Kanały miasta

First topic message reminder :

Jak każde większe miasto również Era, będąca w teorii ostoją spokoju ze względu na bliskie położenie Siedziby Magicznej Policji oraz Rad Magicznej posiadała mroczne kanały pod miastem. W jakiś sposób ścieki musiały odpływać, a w tym miejscu nadal dozwolone było to, czego zakazano na powierzchni. Mimo to utrzymane są w dobrym stanie i ich bezpieczeństwo jest znacznie wyższe niż kanałów w innych miastach. Oświetlenie stanowią lacrymowe lampy, które też nie oświetlają wszystkich miejsc.
------

Obudziłem się w kanałach ciężko łapiąc powietrze do zmęczonych płuc. Widać było, że mój organizm potrzebował teraz więcej tlenu niż po zwykłym biegu. Do moich nozdrzy doleciał tutejszy smród, ale teraz nie przejmowałem się tym. Leżałem brudny od ścieków na krawędzi kanału. Zapewne utonąłbym, gdybym nie złapał się w ostatniej chwili brzegu. Ale czy to ja się złapałem. Sięgnąłem pamięcią wstecz. nie pamiętałem. Zapomniałem o tym oraz czymkolwiek innym co dotyczyło mojej osoby. Niby wiedziałem jak trzymać widelec, jeść pałeczkami czy walczyć bronią obuchową, jaką klątwą władam, ale nie miałem pojęcia jak mam na imię, ile mam lat, skąd pochodzę oraz co się ze mną działo, że znalazłem się w takim stanie. Krwawiący guz na mojej głowie świadczył o tym, że musiałem od kogoś porządnie oberwać, być może to właśnie było przyczyną amnezji, a potem wrzucony do kanałów w celu bycia zabitym. Moja wola życia była jednak silniejsza i chociaż teraz się wypalała to nie chciałem tutaj zginąć nie wiedząc nawet kim jestem. Z broni czułem, że mam lewy karwasz i Morgenstern, ale nie byłbym w stanie ich teraz użyć. Z trudem otworzyłem oczy, aby obejrzeć się dookoła. Na razie nie miałem tyle sił, aby wstać.

Ktoś lub coś się zbliżało. Dziwny stukot niósł się po kanałach, co mnie zmusiło do wstania. Koniec odpoczynku, niewiadome nachodzi i trzeba być przygotowanym na wszystko. Na walkę, rozmowę i herbatę. No ale w ostateczności wstałam z podłogi, opierając się o ścianę patrzyłam co to idzie w moim kierunku. I... jakiś stary pryk? O lasce? No to raczej było daleko w tyle poza moimi pierwszymi podejrzeniami. Myślałam prędzej, że jakiś bezdomny bądź patrol policyjny do wyłapywania tych wcześniejszych to będzie. Ale, też może być. Spojrzałam na dziwnie kojarzącą mi się twarz, chociaż jakoś nie mogę sobie przypomnieć gdzie to ja widziałam tego faceta. Siadłam z powrotem:
- Też chciałabym wiedzieć. W kółko tylko jęczy by mu pomóc. O znowu. - zmęczonym tonem przemówiłam do niego. W końcu przeszłam kawałek niosąc to jęczydło ważące sama nie wiem ile. Może więcej, może mniej niż ja.
- Wyglądasz mi na doktora. Dasz radę coś z nim zrobić? - zapytałam z ciekawości. No co? Laska, okulary, uczesane włosy. Jeszcze tylko fartucha brakuje. Zresztą, kto wie. Człowiek młody często się myli, a ja nawet nie mam dwudziestu lat. Idąc tym tokiem myślenia... a szkoda gadać.

Yamamoto przypatrywał się mężczyźnie. Niestety, ale nie potrafił określić, czy ten osobnik był magiem czy nie. A od tego wiele zależało.
-Jest magiem? - mruknął beznamiętnie podchodząc trochę bliżej. -Nie pomagam magom. - rzucił oschle, wyjmując jednak apteczkę, po czym spoglądając bez jakichkolwiek emocji w oczy tego kogoś mruknął -Posługujesz się magią, czy nie? - spytał oschle, po czym nagle poczuł, że zacznie kaszleć. Obrócił głowę w bok, odkaszlnął, a następnie splunął do ścieków. Metaliczny posmak, który przed chwilą poczuł jasno wskazywał, że wypluł trochę krwi. Po chwili wrócił wzrokiem na nieznajomego i pseudoznajomą, oczekując ich wypowiedzi. Szczurom mógł pomóc. Magom nie. Niech umrą.

Na chwilę się zatrzymaliśmy i wdaliśmy rozmowę z kimś dziwnym. Nie wszystko udało mi się zrozumieć, ale w przebłysku świadomości zrozumiałem pytanie, na które musiałem odpowiedzieć jeśli chciałem otrzymać pomoc. Na szczęście prawda chyba była najbardziej korzystna. Miałem szczęście, że o swojej mocy akurat pamiętałem. Ciekawe czemu o niej akurat utrzymałem wspomnienia zapominając nawet fakt jak mam na imię.
-  Jestem użytkownikiem klątw. - wycharczałem - Nie jestem magiem. Pomóżcie
Po tych słowach wróciłem do umierania licząc na jakąś pomoc w postaci łóżka, lekarstw czy innych rzeczy, które potrzebowałem, a których nie mogłem w żaden sposób zdobyć na własną rękę. Potem planowałem się odwdzięczyć zgodnie z obietnicą.

Nic nie mówiłam, jedynie spoglądałam na pozostałe, ekhem, "towarzystwo". Jeden pluje krwią, drugi zdycha i mamrocze. Po prostu chyba przemilczę ich pogawędkę. Nie mam po co wtrącać się pomiędzy kilka słów.
Hę? Użytkownik klątw? A co to takiego? Z zapytaniem przeniosłam swój wzrok na mężczyznę w okularach. Wiesz dziadku może? Bo ja nie mam bladego pojęcia, i to można było wyczytać z moich oczu jeżeli zechciał na mnie spojrzeć.

Klątwa? A czymże klątwa różniła się od magii. Yamamoto musiał się upewnić. Musiał pilnować go. A był na to sposób.
-Nie ufam ci. - odparł szczerze, otwierając apteczkę i spoglądając na jego głowę, na której miał widoczny ślad oberwania od czegoś. -Dowiem się czy w ogóle istnieją klątwy, a jeśli mnie okłamałeś, umrzesz. Do tego czasu zapraszam cię do Zachodu. Pomożesz nam zabijać magów, a ja... pomogę tobie dojść do siebie. - mówił oschle, sprawdzając co tu się do końca odwaliło z tym kimś. Wyjął kilka środków przeciwbólowych, a także trochę wody utlenionej. Przygotował sobie także gaziki. -Jak masz na imię? - dodał po chwili, przygotowując się do powierzchownego chociażby opatrzenia ran. Nie miał zamiaru jednak rozpoczynać niczego, dopóki nieznajomy jasno nie ustanowimy się jak zaopatruje się na powyższe "zalecenia lekarza". Wszak nie miał chyba nic do stracenia. Nie w jego obecnej sytuacji.

Nie miałem wiele siły więc po prostu poddawałem się leczeniu. Usłyszałem i zrozumiałem słowa mężczyzny, który przy mnie stał i oferował swojego rodzaju pomoc. Informował, że pomoże mi jeśli, ja pomogę mu zabijać magów. Nie widziałem ku temu obiekcji, nie pamiętałem co robiłem w przeszłości być może już wcześniej byłem seryjnym mordercą. Nie miałem pojęcia kim byłem więc nie miałem oporu, gdy pomyślałem, że musiałbym to robić. W obecnej chwili znacznie bardziej zależało mi na przeżyciu i możliwości odzyskania swoich wspomnień, dowiedzeniu się kim byłem w przeszłości i czemu teraz znajdowałem się w takim stanie. Bez żadnych wątpliwości czy kłamstwa zgadzałem się na te warunki.
- Nie kłamałem - potwierdziłem oszczędzając słowa - Jeśli mnie uratujecie pomogę zabijać magów.
Czym był zachód. Nie miałem pojęcia, być może się przesłyszałem, dlatego nie odpowiedziałem na ten fragment nie wiedząc nawet czym był ten "Zachód". Nie mogłem się sprzeciwiać czy protestować więc spokojnie przyjąłem leczenie lekarskie jeśli takie otrzymałem.

- Zaraz! - nagle wypaliłam gdy lekarz który zaproponował mu dołączenie do Zachodu, wstając na nogi i próbując wskazującym palcem jakoś sięgnąć mu pod nos by pogrozić. T-to, to wstyd należeć do nich! Przecież to w większości banda kretynów siejąca chaos, z kilkoma ludźmi na poziomie. Nie pozwolę zabrać mojej zdobyczy!
- Ja go pierwsza znalazłam! Einope z pewnością lepiej go wykorzysta, gdy będzie w szeregach Szeptu! - a Zachód jedynie go zepsuje. Nie wiem co to ta "klątwa", ale skoro nie jest to magia, musi być równie silna... i chyba też fajna. A po wszystkim założyłam ręce na siebie, na klatce piersiowej.

Och? Dziewczynka ma problem. Jaka szkoda, że Yamamoto to niezbyt obchodziło. Zamknął apteczkę spoglądając na nią spokojnie.
-Rozumiem, że jesteś w stanie sama go dotransportować do Siedliska oraz opatrzyć dostatecznie dobrze, by ci nie padł po drodze. Skoro tak, to najwidoczniej nie jestem wam potrzebny. Miłego noszenia trupa. - powiedział na spokojnie pakując swoje rzeczy i spoglądając na stan nieznajomego. Rana, do tego był w ściekach. Prawdopodobieństwo wdania się zakażenia było wysokie. Dodatkowo, nie znano jego danych. Transport go do ośrodka publicznego wiązałby się z masą problemów zarówno dla niego jak i dla niej. Mogła więc albo mu pomóc i licząc, że dogada się z Yamamoto zdobyczą, albo próbować samej utrzymać go przeżyciu i przenieść. Powoli się więc spakował i wstał, ale jeszcze nie odchodził, tylko spoglądał beznamiętnym wzrokiem na duet.

Nie miałem zielonego pojęcia o czym rozmawiały osoby, które zajmowały się mną. Nie wiedziałem czym był ten cały Zachód i Szept, o który było tyle zachodu. Wydawało mi się, że szukają dla mnie jakiegoś celu, który miałby być ceną za obecną pomoc, której potrzebowałem i są to dwa różne cele. Chociaż są znajomymi to tutaj nieco poróżniły ich zdania. Leżąc pół żywy niewiele miałem do powiedzenia, podejrzewam, że moje zdanie w kwestii tego co bym wolał nie było zbyt istotne, poza tym i tak nie wiedziałem jaki los dla mnie szykują. Pozostało mi więc czekanie na to, aż się dogadają i jakoś pomogą w leczeniu. Byłbym za to gotów podjąć się dwóch celom, ale nie wiedziałem nawet czym się różnią. Nie miałem sił, aby oponować miałem tylko nadzieję, że się pośpieszą z pomocą i ich kłótnia nie będzie zbyt wiele trwała. Resztką sił chwyciłem ubranie mężczyzny, aby nie odchodził i mi pomógł, może wzbudziłbym tym odrobinę litości i otrzymałbym pomoc nieco szybciej.

Co trupa?! Co noszenia!? Ja nie chcę stracić lokaja, jak dopiero co go znalazłam! Dobra... uspokój się, pomyśl. On ma lekarstwa, a ty jesteś niższa. On jest stary i pewnie zgrzybiały, a ty młoda i gibka. Coś z tego może wyjść...
- Czekaj. Dogadamy się? - przemówiłam do lekarza uspakajającym się tonem głosem, wyciągają lekko do przodu ręce, by następnie robiąc nimi małe półkole połączyć je z tyłu. Jesteś chyba mądry i inteligenty skoro znasz się na medycynie? Taki człowiek powinien podjąć się negocjacji. Mam rację zapewne, więc jeeeej! Ale jestem cwana. Nie, nie mądra. Przecież szkołę porzuciłam kiedy przyjęto mnie do Szeptu, wiedząc, że będę miała już jak na siebie zarobić.

Och, więc jednak dziewczynka potrafiła coś rozmyślać. Pytanie tylko jak bardzo. Yamamoto westchnął i odpowiedział:
-Ma dołączyć do Zachodu i pomóc mi w eksterminacji magów. To jedyne, czego wymagam za opatrzenie go. - stwierdził spokojnie, nie kłopocząc się jakąkolwiek etykietą. Po prostu spoglądał na dziewczynę bez jakichkolwiek emocji. No i chyba lepiej dla niej i jej "towarzysza" by się szybko zgodziła. Bo w sumie mu aż tak bardzo nie zależało na niewolniku. Po prostu zależało mu na śmierci magów. A klątwa? Cóż, nie wiedział co to. Ale jeśli okaże się czymś zbyt magio-podobnym, to pewnie koniec końców ten ktoś i tak wyląduje w grobie z powodu Kamishirosawy. Bo na pohybel czarodziejom.

"Tu się kurwa umiera". Pewnie to bym powiedział, gdyby nie fakt, że teraz nie znajdowałem się w zbyt dobrej sytuacji do takich słów. Cóż nie miałem chyba szczęścia w odnajdywaniu pomocy, pewnie krokodyl w kanałach okazałby się nieco bardziej litościwy od tej dwójki. Pustynna hiena i sęp razem wzięci byli mniej chytrzy. Kij z tym mogliby mi w końcu pomóc tak czy inaczej. Ale cóż mnie pozostało sobie tutaj umierać. Nie czułem się najlepiej, a dwójka wyraźnie nie mogła dojść do kompromisu. Dlatego położyłem się na ziemi i wyciągnąłem język jakbym zaraz miał umrzeć. Byłem w tak świetnym stanie, że udawanie umierania chyba wychodziło mi dość wiarygodnie. Oczywiście nie zamierzałem umierać, ale może to sprawi, że ruszą dupę i zaniosą mnie chociaż do łóżka, opatrzą i zdezynfekują rany.

No ale czemu chłopie musisz być akurat z Zachodu? Normalnie ręce przy waszych działaniach opadają... Przypadkowe ofiary, niepotrzebne zniszczenia i ogólny chaos. No, no, no to się po prostu nie godzi! Ilu magów na takim zamachu zginie? Trzech, czterech przy ponad dwudziestu ludziach w tłumie? I do tego jeszcze niepotrzebny zamęt, który często psuje działania Szeptu.
Dobra, jakby tutaj wywalczyć dla siebie tego chłoptasia...
- Ale w końcu to ja go znalazłam. A gdybym nie znalazła to by nadal leżał we ściekach a ty byś nie mógł go teraz leczyć czy co tam chciałeś zrobić. - Więc... niechaj no pomyślę. Dałam wskazujący palec na usta a oczy powędrowały nieco do góry.
- Hmm, dużo zależy od ciebie teraz... kwartał w roku dla mnie i Zachodu. Większość roku u was, resztę jako moja sprzątaczka i pomagier w siedzibie mojego ugrupowania, hihi. - po jakiś dziwnych, również mi nieznanych obliczeniach, podałam swoje warunki. Nie dając czas na odpowiedź albo przemyślenie tego okularnikowi wyciągnęłam dłoń do niego:
- Pasuje? -

-Nie. - odparł mężczyzna. Stał przez moment cicho, a następnie odparł -Oficjalnie będzie członkiem Zachodu. Może robić ci za lokaja, dziwkę, pomagać sprzątać ten wasz gówno robiący Szept, ale gdy zechcę go wykorzystać do zabójstwa magów, odpowie od razu. Nieważne co by dla was robił. Może i przez rok być u was, ale jest z Zachodu. I jak zechcę zabić magów, on idzie. Niezależnie od was. - W sumie z jednej strony ta oferta była bardzo opłacalna dla dziewczyny, bo mogła wykorzystywać go jak chciała nawet i przez kilka lat bez problemu. Z drugiej strony, Yamamoto jakby bardziej był zdeterminowanym mógłby zechcieć wykorzystywać totalnego randoma, nowego w Szczurach praktycznie codziennie do brudnej roboty. Więc to było bardzo losowo, ale cóż. Takie miał zdanie on. A on zdania zwykł nie zmieniać często. Gdyby tak było to by nie zabijał magów. I w sumie niemagów, próbujących robić w magię. Ale cóż, taki lajf. Albo afterlajf.

Udawanie martwego średnio pomagało. Z tego co słyszałem trwała kłótnia, o to u kogo zaciągnę dług wdzięczności i w jaki sposób będę mógł go spłacić. Marząc o wyzdrowieniu oraz odzyskaniu swoich wspomnień średnio zastanawiałem się nad tym jak bardzo opłacało mi się zgodzenie na tą wymianę. Śmierć z pewnością była gorsza, będąc nekromantą doskonale o tym wiedziałem. Zwymiotowałem sobie gdzieś w okolice butów Yamamoto i dalej leżałem na ziemi licząc na to, że może dojdą do jakiegoś kompromisu i pozwolą mi dojść do siebie. Może poczłapanie kawałek dalej i znalezienie kogoś innego do pomocy było lepszą opcją? Nie miałem jednak już teraz siły na to, aby się tym zajmować i myśleć o tym. Ktoś z tej dwójki musiał mi pomóc, nie było innego wyjścia. Byłem gotów zgodzić się na wszystko, byle otrzymać pomoc.