnymi promieniami? Podobnie też było i tym razem, kiedy to czarna kulka futra leżała pozbawiona jakichkolwiek sił w jednym z miejskich zaułków, nieopodal jakiejś kawiarenki. Kto by pomyślał, że czas tak szybko leciał, a sam kot zdawał się na tyle zmęczony swoją egzystencją, że... już dawno zasnął? Przynajmniej nie przejmował się kompletnie swoim otoczeniem i ta trochę nie kontaktował, ale takie już jego nowe życie. I tak nikt się tym raczej by nie przejął...

Poszukiwania miały pewne uroki. Nie bacząc już na zmęczenie, istniała zawsze ta opcja, która pozwalała na podziwianie pięknych widoków i krajobrazów. Co jednak mieli zrobić?
- Możliwe. Będzie też raczej stary. Chyba - dopowiedział jeszcze dziewczyna, spoglądając w kierunku zachmurzonego nieba z ciut strapioną miną. Czyżby obawiała się deszczu? Nie pozostało im jednak nic innego, jak ruszyć przed siebie, aż dotrą do obrzeży. Nieco innych, jak te rolnicze. Było tam lekkie zamieszanie oraz masa psowatych towarzyszy, którzy szczekali i obwąchiwali się wzajemnie. Do tego zdawać by się mogło, że minęli szyld głoszący o pokazach psów. Problem pojawił się dopiero później, kiedy to ruda kulka futra jakby zaginęła w tłumie futrzaków, porwana z nurtem imprezy, a sam rudzielec nie widział go w zasięgu wzroku, a większość psów szykowała się właśnie do pokazu.

Idąc bez większego planu przed siebie, zazwyczaj gdzieś się dochodzi, ale często są to miejsca, w których nie chciałbym się znaleźć. Niby okolica nie wygląda koszmarnie, a przecież mogłaby... I choćby z tego należałoby się cieszyć. Jak i też z tego, że nie muszę chodzić sam!
- Stary... Z długami... Zgaduję, że będzie jeszcze zrzędliwy. I głuchy - mówię, nieco żartobliwie, lecz z przekonaniem, że tak właśnie będzie. W końcu większość ludzi starych jest zrzędliwa i głucha. Zaś ci, których spotykam zazwyczaj jest jeszcze bardziej głucha od przeciętnych.
- Rawr?
Zatracenie w myślach o staruszkach i ślepe podążanie za Qilinem sprawiają, że ten nagle gdzieś znika. Niby to żaden problem i w każdej chwili, mógłbym go wezwać z powrotem do siebie, ale...
- O nie... - chwytam się za czoło, po zauważeniu gromadki psów, przygotowujących się do wystawy. Zdanie się na instynkt Qilina mogło sprawić tylko tyle, że ten rudzielec czym prędzej poszuka sposobu, żeby udowodnić swoją wyższość gatunkową. Zaś wystawa psów wydaje się być ku temu najlepszą okazją. Jeśli miałbym go stąd zabrać to tylko siłą, ale wtedy stałby się wredny i dokuczliwy. Musi więc postawić na swoim, a ja muszę się do niego dostosować... Chyba, że ta mądra bestyjka poszła tylko zasięgnąć informacji, ale... Szczerze wątpię, by tak było...

Stało się coś, co mogło być najstraszniejszą próbą w pracy rudo-rudego oddziału. Czerwonowłosy policjant nie wyczuwał nawet najmniejszej obecności swojego kompana. Zupełnie tak, jakby wyparował. Na domiar złego tłum gapiów prowadził ich w kierunku sceny, na której różnej maści psy miały pokazywać to, co potrafią. Co jednak z ich zadaniem? I gdzie do cholery był Qilin? Tego nie mógł teraz powiedzieć, ale mógł podziwiać jak krótko przystrzyżony pudel chodzi na dwóch łapach z obręczą hula hop dookoła swojej psiej talii.

Rozumiem, że Qilin ma swoje potrzeby i w ogóle, ale żeby tak znikać bez najmniejszego Rawr! To do niego nie podobne... Chyba, że dopadł go prawdziwie nieokiełznany zew natury... Dobrze... Nie mam nic przeciwko, ale czemu akurat teraz? I czemu w takim tłumie? Za karę nie dostanie dzisiaj Qilin-chrupek... Ale może za chwilę wróci... Pojawi się na scenie, by zawstydzić pudelki, mopsy i inne szczurze istotki. Żadna z nich bowiem nie może równać się ze wspaniałością Qilina. O ile tylko szanowny, wspaniały Qilin postanowi uraczyć nas tą wspaniałością... I o ile to rzeczywiście to psie zawody są powodem, dla którego zniknął...

Występy trwały, a przez pewien moment był nawet corgi, który jeżdżąc na monocyklu skakał przez płonące obręcze. Niby krótkie łapki mu to utrudniały, a dawał radę! Co jednak mogło przykuć ich uwagę? Głośny okrzyk lamentu i ubolewania, kiedy to jakaś Grażyna rozkrzyczała się na całą za sceniczną okolicę.
- MÓJ BIEDNY PIMPUŚ. ZABIERZCIE OD NIEGO TO... TO COŚ! - rozległo się tylko głośne wykrzyknienie i dało się dosłyszeć, że doszło tam do jakiejś szamotaniny. Do tego wszystkiego, ludzie przestali zwracać uwagę na żonglującego tosterami jamnika, który właśnie podwał jedną z magicznie zrobionych tostów swojej właścicielce.
- Nie powinieneś zareagować? - dopytała się tylko jego towarzyszka, najwyraźniej będąc ciut zainteresowaną tym zamieszaniem.

Świat bywa czasem zbyt trudny, skomplikowany i problematyczny. Wszędzie coś się dzieje i czemu to akurat ja mam cokolwiek z tym robić?! Z poczucia obowiązku? No... Chyba tak. Spoglądam smutno na dziewczynę, po czym cicho wzdycham. Kto uratuje świat, jeśli nie ja? Choć może niekoniecznie świat, a zaledwie tutejsze osiedla. Biorę więc szybki głęboki wdech i zanurzam się w głębinę tłumu, aby przepłynąć przez niego w stronę, z której dobiegło wołanie spanikowanej Grażynki, aby niczym rekin, przebijający się przez fale wzburzonego morza, pojawić się tam gdzie trzeba.
- Niech się pani nie martwi! Uratuję Pimpusia! - oznajmiam bohatersko, rozglądając się za owym zagrożeniem. I nawet jeśli miałby nim być Qilin, lub jakaś inna bestia, to przecież obowiązkiem Rudo-Rudego oddziału jest pilnowanie porządku i spokoju wśród obywateli. Nawet jeśli jesteśmy drużyną, to na niektóre rzeczy pozwolić mu nie mogę, zarówno przez wzgląd na jego, jak i na własne dobre imię.

- Przypilnuję tego miejsca... - dodała jeszcze tylko nieznajoma towarzyszka, mając okazje przyjrzeć się sznaucerowi, który tańczył kankana. Policjant zaś stoczył walkę z tłumem. Dwa razy zarobił łokciem pod żebro, a raz omal nie został znokautowany przez torebkę Stefanii, która wywołała na szczęście tylko mocny ból jego barku. Czy ona miała tam cegły? Nieważne. Dotarł za kulisy, męcząc się chwile z ochroną, aby spostrzec... wielkie bydle. Tybetański mastiff w pełnej swojej okazałości. Do tego obok niego spanikowana była Grażyna.
- Mój biedny Pimpuś. To na pewno jakaś zmutowana, śmiertelna pchła, albo inne diabelstwo! - zaskarżała się kobieta z jabłkiem Adama, a policjant mógł dostrzec, że pośród gęstej, czarnej sierści wystawało z niej coś, co wyglądało w sumie jak rude ucho jego towarzysza.

Czy jest sens pytać o to, dlaczego ciągle to mnie spotyka? Zostanie poobijanym przez tłum, gubienie się w przypadkowych miejscach i nieustanne natrafianie na osoby życie utrudniające do stopnia dość wysokiego. Nie, o to nie ma sensu pytać. Jeśli w tej chwili o cokolwiek miałbym, to o to, skąd się biorą takie paskudztwa i czemu jeszcze nikt nie podjął się ich wytępienia?! Ale przynajmniej udało się chyba znaleźć Qilina...
- Rawr! - gdyby to był Qilin, to właśnie w ten sposób, by to potwierdził.
Na jego widok przykładam dłoń do czoła, choć nie tyle, co z zażenowania, co żeby po prostu nie musieć patrzeć na Grażynkę.
- Spokojnie, psze pani. Mój chomik miał coś podobnego.  - mówię ukradkiem, spoglądając na Qilina, by przesłać mu mentalną wiadomość, że jestem zawiedziony jego postawą, nieposłuszeństwem i jeśli dalej będzie się w podobny sposób zachowywał, to zostawię go z tą piękną niewiastą i do końca swych dni będzie musiał znosić jej pieszczoty, aby nieco ułagodzić jego temperament, a następnie szybkim ruchem, niczym ukąszenie węża, chwyciłbym go za ucho i jednym szarpnięciem oderwałbym go od potulnie wielkiej istoty Pimpusiem zwaną, starając się działać na tyle szybko, by nie odgryzł mi ręki... Lub żeby Grażyna tego nie zrobiła...

Czyżby drużyna odnalazła się po jakże długich minutach rozłąki? Możliwe. Niemniej, zaaferowane wymachiwanie rękoma Grażyny nie pomagało, a policjant prawie dostałby w twarz z jej dłoni, gdyby nie refleks. Ta mimo wszystko stanęła ciut za nim, wyglądając zza jego ramienia, aż ten wyciągnął... połowę swojego towarzysza. Ten miał raczej niezadowoloną minę. Rawrnął oburzony, wgryzając się w jego dłoń. Jakby nie patrzeć, ciągnięcie za ucho raczej nie było przyjemne.
- Mówiłam! MÓWIŁAM! To jakaś zmutowana pchła! Zabić to, albo spalić ogniem, ale byle Pimpusia nie dotknęło! - zakrzykiwała niemal do ucha rudego, który mógł stwierdzić jedno. Tylne łapki Qilina zaplątały się w futro wielkoluda, a magia zbytnio na niego nie działała. Do tego też pierwsza kropla deszczu spadła mu na głowę.

Dobrze. że łaskawa pani zaznaczyła, żeby spalić Qilina ogniem, bo jeszcze przez przypadek spaliłbym go wodą! Chociaż... Czując spadające z nieba krople zaczynam żałować, iż o tym pomyślałem. Na chwilę obecną mógłbym spalić nie tylko jego, ale całe to miasto, oprócz miłej kawiarenki, w której to popijałbym kawę, zadowolony z zostawionego po sobie pogorzeliska... Niestety, żyć mi przyszło wśród ludzi irytujących, paskudnych wręcz i złośliwych.
- Psze pani, toż to zagrożony gatunek jest! Jakby ekolodzy i wegetarianie panią teraz słyszeli, to nie wybroniłaby się pani przed spaleniem. I to w płomieniach - mówię, spoglądając gniewnie na Qilina. To ja mu próbuję go wyciągnąć z tej beznadziejnej sytuacji, przychodzę mu z pomocą, kiedy to on sam jest przyczyną moich problemów i w jaki sposób mi się za to wszystko odwdzięcza?!
- Rawr!
- Psze pani, muszę go amputować! - oznajmiam brutalnie, wysuwając spod rękawa ostrze, tak by Grażyna je wyraźnie ujrzała i w najlepszym przypadku dostała zawału, lub przynajmniej zemdlałaby i uciszyła swoja śliczną twarz, bym w spokoju mógł nieco przystrzyc jej Pimpusia, uwalniając tym samym Qilina.

Życie płatało ludziom wiele figli. Przykładem tego mogła być reakcja rozwścieczonej Grażyny, której deszcz zaczął rozmywać tani makijaż, robiąc z niej jeszcze większe monstrum. Ta widząc ostrze i słysząc słowa, pochwyciła w mocnym uchwycie rękę policjanta, jakby miała ją wyrwać.
- Nie! Jeszcze pan skrzywdzi Pimpusia! - wydarła się tylko, czemu zawtórowały uniesione odgłosy z przodu sceny. Zupełnie tak, jakby problemy spadały na niego lawinowo. Czego jednak się to tyczyło? Trudno powiedzieć. Krzyk kobiety nieco przytępił mu słuch. Niemniej po szarpaninie, zdobyciu paru siniaków oraz wyswobodzeniu się z uścisku zrozpaczonej kobiety, która upadła na ziemi skołowana lub nieprzytomna... mógł w końcu przystrzyc jej pudla. Znaczy pieska. Kawałki sierści zostały wplątane w rude futerko, ale Qilin był wolny, a deszcz zaczynał stopniowo padać coraz mocniejszymi strumieniami. Do tego ludzie sprzed sceny nagle zaczęli się rozsuwać.

Przepadnij paskudna Grażyno! Hańba ci Pimpku za przetrzymywanie Qilina! A tobie Qilinie wstyd, że dałeś się w to wszystko wplątać! I tylko ja, jeden, biedny, najmniej winny, muszę za nich wszystkich znosić trudy życia, kiedy oni tylko na mnie wrzeszczą i warczą, zamiast okazać odrobinę wdzięczności... Jakby nie patrzeć, to ja tu wszystkim tylko ciągle pomagam! Rozwiązuję nieswoje problemy i co?! Same niebiosa jeszcze na złość mi deszcz zsyłają!
- Rawr!!! - Qilin dalej wściekle warczy, gryząc karmiącą go rękę. Już nawet nie chce mi się tego w żaden sposób komentować, czy próbować go od siebie odciągnąć. Nie ma sensu mu tłumaczyć jak źle postąpił... Może sam to kiedyś zrozumie. Tymczasem, wolałbym się stąd jak najszybciej wynieść! Szybko rozglądam się za jakąś drogą, gdzie ludności jest najmniej, by ruszyć nią z powrotem do fioletowłosej właścicielki żółwia.

Problemy chadzały parami? Nie. Zwalały się na biednego rudzielca lawinowo. Pomijając już niezadowolonego psa oraz jego właścicielkę, pogoda z pewnością mogła dać się we znaki. Nim dotarli na miejsce, mogli spostrzec jak aktualnie znana im nieznajoma przesunęła się bliżej sceny, nie mając żółwia na ręku.
- Heh, możemy mieć lekki problem. Xu raczej powinien unikać wody... - powiedziała tylko, wskazując w kierunku czegoś, co wyglądało na około metrowego żółwia dziewczyny, który non stop wzrastał. Zupełnie tak, jak roślinka typu instant, którą podlejesz, a ta wyrasta. Co jednak było tutaj głównym problemem? Ano to, że deszcz wzbierał na sile zamiast słabnąć. Najprawdopodobniej było to też przyczyną lekkiej paniki i faktu, że skołowani ludzie woleli odsunąć się od nieznanego stworzenia.

Chciałbym móc sobie powiedzieć, że połowę problemów mam już za sobą i została ich już tylko druga, równie niefortunna połówka. Niestety, obawiam się, że to dopiero początek, nawet jeszcze nie najgorszego, bo do tego brakuje tu jeszcze konieczności wślizgów pod sukienką Karyny... Na pełną kuwetę Qilina! Czemu sobie o tym przypomniałem?! Ponoć istnieją gdzieś magowie umiejący wymazywać wspomnienia... Chyba powinienem się za takim rozejrzeć... Ale najpierw... Żółwik...
- Kurczę... Nie wziąłem z domu parasola. Zresztą, chyba na niewiele by się on teraz przydał... - stwierdzam, spoglądając na to, jak żółwik sobie rośnie w najlepsze.
- Rawr!!! - warczy dalej Qilin, w niezbyt pomocny sposób. Choć, czy duży Qilin różni się jakoś od dużego żółwia? Znaczy się... Różni się bardzo... Ale chyba jak na Qilinie, tak i na żółwiu da się jeździć.
- Będzie tylko gorzej - oznajmiam obojętnie. - Ale może nie musi być tak źle. Jeździłaś już kiedyś na nim? - chociaż to chyba jest retoryczne pytanie. Kto bowiem mając tak wielkiego żółwia, nie próbowałby nigdy na nim pojechać?! Przez miasto... W trakcie deszczu... Może taki żółw to nie najlepszy środek transportu, ale lepszy niż rozwścieczony Qilin, któremu gdybym tylko pozwolił urosnąć, to by mnie zjadł.

- Myślę, że to może... nie być najlepszy pomysł - zwróciła uwagę dziewczyna, mając na myśli jazdę na żółwiu. Nie chodziło jej raczej o sam fakt przerobienia stworzenia na pojazd, a jego ciągły, nieprzerwany wzrost, bo stworzenie powoli zaczynało dobijać dwóch metrów. Na domiar złego, dalej wzrastało i wyglądało teraz nieco inaczej. - Jeśli nie osłonimy go przed wodą to nie damy radę stąd wyjechać w tym tempie - dopowiedziała jeszcze ciemnowłosa, jakby obawiając się pewnej kwestii, o której może niekoniecznie mówiła mu wcześniej. To rzeczywiście mogłoby być naprawdę problematyczne.

Poglądowo.