Opuszczony Zagajnik

Ewakuacja - jedyna droga na przetrwanie tej sytuacji. Kiedy generał futerko bawił się w prace wykończeniowe, chłopak opuścił budynek na krótko przed tym, jak ten runął, zapadając się w dołek. Huk i rumor przy tym zawładnęły okolicom, a tumany kurzu wzbiły się zarówno pod ruderą, co jakieś kilkaset metrów na północ od nich. W kierunku bardziej zarośniętej ścieżki. Do tego z kierunku ich, wygodniejszej ścieżki zaczęły dochodzić jakieś odgłosy, ale... czy Qilin nie dostrzegł kogoś lub czegoś pośrodku oddalonych tumanów kurzu? To coś w dodatku świeciło czerwienią!

Kiirobara - Regeneracja many w wysokości 1MM na post, dynia zamiast głowy, żart słowny w każdym zdaniu, co post pierdzisz, pachnie jednak ulubionym zapachem osoby wąchającej, postać ocieka masłem, niezniszczalne bronie, 48MM
Qilin - [ A ] 6/8

No, to chyba po robocie... Chałupa się zawaliła, wszystko pięknie i cudownie. Przynajmniej tak się wydaje. Niestety nie ma chyba tak dobrze. To, że chatka się rozpieprzyła, to jeszcze w porządku i dobrze. Taki był plan. Ale co do cholery tam w oddali się popsuło?! Do tego dochodzą jakieś bardzo niepokojące dźwięki. Albo zaraz wyjdzie jakieś bydle, albo zaczynam wariować. Chociaż już i tak stwierdziłem, że nic mnie dzisiaj nie zaskoczy… Nawet gdyby to przypędziło stado żyraforożców, latających na wielkich ślimakach bez prawego ucha, to i tak nie wzbudzi to we mnie większego wzruszenia, czy też irytacji. I tak jest to wystarczająco paskudny dzień. Chwytam bagietę oburącz, rozglądając się na boki. Staję plecami do Qilina, który również przyjmuje postawę bojową.
- Rawr!
W połowicznym spokoju, wyczekuję tego co się pojawi, wyjdzie, albo zamilknie na wieki. Raczej wątpię, aby cokolwiek, co by się tutaj zjawiło chciałoby zaprosić mnie na kawę, a jeżeli już, to pewnie na jakąś obrzydliwą. Temu też trzeba będzie wytępić tutaj wszelkie cholerstwo. Cały czas jestem gotów, aby przyjąć wszelkie ataki na bagietę... W sensie bułę, pieczywo... Wiadomo o co chodzi! Osłaniam Qilina przed wszelkim złem, kiedy jego zadaniem będzie atakowanie. Wystarczy mu doskoczyć, bądź też podlecieć jeżeli będzie za daleko, do potencjalnego przeciwnika, aby od razu wystrzelić w niego falą energii [ b]. Jednak Rudo-rudo plakietka do czegoś zobowiązuje i zabijać to my nie będziemy, dlatego Qilin w nogi celować powinien. Ewentualnie prawą łapą jeszcze przygniecie daną osobę.
Dopóki teren nie zostanie całkowicie zabezpieczony, raczej nie będziemy mogli się stąd wycofać... Więc pośpiesz się rudzielcu. Męczy mnie już tutaj to wszystko…

Wspaniała strategia! Wielka ofensywa! I wszystko szlag trafił. Nikt nawet nie kwapił się, aby walczyć z rudo-rudym oddziałem. Postać, która wyszła z tumanów dymu w oddali zaczęła zagłębiać się w gęstwiny, a czerwone światełko stało się ledwo widoczne i najpewniej lada moment miało zniknąć im z pola widzenia. Co zaś z im ścieżką? Nikt także nie nadszedł, a wszelkie głosy zaczęły przypominać tylko te ludzkie, spanikowane. Zupełnie tak, jakby niemałe zamieszanie z udziałem ludzkiej rasy miało miejsce na drodze, chociaż... może to znów gadające rzeźby?

Kiirobara - Regeneracja many w wysokości 1MM na post, dynia zamiast głowy, żart słowny w każdym zdaniu, co post pierdzisz, pachnie jednak ulubionym zapachem osoby wąchającej, postać ocieka masłem, niezniszczalne bronie, 49MM
Qilin - [ A ] 7/8

Ten gościu to tam skąd się niby wziął? Zresztą nieważne. Pojawienie się znikąd na miejscu zbrodni nie działa na jego korzyść, nawet jeżeli trafił tu całkowitym przypadkiem. I nawet jeżeli idzie gdzieś do dalekich krain, to i tak jest na terenie działania Rudo-rudego oddziału, co samo przez siebie daje znać, że coś należy z tym zrobić. Bierz go maleńki…
- RAWR! – radosne warknięcie wydobywa się z rudego stworzenia, które podskakuje i używając swych ogromnych skrzydeł podlatuje do mniemanego zbrodniarza, aby całą swoją masą wjechać mu w nogi, by następnie przygnieść go swoją potężną łapą. Obezwładniłby mu jakoś ręce i wszelkie narzędzia zbrodni, aby uczynić go nieszkodliwym.
Słysząc zaś głosy ludzi, odwracam w stronę z której dochodzą dynię, drapiąc się po niej. Czyżby to jakiś wielki tłum domagał się aresztowania? Nie widać ich, a jedynie słychać. Do tego panikują. Raczej problemem nie są większym. Nie wiem… Wzruszam jedynie ramionami i odwracam się w stronę Qilina. Podchodzę do niego powoli, opierając bagietę o ramię. Póki co to mam jednego podejrzanego i nim powinniśmy się wpierw zająć.

Działo się i to nie mało! Nie trzeba mówić, że rudo-rudy oddział zawsze traktuje sprawy poważnie. Chłopak musiał zacząć działać i dlatego też ruda bestia pomknęła w kierunku osoby z czerwonym czymś. Z bliska Qilin mógł dostrzec, że jest to jakaś kula, albo piłka wypełniona wirującą energią. Co więcej, nie było wcale łatwo dogonić kobietę, bo jak się okazało zbiegiem była ciemnowłosa, szczupła, acz wysportowana kobieta. Biegła dość szybko, omijając gałązki, jednak w końcu rude smoczysko dopadło do niej, powalając ją na ziemię. Czerwona kulka zaś potoczyła się kilka metrów w kierunku ogniska. Wtedy też generał futerko mógł stwierdzić, że pogoń trwała dobre kilkaset metrów. Ten jednak zwyciężył, jednak nim przygwoździł kobietę, drugi rudzielec powoli docierał na miejsce. Ta mimo bólu i skowytu szarpała się, aż w końcu pchnęła ostatkiem sił czerwoną kulę w stronę ognia, podlegając wielkiemu rudzielcowi i tracąc przytomność. W tym czasie rudzielec wiedział, że lada moment czar pryśnie i znów będzie malutki! Co jednak z kulką? Kiedy chłopak był w pobliżu, ta wleciała już w ognisko, które przybrało czerwoną barwę. Do tego zaczęły od niego odchodzić czerwonawe iskierki, które unosiły się ku niebu.

Jejku… Skąd ona ma tyle siły i szybkości, żeby tak daleko uciekać? Czy naprawdę muszę iść tak daleko, żeby ich dogonić? Niedoczekanie. Na szczęście towarzyszowi Qilinowi udaje się ją dopaść. Czyli jeden sprawca, czy też świadek został złapany. Będzie się czym pochwalić na posterunku. Jednak pojawia się problem czerwonej kuleczki, wpadającej w ognisko. Świetnie… Znowu jakieś upierdliwe cholerstwo. Spoglądam na ogień, czerwone iskierki, potem na Qilina i jeszcze na kobietę. Wygląda na raczej unieszkodliwioną. Czas zamienić się miejscami. Zajmij się maleńki ogniskiem, ja przejmę panienkę… Tylko szybko, ponieważ nie mamy za dużo czasu.
- Rawr! – warczy radośnie, doskakując bliżej ogniska. I Spluwa [ D ] w nie, aby je ugasić. To raczej powinno wystarczyć, ale co jeśli ognisko jest magiczne i tak po prostu od śłiny nie zgaśnie? Wtedy całą bijącą od niego magię Qilin sobie wciągnie Pożeraczem zaklęć [ B ].
Natomiast panienkę trzeba odpowiednio zabezpieczyć. Cholercia… Znowu nie wziąłem kajdanek. Odrzucam bagietę na bok i jednym, szybkim ruchem rozwiązuję krawat, by to właśnie nim zawiązać ręce dziewczyny za jej plecami. Mocny krawat, dobrze zawiązany jest nawet lepszy niż kajdanki i nie mam tu na myśli wcale żadnych zabaw erotycznych związanych z… W sumie to nieważne. A jeśli tylko spróbuje go jakoś uszkodzić, wtedy dożywocie to będzie dla niej za mało w więzieniu…

...miała może z pięć lat więcej? Ciemnowłosa wyglądała na dość młodą, a do tego całkiem zadbaną osobę. Ciekawe, co pokusiło ją do takiego miejsca, a tym bardziej do takiego czynu. Jeśli to w ogóle jej sprawka. Z początku jej ciało mieniło się mnóstwem żyłek w czerwonym odcieniu, które stopniowo zanikały. Zupełnie tak, jak normujące się tętno początkowo walącego jak szalone serca. Aktualnie - wyglądała tak, jakby spała. Oczywiście z przewiązanymi krawatem rękoma. Co jednak z czerwonym ogniem? Qilin splunął w jego kierunku i zaraz potem zmalał. Było jednak za późno. Przynajmniej na to, aby zatrzymać czerwoną kulkę w tym miejscu. Energia nagromadziła się i implodowała, a ognisko z początku rozrastało się, jednak zostało w większości zgaszone śliną rudej bestii. Gdzieniegdzie widniały jeszcze czerwonawe płomyczki, które tliły się ostatkiem sił, a pod pozostałościami dało się dostrzec dziwny symbol, który przypominał nieco trójkąt z bliżej nieokreślonym, zamazanym w środku znakiem. Co mogło to znaczyć?

Kiirobara - Regeneracja many w wysokości 1MM na post, dynia zamiast głowy, żart słowny w każdym zdaniu, co post pierdzisz, pachnie jednak ulubionym zapachem osoby wąchającej, postać ocieka masłem, niezniszczalne bronie, 44MM
Qilin - [ PWM ]

Czymkolwiek kierowała się ta dziewczyna, czyniąc to co uczyniła, nie jest to najlepszy czas i nienajlepsze miejsce, by tego dociekać. Zresztą od nieprzytomnej zbyt wiele się nie dowiem. No trudno. Towarzysz Qilin odwalił kawał dobrej roboty, ale to widocznie koniec jego roli w tym przedstawieniu.
- Rawr? – warczy kiedy przywołuję go ręki i chowam do kieszeni.
I pojawia się pytanie, co za idiota odpala ognisko w samym środku lasu? W ogóle brak jakiegokolwiek zadbania o warunki bezpieczeństwa, czy jakoś tak. Widocznie znowu muszę wszystko robić samemu… Chwytam bagietę i przygaszam nią pozostałe płomienie, żeby przypadkiem za bardzo się nie rozprzestrzeniły. Na koniec dźgnie się jeszcze bagietą ten czerwony, dziwny symbol i jeżeli nic się nie stanie, to będzie można chyba skierować się w drogę powrotną. Nie ma tu już chyba nic więcej do zrobienia. Chałupa się zapadła, podejrzany został znaleziony. Wszystko ładnie i pięknie, tak jak być raczej powinno. Spoglądam z powrotem na kobietę. Raczej sama nie pójdzie… Jak zawsze cała robota spada na moją dynię… Przywiązuję sobie bagietę paskiem do boku i podnoszę dziewczynę, aby wynieść ją poza ten las, w taki sposób by jej jakoś nie uszkodzić. Zapewne trzeba będzie się nią jakoś zająć, później przesłuchać… Rany… Jak to dużo pracy…

Sporo wydarzyło się w tak krótkim czasie, a generał futerko mógł w końcu odpocząć. Cała ciężka praca spoczęła na rękach drugiego rudzielca. Ten sięgnął po nieznajomą i mógł odczuć, że ta wydawała się nad wyraz lekka. Zupełnie tak, jakby miała dobre kilka kilogramów niedowagi. Ba! Po samym wyglądzie mógł spostrzec, że jej jama brzuszna zdawała się jakby zapadać w chwili, w której czerwony symbol został naruszony, a resztki płomieni przygasły. Do tego wszystkiego - jakieś samotne krople zaczęły przeciekać przez leśne poszycie, kapiąc mu to na głowę, to na mundur. Z każdą sekundą kobieta wyglądała coraz bardziej mizernie, a wszelkie efekty towarzyszące Kiirobarze powoli mijały. Pojawiało się jednak pytanie - gdzie należało się udać? Komenda, czy może bardziej przyda się interwencja lekarza?! A każda sekunda mogła tu być na wagę złota...

//Formalnie misja się skończyła, więc możesz uznać, że efekty mijają. Sprawę przesłuchania czy innych aspektów możemy załatwić w tym temacie, żeby nie skakać. Potem dam ci jakoś za to PD w sumie.

Jakież to niewyobrażalnie wspaniałe uczucie, kiedy spadają pierwsze krople cudownego deszczu, który zmywa to całe obrzydliwe masło. Bagieta zmiękła, nie mam już tego tłuszczu na sobie, moja dynia staje się moją głową! Dalej jestem rudy… Zawsze musi być jakiś problem. Wzdycham zmęczony tym wszystkim. Tak bardzo chciałbym, żeby to był upragniony koniec, wolne i do domu. Niestety pozostaje jeszcze kwestia podejrzanej, która nie wygląda najlepiej.
- Rawr? – Qilin wychyla głowę z kieszeni i skubie bagietkę. Ta raczej się już nie przyda. Odrywam jej kawałek dając ją Qilinowi, a resztę zostawiam przedziwnym leśnym zwierzętom.
Na szczęście panienka nie jest jakoś wybitnie ciężka, ale chyba jest z nią źle. Dobrze byłoby ją gdzieś zanieść, zanim by całkowicie zezgonowała. Głupi las… Nawet jeśli i dziewczyna jest lekka, to jednak wyniesienie jej stąd będzie dość męczące i niewygodne. Czemu to zawsze ja muszę się tym wszystkim zajmować? Trzymając ją w ramionach ruszam w kierunku z którego przyszedłem, dość szybkim krokiem, ale nie jakimś pędem, żeby przypadkiem nie wypieprzyć się o jakieś korzonki i paprotki. Następnie skierowałbym się z nią do jakiegoś najbliższego ośrodka medycznego, który powinien być… Gdzieś… Problemem może być jeszcze deszcz, który początkowo był dość przyjemny, ale w każdej chwili może przestać taki być. Jeżeli by się nasilił, a ledwo żywa kobieta nie miałaby zbytnio ciepłego ubioru, na szybko zdjąłbym marynarkę, aby ją przykryć i ruszyłbym dalej do lekarza. Jak zginie to mogę mieć przez to niemałe problemy… Więc lepiej dla niej, gdyby jednak przeżyła.

Czemu praca w policji zapewniała tyle przygód i wyzwań? Nie potrafił znaleźć chwili czasu dla siebie. Czym prędzej ruszył przed siebie, jednak los chciał, że ścieżki wyglądały tak różnie, że aż podobnie. Idąc tak rudzielec trafił na dziwną polankę, u której krańca widział wyjście z lasu. Poza polanką widział tutaj także spore drzewo, a w tym drzewie drzwi. Czemu wydawały mu się takie znajome? Do tego w okienku dostrzegł postać, której zarysy wyglądały podobnie, ale... to chyba niemożliwe, prawda? Jednak lepsze to, aniżeli dwukilometrowa podróż do miasta... Chyba.

Jak ja nie lubię właśnie takich lasów. Głównie z tego powodu, że są zazwyczaj duże, łatwo się w nich zgubić, a potem ciężko cokolwiek odnaleźć. I wszędzie jest daleko. Jednak udaje się znaleźć drzewo. Drzewo w lesie, naprawdę niezwykłe… Skądś chyba kojarzę to drzewo, a to oznacza, że jest naprawdę wyjątkowe. Zazwyczaj nie przywiązuję zbytniej uwagi do roślin, jednak drzewek z drzwiami nie często się spotyka. Coś tu jest chyba nie tak…
- Rawr…
To chyba nie jest ten sam las w którym powinna mieszkać pani znachor. Albo przebiegłem właśnie przez całe Fiore, albo załamałem czasoprzestrzeń, albo to drzewo jakoś się teleportowało, albo to zupełnie inne drzewo, albo to ja robię się od tego wszystkiego szalony, albo… Kurcze, dużo tych możliwości, a chyba nie mam zbytnio czasu, żeby się nad nimi zastanawiać. Nawet jeżeli mieszka tam właśnie ta znachorka, czy też jakaś inna, to raczej te wszystkie szamanki mają to do siebie, że wszystkie mają ze sobą jakieś tam leczące ziółka. Trochę dziwnie się czuję na myśl ponownego obcowania z naturą, Wielkimi Drzewami i podobnymi temu mądrościami. Jednakże nie mam chyba innego wyjścia. Podchodzę do drzwi, pukając do nich. Mam tylko nadzieję, że nie będzie potrzeby szukania kolejnych chwastów. Spoglądam jeszcze na kobietę w moich ramionach i czekam, aż ktoś łaskawie raczy otworzyć. Wszędzie tylko problemy. To niezwykle paskudny dzień, ale co mogę na to poradzić? Szukanie drogi do miasta byłby nie dość, że męczące, to jeszcze pewnie trwałoby zdecydowanie za długo. Teraz to nie ja mam tym razem problem ze sobą, tylko ze wszystkim dookoła... Czyli w sumie to co zawsze...

...szaleństwo miało się właśnie rozpocząć. Drzwi od chatki otworzyły się. Nie było już odwrotu. Tuż obok przejścia stała dobrze mu znana pani znachor, którą spotkał w lesie. Tego jednak było za mało! Kobieta nie stała tam sama. Na jednym z krzesełek siedziała niemalże identyczna jej kopia. Różniła się tylko tym, że jej włosy przybrały kolor intensywnego granatu. Obie spoglądały na policjanta i obie odezwały się jedna po drugiej.
- Witaj, Żółta Różo.
- Witaj, symbolu troski i zazdrości.
- Co sprowadza Cię w progi piastunki Wielkiego Drzewa? - spytała jego stara znajoma, jednak po jej wyrazie twarzy mógł uznać, że doskonale wiedziała, o co chodzi. Spoglądała na kobietę, która spoczywała na jego rękach. Westchnęła tylko, przepuszczając go do środka, na co druga kobieta skinęła na niemalże identyczną kozetkę. Tę jednak porastał nietypowy, niebieski mech. Czyżby nikt nie kazał mu nic zrobić?

Dwoją się w oczach… Albo się rozmnożyły… Albo coś jeszcze innego… W każdym razie wyglądają prawie tak samo. Może to bliźniaczki? Może klony? Może wkrótce będę je spotykał w każdym lesie i niebawem zawładną światem? Może miliony takich jak one prowadzi teraz światową ekspansję? Szczerze, to nie mam pojęcia o co z nimi dokładnie chodzi, ale to chyba nie jest ważne. Lekko mrużę oczy w zdziwieniu. Spoglądam raz na szamankę numer jeden, którą wcześniej było dane mi poznać, a raz na szamankę numer dwa z granatowymi włosami. O wiele łatwiej byłoby gdyby miały jakieś imiona i byłyby na tyle miłe, żeby się przedstawić. Chyba nie mam co liczyć na to. I jakże mi brakowało tych powitanek! Serio zdążyłem za nimi zatęsknić… Pozostaje więc niezdarnie się uśmiechnąć, by nie sprawiać wrażenia tak bardzo kłopotliwego.
- No hej! Dawno się nie widzieliśmy – oznajmiam wchodząc do środka drzewa. – Nie martwcie się, tym razem to nie ja mam problem, tylko ta młoda dama. – dopowiadam, kładąc kobietę na kozetce. Przecieram ręką czoło. Noszenie tak długo dziewczyny, nawet lekkiej może trochę zmęczyć. Potem rozwiązuję krawat, którymi ma związane ręce, aby zawiązać go sobie na szyi.
- Rawr? – Qilin wystawia na chwilę główkę z kieszeni, po czym od razu chowa ją z przerażeniem. Możliwe, że zdaje mu się, iż oszalał.
- Wybaczcie, że tak bez żadnej zapowiedzi i bez niczego się wpraszam, ale z dziewczyną chyba jest naprawdę źle. Dałoby się coś z nią załatwić? – pytam drapiąc się po głowie, cały czas zachowując na twarzy przypadkowy uśmiech. Przy okazji rozglądam się szybko za jakimś w miarę czystszym czymś, gdzie można byłoby usiąść. Brakuje tutaj tylko jakiejś dobrej kawy i atmosfera byłaby normalnie przecudowna…

...z pewnością to ich wina. Rude włosy ściągały na niego same problemy. Nim się obejrzał, mógł odczuć silną woń lawendy w otoczeniu. Ba! Nawet jakaś granatowo-fioletowa aura zdawała się spowijać część chatki. Akurat tam, gdzie znajdywało się wolne krzesło, które było ubrudzone jedynie jedną, czy dwiema grudkami ziemi. Do tego wszystkiego znana znachorka uśmiechnęła się nietypowo i dość znajomo.
- ...czyli jesteś gotowy na podróż? - zapytała poważnym tonem.
- Podróż? - odparła po dłuższej chwili zamyślonym głosem druga z nich, podchodząc do kozetki i wyciągając coś zza pazuchy. Zaczęła kreślić jakieś znaczki na kobiecie, a wszelkie wyjaśnienia przepadły w eterze, czy też nigdy nie nastąpiły. - Nie ma większości narządów - dopowiedziała jakby nigdy nic granatowa. Zupełnie tak, jakby naturalnym zjawiskiem było nieposiadanie wnętrzności. Może one ich nie miały? Były odporne na obrażenia?
- Miała styczność z Chaosem - dopowiedziała tylko dobrze znana rudzielcowi persona, która przysiadła nieopodal policjanta, czy ten siedział, czy nie. Czy przypadkiem nie odpowiedziały mu ostatecznie na jego pytanie?!