Zamek Rodu Kasmitrów

Być może zachował się ciut niestosownie i arogancko. Mimo wszytko, nie czuł się z tym źle. Możliwe, że to za sprawą samej postawy jego rozmówcy, a może ze zwyczajnego przejedzenia sytuacją i jej powtarzalną uciążliwością. Do tego wszystkiego sam ubiór zdawał się dawać mu we znaki. Dlatego też spokojnie poczekał, aż skończy się kolacja, którą postanowił przesiedzieć w milczeniu. Spokojnie konsumował swój posiłek, obserwując jedynie zebranych, a zwłaszcza uciążliwą osobę, która zdawała się zadziałać na nerwy chłopaka. Dlatego też ucieszyło go, kiedy goście rozeszli się, a sam brązowowłosy mógł nieco odsapnąć. Westchnął cicho, czy też może odetchnął z lekką ulgą, spoglądając na panicza. - Wszystko w porządku? - spytał, jakby dla formalności, luzując w międzyczasie kołnierz swojej koszuli oraz rozglądając się dookoła. Uzyskawszy odpowiedź lub nie, spojrzałby raz jeszcze na panicza, zanim oznajmiłby swoje wyjście, a następnie... ruszyłby do biblioteki. Przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mu czas, aby nikomu nie wadzić własną obecnością.

MG:
Tak oto problemy tego dnia zostały w tyle. Minął czas wymuszania uprzejmości i w końcu było można było odpocząć. Przynajmniej, kto chciał odpoczywać to mógł. Fenrand ocknął się z zamyślenia, spojrzał na Williama i uśmiechnął się nieznacznie.
- Jak najbardziej. To tylko zmęczenie... Pozwolisz, że już się położę - rzekł panicz i odszedł, o ile Will nie miał żadnych obiekcji.
Jednakże sam mógł się udać zatem do biblioteki zamkowej. I tam poszedł, ale jak się okazało sporo tam było długich regałów, a jeszcze więcej książek.

William nie zraził się ilością regałów. Tracenie czasu na zmartwienia mogło wydać się w tym momencie zgubne, a przynajmniej niekorzystne dla jego snu. Co prawda, jego spojrzenie i tak wydawało się zaspane, jednak nastolatek mógł oszczędzić sobie chociaż nadmiernego zmęczenia, czy kilku do kilkunastu minut kompletnej bezradności i błąkania się bez celu. Dlatego też spróbował pierw zlokalizować coś, co nakreśliłoby jakoś położenie. Jeśli to nic nie dało, wtedy spróbowałby przyjrzeć się kilku okolicznym regałom, aby wydedukować, jak rozmieszczone są książki. Nazwiskami, a może tematyką? Jeśli tematyką, ruszyłby powoli, aby odnaleźć dział tych, które tyczyły się magii. Pozostawała jeszcze opcja, że natknie się na jakieś dzieła specjalne, które mogły nieść za sobą jakąś przydatniejszą wiedzę. W zależności od typu znalezisk, podjąłby odpowiednie środki, jednak z pewnością skupiłby się na poszukiwaniu tego, co mogło przybliżyć mu ogólne pojmowanie magii i jej rodzajów, sposoby jej rozwoju, czy potężniejsze, acz zapomniane formy magicznych zdolności, jak chociażby ci cali smoczy zabójcy i jeszcze inne, pseudo epickie i silne umiejętności.

MG:
Chłopak w bibliotece przeszedł do  jej ekspansji i przeszukiwania księgozbiorów. Te rzeczywiście były podzielone kategoriami, a w kategoriach poukładane kolejnością nazwisk. Jednakże ani książki kucharskie, ani wszelkie opowieści o smokach nie były raczej tym co interesowało Williama. Zarówno proza klasyczna, czy też dramaty, lub zbiory poezji także nie były tym, co by go zaciekawiło. Został jeszcze dział wiedzy i filozofii. Tylko, że tam książek było mnóstwo... Grubych, zniechęcających książek... Wśród których znajdowały się także encyklopedie i słowniki. Szukanie po samych okładkach mogłoby okazać się dość problematyczne, gdyż większość była do siebie bardzo podobna... A po czymże innym określić książki, które mogłyby zainteresować młodego mistrza najemników?

Możliwe, że William nie przebywał zbyt często w bibliotekach. Nie miał też do czynienia z tak wielkimi księgozbiorami. Podobieństwo tytułów, czy okładek mogło okazać się problematyczne, jednak istniała szansa, że jakoś da radę zaradzić temu problemowi. Mogło wydawać się to nietypowym rozwiązaniem, jednak nastolatek miał zamiar jakoś przeciwdziałać całemu bibliotecznemu problemowi, toteż przyzwał pierw własnego klona - Copy(D), aby ten przyjrzał się książkom na dole, uważając by nic mu się nie stało. Jeszcze brakłoby krwawej plamy. Gdyby dostrzegł jakiś ciekawy, interesujący oryginał tytuł, wtedy spojrzałby w kierunku Williama, wskazując na książkę dłonią. William w międzyczasie przyjrzałby się wyższym regałom. Posiadał nieco wyższą inteligencje, aniżeli przeciętna osoba, toteż spróbował wyłapać jak najwięcej szczegółów z przeglądania książek, czy odczytywania ich tytułów. Gorzej, jeśli te nie posiadały takowych. Wtedy sięgnąłby po pierwszą z brzegu, która wyglądała ciekawiej i następnie wypożyczyłby ją i z dwie kolejne, aby oddać się lekturze. Wszystko po to, aby przy okazji oznakować ów miejsce krwawą kreską o ciemnym, czarnym odcieniu, aby wiedzieć, gdzie zacząć kolejne poszukiwania. Wtedy też albo z ciekawym albo z przeciętnym nabytkiem udałby się do siebie i czytał spokojnie, aż do snu, uprzednio odwołując swoją kopie.
Oczywiście szukałby w tytule jakiś nawiązań do magii. Wsparcia, a może nawet samych bóstw, czy zapomnianych technik. Nie pogardziłby też pozycjami o ludzkiej i nadludzkiej regeneracji, czy o zdolnościach funkcjonowania ciała. Wszystko mogło się przydać, a przynajmniej na to wyglądało. Oczywiście o ile posiadało tytuł i nie było zwyczajnym słownikiem/encyklopedią na pierwszy rzut oka, a czymś bardziej... konkretnym.

MG:
William przyzwał klona i wraz z nim zaczął przeszukiwać bibliotekę. Książek było w niej doprawdy wiele. Tytuły także i ciekawsze mogły się znaleźć. Chociażby "Magia, a religia", prawiąca o postawach kapłanów wobec magii. Także "Magia i Bogowie", o wszelkich związkach przeróżnych bóstw z magią i ich stosunkach wobec niej. Znalazła się także księga "Magia, ciało, duch", opisująca wszelkie zależności między tymi trzema aspektami. Warto jednak zaznaczyć, że były to bardzo grube książki, a ich treść mogłaby się wydawać nieco nużąca i skomplikowana, nawet dla kogoś tak inteligentnego jak William. I z pewnością nie były to takie książki do przeczytania na jeden wieczór. Poza nimi było tam jeszcze mnóstwo innych ksiąg o podobnej tematyce.

Pozycje nie wyglądały najlepiej, jednak sam William miał zamiar wypożyczyć przynajmniej dwie z nich. Pierwszą z nich miało okazać się ciut opasłe dzieło, które opowiadało o wpływie magii, ducha i ciała na siebie wzajemnie. Korzystając z magii, która łączyła te aspekty, wypadało wiedzieć, co takiego można osiągnąć i jak najlepiej oraz najsprawniej wpływać na ciało drugiej osoby. Kolejnym z opasłych tomisk miało być to, które poruszało kwestię bogów. Możliwe, że znalazłby tam jakieś informacje o istotach, z których rozmawiał z Fenrandem, a możliwe, że dowiedziałby się o innych stworzeniach. Jakieś krwawe bóstwa, obrządki z użyciem krwi, a może zwyczajnie jacyś pierwsi, boscy kreatorzy magii. Dlatego też z tymi dwoma tomiszczami ruszyłby z powrotem do siebie, uprzednio sprawdzając godzinę i... jeśli nie była nader zbyt późna, zagłębiając się w lekturze. Jeśli czas jednak działał przeciwko nastolatkowi, wtedy to mistrz gildii przejrzałby pobieżnie zawartość ksiąg, czy ich spisy treści i indeksy, aby zaplanować to na jutro, a następnie... niezależnie od ostatecznej decyzji, po dokończeniu czynności lub osiągnięciu dostatecznie sporego poziomu zmęczenia, poszedłby spać.

MG:
Will wziął książki, które mimo iż był tylko dwie, to wspólnie miały prawie 1/4 wysokości chłopaka. Z tymi oto księgami udał się do swej komnaty, gdzie to zaczął je przeglądać. Było to dość nudne i żmudne zajęcie. W księgach tych wszakże znajdowało się od groma niepotrzebnej teorii, ale mogły być też rzeczy, które mogłyby się okazać jakoś przydatne. Księga o magii, duchu i ciele opisywała przeróżne ćwiczenia, do tego jak rozluźnić swoje ciało, skoncentrować umysł, a także jak oddychać... O oddychaniu znajdował się cały oddzielny, długi rozdział.
W drugiej księdze natomiast było opisane pełno modlitw, a także i rytuały. Także znajdowała się część poświęcona mitologii. Stworzenie świata, magii i tak dalej... Rzecz w tym, że co kultura, to inna mitologia, inne bóstwa, inne obrzędy. O dziwo o rzeczach, które mówił Williamowi Fenrand nic tam nie było. Najwidoczniej chłopak w ich kwestii musiałby rozmawiać z samym paniczem.
W końcu Williamowi dane było zasnąć. A kiedy nastał ranek, do jego komnaty rozległo się pukanie.
- Mistrzu Williamie. Za pół godziny zacznie się śniadanie. Mogę w czymś mistrzowi służyć? - dał się słyszeć głos służącego. Poza tym, wszystko było raczej w porządku. Słońce świeciło, ptaszki śpiewały. Zapowiadał się kolejny piękny dzień.

Nie chciał tracić czasu na jakieś większe bzdury. Mimo wszystko, przybył tutaj w względnie jawnym celu. Odłożył ostrożnie książki w odpowiednie miejsce, aby następnie spojrzeć w kierunku, z którego dochodził głos znanej mu osoby. - Nie trzeba. Powinienem dać radę... - wypowiedziawszy te słowa udałby się do łazienki, aby to przygotować się do posiłku, czy też poprawić jakoś swoją prezencję. Z oczami nie mógł za dużo zrobić, jednak pozostałe aspekty wypadało, aby się prezentowały. Wszystko po to, aby ostatecznie odświeżonym i ubranym spojrzeć na zegarek i ocenić ile to czasu mu pozostało. Miał zamiar jeszcze przed ruszeniem napocząć lekturę o funkcjonowaniu ciała, czy ducha, a przynajmniej przybliżyć sobie działy zawarte w książce. Wszystko po to, aby w odpowiednim czasie udać się na śniadanie. Tam najpewniej nie odzywałby się bez takowej konieczności jedząc coś, co mogło wydać się zwyczajnym, dobrym wyborem. Jakieś kanapki z twarogiem i pomidorem, czy z serem i szynką. Zależy, co też zostałoby podane.

MG:
Williamowi po przyszykowaniu się pozostało trochę czasu na czytanie, ale w przypadku tak obszernych ksiąg, potrzeba go nieco więcej. Następnie William udał się na śniadanie, które choć dużego wyboru, uczynił dla siebie dość skromnym. Na miejscu zebrała się cała dotychczasowo przybyła do zamku szlachta. Atmosfera była dość miła, do czasu, aż nie padły konkretne słowa, z ust siwego Lorda Faico.
- Zatem Fenrandzie, możemy przejść do interesów? - zapytał, splatając dłonie przed twarzą.
Wtedy to też wszyscy zamilkli, spoglądając na Fenranda.
- Nie mam nic przeciwko temu, żebyśmy obejrzeli okoliczne tereny, ale moje zdanie pozostaje niezmienne - odpowiedział stanowczo panicz.
- Mimo to, chciałbym je zobaczyć - odpowiedział Lord.
- Może pozostali także pragnęliby je obejrzeć? Byłaby to z pewnością miła rozrywka dla nas wszystkich -dopytał Fenrand, co spotkało się z aprobatą i kiwnięciami głową. Zatem szykowała się podróż wokół zamkowych terenów, a zadaniem Williama bardzo prawdopodobnie było towarzyszenie paniczowi.

Nie miał zamiaru ingerować w pogawędkę. Wszystko dlatego, że nie do końca wiedział, o czym rozmawiali główni zainteresowani. Przysłuchiwał się tej prostej wymianie zdań, spożywając w dalszym ciągu swój posiłek spokojnym i powolnym tempem oraz nie przejmując się zbytnio potencjalnym nastrojem. Mimo wszystko, lekkie westchnienie zrezygnowania dobyło się ze strony Ramseya, które niczym ziewnięcie zostało przesłonione dłonią. Nie uśmiechała mu się kolejna wędrówka, jednak miał towarzyszyć paniczowi i dlatego też wypadało tak to zrobić. Pomijając już własne chęci, czy zainteresowania, które nijak miały się względem zwykłych terenów, o których to najpewniej była mowa.

MG:
Nie było żadnych sprzeciwów z czyjejkolwiek strony, więc  można było zebrać i przyszykować do wycieczki, aczkolwiek Fenrand spojrzał na Williama karcąco, za jego niezbyt stosowne i uprzejme ziewanie. Po chwili szlachta rozeszła się w swoje strony, a Fenrand nakazał Willowi, by ten mu towarzyszył. Po paru chwilach mogli umiejscowić się w lektyczkach, by wyruszyć w podróż. Były trzy. Williamowi przypadło dzielić pojazd z paniczem oraz z Lordem Faico.
W drodze Fenrand i Lord rozmawiali na mało interesujące Williama tematy, zatem podróż mogła mijać chłopakowi trochę nudnawo. Na jego szczęście nie trwała ona długo. Dotarli na skraj lasu, przy którym trzy lektyki zatrzymały się.
- A więc to ten las? - zapytał po wyjściu Lord Faico, nie ukrywając zachwytu.
- To ten las - odparł mu panicz.
Co zaś było z tym lasem? Niby nic nadzwyczajnego, pełen zielonych drzew liściastych, ale jednak coś było z tym lasem nie tak. Tylko ciężko było stwierdzić, co to takiego konkretnie było...

Nie potrafił pojąć fascynacji tym miejscem. Mogło się wydawać, że niektóre kwestie pozostaną poza zasięgiem jego zrozumienia. Jedyne, co mógłby aktualnie zrobić, to pozwolić dwójce zainteresowanych dyskutować na temat jakiś drzew, czy zawartości lasu. Sam nie miał raczej zbyt wiele do powiedzenia w tej kwestii. Wydawało się, że wszystko to oddzielała od niego jakaś snobistyczna bariera, której za żadne skarby nie chciał, albo też nie potrafił zrozumieć. Przyjrzał się jedynie samym drzewom, jakby miały coś mu podpowiedzieć w kwestii unikatowości tego miejsca, albo też spróbował przykuć ciut więcej uwagi do odległych terenów, czy żadne zwierze lub nienaturalne stworzenie nie czai się gdzieś za drzewami.

MG:
Jak się po chwili okazało w lesie nie było nic, co mogłoby zainteresować Williama. Cokolwiek arystokracja miała sobie do powiedzenia, też umykało uszom młodego mistrza najemników. W końcu wrócili do zamku, gdzie w dalszym ciągu prowadzone było szlacheckie, wygodne życie, któremu William i tak pozostawiał ciągły brak zainteresowania. Tak oto minęło kilka dni i goście się rozjechali, zaś Will mógł uznać, że swoją robotę wykonał... Poprawnie... Panicz Fenrand żył, a także odprawił Williama z należnym mu wynagrodzeniem. Wątpliwe było jednak, żeby chłopak zyskał sobie przychylność panicza, czy też któregokolwiek z arystokratów. Mógł więc odejść i dalej nudzić się swoim życiem.

Will:
+ 25 PD
+ 50.000
//Daj z/t i jesteś wolny...

Wyrobienie sobie dobrej renomy przestało się liczyć w tym momencie, w którym to nastolatek nie miał praktycznie nic do roboty. Najwyraźniej zagwozdki życia szlachciców miały pozostać dla niego tajemnica i chociaż sam panicz wydawał się w miarę normalną osobą, tak cała zgraja, która zjechała się do niego zdawała się tylko bandą bezmyślnych indywiduów o różnorakich upodobaniach, które w żaden sposób nie poruszały jego osoby. Nie mógł więc nic poradzić na to, że zlecenie minęło dość mozolnie i nudno, a on po jego wykonaniu wrócił do swojego normalnego, acz według niego ciekawszego życia.

zt